ΣΥΝΈΔΡΙΟ ΘΕΟΛΟΓΩΝ..
«῞Οταν κατέβηκα ἀπὸ τὰ Ψηλὰ βουνὰ της Φλώρινας στὴν ᾿Αθήνα μετὰ ἀπὸ εἴκοσι χρόνια -εἶχα νὰ κατεβῶ ἀπὸ τὰ φοιτητικά μου χρόνια- (1929-1949) μὲ βρίσκει ἕνας παλιὸς συνάδελφος καὶ μοῦ λέει·
– Βρὲ Αὐγουστῖνε, πᾶμε ἐκεῖ κάτω, καὶ μοῦ ἔδειξε τὴν παλιὰ Βουλή, ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἀπ᾿ἔξω τὸ ἄγαλμα τοῦ μπαρμπα-Κολοκοτρώνη.
᾿Εκεῖ μέσα, μοῦ λέει, γίνεται συνέδριο τῶν θεολόγων.
– Πᾶμε.
Μπαίνω μέσα καὶ βλέπω νὰ εἶνε συγκεντρωμένοι φοιτηταί, καθηγηταί, γυμνασιάρχαι, ἐπιθεωρηταί, δεσποτάδες μὲ ἐγκόλπια, ἱεροκήρυκες, μικροὶ καὶ μεγάλοι.
᾿Εγώ, τελείως ἄγνωστος στὴν ᾿Αθήνα, μπῆκα καὶ τρύπωσα, ὅπως εἶνε ἀμφιθεατρικῶς ἡ παλαιὰ Βουλή, ἐπάνω, στὰ τελευταῖα καθίσματα.
᾿Απὸ ᾿κεῖ τί ἔβλεπα; ῎Εβλεπα νὰ μπαίνουν κάτι γεροντάκια, παπᾶδες ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά τους, παπᾶδες ποὺ ἄν δὲν ἦταν αὐτοὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε τὸ ῾Ελληνικὸ κράτος.
Αὐτοὶ ποὺ ἦταν στὴν ὑποδοχή, τὸ προεδρεῖο τῶν θεολόγων, δὲν τοὺς ἔδιναν καμμία σημασία· καὶ πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς σεβασμίους ῾Ιερεῖς ἦταν ὄρθιοι.
῞Οταν ἔμπαινε κανένας φραγκόπαπας, τοῦ ἔκαναν μεγάλες τσιριμόνιες, μεγάλες περιποιήσεις, καὶ τὸν ἔβαζαν στὰ πρῶτα καθίσματα.
Λέω· ποῦ εἶμαι;...
Εἶχα δίπλα μου ἕναν παπᾶ ποὺ ἔφυγε στὸ ἐξωτερικό.
– Δὲ βλέπεις, μοῦ λέει, τί γίνεται; Μὴ μιλᾶς ὅμως, καὶ μὲ κρατοῦσε ἀπὸ τὰ ῥάσα.
Καλὰ αὐτό, τὸ ὑπέφερα.
Σὲ λίγο ἀνεβαίνει κάποιος καθηγητὴς καὶ λέει·
– ῾Η σεβασμία Καθολικὴ ᾿Εκκλησία...
῎Ωχ! λέω.
᾿Ανεβαίνει δεύτερος καθηγητὴς καὶ λέει·
– ῾Η σεβασμιωτάτη ᾿Εκκλησία! τῶν Καθολικῶν...
῎Ε, δὲν ὑπέφερα· δὲ μ᾿ ἔχετε δεῖ ὅταν θυμώνω - ὁ Θεὸς νὰ μ᾿ ἐλεήση κι ἐμένα τὸν ἁμαρτωλό. ᾿Απὸ ᾿κεῖ ποὺ καθόμουν, σηκώνω τὸ χέρι καὶ μόνος παίρνω τὸ λόγο καὶ λέω:
– Σᾶς ἐρωτῶ νὰ μοῦ ἀπαντήσετε.
᾿Εγὼ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κούνια, γνωρίζω ἀπὸ τὴ μάνα μου, γνωρίζω ἀπὸ τὸ μοναστήρι μου, γνωρίζω ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς θεολόγους, ὅτι μία εἶνε ἡ ᾿Εκκλησία· ἡ ἁγία, ἡ ἀποστολική, ἡ᾿Ορθόδοξος ἡμῶν ᾿Εκκλησία.
῞Ολα τὰ ἄλλα εἶνε σχίσματα καὶ αἱρέσεις!. Σᾶς ἐρωτῶ νὰ μοῦ ἀπαντήσετε·
῾Η παπικὴ «ἐκκλησία» δὲν εἶνε σχίσμα καὶ αἵρεσις;
᾿Εγὼ λέω, ὅτι εἶνε αἵρεσις, καὶ ὡς αἵρεσις δὲν πρέπει νὰ λέγεται σεβασμία.
Τὸ τί ἔγινε!...;
Δὲν ἀπαντοῦσε κανεὶς ἀπ᾿ αὐτοὺς στὸ ἐρώτημά μου.
Χτύπησαν τὰ κουδούνια. Φώναξαν τὴ φρουρά.
῏Ηρθαν οἱ χωροφύλακες γιὰ νὰ μὲ βγάλουν ἀπὸ ᾿κεῖ πάνω.
Τότε καμμιὰ δεκαριὰ παιδιά, νέοι θεολόγοι ποὺ τοὺς γνώριζα ἀπὸ τὸ στρατό, λένε·
-῎Οχι, δὲν θὰ βγῆ ἔξω ὁ ῾Ιεροκήρυκας.
῎Ετσι, μόλις καὶ μετὰ βίας, σταμάτησαν.
῞Οταν βγῆκα ἔξω, εἶπα μὲ τὸ μυαλό μου·
«Γιὰ φαντάσου, ποῦ μᾶς πᾶνε...».(σ.σ Αυτό το περιστατικό συνέβη το 1952)
Εἶπα μέσα μου·
“Αὐτοὶ θὰ μᾶς πᾶνε στὸν Πάπα! ”».
Κύριε ελέησον!
Περιστατικά απο τον βίο του Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη