Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε
Κάποιο σούρουπο, περιδιαβαίνοντας κεντρικό δρόμο της πόλης μας, με συνάντησε γνωστός μου που ήθελε πάντα να μου βάζει γρίφους και διλήμματα.
Έχω κάποιες απορίες και ζητώ να μου τις διευκρινίσεις, είπε. Αγωνίζεσθε από το 1974 – αν θυμάμαι καλά. Βλέπετε ότι σχεδόν όλοι (δεσποτάδες, παπάδες, πολιτικοί, Κυβερνήσεις, διοικητικές και άλλες εξουσίες) σας μάχονται συνασπιζόμενοι, αδιαφορώντας για υψηλές ιδέες, δικαιοσύνες, εφαρμογή νόμων, Κανόνες, αποφάσεις ΣτΕ, ήθος, αγνότητα, καθαρούς χαρακτήρες, φόβο Θεού… Άνθρωποι καιροσκόποι, εγωκεντρικοί, φιλοτομαριστές, άθεοι, με πλούτο και κοσμική εξουσία αλληλοϋποστηριζόμενοι επεμβαίνουν ακόμη και στις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας – όπως πολλές φορές δημοσίευσε ο «τύπος». Δεν γνωρίζετε ότι, προπαντός στην εποχή μας, «ο δίκαιος είναι βαρύς και βλεπόμενος»; (Σ.Σ. 2, 14) Αγωνίζεσθε να αντικαταστήσετε μια κλίκα, μια σφηκοφωλιά με μια άλλη;
Χειμαρρώδης και καλά καταρτισμένος ο συνομιλητής μου δεν μ’ άφησε να αρθρώσω λέξη. Πολλά και ρεαλιστικά τα επιχειρήματά του. Έτσι είναι. Αυτή η κατάσταση επικρατεί. Αθλιότητα, μέσα και έξω, στο λαό και στην εξουσία (εκκλησιαστική και πολιτειακή). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει να παραδοθούμε άνευ όρων∙ να υποστείλουμε τη σημαία∙ ν’ αφήσουμε τη σήψη να καταβάλει ό,τι υγιές υπάρχει. Ο γιατρός δεν καταθέτει τα όπλα μπροστά σε μια επιδημία. Μάχεται συνεχώς μέχρι το κακό να υποχωρήσει, να νικηθεί. Αυτό κάνουμε κι εμείς. Δεν επιδιώκουμε ν’ αντικαταστήσουμε το κακό με το χειρότερο, αλλά να κυριαρχήσει το καλό (υλικό και πνευματικό). Να εξαφανιστούν οι φαύλοι, οι μαυραγορίτες, οι κόλακες, οι εκμεταλλευτές, οι καιροσκόποι, οι αποκαλούμενοι από το λαό «ρουφιάνοι», οι συμβιβασμένοι με κάθε κατάσταση, οι υποκριτές που δε ζουν για το Χριστό αλλά από το Χριστό (εκμετάλλευση), τα ζιζάνια, τα οποία ο Κύριος, οι Απόστολοι, οι Πατέρες της Εκκλησίας στηλίτευσαν. «Οινόπνευμα, μπεταντίν και αντιβίωση» προσπαθούμε να προσφέρουμε στον πληγωμένο και εγκαταλειμμένο άνθρωπο της εποχής μας, κάτι που δεν κάνουν οι αρμόδιοι της εκκλησίας και της πολιτείας, όπως δεν έκαναν και οι της παραβολής του «Καλού Σαμαρείτη», οι οποίοι «ιδόντες αντιπαρήλθον». Καλοπροαίρετα ελέγχουμε το κακό, την απιστία, την υποκρισία απ’ όπου κι αν προέρχεται, διότι «το μη ελέγχειν ενόχους λοιμώδες, εις πολλούς την νόσον επεκτείνον» (Αγ. Χρυσόστομος). «Άσπλαχνος εστίν ο εφησυχάζων, ουκ ο ελέγχων. Και την αγάπην αυτός καταλύει, κοινωνεί δε της ασεβείας και παρανομίας του αμαρτάνοντος εάν εφησυχάση και μη ελέγξη μετά διακρίσεως» (Μ. Βασίλειος).
Διακόπτοντάς με ο ακροατής μου είπε:
- Καλά, κι εσείς – έστω – σχολιάζετε τις πράξεις των άλλων, είστε καλύτεροι;
- Φίλε μου, κι ως το τέλος του κόσμου, κανένας άνθρωπος δε θα υπάρξει που να μην αμαρτήσει. Αναμάρτητος είναι μόνο ο Θεός. Εμείς πιστεύουμε ότι είμαστε αμαρτωλότεροι πάντων και οι αμαρτίες μας ξεπερνούν τον αριθμό των άστρων. Νιώθουμε την ανάγκη συμπαράστασης και βοήθειας, την οποία ο Κύριος μας χορηγεί, όταν «συντετριμμένοι και ταπεινωμένοι», εξομολογούμαστε τα κρίματά μας με κάθε ειλικρίνεια κάτω από το πετραχήλι του Πνευματικού. Ο αγώνας όμως της σωτηρίας είναι «κάθετος και οριζόντιος», όπως λένε οι Πατέρες, δηλαδή ο Θεός ζητάει και τη σύμπραξη των ανθρώπων στη σωτηρία των συνανθρώπων. Αλλοίμονο σ’ εκείνους που έλαβαν χαρίσματα από το Θεό και αδιαφόρησαν ή τα οικειοποιήθηκαν για να προβληθούν ως χαρισματούχοι (κενοί). Εμείς, από τη στιγμή που το θρησκευτικό και πολιτικό κατεστημένο (1974) μας στέρησε τον άγιο ποιμενάρχη μας Θεολόγο, καρατομώντας τον (πνευματικά) μαζί με άλλους εννέα (9), νιώθουμε ορφανοί από ποιμένα, έστω κι αν έστειλαν άλλους (μοιχεπιβάτες) υπενθυμίζοντας το του απ. Παύλου «κι αν έχετε πολλούς ποιμένες ουκ έχετε πολλούς Πατέρες».
Ξέρεις, αδελφέ μου, πόσο τραγικό είναι, να περιμένεις από τους κατέχοντας τους θρόνους να γίνουν διάκονοι στη σωτηρία σου κι αυτοί να περιφέρονται τήδε κακείσαι μεθυσμένοι από την κοσμική δόξα και διαγράφοντας από τη ζωή τους το Χριστό να εναγκαλίζονται τον πάπα και τις αιρέσεις;
Την εμμονή στην αμαρτία, την άρνηση του Χριστού, της Γραφής και της Παράδοσης καταδικάζουμε και στηλιτεύουμε. Όχι, δεν είμαστε αναμάρτητοι∙ μετανοούντες είμαστε και επιδιώκοντες ό,τι μας στερούν οι αδιάφοροι ταγοί και εμπαίκτες, που θα συμβάλει στη σωτηρία μας και στη δόξα της εκκλησίας.
Συγκινητική υπήρξε η στάση και τα λεχθέντα από τον γέρο του Μωριά, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, όταν κάποιοι έπεσαν στα πόδια του αναγνωρίζοντας έτσι τις θυσίες του και την αξιοσύνη του.
«Σηκωθείτε μωρέ – τους φώναξε. Εμείς δεν πολεμάμε για να μας προσκυνάτε. Πολεμάμε για να μην προσκυνάτε κανέναν (άνθρωπο).
Γι’ αυτό κι εμείς αγωνιζόμαστε, αδελφέ μου, για να μην προσκυνούμε τον κάθε Ιγνάτιο – όπως το απαιτεί προκειμένου να μας «συγχωρήσει»!
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΛΑΡΙΣΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011
