Επιμέλεια: Ελευθερία
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
-- . --
Ὀρθοδοξία τί σημαίνει;
Σέ δυό λογάκια εἶναι κλεισμένη:
Σἄν τό Χριστό «ταπεινωμένοι»* (Φιλιπ.2,8)
Ὅλοι μαζί «ἀδελφωμένοι» (Α΄Πέτρ.2,17)
«Τό δυνατόν εἰρηνευμένοι»* (Ρωμ.2,18)
«Πρός τόν οὐρανόν στραμμένοι»
(Ἑβρ.6,18-19: Θεσ.4,17: Πράξ.1,11)
«Στή Βασιλεία Του σωσμένοι» (Β΄Θεσ.1,5)
[ «Τῆς Βασιλείας Του κληρονόμοι» ]
(Ματ.6,33: Πράξ.14,22)
Ο Α Σ Ω Τ Ο Σ
--- .
---
Ἐσύ, δέν φεύγεις στό βουνό (Ματ.18,12)
νά σέ ἀναζητήσω·
«πορεύεσαι εἰς γῆν μακράν», (Λουκ.15,12)
δέν ἔρχομ’ ἀπό πίσω.
«Μέρος
οὐσίας ᾔτησας
νά λάβῃς, ἀνενδότως»· (Λουκ.15,12)
ἔφθασες ὅπου πόθησες
«ζώντας ἐκεῖ ἀσώτως». (Λουκ.15,13)
20 λόγια από χρυσάφι του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολομού
Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής.
Ονομάστηκε Εθνικός ποιητής της Ελλάδας όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία.
Ένα υπέροχο ποίημα που φρόντισαν.... να αποσύρουν από τα αναγνωστικά.
Ὅλα προσεύχονται.
Ὅλα προσεύχονται, καὶ γῆ καὶ οὐρανός κι ἀστέρια
Καὶ τὰ πουλιά ποὺ ἔχουνε στὰ σύννεφα λημέρια,
Καὶ ὅσα ἔχουνε ζωὴ κι ὅσα ζωὴ δὲν ἔχουν,
Κι ἐκεῖνα ὅπου ἕρπουνε, κι ἐκεῖνα ὅπου τρέχουν !
Αναδημοσίευση
Τοῦ δέσποτα τό «θυμιατό» θέλει πολύ «μπαρούτι»,
γιά νά κονιορτοποιηθοῦν μέγαρα, δόξες, πλούτη.
Του δέσποτα τό θυμιατό
Τοῦ δέσποτα τό «θυμιατό» δέν θέλει πιά «λιβάνι»,
γιατί τόν «λιβανίζουνε», κι αὐτό κακό τοῦ κάνει.
Τοῦ δέσποτα τό «θυμιατό» θέλει πολύ «μπαρούτι»,
γιά νά κονιορτοποιηθοῦν μέγαρα, δόξες, πλούτη.
Νά βγῆ τό σάπιο καθεστώς ἀπ’ τήν Ἱεραρχία,
καί νά τούς συμμαζέψουνε, νά πᾶνε ἐξορία.
.JPG)
ᾈς εὐχαριστήσωμεν ἀπὸ καρδίας τὸν Δίκαιον Θεὸν διὰ τὴν
νίκη τῆς «Νίκης», παρὰ τοὺς τόσους διωγμοὺς ποὺ ὑπέστη, ἂν καὶ εἰς τὸ πρόσωπον
αὐτῆς ἐκδιώκεται ἡ ἴδια ἡ Ὀρθοδοξία.
Ἀλλὰ ἐμεῖς ἂς βροντοφωνάξωμε, μετὰ τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Βρυεννίου, εἰς αὐτοὺς ποὺ σκέπτονται νὰ συνεχίσουν τοὺς διωγμούς: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας· οὐκ ἀφιστάμεθά σου, μῆτερ εὐσέβεια· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα».
Ὦ κάκιστοι κοχλίαι, τῶν οἴκων
ὑμῶν ἐμπιπραμένων, ὑμεῖς ἄδετε; (Αἴσωπος)
Ὅταν ἄκουσα αὐτὰ ποὺ εἶπαν καὶ ἔγραψαν «Χριστιανοὶ ἀδελφοὶ» κατὰ τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, θυμήθηκα τὸν μῦθο τοῦ Αἰσώπου μὲ τοὺς κοχλιοὺς (σαλιγκάρια), ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι κάποιο παιδὶ ἑνὸς ἀγρότη ἐμάζεψε ὁρισμένα σαλιγκάρια καὶ βάζοντάς τα εἰς τὰ ἀναμμένα κάρβουνα γιὰ νὰ ψηθοῦν καὶ ἀκούοντάς τα νὰ σφυρίζουν εἶπε: «Ὦ κάκιστοι κοχλίαι, τῶν οἴκων ὑμῶν ἐμπιπραμένων, ὑμεῖς ἄδετε;», δηλαδὴ «Ὦ γεμᾶτα κακία σαλιγκάρια, ἐνῶ τὰ σπίτια σας (τὰ κελύφοι σας) καίγονται, ἐσεῖς τραγουδᾶτε;»
.JPG)
Επήρα
την απόφαση
να
σε ακολουθήσω,
αγαπητέ, Νυμφίε μου,
και
δεν γυρίζω πίσω.
Ας
ειν΄ η πόρτα σου στενή
και
άναντις ο δρόμος,
εγώ
θα τρέχω πίσω σου
σαν
άλλος ταχυδρόμος.
Να
στείλω τ’ Ευαγγέλιο
σε
σπίτια και παλάτια,
να
ακουστεί ο Λόγος σου
σ’
όλης της γης τα πλάτια.
Και
αν χρειαστεί, Νυμφίε μου,
το
αίμα μου να χύσω,
θα
είναι ύψιστη τιμή
έτσι
να τελευτήσω.
Να
γίνω μάρτυρας κι εγώ
στον
μάρτυρα τον Μέγα,
τον
Κύριόν μου και Θεόν
το Άλφα και τ’ Ωμέγα.
Ἐπῆρα τὴν
ἀπόφαση
νὰ σὲ ἀκολουθήσω,
ἀγαπητέ
Νυμφίε μου,
καὶ δὲν γυρίζω πίσω.
Ἄς εἶν’ ἡ πόρτα Σου στενή
καὶ ἄναντες ὁ δρόμος,
ἐγὼ θὰ τρέχω πίσω Σου
σὰν ἄλλος ταχυδρόμος.
Νὰ στείλω τ' Εὐαγγέλιο
σὲ σπίτια καὶ παλάτια,
νὰ ἀκουστεῖ ὁ λόγος Σου
σ’ ὅλης τῆς γῆς τὰ πλάτια.
Καὶ ἂν χρειαστεῖ, Νυμφίε μου,
τὸ αἷμα μου νὰ χύσω,
θὰ εἶναι ὕψιστη τιμή
ἔτσι νὰ τελευτήσω.
Νὰ γίνω μάρτυρας κι ἐγώ
στὸν Μάρτυρα τὸν μέγα,
τὸν Κύριόν μου καὶ Θεόν,
τὸ Ἄλφα καὶ τ’ Ὠμέγα.
Αρχιμανδρίτης Μάξιμος Καραβάς
26/4/2023
Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει… ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία…
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο… σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία…
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»
Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί… Μία μέρα σὰν ἐκείνη
ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός… Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη
λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι ἀπελπισμένη,
μία κόρη πάντα τήκεται, στενάζει ἁλυσωμένη.
Γράφει η Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος – Θεολόγος
«Ἄνθρωπος, πού δέν νιώθει ὥς τά κατάβαθα τῆς καρδιᾶς του τά δημοτικά μας τραγούδια, δέν εἶναι σέ θέση νά νιώσει ἀληθινά τήν Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα... δηλαδή τό "τιμιώτατον" πού τήν κάνει ξεχωριστή, ἀνάμεσα στίς ἐπαναστάσεις πού γενήκανε» (Φώτης Κόντογλου).
Ἰδιαίτερη θέση στήν ἱστορία τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας κατέχει τό δημοτικό μας τραγούδι. Εἶναι τό μέσο μέ τό ὁποῖο ὁ λαός μας ἐξέφρασε τούς πόθους καί τούς καημούς του, τίς ἀγωνίες καί τίς προσδοκίες του, δημιουργώντας μιά μοναδική πνευματική παρακαταθήκη. Τό δημοτικό τραγούδι, πού ἀφορᾶ στήν Ἐθνεγερσία τοῦ ᾽21, πῆρε σάρκα καί ὀστά στά κλέφτικα λημέρια, ἔδωσε χαρά καί δύναμη σέ ὅσους τό ἄκουσαν, τό τραγούδησαν καί τήν ἄλλη μέρα βγῆκαν νά πολεμήσουν μέ τούς στίχους του στά χείλη τους, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιάτες, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦσαν τραγουδώντας τίς ἐλεγεῖες πού εἶχε συνθέσει γιά τήν περίσταση ὁ ποιητής Τυρταῖος!
Ὑπολογίζονται πάνω ἀπό 400 τά δημοτικά τραγούδια τήν περίοδο τῆς Ἐθνεγερσίας μέχρι καί τήν ἀπελευθέρωση, τά ὁποῖα ὄχι μόνο καταγράφουν κι ἀποτυπώνουν τίς ἐνέργειες τῶν κλεφτῶν, ἀλλά συνεγείρουν καί τροφοδοτοῦν τήν ψυχή, μέ μοναδικό στόχο νά θεριέψουν τήν ἐλπίδα καί νά τονώσουν τό ἐθνικό αἴσθημα γιά ἐπανάσταση καί ἀπελευθέρωση.
Πονεμένος καί βασανισμένος ὁ ἀγωνιστής, δεμένος μέ τή γενέθλια γῆ του, πολεμάει καί τραγουδάει. Τό δημοτικό τραγούδι εἶναι γι᾽ αὐτόν ἀνάγκη ζωῆς. Τό ἀγαπάει, τό νοσταλγεῖ, τό βιώνει ἀπόλυτα. Τραγουδώντας συγκινεῖται, λησμονεῖ τήν πίκρα τῆς σκλαβιᾶς, πιστεύει στήν ἱστορική ἀποστολή του, ἀναθαρρεύει, γιά νά συνεχίσει τόν ὡραῖο ἀγώνα ἐναντίον τῶν βάρβαρων κατακτητῶν:
«Ἀρματωλός μές στά βουνά,
καί κλέφτης μές στούς κάμπους·
νά ᾽χα τά βράχια ἀδέρφια μου,
τά δένδρα συγγενάδια,
... καί στήν κορφή τῆς Λιάκουρας
νά κάνω τόν σταυρό μου,
..., σκλάβο νά μή μέ λένε».
Δεν κλαίω τον Παλληκαρίδη!
Δεν κλαίω τον Καραθανάση, τον Γιαλοψό, τον Βλαχάκο!
Δεν κλαίω τον Σολωμού!
Δεν κλαίω τον Ισαάκ!
Δεν κλαίω τον Σιαλμά!
Δεν κλαίω τον Ηλιάκη!
Δεν κλαίω τον Κατσίφα!
Δεν κλαίω τον Τουρούτσικα!
Μόνο κλαίω για αυτή την χώρα που με τόσους "αγγέλους", αδυνατεί να πετάξει...
Δεν κλαίω για όσους φεύγουν τυλιγμένοι με την Γαλανόλευκη!
Κλαίω για εκείνα τα παιδιά που την κρατούσαν, μπαίνοντας στον ναό για την εορτή των Τριών Ιεραρχών, σαν να 'ταν ψαροκάλαμο...
Δεν κλαίω όσους πεθαίνουν για την ελευθερία!
Κλαίω γι' αυτούς που είναι ανυποψίαστοι, αμέθεκτοι...
Είναι κι εκείνος ο Ινδιάνος με τα σχιστά μάτια, που, σαν άλλος Άγιος Κοσμάς, εκλιπαρεί: "μην πληγώνετε την Ελλάδα, μη βάζετε νερό στο κρασί, Στώμεν Καλώς"...
"Εμείς κοιτάζουμε προς την Ελλάδα, δεν ξέρω όμως που κοιτούν οι Έλληνες"...
Πόσους ήρωες, πόσους αγίους, πόσους "αγγέλους" χρειάζεσαι Ελλάδα, για να κοιτάξεις προς τα πάνω;
Ἀποτείχισις, ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ
Εἴμαστε ἐμεῖς, Χριστέ μου, τὰ παιδιά σου
πού καταφύγαμε πάνω στὰ βουνά,
γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὸ ὄνομά Σου
θὰ ὑπομείνουμε ὅλα τὰ δεινά.
Δὲν μᾶς τρομάζει ὁ Βαρθολομαῖος,
οὔτε ὁ ἑωσφόρος τῆς Ἀμερικῆς,
οὔτε ὁ Ζηζιούλας ὁ θεολόγος
ὁ μέγας λάτρης τῆς Νέας Ἐποχῆς
(=ἐβραιοκατοχὴς)
Ὅποιος θέλει νὰ ζήσει τὴν αἰωνίαν ζωὴν ,
Οἰκουμενισμὸν νὰ μισήσει καὶ ν’ ἀποτειχισθεῖ.
Ἄλλη ὁδὸς δὲν ὑπάρχει,
νὰ ὁδηγεῖ στὸν
Χριστό,
ἡ ἀποτείχισις μόνο,
γιὰ τὸν καθ’ ἕνα πιστό.
Γρήγορα, γρήγορα νὰ ἀποτειχισθοῦμε,
γρήγορα,
γρήγορα γιὰ νὰ μὴν κολασθοῦμε,
γρήγορα,
γρήγορα ὁ ἐχθρὸς πλησιάζει,
γρήγορα,
γρήγορα καὶ ὁ Χριστὸς φωνάζει:
γρήγορα, γρήγορα ἐλᾶτ’ ἐδῶ παιδιά μου,
γρήγορα,
γρήγορα μέσα στὴν ἀγκαλιά μου.
'Αρχιμανδρίτης π. Μάξιμος Καραβάς 15-1-2023
Κυριακὴ τῶν δέκα λεπρῶν
Πέντε ἰαμβικά ἐπί τῇ Θείᾳ Σαρκώσει
τοῦ Δρ. Νεκτάριου Δαπέργολα
Ὕμνον ἐκ ψυχῆς ἄσωμεν τῷ Δεσπότῃ
Φάους ἀψευδοῦς τανῦν πεπληρωμένοι.
Φλογός ἀγάπης γάρ τέκνοις ἀφισταμένοις,
Ἦλθεν πρός
ἡμᾶς ἐμφορούμενος ὅλος,
Ὡς ἀμνός
τυθείς ἑκουσίᾳ βουλήσει.
Γένους
βροτείου δερχθείς ποτνιωμένου,
Βροτός
ἐδείχθη ὁ Παντεπόπτης Λόγος.
Ὡς χοϊκός τε
συνάμφω Θεοῦ φύσει,
Τό χθόνιον
καλεῖται εἰς παλιγγενεσίαν,
Ἀγχίμολος φανείς ἡμῖν τοῖς ἀγνωμόνοις.
1
Σε μονοπάτι ερημικό
το γαϊδουράκι το σκυφτό
τις τύχες του κόσμου κουβαλάει
2
Στη ράχη, κόρη νεαρή
σεμνή , γλυκιά και ταπεινή
τον Κύριό της προσδοκάει
3
Κει στο παχνί το φτωχικό
τα ζώα φτιάχνουνε χρυσό
στρώμα απ’ άχυρα πλεγμένο
4
Ζεσταίνουν χνώτα και μαλλί
θέλουν να δώσουν θαλπωρή
στο βρέφος το νεοφερμένο
5
Στον Άδη μέγας χαλασμός
στις πύλες του συνωστισμός
όλοι οι νεκροί αγωνιούνε
6
Άλλοι αλαλάζουν με χαρά
άλλοι με δάκρυα πικρά
τα ανομήματα θυμούνται
7
Κάπου στιλβώνουν το σταυρό
θανάτου σύμβολο μιαρό
που κάποιος θα το αγιάσει
8
Κάπου γεννιέται ένα παιδί
που όλη την άσωτη ζωή
με ένα μνήσθητι θα σβήσει
|
9
Πίσω απ’ το λόφο οι βοσκοί
με πρόσκληση τιμητική
το βρέφος έρχονται να βρούνε
10
Ύμνοι που λούζουν τη νυχτιά
μια ακατάληπτη βραδιά
σάλπιγγες αντηχούνε
11
Ποιο πέρα άστρο φωτεινό
τη στράτα δείχνει , το συρμό
στους τρεις πιστούς απ’ την Περσία
12
Δώρα κομίζουν μυστικά
πολύτιμα και ακριβά
στου σπήλαιου την αφθονία
13
Άγγελοι ψάλουν ευλαβικά
δόξα εν υψίστοις ωσαννά
ουρανομήκης χορωδία
14
Και το παχνί το ταπεινό
φέρνει στον κόσμο το φτωχό,
Ελπίδα, Σωτηρία!
Αριστείδης Π. Δασκαλάκης
 |
Οβίδες που σκάνε μες
τις πόλεις
οι τρομαγμένες φωνές
των παιδιών
άνθρωποι που ψάχνουν
για κρυψώνες
ο θόρυβος των
σπασμένων παραθυριών.
Οι αξίες ενός «κράτους
δικαίου»
το δίλημμα το
εκβιαστικό ως τρόπος για κυνηγητό
το δάκρυ του
απολυμένου
του παιδιού το φαγητό.
Ο ήχος ο τρομακτικός
απ’ την πολεμική νεροποντή
το βήμα του εχθρού
βαρύ
το φως που κρύφθηκε
πίσω απ’ την ντροπή
το χώμα των νεκρών ελαφρύ.
Προσευχή του Διάκου την παραμονή της μάχης της Αλαμάνας
T I M A M E Η Ρ Ω Ε Σ και T I Σ Ε Θ Ν Ε Γ Ε Ρ Σ Ι Ε Σ
Για ιδές καιρό που διάλεξε
ο χάρος να με πάρει
τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά
και βγάζει η γής χορτάρι
Ο μεγάλος αυτός ήρωας και πρωτεργάτης της Εθνεγερσίας του 1821 Αθανάσιος Διάκος (Αθανάσιος Μασαβέτας), γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδος το 1788. Σε νεαρή ηλικία μπήκε δόκιμος στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου της Αρτοτίνας, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα κι αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος. Στα είκοσί του άφησε το μοναστήρι και πήρε τα όπλα εναντίον των Τούρκων. Ο Διάκος ήταν άφταστος στ’ αγωνίσματα, στα όπλα και στην ανδρεία. Το 1820 εκλέγεται αρχηγός στο αρματολίκι της Ρούμελης και παράλληλα μυείται στη Φιλική Εταιρεία.
Το 1821 ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά και στις 22 Απριλίου 1821 στη γέφυρα της Αλαμάνας, προσπάθησε ν’ ανακόψει την πορεία του Ομέρ Βρυώνη και του Κιοσέ Μεχμέτ προς την Πελοπόννησο. Ο Αθανάσιος Διάκος έλεγχε το δρόμο από τη Δαμάστα με 500 άνδρες. Το πρωϊ της 23ης Απριλίου ο κύριος όγκος των Οθωμανών, μ’ επικεφαλής τον Κιοσέ Μεχμέτ προσπαθεί να περάσει από την Αλαμάνα.
Ο Διάκος βλέπει πως ο αγώνας είναι άνισος, όμως αρνείται να φύγει για να σωθεί! Μένει και πολεμά μέχρις εσχάτων. Πληγώνεται στην μάχη και πέντε Αλβανοί τον πιάνουν αιχμάλωτο και τον μεταφέρουν στη Λαμία. Οι Τούρκοι του λένε να προσκυνήσει και να συνεργαστεί μαζί τους, για να του χαρίσουν τη ζωή του. Ο Διάκος αρνιέται λέγοντάς τους : «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Αφού αρνήθηκε να συνεργασθεί με τους Τούρκους, έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά! Έτσι τον θανάτωσαν με ανασκολοπισμό! Το άλικο αίμα του πότισε το δένδρο της λευτεριάς κι η θυσία του έγινε φωτεινό παράδειγμα για τους αγωνιζόμενους Έλληνες.
Ποίημα μοναδικό, που ενέπνευσε γενιές με πατριωτισμό, αγάπη, θαυμασμό, πνεύμα ηρωικό και θυσίας για την πατρίδα μας !!!
Τα αριστουργήματα αυτά δεν τα διδάσκονται σήμερα οι μαθητές μας με εντολές του υπουργείου παιδείας, για αυτό βγάζουμε απάτριδες διεθνιστές, μηδενιστές, γενίτσαρους, διεστραμμένους νέους και κατ' επέκταση ακατάλληλους πολίτες.
Η μέριμνα του υπουργείου παιδείας, εδώ και 40 χρόνια, εξαντλείται στην αποχριστιάνιση, στο γκρέμισμα των ιδανικών του γένους μας, στον πολυπολιτισμό, στη σεξουαλική απελευθέρωση, στη "φυλομετάβαση" και κάθε διαστροφή της ανθρώπινης οντότητας.
Εργαλεία στο γκρέμισμα, δυστυχώς, οι απαίδευτοι συνάδελφοί μου όλων των βαθμίδων, με φωτεινές εξαιρέσεις λειτουργών, δασκάλων, καθηγητών που το έργο τους το ανήγαγαν σε θυσιαστική ιεραποστολή για να κρατήσουν ανόθευτη την Ορθόδοξη και Εθνική μας Παράδοση γαλουχώντας τα παιδιά μας.
καθηγητής Γ. Κ. Δύρας
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Ἤτανε νύχτα. Τὰ βουνά, οἱ λαγκαδιαίς, τὰ δέντρα,
οἱ βρύσαις, τ᾿ ἀγριολούλουδα, ὁ οὐρανός, τ᾿ ἀγέρι,
στέκουν βουβὰ ν᾿ ἀκούσουνε τὴν προσευχὴ τοῦ Διάκου.
«Ὅταν ἡ μαύρ᾿ ἡ μάνα μου, ἐμπρὸς σὲ μίαν εἰκόνα,
Πλάστη μου, μ᾿ ἐγονάτιζε μὲ σταυρωτὰ τὰ χέρια
καὶ μώλεγε νὰ δεηθῶ γιὰ κειοὺς ποὺ τὸ χειμῶνα
σὰ λύκοι ἐτρέχαν στὰ βουνά, μὲ χιόνια, μ᾿ ἀγριοκαίρια
γιὰ νὰ μὴ ζοῦνε στὸ ζυγό, ἔνοιωθα τὴ φωνή μου,
νὰ ξεψυχάει στὰ χείλη μου. ἐσπάραζε ἡ καρδιά μου,
μοῦ ἐτρέμανε τὰ γόνατα, σὰν νἄθελε ἡ ψυχή μου
νὰ φύγῃ μὲ τὴ δέηση ἀπὸ τὰ σωθικά μου.
Ὕστερα μὤλεγε κρυφὰ νὰ σοῦ ζητῶ τὴ χάρη
νὰ μ᾿ ἀξιώσῃς μία φορὰ ἕνα σπαθὶ νὰ ζώσω
καὶ νὰ μὴν ἔρθῃ ὁ θάνατος νὰ μ᾿ εὕρῃ, νὰ μὲ πάρῃ
πρὶν πολεμήσω ἐλεύθερος, γιὰ σὲ πρὶν τὸ ματώσω.
Πατέρα παντοδύναμε! Ἄκουσες τὴν εὐχή μου.
μοῦ φύτεψες μὲς στὴν καρδιὰ ἀγάπη, πίστη, ἐλπίδα,
ἔδωκες μίαν ἀχτίδα σου, ἀθέρα στὸ σπαθί μου
καὶ μοὖπες: Τώρα πέθανε γιὰ μέ, γιὰ τὴν πατρίδα!
.JPG)
