
Μερικοί μοναχοί ἕλκονται ἀσυγκράτητα ἀπό τόν ἁμαρτωλόν κόσμον…
ΕΞ ΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ ΤΥΡΑΝΝΟΝ
Οἱ σιωπῶντες ἡγούμενοι καί μοναχοί μέ τήν ἀνοχήν των ἐπικυρώνουν τάς ἀνόμους ἐπιλογάς μιᾶς ἐπικινδύνου μειοψηφίας τῶν ἕξ καθοδηγουμένων καθηγουμένων
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Ἡ ἔννοια τῆς προσωπικῆς εὐθύνης καί τοῦ ὁμολογιακοῦ ἀγώνα γιά ὅσα τραγικά συμβαίνουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στίς ἡμέρες μας ἔχουν σχεδόν ἐκλείψει, καθώς κυριαρχεῖ ἕνας γενικευμένος ἐφησυχασμός πού παράγει ἀδράνεια. Ἐνῶ γιά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἅπαντες, μικροί καί μεγάλοι, ἐπίσκοποι καί ἁπλοί πιστοί Χριστιανοί, ποιμένες καί ποιμαινόμενοι, ἔχουν ἐξίσου εὐθύνη, κατά τό μέρος πού τούς ἀναλογεῖ, γιά τά ὅποια προβλήματα ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί ὀφείλουν νά ἀγωνισθοῦν γιά τήν ἐπίλυσή τους, ἀπό τήν ὅποια θέση κατέχει ἕκαστος ὡς ἰσότιμο μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.