Τοΰτο τό επεισόδιο είναι πέρα ώς πέρα αληθινό. Τό γράφω σάν ένα κομμάτι τής σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Γιά νά τό διαβάσουν οί ποιηταί και νά τό τραγουδήσουν. Γιά νά τό διαβάσουν οί πολιτικοί καί νά εμπνευσθούν. Γιά νά τό διαβάσουν οί δυσφημισταί και ν’ άνέβη τό ερύθημα στό πρόσωπο τους. Γιά νά διάβαση ό λαός μας ολος καί νά αναγνώριση τόν καλύτερο εαυτό του.
Αυτά συνέβησαν στό Καλεσμένο. Είναι ένα μικρό χωριό, κρυμμένο σέ μιά βαθειά λαγκάδα των Εύρυτανικών βουνών, λίγες ώρες εξω άπό τό Καρπενήσι. Φτωχό άλλά ευτυχισμένο άλλοτε χωριουδάκι, μέ τούς δυό τους σκόρπιους μαχαλάδες, φημισμένο γιά τά σύκα του.
Ένα βράδυ, έδώ καί λίγες μέρες, μόλις σκοτείνιαζε, οί συμμορίτες ζώσαν τό χωριό καί μπήκαν στά σπίτια γιά ν’ αρπάξουν ο,τι βρουν, τρόφιμα, ζώα, γυναίκες καί προπαντός παιδιά. Γέμισε ή λαγκαδιά άπό βογγητά, άπό ουρλιάσματα καί ντουφεκιές. Έπεφτε ξύλο αλύπητο. Στήν άρχή τού κάτω μαχαλά κατοικούσε ή Ευτυχία Καλύβα, ορφανή κοπελλίτσα δεκαέξη χρονών, μέ τά δυό αδελφάκια της, τό ένα οκτώ καί τό άλλο ένδεκα χρονών. Ό πατέρας, εύζωνας. Ρουμελιώτης, είχε σκοτωθή στό Αλβανικό. Ή μητέρα είχε πεθάνει στήν κατοχή άπό τήν πείνα. Τό λίγο ψωμί πού τής είχε μείνει τό μοίρασε στά παιδιά της ένα πρωί, τά βλόγησε καί έσβησε.
%20.jpg)
