Εἶχε ἔρθει μία μέρα στὰ Καψοκαλύβια ἕνας καλόγερος ἀπὸ κάποιο ψαραδόσπιτο, ποὺ ἤτανε ἀνάμεσα στὸν κάβο Σμέρνα καὶ στὰ Καψοκαλύβια, καὶ τὸν φιλοξένησε ὁ πάτερ Ἰσίδωρος, καὶ γνωρισθήκαμε.
Τὸν λέγανε Νεῖλο, κ’ ἤτανε Μυτιληνιός. Φεύγοντας μὲ προσκάλεσε νὰ πάγω στὸ κελλί του. Σὲ δυὸ-τρεῖς μέρες, πῆγα. Στὸ Ὄρος βλέπει κανένας πολλὰ ἀσυνήθιστα πράγματα καὶ χτίρια, πλὴν τὸ κὲλλὶ τοῦ πάτερ Νείλου ἤτανε ἀπὸ τὰ πιὸ παράξενα.
Ο αγιασμένος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος,
γιὰ τον κύρ Φώτη Κόντογλου
Ὁ ἀγιαμένος Γέροντας Φιλόθεος τὴν 13ην Ἰουλίου τοῦ 1965 ἐπὶ τῷ θανάτῳ τοῦ κυρ Φωτίου Κόντογλου ἔγραψε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
Ὁ Φώτης ἦτον δι᾿ ἐμέ, τὸν πνευματικόν του πατέρα,
μία
πνευματικὴ βακτηρία εἰς τὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καὶ τῶν πατρικῶν παραδόσεων. Διὰ τοῦτο καὶ μοῦ ἐστοίχισεν ἰδιαιτέρως ὁ θάνατός του.
Ἀπωλέσαμεν ἓν πνευματικὸν κεφάλαιον. Ἐστερήθημεν ἑνὸς στρατιώτου τοῦ Χριστοῦ με ζῆλον Ἠλιού. Ἧτο πύρινος εἰς τὴν καρδίαν, φλογερὸς εἰς τὴν πένναν, ἀπαράμιλλος εἰς τὸν χρωστῆρα. Ἡ ἀναχώρησίς του ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τὰ ἀεὶ διαμένοντα ἀφῆκε μέγα κενόν, δυσαναπλήρωτον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Ἑλλάδαν. Ἠγάπα καὶ ἠγωνίσθη ἕως θανάτου ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Προσετέθη καὶ ἐνεγράφη ὡς πολίτης τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἀλλ᾿ ἡ ἐπίγειος πατρίς του, ἡ πονεμένη καὶ μαρτυρικὴ Ἑλλάς, ἐστερήθη ἑνὸς τέκνου της, ἑνὸς πολίτου, ὅστις ἐπεθύμει καὶ ἐδίψα να ἴδῃ τὴν πατρίδα του μεγάλην καὶ ἔνδοξον, ὅπως τὴν ἀνέδειξαν καὶ μᾶς τὴν παρέδωκαν οἱ μεγάλοι αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου καὶ οἱ ἔνδοξοι ἥρωες τοῦ ῾21· τὴν Ἑλληνικὴν πατρίδα, τὴν ὁποίαν πολλοὶ ἐκ τῶν σημερινῶν μισελλήνων ζητοῦν να τὴν παραδώσουν εἰς ἀθέους βαρβάρους ἐχθρούς.
Τό πόσο γνήσια εἶναι τά λείψανα που θὰ ἔστελνε στην Πάφο το Βατικανό μᾶς δίνει ἀπάντηση ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ, Ο ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ & ὁ καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ν. ΤΩΜΑΔΑΚΗΣ
Καί οἱ τρεῖς ἀμφισβητοῦν για την γνησιότητα τῆς καρας τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα που ξεφούρνισαν από τα ὑπόγεια του Βατικανοῦ. Δεῖτε τό ἀγαλματίδιο, που παρέδωσαν οἱ καρδινάλιοι & τό προσκυνοῦσαν οἱ πιστοί το 1964 στην Πάτρα.
Οἱ αείμνηστοι μάρτυρες εἶναι παρόντες, ἄς μη το πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους, και ἀπο τοὺς τάφους γίνονται μάρτυρες ὑπερασπίσεως στον ἀδίκως διωχθέντα ὀρθόδοξο ἱεράρχη Πάφου Τυχικό. Ὁ Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος & καλὸς ποιμένας τῆς Πάφου, δὲν δέχθηκε νά φέρουν την «κάρα τοῦ ἀποστόλου Παύλου» ἀπό το Βατικανό οἱ καρδινάλιοι, για να μη πέσει το ποιμνιό του στην παγίδα τους
Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος ἀπαντᾶ:
https://youtu.be/Fd-3se8OFM8?si=bESqBbL8_D85vjWg
«…Τιμῶ τά λείψανα, τιμῶ τὰ λείψανα τὰ ἀληθινά. Δὲν θέλω νὰ πάθουμε ὅτι ἐπάθαμε μέ τό Βατικανό, διότι ξέρετε ὅτι τὰ ὑπόγεια τοῦ Βατικανοῦ εἶναι γεμάτα ἀπό κόκκαλα, κόκκαλα δῆθεν ἁγίων, πού μάζευαν χρόνια.
Ἔχω μια ὑπόνοια σοβαρά, ὅτι ὁ Πάπας κραττᾶ τά πραγματικά λείψανα καὶ μᾶς δίνει τά ψευδή λείψανα, γιὰ νὰ μᾶς ἀπατήση.
Το
εικονοστάσιον, κοινώς τέμπλον, του ιερού ναού χωρίζει το Άγιον Βήμα από τον
κυρίως ναόν. Πρέπει δε να είναι χαμηλόν, διά να φαίνεται η Θεοτόκος Πλατυτέρα,
και να έχη τρεις θύρας, ήγουν εις το μέσον την Ωραίαν Πύλην, και δύο πλαγίας
μικρότερας θύρας. Να έχη και θυρίδας, εις τας οποίας να μπαίνουν αι εικόνες,
ζωγραφισμένες επάνω εις σανίδι.
Η δε θέσις των Ιερών εικόνων είναι αύτη: Δεξιόθεν της Ωραίας Πύλης ίσταται η εικών της Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης και αριστερόθεν η εικών του Χριστού. Εις την θυρίδα οπού ευρίσκεται παραπλεύρως της Παναγίας εκ δεξιών, ίσταται η εικών του αγίου ή της εορτής εις την οποίαν αφιέρωται ο ναός, εις δε την θυρίδα όπου ευρίσκεται παραπλεύρως του Κυρίου, ίσταται ο Τίμιος Πρόδρομος. Εις τας άλλας θυρίδας τοποθετούνται αι εικόνες των λοιπών αγίων. Η τοιαύτη διάταξις των εικόνων είναι κανών διά τας ορθοδόξους εκκλησίας.
Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ότι, όταν ο Γιάννης Τσαρούχης, μαθητής του Κόντογλου, πληροφορήθηκε τον θάνατο του δασκάλου του, βρισκόταν στη Μυτιλήνη και ζωγράφιζε έναν άγγελο; Σε ένα δοκίμιό του με τίτλο «Ο μύθος του χταποδιού. Χαμογελαστοί εχθροί» (Κόντογλου, Μυστικά Άνθη, ΗΓΟΥΝ Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής, Δ΄ Έκδοση, Αστήρ 1992, σελ. 9 επ.), αυτός ο σπουδαίος αγιογράφος και λογοτέχνης από το Αϊβαλί, αλλά ο προπάντων της μέγας. μας εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι καμουφλαρισμένοι εχθροί της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος, αξιοποιώντας τον μύθο του χταποδιού ή, αλλιώς, την παραβολή της αδιάφορης χταποδομάνας. Είναι ο τρόπος της ολίγον κατ' ολίγον άλωσης της ψυχής μας και του πολιτισμού μας, η οποία βασίζεται στην απάθεια των πολιορκημένων.
Αλλοίμονο! Το απελπιστικό σκοτάδι που μας περίζωνε από πολλά χρόνια, έγινε, τούτες τις μέρες, ένα κατάμαυρο και πνιχτό σύννεφο, που σκέπασε τον κόσμο, και τον έπιασε η κοντανασαμιά του θανάτου. «Δειλία θανάτου επέπεσεν εφ’ ημάς». Ο διάβολος, που μας παραπλανούσε να κάνουμε τα καταχθόνια θελήματα του, φτιάνοντας κάθε λογής σύνεργα για να βγάλουμε τα μάτια ο ένας τ’ αλλουνού, μπόμπες, αεροπλάνα, υποβρύχια, πυραύλους κι ένα σωρό άλλα σατανικά πράγματα, λέγοντας μας πονηρά πως η επιστήμη μας δεν λογαριάζει καμιά δύναμη και πως θα γίνουμε Θεοί, αφού λοιπόν σιγά-σιγά μας κατάφερε να γίνουμε διάβολοι σαν κι αυτόν, τώρα που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε και πέσαμε στην παγίδα και δεν μπορούμε να κάνουμε μήτε μπρος μήτε πίσω, κάθεται και μας κοιτάζει ευχαριστημένος, χαμογελώντας πονηρά γιατί μας βλέπει να τρέμουμε σαν τα φύλλα του δέντρου που το δέρνει η ανεμοζάλη.
ΕΙΔΩΝ – ΕΙΔΩΝ σκουλήκια κατατρώνε την καημένη την Ελλάδα, τη γέρικη Κιβωτό που μέσα της κατάφυγε η αλήθεια του Χριστού και γλύτωσε από τον κατακλυσμό. Μέσα σε κείνη την άλλη, την παλιά την Κιβωτό, κλείστηκε ο Νώε κ’ οι λιγοστοί δίκαιοι και γλυτώσανε από το πνίξιμο, μέσα σε τούτη τη νέα Ελληνική Κιβωτό γλυτώσανε οι χριστιανοί οι αληθινοί, έχοντας μαζί τους τα σύμβολα της αρχαίας λατρείας του Χριστού, που βαστά ανάλλαχτη από τον καιρό των Αποστόλων ίσαμε σήμερα. Και κλειδοκράτορας στάθηκε η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία μας, «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».
|
Ο μύθος του χταποδιού
(Από το βιβλίο: «Μυστικά άνθη», Φωτίου Κόντογλου, εκδόσεις «ΑΣΤΕΡΟΣ»)
Γράφει ο Φώτης Κόντογλου: «… Το κρασί, που φαίνεται το πιο ήρεμο πράγμα μπροστά στο μαχαίρι και στο μάσημα, στο βάθος είναι για το χταπόδι ο πιο μεγάλος οχτρός.
Έτσι και για μας τους Έλληνες. Περάσανε από την πλάτη μας άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά, με κοντάρια και μ΄ άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμανοί, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι κι άλλοι. Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας κρεμάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας, δίναμε φωτιά στη φωτιά, είχαμε να κάνουμε με οχτρούς φανερούς και σκληρούς.
Ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ εἶναι βλογημένα. Τότε ποὺ ἔκανε τὸν κόσμο, εἶδε πὼς εἶναι πολὺ καλὰ ὅσα ἔκανε. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς πάντα ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν». Καὶ τὸ κρύο κ’ ἡ ζέστη, κ’ ἡ καλοσύνη κ’ ἡ φουρτούνα, κι ὁ χειμῶνας καὶ τὸ καλοκαίρι, κ’ ἡ δροσιὰ κ’ ἡ πάχνη. Ἀληθινά, ὅλα εἶναι καλά. Γι’ αὐτὸ λέγει ὁ Δαβὶδ: «Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐπὶ τῆς γῆς, δράκοντες καὶ πᾶσαι ἄβυσσοι˙ πῦρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεῦμα καταιγίδος, τὰ ποιοῦντα τὸν λόγον αὐτοῦ˙ τὰ ὄρη καὶ πάντες βουνοί, ξύλα καρποφόρα καὶ πᾶσαι κέδροι».
Επιμέλεια: Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης
Πόσο θάθελα να κάθομαι στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης πούνε στο Άγιονόρος!
Μέσα στα άγρια κράκουρα, ξεχασμένος από τον κάθε άνθρωπο, κι’ εγώ να τους έχω ξεχασμένους όλους, εξόν από τους λιγοστούς πατέρας που θα ζούνε μαζί μου.
Να τρυπώσω στο κελλί μου, σα να με κυνηγάνε ληστάδες, να κρυφτώ, να δοξάζω τον Θεό που βρήκα καταφύγιο.
