Αναδημοσίευση
Τιμή και Δόξα σε όσους φυλάττουν Θερμοπύλες στην ελληνική γη της Βορείου Ηπείρου!
Της Άννας Νότη*, Νέα Υόρκη
 |
| Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας στο Μνημείο πεσόντων στην Κλεισούρα |
Η Ημέρα του ΟΧΙ, η Εθνική Επέτειος μας! Οι εικόνες από την σχολική γιορτή για την Επέτειο του ΟΧΙ, στο Σχολείο Ομηρος στην Χειμάρρα , στο κάστρο του Ελληνισμού συγκλονίζουν όπως και όλες οι εικόνες από τα σχολεία της Ελληνικής γης στην Βόρειο Ήπειρο, αυτές τις ημέρες.
Για όλους εμάς που ζήσαμε στα μέρη που έγινε το Έπος του Ελληνικού Στρατού και παρά τις αντιξοότητες και τις διώξεις, κρατήσαμε άσβεστη την φλόγα της πατρίδας μας. Της πατρίδας που πολλές δεν μας στήριξε αλλά αυτή την πατρίδα την κρατήσαμε σαν φυλαχτό μεσα μας.
Αναδημοσίευση
Αναδημοσίευση
Αναδημοσίευση
Μια μεγάλη σελίδα δόξας για την πατρίδα μας γράφτηκε τον Μάρτιο του 1941 στο ύψωμα 731 που, όπως αποδείχθηκε, ήταν μεγάλης σημασίας, γιατί άλλαξε τον ρου του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Το ύψωμα 731 βρίσκεται μεταξύ δύο ορεινών συγκροτημάτων (Τρεμπεσίνας-Τομόρι) των Αλβανικών Άλπεων. Ήταν το μοναδικό κομβικό σημείο, διότι απ’ αυτό μπορούσαν οι ιταλικές δυνάμεις να διεισδύσουν στην Ελλάδα.
Τον δολοφόνησαν έξω από την Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο όπου κατευθυνόταν από νωρίς το πρωί για να λειτουργηθεί !
Ήξεραν οι εχθροί του ότι με τον Ιωάννη Καποδίστρια η Ελλάδα θα ήταν αληθινά ανεξάρτητη και ισχυρή και αυτό δεν το ήθελαν με κανέναν τρόπο.....
Γράφει ο Βασίλειος Ξεσφίγγης
Κατά την επανάσταση του 1821, οι οπλαρχηγοί και κυρίως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έκαναν ένα τάμα στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Πώς αν απελευθερωθεί η Ελλάδα, στην πρωτεύουσα του νέου κράτους θα οικοδομηθεί ένας περίλαμπρος ναός στα πρότυπα της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως που θα είναι αφιερωμένος στην Μεταμόρφωση Του Σωτήρος.
Τότε, ἐκεῖ ποὺ καθόμουν εἰς τὸ περιβόλι μου καὶ ἔτρωγα ψωμί, πονώντας ἀπὸ τὶς πληγές, ὅπου ἔλαβα εἰς τὸν ἀγώνα καὶ περισσότερο πονώντας διὰ τὶς μέσα πληγὲς ὅπου δέχομαι διὰ τὰ σημερινὰ δεινὰ τῆς Πατρίδος, ἦλθαν δύο ἐπιτήδειοι, ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, μισομαθεῖς καὶ ἄθρησκοι, καὶ μοῦ ξηγῶνται ἔτσι· «Πουλᾶς Ἑλλάδα, Μακρυγιάννη».
Το καλοκαίρι του 1826 η Ελληνική επανάσταση μοιάζει χαμένη υπόθεση. Ο Ιμπραήμ, που αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο τον Φεβρουάριο του 1825, ελέγχει σχεδόν όλα τα προπύργιά της. Το Μεσολόγγι, σύμβολο της ελευθερίας και του αγώνα, έχει πέσει ηρωϊκά τον Απρίλη του 1926. Η Ακρόπολη των Αθηνών πέφτει, τελευταία, τον Μάιο του ’27.
Μάρκος Μπότσαρης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Παπαφλέσας, είναι νεκροί! Κι ο Υψηλάντης – ο αρχηγός που εξέλεξε η Φιλική εταιρεία – λέει τα πράγματα με το όνομά τους στην Επίδαυρο και καθαιρείται!
Διάκος «Ανέβα, Μήτρε, στου βουνού κατάκορφα τη ράχη,πάρε το μάτι τ’ αϊτού και τ’ αλαφιού το πόδικαι την αγρύπνια του λαγού, και στήσε καραούλι.Κι αν δεις χιλιάδες τον εχθρό, άλογο και πεζούρα,5με τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά, τον ύπνο μη μου κόψεις·στάσου, πολέμα μοναχός. Κι αν δεις μες στο φυσάτονα πιλαλάει τ’ άλογο του Ομέρπασα Βριόνη,πέτα, ροβόλα, κράξε με… Σύρε με την ευχή μου.» |
«ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΚΑΙ ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΣΤΟ ΣΕΛΤΣΟ ΝΑ ΜΥΡΙΣΟΥΝ»
(Πασχαλιά, 23
Άπριλίου 1804)
---- . ----
ΜΟΝΗ ΣΕΛΤΣΟΥ – ΤΟΠΟΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Μ Π Ο Τ Σ Α Ρ Η
---
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ – ΛΕΝΩ ΜΠΟΤΣΑΡΗ
- . -
΄Η μάχη τών Σουλιωτών μέ τούς Τουρκαλβανούς
στή Μονή Σέλτσου, τό 1804, αφάνισε τά μέλη τής οικογένειας Μπότσαρη, ή οποία
λίγα χρόνια αργότερα, έχασε καί τό πιό ένδοξο μέλος της, τόν Μάρκο.
Στήν ανατολική άκρη τού νομού Άρτας, στήν περιοχή όπου
ό ποταμός ΄Αχελώος (Άσπροπόταμος) χωρίζει τό νομό, από τούς νομούς Τρικάλων καί
Καρδίτσας, υψώνεται ό ορεινός όγκος τής Φρούσιας.
Στήν μία από τίς δύο κορυφές της πού ονομάζεται ράχη τού Φράξου, έχει κτιστεί ή ιστορική μονή τού Σέλτσου ή Παναγιά ή Σελτσιώτισσα, αφιερωμένη στήν Κοίμηση τής Θεοτόκου. Τό πιό κοντινό χωριό τής περιοχής είναι οί Πηγές ΄Αρτας (Βρεστενίτσα), μοναδική δίοδος πρός τή μονή, σχεδόν απροσπέλαστη ακόμη καί σήμερα.
Βασίλισσα Ελισάβετ: Είθε να λάβει συγχώρεση, άλλα το αίμα των εθνομαρτύρων της Κύπρου δεν συγχωρεί τη λησμονιά
Ελευθέριος Ανδρώνης
Η Βασίλισσα Ελισάβετ έβαλε την «υπογραφή» της στα εγκλήματα κατά των αγωνιστών της Κύπρου, και η ιστορική μας μνήμη δεν χωρά εφήμερες «αγιοποιήσεις»
 |
14 Μαρτίου 1957
«Γιατί, ρωτάει στενάζοντας η μάνα, πού ’ναι ο γιος μου;
Κι όλες οι μάνες απορούν πού να ’ναι το παιδί!
Γιατί, ρωτάει ο σύντροφος, πού να ’ναι ο αδερφός μου;
Κι όλοι του οι σύντροφοι απορούν, πού να ’ναι ο πιο μικρός!..
Ήταν γενναίο παιδί.
Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής
Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο…
Ω! μην κοιτάτε, από πού του ’φυγε η ζωή.
Μην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!»
Οδυσσέας Ελύτης
Ο νεαρός αγωνιστής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, οραματιστής και ποιητής, γεννήθηκε στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου, στις 27 Φεβρουαρίου 1938. Γονείς του ήταν ο αστυνομικός Μιλτιάδης Παλληκαρίδης και η Αφροδίτη Παπαδανιήλ και είχε ακόμα τέσσερα αδέρφια, τον Λευτέρη, τον Ανδρέα, τη Γεωργία και τη Μαρούλα. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας, η δε καταγωγή του πατέρα του ήταν από τη Λάπηθο Λάρνακας και ο ίδιος ήταν εγγονός του Θεοδώρου Παλληκαρά, απ’ τον οποίο πήρε το επίθετό του. Στην οικογένεια του Ευαγόρα ανήκει -δεύτερος ξάδερφος- και ο ήρωας Στέλιος Μαυρομμάτης, επίσης απαγχονισθείς ήρωας της ΕΟΚΑ.
Μορφή της Ορθοδοξίας
Αγαπήθηκαν μ’ έναν νέο, αλλά πριν προλάβουν να παντρευθούν κηρύχθηκε ο πόλεμος. Το παλληκάρι έφυγε και πολέμησε στην Αλβανία τους Ιταλούς.
Μετά την συνθηκολόγηση κατέβηκε στην Κρήτη για να αγωνιστεί κι εκεί εναντίον των Γερμανών. Κάποια στιγμή βρίσκεται αιχμάλωτος των Γερμανών να οδηγείται προς εκτέλεσιν.