ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ:
Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου [29-6-2001]
ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
Ἀπομαγνητοφωνημένη
ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 29-6-2001]
Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος ὠνομάσθῃ «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», γιά μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλὰς πολλά τοῦ ὀφείλει. Εἶναι ὁ Ἀπόστολος ποὺ ἀγάπησε τοὺς Ἕλληνες, γιατί καὶ οἱ Ἕλληνες τὸν ἀγάπησαν. Ἐκοπίασε γιὰ μᾶς ὑπερβαλλόντως. Ἐκεῖνα ποὺ ἀκούσαμε στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀναφέρεται εἰς τοὺς κόπους του, μέρος ἔχουμε καὶ ἐμεῖς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, μέρος τῶν κόπων τοῦ μεγάλου Παύλου. Ὅ,τι μᾶς εἶπε ὅταν ἦρθε ἐδῶ, συμπυκνοῦται στὸν λόγο του στὸν Ἄρειο Πάγο στὴν Ἀθήνα. Εἶναι ἕνας λόγος ποὺ καθρεπτίζει τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ Παύλου. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει συχνὰ νὰ μελετοῦμε τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Παύλου στὸν Ἄρειο Πάγο.
Καὶ πρῶτα πρῶτα μᾶς εἶπε ὅτι παρὰ τὴν
πολυθεΐα μας καὶ τὸ πλῆθος τῶν ναῶν καὶ τῶν βωμῶν μας, τελικὰ ὅτι ἀγνοούσαμε
τὸν ἀληθινὸ Θεό. Μάλιστα, ἐπαινεῖ τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν θρησκευτικότητά των,
ὅτι μᾶς βρῆκε, λέει, πάρα πολὺ θρησκευτικοὺς ἐμᾶς τοὺς
Ἕλληνες. Αὐτὸ εἶναι πολὺ κολακευτικό- ἄλλο θέμα ὅτι δὲν γνωρίζαμε τὸν
ἀληθινὸ Θεό. Μᾶς βρῆκε, ὅμως, πολὺ θρησκευτικοὺς ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Μᾶς
κηρύττει λοιπὸν τὸν ἄγνωστο ἢ τὸν χαμένο Θεό. Μετὰ τὴν πτώση τῶν
πρωτοπλάστων ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐλησμόνησαν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καὶ
ἔτσι ἄρχισαν νὰ λατρεύουν ἐκεῖνο ποὺ ἔβλεπαν, ἐκεῖνο ποὺ ἤτανε μπροστά τους,
δηλαδὴ τὴν κτίσιν, ὅπως τὸ λέγει αὐτὸ ὁ Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή
του, στὸ πρῶτο κεφάλαιο, ποὺ λέει «οἱ ἄνθρωποι ἐλάτρευσαν τὴν κτίσιν
παρὰ τὸν Κτίσαντα». Ἀλλὰ ἐπῆλθε ὁ σκοτισμός. Τὸ πρῶτο σύμπτωμα
τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἦταν ἡ εἰδωλολατρία.
Ἕνα δεύτερο: «Καὶ Αὐτὸς ὁ ἄγνωστος Θεός»,
μᾶς εἶπε, πάντα ἐκεῖ, εἰς τὴν Πνύκα, «εἶναι ἕνας καὶ μόνον Ἕνας Θεός» -δὲν
ἔχουμε πολυθεΐα, ἕνας εἶναι ὁ Θεός- «καὶ Αὐτὸς εἶναι Δημιουργὸς τοῦ
παντός». Ἐπὶ λέξει εἶπε: «Ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον». Ὁ
Θεός. Ἕνας Θεός. Ἕνα τρίτο: ὅτι Αὐτὸς ὁ Θεὸς εἶναι
Κύριος. «Κύριος» σημαίνει ἀπόλυτος Κύριος. Δὲν
ὑπάρχει ἄλλος ποὺ νὰ κυριεύει τὴν δημιουργία, Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος Κύριος. «Οὗτος»,
εἶπε, «οὐρανοῦ καὶ γῆς κύριος ὑπάρχων».
Καὶ ἕνα τέταρτο: ὅτι αὐτὸς ὁ Θεὸς
εἶναι προνοητής. «Αὐτὸς διδοὺς» εἶπε, «πᾶσιν
ζωὴν καὶ πνοὴν κατὰ πάντα». Ναί. Δὲν εἶναι σὰν μιὰ μακαριότητα
παθητικὴ ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν κόσμον, ὅπως μετέπειτα βγῆκαν
διάφορες θεωρίες περὶ Θεοῦ, ὅτι τὸ σύμπαν εἶναι ἁπλῶς ἕνα μηχάνημα, τὸ χόρδισε
-κούρδισε- ὁ Θεός, καὶ ἀπεσύρθῃ, καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται πλέον διὰ τὸν κόσμον,
ἀφοῦ ἔθεσε προηγουμένως τοὺς λεγομένους φυσικοὺς νόμους. Ἐπεμβαίνει
ὁ Θεὸς στὸ καθετί. Μᾶς κάνει ἐντύπωση αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπε ὁ Χριστός, ὅτι
«ἕνα σπουργίτι» - τί εἶναι σπουργίτι; Ἕνα πουλάκι. Τί εἶναι τὸ
σπουργίτι. Τίποτα δὲν εἶναι...- «ὁ Θεὸς γνωρίζει, γι᾿ αὐτὸ καὶ
φροντίζει, δὲν πίπτει κάτω, δηλαδὴ δὲν ψοφάει, ἐὰν δὲν τὸ ξέρει αὐτὸ ὁ οὐράνιος
Πατέρας. Ἐὰν δὲν τὸ ἐπιτρέψει ὁ οὐράνιος Πατέρας». Κύριε, μέχρι αὐτῆς τῆς
λεπτομερείας; «Κι ἀκόμη περισσότερο», θὰ πεῖ ὁ Χριστός. «Καὶ οἱ
τρίχες τῆς κεφαλῆς σας εἶναι μετρημένες». Ποιός κάθισε ποτὲ νὰ μετρήσει τίς
τρίχες τῆς κεφαλῆς του; Ὁ Θεὸς ὅλα τὰ γνωρίζει καὶ γιὰ ὅλα προνοεῖ. Καὶ
μάλιστα μᾶς εἶπε ὅτι «ἐὰν φροντίζει γιὰ τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ, πόσο
περισσότερον θὰ φροντίσει γιὰ ἐσᾶς τοὺς ἀνθρώπους;», εἶπε εἰς τὴν ἐπὶ
τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του.
Ἀκόμη, εἶπε ὁ Παῦλος ὅτι εἶναι
Θεὸς ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Χωρὶς φυλετικὲς διακρίσεις. Σήμερα πάσχομε γύρω ἀπὸ
τὸ θέμα τῶν φυλετικῶν διακρίσεων. Καὶ μάλιστα, κάπου ξεπερνᾶμε τὰ πράγματα ὅταν
λέμε ὅτι ἐνέργειες δικές μας, μεταξύ μας -σᾶς εἶπα, ξεπερνᾶμε τὰ πράγματα- καὶ
λέμε ὅτι αὐτὸ εἶναι ρατσισμός. Κακῶς, γιατί ἐκεῖ πιὰ δὲν ὑπάρχει ρατσισμός. Ὁ
ρατσισμὸς εἶναι στὴν περίπτωση ποὺ ἔχουμε τίς φυλετικὲς διακρίσεις, ὅπως εἶναι
φερειπεὶν οἱ λευκοὶ πῶς βλέπουν τοὺς μαύρους, πῶς βλέπουν τοὺς κίτρινους, τοὺς
Κινέζους τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς κ.λπ. Αὐτὲς εἶναι οἱ φυλετικὲς διακρίσεις. Κι ὅμως ὁ
Παῦλος μᾶς εἶπε: «Ἐποίησε τε -δηλαδὴ ὁ Θεός- καὶ
ἐποίησε, «ἐξ ἑνὸς αἵματος - ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν
Εὔα- πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς».
Ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐπάνω στὸν πλανήτη μας ἐγνώριζαν, ζοῦσαν, ἠσπάζοντο τὸν
Χριστιανισμόν, δὲν θὰ ὑπῆρχε αὐτὸ ποὺ λέμε «φυλετικὲς διακρίσεις».
Ἐκεῖ θὰ βρίσκαμε καὶ αὐτὸ ποὺ λέμε «ἰσότητα» - τσακώνονται,
μαλώνουν οἱ γυναῖκες γι᾿ αὐτὴν τὴν ἰσότητα... Ἐκεῖ θὰ βροῦμε, ἀκόμη στὸ
Εὐαγγέλιον, τὴν ἀπουσία, σᾶς εἶπα, τῶν φυλετικῶν διακρίσεων. Ἐὰν ὅμως
ζούσαμε τὸ Εὐαγγέλιον... Ἀλλὰ δὲν τὸ ζοῦμε, καὶ μένομε σὲ μιὰν ἄγνοια, παρότι
μετὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου στὴν Ἀθήνα ἔχουν περάσει δύο χιλιάδες χρόνια. Ντροπή
μας!
Καὶ τέλος, ἀκόμη ἕνα σημεῖο, ἢ ἀκόμη ἕνα
προτελευταῖο σημεῖο, «ἔβαλε μέσα στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴν εἰκόνα Του ὁ
Θεός, γιὰ νὰ ἐπιθυμεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ ἀναζητᾷ τὸ πρωτότυπό της». Τὸ
πρωτότυπό της. Δηλαδὴ εἶπε: «ζητεῖν τὸν Κύριον -
ζητεῖν- ἢ ἄρα γὲ ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὔροιεν. Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν
καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν». Ψηλάφησε λίγο τὸν ἑαυτό σου καὶ θὰ βρεῖς τὸν Θεὸ
μέσα σου. Αὐτὸ μᾶς εἶπε ὁ Παῦλος. «Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ
κινούμεθα καὶ ἐσμὲν».. Καὶ βρισκόμεθα. Καὶ εἴμαστε.
Μᾶς εἶπε ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν.
Ἕνα τελευταῖο. Τὸ ἄφησα τελευταῖο. Μιλοῦσε γενικὰ διὰ τὸν Θεόν. Τώρα
εἰδικεύει τὸν λόγο του καὶ μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, δηλαδὴ τὸν Θεὸν
Λόγον ποὺ ἦρθε στὸν κόσμον καὶ μᾶς ἐκήρυξε τὴν ἐλευθερία μας, τὴν πνευματική
μας ἐλευθερία, μᾶς ἀπεκάλυψε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ λοιπά. Ἀλλὰ δὲν
εἴχαμε τὴν δύναμη νὰ τὸν καταλάβουμε τὸν Παῦλο. Διότι, ὅταν μίλησε γιὰ τὸν
Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μίλησε γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του, πωπωπω, οἱ σοφοὶ Ἀθηναῖοι... δὲν
κατάλαβαν τίποτε... Τί θὰ πεῖ Ἀνάσταση; Νόμισαν ὅτι εἶναι μία θεότητα ἡ
Ἀνάστασις, γιατί εἴχανε μάθει μέχρι τότε νὰ λατρεύουνε τοὺς θεοὺς κατὰ ζεύγη.
Φερειπείν, στὴν Αἴγυπτο: ὁ Ὄσιρις - ἡ Ἴσις. Ἐδῶ, ὁ Ἀπόλλων- ἡ Δήμητρα. Ἀρσενικὴ
θεότητα- θηλυκὴ θεότητα. Καὶ ἡ ἀρσενικὴ θεότητα γονιμοποιεῖ τὴν θηλυκὴ τὴν
θεότητα, ὅπως εἶναι ἡ Γῆ- φερειπεὶν γονιμοποιεῖ ὁ Ἀπόλλων- ὁ θεός...ἥλιος-
γονιμοποιεῖ τὴν γῆν, δὲν εἶναι τυχαῖο γιατί ὁ ἥλιος εἶναι ἀρσενικοῦ γένους,
οὔτε τυχαῖο εἶναι γιατί ἡ γῆ εἶναι θηλυκοῦ γένους, ἀλλὰ γονιμοποιεῖ τὴν γῆν καὶ
ἡ γῆ παράγει. Ὁ Ὄσιρις- ἀρσενικοῦ γένους- γονιμοποιεῖ τὴν Γῆν - ἡ Ἴσις- καὶ
παράγει ἡ γῆ. Δηλαδὴ ἡ θεοποίησις τῆς κτίσεως, ἡλίου καὶ γῆς.
Ἔτσι, λοιπόν, παίρνοντας τίς θεότητες κατὰ
ζεύγη, οἱ Ἕλληνες ὅταν ἄκουσαν περὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ περὶ Ἀναστάσεως, θηλυκοῦ
γένους ἡ Ἀνάστασις, ἐξέλαβαν ὅτι εἶναι μία θεότητα. Δὲν μπορούσανε νὰ ἀκούσουνε
παρακάτω. Ἄρχισαν νὰ παρανοοῦν. Ἄρχισαν νὰ παρεξηγοῦν. Δὲν μποροῦσε νὰ πεῖ
τίποτε περισσότερο ὁ Ἀπόστολος - ξέρετε γιατί; Ἄρχισαν νὰ χλευάζουν οἱ
Ἀθηναῖοι. Θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς πεῖ ὁ Παῦλος: «Γιὰ σταθεῖτε, Ἀθηναῖοι σοφοί,
δὲν μὲ καταλάβατε. Μὲ παρανοήσατε!». Ὅμως δὲν τό ᾿κανε. Γιατί δὲν τὸν
ἄφηναν ἀπὸ τὴν χλεύη ποὺ ἔκαναν. Καὶ τοῦ εἶπαν ἐκεῖνο τό...τὸ ἀμίμητον: «Ἔ,
καλά, καλά μᾶς τὰ εἶπες. Ἀκουσόμεθα σὲ πάλιν. Θὰ σὲ ξανακούσουμε». Καὶ
κατέβηκε ὁ Παῦλος ἀπὸ τὸ βῆμα. Ὅμως, ὅταν ἀργότερα θὰ καταλαβαίναμε,
ὅπως ἀπὸ τὸ κήρυγμά του ἐπίστευσε ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης -
σπουδαῖος ἄνθρωπος· μὲ ἀξίωμα ἔ;- ἡ Δάμαρις, κάποια σπουδαία
γυναῖκα τῶν Ἀθηνῶν, σιγὰ σιγὰ ἔγινε καὶ ἡ ἐκκλησία τῶν Ἀθηναίων, ἔγινε
ἡ ἐκκλησία τῆς Κορίνθου, τῆς Θεσσαλονίκης, ἀρχίσαμε νὰ ψηλαφοῦμε πραγματικὰ τὰ
λόγια τοῦ Παύλου καὶ νὰ ἀρχίζουμε νὰ βρίσκουμε τὴν ἀλήθεια. Αὐτὸ στάθηκε ὁ
Παῦλος ὅταν ἦρθε στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Παῦλος...
Ὅταν ἦρθε στὴν Ἀθήνα ὁ Παῦλος -μᾶς
σημειώνει ὁ Λουκᾶς εἰς τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων- «παρωξύνετο τὸ πνεῦμα
αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν». Ἕνας Ἑβραῖος δὲν
μποροῦσε νὰ βλέπει τὰ εἴδωλα. Ὁ Παῦλος ὑπέφερε κινούμενος στὰ ἔθνη καὶ
βλέποντας τὰ εἴδωλα. Δὲν μποροῦσε. Ἀγανακτοῦσε. Καὶ ἐδῶ λέγει «παρωξύνετο».
Πῶς θὰ τὸ ἐξηγήσουμε αὐτὸ τὸ «παρωξύνετο»; Παραξενευότανε,
ἐπαναστατοῦσε· «θεωροῦντι», ὅταν ἔβλεπε νὰ εἶναι
ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν κατείδωλος, γεμάτη ἀπὸ εἴδωλα. Μάλιστα πολλοὶ Ἀθηναῖοι
φιλοτεχνοῦσαν, δηλαδὴ παρήγγελλαν ἀγάλματα διαφόρων θεοτήτων καὶ τά ᾿βαζαν καὶ
εἰς τὰ πεζοδρόμια τους καὶ εἰς τοὺς κήπους των κ.λπ. Ὥστε εἶπε κάποιος
σύγχρονος ὅτι οἱ θεοὶ στὴν Ἀθήνα ἦσαν πιὸ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους...
Ἐὰν ἐπανήρχετο, ὅμως, ὁ Παῦλος, σήμερα
στὴν Ἑλλάδα, ὕστερα ἀπὸ εἴκοσι, ἀγαπητοί μου, αἰῶνες, καὶ ἀνέβαινε ἐπάνω στὴν
ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, πῶς θὰ τὴν ἔβλεπε τὴν Ἀθήνα καὶ γενικότερα τὴν Ἑλλάδα καὶ
πῶς θὰ τὴν χαρακτήριζε; Σήμερα, ἀγαπητοί μου, θὰ εἴχαμε πάλι ἀνάγκη νὰ
μᾶς πεῖ γιὰ τὸν ἄγνωστο Θεό. Γιατί ὑπάρχει τόσο ἡ ἀθεΐα -κάτι χειρότερο ἀπὸ
τότε, δὲν ὑπῆρχε τότε ἡ ἀθεΐα, ὑπῆρχε ἡ εἰδωλολατρία· καὶ ὅπως σᾶς εἶπα,
ἐπήνεσε ὁ Παῦλος τὴν θρησκευτικότητα τῶν Ἀθηναίων: «Σᾶς βλέπω», λέει, «ὅτι
εἴσαστε οἱ πιὸ θρησκευτικοί. Ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες». Σήμερα ὅμως
δὲν ἔχουμε τὴν εἰδωλολατρία ἁπλῶς, ἔχουμε καὶ τὴν ἀθεΐα. Δὲν πιστεύουμε σὲ
τίποτα. Αὐτὸ εἶναι τὸ δυστύχημά μας. Συνεπῶς ἔχουμε ἀγνωσίαν Θεοῦ. Ναί.
Ἀγνωσία Θεοῦ. Δὲν ξέρουμε τὸν Θεό. Νὰ πῶ γιὰ τοὺς Χριστιανούς μας; Θά ᾿λεγε
κάποιος: «Ἔ! Γνωρίζουμε τὸν Θεό». Τί γνωρίζουμε; Μποροῦμε νὰ ποῦμε
στοιχειώδη πράγματα γιὰ τὸν Θεό; Ἐδῶ δὲν πιστεύουμε - πολλοὶ
Χριστιανοί...- πρῶτα πρῶτα τὸ Τριαδικὸ τοῦ Θεοῦ. Δὲν πιστεύουμε στὴν πρόνοια
τοῦ Θεοῦ. Νομίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι σὰν τὰ μοῦτρα μας- ἐπιτρέψατέ μου
νὰ μιλήσω ἔτσι, ὅταν μποροῦμε νὰ λέμε ἐκφράσεις περίεργες καὶ ποικίλες: «Τί
νὰ σοῦ κάνει ὁ Θεός; Ποιόν νὰ πρωτοκοιτάξει...», λέμε στὴ λαϊκή μας γλῶσσα.
Ποιόν νὰ πρωτοκοιτάξει; Δηλαδὴ τί εἶναι ὁ Θεός; Κάπως περίπου σὰν κι
ἐμᾶς, ὥστε νὰ δυσκολεύεται νὰ δεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς βοηθήσει; Δηλαδή,
δὲν πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους κ.λπ.
κ.λπ. κ.λπ; Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί... Ἄν
πηγαίνατε λίγο περισσότερο, λίγο παρὰ πέρα νὰ βλέπατε αὐτὴν τὴν ἄγνοια ποὺ
ὑπάρχει... Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα δυστύχημα.
Τὸ ξέρετε, ἀγαπητοί μου, ὅτι ξαναγυρίζουμε
εἰς τὸ δωδεκάθεον τοῦ Ὀλύμπου καὶ λεγόμαστε δωδεκαθεϊστές; Τὸ
ξέρετε αὐτό; Ναί. Γυρίζουμε ξανὰ εἰς τὸ δωδεκάθεον τοῦ Ὀλύμπου. Τρομάρα
μας... Βέβαια, πολλὲς φορές σᾶς τὰ ἔχω πεῖ, καὶ ἐλπίζω ὅτι δὲν σᾶς
αἰφνιδιάζω μὲ αὐτὰ ποὺ σᾶς λέγω, ἁπλῶς τὰ λέγω γιὰ ὑπόμνηση. Μᾶς ἔλεγε κάποιος
ποὺ εἶχε πάει στοὺς Δελφοὺς καὶ ηὗρε, λέει, ἕναν καθηγητὴ πανεπιστημίου στοὺς
Δελφούς, ὁ ὁποῖος ἔκανε προσευχὴ εἰς τὸν Ἀπόλλωνα... :«Ὦ θεὲ Ἀπόλλων...»......
Θέλομε ξύλο; Δηλαδὴ κοπίασε ὁ Παῦλος εἰς μάτην γιὰ μᾶς ἐδῶ τοὺς
Ἕλληνες;
Ἄς προσέξουμε, ἀγαπητοί,
διότι ἔρχεται βαρὺ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Διάβαζα στὸν προφήτη Ἰερεμία τὸ
ἑξῆς. Ἀκοῦστε. Ἀποτείνεται ὁ Θεὸς εἰς τὸν λαό Του, τον Ἰσραήλ. Πρὸ Χριστοῦ. Καὶ
λέει. Ἐπειδὴ ὁ λαός Του εἶχε ἀποκλίνει καὶ εἶχε στραφεῖ πρὸς τὴν
εἰδωλολατρία, διότι ἐζήλευε ἐκεῖνα ποὺ οἱ γύρω λαοὶ λάτρευαν, ἄφησαν τὸν
ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐστράφησαν στὰ εἴδωλα, λέει: «Ἐὰν ὁ Μωυσῆς
σταθεῖ μπροστά μου καὶ ὁ Σαμουήλ -σπουδαία πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς
Διαθήκης- καὶ μὲ παρακαλέσουνε γιὰ τὸν λαό, δὲν θὰ τοὺς ἀκούσω».
Ἀκούσατε; «Δὲν θὰ τοὺς ἀκούσω!». Σήμερα, ἂν λέμε καὶ ζητᾶμε τὴν
πρεσβεία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, νὰ μᾶς σώσει ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, μήπως πεῖ τὸ
ἴδιο ὁ Θεός; «Δὲν θὰ τὸν ἀκούσω τὸν ἀπόστολο Παῦλο». Καὶ εἶπε ὁ
λαός: «Καὶ ποῦ θὰ πᾶμε;». Καὶ ἀπαντάει ὁ Θεός. Θὰ τό ᾿λεγα, θὰ τό ᾿λεγα,
νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Θεὸς ποὺ τὸ λέω ἔτσι: «Νὰ πᾶτε κατὰ διαβόλου». Νὰ μὲ
συγχωρέσετε κι ἐσεῖς. Γιά μᾶς τοὺς Ἕλληνες: «Νὰ πᾶτε κατὰ διαβόλου... Δυὸ
χιλιάδες χρόνια σᾶς περιμένω. Τί κάνατε;».
Ὄχι ὅτι δὲν ὑπάρχει καὶ
πιστὸς λαός. Ὑπάρχει. Ἀκοῦστε λοιπὸν τί λέει ὁ Θεὸς ἐδῶ: «Ἕνα μέρος ἀπὸ σᾶς θὰ
σᾶς φάει μαχαίρι· ἕνα μέρος ἀπὸ σᾶς θὰ σᾶς φάει ἡ πεῖνα· ἕνα μέρος ἀπὸ σᾶς θὰ
σᾶς φάει ἡ αἰχμαλωσία». Λοιπόν; Ἀγαπητοί μου. Ἔχομε ὁρατὰ
σημάδια ἀπειλῇς τῆς πατρίδος μας, τοῦ λαοῦ μας. Ἔχομε ὁρατὰ σημάδια
ἀπειλῇς τῆς πατρίδος μας, τὸ ἀκοῦτε; Τὸ λέω διπλά. Ἄν κανεὶς γιὰ μιὰ στιγμὴ τὸν
πῆρε ὁ ὕπνος, νὰ τὸ ἀκούσει.
Ἀγαπητοί. Ὁ ἅγιος Παῦλος εἶναι τὸ
πρῶτο καλλιτέχνημα τῆς θείας χάριτος. Ἀλλὰ καὶ τὸ λαμπρὸ ὑπόδειγμα ἀγαθῆς
προαιρέσεως. Ἔτσι, ἂς τὸν μιμηθοῦμε τὸν μέγαν Παῦλον. Νὰ γίνουμε μικροὶ Παῦλοι.
Θὰ ἦταν ἡ καλύτερη ἀπάντηση στοὺς τόσους του κόπους γιὰ νὰ ἐκχριστιανίσει τὴν
πατρίδα μας. Ἡ Ἑλλάδα τοῦ ὀφείλει πολλά. Ἄν τιμᾶμε τὸν Παῦλον, αὐτὸ σημαίνει
ὅτι ἔχομε τὸν Χριστόν. Κι ἂν ἔχομε τὸν Χριστόν, ἔχομε ὅ,τι καλύτερο γιὰ τὴν
διατήρηση τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς μας ταυτότητος. Ἀλλὰ καὶ τῆς ἑλληνικῆς μας
ταυτότητος. Κι αὐτὴ τὴ στιγμή, ὅπως σᾶς εἶπα ἤδη, καὶ τὰ δύο
ἀπειλοῦνται. Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μας ἀπειλεῖται - ἢ δὲν τὸ βλέπετε;
- ἀλλὰ καὶ ἡ ἑλληνικότητά μας ἀπειλεῖται - ἢ δὲν τὸ βλέπετε κι
αὐτό;-, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ κρατήσουμε σφιχτὰ τὸν Χριστὸν ποὺ μᾶς
κήρυξε ὁ Παῦλος. Ναί. Ὁ Παῦλος. Ὁ μέγας Παῦλος ποὺ τόσα τοῦ χρωστᾶμε. Ἀμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη
εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστὸ γέροντα
Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,
ἀπομαγνητοφώνηση καὶ
ψηφιοποίηση τῆς ὁμιλίας:
Ἑλένη Λιναρδάκη,
φιλόλογος
ΠΗΓΗ:
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p athanasios/mnhmh
agivn/mnhmh agivn 031.mp3
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
