Νομοθετικές αθλιότητες εν μέσω «ανίερων συμμαχιών»
(Κράτος και ιερατείο σε…νέες, κοινές περιπέτειες)
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος
Ιστορίας
Μία
νέα αθλιότητα εκ μέρους της αντίχριστης κυβέρνησης έλαβε χώρα προ ολίγων
ημερών, με τροπολογία που πέρασε από τη Βουλή και που αρχικά διέλαθε της
προσοχής των πάντων. Και πώς να μη διαλάθει όμως, έτσι όπως την κατέθεσαν,
εντελώς λαθραία δηλαδή, εν κρυπτώ και παραβύστω, εν μέσω θέρους και τόσων
τραγωδιών, κυριολεκτικά σαν τους κλέφτες μες στο σκοτάδι! Όπως και τόσα άλλα
πράγματα ασφαλώς που υπερψηφίζονται μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και πολύ αργότερα
μαθαίνουμε πόσο σημαντικά είναι για τις ζωές μας (ενίοτε δε και για τις ψυχές μας).
Η συγκεκριμένη αθλιότητα βέβαια εντοπίστηκε από δικηγόρο της Πάτρας (την
επομένη ωστόσο της υπερψήφισής της) και ήδη έχουν γραφτεί σχετικά κάποια
πράγματα στο διαδίκτυο. Εδώ, θα επιχειρήσουμε μία σύντομη αναψηλάφιση του
θέματος - και φυσικά πρωτίστως μία απόπειρα σχολιασμού και ερμηνείας.
Ο
λόγος για μία διάταξη, εντεταγμένη (μαζί και με εκείνη την διαβόητη πλέον που
αφορούσε στους μουφτήδες της Θράκης) σε ένα ευρύτερο νομοσχέδιο με τον
φαινομενικά παντελώς άσχετο τίτλο «Πανεπιστήμιο
Ιωαννίνων, Ιόνιο πανεπιστήμιο και άλλες διατάξεις», το οποίο υπερψηφίστηκε
την προηγούμενη Τετάρτη με την σύμπραξη μάλιστα ή έστω τη συνενοχή όλου σχεδόν
του ανεκδιήγητου πολιτικού μας σκηνικού.
Η διάταξη αυτή συνιστά ωμή επέμβαση
στον κανονισμό λειτουργίας των Ιερών Ησυχαστηρίων, που θυμίζουμε ότι ως σήμερα
(και σε αντίθεση με τις Ιερές Μονές) δεν υπάγονται στον έλεγχο των τοπικών
μητροπόλεων.
Με τη νέα διάταξη όμως εξισώνονται με τις Μονές και πλέον τίθενται
υπό την πλήρη εποπτεία του επιχώριου μητροπολίτη ως προς κάθε θέμα που
αφορά στη διοίκηση καθώς και στην οικονομική τους διαχείριση, γεγονός που
καταλύει στην ουσία το αυτοτελές και αυτοδιοίκητό τους.
Δίνεται μάλιστα στους μητροπολίτες μέχρι και
η δυνατότητα να αλλάζουν κατά το δοκούν τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας των
Ησυχαστηρίων, όποτε θα έρχονται σε αντιπαράθεση με τους Γέροντες και Ηγουμένους
των τελευταίων, έχοντας απλώς εξασφαλίσει μία τυπική συγκατάθεση της Ιεράς
Συνόδου.
Επιπλέον όμως,
όπως διευκρινίζεται στην αιτιολογική έκθεση της διάταξης, «αποκτά και το Κράτος
αρμοδιότητα καταστατικού διαχειριστικού ελέγχου στα Ησυχαστήρια κατά το άρθρο
46 παρ. 4 του ν. 590/1977, το οποίο υπάγει σε κρατικό έλεγχο όλα τα νομικά
πρόσωπα της παρ. 4 του άρθρου 1».
Για όλα τα παραπάνω όμως είναι σαφές πως
η ευθύνη βαρύνει όχι μόνο το κράτος, αλλά και τη διοικούσα Εκκλησία. Πάντοτε
εξάλλου, όταν θέλουμε να βρούμε τον υπεύθυνο για την οποιαδήποτε προδοσία,
ατιμία ή άλλη αθλιότητα, αρκεί πολύ απλά να εξετάζουμε ποιος είναι εκείνος που
ωφελείται από αυτήν. Και στην περίπτωση αυτή είναι ηλίου φαιδρότερον το ποιοι
επωφελούνται.
