Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΕ ΕΞΑΡΣΗ
Είναι γνωστή στα πέρατα της οικουμένης η τραγωδία την οποία ζει στις μέρες μας η δύσμοιρη πατρίδα μας. Τραγωδία που οδηγεί τους Έλληνες ακόμη και στην απελπισία. Αρκετοί απ’ αυτούς αυτοκτονούν μη μπορώντας ν’ αντέξουν το βάρος της όλης κατάστασης. Η ανεργία, το κλείσιμο των καταστημάτων, οι συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων (η εύκολη λύση), οι απολύσεις εργαζομένων, η κατακόρυφη αύξηση των τιμών κάθε αγαθού (ρεύμα, πετρέλαιο, αέριο, είδη διατροφής…) φέρνουν αναστάτωση στη ζωή μας και καταρρακώνουν το κύρος της φωτοδότρας Ελλάδας, δίδοντας το δικαίωμα στους άλλοτε τρωγλοδύτες να μιλούν απαξιωτικά για τη χώρα μας.
Κι ενώ ο κόσμος χάνεται, οι διοικούντες την Εκκλησία της Ελλάδας προκαλούν με τη ζωή τους και σκανδαλωδώς αδιαφορούν - λόγω του «φιλάδελφου» - για το αν οι ενέργειες πολλών εξ αυτών τιμούν το αιματοβαμμένο ράσο των αγίων μας ή γίνονται αφορμή να χλευάζεται μαζί τους και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Μέσα στο χαλασμό αυτό, ο επί δεκαπενταετίαν δεσπότης Λάρισας (ελέω Σεραφείμ Τίκα – αρχιεπισκόπου αντάρτη) Ιγνάτιος Λάππας, μη γινόμενος αποδεκτός από τους χριστιανούς της Μητρόπολης γιατί εισήλθε σ’ αυτήν αλλαχόθεν και όχι δια της θύρας, επισπεύδοντας μάλιστα το θάνατο του κανονικού μητροπολίτη Θεολόγου, μετήλθε αντιχριστανικές μεθόδους προκειμένου να γίνει αποδεκτός ως «πατέρας»! Μέχρι σήμερα οδηγεί τους πιστούς στα δικαστήρια με μηνύσεις και αγωγές προκειμένου να κάμψει το αγωνιστικό τους φρόνημα και να τον «προσκυνήσουν», θυμίζοντάς μας έτσι τα λόγια του διαβόλου προς το Χριστό: «Αν με προσκυνήσεις θα σου χαρίσω (!) όλες αυτές τις βασιλείες». Ξεχνώντας μάλιστα ο ίδιος ότι ο σεβασμός και η αναγνώριση δεν επιβάλλονται αλλά κατακτώνται, επέλεξε, ανάμεσα από τους χιλιάδες αγωνιζόμενους χριστιανούς, που «δεν κάμπτουν γόνυ τω Βάαλ», τριάντα τρεις (33) – τυχαία; δε νομίζω – οδηγώντας τους ενώπιον των δικαστών με ψευδείς, αστήρικτες αλλά και φαιδρές κατηγορίες: ότι τον αποκάλεσαν ανάξιο (όχι άδικα), του γύρισαν την πλάτη, έβηξαν… Από τότε οι 33 αυτοί χριστιανοί – πολύτεκνοι και υπερπολύτεκνοι οι περισσότεροι, μονόμισθοι, μεροκαματιάρηδες, υπερήλικες, με συνεχώς ελαττούμενη την πενιχρή σύνταξή τους – διέρχονται οικογενειακώς ένα πολυχρόνιο ψυχικό εκβιασμό, προβάλλοντας μπροστά τους το βασανιστικό δίλημμα: να προσκυνήσουν τον μοιχεπιβάτη δεσπότη, πηγαίνοντας κόντρα στις πεποιθήσεις και το «πιστεύω» τους προκειμένου να σώσουν το σπίτι τους από την απειλούμενη κατάσχεση εκ μέρους του «εκπροσώπου του Θεού» ή να πληρώσουν την – ελαφρά τη καρδία – καταλογισθείσα σε βάρος τους ποινή από το Εφετείο; εκ των πραγμάτων αδύνατη, δεδομένου ότι για την πρώτη ομάδα, εκ 15 ατόμων, το ποσό υπερβαίνει τις 150.000 €. Προτίμησαν τη διαδικασία των εφέσεων, ελπίζοντας ότι στα ανώτερα δικαστήρια θα υπάρξουν Τερτσέτηδες και Πολυζωήδες (ανεπηρέαστοι και δίκαιοι). Δυστυχώς οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν, καθότι, το καταραμένο «φιλάδελφον», το αξίωμα και οι γνωριμίες, στην Ελλάδα έχουν μεγαλύτερη ισχύ κι από το νόμο – κατά το «ούτω έδοξεν τω δικαστή» – γι’ αυτό και κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Τελειώνουμε με μια διαπίστωση και μια ευχή. Έτσι έχοντας τα πράγματα, το τέλος για τους Έλληνες και την Ελλάδα είναι εγγύς και δυσοίωνο – αν δεν επέμβει ο Θεός. Για τους 33 δε αγωνιζόμενους Λαρισαίους χριστιανούς δυσχερέστερο, καθότι την ώρα που «καίγονται τα γένια κάποιου και άλλος προσπαθεί απ’ τη φωτιά τους ν’ ανάψει το τσιγάρο του» μεταβάλλεται η κατάσταση από τραγική σε απελπιστική και συνεπώς δεν υπάρχει άλλη λύση απ’ αυτή του «γόρδιου δεσμού». Γιατί, ποιος μπορεί να αποκλείσει μια οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια την ώρα της απελπισίας; Την ώρα που κλέφτες και άρπαγες του μόχθου και του ιδρώτα του τίμιου εργάτη κυκλοφορούν ελεύθεροι και επαιρόμενοι; Την ώρα που μοιχεπιβάτες, κενόδοξοι και αδίστακτοι θυσιάζουν το ποίμνιο προβαίνοντας σε πολύχρονο ψυχοφθόρο πόλεμο μόνο και μόνο γιατί δεν αναγνωρίζουν τις παρανομίες τους και δεν προσφέρουν «γην και ύδωρ» για να σώσουν το σπίτι τους και το διασυρμό τους;
Τέλος απευθυνόμενοι προς κάθε αρμόδιο αλλά και προς τον απλό Έλληνα χριστιανό πολίτη, που αγαπάει την θρησκεία του και την Πατρίδα του, να αγρυπνεί, προβαίνοντας άμεσα και αποτελεσματικά όταν οι καιροί το απαιτήσουν. Να πάψουνε να είναι «ευλαβείς βλαμμένοι» (π. Παΐσιος) γιατί τώρα «είναι καιρός της σφενδόνας και όχι της φλογέρας» (Σεβασμ. Αυγ. Καντιώτης). Ιδιαίτερα η Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδας ας συμμαζέψει τους σαλταδόρους, όσο είναι καιρός, γιατί και η υπομονή έχει τα όριά της. Ας μην παίζουν με τη φωτιά, γιατί κάποια στιγμή οι πράξεις μπορεί να γίνουν μπούμερανκ και η μακροθυμία του Θεού να σταματήσει καθ’ όσον «ο Θεός ου μυκτηρίζεται», δεν εμπαίζεται.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΑΓΩΝΑΣ Φ.172 ΣΕΠΤΕΜ. 2011
