Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
24 Αὐγούστου 2007
Μνήμη Ὁσίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Μνήμη Ὁσίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Δοξάζω καί εὐχαριστῶ τόν Κύριόν μου, γιατί μέ ἀξίωσε νά διακονήσω «ἐν κόπῳ καί μόχθῳ» (Β΄ Κορινθ. ια΄ 27) τό Πανάγιο Θυσιαστήριο καί νά θησαυρίσω τήν ἐμπειρία μιᾶς σταυρωμένης Ἀρχιερωσύνης. Ἀσπάζομαι τούς ἀδελφούς μου καί συμμοναστές μου τούς «συγκοινωνήσαντές μου τῇ θλίψει» (Φιλιπ. δ΄ 14). «Δώη (αὐτοῖς ὁ Κύριος) κατά τόν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ δυνάμει κραταιωθῆναι διά τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ εἰς τόν ἔσω ἄνθρωπον» (Ἐφεσ. γ΄ 16).
Εὐχαριστῶ καί ἀντιπροσφέρω τήν εὐλογία μου στούς ἐκλεκτούς ἀδελφούς καί συνεργούς «οἵ ἐμαρτύρησαν τῇ ἀγάπῃ ἐνώπιον ἐκκλησίας» (Γ΄ Ἰωάν. 6) «μηδέν λαμβάνοντες ἀπό τῶν ἐθνικῶν» (7). «Ὁ Θεός καί πατήρ ἡμῶν καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός... πλεονάσαι καί περισσεύσαι τῇ ἀγάπῃ τῇ εἰς ἀλλήλους καί εἰς πάντας» (Α΄ Θεσ. γ 11, 12).
Στούς ἐπώνυμους καί ἀνώνυμους, πού «ἅπαξ καί δίς εἰς τήν χρείαν μου ἔπεμψαν» (Φιλιπ. δ. 16) κατά τήν περίοδο τῆς ἔσχατης στέρησής μου, καί βοήθησαν στήν ἐπιβίωση καί ἐμοῦ καί τῆς γηραιᾶς ἀείμνηστης μητέρας μου, καταλείπω ὡς μοναδικό, φτωχό ἀντίδωρο τήν πηγαία εὐγνωμοσύνη μου.
Στό ἀγαπημένο ποίμνιο τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος ἀφήνω τήν εὐλογία μου καί ζητῶ τήν ἀπό καρδίας του συγχώρηση καί τήν προσευχή του.
Περιουσία κινητή ἤ ἀκίνητη δέν ἀπέκτησα καί δέν μοῦ προκύπτει πρόβλημα διαθέσεώς της.
Τά ἄμφιά μου, τά βιβλία τῆς προσωπικῆς μου βιβλιοθήκης καί τά βιβλία πού μέ ἀξίωσε ὁ Κύριος νά συγγράψω, τά ἔχω ἐκχωρήσει, πρό πολλοῦ, στή μοναστική μας Ἀδελφότητα καί στό Ἱεραποστολικό της ἔργο.
Ἀδελφοί μου, προσευχηθῆτε νά ἔχω «καλήν ἀπολογίαν» ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μου.
+ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος
