Βγάλε τό Σταυρό, ἀλλιῶς ἀπολύεσαι!

Μέ ἀφορμή πρόσφατη ἀνάρτησή μας, μία ἀναγνώστρια μᾶς ἀπέστειλε τή δική της προσωπική ἐμπειρία στήν Ἀγγλία, πού περιγράφει τήν ἐπιμονή τῆς ἐταιρίας ὅπου δούλευε νά ἀφαιρέσει τόν Σταυρό πού φοροῦσε. Ἐμεῖς τή συγχαίρουμε γιατί προτίμησε νά ἀπολυθεῖ, τήν πρώτη μάλιστα ἡμέρα ἐργασίας, παρά νά ἀφαιρέσει τό ἱερό σύβολο τοῦ Σταυροῦ. Τέτοιοι νέοι μας γεμίζουν ἐλπίδα!

Ἤμουν φοιτήτρια σέ ἐπαρχιακή πόλη τῆς Ἀγγλίας τό 2001, στό Λίνκολν συγκεκριμένα, πρίν μετατεθῶ στό Λονδίνο γιά σπουδές καί περισσότερες εὐκαιρίες ἐργασίας. Χρειάστηκε νά ἐνισχύσω λίγο τό εἰσόδημά μου κι ἔτσι ἐπίασα δουλειά σέ ἐργοστάσιο συσκευασίας λαχανικῶν μόνο γιά τό Σαββατοκύριακο. Ἦταν τό πρῶτο Σαββατοκύριακο πού ξεκινοῦσα τή δουλειά, θυμᾶμαι ὅτι θά ἐρχόταν τό πουλμανάκι τοῦ ἐργοστασίου νά μᾶς πάρει ἐμένα καί ἄλλους φοιτητές ἀπό τήν ἑστία στίς 5 τό πρωί. Φτάσαμε στό ἐργοστάσιο, μᾶς καλοδεχτήκανε, μᾶς ἔδωσαν εἰδικές φόρμες, μπότες καί γάντια καί μᾶς ἐξήγησαν τί θά κάναμε γιά 6 ὧρες. Ἐγώ ἤμουν στόν τομέα, ὅπου ἔπρεπε νά βγάζω τά πλυμένα μαρούλια  ἀπό τήν κορδέλα καί νά τά τοποθετῶ σέ ἄλλη γιά νά πᾶνε γιά συσκευασία.

Φοροῦσα τόν Σταυρό μου, ὅπως πάντα τόν φοράω, γιά φυλαχτό καί εὐλογία. Ἦταν ἀπό τό Ἅγιο Ὅρος,  ξύλινος μέ....

 τόν Ἐσταυρωμένο πάνω του. Θεώρησα ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἔξω ἀπό τό πουλόβερ πού φόραγα ἀλλά μέσα ἀπό τή φόρμα. Ἡ κορδέλα ἔτρεχε γρήγορα, τά γάντια ἐμπόδιζαν τά χέρια μου νά πιάσουν γρήγορα τά μαρούλια, τά χέρια μου πάγωναν ἀπό τό κρύο νερό καί ἔκανα προσευχή νά μέ βοηθήσει ὁ Θεός νά πάω καλά στή δουλειά μου.

Κάποια στιγμή ἦρθε ἡ ὑπεύθυνη, ἡ ὁποία μου ζήτησε πολύ εὐγενικά νά βγάλω τόν Σταυρό μου γιατί, ὅπως εἶπε, δέν ἐπιτρέπεται νά φορᾶμε κοσμήματα σέ ὥρα ἐργασίας. Τῆς ἀπάντησα τό ἴδιο εὐγενικά ὅτι τόν Σταυρό δέν τό φοράω γιά κόσμημα ἀλλά γιά προστασία καί εὐλογία. Αὐτή συνέχισε νά ἐπιμένει ὅτι δέν τήν ἐνδιαφέρει γιά ποιό λόγο φοράω τόν Σταυρό καί ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἄμεσα. Τῆς εἶπα ὅτι εἶναι σύμβολο τῆς πίστεώς μου, ἕνα ἱερό σύμβολο γιά μένα, καί ὅτι εἶναι ὁ Σταυρός πού σταυρώθηκε ὁ Θεός πού πιστεύω. Μοῦ ἀπάντησε ξανά ὅτι μέ καταλαβαίνει ἀλλά πρέπει νά τόν βγάλω γιά νά μή πέσει στά μαρούλια καί μπεῖ σέ συσκευασία. Μοῦ εἶπε ὅτι μόνο οἱ βέρες ἐπιτρέπονται. Ἐκείνη τήν ὥρα μου ἦρθε νά βάλω τά γέλια ἀλλά δέν τό ἔκανα.

Τήν ρώτησα γιά ποιό λόγο ἐπιτρέπουν τίς βέρες καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι εἶναι ἱερό σύμβολο γάμου.  Τῆς ἐπανέλαβα ὅτι καί ὁ Σταυρός γιά ἐμένα εἶναι ἱερό σύμβολο πίστεως καί δέν τόν βγάζω, καί ὅτι ὁ Σταυρός δέν θά πέσει στά μαρούλια γιατί εἶναι μέσα ἀπό τή φόρμα πού φοράω καί τόν φοράω γιά προστασία. Μοῦ δήλωσε ὅτι ἄν δέν τόν βγάλω τόν Σταυρό θά πρέπει νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Τῆς ἀπάντησα ὅτι τόν Σταυρό δέν πρόκειται νά τόν βγάλω καί προτιμῶ νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Μέ ὁδήγησε στά ἀποδυτήρια, τούς παρέδωσα τή φόρμα καί τίς μπότες καί ἔφυγα.

Τό συμβάν τό ἀνέφερα στό γραφεῖο εὑρέσεως ἐργασίας ὡς ἀπαράδεκτο καί καταχρηστικό. Δέν γνώριζα ἄν καλύπτεται νομικά ἡ ἀπαγόρευση νά φοράει κάποιος τόν Σταυρό του. Καί βέβαια δέν ξανασυνεργάστηκα μέ τό συγκεκριμένο γραφεῖο.

Δύο ἡμέρες ἀργότερα μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, βρῆκα ἐργασία σέ ἑλληνικό ἑστιατόριο ὅπου εἴχαμε μία πολύ καλή συνεργασία καί ἀκόμα καί τώρα μετά ἀπό τόσα χρόνια διατηροῦμε μία πολύ καλή φιλία.

Ποτέ ξανά ὅσα χρόνια καί ἄν ἔμεινα Ἀγγλία καί ὡς ἀπόφοιτη ἀπό τή σχολή μου, ἐργαζόμενη σέ ἑταιρεῖες καί γραφεῖα δέν ἀντιμετώπισα τέτοιο θέμα ξανά οὔτε ἄκουσα φίλους μου νά τό ἀντιμετωπίζουν.

Πάντως εἶναι ἰδιαίτερα θλιβερό τό γεγονός νά ζητεῖται ἀπό τή μία νά ἀφαιροῦν οἱ πιστοί τόν Σταυρό ἐν ὥρα ἐργασίας καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἐπιτρέπουν τίς βέρες  πού ἀσφαλῶς κρύβουν μεγάλο κίνδυνο εἰδικά σέ μία χειρωνακτική ἐργασία μέ μηχανήματα.

Χρυσή.

"Έχουμε ευθύνη" - Γέροντας Παΐσιος

- Χρειάζεται διάκριση. Είναι φορές πού δεν πρέπει να μιλήσουμε καί άλλες φορές πού πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε.
Σ' αυτά τά δύσκολα χρόνια ό καθένας μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως καί ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους.

Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι' αυτήν; Ή Ελλάδα, ή Ορθοδοξία, με την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωες της, να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό!

Είπα σε κάποιον. «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά πού κάνει ό τάδε;». «Τι να πεις, μού λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν.
Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, τού λέω, "δεν συμφωνώ μ' αυτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ καί να ρημάξουν όλα;». Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν. 'Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσμο. Καί στην βυζαντινή εποχή μιά εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία καί αντιδρούσε ό κόσμος.
Εδώ ό Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, καί εμείς να αδιαφορούμε! Αν ή Εκκλησία δεν μιλάει, για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος, αν οι μητροπολίτες δεν μιλούν, για να τά έχουν καλά με όλους, γιατί τους βοηθάνε στα ιδρύματα κ.λπ., οι Αγιορείτες πάλι αν δεν μιλούν, για να μην τους κόψουν τα επιδόματα [3], τότε ποιος θα μιλήσει;

Σώσε μας από δαύτους Κύριε!

Χωρίς Εσένα δεν θέλω να σωθώ. 

Μου το υπόσχονται από την τηλεόραση, από το τηλέφωνο, από παντού. 
Ομως κάτι είναι μοναχικό μέσα μου, μετά από τα λόγια τους, κάτι περισσεύει ανικανοποίητο και είναι αυτό που αφαιρεί το χρώμα από τα νυχτερινά μου όνειρα.
Εγώ θέλω όνειρα με φως Κύριε και μέρες με λιακάδα. 
Κουράστηκα στους χειμώνες τους, βαρέθηκα να τους βλέπω γραβατωμένους και χαμογελαστούς -την ώρα που χάνονται τα πολύτιμά μας-. 
Κύριε θέλω ένα καντηλάκι, λίγο λιβάνι, μια σημαία περήφανη, ένα πρόσφορο στην πετσέτα της μάνας μου, θέλω Εσένα για λιμανάκι και την καμπάνα του εσπερινού -σαν υπόσχεση πως δεν θάρθει βράδυ δίχως Σου-.
Θέλω τους Φίλους μου στο εικονοστάσι, την Μάνα μας να ρίχνομαι στην ποδιά Της όταν κλαίω και τον Σταυρό Σου -για νάχει έρμα το καράβι του βίου μου και της πατρίδας μου το τρεχαντήρι-.
Ισως να ζητώ πολλά αλλά ξέρω πως Εσύ λίγα δεν δίνεις.
Δώσε Κύριε να μην σωθώ, αν ο τόπος της "σωτηρίας" είναι ξενητεμένος από την Χάρη Σου.
Δώσε μου Κύριε πατρίδα την ελπίδα Σου και ανάπαυση την σιγουριά της Ανάστασης Σου.
Είμαι κουρασμένη Χριστέ μου. Δεν μπορώ να τους ακούω. Και η πατρίδα μου το ίδιο.....
Σώσε μας από δαύτους Κύριε!

πηγή 

Μπορεί να κτιστεί ο Τρίτος Ναόςτου Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ

Μπορεί να κτιστεί ο Τρίτος Ναός στην Ιερουσαλήμ χωρίς να γκρεμιστεί ο «Θόλος του Βράχου»;

Πηγη: Jerusalem Post

Μια νέα διαθρησκευτική εβραϊκή πρωτοβουλία που ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, διατυπώνει την άποψη ότι για να κτιστεί ο Τρίτος Ιουδαϊκός Ναός στην Ιερουσαλήμ δεν απαιτείται να καταστραφεί ο «Θόλος του Βράχου» (Dome of Rock)( ή «Όρος του Ναού» κατά τους Ιουδαίους, που έχει μείνει γνωστός και ως το «τέμενος του Ομάρ» από τον χαλίφη Ομάρ - εμπν - ελ Χαττάμπ, (581 - 644 μ.X.) ο οποίος το έκτισε αφού κατέλαβε την Ιερουσαλήμ). 

Το σχέδιο του "Οράματος του Αγίου Όρους του Θεού"("God's Holy Mountain Vision")δίνει ελπίδες για την εκτόνωση των θρησκευτικών συγκρούσεων δείχνοντας ότι η θεωρία του «Τέλους των Ημερών» σύμφωνα με την Ιουδαϊκή θρησκεία, θα μπορούσε να συνυπάρξει αρμονικά με την σημερινή Ισλαμική αρχιτεκτονική ηγεμονία για το Όρος.

"Το όραμα για την ειρηνική γειτνίαση των ιερών Ναών των δύο θρησκειών μπορεί να μετατρέψει το Ιερό Όρος από τόπο διαμάχης σε κοινό ιερό τόπο λατρείας, τον οποίο θα μοιράζονται Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί», λέει ο Yoav Frankel, επικεφαλής αυτής της πρωτοβουλίας. 

Ο «Σύνδεσμος της Διαθρησκευτικής Προσέγγισης» (Interfaith Encounter Association) στο Συνεδριακό Κέντρο Mishkenot Sha'ananim του Konrad Adenauer στην Ιερουσαλήμ είναι ο χορηγός αυτού του προγράμματος, το οποίο περιλαμβάνει διαθρησκειακή μελέτη και άλλα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση, ο «Θόλος του Βράχου», κτίστηκε το 691 μ.Χ., και αποτελεί το σημείο από το οποίο ο Μωάμεθ ανέβηκε στον Παράδεισο, με την συνοδεία του Άγγελου Γαβριήλ.
Όμως, σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, το όρος Μοριά (Mount Moriah), που βρίσκεται τώρα κάτω από τον Θόλο του Βράχου, είναι ο τόπος που υπήρχε ο Ναός του Σολομώντα με τα Άγια των Αγίων.

(Μάλιστα, κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιερουσαλήμ, ο Mark Twain έγραψε ότι μερικά τμήματα του Θόλου του Βράχου είναι κατασκευασμένα από πέτρες του Ναού του Όρους, οι οποίες ήταν κομμάτι του Εβραϊκού Ναού που καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Όταν η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια των σταυροφόρων, επί Baldwin Α΄, το 1104 μ.Χ., οι Ναΐτες Ιππότες, οι οποίοι πίστευαν ότι ο Θόλος του Βράχου ήταν το σημείο του Ναού του Σολομώντα, εγκατέστησαν το διοικητήριο τους στο Τέμενος Αλ Ακσά δίπλα στο Θόλο για το μεγαλύτερο μέρος του 12ου αιώνα. Βλέπε αναλυτικά στο Middleeast.gr)

Μέχρι τώρα η κρατούσα παράδοση στους εβραϊκούς κύκλους ήταν ότι έπρεπε να καταστραφεί ο Θόλος του Βράχου, προκειμένου να κατασκευαστεί ο Τρίτος και τελευταίος Ιουδαϊκός Ναός.
Ωστόσο, σε ένα άρθρο που δημοσιευθηκε το 2007 στο Tehumin, μια εφημερίδα που ασχολείται με θέματα του Ιουδαϊκού Νόμου, ο Frankel, ένας νέος θεολόγος, παρουσίασε μια διαφορετική πρόταση. 

Το κύριο επιχείρημα είναι ότι η Ιουδαϊκή θρησκεία υπογραμμίζει το ρόλο του«προφήτη» σχετικά με την ανοικοδόμηση του Ναού.
Ο προφήτης αυτός θα έχει κάποια υπερεξουσία, συμπεριλαμβανομένης της διακριτικής ευχέρειας να προσδιορίσει εκείνος την ακριβή τοποθεσία του Ναού, ανεξάρτητα από τις αποκλίνουσες εβραϊκές παραδόσεις. 

Ο Frankel έχει υιοθετήσει το σενάριο ενός αυθεντικού προφήτη στον οποίο έχει δοθεί μία ιερή «αποκάλυψη» ότι ο Ναός θα ανοικοδομήθηκε στην συγκεκριμένη ή σε άλλη τοποθεσία στο Όρος του Ναού, αλλά σε ειρηνική γειτνίαση με τον τέμενος και άλλους μουσουλμανικούς οίκους προσευχής, όπως το τζαμί Al Aksa και τους άλλους χριστιανικούς ναούς που βρίσκονται τριγύρω. 

Ωστόσο, τόσο οι Μουσουλμάνοι όσο και οι Εβραίοι έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στην πρωτοβουλία αυτή.

Ο Σεΐχης Abdulla Nimar Darwish, ιδρυτής του Ισλαμικού Κινήματος στο Ισραήλ, είπε ότι είναι μάταιο να μιλάμε για το τι θα συμβεί όταν ο Mahdi, που αποτελεί τον «Μεσσία» για τους μουσουλμάνους, εμφανιστεί και αποκαλύψει τον εαυτό του. 

"Γιατί να πάρουμε εμείς αυτήν την ευθύνη να αποφασίζουμε για τέτοια πράγματα;" δήλωσε ο Darwish σε τηλεφωνική συνέντευξη της εφημερίδαςJerusalem Post. 

"Ακόμη και οι Εβραίοι πιστεύουν ότι απαγορεύεται να ξαναχτίσουν το Ναό μέχρι να εμφανισθεί ο Μεσσίας. Γιατί λοιπόν να συζητάμε;
"Ο Mahdi θα αποφασίσει αν θα ξαναχτιστεί ή όχι ο Ναός. Και εάν εκείνος αποφασίσει τελικά ότι θα πρέπει να ξανακτιστεί, τότε εγώ ο ίδιος θα βγω έξω και θα πάω στο Ιερό Όρος και θα βοηθήσω κουβαλώντας πέτρες" λέει, ο Darwish προειδοποιώντας μάλιστα ότι είναι ενάντιος σε κάθε προσπάθεια για το ξαναχτίσιμο του Ναού πριν από την έλευση του Mahdi.
"Όσο υπάρχει ακόμα και ένας μουσουλμάνος ζωντανός, κανένας Ιουδαϊκός Ναός δε θα βρεθεί στο Al-Haram Al-Sharif [το Ιερό Όρος]. Το status quo πρέπει να διατηρηθεί, διότι διαφορετικά θα υπάρξει αιματοχυσία."

Σε αντίθεση, ο Baruch Ben-Yosef, (φωτο), πρόεδρος του Κινήματος για την Επαναφορά του Ναού, (Movement to Restore the Temple),κατέστησε σαφές ότι ο Ναός πρέπει να κατασκευαστεί, εκεί όπου βρίσκεται ο Θόλος του Βράχου σήμερα.
"Όποιος λέει οτιδήποτε άλλο απλά δεν ξέρει για τι τι μιλάει", είπε. "Ένας προφήτης δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει το Νόμο, στον οποίο αναφέρεται ρητά η τοποθεσία του Ναού."
Ο Ben-Yosef επίσης απορρίπτει την ιδέα ότι η ανοικοδόμηση του Ναού πρέπει να γίνει από έναν προφήτη.
"Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα Sanhedrin (το Συνέδριο, το οποίο και «δίκασε» τον Ιησού)", είπε. 

Το κύριο Σώμα των Ορθόδοξων Ραβίνων του Ισραήλ έχουν αντιταχθεί στις προσπάθειες να ξαναχτιστεί ο Ναός, από τότε που το Όρος τέθηκε υπό ισραηλινό έλεγχο, το 1967. 

Το Ύπατο Ραβινάτο ακόμα εξέδωσε διάταγμα που απαγορεύει την είσοδο των Εβραίων στην περιοχή για την τέλεση διαφόρων τελετουργικών «καθαρισμού», σύμφωνα με τα ιουδαϊκά έθιμα.

Ωστόσο, αρκετές λαϊκές εβραικές οργανώσεις, όπως το Κίνημα για την Επαναφορά του Ναού (Movement to Restore the Temple)και ανυπότακτοι Ραβίνοι, συμπεριλαμβανομένου τουραββίνου Yisrael Ariel, επικεφαλή του Ινστιτούτου του Ναού (Temple Institute) στην Ιερουσαλήμ και ηγετικό μέλος του αναβιωμένου Sanhedrin το οποίο καθοδηγείται από τον ραββίνο Adin Steinsaltz, έχουν ζητήσει να προχωρήσουν οι διαδικασίες για να ξαναγίνουν θυσίες στο Όρος και να και να ανοικοδομηθεί ο Ναός.

------------------------------- 

Σημειώνεται ότι ο ραββίνος Ariel Yisrael, ιδρυτής του Ινστιτούτου του Ναού, (The Temple Institute) δεν είναι κάποιος ασήμαντος, γραφικός ή απλά «αντιδραστικός» ραβίνος, όπως θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει από το άρθρο. Στον Yisrael απονεμήθηκε πέρσι, από το Ισραηλινό Υπουργείο Παιδείας το "Βραβείο του Ιουδαϊκού Πολιτισμού" (Δες άρθρο στοΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ).

Η απονομή έγινε στις 23 Οκτωβρίου 2008, στο Yad Sarah House στην Ιερουσαλήμ.

Ο ραββίνος Yisrael Ariel (φώτο) υπήρξε αλεξιπτωτιστής του πολέμου "των 6 ημερών" και ίδρυσε το Ινστιτούτο για την Έρευνα και την Οικοδόμηση του Ναού,

(Institute for Research and Building the Temple) πιο γνωστό ως το Ινστιτούτοτου Ναού (Temple Institute), περίπου πριν από 20 χρόνια.

Το Ινστιτούτο έχει ήδη κατασκευάσει με γνήσια υλικά (όπως αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη) αυθεντικά αντικείμενα για την λειτουργία του τρίτου Ναού, προκειμένου όλα να είναι έτοιμα όταν θα κατασκευαστεί ο Τρίτος Ναός.

--Για τις προσπάθειες ανοικοδόμησης του Ναού έχει γράψει οΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΔΩ και ΕΔΩ.

Οι θρησκευόμενοι Ιουδαίοι συνδέουν την οικοδόμηση του Τρίτου Ναού με την έλευση του «Μεσσία», (που ακόμα περιμένουν). Οι ΟρθόδοξοιΙουδαίοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να έρθει πρώτα ο «Μεσσίας», ο οποίος και θα οικοδομήσει το Ναό, ενώ οιΜεμονίδες Ιουδαίοι θεωρούν ότι πρέπει πάντοτε και πριν από την εμφάνιση του «Μεσσία», να γίνονται προσπάθειες για την ανοικοδόμησή του.

Υπάρχουν όμως και άλλοι που πιστεύουν ότι πιο σημαντικό είναι να παρουσιαστεί ο Ναός σαν ένα μεγάλο βήμα προς μια «πνευματική παγκοσμιοποίηση», παρά σαν μία εθνική επιχείρηση… 

Το παράξενο είναι ότι εκτός από τους Ιουδαίους μεγάλο ενδιαφέρον για το χτίσιμο του Ναού έχουν οι λεγόμενοι «χριστιανοί σιωνιστές». Τέλος υπάρχουν σοβαρές πληροφορίες ότι το κτίσιμο του Ναού αποτελεί επιδίωξη και των Μασόνων, οι οποίοι ανυπομονούν να παρουσιάσουν το «νέο» χριστό..(βλ. «Ο ναός της Μασονίας είναι το σπίτι του Χριστού» (Edward Waite, «A New Encyclopedia of Freemasonry and of Cognate Instituted Mysteries: The Rites, Literature and History»,1970). 

Παρακάτω μασονικό μνημείο στην μέση του δρόμου (!) στο Eliat του Ισραήλ, κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο. 

Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή θρησκεία, ένα στοιχείο που πρέπει να έχει ο Μεσσίας, είναι να φέρει την «παγκόσμια ειρήνη»… Θα είναι, όπως λένε,ένας ηγέτης που όμοιό του δεν γνώρισε το ανθρώπινο γένος…Κάτω από την καθοδήγησή του θα εμπνεύσει ολόκληρο τον κόσμο να αλλάξει πορεία…

Τα νέα περί κτισίματος του Τρίτου Ναού σίγουρα θα πληθήνουν.

Κρατήστε μόνο στο μυαλό σας, ότι σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, για τους χριστιανούς η ανοικοδόμηση του Τρίτου Ναού θα γίνει από τον«Άνθρωπο της Αμαρτίας», τον επερχόμενο Παγκόσμιο Κυβερνήτη, τον Αντίχριστο.

«Και κατόπιν (ο Αντίχριστος) θα οικοδομήσει το Ναόν στα Ιεροσόλυμα και θα τον ανυψώσει ταχύτητα και θα τον αποδώσει στους Ιουδαίους» (Αγίου Ιππολύτου ΒΕΠΕΣ 6,285)

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/04/blog-post_6666.html#ixzz1tZA4rKHp

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

 

Καθὼς ἡ πατρίδα μας διέρχεται βαθιὰ οἰκονομική, πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ πολιτικὴ κρίση, ὅλο καὶ περισσότερο ἀκούγονται ἀπορριπτικὲς ἀντιλήψεις γιὰ τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτες μας. Μάλιστα πολλοὶ ἀγανακτισμένοι πολίτες ἐκφράζουν συχνὰ ἀπόψεις τελείως ἀπορριπτικὲς γιὰ τὸ θεσμὸ τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν. Ποιοὶ ὅμως πρέπει νὰ εἶναι οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες; Πῶς ὀφείλουν νὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἔργο τους; Εἶναι ἀναγκαία ἡ ὕπαρξή τους; Σ’ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα θὰ ἀντλήσουμε ἀπαντήσεις μέσα ἀπὸ τὴ σοφία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

1. Ἡ ἀναγκαιότητα τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν καὶ οἱ κίνδυνοι τῆς ἐξουσίας
Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὀργανωμένο κράτος χωρὶς πολιτικοὺς ἡγέτες; Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀπαντᾶ: «Πρέπει νὰ ὑπάρχουν οἱ ἄρχοντες, γιὰ νὰ μὴν τρῶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο σὰν τὰ ψάρια» (PG 54, 596). «Ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε τοὺς ἄρχοντες, γιὰ νὰ ἔχουμε εὐταξία καὶ νὰ μὴ συμπεριφερόμαστε πιὸ παράλογα ἀπὸ τὰ ἄλογα θηρία. Ἡ ἐξουσία τοῦ ἄρχοντα εἶναι παρόμοια μὲ τὴν τέχνη τοῦ ἡνίοχου καὶ τοῦ κυβερνήτη τοῦ πλοίου» (PG 55, 491). Ταυτόχρονα ὅμως ὑπογραμμίζει: «Εἶναι προτιμότερο νὰ μὴ διοικεῖται ἕνας λαὸς ἀπὸ κανένα, παρὰ νὰ διοικεῖται ἀπὸ ἕναν κακὸ ἡγέτη» (PG 63, 231). Δυστυχῶς ὅμως, τονίζει ἀλλοῦ, «οἱ ἄρχοντες συνήθως εἶναι διεφθαρμένοι» (PG 59, 274).
Ἂς προσέξουμε τώρα τὴ φωνὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Οἱ ἄρχοντες ὑπάρχουν ὄχι γιὰ νὰ καυχῶνται γιὰ τὴ σπουδαία θέση τὴν ὁποία κατέχουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ τιμοῦν οἱ ἴδιοι τὴ θέση αὐτή» (PG 32, 497). Γι’ αὐτὸ «ὅσοι ἐπιδιώκουν τὴν ἀρετὴ δὲν ἀναλαμβάνουν μὲ εὐχαρίστηση δημόσια ἀξιώματα. Ἀντίθετα ὅσοι ἀποβλέπουν σὲ χρήματα καὶ δόξα, θεωροῦν μέγιστο ἀγαθὸ τὴν κατάκτηση κάποιας ἐξουσίας, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀποκτοῦν ὅσα ἐπιθυμοῦν» (PG 32, 1041). «Ἔργο τῶν ἀρχόντων εἶναι νὰ ἀναχαιτίζουν τὶς ἀταξίες τοῦ λαοῦ• νὰ τὸν κατευθύνουν στὸ σωστό• ὅταν ὅμως αὐτοὶ πρῶτοι παραβαίνουν τὸ νόμο, πῶς μποροῦν νὰ καθοδηγοῦν τοὺς ἄλλους;» (PG 56, 24). Γι’ αὐτὸ «πολλοὶ ἡγέτες, ὅταν κλέβουν, ἀναγκάζονται νὰ εἶναι ἐπιεικεῖς στοὺς ἄλ¬λους, ἐπειδὴ ἔχουν χάσει τὴν παρρησία τους» (PG 51, 309).
Γιὰ τὸ ἴδιο ζήτημα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει: «Πολλοὶ ἄρχοντες σπαταλοῦν ἀμέτρητα χρήματα γιὰ νὰ κατασκευάσουν πολυτελὴ ἔπιπλα, καὶ ἄλλοι βάζουν τὰ ἀκριβότερα ἀρώματα καὶ εὐφραίνονται μὲ τὴ μουσικὴ τῶν ὀργάνων, ἀντὶ νὰ συμπάσχουν καὶ νὰ ὑποφέρουν γιὰ τὴ συντριβὴ τοῦ λαοῦ» (PG 35, 961). Γι’ αὐτὸ ὁ ἱερὸς Πατὴρ ἀπευθύνεται σ’ αὐτοὺς καὶ τοὺς λέει: «Νὰ σέβεστε τὸ ἀξίωμά σας. Γνωρίζετε πόσο σπουδαῖο εἶναι τὸ ἔργο σας καὶ τί μεγάλο μυστήριο βρίσκεται γύρω ἀπὸ σᾶς. Κόσμος ὁλόκληρος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία σας. Γίνεστε ‘‘θεοὶ’’ στοὺς ὑπηκόους σας» (PG 36, 277).
2. Ποιὸ ἔργο πρέπει νὰ ἐπιτελοῦν οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες;
Λέει ἐπιγραμματικὰ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα ὁ Μέγας Βασίλειος: «Οἱ ἄρχοντες πρέπει νὰ ὑπερασπίζονται τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, νὰ τιμωροῦν τοὺς παραβάτες» (ΒΕΠΕΣ 53, 125). Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος συμπληρώνει: «Δὲν πρέπει νὰ ἐπιζητοῦν τὴ δική τους τιμὴ ἀλλὰ τὸ κοινὸ συμφέρον» (PG 62, 671). «Δὲν ξεχωρίζουν ἀπὸ τὴ χλαμύδα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὅτι προστατεύουν ὅσους ὑποφέρουν, διορθώνουν τὰ κακῶς ἔχοντα, τιμωροῦν τὴν ἀδικία, δὲν ἐπιτρέπουν νὰ καταπατεῖται τὸ δίκαιο» (PG 52, 678).
3. Ποιὰ ὅμως πρέπει νὰ εἶναι τὰ προσόντα τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν;
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὰ ἐπισημαίνει: «Οἱ ἄρχοντες πρέπει νὰ ξεπερνοῦν κατὰ πολὺ τοὺς ἄλλους• νὰ γίνονται καθημερινὰ ἀνώτεροι, νὰ ἔχουν ἀξία καὶ ἀρετὴ ἀνάλογη μὲ τὸ ἀξίωμά τους» (PG 36, 547). Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὁ πολιτικὸς ἡγέτης πρέπει νὰ ἔχει βίο ἀκηλίδωτο, ὥστε νὰ τὸν ἔχουν ὅλοι ὡς παράδειγμα» (PG 62, 547). «Ἐκεῖνος ποὺ ἀσκεῖ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία δὲν θὰ μπορέσει νὰ τὴ διαχειρισθεῖ δίκαια, ἂν προηγουμένως δὲν κυβερνήσει τὸν ἑαυτό του ὅπως πρέπει, καὶ ἂν δὲν τηρήσει μὲ μεγάλη ἀκρίβεια καὶ τοὺς πολιτικοὺς καὶ τοὺς θρησκευτικοὺς νόμους» (PG 61, 508). «Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι σὲ θέση νὰ ἄρχει καὶ νὰ ἄρχεται, αὐτὸς θὰ μπορέσει νὰ κυβερνήσει καὶ τὴν οἰκογένειά του• ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ κυβερνήσει τὸ σπίτι του, θὰ μπορέσει νὰ κυβερνήσει καὶ μιὰ πόλη, θὰ μπορέσει νὰ κυβέρνησει ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἂν ὅμως δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ρυθμίσει τὸν ψυχικό του κόσμο, πῶς θὰ μπορέσει νὰ κυβερνήσει τὴν οἰκουμένη; Πῶς θὰ ὠφελήσει ἄλλους αὐτὸς ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ ὠφελήσει τὸν ἑαυτό του;» (PG 60, 366). Καὶ ἀλλοῦ σημειώνει: «Ὁ ἄρχοντας σ’ αὐτὸ κυρίως πρέπει νὰ ἄρχει, στὸ νὰ νικάει μὲ τὴν ἀρετή του• ἂν ὅμως νικιέται, δὲν εἶναι πλέον ἄρχοντας» (PG 62, 99). Γι’ αὐτὸ «ὁ ἄριστος ἄρχοντας πρέπει νὰ εἶναι ἀδυσώπητος στὸν ἑαυτό του καὶ στὶς πράξεις του» (PG 58, 668).
Καὶ ἐπιλέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες πρέπει νὰ ἔχουν ὑψηλὴ νοημοσύνη, νὰ μιλοῦν μὲ παρρησία, νὰ περιφρονοῦν τὰ βιοτικά, νὰ μισοῦν τὴν πονηρία, νὰ εἶναι ἤπιοι καὶ φιλάνθρωποι» (PG 52, 678). Ἔχουν χρέος «νὰ παραβλέπουν τὰ δικά τους συμφέροντα καὶ νὰ φροντίζουν γιὰ τὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ τους» (PG 55, 306).
Τέτοιοι λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες: ἱκανοί, ἀδιάφθοροι, ἀκέραιοι• φιλάνθρωποι, φιλοπάτριδες καὶ φιλόθεοι. Ἀνώτεροι σὲ ἀρετὲς καὶ σὲ ἱκανότητες ἀπὸ τὸ λαό. Τέτοιους πολιτικοὺς ἔχει ἀνάγκη ἰδιαιτέρως σήμερα καὶ ἡ πατρίδα μας. Τέτοιους πολιτικοὺς ἔχει χρέος νὰ ἐκλέγει καὶ ὁ λαός.

Τό ἔξυπνο πείραμα μίας δασκάλας ποῦ ἔγινε σέ ἑλληνικό σχολεῖο

Σήμερα στό σχολεῖο ἔπρεπε νά καλύψω τό κενό ἑνός συναδέλφου ποῦ ἔλειπε. Ἔμεινα λοιπόν στήν τάξη καί πρότεινα στούς μαθητές μου νά παίξουμε ἕνα παιχνίδι. Τούς ζήτησα νά φανταστοῦν πῶς εἴμαστε κάτοικοι τῆς Σμύρνης καί μαθαίνουμε ὅτι αὔριο θά κάψουν οἱ Τοῦρκοι τά πάντα καί θά μᾶς ἀναγκάσουν νά φύγουμε ἀπό τά σπίτια μας. Σκεφτεῖτε, λοιπόν, εἶπα στά παιδιά μου, ἕνα μόνο ἀντικείμενο ποῦ θά παίρνατε γιά πάντα μαζί σας ἀπό τό σπίτι σας καί γράψτε τό μέ τό ὄνομά σας  σέ ἕνα χαρτί..

Γεμίσαμε λοιπόν ἕνα κουτί μέ 22 χαρτάκια. Στή συνέχεια τούς εἶπα ὅτι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι ἔλεγαν πῶς εἴμαστε ὅ,τι εἶναι καί οἱ ἐπιθυμίες – ἀνάγκες μας. Ἄρα ὅ,τι γράψατε στό χαρτί αὐτό εἶστε. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους αἰφνιδιασμένα. Χώρισα, λοιπόν, τρεῖς ὁμάδες καί τίς ἔγραψα στόν πινάκα. Στήν πρώτη τά ὑλικά. Ἄν ἔχετε γράψει ἀντικείμενα γιά νά πάρετε μαζί σας ἀπό τό σπίτι ποῦ θά χάσετε γιά πάντα σκεφτεῖτε, τούς εἶπα, πῶς ὅταν πεθαίνουμε δέ μᾶς χρησιμεύουν σέ τίποτα. Ἄρα εἴμαστε ἕνα τίποτα. Στή δεύτερη ὁμάδα ἔβαλα μία σημαία καί ἀντικείμενα ἐθνικά καί ὅσοι τά προτίμησαν εἶναι γνήσιοι Ἕλληνες καί στήν τρίτη Σταυρό καί εἰκόνες Ἁγίων καί ἄρα ἐπιλογή χριστιανῶν Τά παιδιά ἀνήσυχά μου ζήτησαν νά ξαναπάρουν πίσω τά χαρτάκια γιά νά συμπληρώσουν κάτι. Ναί ἀγαπητοί μου. Ἄρχισαν νά καταλαβαίνουν τή λάθος ἐπιλογή..

Ἀφοῦ ἀρνήθηκα μέ γλυκό τρόπο νά δώσω πίσω τά χαρτάκια, τούς ὑπενθύμισα πῶς....

 ὁ ὀδοντίατρος μπορεῖ νά μᾶς πονέσει ἀλλά φροντίζει τά δοντιά μας. Ἔτσι καί ἡ δασκάλα τούς μπορεῖ νά τούς πονέσει μέ αὐτό τό παιχνίδι, μά ὁ δρόμος ποῦ θά μᾶς ὁδηγήσει στό νά βρουμε ποιοί εἴμαστε καί νά διορθωθοῦμε ὁπού χρειάζεται, εἶναι δύσκολος. Τά μικρά μου ἀγγελούδια τό δέχτηκαν καί συνέχισαν. Διάβαζα μεγαλόφωνα τί ἔγραψε κάθε παιδί ὀνομαστικά καί ἕνα-ἕνα σηκωνόταν καί μόνο τοῦ ἔγραφε στόν πινάκα σέ ποιά ὁμάδα ἄνηκε..

Στό τέλος, λοιπόν, διαπιστώσαμε ὅτι ἀπό τούς 22 μόνο 7 ἔγραψαν ὅτι θά ἔπαιρναν ἕνα ἀντικείμενο ἑλληνικό ἤ χριστιανικό. Καί ἡ μικρή Ἕλλη σήκωσε τό χέρι της καί μοῦ εἶπε. Καλά λέει ὁ μπαμπάς μου κύρια ὅτι εἴμαστε μέσα στήν κρίση γιατί εἴμαστε ὑπερκαταναλωτές. Χαμογέλασα ἁπλά καί κυρίως ἀνακουφίστηκα ποῦ εἴχαμε φτάσει στήν αὐτογνωσία. Μοῦ ζήτησαν νά τό ξαναπαίξουμε αὐτό τό παιχνίδι καί ἀφοῦ τά κυτταξα τρυφερά τους εἶπα: αὐτή ἦταν μία πρόβα. Ἄν πότε αὐτό συμβεῖ στήν πραγματικότητα ἐσεῖς θά εἶστε ἕτοιμοι γιά τό σωστό, γιατί θά ξέρετε ποιοί εἴστ Ἕλληνες..

Ὁδηγῆστε τά παιδιά μας στό δρόμο τῆς αὐτογνωσίας. Εἶναι τό κλειδί γιά τήν ἀναγέννηση τῆς Ἑλλάδος.
triklopodia.com

Ο άγρυπνος ποιμένας και η αξία των δογμάτων στον πνευματικό πόλεμο.

Ο άγρυπνος ποιμένας και η αξία των δογμάτων στον πνευματικό πόλεμο.
(απόσπασμα από την δ’ ομιλία Περί Ιερωσύνης του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επισημαίνει την αξία των δογμάτων και την γνώση της ορθής διδασκαλίας στον πνευματικό πόλεμο, και συστήνει την διδαχή τους από τους ποιμένες, τους ορθοτομούντες των λόγο της αληθείας. Με ένα πολύ ωραίο παράδειγμα παραλληλίζει το εκκλησίασμα που γνωρίζει την ορθή πίστη και τα ορθά δόγματα με πόλη οχυρή και περιτειχισμένη. Όπως η ασφάλεια του τείχους δίνει την δυνατότητα στους πολίτες να κοροϊδεύουν τους εχθρούς που στέκουν ανήμποροι απ’ έξω, έτσι και η ασφάλεια της ορθής δογματικής διδασκαλίας του άγρυπνου και συνετού ποιμένα δίνει την δυνατότητα στους ενημερωμένους πιστούς να περιπαίζουν τους ανήμπορους αιρετικούς.

«4. Διότι ημείς δεν πρέπει να παρασκευαζώμεθα δι’ ένα μόνο είδος μάχης˙ ο πόλεμός μας είναι πολυμέτωπος και η αντίπαλος παράταξις συγκροτείται από εχθρούς διαφόρων ειδών.

Δεν χρησιμοποιούν δε όλοι τα ίδια όπλα και δεν έχουν μόνον ένα τρόπο επιθέσεως εναντίον μας. Πρέπει συνεπώς ο μέλλων ν’ αναλάβει την μάχη προς όλους αυτούς να γνωρίζει την τακτική όλων και να είναι ο ίδιος και τοξότης και σφενδονήτης και ταξίαρχος και λοχαγός και στρατηγός και πεζός και ιππεύς και ναυτικός και τειχομάχος.

Εις τους στρατιωτικούς πολέμους ο καθένας αποκρούει τους επιτιθέμενους με τα οπλα της ειδικότητάς του. Εδώ όμως δεν είναι το ίδιον˙ όποιος θέλει εδώ να νικήσει πρέπει να ξεύρη όλας τας λεπτομέρειας της πολεμικής τακτικής, διότι ο διάβολος γνωρίζει να εισάγει τους πειρατάς του προς διαρπαγή των προβάτων και από το μικρότερον μέρος που θα μείνει αφύλακτον.

Αλλά αυτό δεν θα το επιτύχει, όταν καταλάβει ότι ο ποιμήν γνωρίζει όλη την πολεμική επιστήμην και όλας τας επιβουλάς του.

Μία πόλις, έως ότου περιβάλλεται από παντού με τείχη, περιπαίζει τους πολιορκητάς της, διότι έχει πολλήν ασφάλειαν˙ εάν όμως κάμει κανείς εις το τείχος μία μικράν τρύπαν, δεν την ωφελεί καθόλου  ο περίβολος, μολονότι το υπόλοιπον τείχος είναι άθικτον.

Έτσι λοιπόν και η πόλις του Θεού, όταν την περιβάλλουν από παντού σαν τείχος η οξυδέρκεια και η σύνεσις του ποιμένος, όλα τα μηχανήματα των εχθρών καταντούν εις εντροπήν και γέλοια, και οι κάτοικοί της μένουν μέσα ασφαλείς˙  όταν όμως κατορθώσει κανείς να πατήσει ένα τμήμα της, έστω και αν δεν την καταλάβει ολόκληρον, συντρίβει με βάσιν το μέρος αυτό και ολόκληρον την άλλην πόλιν»

(μετ. Π. Χρήστου, εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, τ. 28 σσ. 215-7).

Οι άρχοντες πρέπει να είναι χριστιανοί ορθόδοξοι

Ένα επίκαιρο άρθρο στην «Αναγέννηση» του 1963

Το κείμενο που ακολουθεί είναι το κύριο άρθρο του περιοδικού «Αναγέννησις» τον Σεπτέμβριο του 1963, γραμμένο από τον τότε μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Τιμόθεο, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, με τον τίτλο «Εκλογές». Παραθέτουμε το κείμενο χαρακτηριστικά επίκαιρο και σήμερα:

Το σοβαρώτερο γεγονός σε μία χώρα είναι η εκλογή των αρχόντων που θα την κυβερνήσουν.
Οι λαοί ακολουθούν τους αρχηγούς των, τους οποίους αγαπούν και μιμούνται. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την τεράστια σημασία που έχει η εκλογή καλών ή κακών αρχόντων. Όμως ολίγοι σκέπτονται στα σοβαρά την αξίαν της ψήφου των και την ευθύνην των απέναντι Θεού και ανθρώπων, την ώρα που ψηφίζουν.

Σε λίγες μέρες θα κληθεί και ο λαός μας για άλλη μια φορά να εκλέξει τους άρχοντας που θα τον διοικήσουν. Θα ξεπεταχτούν πολλοί και διάφοροι υποψήφιοι, παλαιοί και νέοι, γνωστοί και άγνωστοι. Θα τους ακούσωμε να ομιλούν από το ραδιόφωνο και τους εξώστες στις πλατείες. Θα γράφουν στις εφημερίδες, θα εξαγγέλλουν προγράμματα, θα σκορπούν υποσχέσεις, θα περιέρχονται τις συνοικίες και τα χωριά, θα περιστοιχίζωνται από τους φίλους των και θα ποζάρουν χαριτωμένα στα διαφημιστικά έντυπα, στους τοίχους και στα οχήματα.

Η Ιστορία διδάσκει πως οι λαοί εύκολα παρασύρονται και δημαγωγούνται. Και ο λαός μας έχει μία πλούσια πείρα από τα αρχαία χρόνια, που δεν τη χρησιμοποιεί όσο πρέπει, γι' αυτό και απέχει πολύ ακόμη από μία σωστή και σωτήρια τοποθέτηση της ψήφου του.

Η «Αναγέννησις» από καθήκον και από αγάπη στο λαό μας, έξω από κάθε πολιτική και κομματική ανάμειξη, θα χαράξει μερικές γραμμές πάνω στις βασικές προϋποθέσεις ενός σωστού εκλογικού προσανατολισμού.

Πρώτα απ’ όλα, οι άρχοντές μας πρέπει να είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, πραγματικά πιστοί και ειλικρινά αφοσιωμένοι στην θρησκεία των πατέρων μας. Χριστιανοί όχι στους τύπους και ορθόδοξοι όχι στα χαρτιά. Είμεθα λαός φαινόμενο θρησκευτικής ομοιογενείας. Δεν είναι ανεκτόν οι άρχοντες μας να ανήκουν σε αντιχριστιανικές ιδεολογίες και άλλες θρησκείες και αιρέσεις. Μασσώνοι και Χιλιασταί και άθεοι πρέπει να καταψηφισθούν ανελέητα με την ψήφον του ευσεβούς ορθοδόξου λαού μας.

Οι άρχοντές μας πρέπει να είναι πατριώτες. Μέσα στην ψυχή των πρέπει να είναι θρονιασμένη η αιωνία Ελλάδα με όλο το μεγαλείο της. Πατριώτες σωστοί και ολόκληροι, όχι απ’ αυτούς που τάχα κόπτονται για την πατρίδα και τα ιδανικά, χωρίς να τα πιστεύουν και υποκριτικά τα βάζουν σαν προκαλύμματα ανόμων συμφερόντων και φρικτής εκμεταλλεύσεως. Χρειάζονται αγνοί πατριώτες που ξέρουν να τιμούν και με το ίδιο το αίμα των τη χώρα της δόξης, του θρύλου, του μαρτυρίου και αγωνίζονται να προσθέσουν δόξα στη δόξα και τιμή στην τιμή της πατρίδος.

Ο λαός μας θέλει τους άρχοντές του ανθρώπους του λαού. Όχι από εκείνους που μιλούν για το λαό και δεν έχουν άλλη σχέση μαζί του, παρά να τον απατούν και να τον εκμεταλλεύονται. Άρχοντες άνθρωποι με ανθρωπιά, που θα σκύψουν σαν καλοί Σαμαρείτες να δέσουν τις πληγές, να βοηθήσουν και να σώσουν τον ημιθανή και πάντα αδικημένο λαό μας. Να ακούσουν τους στεναγμούς και τα παράπονα. Να βρίσκονται πάντα κοντά του, να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, να αγωνίζονται για τη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, να βοηθούν, να προστατεύουν, να θυσιάζονται, για να κλείνουν τα στόματα των εχθρών και των υπονομευτών, που εκμεταλλεύονται τη δυστυχία και τα βάσανα του λαού.

Ο λαός μας θέλει τους άρχοντες του ανθρώπους της Εκκλησίας, γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως χωρίς την ευσέβεια και την προσήλωση στην Εκκλησία, ο άνθρωπος αποχαλινώνεται και παρασύρεται σε κάθε κακό. Δεν θέλει να τους βλέπει μόνο στις επιδεικτικές Δοξολογίες και παρελάσεις, με τις φανταχτερές εμφανίσεις. Τους θέλει ευλαβείς και προσευχομένους, να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται και να κοινωνούν, να πιστεύουν στον Θεόν, να αγαπούν τον Κύριον.

Για τον λαό μας και την πατρίδα μας είναι μέγα δυστύχημα ότι από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα πολιτικών με εκκλησιαστικήν συνείδηση συναντούμε. Οι περισσότεροι ήσαν ξένοι προς την Εκκλησία, αδιάφοροι και εχθρικοί.

Ο λαός μας, τέλος, θέλει τους άρχοντές του ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξεως, ικανούς, μορφωμένους, με ήθος, χαρακτήρα και ψυχικό μεγαλείο. Σήμερον κατήντησε πολιτικός να σημαίνει έναν επαγγελματία κακής μορφής. Άνθρωπος αρχηγός είναι μέγα ευτύχημα.

Η εκλογή αληθινών ανθρώπων εκπροσώπων του λαού προϋποθέτει το ξεδιάλεγμά τους, όπου κι αν βρίσκονται και πάνω από κόμματα και προσωπικές επιδιώξεις. Γι' αυτό, όμως, χρειάζεται η ανάπτυξις του πολιτικού αισθητηρίου του λαού, για να μη μπαίνει η ψήφος του στη ζυγαριά του κεράσματος, της κουμπαριάς, του προσωπικού ρουσφετιού, της τυφλής ιδεολογίας.

Πρέπει να νοιώσει ο λαός μας πως το παντοδύναμο όπλο, η ψήφος, μπορεί να δημιουργήσει την ευτυχία ή τη δυστυχία. Υπάρχει μεγάλη ηθική κρίσις παντού και στην πολιτική ηγεσία. Η ψήφος μας μπορεί να αναζητήσει και να τιμήσει τους ανθρώπους με τα παραπάνω προσόντα και να τους καταστήσει κυβερνήτες μας. Οι Εκλογές που έρχονται ας δείξουν πως είμαστε άξιοι καλύτερης τύχης, σαν άνθρωποι και σαν έθνος.

Όσοι αγαπούν τον Χριστό και την πατρίδα καλούνται να ενεργοποιηθούν, διότι την μαρτυρική Πατρίδα μας κυβερνούν κατά κανόνα πρόσωπα ξένα με την παράδοση της Ορθοδοξίας.

Προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ».
Πληροφορίες στο τηλ.: 2310212659.

Ἐκλογές ἐν ὄψει

Η συνθηματική αυτή φράση σε παραλλαγή μπορεί να δηλώνει εμφάνιση εχθρού ή φάρου ελπίδας. Με τις ερχόμενες εκλογές μπορούμε και να σωθούμε και να χαθούμε. Δεν θα υποδείξω στους ώριμους κατά τη σκέψη αναγνώστες της «Εστίας» τι να ψηφίσουν. Κάτι τέτοιο θα ήταν προσβλητικό και για μένα ατιμωτικό. Απλώς, όπως πάντα συνιστώ: φεύγετε την αναγνωρισιμότητα. Μην αφήνετε τα «μήντια» να διαλέγουν για σας πριν από σας.
Τότε τι νόημα έχει το κείμενο αυτό; Είναι απλό: θέλω να υπενθυμίσω κάτι που εδίδασκα παλιά. Όταν κάποτε ρωτήθηκε ο μεγάλος ιστορικός Ιούλιος Μισελέ, ποιο είναι το πρώτο κεφάλαιο της πολιτικής, αποκρίθηκε: -Η παιδεία. –Ποιο το δεύτερο; -Η παιδεία. –Και ποιο το τρίτο; - Η παιδεία. Όλα, σύμφωνα και με τον Πλάτωνα, αρχίζουν και τελειώνουν με την παιδεία. Διότι, αν αληθεύει το λεγόμενο ότι ο άνθρωπος είναι η παιδεία του, τότε πρέπει να ισχύει και το ακόλουθο: Η ποιότητα ενός κράτους καθορίζεται από την ποιότητα της παιδείας των πολιτών του. Δεν μπορούμε να απαιτούμε καλύτερο κράτος από τους πολίτες του.

Τί μαχόμεθα... φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως

Τί μαχόμεθα... φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ

«Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους»

φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως;

«Κατ' ἀλλήλων ἐστράτευσεν ὁ δυσμενὴς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας»

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὰ «Ἱερὰ Παράλληλα» μᾶς παραθέτει δύο ἀξιόλογα κείμενα Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ κείμενα αὐτὰ εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα στὴν ἐποχή μας –ἐποχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ– καὶ εἶναι ὡς νὰ ἀπευθύνονται πρὸς ὅλους μας, ἐξαιρέτως δὲ πρὸς τοὺς ἐξάρχοντες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (λαϊκοὺς καὶ κληρικούς). Ἁπλὰ καὶ καθαρὰ μᾶς προτρέπουν νὰ μὴ διαφωνοῦμε εἰς τὰ τῆς Πίστεως, (τὰ μυστήρια τῆς Πίστεως «οὐ φέρουσιν ἔρευναν»)· νὰ μὴ διαιρούμαστε καὶ λογομαχοῦμε καὶ πολεμοῦμε μεταξύ μας γιὰ θέματα Πίστεως, οὔτε νὰ «τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν», νὰ τὴν ἐξετάζουμε δηλ. διανοητικά, προσπαθώντας νὰ συμβιβάσουμε τὰ ἀσυμβίβαστα, διότι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον «πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς», δηλ. τοῦ διαβόλου.

Μὲ εὔλογη ἀπορία, ἱερὴ ἀγανάκτιση καὶ δικαιολογημένη λύπη, λέγει: «Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους εἰκῆ; τί πολεμοῦμεν ἀλλήλους, προτεταγμένους καὶ τοὺς μισοῦντας φιλεῖν; τί πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν;» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Ἱερὰ παράλληλα, P.G. 96, 93BC). Μὲ ποιό δικαίωμα Ἐπίσκοποι (ὑποτίθεται ἀποδεχόμενοι κατὰ πάντα τὸ “Σύμβολον τῆς Πίστεως” καὶ ἄρα κατασταλαγμένοι ὡς πρὸς τὴν πίστιν), ἀποδέχονται αἱρετικὰ ἀναβλαστήματα, ἢ διαλογίζονται, φιλοσοφοῦν ὡς ἀδαεῖς καὶ ἄπιστοι, καὶ ἐπιτρέπουν νὰ εἰσχωροῦν εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας βλάσφημα ἐρωτήματα, ὅπως: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ἢ πολλές»; «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία ἢ διηρημένη»; «Ἔχουμε ἓνα ὀρθόδοξον βάπτισμα ἢ ἰσχύουν καὶ τὰ πολλὰ βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν»; «Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμοσθεῖ σήμερα ἡ ἀποστολικὴ Ἐντολὴ περὶ ἀπομακρύνσεως ἐκ τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν “μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν” ἢ ὄχι»;

Δὲν ἀποτελοῦν ὅλες αὐτὲς οἱ διατυπώσεις αἱρετικὰ παραληρήματα;

Ὡς πότε, ἄραγε, οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι θὰ τὰ ἀνέχονται καὶ θὰ ἀμνηστεύουν τὴν αἵρεση; Ὡς πότε θὰ ὑπακούουν καὶ θὰ ὑποτάσσονται σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑπονομεύουν τὴν Πίστη; Ὡς πότε θὰ «σέρνουν» ὀπίσω τους τὶς ψυχὲς τῶν ἀγνοούντων πιστῶν; Ὡς πότε θὰ ἐπιτρέπουν τὴν διαίρεση τοῦ ποιμνίου τους γιὰ χάρη τῶν φαναριώτικων ἀκροβατισμῶν εἰς τὰ τῆς Πίστεως;

Εἶναι «καλύτερον καὶ συμφερότερον», λέγει ὁ Ἅγιος «ὀλιγομαθεῖς ὑπάρχειν, καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἢ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους εἶναι, βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., ὅπ. παρ., 93C).

Παραθέτει δέ, σὲ ἄλλο σημεῖο, τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα κείμενα, δύο ἁγίων:

Ἁγίου Ἰουλίου (ἐπισκόπου Ρώμης): «Τὸ μὲν γὰρ τοῖς δόγμασι διαφωνοῦντας τοῖς ρήμασι προσποιεῖσθαι συμφωνεῖν, ἀσεβές· τοῖς δὲ τοῖς δόγμασι συμφωνοῦντας ἐν τοῖς ρήμασι διαφέρεσθαι, μάταιον καὶ μωρόν. Τοῦτο οὖν συμφωνούμενον ἔχοντες, ὅτι Θεὸς ἔνσαρκος ὁ Κύριος , καὶ ἐξ οὐρανοῦ , καὶ ἐκ γῆς, ὁ αὐτὸς μορφῇ δοῦλος, καὶ τῇ δυνάμει Θεός, μενέτωσαν ἐν ὁμονοίᾳ, καὶ μὴ μάτην διαφερέσθωσαν, μηδὲ εἰς τὴν τῶν αἱρετικῶν λογομαχίαν ἐκπιπτέτωσαν. Ταῦτα δὲ οὕτως φρονοῦντες, μενέτωσαν ἐν ἡσυχίᾳ, τὰς περιττὰς ζητήσεις ἐκκλίνοντες, καὶ ρήματος ἕνεκεν, μὴ διαιρούμενοι, ὁπότε τὰ δόγματα συμφωνεῖται».

Γρηγορίου Νύσσης: «Τί τὸ πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν, καὶ πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς; Λογισάμενος γὰρ ὁ διάβολος, ὁ κοινὸς τῆς ἀνθρωπότητος λυμεών, ὅτι γαλήνης ἐν ἡμῖν πολιτευομένης, τὰ τῆς εὐσεβείας ἀνθεῖ, τῆς πίστεως δὲ κρατούσης, εὐζωΐα κρατεῖ, φίλοι τε τοῦ Δημιουργοῦ γινόμεθα, ἵνα μὴ ἐπέλθωμεν, ὅθεν ἐκεῖνος ἐξέπεσεν, ὁρᾶτε τί πεποίηκε, καὶ πῶς πανούργως τὸν καθ' ἡμᾶς ἐρραψῴδηκε πόλεμον, ὁ μηχανορράφος τῶν κακῶν, καὶ σοφὸς ἐν ἀπάταις, καὶ ποικίλος ἐν ἐπιβουλαῖς, καὶ πλούσιος ἐν τοῖς κακοῖς μηχανήμασι.