Χρῆστος Κελαϊδώνης: Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός καί ὁ «δαίμονας» τοῦ Λαπλάς - Μέρος Α'- Β΄

 

Α'.Χρῆστος Κελαϊδώνης: Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός καί ὁ «δαίμονας» τοῦ Λαπλάς - Μέρος Α'

Αἰτιοκρατικὰ καὶ στοχαστικὰ φαινόμενα καὶ ἡ γνωστικὴ δύναμη τοῦ ΘεοῦΑἰτιοκρατικὰ καὶ στοχαστικὰ φαινόμενα καὶ ἡ γνωστικὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ

Γράφει ὁ Γράφει ὁ Χρῆστος ΚελαϊδώνηςΧρῆστος Κελαϊδών                                                     

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὡς Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὡς αἰτιοκρατία αἰτιοκρατία¹¹ ἢ ἀλλιῶς ὡς ντετερμινισμό ὀνομάζουμε τὴ φιλοσοφικὴ θεώρηση ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι τὰ ἢ ἀλλιῶς ὡς ντετερμινισμό ὀνομάζουμε τὴ φιλοσοφικὴ θεώρηση ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι τὰ ἀποτελέσματα καθορίζονται ἀποτελέσματα καθορίζονταιπλήρως ἀπὸ πλήρως ἀπὸ προϋπάρχοντα αἴτια προϋπάρχοντα αἴτια..

Ἕνας ἄλλος ὁρισμὸς ποὺ χρησιμοποιεῖται συχνὰ μᾶς λέει ὅτι Ἕνας ἄλλος ὁρισμὸς ποὺ χρησιμοποιεῖται συχνὰ μᾶς λέει ὅτι αἰτιοκρατία αἰτιοκρατίαεἶναι ἡ φιλοσοφικὴ ἄποψη, ἡ ὁποία ὑποστηρίζει ὅτι μιὰ εἶναι ἡ φιλοσοφικὴ ἄποψη, ἡ ὁποία ὑποστηρίζει ὅτι μιὰ συγκεκριμένη αἰτία συγκεκριμένη αἰτία, κάτω ἀπὸ τίς , κάτω ἀπὸ τίς ἴδιες ἴδιες ἴδιες συνθῆκες ἴδιες συνθῆκες, , μᾶς δίνει πάντα πάντατὸν τὸ ἴδιο συνθῆκες ἀποτέλεσμα. καὶ τὸ ἀντίστροφο.

Το αληθινό νόημα της Οδύσσειας μας καλεί να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας πάση θυσία.

Το αληθινό νόημα της Οδύσσειας 

– Να διαβαστεί μετά απείρου προσοχής!!

Άραγε αυτό γιατί δεν μας τα διδάξαν στο σχολείο; “..Διαβάστε το! Αρκούν 2 λεπτά. Αλλά μπορεί να το σκέπτεστε για πολύ περισσότερο

Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά  στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

Ἄτη, Ὕβρις, Νέμεσις, Τίσις, ἡ ἴδια πάντα ἱστορία…

(…) Σκέψεις ἁπλές, καθαρές, καθημερινές.

«Μελετώντας τίς ἀρχαῖες τραγωδίες παρατηροῦμε ὅτι ὅλες μά ὅλες ἀποτελοῦνται ἀπό τέσσερα διακριτά μέρη-ἑνότητες πού ὅμως κατά κάποιο τρόπο ἀλληλοκαλύπτονται.

Τό πρῶτο μέρος εἶναι ἡ Ἄτη, ἡ τύφλωση τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου πού ὁδηγεῖ σέ μοιραῖα λάθη.

Στήν ἀρχαία τραγωδία τήν πνευματική τύφλωση προκαλοῦν οἱ Θεοί στόν ἥρωα τοῦ ἔπους ὥστε νά ὁδηγηθεῖ μόνος του στήν καταστροφή.

Τό δεύτερο μέρος εἶναι ἡ Ὕβρις, ἡ ἀλαζονική καί ἀσεβής συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στούς Θεούς, στό ξεπέρασμα τοῦ ἀνθρώπινου μέτρου πού ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ στήν ἀναμέτρηση μέ τό θεῖο, στήν ἀσέβεια καί στήν ἀνυπακοή πρός τίς ἐντολές τῶν Θεῶν, δηλαδή ὑπέρβαση τοῦ ἠθικοῦ καί θεϊκοῦ νόμου.

Τό τρίτο μέρος εἶναι ἡ Νέμεσις πού εἶναι ἡ ὀργή τοῦ θείου. Ἦταν ἡ θεότητα –μαζί μέ τή Θέμιδα, τήν Εἱμαρμένη– ἡ προσωποποίηση τῆς ἄνωθεν δικαιοσύνης, τῆς τιμωρίας πού ἀποκαθιστοῦσε τήν τάξη –τῆς φύσης, τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, τοῦ κόσμου ὅλου– ὅταν αὐτή διασαλευόταν· τιμωρώντας τήν ὑπεροψία καί τήν ἀλαζονεία τῶν ἀνθρώπων.

Καί τό τέταρτο καί τελευταῖο μέρος ἡ Τίσις, πού εἶναι ἡ ἐκδίκηση τοῦ θείου μέ τή συμφορά πού στέλνει στόν ἄνθρωπο ὡς τιμωρία γιά τήν ὑβριστική συμπεριφορά του.

Τό ἀξιοπερίεργο ὅτι στήν λογοτεχνία ὅλα μά ὅλα τά μυθιστορήματα γράφονται καί θά συνεχίσουν νά γράφονται σύμφωνα μέ τήν παραπάνω δομή!....

Ο εαυτός μας ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδος -το μπέρδεμα του Πολιτισμού με την παγκόσμια πολιτική-

Ενώ βυθιζόμαστε μέσα εις τον πολιτικο-οικονομικό βούρκο που εμείς δημιουργήσαμε, κατασκευάζουμε τώρα και εχθρούς για να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τις δικές μας ευθύνες.

Αδιαμφισβήτητο είναι από όλους ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι ο μεγαλύτερος εις την Ιστορία της ανθρωπότητας, και ότι εκ του λόγου αυτού εμείς οι Έλληνες είμαστε υπερήφανοι για την μοναδική προσφορά των προγόνων μας. Η υπερηφάνεια όμως δεν πρέπει να είναι έννοια κενού περιεχομένου, αλλά να έχει βαθιές ρίζες εις την ικανότητα και την δύναμη να παρακολουθεί, να ερμηνεύει και να εναρμονίζει τις σχέσεις της με τον περιβάλλοντα χώρο. Ο οποίος ήταν και είναι η συνύπαρξη με τους άλλους λαούς, ώστε και να προστατεύεται, αλλά και να συνεχίζει το δημιουργικό της έργο. Αυτοί ήσαν οι πρόγονοι μας, ένας Λαός προσφιλής αλλά και σεβαστός από όλους τους άλλους λαούς.

Μετά την Επανάσταση του 1821 παρατηρείται η παρερμήνευση της Ιστορίας μας και η λάθος πορεία της χώρας με τα ολέθρια λάθη μας. Δύο από αυτά και τα πρώτα είναι ότι δεν δίνουμε απάντηση εις τον ίδιο τον εαυτόν μας, την οποία οφείλουμε: γιατί άντεξε ο Λαός μας  τα «400 χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς». Διότι εμείς οι Έλληνες ήμασταν πολύ δραστήριοι και ο Πυλώνας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το δεύτερο μεγάλο λάθος είναι η δολοφονία του Καποδίστρια το 1831, ο οποίος το 1828 ως άμισθος Κυβερνήτης της χώρας μας ήθελε να κτίσει τότε ένα σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, όμοιο της Ελβετίας του οποίου υπήρξε αρχιτέκτονας του, και να μας διδάξει, ότι παράλληλα με την υπερηφάνεια οφείλουμε ως Λαός να παρακολουθούμε τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ο τραγικός όμως θάνατος του σήμαινε το τέλος της συνέχισης του έργου του υπό το πνεύμα του, τη ανικανότητά  και ανεπάρκειά μας να κτίσουμε εδώ και 189 χρόνια ένα σύγχρονο Κράτος, αλλά και η ολέθρια πορεία της Πατρίδας μας, παρά όλες τις εθνικές εξάρσεις, αλλά και τα σκαμπανεβάσματα που ενδιάμεσα ακολούθησαν.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον  είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα.




Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ” αυτήν δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Γιατί οι έντιμοι & ικανοί δεν επιδιώκουν ανάληψη εξουσίας

Ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων (427-347 π.Χ.) γύρω στο 374 π.Χ. έγραψε το κορυφαίο έργο του «Πολιτεία» μέσω του οποίου σχεδίασε την εικόνα του ιδανικού πολιτεύματος με επίγνωση τού πόσο δύσκολη είναι η πραγματοποίησή του.
Στο έργο αυτό μέσα από την αφήγηση του Σωκράτη αναφέρεται και η συζήτηση που έγινε με θέμα τη φύση της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως για τη δημιουργία ενός ιδανικού κράτους, στο οποίο θα κυριαρχεί η ιδέα του αγαθού και το οποίο κράτος θα υφίσταται για να παρέχει την αληθινή ευτυχία στους πολίτες του. Για να επιτευχθεί όμως αυτό οι άρχοντες πρέπει να εργάζονται για το καλό των άλλων (των αρχομένων) και όχι το δικό τους! Ένα τέτοιο κράτος όμως βρίσκεται στη σφαίρα της ουτοπίας.
Ας δούμε τι ακριβώς γράφει ο Πλάτων για την εξουσία (άρχοντες - πολιτικούς) και τους εξουσιαζόμενους (αρχόμενους - πολίτες) [Πολιτεία, Βιβλίο Α, 346-347].
Αφηγείται ο Σωκράτης:
«Καμιά τέχνη και καμιά εξουσία δεν έχει ως αντικείμενο της ασχολίας της την δική της προσωπική ωφέλεια, αλλά […] το αντικείμενο της εξουσίας και των προσταγών της είναι η ωφέλεια του εξουσιαζομένου, και το κάνει αυτό έχοντας εμπρός στα μάτια της το συμφέρον του εξουσιαζομένου που είναι ασθενέστερος και όχι το συμφέρον του ισχυροτέρου.
Γι’ αυτό ακριβώς […] κανένας δεν αποφασίζει με τη θέλησή του να γίνεται άρχων [μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν] και να έχει στα χέρια του την ξένη αθλιότητα, προσπαθώντας να τη διορθώσει, αλλά ζητά μισθό, επειδή όποιος έχει την πρόθεση να δουλέψει ως σωστός τεχνίτης, όταν οι προσταγές του είναι σύμφωνες με την τέχνη, δεν πράττει ούτε προστάζει ό,τι συμφέρει αυτόν τον ίδιον, αλλά ό,τι συμφέρει τον αρχόμενο. Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία, για όσους πρόκειται να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, πρέπει να εξασφαλιστεί ως μισθός, ή χρήματα ή τιμή ή τιμωρία, εάν κανένας δεν θέλει να αναλάβει την εξουσία [μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν ἄρχειν, ἢ ἀργύριον ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν ἐὰν μὴ ἄρχῃ]».
Τι θέλεις να ειπείς μ’ αυτό Σωκράτη; είπε ο Γλαύκων. Τα δύο είδη του μισθού που ανέφερες μπορώ να τα καταλάβω• δεν αντιλαμβάνομαι όμως πώς εννοείς την τιμωρία και πώς την έχεις βάζεις στην ίδια μοίρα με τον μισθό.