Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος τήν 7η Ἰουνίου δημοσίευσε ἄρθρο, μέ τό ὁποῖο ὑποδείκνυε στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο τόν κίνδυνο, στόν ὁποῖο ἔχει περιέλθει τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ ἁγίου Πορφυρίου στό Μήλεσι Ἀττικῆς, τό ὁποῖο ὑπάγεται στήν ποιμαντική του διακονία, μέ τήν ἀποστολή τοῦ π. Ἰωσήφ Κουτσούρη καί τῆς συνοδείας του πρός ἐγκαταβίωση, τήν στιγμή μάλιστα πού στό Ἡσυχαστήριο εἶναι ἤδη ἐγκαταστημένη γυναικεία ἀδελφότητα. Τό δημοσίευμα μεταξύ τῶν ἄλλων στό τέλος τοῦ κειμένου τόνιζε στόν Μακαριώτατο ὅτι:
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1901).
Αντιμετώπιση των ασθενειών και απόκτηση της θείας Χάρης
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Πολλή ωφέλεια έχομε απ’ τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένομε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζομε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του.
Οι ασθένειες μάς βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένομε αγόγγυστα, παρακαλώντας τον Θεό να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του.
Όταν αρρωστήσομε, το θέμα δεν είναι να μην πάρομε φάρμακα ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο.
Άγιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης
Το “αλητόπαιδο του Θεού”
Καθόμουνα σε έναν πάγκο στο αριστερό μέρος του καραβιού κι εκοίταζα το πέλαγος. Έλεγα έναν ειρμό που με είχε μάθει ο πατέρας μου, που ήταν ψάλτης, και τον έλεγε όταν γινότανε το Ψυχοσάββατο. Και ο ειρμός αυτός έλεγε:
«Του βίου την θάλασσαν υψουμένην καθορών των πειρασμών τω κλύδωνι, τω ευδίω, λιμένι Σου προσδραμών, βοώ Σοι, ανάγαγε εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε.»
Έλεγα: «Θεέ μου, η ζωή είναι μία θάλασσα φουρτουνιασμένη και Σου ζητάω, όπως είμαι και εγώ ταξιδιώτης αυτής της φουρτουνιασμένης θαλάσσης, να οικονομήσει η θεία Σου πρόνοια να πάω σε ένα λιμάνι, να ησυχάσει η ψυχή μου εκεί, στο λιμάνι που θα είσαι Εσύ, η ειρήνη».
«Επισκέφτηκε κάποτε τον Γέροντα Πορφύριο ο Γέρων Παΐσιος στο Μήλεσι και έμεινε μαζί του αρκετή ώρα στο πρώτο σπιτάκι με τους τσιμεντόλιθους, στο οποίο έμενε τότε ο Γέρων Πορφύριος. Όταν έφυγε ο Γέρων Παΐσιος κάποιος ρώτησε τον Γέροντα Πορφύριο με περιέργεια: Τι είπατε, Γέροντα; Και ο Γέρων Πορφύριος απάντησε: Τίποτα! Λέγαμε την ευχή» (Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Διδαχές και Αλληλογραφία, εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι).
Τι θα περίμενε κανείς από μία συνάντηση δύο οσίων; Λόγια φιλοφροσύνης του ενός προς τον άλλον; Και δικαιολογημένα: ο καθένας εν χάριτι αναγνώριζε τη χάρη του Θεού που αναπαυόταν στην ύπαρξη του άλλου – βλέπουμε στον άλλον ό,τι εμείς οι ίδιοι έχουμε.
Εμείς να έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύουμε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχουμε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπουμε διαρκώς κοντά μας. Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσουμε. Το σώμα του ανθρώπου, τόσο τέλειο! Μεγάλο εργοστάσιο, πίνει νερό, πηγαίνει στο στομάχι, στα νεφρά, καθαρίζει το αίμα. Η λειτουργία της καρδιάς, ολόκληρη αντλία, οι πνεύμονες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, η όραση, η ακοή…
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης:
Όταν λέμε "ας είναι βλέπει ο Θεός", τί ενοούμε;
⚜️Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.
⚜️Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο.
⚜️Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους.
⚜️Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας.
⚜️Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό.
⚜️Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.
Όταν τον συνάντησα μου λέει: «Έλα μαζί μου στο δάσος». Τον ακολούθησα τότε με δέος και εσωτερική χαρά και καθώς προχωρήσαμε αρκετά ανάμεσα στα πεύκα, με οδήγησε σε μία φυσική κρύπτη που συχνά προσευχόταν εκεί, σε μία δηλαδή μεγάλη κουφάλα ενός πεύκου που την είχε μετατρέψει σε μικρό ασκητήριο (στρώνοντας κάτω μάλιστα και μία κουρελού για να κάθεται και να προσεύχεται).
Αφού λοιπόν καθήσαμε πρόχειρα εκεί, μου λέει: «Να, εδώ έρχομαι και προσεύχομαι για όλο τον κόσμο και για την πατρίδα μου την Εύβοια που είναι εδώ απέναντι (και μου έδειξε στον ορίζοντα την Εύβοια που από εκεί φαινόταν καθαρά). Εύχομαι και γι’ αυτούς ιδιαιτέρως…».
Μετά άρχισε να κάνη ακτινογραφία της πνευματικής μου κατάστασης και ανασκόπηση όλης μου της ζωής και να μου αποκαλύπτη πράγματα που μόνο εγώ γνώριζα και ο Θεός.
Κατ’ αρχάς μου είπε ότι πήγα δώδεκα ετών στο Μοναστήρι· ακόμη και ότι όταν ήμουν πέντε ετών είχα βαπτίσει, μαζί μ’ ένα άλλο κοριτσάκι πέντε ετών και μία καθηγήτρια, ένα παιδάκι. Κάθε φορά που μου απεκάλυπτε κάτι, με ρωτούσε με την αγία απλότητα που τον χαρακτήριζε: «Έτσι δεν είναι;».