Γιατί το να εύχεται κανείς μακροημέρευση και ευημερία σε ανθρώπους που κάνουν ανεπανόρθωτη ζημιά στην πίστη και στη σωτηρία, ακυρώνοντας τη θυσία του Χριστού για τον άνθρωπο, είναι ασυγχώρητη αμαρτία!
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Την
πρώτη Κυριακή της περιόδου της νηστείας μας, προ της Κοιμήσεως της
Παναγίας μας, στις 4 Αυγούστου το απόγευμα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος χοροστάτησε
στον Ιερό Ναό Παναγίας Κουμαριώτισσας της Κοινότητας Νεοχωρίου, κατά
την Ακολουθία του Παρακλητικού Κανόνος προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι ο επίσκοπος Αβύδου Κύριλλος, η πρόξενος της
Ελλάδος στην Πόλη Δανάη Βασιλάκη και πλήθος πιστών. Εκεί, στα πλαίσια του κηρύγματός του, ο Πατριάρχης είπε πολλά, πάρα πολλά αξιοπρόσεκτα, αξιοπερίεργα και αξιοκατάκριτα. Ας αντιπαρέλθουμε την αναφορά του στον Αρχιοικουμενιστή Μασώνο πατριάρχη Αθηναγόρα- που από μόνο του λέει πολλά – και ας πάμε στο ζουμί.
Σαν καθαρός θολολογών καινοτόμος οικουμενιστής, αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί για τις “κατάρες” που εκτοξεύει ο προφητάναξ Δαυίδ προς τους εχθρούς του στους ψαλμούς , και ειδικά αναφέρθηκε στον 142 ψαλμό του Παρακλητικού Κανόνος, στο στίχο: «και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου».
Συγκεκριμένα είπε: “Είναι ένα κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, ένα κείμενο του Προφητάνακτος Δαυίδ, όπως είναι όλοι οι ψαλμοί. Εάν ήταν ένα κείμενο της Καινής Διαθήκης δεν θα υπήρχε αυτή η έκφρασις, η ευχή και η προσευχή προς τον Κύριον να εξολοθρεύσει τους εχθρούς μας, διότι μετά τον Νόμον της Παλαιάς Διαθήκης ήλθε η χάρις της Καινής Διαθήκης. Και μέσα στο πλαίσιο της χάριτος της Καινής Διαθήκης εμείς είμεθα πιστοί του Χριστού, ο οποίος μας είπε να αγαπούμε τους εχθρούς μας και όχι να ευχόμεθα για την εξολόθρευσή τους”.
Δεν ξέρει άραγε ο Πατριάρχης του γένους ότι ο Δαυίδ εδώ αναφέρεται στο διάβολο και στους ακόλουθούς του, στους δαίμονες που πολεμούν τον άνθρωπο και θέλουν να τον εξαφανίσουν ψυχικά και σωματικά και να τον εξοντώσουν; Η ερμηνεία του ψαλμού είναι ξεκάθαρη: “Τό Πνεῦμα Σου τό Ἀγαθό ἂς μέ ὁδηγήσει σέ τόπο ἴσιο (χωρίς ἐμπόδια γιά τήν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς). Χάρη στό ὄνομά Σου Κύριε θά μέ ἀναζωογονήσεις. Μέ τή δικαιοσύνη Σου θά βγάλεις ἀπ᾿ τήν θλίψη τήν ψυχή μου, καί μέ τό ἔλεος πού θά μοῦ δείξεις, θά ἐξοντώσεις τούς ἐχθρούς μου καί θά ἀφανίσεις ὅλους ὅσοι θλίβουν τήν ψυχή μου, γιατί ἐγώ εἶμαι πιστός Σου δοῦλος (ἀφοσιωμένος)”. Προς τί αυτή η κατασυκοφάντηση του Δαυίδ από τον Πατριάρχη και τους όμοιούς του;
Υπάρχουν, φυσικά, και άνθρωποι που δουλεύουν για το Δαίμονα, συνεργάζονται μαζί του, μερικά ή απόλυτα, οι λεγόμενοι σατανάνθρωποι, πρόδρομοι του αντιχρίστου, και άλλοι οι οποίοι υλοποιούν το έργο του διαβόλου. Μόνο ένας δικός τους θα έλεγε ότι και αυτούς τους σατανάνθρωπους δεν πρέπει να τους εντοπίζουμε, ούτε να τους ελέγχουμε, αλλά αντίθετα όλους να τους αγκαλιάζουμε, να τους ανεχόμαστε και να τους αγαπάμε. Ο άνθρωπος πρέπει να μισεί και το διάβολο και την αμαρτία. Είναι δείγμα πνευματικής υγείας να το κάνει αυτό. Γιατί η αμαρτία τον χωρίζει από το Θεό και ο διάβολος νυχθημερόν τον σπρώχνει προς αυτή. Είναι ακόμη θεμιτό να ζητάει ο άνθρωπος από το Θεό να καταργήσει το διάβολο, όπως ο Άγιος μας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, γιατί πολεμά και ρίχνει τους ανθρώπους και πάρα πολλούς τους κολάζει. Ο αγωνιστής, βέβαια, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, χρησιμοποιεί και αυτό τον πόλεμο, για να έρθει πιο κοντά στο Θεό.
Όταν, βέβαια, ο άνθρωπος ξεπεράσει την εμπαθή κατάσταση και περάσει απέναντι ή, αλλιώς, γευτεί την υιοθεσία του Πατρός και βρίσκεται ασφαλισμένος σε ένα άλλο επίπεδο – και πάλι όχι απόλυτα, γιατί πάντα καιροφυλακτεί η πτώση – γεύεται τη τρυφή της χάριτος και του Παραδείσου. Τότε, φτάνει στο σημείο ακόμη να λυπάται και το διάβολο, που από την αμετανοησία του είναι παγιωμένος στο σκοτάδι και στην ανείπωτη πίκρα, στο ανείπωτο μίσος, καταδικασμένος να υποφέρει και να αγωνίζεται νυχθημερόν, ώστε να υποφέρουν και άλλοι μαζί του. Όμως, μόνο ο αγωνιστής γνωρίζει πόσες παγίδες και, με κίνδυνο της σωτηρίας του, χρειάστηκε να ξεπεράσει, εξαιτίας της πανουργίας του διαβόλου που εκμεταλλεύεται το καθετί, το εμπαθές της φύσεως, το ασταθές της προαιρέσεως, το ελλειπές της αγάπης! Ο διάβολος δεν τρώει, δεν πίνει, δεν κοιμάται, παρά μόνο νυχθημερόν πολεμάει τον αγωνιστή άνθρωπο. Κι αυτή είναι η εμπειρία της Εκκλησίας. Οι πατέρες διδάσκουν ότι έχουμε δικαίωμα το θυμό, το νεύρο της ψυχής, να τα στρέφουμε κατά του διαβόλου, κατά των παθών και κατά της αίρεσης! Βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση άνθρωποι παραδομένοι στο διάβολο λόγω της αίρεσης να μην πειράζονται, άχρι καιρού καθόλου από εκείνον, γι΄αυτό και τον αγνοούν, αφού είναι έτσι κι αλλιώς δικοί του.
Η Αγία Γραφή αποτελείται από την Παλαιά και από την Καινή Διαθήκη. Η Παλαιά ολοκληρώνεται από την Καινή και η Καινή είναι μετέωρη χωρίς την Παλαιά. Το Πνεύμα είναι κοινό. Η συγχώρεση δεν ήταν κάτι που έλειπε από την Παλαιά, αλλά ο Άδης δεν είχε ακόμη καταργηθεί. Αυτό δε σημαίνει ότι ο άδικος της Παλαιάς δεν είναι άδικος στην Καινή, ότι η ανομία δεν είναι ανομία κι ότι η αμαρτία δεν είναι αμαρτία. Ή ότι ο Θεός άρχισε στην Καινή να είναι Πολυεύσπλαχνος, ενώ πριν δεν ήταν. Ή ότι έπαψε τώρα να είναι Δίκαιος. Η Καινή Διαθήκη, η Νέα Εποχή του Χριστού, δεν είναι σαν τη Νέα Εποχή του Αντιχρίστου που όλα τα διαστρέφει και τα διαστρεβλώνει. Ο Χριστός υπηρέτησε το Λόγο, τον Ορθό Λόγο, είναι ο Λόγος, δεν Τον ισοπεδώνει, όπως ο Πατριάρχης και οι συν αυτώ.
Ο Χριστός δεν φείσθηκε τα “ουαί ”.
Ο Χριστός εξαπέλυσε απειλές, για να προειδοποιήσει τον άνθρωπο: “όστις δ΄άν αρνήσηται με έμπροσθεν των ανθρώπων αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς¨ (Ματθ.Ι΄33).
Ο Χριστός ομολόγησε την κόλαση: “εξελεύσονται οι άγγελοι και αφοριούσι τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων, και βάλουσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων.” (Ματθ. ιγ΄49-50) Αλλού: “απελθείν εις την γέενναν, εις το πύρ το άσβεστον όπου ο σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται.” (Μαρκ. θ΄ 43-44) Αλλού: “εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων όταν όψησθε Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τη βασιλεία του Θεού, υμάς δε εκβαλλομένους έξω” (Λουκ. ιγ΄ 28).
Εμείς γνωρίζουμε την ερμηνεία όλων αυτών από τη ζωή της Εκκλησίας, από την εμπειρία πρώτα της Θριαμβεύουσας και έπειτα της Στρατευομένης Εκκλησίας, γνωρίζουμε ότι η Κόλαση είναι η απουσία του Θεού, και δε γνωρίζουμε τίποτα πιο ζοφώδες από αυτή την απουσία. Αυτό το πυκνό σκοτάδι της απουσίας του αληθινού Θεού είναι αβίωτο. Και δεν έχουμε το δαιμονικό θράσος να πειράζουμε ούτε ένα γιώτα από τα παραδεδομένα, ούτε να συκοφαντούμε, ούτε να διαστρέφουμε τη θεόπνευστη Γραφή και τους Αγίους. Εν τέλει να εκπειράζουμε τον ίδιο το Θεό. Ο Πατριάρχης και οι συν αυτώ από ποιό πνεύμα άραγε εμφορούνται όταν δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο στην Ορθοδοξία και έχουν καταλύσει εκατοντάδες Ιερούς Κανόνες; (Ρητορικό ερώτημα).
Εξ αφορμής, λοιπόν, αυτού του ψαλμού, αφού τον κακοποίησε, προχώρησε στο εξής παραλήρημα: “Έχουμε εχθρούς, δεν είναι ότι δεν έχουμε, και πολλούς μάλιστα. Ακόμη μόλις προ ημερών ο άγιος Δράμας ομίλησε για τους – δεν θα έλεγα για τους εχθρούς, αλλά για τα αγνώμονα τέκνα της Μητρός Εκκλησίας, και ήθελε να πει ότι οι εχθροί δεν είναι μόνον αυτοί οι δεδηλωμένοι τους οποίους ξέρουμε ότι είναι εχθροί μας, αλλά είναι και οι ευεργετηθέντες από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, τα έκγονά του, τα πνευματικά του έκγονα, τα οποία “εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου”. Λοιπόν, έχουμε και αγνώμονα τέκνα, αλλά τους αγκαλιάζουμε όλους με αγάπη. Ξέρετε ότι εξ αφορμής του ουκρανικού Αυτοκεφάλου το Πατριαρχείο της Μόσχας διέκοψε την κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλαδή με την Μητέρα του Εκκλησία. Όμως το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν διέκοψε την κοινωνία με την Εκκλησία της Ρωσίας. Ακόμα σήμερα το πρωί χοροστατώντας στον Άγιο Παντελεήμονα, στον Γαλατά, μνημονεύσαμε τον Πατριάρχη Κύριλλο της Μόσχας. Εμείς συνεχίζουμε να αγκαλιάζουμε όλους, εχθρούς και φίλους, με την αγάπη μας και με την προσευχή μας και με την κατανόησή μας. Και με την ευχή να γίνουν καλύτεροι όχι μόνον απέναντί μας, αλλά απέναντι του εαυτού τους, διότι αυτός που δεν έχει αγαθά αισθήματα, αυτός που πολεμάει τους άλλους, αυτός δεν έχει ποτέ γαλήνη και ηρεμία μέσα στην ψυχή του, και είναι διαρκώς ένας δυστυχής άνθρωπος».
Πρόκειται για δαιμονική υποκρισία και δαιμονικό θράσος! Αφού έγινε ο Πατριάρχης υπαίτιος σχίσματος, που ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν εξαλείφει, αφού κομμάτιασε μια τοπική Εκκλησία και εξαπέλυσε κυριολεκτικά διωγμό, για να το επιτύχει αυτό, αφού βασάνισε πιστούς και συνειδήσεις ασελγώντας πάνω στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, επιχαίρει λέγοντας ότι αυτός δεν έκοψε το μνημόσυνο του Μόσχας, αυτός όλους τους αγαπά, όλους τους αγκαλιάζει και για όλους νοιάζεται! Αντίθετα, σαν άλλος πάπας- Νονός- ομιλεί για αγνώμονα τέκνα, για ευεργετηθέντα αγνώμονα έκγονα! Ω τύφος ψηλαφητός! Ω σκοτασμός του νοός!
Διαπιστώνουμε ότι μέσα σε αυτή την άγνοια και την διαστροφή της πραγματικότητας στην οποία ζει ο Πατριάρχης, βρίσκεται πολύ μακριά από τη θεραπεία, που θα έδινε λύση σε όλα τα προβλήματα που σαν Έθνος και σαν κοινωνία βιώνουμε, που δεν είναι άλλη από την μετάνοια. Γι’ αυτό αποποιούμενοι τελείως αυτόν τον Πατριάρχη βοούμε: «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς» (Ἡσ. κς΄ 15), δύο καλά προσδοκώντας με την παραχώρηση αυτών των δεινών στους ασεβείς Αρχιερείς, πρώτον να περισταλεί η ασέβειά τους και δεύτερον να κατασταλούν οι παρόμοιες διαθέσεις άλλων τοιούτων. Αμήν!
ΥΓ. Γιατί το να εύχεται κανείς μακροημέρευση και ευημερία ανθρώπων που κάνουν ανεπανόρθωτη ζημιά στην πίστη και στη σωτηρία, ακυρώνοντας την θυσία του Χριστού για τον άνθρωπο, είναι ασυγχώρητη αμαρτία!
https://katanixi.gr/oikoymenismos/o-aimostagis-agkalitsas/
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Δείτε σχετικά:
– Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (35, 34, 33, 32, 31, 30, 29, 28, 27, 26, 25, 24, 23, 22, 21, 20, 19, 18, 17, 16, 15, 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1)
– Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα 1ον, 2ον, 3ον, 4ον, 5ον, 6ον, 7ον, 8ον, 9ον, 10ον, 11ον, 12ον
– Η θέση της Εκκλησίας της Ρωσίας για το πρωτείο του Οικουμενικού Πατριάρχη
– π.Θεόδωρος Ζήσης: Δυτικοί Σταυροφόροι εναντίον της Ορθόδοξης Ρωσίας, με συμμάχους «Ορθοδόξους»
– Η στάση του Πατριάρχη φανερώνει μια λανθάνουσα μνησικακία σε όσους διαφωνούν…
