Πολυτεκνία και ιεροσύνη

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, πρώτη τοῦ ἔτους, ἑορτάζουμε καὶ τὴ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν καὶ οἰκουμενικοῦ διδασκάλου τῆς Ἐκ­κλησίας μας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου. Δὲν θὰ μιλήσουμε διεξοδικῶς γι᾽ αὐτόν. Θέλω μόνο νὰ συγκεντρώσω τὴν προσοχή σας κυρίως σὲ δύο σημεῖα τοῦ βίου του.

* * *

 Ποιά ἦταν ἡ πατρίδα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὁ ὁποῖος τιμᾶται παντοῦ στὴν Ὀρθοδοξία; Εἶνε ἡ χώρα ἐκείνη ποὺ γέννησε τοὺς περισσο­τέρους καὶ μεγαλυτέρους μάρτυρες καὶ ὁ­μολογητὰς τῆς πίστεως, ἡ γῆ τῆς Μικρᾶς Ἀ­σίας. Δὲν μεροληπτοῦμε· ἡ ἱστορία βεβαιώνει, ὅτι Μικρὰ Ἀσία καὶ Πόντος ὑπῆρξαν τὰ εὐ­γενέ­στερα μέρη τοῦ χριστιανισμοῦ. Γεννήθη­κε στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας τὸ 330 μ.Χ.. Ἐὰν πᾶμε στὰ μέρη αὐτά, ὅπου νὰ σκαλίσουμε τὰ χώματα, θὰ βροῦμε ὀστᾶ ἁ­γί­ων, ἡρώων καὶ μαρτύρων. Ἐ­κεῖ τάφοι, ἐκεῖ ἱερὰ λείψανα, ἐ­κεῖ μοναστήρια, ἐκεῖ ἀσκηταί, ἐκεῖ πατέρες καὶ διδάσκαλοι, ἐκεῖ οἱ Βασίλειοι καὶ οἱ Γρηγόριοι, ἐκεῖ τὸ ἄνθος καὶ ἡ εὐωδία τῆς πίστεως· ἕνας παράδεισος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ παράδεισος αὐτὸς κράτησε πολλὰ χρόνια, ἕως ὅτου ἦρθε ἡ ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τοῦ 1922 καὶ ὅλος ἐκεῖνος ὁ χριστι­ανισμὸς ξερριζώθηκε. Τώρα ἐκεῖ ποὺ λειτουργοῦσε ὁ Μέγας Βασίλειος ἀκούγονται χοτζάδες· τὶς ἐκκλησιὲς καὶ τὰ μοναστήρια τῆς Καππαδοκίας, τῆς εὐλογημένης χώρας, τὶς κατέλαβαν οἱ μουσουλμᾶνοι καὶ τὶς ἔκαναν τζαμιά, ἀπο­θῆ­κες καὶ κινηματογράφους. Ὤ συμφορά, ποὺ ὅποιος δὲν τὴν αἰσθάνεται δὲν εἶνε Ἕλ­ληνας, δὲν εἶνε Χριστιανός!
Εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεός. Γι᾽ αὐτὸ μᾶς ξερρίζωσαν ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ἀπὸ τὰ ἅ­για μέρη ὅπου ἔζησαν καὶ ἔδρασαν οἱ πρόγο­νοί μας. Τώρα ἐμεῖς εἴμαστε ἀνάξιοι γι᾽ αὐτά. Ἀλλὰ σημειώσατέ το, τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια σας —τὸ πιστεύω ἀκραδάντως— θὰ ᾿ρθῇ ἅγια μέρα ποὺ θὰ πᾶνε στὴν Καππαδοκία, στὴν Καισαρεία, στὸ Ἰκόνιο, στὴν Ἄγκυρα, ἐκεῖ ὅπου μᾶς περιμένει νέφος μαρτύρων!

Τὸ παιδὶ ποὺ δὲν γεννήθηκε ποτέ

Ἕνα ἐκπληκτικὸ γλυπτό ἀπὸ ἕναν νεαρὸ Σλοβένο γλύπτη, τὸν Martin Hudacek.
Περιγράφει ὁ ἴδιος. «Κύριος σκοπός μου στὴ δημιουργία αὐτοῦ τοῦ γλυπτοῦ ἦταν, ὄχι νὰ γίνω διάσημος, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανεῖ ἡ σημαντικὴ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καὶ τὴν ἀνάγκη γιὰ τὴν προστασία της, ἀκόμα ἀπὸ τὴ σύλληψη.
Ἐγὼ κοιτώντας το καὶ ἔχοντας βαθειὰ ἐπίγνωση τῆς ἀξίας κάθε ἀνθρώπινης ζωῆς, μιὰ καὶ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολεμιστές της, σκέφτομαι ὅτι τὸ γλυπτὸ ἀπηχεῖ μαζὶ τὴν ὀμορφιά, τὸν πόνο, τὴ θλίψη, καὶ τὴν ἐλπίδα. Δείχνει πανέμορφα τὸν τρόπο ποὺ βιώνει μία μητέρα τὴν ἀπώλεια εἴτε ἀκούσια, εἴτε ἑκούσια, ἀλλὰ καὶ τὴν συγχώρεση. Ἡ διαφάνεια τῆς μικρῆς, ἡ σχεδὸν ἀγγελική της παρουσία, δείχνει αὐτὸ ἀκριβῶς. Θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ χρησιμοποιηθεῖ σὰν κυρίαρχη εἰκόνα στὸν ἀγώνα κατὰ τῶν ἀναίτιων ἀμβλώσεων.
Ἔτσι στὸ τέλος γεννιέται πάντα ἡ ἐλπίδα
Ἄρης Τσιγκρῆς, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος
Πηγή: Ο Τήρων