Χρυσόστομος Σμύρνης, κήρυξ Οικουμενισμού (2)

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

                                        Β΄ ΜΕΡΟΣ

Συνεχίζουμε τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Τὸ Β΄ μέρος περιλαμβάνει τὶς σελ. 123-136.

Ὅμως θά ἔλθωμε καί στίς ἑπόμενες ἐπιστολές καί λόγους του, διότι καθῆκον μας εἶναι νά παρουσιάσωμε ὅλα τά «πιστεύω»   τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀπό τά ἴδια του τά λόγια, ὥστε νά φανῆ ὁ σκοπός αὐτῶν πού τόν ἁγιοποίησαν. Ἀναφέρουμε λοιπόν, ὅπως τόν παρουσιάζει ἡ ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια», (ἐπίσημη ἔκδοσι τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν) ἕναν ἐπικήδειο λόγο τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη, τόν ὁποῖο ἐξεφώνησε στήν κηδεία ἑνός Ἀγγλικανοῦ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν στήν Σμύρνη διά νά χρίση τά παιδιά τῶν Ἄγγλων μέ τό ἀγγλικανικό μῦρο! Ὁ ἐπίσκοπος αὐτός ἦτο ὁ Γιβραλτάρης Οὐΐλλιαμ Κόλλενς καί ἀπέθανε στό πλοῖο ἐνῶ ἔπλεε πρός τήν Σμύρνη:

«Μία εἰδική περίπτωση θανάτου ἑνός Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου γνωστοῦ στήν ἐποχή του γιά τίς ἐπαφές του μέ τούς Ὀρθοδόξους ἦταν ἐκείνη τοῦ Γιβραλτάρης Οὐΐλλιαμ Κόλλενς πού ἀπέθανε στίς 13 Μαρτίου 1911 πάνω στό ἀτμόπλοιο «Σαγαλιέν».  Ἔφθασε ἐκεῖ ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος γιά νά χρίσει τούς Ἀγγλόπαιδας  τῆς Σμύρνης, ἀλλά τό μοιραῖον τέλος του συνέβη προτοῦ ἀκόμα πατήσει τό πόδι του στήν Σμύρνη. Ἡ κηδεία του καί ὁ ἐνταφιασμός του ἔγιναν στήν Ἀγγλικανική Ἐκκλησία στήν Πούντα τῆς Σμύρνης. Στήν κηδεία παρέστη καί ὁ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος Σμύρνης Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε περίφημο ἐπικήδειο λόγο. Τόν λόγο αὐτό, πού εἶναι ἕνα κείμενο μέ ξέχωρο θεολογικό καί λογοτεχνικό ὕφος παραθέτω πιό κάτω.

«Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ  τόν  λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»  (Ἰωάν. 5,24).

Χριστιανοί μου ἀδελφοί, ὁπόσην ἀθλιότητα καί θλῖψιν καί ἀνωμαλίαν καί ἀταξίαν ἔφερεν ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον. Ἐξ οἴων καί οἶα παριστάμεθα μάρτυρες καί θεαταί.  Ἀνεμένομεν τόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν νά ἔλθῃ κομίζων τήν ζωήν τήν ἐν Χριστῷ, τήν σφραγίδα τῆς δωρεᾶς, τό χρῖσμα τό ἅγιον εἰς τά νεαρά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ἐδεξάμεθα αὐτόν φεῦ! νεκρόν καί ἀναίσθητον λάφυρον τοῦ θανάτου.

Βεβαίως τήν ἀθλιότητα ταύτην καί ἠθικήν ἀταξίαν καί δυσαρμονίαν δέν ἐδημιούργησεν ὁ Θεός·  ταύτης δημιουργός εἶναι ἡ προπατορική ἁμαρτία.  Ὁ Θεός ἔπλασε τά πάντα καλά λίαν, ἀλλ' εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί διά τοῦτο ἀπό τοῦ ἑνός ἄκρου τοῦ κόσμου ἕως τοῦ ἄλλου ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἱστορία τῶν οἰκογενειῶν, ἡ ἱστορία τῶν λαῶν, ἡ ἱστορία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος δέν εἶναι ἄλλο τι εἰ μή ἱστορία πόνου, θλίψεως, δυστυχίας καί θρήνων, καί ὅλοι εἴμεθα ἠναγκασμένοι νά βαστάζωμεν τήν κατάστασιν ταύτην, τήν ὁποίαν δέν δυνάμεθα νά μεταβάλωμεν.

Περικυκλοῦμεν μέ ὑγρούς τούς ὀφθαλμούς καί καταβιβάζομεν μέ τρεμούσας ἐκ τῆς συγκινήσεως τάς χεῖρας τόν σεπτόν τοῦτον νεκρόν ἐργάτου τοῦ Κυρίου, καίτοι γνωρίζομεν ὅτι καί τό ν' ἀποθάνῃ τις εἶναι τόσον φυσικό ὅσον καί τό νά γεννηθῇ, καί ὅτι πᾶν ὅ,τι ἐγεννήθη θ' ἀποθάνῃ, πᾶν ὅ,τι ἤνθησε θά μαραθῇ, πᾶν ὅ,τι ὑψώθη θά πέσῃ, καί περιπλέον καίτοι καλῶς γνωρίζομεν ὅτι, ὅταν κλείωνται οἱ ὀφθαλμοί τοῦ σώματος, ἀνοίγονται οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς, καί ὅταν φεύγῃ ὑπό τούς πόδας μας ὁ παρών κόσμος, διανοίγονται ἡμῖν νέοι κόσμοι τελειοτέρας καί ὡραιοτέρας καταστάσεως, καί μεταβαίνομεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ἀληθῆ καί βεβαίαν ζωήν, τήν ὁποίαν ἡτοίμασεν ὁ Θεός διά τούς ἀκούοντας τόν λόγον αὐτοῦ καί πιστεύοντας εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ καθῶς γέγραπται: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»  (Ἰωάν, 5, 24).

Παρά πάντα ταῦτα τά μεγάλα καί παρήγορα διδάγματα τῆς ἡμετέρας πίστεως ἡμεῖς κλαίομεν ἀπαρηγόρητοι διά τήν βαρεῖαν ἀπώλειαν καί τήν στέρησιν, ἥν ἐπί τῷ θανάτῳ τοῦ ἀειμνήστου τούτου ἀνδρός ἐδοκίμασεν ὄχι μόνον ἡ ἰδία ἐκκλησιαστική αὐτοῦ παροικία, καί ἡ θεοσεβής ποίμνη καί σύμπασα ἡ ἀδελφή Ἀγγλικανική Ἐκκλησία, ἀλλά καί ὅλοι οἱ φίλοι τῆς ἀναμέσον τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ εἰρήνης καί τόσον ποθητῆς Ἑνώσεως, ὑπέρ ὧν γίνονται αἱ καθημεριναί δεήσεις τῶν, οὐχί μόνον λόγῳ, ἀλλ' ἔργῳ καί ἀληθείᾳ Χριστιανικῶν καί  Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν.

Ὁ ἀείμνηστος εἰς τό μέγα τοῦτο ἔργον τῆς εἰρηνεύσεως καί ἑνώσεως ἀναμέσον τῆς Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἀφιέρωσε μεγίστας καί καλλίστας τοῦ ἀρχιερατικοῦ αὐτοῦ βίου προσπαθείας, διότι βαθέως ἐδόνουν καί συνεκίνουν τά μύχια τῆς καρδίας του οἱ συγκινητικοί ἐκεῖνοι λόγοι τῆς μεγάλης ἀρχιερατικῆς προσευχὴς τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν οὐράνιόν του Πατέρα, ὅν ἱκέτευε λέγων «Θέλω, πάτερ, ἵνα οὗτοι ἕν ὧσιν... ἵνα ὧσιν ἕν καθώς ἡμεῖς».

Ἐγνώριζε καί ἠσθάνετο εἴπερ τις καί ἄλλος ὁ ἀείμνηστος ὅτι μία τοιαύτη ἕνωσις ἀναμέσον τῆς Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς, ἕνωσις ἐν τῇ μιᾷ καί τῇ αὐτῇ πίστει, μιᾷ καί τῇ αὐτῇ ἐλπίδι, μιᾷ καί τῇ αὐτῇ γνησίᾳ χριστιανικῇ ἀγάπῃ, θ' ἀπέβαινεν ἡ μεγίστη καί ὑψίστη κινητήριος δύναμις τῶν ἁγνοτάτων βουλῶν καί πράξεων διά τήν εὐδαιμονίαν καί εἰρήνην τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Πλήν, ἐνῶ ἀνεμένομεν νά ἐναγκαλισθῶμεν αὐτόν καί ἀναπαύσωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ τῶν καρδιῶν μας καί ἑνωτισθῶμεν τῶν βαθέως σοφῶν καί ἐξόχων ἐνδιαφερόντων πάντα ἡμᾶς λόγων τοῦ ἀειμνήστου καί στοχασμῶν περί τοῦ μεγίστου τούτου διά τήν παροῦσαν κατάστασιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ζητήματος, ζητήματος, τό ὁποῖον δέον ν' ἀποτελῇ τό ὕψιστον ἰδεῶδες, πρός ὅ δέον νά κατευθύνωνται ὅλων ἡμῶν οἱ πόθοι καί αἱ εὐχαί, ἐπέπρωτο νά ὑπουργήσωμεν σήμερον διά τήν αἰωνίαν τοῦ ἀειμνήστου ἀνάπαυσιν καί τήν παρακατάθεσιν τοῦ νεκροῦ σκήνους του ἐν ταῖς ἀγκάλαις τῆς γῆς.

Ἐξ οἶων ὄντως εἰς οἶα μετεπέσαμεν.

Εὐξώμεθα, ἀδελφοί, ὅπως ὁ Θεός τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός παραλάβῃ παρ' ἑαυτῷ τό ἐκλεκτόν τοῦτο πνεῦμα, τοῦ ὁποίου τό γήινον σκῆνος ἐν μέσῳ ἀλαλήτων στεναγμῶν καί εὐχῶν καταβιβάζομεν σήμερον εἰς τήν γῆν, ὅπως τήν εὐγενῆ καί θεοσεβῆ αὐτοῦ ψυχήν, ἥτις καλῶς ἐδιδάχθη ὅτι «αὕτη ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, τό νά γινώσκωσι τόν Πατέρα ὡς τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, καί ὅν ἀπέστειλεν οὗτος Ἰησοῦν Χριστόν»  ἀναπαύσῃ ἐν ταῖς σκηναῖς τῶν δικαίων, ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, θλῖψις καί στεναγμός καί ὅπου εἶναι ἐσπογγισμένον πᾶν δάκρυον καί ὅπου εἶναι ἡτοιμασμένος ὁ τόπος νά μεταβαίνωσι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον του, οἱ πιστεύοντες τῷ πέμψαντι τόν υἱόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, καί οἱ γινώσκοντες τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, καί τέλος ὅπως ἀναστήσῃ ἐν τῇ ἀδελφῇ Ἀγγλικανικῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἄλλους τῆς σοφίας καί ἀρετῆς καί τοῦ ἱεροῦ ζήλου τοῦ ἀειμνήστου Ἐπισκόπου Γιβραλτάρης, πεπληρωμένους ἐργάτας, ἵνα οὕτως εἰς τοιαύτας ὁσίας καί δεξιάς χεῖρας καταλειπόμενους τό ὡραῖον καί θεοφιλές ἔργον, ὑπέρ οὗ τοσοῦτον ἁγνῶς εἰργάσθη ὁ ἀείμνηστος, προαχθῇ καί στεφανωθῇ διά πλήρους ἐπιτυχίας πρός δόξαν τοῦ ἐν Ὑψίστοις Θεοῦ καί διά τήν ἐπί γῆς εἰρήνην καί διά τήν ἐν τοῖς ἀνθρώποις εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν» (Τεῦχος 1-10-1994).

Ἐπισημαίνουμε καί ἐδῶ τά αἱρετικά σημεῖα στά ὁποῖα ἀπό τά ἴδια του τά λόγια ἀποδεικνύεται  ὅ,τι  ἐπίστευε ὁ Χρυσόστομος.  Οἱ Ἀγγλικανοί εἶναι ἀδελφή ἐκκλησία, τά μυστήριά των εἶναι ἅγια καί ἔγκυρα, οὐδεμία διαφορά ἤ πλάνη ἔχουν, ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος εἶναι ἐργάτης τοῦ Κυρίου, ὁ Θεός θά ἀναπαύσῃ  τόν Ἀγγλικανό Ἐπίσκοπο, ἐφ' ὅσον ἐπίστευε σ' Αὐτόν καί, γενικῶς, ὁ Χρυσόστομος ἀπευθύνεται καί τόν προσφωνεῖ ὡσάν νά ἐπρόκειτο διά ἕνα ἐπίσκοπο ὀρθόδοξο. Ἔχουμε ἐπίσης τήν συμπροσευχή στόν Ἀγγλικανικό ναό τῆς Σμύρνης, τό ὁποῖο ὁπωσδήποτε εἶναι ἐπουσιῶδες διά τόν Χρυσόστομο, ἐφ' ὅσον ἐπίστευε στόν ἀχαλίνωτο οἰκουμενισμό,  καθώς καί τήν εὐχή του νά ἀναδείξη ὁ Θεός καί ἄλλους τέτοιους ἀξίους ἐργάτες στήν ἀδελφή Ἀγγλικανική Ἐκκλησία κλπ.

Ἀξιοσημείωτο τυγχάνει τό ὅτι ἤδη ἡ ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» παρουσιάζει τόν Χρυσόστομο στό φύλλο της 1/2/1985 λέγοντας δι' αὐτόν τά ἑξῆς:

«Παραμένει λοιπόν ὁ Ἐθνομάρτυρας Μητροπολίτης Χρυσόστομος ὁ ὁδηγός καί ὁ πρωτοπόρος στήν προσπάθεια συμφιλίωσης τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν...».

 Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τώρα πού ὁ Χρυσόστομος μετεπήδησε στήν χορεία τῶν ἁγίων, τί προπαγάνδα καί προβολή θά γίνη προκειμένου νά προωθηθοῦν τά σχέδια τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ἐρχόμεθα τώρα νά ἀναφέρωμε μία ἄλλη ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου πρός τούς προτεστάντες τῆς ἐπισκοπιανῆς λεγομένης ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καί αὐτή εἶναι ἐνδεικτική τῶν φρονημάτων του. Ἡ ἐπιστολή αὐτή εὑρίσκεται  στό βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη “ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ”:

«Ἐπίσης ὁ Χρυσόστομος ἀπευθύνει τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή πρός τόν Ἐπίσκοπον Τόμας.  Πρόεδρον τῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας ἐν Νέα Ὑόρκη:

«Ὁ Σεβασμιώτατος ἐν Χῷ ἀδελφός, Πρόεδρος τοῦ τμήματος τῶν ἀποστολῶν καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν καί Γενικός Γραμματεύς τῆς Ἀγγλικανικῆς καί Ἀνατολικῆς Ἀδελφότητος κ.κ. Οὐΐλιαμ Τσάντσεϋ Ἔμχαρτ, αἰσίως τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ, ἀφίκετο πρός ἡμᾶς καί ἐγένετο κομιστής τῶν Ὑμετέρων γραμμάτων, τά ὁποῖα ἀμέσως καί παρεδώκαμεν εἰς τήν δημοσιότητα διά τοῦ τύπου.          

 Ἐδεξάμεθα τόν ἀδελφικον ἀσπασμόν καί τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος τοῦ Προέδρου τοῦ Συμβουλίου καί Ἐπισκόπου καί τῶν λοιπῶν σεβασμίων μελῶν, καθώς καί τοῦ προσκομίζοντος τόν χαιρετισμόν τοῦτον ἀδελφόν Ἔμχαρτ, μετά ἰδιαιτέρας ὅλης συμπαθείας καί συγκινήσεως, διότι ἐν τῇ ἀποστολῇ τοῦ ἐν λόγῳ Ὑμῶν ἀδελφοῦ πρός τά μέρη τῆς Ἀνατολῆς καί ἰδίως πρός τά μέρη τῆς Ἰωνίας, ὅπου διά τῶν χειρῶν τῶν Ἁγιωτάτων Ἀποστόλων τοῦ Εὐαγγελιστοῦ 'Ιωάννου καί τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐθεμελιώθησαν αἱ ἑπτά Ἐκκλησίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, ὧν τάς ἁγιωτάτας θρησκευτικάς παραδόσεις παραλαβόντες παρά τοιούτων θεοφορήτων ἀνδρῶν ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι ἐκείνων διάδοχοι, ἀγωνιζόμεθα παντί σθένει νά διατηρήσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἀποστολῇ λέγω ταύτῃ τοῦ ἐν λόγῳ ἐν Χῷ ἀδελφοῦ ἐμβλέπομεν τό ζωηρόν χριστιανικόν ἐνδιαφέρον καί τόν ἀνύστακτον πόθον, ὅστις πληροῖ τάς Ὑμετέρας ὑψηλόφρονας ψυχάς διά τό ζήτημα τῆς ἀδελφικῆς ἐπικοινωνίας καί ἑνώσεως τῶν διεσπασμένων καί πανταχοῦ γῆς διεσπαρμένων ἐκλεκτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ὅσα πιστεύουσιν εἰς Χριστόν 'Ιησοῦ, ἐν σαρκί ἐληλυθότα καί χύσαντα τό αἷμα αὐτοῦ πρός σωτηρίαν τοῦ κόσμου.

«Eἰς τό ζωηρόν τοῦτο ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί πάσης τῆς ἐν Χῷ Ὑμῶν Ἀδελφότητος, ἀποκρινόμεθα καί ἡμεῖς οἱ ταπεινοί τῆς Ἀνατολῆς Ἐπίσκοποι μετά τοῦ αὐτοῦ καί ἴσου, ἄν μή καί θερμοτέρου ἐνδιαφέροντος, διότι ἐν ταῖς Ὑμετέραις Ἐκκλησίαις τοῦ Νέου Κόσμου καί ἰδίως ταῖς Ἐπισκοπιαναῖς καί Ἀγγλικανικαῖς ἡμεῖς ἐμβλέπομεν ἄν ὄχι τόν τύπον τῆς ἰδεώδους Ἐκκλησίας τῶν πρώτων ἀποστολικῶν χρόνων, ἀλλά πάντως τόν τύπον ἁγνῆς, ἁπλῆς, ἀπερίττου ἀρχεγόνου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ Χριστιανική πίστις καί ἀλήθεια ὀρθοτομεῖται εἰς βαθμόν σχεδόν εἰπεῖν τέλειον καί τοιοῦτον, ὁποῖος τάς Ἐπισκοπιανάς Ἐκκλησίας ἐξ ὅλων τῶν προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν πλησιάζει τελείως πρός τάς ἡμετέρας Ἀποστολικάς Ἐκκλησίας, ὧν αἱ διδασκαλίαι καί αἱ παραδόσεις παρ' ὅλην τήν χωρίζουσαν τάς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας ἀπέραντον ἀπόστασιν, τόπον καί χρόνον συμπίπτουσι καί συνταυτίζονται.

 Οἱ τῆς Ἀνατολῆς ἡμεῖς Ἐπίσκοποι διά τάς χωριζούσας τάς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας τοπικάς ἀποστάσεις, ἀπομονωμένοι καί ἀποκεκλεισμένοι τρόπον τινά ἀπό τά φοβερά συρματοπλέγματα τῆς δουλείας, δέν ἠδυνάμεθα νά ἐπικοινωνήσωμεν μεθ' Ὑμῶν τῶν ἐν Χῷ ἀδελφῶν μας καί ἐγκαταλελειμμένοι, ἔρημοι καί μόνοι ἄνευ τῆς συμπαθείας φίλων καί ἀδελφῶν, διεξήγομεν ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ πάλην δεινήν καί φρικαλέαν. Οἱ δέκα δεινοί διωγμοί  τῶν πρώτων τριῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ αἰώνων ἐναντίον τῆς  χριστιανικῆς πίστεως, ὠχριῶσι πρό τῶν διωγμῶν, ὧν ἀντικείμενον ἐγένετο ὁ ἡμέτερος Χριστιανικός λαός καί ἐπί γεγεάς μέν δεκατέσσερας ἀπό τῆς ἁλώσεως τῆς Κων)πόλεως μέχρι σήμερον, ὁπότε παρῆλθον ἀκριβῶς δεκατέσσαρες γενεαί ἑκάστης γενεᾶς ὑπολογιζομένης πρός τριάκοντα τρία ἔτη, ἤτοι ὅσα ἔτη ἔζησεν ὁ Χριστός ἐπί τῆς γῆς, ἀλλ' ἰδίως κατά τά δεκατέσσερα τελευταῖα ἔτη ἀπό τοῦ 1908 μέχρι σήμερον, ὁπότε τάχα εἶχε κηρυχθεῖ ἐν Τουρκίᾳ τό Συνταγματικόν πολίτευμα.

 Ἐπί μακρά ἔτη ἡ Χριστιανική συνείδησις τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου, θέλει παραμένῃ ὑπό τήν ἐντύπωσιν τῆς σκοτοδίνης, ἥν προὐξένησαν οἱ ἀντιχριστιανικοί διωγμοί τῆς σουλτανικῆς Τουρκικῆς Κυβερνήσεως κατά ἀθώων πληθυσμῶν.  Ἡ ἱστορία ὀλίγα ἔχει νά ἐπιδείξῃ τοιαῦτα παραδείγματα ἑκατοντάδων χιλιάδων λαοῦ χριστιανικοῦ ἀνοικτιρμόνως ἐξανδραποδισθέντος ὑπό τῆς λύσσης τοῦ φανατισμοῦ καί τῆς μισαλλοδοξίας...

   Ὁλοκλήρους τρεῖς τόμους ἁπαρτίζουν αἱ λεπτομέρειαι τῶν χριστιανικῶν διωγμῶν μόνον κατά τά παράλια τῆς Ἰωνίας, τό ἔργον τοῦτο ἔγραψα ἐγώ, καί εὑρίσκεται ἀκόμη ὑπό τύπωσιν εἰς τά πιεστήρια, ὡς δεῖγμα ἀποστέλλω Ὑμῖν τήν εἰσαγωγήν τοῦ ἐν λόγῳ ἔργου μου.  Παρ' ὅλην δέ τήν μή ἐπιτυχῆ εἰς τό Γαλλικόν μετάφρασίν της παρέχει μ' ὅλα ταῦτα ὠχράν εἰκόνα τοῦ συντελεσθέντος δράματος. Ταῦτα δέ πάντα καί πάσχομεν καί θά πάσχωμεν οἱ Χριστιανικοί τῆς Ἀνατολῆς λαοί, οἱ Ἕλληνες, οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Παλαιοσύριοι καί αὐτοῖ οἱ Μονοφυσῖται καί Μονοθελῖται Νεστοριανοί, διά τήν ἐπάρατον διαίρεσιν, ἡ ὁποία χωρίζει τήν μίαν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διά τό ὁποῖον καί ἀκριβῶς οὐδέν ἐνδιαφέρον μέχρι τῆς σήμερον ἐπεδείχθη ἐκ μέρους τῶν Χριστιανῶν τῆς Εὐρώπης καί Ἀμερικῆς διά τούς μαρτυροῦντας χριστιανικούς λαούς τῆς Ἀνατολῆς.

 Τῷ Θεῷ ἡ χάρις, ὅτι οἱ χρόνοι τῆς ἀγνοίας καί ἀδιαφορίας παρῆλθον, ὅτι τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ ἤρθη καί ὅτι ὁ χριστιανικός ἰδίᾳ κόσμος τῶν Ἐπισκοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀγγλίας καί Ἀμερικῆς προσήγγισεν ὡς ὁ καλός Σαμαρείτης τούς ἐν μέσῃ ὁδῷ ἡμιθανεῖς καταρριφθέντας χριστιανικούς μας λαούς, καί προσέρχονται κατ' ἐπανάληψιν ἐξ Ἀμερικῆς καί Ἀγγλίας ἱερεῖς καί Ἐπίσκοποι μέ ἀνοικτάς ἀγκάλας, ἀδελφικάς προτείνοντες δεξιάς καί ἔλαιον καί οἶνον ἐπιχέοντες ἐπί τάς ἡμετέρας πληγάς.

 Ἀδελφέ ἐν Χῷ, ἡ καλλιτέρα ὁδός νά πλησιάσωμεν πρός ἀλλήλους καί νά μᾶς γνωρίσητε καί νά Σᾶς ἀγαπήσωμεν, οὐδεμία ἄλλη ἦτο ἐνδεδειγμένη παρά αὐτή τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί συμπαθείας, ἡ ὁποία ἀγάπη κατά τόν Ἀπόστολον οὐδέποτε ἐκπίπτει καί ἄν ἀκόμη ἡ γνῶσις καί τά μυστήρια καί τά δόγματα καί ἡ πίστις καταλυθῶσιν.  Εἴμεθα πλήρως ἱκανοποιημένοι, διότι αἱ καρδίαι Σας ὡμίλησαν πρός τάς ἡμετέρας, καί ἡ πνοή καί ἡ ψυχή μας εἰσῆλθεν εἰς τήν πνοήν καί ψυχήν Ὑμῶν.

Θέλημα Θεοῦ εἶνε νά βαδίσωμεν αὐτήν τήν ὁδόν, τήν ὁποίαν πρῶτον ἐχαράξατε Ὑμεῖς καί ὁλόκληρος ἡ τιμή θά ἀνήκει ἐν τῇ ἱστορίᾳ καί Ὑμᾶς. Ἡμεῖς οἱ ἐξ Ἀνατολῶν θέλομεν προσπαθήση ἐντείνοντες ὅλας μας τάς δυνάμεις νά Σᾶς ἀκολουθήσωμεν εἰς τήν καλήν ταύτην ὁδόν μέχρις οὗ καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

 Ὅλοι οἱ ἐν Ἀνατολῇ Ἐπίσκοποι ἐμφοροῦνται τῶν αὐτῶν ἰδεῶν καί πόθων  καί ὅλοι ἀποκαραδοκοῦσι τήν ἐπιφάνειαν τῆς μεγάλης ταύτην ἡμέρας Κυρίου Παντοκράτορος, διά νά γίνωμεν ὅλοι χεῖλος ἕν καί φωνή μία. Περί τούτων πάντων πιστεύω, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Σεβασμιότης θά ἔχῃ ἤδη λαβοῦσα παρά τοῦ Ὑμετέρου ἀποσταλμένου  ὅλας  τάς σχετικάς πληροφορίας ὧν ἐγένετο κομιστής, ἰδίως ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ἀδελφός ἐν Χῷ Ἔμχαρτ. 

Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά καταφιλήσω Ὑμᾶς ἀδελφικῶς καθώς καί πάντας τούς περί Ὑμᾶς ἀδελφούς.

Ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος»  (Β' Τόμος σελ. 57).

Καί αὐτή ἡ ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι στό ἴδιο αἱρετικό οἰκουμενιστικό πνεῦμα. Πρέπει ὅμως νά τονισθῆ τό μέγεθος τῆς διαφθορᾶς ὅσον ἀφορᾶ τήν πίστι τοῦ Χρυσοστόμου, ἀπό αὐτό τό χαρακτηριστικό σημεῖο. Ὅτι δηλαδή αὐτά πού σήμερα, μετά παρέλευσι ἑκατό χρόνων περίπου ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη, οἱ πλέον ἀκραῖοι οἰκουμενιστές δέν τολμοῦν νά ποῦν διά τούς Προτεστάντες, τά εἶχε πεῖ τότε ὁ Χρυσόστομος. Σημειώνουμε ἀπό αὐτήν τήν ἐπιστολή αὐτό τό φοβερό κομμάτι, τό ὁποῖο δείχνει ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης δέν ἔβλεπε διαφορές μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Προτεσταντῶν, μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους, ἀλλά ἦταν δι Ἀὐτόν ἅπαντα κοινά:

«Eἰς τό ζωηρόν τοῦτο ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί πάσης τῆς ἐν Χῷ Ὑμῶν Ἀδελφότητος, ἀποκρινόμεθα καί ἡμεῖς οἱ ταπεινοί τῆς Ἀνατολῆς Ἐπίσκοποι μετά τοῦ αὐτοῦ καί ἴσου, ἄν μή καί θερμοτέρου ἐνδιαφέροντος, διότι ἐν ταῖς Ὑμετέραις Ἐκκλησίαις τοῦ Νέου Κόσμου καί ἰδίως ταῖς Ἐπισκοπιαναῖς καί Ἀγγλικανικαῖς ἡμεῖς ἐμβλέπομεν ἄν ὄχι τόν τύπον τῆς ἰδεώδους Ἐκκλησίας τῶν πρώτων ἀποστολικῶν χρόνων, ἀλλά πάντως τόν τύπον ἁγνῆς, ἁπλῆς, ἀπερίττου ἀρχεγόνου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ Χριστιανική πίστις καί ἀλήθεια ὀρθοτομεῖται εἰς βαθμόν σχεδόν εἰπεῖν τέλειον καί τοιοῦτον, ὁποῖος τάς Ἐπισκοπιανάς Ἐκκλησίας ἐξ ὅλων τῶν προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν πλησιάζει τελείως πρός τάς ἡμετέρας Ἀποστολικάς Ἐκκλησίας, ὧν αἱ διδασκαλίαι καί αἱ παραδόσεις παρ'ὅλην τήν χωρίζουσαν τάς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας ἀπέραντον ἀπόστασιν, τόπον καί χρόνον συμπίπτουσι καί συνταυτίζονται» (σελ. 58).

Τό μόνο τό ὁποῖο μποροῦμε νά ποῦμε σχολιάζοντας αὐτά τά βλάσφημα λόγια, εἶναι ὅτι κανείς μέχρι σήμερα ἀπό τούς τυπικά κινουμένους, στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας,  οἰκουμενιστές δέν ἐτόλμησε νά τά ἐκφράση. Ἐπίσης καί  σ' αὐτήν τήν ἐπιστολή ἀποκαλοῦνται οἱ αἱρέσεις ὡς «ἐκκλησίες», γίνεται μία γενική ἀναφορά περί χριστιανικῶν λαῶν στήν Ἀνατολή, Μονοφυσιτῶν, Ἀρμενίων κλπ. καί κανένας διαχωρισμός μεταξύ  'Ορθοδόξων καί αἱρετικῶν. Ἡ Ἐκκλησία παρουσιάζεται ὡς διηρημένη καί ἄρα ὄχι μία σύμφωνα μέ τό σύμβολο τῆς Πίστεως·  τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, εἶναι διεσπασμένα καί διεσπαρμένα καί τίθεται ὡς κριτήριο πίστεως μία ἀόριστος πίστις στόν 'Ιησοῦ Χριστό, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀσφαλῶς ἔχουν καί οἱ αἱρετικοί.

Ἐπίσης λέγει καί αὐτό τό πρωτάκουστο καί πρωτοφανές ὅτι δηλαδή εἶναι ἕτοιμοι οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἀκολουθήσουν τούς Προτεστάντες στήν καλή αὐτή ὁδό τῆς ἑνότητος καί τῆς ἀγάπης. Αὐτό ἀποτελεῖ ἐξευτελισμό τῆς Ὀρθοδοξίας, τό νά ἀκολουθήση δηλαδή αὐτή τούς αἱρετικούς στήν ὁδό τήν ὁποία αὐτοί χαράσσουν. Καί βεβαια ὁ καθένας ἔχει ὑποχρέωσι νά ταπεινώση καί ἐξευτελίση τόν ἑαυτόν του, ποτέ ὅμως δέν πρέπει νά τό κάνη γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία διότι ἔτσι ἀρνεῖται τήν ἀλήθεια καί τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί αὐτή τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία.

Πρέπει ἐπίσης νά σημειώσωμε δύο ἀκόμη σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Χρυσοστόμου τά  ὁποῖα λέγουν πολλά διά τά φρονήματα καί τήν πίστι του:

«Ἀδελφέ ἐν Χῷ, ἡ καλλιτέρα ὁδός νά πλησιάσωμεν πρός ἀλλήλους καί νά μᾶς γνωρίσητε καί νά Σᾶς ἀγαπήσωμεν, οὐδεμία ἄλλη ἦτο ἐνδεδειγμένη παρά αὐτή τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί συμπαθείας, ἡ ὁποία ἀγάπη κατά τόν Ἀπόστολον οὐδέποτε ἐκπίπτει καί ἄν ἀκόμη ἡ γνῶσις καί τά μυστήρια καί τά δόγματα καί ἡ πίστις καταλυθῶσιν.  Εἴμεθα πλήρως ἱκανοποιημένοι, διότι αἱ καρδίαι Σας ὡμίλησαν πρός τάς ἡμετέρας, καί ἡ πνοή καί ἡ ψυχή μας εἰσῆλθεν εἰς τήν πνοήν καί ψυχήν Ὑμῶν» (σελ. 87).

     Ἐδῶ φαίνεται καθαρά ἡ ὁδός τῆς ἀγάπης, ἡ ὁδός δηλαδή τοῦ ἀχαλίνωτου οἰκουμενισμοῦ, τόν ὁποῖο ἐπίστευε καί ἐβάδιζε ὁ Χρυσόστομος. Ἐκεῖνοι, δηλαδή οἱ αἱρετικοί, μᾶς γνωρίζουν λέγει χαρακτηριστικά μέ τήν ἀγάπη τήν ὁποία μᾶς δείχνουν καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τούς ἀγαπᾶμε βλέποντας αὐτή των τήν ἀγάπη.

Φαίνεται ἐπίσης καί ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ὁ Χρυσόστομος θυσιάζει τήν ὀρθόδοξο πίστι στό βωμό τῆς ἀγάπης καί πού εἶναι ἡ βοήθεια τῶν ξένων στήν πατρίδα, ἡ ὁποία διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο.

Ἐπίσης τήν ἄγχρωμο αὐτή ἀγάπη τήν τοποθετεῖ σαφῶς ἐπάνω ἀπό τήν πίστι, ἐφ' ὅσον λέγει ὅτι ἡ πίστις καί τά δόγματα μπορεῖ νά καταλυθοῦν, ἡ ἀγάπη ὅμως δέν θά καταλυθῆ ποτέ. Αὐτό εἶναι προφανῶς μία διαστρέβλωσις τοῦ χωρίου τοῦ Ἀπ. Παύλου: «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει·  εἴτε δέ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται» (Α' Κορινθ. 13, 8).

Διότι ἐδῶ λέγει ὁ Ἀπόστολος ὅτι θά καταργηθοῦν οἱ προφητεῖες, οἱ γλῶσσες καί ἡ γνῶσις, χωρίς νά ἀναφέρεται οὐδόλως στά δόγματα. Διότι δέν εἶναι δυνατόν νά καταργηθοῦν τά δόγματα, οὔτε στήν παροῦσα, οὔτε στή μέλλουσα ζωή. Ὁ Χρυσόστομος ὅμως ἀλλοιώνοντας τό ἐν λόγῳ χωρίο, μέ τήν προσθήκη τῆς καταργήσεως τῶν δογμάτων, ἀπευθυνόμενος στούς Προτεστάντες, ἐσκεμμένα προσπαθεῖ νά ὑποβαθμίση τά δόγματα καί τήν πίστι, ὑπερυψώνοντας πάνω ἀπό αὐτά τήν ἀγάπη, πρᾶγμα τό ὁποῖο εἶναι ἡ καρδιά τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί ἡ χειρίστη τῶν πλανῶν.

Καί τό δεύτερο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς:

«Ὅλοι οἱ ἐν Ἀνατολῇ Ἐπίσκοποι ἐμφοροῦνται τῶν αὐτῶν ἰδεῶν καί πόθων  καί ὅλοι ἀποκαραδοκοῦσι τήν ἐπιφάνειαν τῆς μεγάλης ταύτην ἡμέρας Κυρίου Παντοκράτορος, διά νά γίνωμεν ὅλοι χεῖλος ἕν καί φωνή μία. Περί τούτων πάντων πιστεύω, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Σεβασμιότης θά ἔχῃ ἤδη λαβοῦσα παρά τοῦ Ὑμετέρου ἀποσταλμένου ὅλας τάς σχετικάς πληροφορίας ὧν ἐγένετο κομιστής, ἰδίως ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ἀδελφός ἐν Χῷ Ἔμχαρτ (σελ. 57, β' τόμος).

Ἐδῶ καταδεικνύεται ἡ ἀλλοίωσις στὸ φρόνημα τῶν Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία εἶχε ἐπέλθει πολύ πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου καὶ τῆς βλασφήμου Ἐγκυκλίου, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖο τό 1920.

(Συνεχίζεται)

Α΄ Μέρος: http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/1.html