Η ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΆ ΜΕΝΕΤΩ (Ἑβρ.13,1) Τῌ ΦΙΛΑΔΕΛΦΙᾼ ΕΙΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΙ (Ρωμ.12,10)

     Γράφει ο Ἱερεύς π. Ἰωάννης Νικολόπουλος

Επιμέλεια Ελευθερία

Η ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΆ ΜΕΝΕΤΩ (Ἑβρ.13,1)
Τῌ ΦΙΛΑΔΕΛΦΙᾼ ΕΙΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΙ (Ρωμ.12,10)
----  .  ----

 

Ἱερά ξυνωρίς,

Ζεῦγος Θεόκλητον, ἁγιόλεκτον, «βαλόν τήν χεῖρα ἐπ’ ἄροτρον καί μή βλέπον εἰς τά ὀπίσω» (Λουκ.9,62).

Ὁμόφρονες, αὐτάδελφοι, ὁμόψυχοι, π. Παῦλε καί π. Αὐγουστῖνε.

Οἱ τῷ φρικτῷ Βήματι, τῇ ὑπερφυεῖ ἀνεκφράστῳ ἀναιμάκτῳ Θυσίᾳ·

Τῷ «ἐξ ἔργου εἰργασμένῳ Μυστηρίῳ»,  ἐν συντριβῇ καρδίας Διακονοῦντες.

Τρεμαμέναις χερσί προσεδρεύοντες καί ἁπτόμενοι τά τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς ἀντίτυπα, ἐγγίζοντες τῷ Θυσιαστηρίῳ μετά φόβου καί τρόμου, κάτω νεύοντες

Ἐν τῷ Ὑψίστῳ Μυστηρίῳ τῆς Θείας Εὐχαριστίας πρός Τόν τά πάντα εἰς ἡμᾶς, τοσοῦτον πλουσιοπαρόχως δωρούμενον καθ’ ἑκάστην ὡς καί πάσῃ τῇ Κτίσῃ·

Ἀνθρώποις τε καί κτήνεσιν, τάς  ζ ε ι δ ώ ρ ο υ ς  Αὐτοῦ εὐεργεσίας ἀφθόνως ἐκχέοντα!

Ναί, «ἐξ αὐτοῦ, δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται τά πάντα» (Κολος.1,16).

«Πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὁ γέγονεν» (Ἰωάν.1,2).

«Οὐδέν κακόν ἐποίησεν, καί οὐχ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ.2,22).

«Ὁ Μόνος, ἐκτός ἁμαρτίας ζήσας ἀνάμεσά μας, συναναστραφείς ἀναμαρτήτως ἡμᾶς» (Α΄Πέτρ.2,22: Ἰωάν.8,46),

«Μηδενός ἀνθρώπου ἤ καί ἀγγέλου ἔτι δυνηθέντος ἐλέγγξαι αὐτόν περί ἁμαρτίας-ἀστοχίας, ἤ ἐφαμάρτου ἀδυναμίας που» (Ἰωάν.8,46)·  κατακριτέας πως ὑπό τινος, δῆθεν ὑπερτέρου· μηδέποτε τοιούτου ὑπάρξαντος, φανέντος ἤ ἀναμενομένου -πολλῷ μᾶλλον- εἰς τό ἐπέκεινα μέλλον ἀναφανῆναι·

Αὐτοῦ  Π α ν τ ε λ ί ο υ ,  Ὑ ψ ί σ τ ο υ,  Μ ό ν ο υ  Ἀ λ η θ ι ν ο ῦ  Θεοῦ Ὄντος!

«Χθές, σήμερον, καί εἰς τούς αἰῶνας ὁ αὐτός ὤν, διαμένων, παρατεινόμενος καί ἐσόμενος» (Ἑβρ.13,8).

Θέλετε; Μέ τό ἴδιο τό ἀναστημένο καί ἀναληφθέν Σῶμα Του, μέ τό Ὁποῖο καί πάλι θά ἔλθῃ κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν Του ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ Του καί μετά πάντων τῶν εὐαρεστησάντων Αὐτῷ Ἁγίων ὡς Κριτής. Ναι!

Τό Σῶμα Του, πού ποθοῦμε καί ἐλπίζουμε ἐν ἀλήκτῳ εὐφροσύνῃ καί ἀγαλλιάσει νά καθορῶμεν ἀτελευτήτως εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν·

Τήν Ὁποίαν μᾶς ἐδίδαξε καί συνεβούλευσε νά ζητῶμεν πρωτίστως καί πάνω ἀπ’ ὅλα τά αἰτήματά μας ἀπ’ Αὐτοῦ.

Τῶν δέ «ἀδιαβλήτων παθῶν» ἡ συνύπαρξις, ἡ συνοδεύουσα Αὐτόν·

Ἁπλῶς, «τήν ὅλην, τήν τοῦ Τελείου ἀνθρώπου πρόσληψιν τῆς φύσεως αὐτοῦ,  καί τήν ἕνωσιν μετά τῆς ἰδικῆς Του τῆς θεϊκῆς ἀσυγχύτως ποιήσας, ἐδήλου- προσεπιβεβαίου τό γεγονός».

Ἐπαναλαμβάνω, ἡ ἕνωσις τῶν δύο φύσεων ἐν τῷ Προσώπῳ τοῦ Κυρίου, θεϊκῆς καί ἀνθρωπίνης, ἐγένετο ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως! Χωρίς νά συγχυσθοῦν καί μπερδευτοῦν, καί χωρίς, ὅμως, νά εἶναι καί διῃρημένες! Ἔτσι διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Δογματική τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐπίσης μία παρέμεινεν ἡ ὑπόστασις Αὐτοῦ.

Ξεκαθάρισμα: Ὁ Βασιλεύς τῶν οὐρανῶν, διά φιλανθρωπίαν, ἐπί τῆς γῆς ὤφθη, καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη· ἐκ Παρθένου γάρ ἁγνῆς, σάρκα προσλαβόμενος, καί ἐκ ταύτης προελθών, μετά τῆς προσλήψεως, εἷς ἐστιν Υἱός, διπλοῦς τήν φύσιν, ἀλλ’ οὐ τήν ὑπόστασιν· διό τέλειον αὐτόν Θεόν, καί τέλειον ἄνθρωπον, ἀληθῶς κηρύττοντες, ὁμολογοῦμεν Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, ὅν ἱκέτευε, Μῆτερ ἀνύμφευτε, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν (Θεοτοκίον πλ.δ΄ Ἑσπερινοῦ Σαββάτου).

Πλήν, ἀναμαρτήτως καί οὐδέποτε, ἐν μηδενί πώποτε πταίσας, διῆλθε τόν βίον Αὐτοῦ, ὁ τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μετά τῶν «ἀδιαβλήτων παθῶν», φορέσας-ἐνδυθείς-εἰληφώς.

Αὐτό ἀκριβῶς ὑπονοεῖ καί τό ὅτι, «ἔγινε κατά πάντα ἄνθρωπος, ἐκτός ἁμαρτίας», τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἐξ ἄλλου, ὡς Δημιουργός, Κυρίαρχος, Ἐξουσιαστής, Ρυθμιστής τῶν πάντων, νοεῖται καί προβάλλεται, ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ καί ὡς …

Ὁ «Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός» (Ἀποκ.22,6),

«ᾯ κάμπτει πᾶν γόνυ ἐπουρανίων, ἐπιγείων καί καταχθονίων » (Φιλιπ.2,10)

«Καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογεῖται καί ὁμολογεῖ τήν πανσθενῆ δύναμιν καί τήν δόξαν τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ» (Ἐφεσ.1,19: Α΄Πέτρ.2.11: Φιλιπ.2,11: Ρωμ.14,11)   

«Ποιήσαντος-ποιησαμένου Αὐτοῦ τά πάντα,  “κ α λ ά   λ ί α ν”» (Γέν.1,31)

«Ἀνενδεοῦς ὑπάρχοντος»! (Πράξ.17,25)

Ἐν ἀντιθέσει πρός ἡμᾶς…

Ἐν πλήρει συναισθήσει καί αὐτογνωσίᾳ,

Ναί, μέν, κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν,

«Ἐκ  τῶν Ἐκείνου - ἐκ τῶν Ἰδικῶν Του ὑλικῶν δωρεῶν, Τοῦ προσφέρομεν “κατά πάντα καί διά πάντα” …

Ὅπως,  θ ε ο φ ι λ ῶ ς   καί   φ ι λ α δ έ λ φ ω ς ,

Συμπεπλεγμέναις ἐν ἀγάπῃ σταυροειδῶς-θυσιαστικῶς ταῖς χερσίν ἀμφοτέρων ὑμῶν, εἰκονιζόμενοι καθορᾶσθε  ὑ ψ ο ῦ ν τ ε ς ,

Τόν  ἄ ρ τ ο ν  τόν ἐν τῷ Δισκαρίῳ καί τόν  ο ἶ ν ο ν  τόν ἐν τῷ Ποτηρίῳ,

Προσφέροντες πρός «καθαγιασμόν καί μεταβολήν εἰς ἄχραντον Σῶμα καί τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»!

Ἀλλά  κ υ ρ ι ώ τ α τ α !!!

(Καί) δι’ ΑΥΤΟΝ τόν λόγον καί τόν σκοπόν Τελεσιουργουμένων πάντων·

Ἵνα ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι,

Ἔ χ ο ν τ ε ς  πλῆθος-ὄγκον ἁμαρτιῶν,

Τάς ὁποίας «ροφῶμεν καθ’ ἡμέραν ὡς τό ὕδωρ» (Ἰώβ.34,7)

Καταποντίσωμεν ταύτας ἐν τῷ ἀπροσμετρήτῳ βάθει τοῦ ἐλέους καί ἐν τῷ ἀτέρμονι πελάγει τῶν οἰκτιρμῶν Αὐτοῦ·

Τό Ὁποῖον δέν εἶναι τί ἄλλο,

Παρά «τό πανακήρατον Αἷμα Του,  τό Ὁποῖον ΜΟΝΟΝ, καί καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας»! (Α΄Ἰωάν.1,7).

Ἔχομεν, λοιπόν -δυστυχῶς, ἀτυχῶς, εὐτυχῶς; ὅπως θέλετε πάρτε το- ,

ΚΑΙ θά ἔχωμεν -μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων- ἀνάγκην «σωτηρίας, λυτρώσεως καί ἐξαγορᾶς, διά τῆς ΤΙΜΗΣ (!!!) τοῦ ἀσπίλου καί ἀμώμου Αἵματος τοῦ ἁμνοῦ Χριστοῦ» (Α΄Κορ.6,20: Α΄Πέτρ.1,19)·

Ἐφ’ ὅσον «ἁμαρτίαν θά διαπράξωμεν, εἴτε ἐν λόγῳ, εἴτε ἐν ἔργῳ, εἴτε κατά νοῦν, εἴτε ἐν διανοίᾳ, ἔστω καί ΜΙΑ ἡμέρα ἐάν ᾖ ἡζωή ἡμῶν ἐπί τῆς γῆς» (Ἱ.Εὐχέλαιον).

Ἔχομεν, ὅμως, παράλληλα

Καί τό θαυμάσιον καί τόσο παρήγορον Ὑμνολογικόν θησαύρισμα,

Τῆς Μητροπόλεως τῶν Ἑορτῶν, ἤτοι τῶν Χριστουγέννων, πού μόλις καί φέτος  εὐλαβῶς καί πάλιν προσκυνοῦντες προσπερνοῦμεν·

Τό ὁποῖον μᾶς ὑπομιμνήσκει,

Καί τινα εἰσέτι,

Ἅτινα φιλανθρώπως, τῇ Θείᾳ Αὐτοῦ Οἰκονομίᾳ καί ἐπινεύσει δεδώρηται ἡμῖν (εἰς ἑνικόν…ἀττική σύνταξις, οὐχί δεδώρηνται (δεδώρηται)),

Καί μέ τή σειρά μας προσφέρομεν Τοῦ Δημιουργοῦ μας, Προνοητοῦ καί ἀκαταπαύστως-ἀενάως εὐεργετοῦντος πάντας,

Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, καί τοῦ Συντηροῦντος Ἁγίου Πνεύματος,

Τοῦ ὁποίου ὕμνου τό περιεχόμενον ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Τί σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπί γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς;

Ἕκαστον γάρ τῶν ὑπό σοῦ γενομένων κτισμάτων, τήν εὐχαριστίαν σοι προσάγει.

Οἱ Ἄγγελοι τόν  ὕ μ ν ο ν,

Οἱ ουρανοί τόν  ἀ σ τ έ ρ α ,

Οἱ Μάγοι τά  δ ῶ ρ α ,

Οἱ Ποιμένες τό  θ α ῦ μ α ,

Ἡ γῆ τό  σ π ή λ α ι ο ν ,

Ἡ ἔρημος τήν  φ ά τ ν η ν ,

Ἡμεῖς δέ  ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΡΘΕΝΟΝ!!!

Ὁ πρό αἰώνων Θεός ἐλέησον ἡμᾶς».

Καθένα ἐκ τῶν Κτισμάτων, ἐκφράζει τίς εὐχαριστίες του, προσφέροντας στόν Δημιουργό του κάτι.

Ὑπάρχει, ὅμως, σύγκρισις κάποιου ἐξ ὅλων,

Πρός τήν «προεκλεχθεῖσαν ἐκ πασῶν τῶν γενεῶν» (Πατρολογία)

Ἀειπάρθενον Θεοτόκον,

Τήν Μητέρα Τοῦ  Θ ε ο ῦ !

Ὡς «δοχεῖον τοῦ ἀχωρήτου ὑπερφυῶς γενομένη,         καί σάρκα Αὐτῷ δανείσασαν»;! (Ἑβρ.2,14)

«Ἵνα γίνωμεν ἡμεῖς υἱοί Θεοῦ καί τέκνα αὐτοῦ, ἐμπεριπατοῦντος ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν ὡς Πατήρ Παντοκράτωρ»; (Γαλάτ.3,26: Ἰωάν.10,34: Ψαλ.81,6).

«Ἡ Παρθένος, ἡ ἐν γαστρί σχοῦσα καί διά Πνεύματος Ἁγίου , Θεόν τεκοῦσα ἀληθινόν» (Λουκ.1,31-35: Ἡσαΐ.7,14), ἀφράστως καί ἀνερμηνεύτως, ὑπέρ κατάληψιν νοῦ καί διανοίας!

Μία ἐστι καί παραμένει αὕτη,  ἡ  Θ ε ο τ ό κ ο ς  Μαρία!

Ἡ ἄπραγη Κόρη τῆς κακοφήμου Ναζαρέτ,

Ἔνθα ἐβλάστησεν τό εὐωδέστατον φυτόν τῆς ὐψοποιοῦ ταπεινώσεως·

Ἥν κατωρθώσατο ἡ Πάναγνος, καί εἰς τό ἀκρότατον σημεῖον τ α π ε ι ν ώ σ ε ω ς
ἀξιωθεῖσα φθάσαι!

Ἧς αἱ Μητρικαί πρεσβεῖαι πρός Τόν Μονογενῆ Υἱόν της καί Θεόν Ὑμῶν, Πατέρες μου Παμφίλτατοι, Παῦλε καί Αὐγουστῖνε, νά Σᾶς συνοδεύουν καί νά Σᾶς σκέπουν πάντοτε,

Καθ’ ὅσον, «πολύ ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου»· (Μ.Ἀπόδειπνον)    

Ἀλλά, καί περί «περικρατήσεως τοῦ γήρατος μου» (Θ.Λειτουργία Μ.Βασιλείου) μή παύσητε δεόμενοι πρός τήν Κυρίαν τῶν Ἀγγέλων,

Μητέραν δέ καί βοήθειαν ἀνύστακτον παντός κόσμου καί πάσης τῆς κτίσεως!

Ἀσπαζόμενος Ὑμᾶς ἀδελφικῶς καί πατρικῶς, ἀμφιπαρίως.

Εὐχόμενος εὐλογημένον καί σωτήριον, ἐν εἰρήνῃ τόν Νέον ἐνιαυτόν Κυρίου!

Κατακλείω, ζητῶν συγγνώμην διά τόν κόπον εἰς ὅν Σᾶς ὑπέβαλα.

Ἔ ρ ρ ω σ θ ε !

Ἱερεύς Ἰωάννης Νικολόπουλος
ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
1ῃ Ἰανουρίου 2025
Χριστέ μου,
Βάδιζε καί φέτος Ἐσύ μπροστά μου
κι’ ἐγώ ἀπό πίσω Σου!
Σέ Εὐχαριστῶ
πού θά μ’ ἔχῃς στό νοῦ Σου!