το κακό της
αιρέσεως»
(Μ. Βασιλείου, Επιστολή 243)
Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Στη συγκεκριμένη ιστορική φάση, η αναδρομή στο
Μ. Βασίλειο έχει στρατηγική σημασία, για να καταδειχθεί το λάθος της συστημικής
εκκλησιαστικής ορθολογικότητας και η ορθότητα των Αγιορειτών Πατέρων...
Συνοψίζουμε τους τρεις αυτούς πνευματικούς άξονες που
αναφέρει ο Μ. Βασίλειος: Καταδίκη της αιρέσεως, άρνηση του εργαλειακού
χειρισμού της όλης Εκκλησίας από τους αιρετικούς (διακοπή κοινωνίας) και όχι
στο βίωμα, που δημιουργεί η συνύπαρξη με τους αιρετικούς (Μολυσμός)...
Η απλή διακοπή μνημοσύνου με ταυτόχρονη Εκκλησιαστική
κοινωνία με τους αιρετικούς, εμπλέκει τις Ορθόδοξες δυνάμεις σε καθεστώς
αγωνιστικής πεδήσεως και αιχμαλωτίσεως σε κατώτερο εκκλησιολογικό επίπεδο, από
αυτό που οριοθετεί η επιστολή.
«Φοβούμεθα, μήπως το κακόν, αυξανόμενον σαν φλόγα που προχωρεί δια μέσου
του καιομένου δάσους, όταν καταφάγη τα κοντινά, εγγίση και τα μακρυνά. Διότι το
κακόν της αιρέσεως επεκτείνεται…», παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος στην επιστολή του.
Η επιστολή αυτή (243) του Μ. Βασιλείου (εποχή αρειανισμού) αναφέρεται διαχρονικά
και στην αίρεση του οικουμενισμού, η οποία εκτυλίσσεται στον Ορθόδοξο χώρο.
Συνεισφέρει, η επιστολή αυτή, στην ανάπτυξη της Ορθόδοξης εκκλησιολογικής
συνείδησης. Μια τέτοια συνειδησιακή ανάπτυξη στους Εκκλησιολογικούς άξονες, που
αναφέρει ο Μ. Βασίλειος, θα συνέτριβε γρήγορα τον οικουμενισμό στα θεμέλιά του.