"...τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Διανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ..."
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για τη δημοκρατία από μια εξουσία που επιστρατεύει το θείο για να σωπάσει το πραγματικό. Η ανάβαση στο Όρος, μέσα σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, δεν είναι πράξη ευλάβειας, είναι μια νέα μορφή θεολογικής εργαλειοποίησης. Είναι η προσπάθεια να καλυφθεί η διάβρωση της πολιτείας πίσω από τους τοίχους των μονών, να συγκαλυφθεί το ὑπόγειον ἔργον τῆς ἀνομίας πίσω από το πρόσχημα της «πνευματικότητας».
Η Εκκλησία, όταν σιωπά, δεν είναι ουδέτερη. Είναι συμμέτοχη. Αν οι αντιπρόσωποι των μονών τον υποδεχτούν χωρίς διάκριση, αν του προσφέρουν ευλογία χωρίς αναφορά στο κόστος της πολιτικής του, τότε δεν προδίδουν απλώς το πνεύμα της Ορθοδοξίας, προδίδουν την ίδια την ἐκκλησιολογικὴν ἀλήθειαν που είναι σώμα σταυρωμένο, όχι σύστημα εξουσιαστικής κανονικότητας.
«ἐὰν σιωπήσωσιν οὗτοι, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19,40)
Και πράγματι. Οι πέτρες του Άθωνα έχουν περισσότερη αίσθηση ιερότητας από τις γλώσσες που διστάζουν να φωνάξουν. Γιατί εκείνος που ασεβεί στον άνθρωπο, δεν μπορεί να προσκυνά τον Θεό. Εκείνος που εμπορεύεται τη ζωή, δεν δικαιούται να ακουμπήσει στο χώμα του Αγίου Παύλου του Ξηροποταμηνού, του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, του Αγίου Μάξιμου του Καυσοκαλυβίτη.