Ὁ Κύριός μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς θέλει θερμοὺς ὁμολογητὲς
τῆς πρὸς Αὐτὸν Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ ὄχι χλιαροὺς θιασῶτες καὶ θεατὲς τοῦ
μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας· ἐπίσης ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς τὸ ναί μας νὰ εἶναι «ναί!» καὶ τὸ ὄχι μας νὰ εἶναι
«ὄχι!» ἀποκλείοντας
τὶς διχοστασίες μας καὶ τοὺς ἐπαμφοτερισμούς μας. Ὁ Κύριος, περισσότερο ἀπὸ
δούλους καὶ μισθωτοὺς μᾶς θέλει υἱοὺς καὶ θυγατέρες Του!...
Ἡ ἁγιοΓραφικὴ
καὶ ἁγιοΠατερικὴ καὶ ἱεροΚανονικὴ ἐπιχειρηματολογία περὶ τὴν δέουσα ὀρθὴ
στάση
μας καὶ τὴν ἐπιβαλλομένη ὀρθὴ πράξη μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν καιρῷ αἱρέσεως
ἔναντι τῶν αἱρετικῶν κι αἱρετιζόντων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἔχει ἀπὸ πολλοῦ χρόνου κατατεθεῖ, συζητηθεῖ καὶ ἤδη ἐφαρμόζεται ἀπὸ πολλοὺς ἀδελφούς μας, συνετὰ καὶ συνεπῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ Ἐκκλησίας μας. Ἰδιαιτέρως ἔχει μιλήσει καὶ γράψει καὶ δημοσιεύσει σχετικῶς ὁ Γέροντάς μας, ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς.[1] Οἱ ἐνδιαφερόμενοι μάλιστα ἤδη τὰ ἔχουμε πληροφορηθεῖ καὶ ἐν πολλοῖς μελετήσει, ὅπως μέλλει νὰ τὰ πληροφορηθοῦν καὶ μελετήσουν πολλοὶ καὶ πλείονες ἡμῶν στὸ μέλλον!...
ἔναντι τῶν αἱρετικῶν κι αἱρετιζόντων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἔχει ἀπὸ πολλοῦ χρόνου κατατεθεῖ, συζητηθεῖ καὶ ἤδη ἐφαρμόζεται ἀπὸ πολλοὺς ἀδελφούς μας, συνετὰ καὶ συνεπῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ Ἐκκλησίας μας. Ἰδιαιτέρως ἔχει μιλήσει καὶ γράψει καὶ δημοσιεύσει σχετικῶς ὁ Γέροντάς μας, ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς.[1] Οἱ ἐνδιαφερόμενοι μάλιστα ἤδη τὰ ἔχουμε πληροφορηθεῖ καὶ ἐν πολλοῖς μελετήσει, ὅπως μέλλει νὰ τὰ πληροφορηθοῦν καὶ μελετήσουν πολλοὶ καὶ πλείονες ἡμῶν στὸ μέλλον!...
Ἀλλὰ
ἀκριβῶς ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀρχίζει ἡ μεγάλη εὐθύνη καὶ ἡ ἀδήριτη ὑποχρέωση, γιὰ τὸν καθένα πού: (α) πληροφορεῖται ὅτι ὑπάρχει
αἵρεση ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ μάλιστα σήμερα ἡ παναίρεση τοῦ
συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία διδάσκεται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἀπὸ αἱρετικοὺς ἐπισκόπους,
ἀκολουθουμένους ἀπὸ αἱρετίζοντες ποὺ κοινωνοῦν μαζί τους· καὶ (β) ἐνημερώνεται γιὰ τὴ δέουσα
ὀρθὴ
στάση
μας καὶ τὴν ἐπιβαλλομένη πράξη μας ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἔναντι τῶν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας αἱρετικῶν.
Πράγματι, ἀπὸ
τὴ στιγμὴ ποὺ λαμβάνουμε γνώση τῶν τεκταινομένων, ἡ εἰρηνικὴ περίοδος τῆς πνευματικῆς
ἀθωότητός μας καὶ ―τρόπον τινά― τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀνεμελιᾶς μας τελειώνει, καὶ
τὴ διαδέχεται ἡ ἐμπόλεμος
περίοδος τῆς πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐθύνης, τῶν ἀγώνων γιὰ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη
μας, τῆς μαρτυρίας
μας καὶ ἐνδεχομένως τοῦ μαρτυρίου
μας, μὲ καταλυτικὲς συνέπειες γιὰ τὴ σωτηρία μας εἰς τὴν ἐπουράνιο Βασιλεία τοῦ
Θεοῦ. Ὅπως τελείωσε ἡ πρὸ τοῦ Χριστοῦ περίοδος τοῦ σκότους καὶ τῆς ἁμαρτίας μὲ
τὴν ἐξαγορά μας διὰ τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, καὶ διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του ἄρχισε
ἡ περίοδος τῆς μετανοίας μας καὶ τῆς σωτηρίας μας...
Μπορεῖ
κανεὶς σοβαρὰ νὰ ἰσχυρισθεῖ εἰς τὴν μετὰ Χριστὸν ἐποχή, ὅταν μάλιστα στὴν χώρα
του ἔχει κηρυχθεῖ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι δὲν γνωρίζει τὴν Ὁδὸ τῆς σωτηρίας; Ἀκριβῶς
μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἐκεῖνος ποὺ πληροφορήθηκε τὴν ὕπαρξη τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν αἱρετικῶν
ἐπισκόπων ἐντὸς
τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι δὲν γνωρίζει τὸ ἔγκλημα
καὶ νὰ ἐμφανίζεται, διὰ τῆς σιωπῆς καὶ τῆς ἀδρανείας του, ἀθῶος τοῦ αἵματος!...
Καὶ ἀκόμη περισσότερο δὲν δύναται νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι γνωρίζει μὲν ἀλλὰ δὲν μπορεῖ
νὰ ἀκολουθήσει καὶ νὰ ἐφαρμόσει δεόντως τὴν ὀρθὴ στάση καὶ τὴν ἐπιβαλλομένη πράξη
τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν καιρῷ αἱρέσεως!...
Καὶ
μάλιστα οὐδόλως ἀπαλλάσσεται ἰσχυριζόμενος, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὸν
μετριασμὸ καὶ τὴ δυσκολία καὶ τὸν κόπο καὶ τὰ ἔξοδα ―ἐνίοτε καὶ τὴν πλήρη ἀπουσία
γιὰ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα― τῆς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, κυρίως
τὸν τακτικὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ τὴν θεία Κοινωνία, παραθεωρώντας βεβαίως τὸ γεγονὸς
ὅτι ἡ λήψη τῶν «μυστηρίων» ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες δὲν εἶναι σωτηρία ἀλλὰ καταδίκη,
ὅπως διδάσκουν ἡ ἱερὰ Παράδοση, οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες μας, ἰδιαιτέρως δὲ
χαρακτηριστικὰ καὶ παραστατικὰ καὶ δυναμικὰ περιγράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ
Στουδίτης!...
Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ
στάση μοιάζει μὲ ἐκείνη τοῦ ἀσθενοῦς, ποὺ ἐνῶ ὁ γιατρὸς τοῦ ἀπαγορεύει
διατροφικὲς καὶ ἄλλες κακὲς συνήθειες, ὅπως τὸ κάπνισμα ―καὶ δὲν εἶναι ἀνίερη ἡ
παρομοίωση, διότι τὰ «μυστήρια» στὰ χέρια τῶν αἱρετικῶν καταντοῦν βλαβερὴ
συνήθεια καὶ δουλικὴ ἐξάρτηση σὰν τὸ κάπνισμα καὶ ἀκόμη χειρότερα!― ὁ ἀσθενὴς τὸν
παρακούει, μὲ συνέπεια νὰ ὑφίσταται τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῶν καταχρήσεών
του!... Διότι ἡ ἐν γνώσει καὶ ἐπιγνώσει λήψη τῶν «μυστηρίων» ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς
εἶναι ὄντως κατάχρηση ἐκτὸς τῆς ἀληθινῆς καὶ καθηγιασμένης μυστηριακῆς καὶ
λατρευτικῆς ζωῆς!!!
Ἐκεῖνος,
λοιπόν, ποὺ δὲν κατανοεῖ καὶ δὲν δέχεται ὄχι μόνον ὡς ὀρθοδόξως ἀνυπόστατα ἀλλὰ
καὶ ὡς σωτηριακῶς ἐπιβλαβῆ τὰ «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν, δὲν ἔχει κατανοήσει καὶ
δὲν βιώνει τὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας ὡς μετουσίωση τοῦ Χριστοῦ
καὶ ὡς ἀλλοίωση τοῦ ἀνθρώπου στὴ μυστηριακὴ συνάντησή του μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὰ
ἐκλαμβάνει ὡς ἐξαρτησιακὴ συνήθεια μίας λατρευτικῆς παραστάσεως-ρουτίνας. Καὶ ἀκριβῶς
ἐδῶ ὁ ἐξαρτησιακὸς χαρακτήρας τῆς λατρευτικῆς ζωῆς εἶναι ἐκεῖνο ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν
μπορεῖ νὰ ἀποστεῖ, ὅπως ὁ ἀσθενὴς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποστεῖ· ἀπὸ τὴν ἐξαρτησιακὴ
συνήθεια τοῦ καπνίσματος ποὺ τὸν βλάπτει!...
Καὶ ἀκόμη,
ἡ λήψη τῆς «κοινωνίας» ἀπὸ τὰ χέρια τῶν αἱρετικῶν ―πάντα γιὰ ἐκεῖνον ποὺ
γνωρίζει!― καταντᾶ, ἀπὸ πνευματικὴ εὐωχία τῆς λήψεως τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος
τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἑνώνει τὸν κοινωνοῦντα μὲ Αὐτόν, σὲ ἁμάρτημα πνευματικῆς
γαστριμαργίας πρὸς μίαν ἑωσφορικὴ ἀπομίμηση τῆς καθηγιασμένης θείας Κοινωνίας, ἡ
ὁποία ἀπομίμηση ἑνώνει τὸν κοινωνοῦντα ὄχι μὲ τὸν Χριστὸ ἀλλὰ μὲ τὸν Ἀντίχριστο
καὶ τὸν Σατανᾶ!!! Ἐν τέλει, ὅπως εἶναι μεγάλη καὶ ἀσυγχώρητη ἁμαρτία καὶ
προδοσία τοῦ Χριστοῦ νὰ μεταλαμβάνει ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἀπὸ τὰ χέρια τῶν αἱρετικῶν
παπιστῶν καὶ προτεσταντῶν καὶ μονοφυσιτῶν κ.ἄ. στοὺς δικούς τους ναούς, διότι ἔτσι
ἑνώνεται μὲ τὶς αἱρέσεις τους κατὰ τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἴδιο θανάσιμη ἁμαρτία εἶναι
νὰ μεταλαμβάνει καὶ νὰ δέχεται τὰ ἀνίερα πλέον «μυστήρια» ἀπὸ τὰ χέρια αἱρετικῶν
καὶ αἱρετιζόντων ἐντὸς
τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν μας, διότι ἔτσι ἑνώνεται μὲ τὴν παναίρεση τοῦ
συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!!
Μὲ ὅλα αὐτά,
ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐπιχειρῶ νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή μας εἰς τὴν ἀσύνετη στάση καὶ
ἀσυνεπῆ πράξη
τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἔναντι τῶν αἱρετικῶν κι αἱρετιζόντων ἐπισκόπων ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐὰν γνωρίζουμε γιὰ τὰ αἱρετικῶς τεκταινόμενα στὴν Ἐκκλησία
μας καὶ ὅτι ὁ ἐπίσκοπος αἱρετικῶς διδάσκει, καὶ παρόλα αὐτὰ συνεχίζουμε νὰ
λαμβάνουμε τὰ «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν, παραθεωρώντας τὸ γεγονός, ὅτι
λαμβάνοντας τὰ μιαρὰ καὶ ψευδῆ «μυστήριά» τους μολύνεται ἡ ψυχή μας καὶ
«κατακαίγεται» ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας!!!
Ὁ μολυσμὸς
βεβαίως δὲν βρίσκεται εἰς καθ᾿ ἑαυτὰ τὰ μυστήρια, ἀλλὰ εἰς τὴν προαίρεση καὶ τὴ
γνώση ἢ τὴν ἄγνοια ἐκείνου ποὺ προσέρχεται σὲ αὐτά. Λ.χ. ὁ ἄνδρας καὶ ἡ
γυναίκα, ποὺ προσέρχονται γιὰ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου σὲ αἱρετικὸ ἢ αἱρετίζοντα
ἐπίσκοπο: ἐὰν ὁ ἄνδρας γνωρίζει περὶ τῆς αἱρέσεως ―δηλαδὴ δὲν βρίσκεται ἀκόμα
στὴν ἀμφιβολία καὶ στὴ σύγχυση, καὶ ἔχει πεισθεῖ πλέον ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τοὺς
κοινωνοῦντας τοῖς αἱρετικοῖς ἀπαγορεύεται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες― τότε
δεχόμενος ἱερολογία τοῦ μυστηρίου ἀπὸ κοινωνοῦντα τοῖς αἱρετικοῖς, εἶναι φανερὸ
ὅτι συναριθμεῖται στὴν αἵρεση, ἀφοῦ τὸ μυστήριο, εἶναι μὲν ἔγκυρο γιὰ τὸν ἀγνοοῦντα
λαό, ἀλλὰ σὲ αὐτὸν ποὺ γνωρίζει τοῦ προσφέρει μολυσμό· ἐνῶ, στὸ παράδειγμά μας,
τὸ ἴδιο Μυστήριο προσφέρει εὐλογία στὴ γυναίκα ποὺ δὲν γνωρίζει καὶ γι᾿ αὐτὴν εἶναι
ἱερό, ἔγκυρο, κανονικό.
Τὸ Μυστήριο,
ποὺ τελεῖται ἀπὸ αἱρετικὸ ἐπίσκοπο ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τὴν ἴδια στιγμὴ εἶναι
ταυτοχρόνως ἔγκυρο καὶ
ἄκυρο, ἀναλόγως τῆς προαιρέσεως ἐκείνου ποὺ προσέρχεται σὲ αὐτό, ἀναλόγως
τῆς γνώσεως ἢ τῆς ἀγνοίας του περὶ τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου!! Ἀναλόγως τῆς
προαιρέσεώς μας, ἄλλος εὐλογεῖται καὶ ἄλλος «καίγεται»-μολύνεται!!! Καὶ αὐτὸ δὲν
εἶναι καινολογία οὔτε αὐθαίρετο ἐφεύρημα, διότι εἶναι γνωστό, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ
προσέρχεται εἰς τὴν θεία Κοινωνία ἀμετανόητος καὶ μὲ γεμάτη τὴν ψυχή του ἀπὸ μῖσος
καὶ ἐμπάθεια, ὄχι μόνον πνευματικῶς δὲν ὠφελεῖται ἀλλὰ βαρύτατα ἁμαρτάνει!... Ἄλλωστε
καὶ ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, μεταλαμβάνοντας τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, δὲν
εὐλογήθηκε ὅπως οἱ ἄλλοι Μαθητὲς τοῦ Κυρίου, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως κολάσθηκε, διότι ἡ
προαίρεσή του ἦταν πονηρή!... Συμβαίνει ὅπως στὴν περίπτωση ποὺ ἕνα κατάλληλο
φάρμακο γιὰ μία συγκεκριμένη πάθηση κάνει μὲν καλὸ σὲ ἐκεῖνον ποὺ πάσχει ἀπὸ αὐτήν,
ἀλλὰ τὸ ἴδιο φάρμακο εἶναι ἐπιβλαβὲς καὶ ἐνίοτε θανατηφόρο γιὰ κάποιον ποὺ
πάσχει ἀπὸ κάποιαν ἄλλη πάθηση!...
Ὡς ἐχέφρονα
τέκνα τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, μὲ τὴν εἰκόνα Του τυπωμένη στὰ πρόσωπά μας, δηλαδὴ μὲ τὴν
ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς μας καὶ μὲ τὸ αὐτεξούσιο τῆς συνειδήσεώς μας, πιστεύω ὅτι
μποροῦμε ὑπὸ τὴν
φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ σκεφθοῦμε σοβαρὰ τὰ ἀνωτέρω, ὥστε
διὰ τῆς δυνατότητος τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» καὶ τῶν δικῶν μας πνευματικῶν προσπαθειῶν
καὶ ἀγώνων ―μὲ αὐθεντικὴ καὶ ἀνόθευτο τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη μας, ἀλλὰ μὲ τὴ δέουσα ὀρθὴ στάση
μας καὶ τὴν ἐπιβαλλομένη
ὀρθὴ πράξη μας ἐν καιρῷ αἱρέσεως― νὰ καταστοῦμε κατὰ χάριν θεοὶ εἰς
τὴν ἐπουράνιο Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!...
Μόνον νὰ
προσέξουμε, ἀδελφοί μου!... Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ διαφεύγει ἀπὸ τὸν λογισμό μας ἡ
στιγμὴ τῆς ἀπολογίας μας πρὸ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ἡ ψυχὴ ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἡμῶν μόνη καὶ
γυμνὴ θὰ σταθεῖ γιὰ νὰ ἀπολογηθεῖ, ὄχι μόνον γιὰ τὰ μικρὰ καὶ
καθημερινὰ πεπραγμένα μας ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ κυρίως καὶ πρωτίστως θὰ ἀπολογηθοῦμε
γιὰ τὴν Πίστη
μας, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία
μας καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοπραξία
μας· πῶς σταθήκαμε καὶ πῶς πράξαμε σὲ καιροὺς χαλαιποὺς καὶ ἐν καιρῷ αἱρέσεως, ὅπου
ὁ Χριστὸς ποσαπλῶς καὶ πολλαπλῶς ἐδιώκετο κι ἐλοιδορεῖτο, σταυρωνόταν καὶ
ξανασταυρωνόταν ἀμέτρητες φορές!....
Ἂς
φαντασθοῦμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὴν πρὸς τὸν Γολγοθᾶ πορεία τοῦ Κυρίου καὶ
Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπὸ τὸ βάρος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Μαρτυρίου Του καὶ τῆς
σωτηρίας μας, ὑβριζομένου καὶ ἐμπαιζομένου καὶ προπηλακιζομένου ἀπὸ τὸ ἐπὶ τῶν
κρασπέδων τοῦ δρόμου παρατεταγμένο πλῆθος, εἰς τὸ ὁποῖο κι ἐμεῖς
παρευρισκόμαστε. Ἂς κοιτάξουμε λοιπὸν βαθειὰ μέσα μας καὶ μὲ πᾶσαν εἰλικρίνεια ἂς
ἀναρωτηθοῦμε: Τί στάση κρατᾶμε; Ἐχθρική; ἢ ἀδιάφορη; ἢ σπεύδουμε, παρ᾿ ὅλους τοὺς
κινδύνους, νὰ σκουπίσουμε τὸ ματωμένο μέτωπό Του, νὰ Τοῦ δώσουμε νερὸ καὶ νὰ ἐπωμισθοῦμε
ἔστω γιὰ λίγο τὸν Σταυρό Του;
Ἀξιωνόμαστε
τὴν κατάσταση τοῦ υἱοῦ
καὶ τῆς θυγατέρας;
Ὥστε, κατὰ τὴν φρικτὴ ὥρα τῆς ἀπολογίας μας, νὰ ἔχουμε τὴν παρρησία νὰ Τοῦ ποῦμε:
«Κύριε, ἁμαρτωλὸς
καὶ ἁμαρτωλότατος εἶμαι!... Ἀλλὰ κράτησα αὐθεντικὴ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη μου εἰς τὴν
Ἀλήθεια Σου καὶ εἰς τὸ Θεανθρώπινο Πρόσωπό Σου, πολέμησα γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς
ἐπὶ γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας Σου, ἀγωνίσθηκα γιὰ τὴν ἀγάπη Σου καὶ γιὰ τὴ
δόξα Σου!... Συγχώρεσέ
με, Κύριε καὶ Θεέ μου!...». Ἀμήν.
Δροσερὸ Τρικάλων,
18 Μαρτίου 2015
[1] Βλ. Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ,
Κριτικὴ ἐπὶ τῶν ἐκφωνηθεισῶν Εἰσηγήσεων εἰς τὴν Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Πειραιῶς, μὲ θέμα: «15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ Διακοπὴ
τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας» (Πειραιεύς, 27 Νοεμβρίου 2014)· εἰς: περιοδ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»
20-23 (2014). Τοῦ Ἰδίου,
Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐκδοθεῖσα κριτικὴ μελέτη
«15ος Κανὼν Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ Ἀποτείχισις» ἐπὶ τοῦ βιβλίου «Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ
τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου
Κηρύσσοντος ἐπ᾿ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν»· εἰς: περιοδ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» 15-16
(2012-2013) 15-213. Τοῦ Ἰδίου,
«Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ
τοῦ 15 ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου
Κηρύσσοντος ἐπ᾿ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν», ἐκδ. Degiorgio, Τρίκαλα 2012. Τοῦ Ἰδίου, «Ἡ Ἀντιμετώπισις τῆς Αἱρέσεως
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατὰ τὸν Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη. Ἡ
Διακοπὴ
τῆς Μνημονεύσεως», ἔκδ. Ὀρθοδόξου
Ἀγωνιστικοῦ Συλλόγου «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης», Λάρισα 2010.
