Συνέχεια από:
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) (MΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ, Δ', Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄,Η΄ )
«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Οι Άγιοι Κολλυβάδες -Μέρος Θ΄)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Το κίνημα των Κολλυβάδων αποτελεί την ισχυρότερη φιλοσοφία της Ορθόδοξης αφύπνισης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (από τα μέσα του 18ου αιώνα έως τα μέσα του 19ου αιώνα)∙ υπήρξε μια πανίσχυρη και κυρίαρχη πνευματική κίνηση του Ορθοδόξου φρονήματος έναντι της εγκόσμιας «ιερότητας» (εκκοσμίκευση).
Θεμελιώδες χαρακτηριστικό των Μοναχών-Κολλυβάδων ήτο η σύνδεσή τους με την ανόθευτη ιερή παράδοση.
Ο αλησμόνητος Κωστής Μπαστιάς, έγραψε:
«Οι Κολλυβάδες εκφράζανε τον αγώνα της Ορθοδοξίας να κρατήσουν την ιερή της παράδοση ανόθευτη από συμβιβασμούς που θα νοθεύανε και την μορφή και την ουσία της. Γιατί μορφή και ουσία στην Ορθοδοξία είναι αλληλένδετα και κάθε ρωγμή στη θαυμαστή τούτη ενότητα είναι φοβερό τραύμα» (Κ. Μπαστιά «Ο Παπαδιαμάντης», δοκίμιο – Αθήνα 1962, σ. 29).
1ο Σχόλιο: Με την σχεδία της Ι. Παραδόσεως της Εκκλησίας διέπλευσε το πλήρωμα τις χιλιετίες∙ τους σκοτεινούς αιώνες της τουρκικής σκλαβιάς και η Ελλάδα, σήμερα, και η Εκκλησία, σπεύδουν στον χορό των οικουμενιστών, αμνήμονες. Στις ημέρες τους οι Κολλυβάδες φανέρωσαν τη βαθύτερη μνήμη της Εκκλησίας – Ι. Παραδόσεως. Χωρίς τους Ορθόδοξους πνευματικούς πυρήνες, η Ελλάδα θ’ αφανιστεί. (τέλος σχολίου)
Στην «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου αναπτύσσεται, γίνεται κατανοητή, η πνευματική φιλοσοφία των Κολλυβάδων.
«Η της Εκκλησίας παράδοσις αρχήν οίδε το στόμα και την φωνήν των Ιερών Αποστόλων», διαβάζουμε σε κείμενο (έργο) του Αγ. Αθανασίου του Παρίου» (Ε.Β.Ε. 2182, ft. 82v-87r).
Στο σπάνιο κείμενο «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ήτοι ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΗ» του Αγίου Νικοδήμου, διαβάζουμε:
Α) «Είναι δε και μερικοί, οίτινες, χωρίς να ηξεύρουν όλως τι θέλει να ειπή Κολυβάς, και χωρίς να καταλαμβάνουν το αίτιον, δια το οποίον ημείς κατηγορούμεθα και δυσφημιζόμεθα, μόνον διατί ακούουν να λέγουν ημάς άλλοι, Κολυβάδας, και αιρετικούς, και κακοδόξους, και άλλα παρόμοια δύσφημα, ευθύς ακολουθούν και αυτοί τας ιδίας δυσφημίας… όθεν εις πληροφορίαν της αληθείας αναγκαζόμεθα να εκθέσωμεν ενταύθα την παρούσαν ιδιόχειρον Ομολογίαν της ημών πίστεως, και να απολογηθώμεν δια βραχέων, τι φρονούμεν, περί ων αδίκως κατηγορούμεθα» (Σελ. 106).
Β) «Ημείς, λοιπόν, οπού φυλάττομεν την ανωτέρω παράδοσιν της Εκκλησίας, της εν Σαββάτω ποιούσης τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων, και ημείς οπού φυλάττομεν τους ρηθέντας λόγους του θείου Δαμασκηνού και του ιερού Τριωδίου, ημείς λέγω κατηγορούμεθα και ονομαζόμεθα Κολυβάδες∙ παρά τίνων; Παρ’ εκείνων οπού παραβαίνουν την της Εκκλησίας παράδοσιν ταύτην, και ποιούσι μνημόσυνα εν Κυριακή!
Ω γη, και ήλιε, και δίκης βλέποντες οφθαλμοί! Και είναι τούτο δίκαιον, ημείς, οπού μάλιστα πρέπει να επαινούμεθα περί τούτου, και να εγκωμιαζώμεθα ως φύλακες της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως; Κρίνατε απαθώς, παρακαλούμεν, κρίνατε οι διακριτικοί, και φόβον Θεού εις την ψυχήν σας έχοντες. (Σελ. 114).
2ο Σχόλιο: Ο Άγιος Νικόδημος είναι ο ακούραστος – υπέροχος γνώστης περί τα εκκλησιαστικά θέματα∙ νεότερος πατέρας της Εκκλησίας πολυγραφότατος∙ αγωνιστικά ετοιμοπόλεμος (ενάντια) προς κάθε προσπάθεια φαλκιδεύσεως του Δόγματος και του Ήθους της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπερασπιζόμενος το πνεύμα – φρόνημα της Ορθοδόξου Ιεράς Παραδόσεως. Υποδεικνύει – αποδεικνύει στα συγγράμματά του ότι η αμαρτία και η αίρεση έρχονται με χίλια πρόσωπα και από χίλια μονοπάτια. Η διαχρονική πνευματική (καρτεσιανή) βαθύνοιά του προστατεύει τον πιστό προσευχητικά και κατηχητικά. Το βλέπουμε στο βιβλίο του «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ»∙ εκεί γράφει:
«Αρμόζει δε ο Αναβαθμός ούτος («τοις οδούσιν αυτών, μη παραδώς Σώτερ τον σον δούλον, λέοντος τρόπον, κατ’ εμού κινούνται και γαρ οι εχθροί μου» – Σελ. 93) και εις σε αδελφέ∙ διότι, αχ! πόσαις φοραίς επιάσθης και συ από τα οδόντια του διαβόλου και αν ο Θεός δεν έκαμνεν έλεος εσύ βέβαια ποτέ δεν ήθελες ελευθερωθή από αυτά» (Σελ. 94).
Να ξαναθυμηθούμε τι γράφει: «κατηγορούμεθα και ονομαζόμεθα Κολυβάδες∙ παρά τίνων; παρ’ εκείνων οπού παραβαίνουν την της Εκκλησίας παράδοσιν ταύτην, και ποιούσι μνημόσυνα εν Κυριακή.
Αυτό συμβαίνει και σήμερα∙ οι ακριβείς περί το Ήθος και του Δόγματος της Ορθοδοξίας καλούνται ζηλωτές, σχισματικοί, ενώ την εκκλησία «υπερασπίζουν» οι αιρετικοί (οικουμενιστές) (και) με «συνοδικές» αποφάσεις – Κρήτη 2016!
«Ω γη, και ήλιε, και δίκης βλέποντες οφθαλμοί!» (Αγ. Νικόδημος).
Η οικουμενιστική Κίρκη με το μαγικό ραβδί της ξεπρόβαλε στον εκκλησιαστικό χώρο – ορίζοντα∙ Ορθόδοξοι πιστοί, προσοχή, στην ηθικολογία της∙ η τέχνη της δεν παρέχει λύτρωση, σωτηρία ψυχών.
Για να εννοήσει κάποιος τον ουρανό του πνεύματος των Αγίων Κολλυβάδων πρέπει, οπωσδήποτε, να μελετήσει τα «ανέκδοτα Φιλοκαλικά και Κολλυβάδικα υμναγιολογικά κείμενα για τον Μοναχισμό, τους Νεομάρτυρες και την Παράδοση, των αγίων Νικοδήμου Αγιορείτου και Αθανασίου Παρίου, μαζί με την δυσεύρετη Απολογία και Ομολογία πίστεως του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου» (Βλέπε το βιβλίο «Εν ασκήσει και μαρτυρίω» του Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ).
Στην «Ομολογία πίστεως» του Αγίου Νικοδήμου συναντούμε την Θεολογία, τον Ορθόδοξο φωτεινό – στιλπνό κόσμο των νοημάτων περί: πίστεως, «περί Κολύβων», «περί μνημοσύνων», «περί προνομίων της Κυριακής», «ότι ο Κύριος ημών εδούλευε την τεκτονικήν τέχνην», «περί της των Μάγων Ιστορίας» και «περί του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας».
Στο επόμενο άρθρο «συν Θεώ», θα γνωρίσουμε (σύντομα) τις σπανίου πνευματικού κάλλους σελίδες του βιβλίου «περί της συνεχούς Θείας Μεταλήψεως» των Αγίων Νικοδήμου και Μακάριου Νοταρά, Επισκόπου Κορίνθου». (τέλος σχολίου)
Αντιγράφω εκ του βιβλίου των Διονυσίου Μ. Μπατιστάτου και Γεωργίου Ν. Βλαχογιάννη, θεολόγων – εκπαιδευτικών, με τίτλο «Χριστοκεντρικό Λαϊκό Κίνημα Ευσεβείας»:
«Το Κολλυβαδικό κίνημα, διωγμένο (Εσταυρωμένο) αρχικά απ’ τ’ Άγιο Όρος, εξαπλώθηκε σε διάφορα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά, με Μητρόπολι θα λέγαμε την Σκιάθο∙ παντού οι Κολλυβάδες «απέλαυον της αγάπης και του σεβασμού των κατοίκων», όπως μας πληροφορεί ο Αλέξ. Παπαδιαμάντης στα 1895, σε νεκρολογία του για τον πατέρα του, ιερέα, παπα-Αδαμάντιον» (Σελ. 131).
Να θυμηθούμε: Μακάριος ο Νοταράς, Νικόδημος Αγιορείτης, Αθανάσιος ο Πάριος, Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, ο Κύριλλος, ο Ηλίας, ο άγιος Αρσένιος Πάρου, ο Διονύσιος ο Γέροντας και οι δύο ευσεβείς – ευλαβείς Αλεξ. Παπαδιαμάντης και Αλεξ. Μωραϊτίδης (και άλλοι), αυτοί δημιούργησαν την Φιλοκαλική Αναγέννηση του νεώτερου Ελληνισμού.
Αναμφίβολα, οι Άγιοι Κολλυβάδες συνέχισαν, χωρίς διακοπή, την πίστη και ζωή της Μίας, αληθινής, αδιαίρετης (ορθόδοξης) Εκκλησίας.
Ερώτημα: Δεν θα έπρεπε η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου να είναι το μεγάλο κέντρο παγκόσμιας ακτινοβολίας των Αγίων Κολλυβάδων;
Η Σκιάθος, ως δυναμικό πεδίο του Ορθοδόξου πνεύματος είναι πολύ κοντά, αλλά, σήμερα, απελπιστικά αποδυναμωμένο!..
