Φίμωση της αντίθετης γνώμης – "καλή βία" - πόλεμος κατά της Εκκλησίας – πόλεμος κατά της οικογένειας – ιδιοκτησίες παραδίδονται σε ξένους – δωρεάν αμβλώσεις – "ελεύθερες" σχέσεις χωρίς κανένα ηθικό φραγμό. Το πνεύμα του Λενινισμού «ζει και βασιλεύει» στις μέρες μας…
 |
| Άγαλμα του Λένιν στο Fremont του Seattle των ΗΠΑ! Πίσω του το μασονικό έμβλημα |
Άλλο ένα καταπληκτικό κείμενο του Βρετανού αρθρογράφου που έγινε
Χριστιανός Ορθόδοξος (Ρωσικό Πατριαρχείο) - σύντμηση από το εκτενέστερο άρθρο του "The Spirit of Leninism"
Ο Λένιν, προερχόμενος από μια οικογένεια ευγενών ρωσικής,
γερμανικής και εβραϊκής καταγωγής και ζώντας από κεφάλαια του κόμματος και το
εισόδημα από την περιουσία της μητέρας του, είχε πολύ μικρή γνώση του τρόπου ζωής
των απλών ανθρώπων. «Σύμφωνα με τον Γκόρκι, ήταν αυτή η άγνοια της καθημερινής
εργασίας, και της ανθρώπινης δυστυχίας που είχε προκαλέσει στον Λένιν μια «ανελέητη
περιφρόνηση, αντάξια ενός ευγενούς, για τις ζωές των απλών ανθρώπων... Η ζωή σε
όλη την πολυπλοκότητά της ήταν άγνωστη στον Λένιν. Δεν ξέρει τους απλούς
ανθρώπους. Ποτέ δεν έχει ζήσει ανάμεσά τους».
Ο Λένιν μισούσε την ίδια του τη χώρα. «Φτύνω τη Ρωσία», είχε
πει κάποτε και οι ενέργειές του έδειχναν την περιφρόνησή του για τους Ρώσους όλων
των τάξεων. Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας στην ιδέα ότι η επανάσταση του Λένιν
έγινε για χάρη της Ρωσίας ή των Ρώσων: έγινε, όχι από αγάπη για κάποιον ή κάτι, αλλά
απλά από παράλογο, δαιμονικό, καθολικό μίσος ...
Ως επαναστάτης, ο Λένιν ζούσε μια σχετικά απλή, ακόμη και
ασκητική ζωή και είχε μόνο μια σχέση - με την Inessa Armand. Αλλά, όπως γράφει ο Oliver Figes, «ο ασκητισμός ήταν ένα
κοινό χαρακτηριστικό των επαναστατών της γενιάς του Λένιν. Όλοι είχαν εμπνευστεί
από την αυταπάρνηση του επαναστάτη Rakhmetev στο μυθιστόρημα του Chernyshevsky (Νικολάι Γαβρίλοβιτς
Τσερνισέφσκι 1828-1889) “Τι να κάνουμε;”. Καταστέλλοντας τα συναισθήματά του,
αρνούμενος στον εαυτό του τις χαρές της ζωής, ο Λένιν προσπάθησε να ενισχύσει
την αποφασιστικότητά του και να γίνει όπως ο Rakhmetev, αδιάφορος ως προς τα βάσανα των άλλων. Αυτή, πίστευε,
ήταν η «σκληρότητα» που απαιτείται από κάθε επιτυχημένο επαναστάτη: η ικανότητα να χύνει αίμα για πολιτικούς
σκοπούς. «Το τρομερό πράγμα στον Λένιν», παρατήρησε κάποτε ο Στρούβε, «ήταν ότι
συνδύαζε την αυτο-διαπόμπευση, η οποία είναι η όλη ουσία του ασκητισμού, με
την διαπόμπευση των άλλων ανθρώπων, όπως εκφράζεται σε ένα αφηρημένο κοινωνικό μίσος
και ψυχρή πολιτική σκληρότητα ..