«Μηδέ κοινώνει αμαρτίαις αλλοτρίαις» (Α΄ Τιμόθ. ε΄ 22)

Τί διδάσκουν ὁ ἅγ.Νικόδημος καὶ ὁ Μ. Βασίλειος

  Ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ Ἁγιορείτης, στὴν ἑρμηνεία τῆς Α΄ Πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολῆς, μιλᾶ γιὰ τὴν εὐθύνη ποὺ ἀναλαμβάνουν οἱ Ἀρχιερεῖς, ὅταν χειροτονοῦν ἀναξίους καὶ πονηροὺς ἐν γνώσει τους· ὅμως, ἑρμηνεύοντας τὸ χωρίο τοῦ ἀποστόλου Παύλου στὴν Πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του «μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις», μᾶς βοηθεῖ νὰ κατανοήσουμε καλύτερα τὸ θέμα τῆς μετὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας. Γράφει:

«Μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις».

Μὴ χειροτονῇς, λέγει, τινὰ ταχέως, ὦ Τιμόθεε διατὶ ὄχι μόνον γίνεσαι αἴτιος τῶν ἁμαρτιῶν ἐκείνων, ὁποῦ μέλλει νὰ πράξῃ ὁ ὑπὸ σοῦ οὕτω χειροτονούμενος (καθὼς γὰρ συγκοινωνεῖς τῶν κατορθωμάτων, ὁποῦ μέλλει νὰ πράξῃ ὁ ὑπὸ σοῦ νομίμως χειροτονηθείς, οὕτως ἐκ τοῦ ἐναντίου συγκοινωνεῖς καὶ τῶν μελλόντων ἁμαρτημάτων του)· ἀλλὰ ἀκόμη ἐνέχεσαι καὶ εἰς τὰς ἀπερασμένας ἁμαρτίας, ὁποῦ αὐτὸς ἔκαμε, διατὶ ἐσὺ τὰς ἐπαράβλεψες καὶ ἔκαμες τὸ σκότος φῶς· καὶ δὲν ἀφῆκες αὐτὸν νὰ πενθῇ καὶ νὰ κλαίῃ διὰ τὰς ἁμαρτίας του ταύτας.

[Ὑποσ. 130: Ἀλλ’ ἤθελεν εἰπῇ τινας Ἀρχιερεύς· καὶ διὰ τί ὁ χειροτονούμενος νὰ σφάλῃ καὶ ἐγὼ ὁ χειροτονῶν νὰ μετέχω ἀπὸ τὰ σφάλματα ἐκείνου καὶ τὴν τιμωρίαν; Εἰς τοῦτον ἀποκρινόμενος ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ναὶ λέγει, μετέχεις ἀπὸ τὰ σφάλματα ἐκείνου, διὰ τί ἐσὺ ἔδωκες τὴν ἐξουσίαν καὶ Ἱερωσύνην εἰς αὐτόν, πονηρὸν καὶ κακοπιὸν ὄντα· καὶ καθὼς ἐκεῖνος ὁποῦ δώσῃ σπαθὶ εἰς ἕνα τρελὸν καὶ ἔξω φρενῶν, μετέχει ἀπὸ τοὺς φόνους ἐκείνους ὁποῦ ὁ τρελὸς ἤθελε κάμη· ἔτσι καὶ ἐκεῖνος ὅπου δώσῃ τὴν ἐξουσίαν τῆς Ἱερωσύνης εἰς τὸν πονηρὸν καὶ ἀνάξιον ἄνθρωπον, μετέχει ἀπὸ ὅλα τὰ κακὰ ὁποῦ ἐκεῖνος ἤθελε κάμῃ· «ὅτι πονηρία τὴν ἐξουσίαν παρέσχες· καὶ καθάπερ τις μαινομένῳ καὶ παραπαίοντι ξίφος ἐγχειρίσας ἠκονημένον, ὃν ἂν ἐργάσηται φόνον ὁ μεμηνώς, ἐκεῖνος ὑφίσταται τὴν αἰτίαν· οὕτω καὶ ἀνθρώπῳ τις πονηρίᾳ συζῶντι τὴν ἀπό της ἀρχῆς τούτης ἐξουσίαν παρασχών, τὸ πῦρ ἁπάντων τῶν ἁμαρτημάτων ἐκείνου καὶ τῶν τολμημάτων, ἐπὶ τὴν οἰκείαν ἕλκει κεφαλήν· ὁ γὰρ τὴν ρίζαν παρασχὼν πανταχοῦ, οὗτος τῶν ἐξ αὐτῆς φυομένων ἔστιν αἴτιος» (Λόγος περὶ Ἱερωσύνης).

Καὶ ἀλλαχοῦ φανερὰ λέγει ὁ αὐτὸς Χρυσόστομος, ὅτι διὰ ὅσας ἁμαρτίας κάμουν, ἢ ἔκαμαν οἱ ἀναξίως χειροτονηθέντες, διὰ ὅλας αὐτὰς ἔχουν νὰ δώσουν ἀπολογίαν καὶ νὰ παιδευθοῦν οἱ χειροτονήσαντες αὐτοὺς Ἀρχιερεῖς «μὴ γάρ μοι εἴπῃς ὅτι ὁ Πρεσβύτερος ἥμαρτε, μηδὲ ὅτι ὁ Διάκονος· πάντων τούτων ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῶν χειροτονησάντων αἱ αἰτίαι φέρονται» (Λόγος εἰς τὰς Πράξεις).

ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ Α’ Δὲν πρέπει νὰ ἐμπιστευόμαστε οὔτε νὰ ἔχουμε τὸ θάρρος μας ποτὲ στὸν ἑαυτό μας

(Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, “Ἀόρατος Πόλεμος”, Κεφ. 2ο)

Τὸ νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι τὸν ἑαυτό σου, ἀγαπητὲ ἀδελφέ μου, εἶναι τόσο ἀναγκαῖο σ᾿ αὐτὸν τὸν πόλεμο, ὥστε χωρὶς αὐτὸ νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι ὄχι μόνο δὲν θὰ μπορέσεις νὰ ἐπιτύχεις τὴν νίκη ποὺ ἐπιθυμεῖς, ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ ἀντισταθεῖς στὸ παραμικρό. Κι αὐτὸ νὰ ἐντυπωθεῖ καλὰ στὸν νοῦ σου. Γιατὶ ἐμεῖς, ἂν καὶ εἴμαστε διεφθαρμένοι στὴν φύση μας, ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς παράβασης τοῦ Ἀδάμ, ἔχουμε σὲ μεγάλη ὑπόληψη τὸν ἑαυτό μας. Καὶ ἐνῷ αὐτὴ ἡ ἰδέα στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι παρὰ ἕνα τιποτένιο ψέμα, ἐμεῖς ὅμως νομίζουμε μὲ μιὰ ἀπατηλὴ ἐντύπωση πὼς εἴμαστε κάτι. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἐλάττωμα ποὺ ἀναγνωρίζεται πολὺ δύσκολα ἀπὸ ἐμᾶς κι αὐτὴ ἡ ἀπατηλὴ ἰδέα δὲν εἶναι ἀρεστὴ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ νὰ ἔχουμε μιὰ τίμια καὶ ἀνόθευτη γνώση τῆς ἀλήθειας. Νὰ ξέρουμε δηλαδὴ πὼς κάθε χάρη καὶ κάθε ἀρετή μας προέρχεται μόνο ἀπὸ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ. Ἀπὸ ἐμᾶς δὲν μπορεῖ νὰ προέλθει κανένα καλὸ οὔτε κανένας καλὸς λογισμὸς ποὺ νὰ πλησιάζει πρὸς τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ σίγουρη ἀλήθεια, δηλαδὴ τὸ νὰ μὴν πιστεύουμε στὸν ἑαυτό μας. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια εἶναι δῶρο τῆς θείας Του χάριτος, τὴν ὁποία συνηθίζει νὰ τὴν δίνει στοὺς ἀγαπημένους Του φίλους, ἄλλοτε μὲ ἐμπνεύσεις καὶ φωτισμοὺς τοῦ νοῦ, ἄλλοτε μὲ σκληρὲς δοκιμασίες καὶ θλίψεις, ἄλλοτε μὲ βίαιους καὶ σχεδὸν ἀνίκητους πειρασμοὺς καὶ ἄλλοτε μὲ ἄλλα μέσα ποὺ ἐμεῖς δὲν καταλαβαίνουμε. Μὲ ὅλα αὐτὰ ἐργάζεται γιὰ τὴν σωτηρία μας ὁ Θεὸς καὶ θέλει νὰ γίνεται ἀπὸ τὴν μεριά μας ἐκεῖνο ποὺ ἀνήκει καὶ εἶναι δυνατὸ ἀπὸ ἐμᾶς, δηλαδὴ ἡ θεληματικὴ διάθεση πρὸς ἐργασία τῆς σωτηρίας μας. Γι᾿ αὐτὸ λοιπόν, ἀδελφέ μου, σοῦ σημειώνω ἐδῶ τέσσερις τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖς, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νὰ πετύχεις αὐτὴ τὴν ἔλλειψη πίστης στὸν ἑαυτό σου, δηλαδὴ τὸ νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι ποτὲ τὸν ἑαυτό σου.

Εις την Πεντηκοστήν, Νικοδήμου Αγιορείτου

Εἰς τήν Πεντηκοστήν

 Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

 Α´. Μεταβολήν τοῦ νοῦ.

Β´. Μεταβολήν τῆς καρδίας.

Γ´. Μεταβολήν τῆς γλώσσης.

 Συλλογίσου ἀγαπητέ, πῶς τό Πανάγιον Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ὡσάν ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος καί βροντή, ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον, εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο· «καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι» (Πραξ. β´. 2)· καί τόν ἔκαμεν ὡσάν μίαν κολυμβήθραν, ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, διά νά βαπτίσῃ τούς Ἀποστόλους μέ τήν θείαν χάριν του, περί τοῦ ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς αὐτούς ὁ Κύριος· «ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετά πολλάς ταύτας ἡμέρας (Πράξ. α´ 5).

14 Ιουλίου, Νικοδήμου του Αγιορείτου

Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο - Κεφάλαιο Α΄:

Διά μέσου τῶν Γραφῶν ὁ νοῦς ἀνυψώνεται στή γνώση καί τήν ἀγάπη αὐτοῦ πού δίδαξε τίς Γραφές

Ἄς πάμε πάλι στ' αὐτιά· καί ἄς ὑποθέσουμε ὅτι κηρύττεται κάποιος λόγος τῆς Γραφῆς· ὁ λόγος πλήττει τόν ἀέρα καί δημιουργεῖ τόν κυματισμό· τά κύματα τοῦ ἀέρα σηκώνονται τό ἕνα μέτα τό ἄλλο καί εἰσέρχονται στήν κόγχη τοῦ αὐτιοῦ· ἔπειτα ἀπό ἐκεῖ στροβιλιζόμενα μπαίνουν στόν πόρο τοῦ αὐτιοῦ καί κτυποῦν τό τύμπανο· καί ἀπό αὐτό τό κτύπημα ὁ ἀέρας πού βρίσκεται στή κοιλότητα τοῦ τυμπάνου κυμαίνεται καί τινάζει ὅλα τά μέρη ἐκείνου πού καλείται λαβύρινθος τοῦ αὐτιοῦ· ἀπό αὐτό τό τίναγμα πλήττεται τό ἀκουστικό νεῦρο, πού προέρχεται άπό τόν ἐγκέφαλο· καί ἔτσι διεγείρεται ὁ νους καί ἀκούει τά λόγια πού λέχθηκαν.