Την Ανώτατη τιμητική Διάκριση της ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, τον Χρυσό Σταυρό μετά Διπλώματος, απένειμε ο Βόλου Ιγνάτιος στον Μητροπολίτη (χωρίς Μητρόπολη) Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα) του Οικουμενικού Πατριαρχείου την Κυριακή 30-10-11 για το «Ποιμαντικό, θεολογικό και ευρύτερο Ακαδημαϊκό και Πνευματικό του έργο!».
Προσφωνώντας τον ο άγιος Δημητριάδος, τον ανέβασε μέχρι τρίτου ουρανού, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Στο πρόσωπο του Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα, αναγνωρίζεται και τιμάται μια μεγάλη εκκλησιαστική, θεολογική και πνευματική φυσιογνωμία της Ορθοδοξίας του καιρού μας. Μια φυσιογνωμία που γνωρίζει να συνδυάζει αρμονικά την πιστότητα στην Παράδοση με το αίτημα της ανανέωσης∙ μια προσωπικότητα της οποίας το κύρος και η απήχηση ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της πατρίδας μας, της Ελλάδας, τα όρια του ελληνόφωνου χριστιανισμού, ακόμη και τα ομολογιακά όρια της Ορθοδοξίας…
Επιτρέψτε μας να θεωρούμε ότι σε όλο το δεύτερο μισό του ταραγμένου 20ου αιώνα και μέχρι και σήμερα, ήσαστε ένας από τους μάρτυρες της εκκλησιαστικής συνείδησης της καθολικότητας της Ορθοδοξίας…».Ασφαλώς μας ξάφνιασαν αυτά που ακούστηκαν και δημοσιεύτηκαν, καθότι μεγάλοι θεολόγοι τον θεωρούν «αρχιτέκτονα» της παναίρεσης του Οικουμενισμού.
«Βετεράνο του Οικουμενισμού» τον χαρακτηρίζει ο πανεπισ/κός καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης και «κλασικό παράδειγμα ορθοδόξου, εκφυλισθέντος εκκλησιολογικώς, δια την συμμετοχή του εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν…».
Και δεν έχουν άδικο, όταν ανερυθρίαστα, και μάλιστα επαιρόμενος, υιοθετεί την «θεωρία των κλάδων», την «νεοπατερική» και «μεταπατερική θεολογία», την «βαπτισματική θεολογία», την ύπαρξη «αδελφών εκκλησιών», την «ευχαριστηριακή εκκλησιολογία», κ.ά..
Οι αιρετικές θέσεις του κ. Ζηζιούλα είναι τόσες, ώστε θα απαιτούνταν πολύς χρόνος, μελάνη και χαρτί για να καταγραφούν από τους ειδικούς. Εμείς θα περιοριστούμε στο να καταθέσουμε μερικές από τις αιρετικές αυτές θέσεις:
«Η Εκκλησία, περιλαμβάνει Χριστιανούς Ανατολής και Δύσης και είναι “αοράτως ηνωμένη” (με αιρετικούς). Πιστεύει ακόμη στην Θεολογία των “δύο πνευμόνων”». Αυτά αποτελούν εφεύρεση του Βατικανού, όπως γίνεται αντιληπτό από τα παρακάτω λόγια που απηύθυνε στον Πάπα Ιωάννη-Παύλο Β΄ το 1998. Είναι ανάγκη «επιταχύνσεως της διαδικασίας αποκαταστάσεως της πλήρους κοινωνίας ημών (Ορθοδόξων και Παπικών) … ως ευστόχως εξέφρασε τούτο η Υμετέρα Αγιότης. Η Ανατολή και η Δύσις αποτελούν τους δύο πνεύμονες δια των οποίων αναπνέει η Εκκλησία. Η ενότης αυτών είναι ουσιώδης δια την υγιά ζωή της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».
Σε άρθρο του με τίτλο: «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας», γράφει πως, εφ’ όσον «ο επίσκοπος είναι όχι τύπος, αλλ’ εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε απ’ ευθείας στον Χριστό, αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου». Και συνεχίζει: «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας…».
Στην «Συμφωνία του Μπάλαμαντ» (προήδρευε ο κ. Ζηζιούλας) υιοθετήθηκε και αποδέχθηκαν οι Ορθόδοξες Εκκλησίας το κοινό βάπτισμα. Από τις δύο πλευρές (ρωμαιοκαθολικούς και Ορθοδόξους) αναγνωρίσθηκε ότι «αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια – … δεν δύναται να θεωρείται ως ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». Ακόμη οι εκκλησίες έχουν «την ίδια Παράδοση, την ίδια πίστη και το ίδιο βάπτισμα, έστω και αν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές» (!!!) «θεωρούμεν την αμοιβαίαν ταύτην αναγνώρισιν της εκκλησιαστικής οντότητας του βαπτίσματος, παρά τας διαιρέσεις ημών, πλήρως σύμφωνον προς την αέναον, διδασκαλίαν αμφοτέρων των Εκκλησιών» (Ιερόθεος Βλάχος, μητρ. Ναυπάκτου).
Ο καθηγητής κ. Φαράντος είπε ότι ο κ. Ζηζιούλας δεν θεολογεί πατερικά: «Το όργανον και το κριτήριον του θεολογείν δια τον κ. Ζηζιούλα είναι η λογική, ειδικώτερον δε η επιστημονική λογική. Ο κ. Ζηζιούλας αποφεύγει επιμελώς να εργάζεται με θεολογικάς εννοίας και κατηγορίας, όπως, θεία αποκάλυψις, Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοσις, αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, αυθεντία της Εκκλησίας, πίστις κλπ.».
Ο Περγάμου κ. Ζηζιούλας στο Μποζέ της Ιταλίας («Ο.Τ.» 16/7/99) διακήρυξε: «Η Εκκλησία έχει ανάγκη το παπικό πρωτείο!!!» (Ιωαν. Κορναράκης).
Μετά απ’ όλα αυτά, είναι δυνατόν να βραβεύεται ένας αιρετικός ως «μεγάλη εκκλησιαστική, θεολογική και πνευματική φυσιογνωμία της Ορθοδοξίας, του καιρού μας» από έναν (υποτιθέμενο) ορθόδοξο ιεράρχη; Μήπως όλα αυτά φανερώνουν ότι φθάσαμε στα έσχατα;
Γι’ αυτό και ο πιστός λαός συγκεντρώθηκε στα Μελισσιάτικα, στον αύλιο χώρο της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών, με πανό και με συνθήματα βροντοφωνάζοντας:
«Δεν θέλουμε προδότη που τιμάτε, την Ορθοδοξία ξεπουλάτε».
«Τον Ζηζιούλα που τιμάτε, την Ορθοδοξία ξεπουλάτε».
«Έξω οι προδότες από την Εκκλησία».
«Ζηζιούλα παραβάτη των Ιερών Κανόνων».
Παράλληλα μοίραζαν φυλλάδια με τις αιρετικές θέσεις του κ. Ζηζιούλα καθώς και τις νεωτεριστικές θέσεις του Ιγνατίου Δημητριάδος και της αιρετικής Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ "ΑΓΩΝΑΣ" ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2011. ΑΡ.ΦΥΛ.173
