ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ : ΠΕΡΙ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ,ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ και ΣΗΜΑΔΕΨΑΤΕ ΤΟΥΣ,ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΜΑΚΡΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ! 

ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΣΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ : ΠΕΡΙ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ. - 9 Νοέ 2019 ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ
(ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ)
Ευλόγησον Πάτερ

«ΠΡΕΠΕΙ ο ιερεύς να ήναι άγιος και ψυχή και σώματι. Να ήναι στύλος πυρός να φωτίζη την Εκκλησίαν, τουτέστι τον λαόν του Θεού, και να ήναι καθαρότερος από τας ακτίνας του ηλίου, δια να μη τον αφήση έρημον το Πνεύμα το Άγιον. Η ιερωσύνη γίνεται εις την γην, και τάξιν έχει επουρανίων Ταγμάτων. Διότι όχι άνθρωπος, ουδέ Άγγελος, ουδέ άλλη καμία δύναμις κτιστή δύναται να ενεργήση, αλλ’ αυτό το Πανάγιον Πνεύμα αυτήν την λειτουργίαν τελειοί, και ο Ιερεύς κάμνει την υπηρεσίαν των Αγγέλων. Δια τούτο πρέπει και ο Ιερωμένος να βάνη εις τον νουν του, όταν λειτουργή, πως στέκεται με τους Αγγέλους  εις τον ουρανόν, έμπροσθεν του Θεού, και πρέπει να ήναι καθαρός  ωσάν και τους Αγγέλους. Ή δεν ηξεύρετε πως δεν ήθελε δυνηθή ποτέ ανθρωπίνη ψυχή να βαστάξη εκείνο το πυρ της Θυσίας, εάν δεν ήτον πολλή  της χάριτος του Θεού η βοήθεια; διότι, εάν γνωρίση τις τον άνθρωπον όπου είναι σαρκί και αίματι συμπεπλεγμένος, πώς δύναται να πλησιάση της μακαρίας φύσεως και ακηράτου; τότε θέλει ιδεί καλά, πόσης τιμής ηξίωσε τους Ιερείς η χάρις του Παναγίου Πνεύματος. 

Την Ιερωσύνην λοιπόν και αυτοί οι Άγιοι και Θεοφόροι Πατέρες πολύ την ευλαβήθησαν, ως υψηλήν, ουρανίαν, και ένθεον και μετά βίας πρέπει και αρμόζει μόνον των Αγίων να την έχουν, και δια τούτο όποιος Ιερεύς δεν είναι Άγιος ας φεύγη μακράν από την Λειτουργίαν, να μη καή και ψυχικά και σωματικά. 

Τόσον είναι υψηλοτέρα η Ιερωσύνη από την Βασιλείαν, όσον είναι  εις το μέσον της ψυχής και του σώματος η διαφορά. Εκείνοι οι Ιερείς όπου πηγαίνουν να λειτουργήσουν, την φρικτήν Ιερουργίαν, πρέπει να καθαρίζουν και τας μικράς φαντασίας της ψυχής, και κατά το δυνατόν εισιέναι κατά μίμησιν των Σεραφείμ και των Χερουβείμ. 

Διότι είναι τινές των Ιερέων, όπου ούτε πράξη, ούτε λόγω, ούτε γνώσει πολιτεύονται, κατά τους Θείους Κανόνας, αλλά προφάσει φιλοδοξίας και φιλοτιμίας, ήτοι δια να τους τιμούν, και να έχουν  οφφίκια έγιναν Ιερείς, και δια τούτο μήτε του λόγου των, μήτε άλλους ηδυνήθησαν να σώσουν. 

Άλλοι δε πάλιν, δια να ήναι αμελείς και φυγόπονοι, και δεν δύνανται να κυβερνήσουν την ζωήν τους, έγιναν Ιερείς. 

Εάν δε ένας τυφλός οδηγή άλλον τυφλόν, θα πέσουν και οι δύο εις βαθύν λάκκον.

Αν θες να λέγεσαι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, πρέπει να  έχεις θάρρος, δύναμη ψυχής, ΟΧΙ θράσος! 
Ρώτα λοιπόν, με αγάπη και σεβασμό τον πνευματικό σου, όποιος και αν είναι…. 
Είναι  ΥΠΕΡ του Π.Σ.Ε. ; 
Είναι ΥΠΕΡ της ΨΕΥΔΟ–συνόδου Κρήτης; 
Είναι ΥΠΕΡ της ένωσης των αιρέσεων και του κοινού ποτηρίου με αυτούς; 
Αν σου πει «ναι» ή διάφορα διπλωματικά-ακαταλαβίστικα  ή ότι «θα κάνουμε ότι μας πει η «εκκλησία» …τότε ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ όσο είναι νωρίς.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ

ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΟΥΣ,  («άφετε αυτούς») είναι οδηγοί τυφλοί που οδηγούν τυφλούς.  
Κάθε άνθρωπος δηλαδή, που λόγω της αναξιότητός του δεν τον προώρισεν ο Πατήρ μου δια την Βασιλείαν  του, θα αποβληθή και θα ξεριζωθή από αυτήν.» (Ματθ.ΙΕ’13-14.)    
Αφήσατέ τους μας λέει, δεν μας λέει «συγχωρέστε τους», ούτε να πάμε κοντά τους. 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  

Ευλογείτε! Με απέραντο σεβασμό και αγάπη προς τους αδελφούς, που έχουν χάσει την όρασή  τους. Η ωραία απεικόνιση που δανείστηκα και το κείμενο της αναξιότητάς μου έχουν πνευματικό σκοπό και μόνο. 
Παρεμπιπτόντως, επειδή αναφέρθηκε το «άφετε αυτούς» που ερμηνεύεται «αφήσατέ τους» το κρατάμε στη μνήμη μας, διότι αλλού το ερμηνεύουν διαφορετικά «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ…(…)» για το οποίο θα μιλήσουμε άλλη φορά. 
{Στο θέμα μας τώρα.} 
Το θράσος και η τάση αρχηγίας που χαρακτηρίζει τα όργανα του διαβόλου, σε συνδυασμό με την έλλειψη γνώσεως, ανδρείου φρονήματος, θάρρους, τόλμης και θείου ζήλου του «πιστού», είναι οι λόγοι που καθηλώνουν την ψυχή και την υποτάσσουν, μη δυνάμενη να ενδιαφερθεί ακόμα και για τη σωτηρία της. 
Ενώ εξωτερικά, φαίνεται να κινείται από ευσέβεια, η πραγματική αιτία είναι άλλη. Μας την αναδεικνύει ο Κύριος παρακάτω: 
«…Ο λύχνος, που δίδει φως εις το σώμα ,είναι το μάτι. Όπως ο λύχνος, που φωτίζει την ψυχή, είναι ο νους. Εάν λοιπόν το μάτι είναι υγιές, όλον το σώμα σου θα είναι γεμάτον φως, σαν να ήτο ολόκληρον το σώμα σου μάτι. Έτσι θα φωτίζεται και η ψυχή σου, εάν ο νους σου και η καρδιά σου δεν έχουν τυφλωθή από την φιλαργυρίαν και την προσκόλλησιν εις τα μάταια.» (Ματθ.ΣΤ’22.) 
Ιδού πως το αποδεικνύει: