ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: "ΑΓΩΝΑΣ" ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ αρ.φυλ. 208 http://www.agonas.org/
κ. Διευθυντά, εκ των προτέρων σας ευχαριστώ για την αβραμιαία καλή σας φιλοξενία. «Ματαιότης ματαιοτήτων» φωνάζει η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, «τα πάντα ματαιότης». Και ο Άγιος ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ερμηνεύοντας την παραπάνω φράση διευκρινίζει: «Τα πάντα ματαιότης, ναι! Όμως δύο πράγματα δεν είναι ματαιότης: Να ομιλής για τον Θεό και να υπηρετής τον θεό, αυτό δεν είναι ματαιότης». Πριν λίγες ημέρες κοιμήθηκε ο κ. Νικ. Σωτηρόπουλος, καθηγητής και θεολόγος, την ίδια ώρα και την ίδια ημερομηνία που κοιμήθηκε ο πνευματικός του πατέρας, επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, τον οποίο υπηρέτησε εξήντα χρόνια. Τυχαίο είναι αυτό;
Ο κ. Νικ. Σωτηρόπουλος αγάπησε τον ΧΡΙΣΤΟ, και την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, τη γνώριζε απ’ έξω, και είχε ως αρχή του τα «Ουκ αποστήσεται η Βίβλος εκ του Νόμου τούτου και μελετήσεις εν αυτώ ημέρας και νυκτός. Έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου». «Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται. Εγώ ειμί ο άρτος ο καταβάς εξ’ ουρανού, εγώ ειμί η αλήθεια». Αυτά πρέσβευε ο γνήσιος εργάτης του Ευαγγελίου.
Ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος και αδερφός, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αιρετικών και δεν ανέχονταν οι αιρέσεις να αποκαλούνται σήμερα «εκκλησίες». Ουδέποτε ελάλησε ιεροκήρυκας ως ούτος ο ιεροκήρυκας, με παρρησία, πυγμή, θάρρος και έλεγχο αγάπης, χωρίς φθόνο και χωρίς μίσος. Υπηρέτησε την Εκκλησία και την Ορθοδοξία χωρίς μισθό, παρά μόνον για ένα πιάτο φαγητό, στην Αδελφότητα του Γέροντός του. Τον κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο επί εικοσιπέντε χρόνια, τον μετέφερα με το αυτοκίνητο μου στους ναούς των Αθηνών και της επαρχίας, εκεί όπου κήρυττε το Λόγο του Θεού, το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, και μνημόνευε τους Άγιους Πατέρες. Με το φλογερό του κήρυγμα πολλοί επέστρεφαν στον ΧΡΙΣΤΟ, μεταξύ αυτών και εγώ, που γνώριζα μέχρι τότε ότι η πίστις είναι ν’ ανάβεις μόνον ένα κεράκι.
Και μια ημέρα ακούσαμε, και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, ότι η Αγία και Υπερτελής Σύνοδος αφόρισε τον αείμνηστο! Απορώ και εξίσταμαι, και σας ερωτώ, με σεβασμό, άγιοι Πατριάρχαι. Τι ωραιότερο και καλύτερο θα ήταν αν στήνατε το Συνοδικό σας Δικαστήριο, και καλούσατε το κ. Νικ. Σωτηρόπουλο σε απολογία και με κατηγορητήριο, όπως απολογήθηκε και ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ενώπιον Γραμματέων και Φαρισαίων! Έτσι θα μαθαίναμε και εμείς για την ενοχή του ή την αθωότητά του. Κι ενώ τα ειδωλολατρικά δικαστήρια του Καλιγούλα, του Νέρωνα και άλλων τυράννων, καλούσαν τους Μάρτυρες σε απολογία, και μετά τους έπαιρναν τα κεφάλια, εσείς δεν κάνατε το ίδιο αλλά τον δικάσατε χωρίς απολογία! Αυτόν δικάσατε άγιοι Ιεράρχαι; Τον ακούραστο εργάτη του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ; Ξεχνάτε τί το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΦΩΝΑΖΕΙ: «Δεήθητε ουν του κυρίου του θερισμού, όπως εκβάλλη εργάτες εις τον θερισμό αυτού». Και εσείς, άγιοι πατέρες, τον αφορίσατε;
Πριν από μερικά χρόνια πήγα στην Πόλη να συναντήσω τον Παναγιώτατο. Τον συνάντησα καθώς πήγαινε στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου. «Έρχομαι από την Ελλάδα και σας φέρνω δύο βιβλία του κ. Νικ. Σωτηρόπουλου» του είπα. «Αφήστε τα εκεί» απάντησε με περιφρόνηση φεύγοντας. Τι κακό έκανε ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος στην Εκκλησία, που ευαγγελίζεται την αγάπη και τη σωτηρία των ψυχών; Γιατί άραγε να είναι τόσο σκληροί οι Ποιμένες στα παιδιά της Εκκλησίας και στους εργάτες του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ; Αυτόν βρήκατε να αφορίσετε άγιοι Αρχιερείς του Θεού;
Ο αείμνηστος καθηγητής μετέφρασε το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ σε απλή γλώσσα, και ιδιαιτέρως το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ του Ιωάννου, και άλλα βιβλία, καθώς και δύσκολα χωρία της ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ, ώστε ένας ακαδημαϊκός να πει: «εάν αυτός ο λαός και πολλοί γραμματισμένοι δεν είχαν ξεπέσει τόσο πολύ, θα ήταν το πρόσωπο της ημέρας, όπως είναι ο Καρεμπέ, ο Ρονάλντο και πολλοί άλλοι που κλωτσάνε τη μπάλα». Και τώρα, όσοι θα διαβάζουν τα βιβλία του, θα ακούν τις ομιλίες του αλλά και όσοι παραβρέθηκαν στην Εξόδιο Ακολουθία του, θα τους αφορίσετε και αυτούς άγιοι διαχειριστές του αμπελώνος του Κυρίου;
Τόσα χρόνια διαπίστωσα ότι ουδέποτε είχε φθόνο, κακία ή μίσος. Ήλεγχε με αγάπη, για τη σωτηρία των ψυχών. Το μόνο που διαπίστωσα ήταν η φθαρμένη ενδυμασία του και τα τρύπια παπούτσια του. Πολλές φορές δεν είχε τα εισιτήρια και τα πλήρωνε κάποιος χριστιανός. Κάποτε επισκέφθηκα το Γέροντα Παΐσιο. Κάπου 25-30 άτομα καθόμασταν σε «πολυθρόνες καλοκαιρινές» (κομμένα κούτσουρα δένδρων) και τον ακούγαμε. Κάποια στιγμή γύρισε σ’ εμένα και μου είπε: «Τί κάνει ο Νίκος; Πώς είναι η υγεία του; Να του πης χαιρετίσματα». Τη στιγμή εκείνη εγώ είχα τον αείμνηστο αδερφό στο μυαλό μου. Τυχαίο είναι και αυτό; Αυτόν αφορίσατε άγιοι πατέρες;
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο με πήρε στο τηλέφωνο. Προαισθάνθηκε το θάνατό του, και μου είπε: «Βασίλειε αδερφέ, ο Κύρος να μας ελεήση να τύχουμε σωτηρίας. Φίλους, γνωστούς, αδερφούς, ψευδάδελφους, ακόμη και τους αγίους δικαστές που με δίκασαν, εύχομαι ο Κύριος, εν ημέρα κρίσεως, να τους ελεήση. Πάρα πολλοί μ’ εγκατέλειψαν. Έμειναν κοντά μου πέντε-έξι πρόσωπα, μεταξύ αυτών και εσύ, που ακούραστα με πήγαινες όπου ήταν ανάγκη. Εύχου ίνα τύχωμε όλοι σωτηρίας εν ημέρα κρίσεως».
Κάθε φορά που τελείωνε τις ομιλίες του μνημόνευε την ασάλευτη βασιλεία του Θεού, εκεί που δεν υπάρχουν τράπεζες, εκεί που δεν υπάρχουν δικαστές και συμπόσια, παρά η ευφροσύνη, η δόξα του ΧΡΙΣΤΟΥ, και ο δείπνος του Εσφαγμένου Αρνίου, μετά των αγίων Πατέρων και Αποστόλων «Ψυχαί δικαίων εν χειρί Θεού και ουκ έστιν βάσανος εν αυτώ».
Αιωνία σου η μνήμη. Δεν θα σε λησμονήσω ποτέ, σεβαστέ μου νεώτερε Ιεραπόστολε, διότι εκήρυξες το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ του ΧΡΙΣΤΟΥ σε Ανατολή και Δύση αδάπανο!
Αυτά που σας έγραψα κ. Διευθυντά, αυτά είδαν τα μάτια μου και αυτά ήκουσαν τ’ αυτιά μου.
Και καταλήγω με μία παρατήρηση: Όταν πεθαίνη κάποιος τραγουδιστής, ποδοσφαιριστής, ηθοποιός και πολλοί άλλοι, γίνεται αμέσως γνωστό από τα Μ.Μ.Ε. και το Ραδιόφωνο! Τώρα που πέθανε ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος «άκρα του τάφου σιωπή». Εξήντα χρόνια υπηρέτησε πνευματικά αυτόν το τόπο, δεν θάπρεπε να υπάρξη και γι’ αυτόν το ίδιο; Πολύ ωραία η «δημοκρατία» μας, να τη χαιρόμαστε!
Σας ευχαριστώ και πάλι.
Βασίλειος Τσιάρας
Νέα Αγχίαλος ΒΟΛΟΥ
κ. Διευθυντά, εκ των προτέρων σας ευχαριστώ για την αβραμιαία καλή σας φιλοξενία. «Ματαιότης ματαιοτήτων» φωνάζει η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, «τα πάντα ματαιότης». Και ο Άγιος ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ερμηνεύοντας την παραπάνω φράση διευκρινίζει: «Τα πάντα ματαιότης, ναι! Όμως δύο πράγματα δεν είναι ματαιότης: Να ομιλής για τον Θεό και να υπηρετής τον θεό, αυτό δεν είναι ματαιότης». Πριν λίγες ημέρες κοιμήθηκε ο κ. Νικ. Σωτηρόπουλος, καθηγητής και θεολόγος, την ίδια ώρα και την ίδια ημερομηνία που κοιμήθηκε ο πνευματικός του πατέρας, επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, τον οποίο υπηρέτησε εξήντα χρόνια. Τυχαίο είναι αυτό;
Ο κ. Νικ. Σωτηρόπουλος αγάπησε τον ΧΡΙΣΤΟ, και την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, τη γνώριζε απ’ έξω, και είχε ως αρχή του τα «Ουκ αποστήσεται η Βίβλος εκ του Νόμου τούτου και μελετήσεις εν αυτώ ημέρας και νυκτός. Έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου». «Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται. Εγώ ειμί ο άρτος ο καταβάς εξ’ ουρανού, εγώ ειμί η αλήθεια». Αυτά πρέσβευε ο γνήσιος εργάτης του Ευαγγελίου.
Ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος και αδερφός, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αιρετικών και δεν ανέχονταν οι αιρέσεις να αποκαλούνται σήμερα «εκκλησίες». Ουδέποτε ελάλησε ιεροκήρυκας ως ούτος ο ιεροκήρυκας, με παρρησία, πυγμή, θάρρος και έλεγχο αγάπης, χωρίς φθόνο και χωρίς μίσος. Υπηρέτησε την Εκκλησία και την Ορθοδοξία χωρίς μισθό, παρά μόνον για ένα πιάτο φαγητό, στην Αδελφότητα του Γέροντός του. Τον κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο επί εικοσιπέντε χρόνια, τον μετέφερα με το αυτοκίνητο μου στους ναούς των Αθηνών και της επαρχίας, εκεί όπου κήρυττε το Λόγο του Θεού, το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, και μνημόνευε τους Άγιους Πατέρες. Με το φλογερό του κήρυγμα πολλοί επέστρεφαν στον ΧΡΙΣΤΟ, μεταξύ αυτών και εγώ, που γνώριζα μέχρι τότε ότι η πίστις είναι ν’ ανάβεις μόνον ένα κεράκι.
Και μια ημέρα ακούσαμε, και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, ότι η Αγία και Υπερτελής Σύνοδος αφόρισε τον αείμνηστο! Απορώ και εξίσταμαι, και σας ερωτώ, με σεβασμό, άγιοι Πατριάρχαι. Τι ωραιότερο και καλύτερο θα ήταν αν στήνατε το Συνοδικό σας Δικαστήριο, και καλούσατε το κ. Νικ. Σωτηρόπουλο σε απολογία και με κατηγορητήριο, όπως απολογήθηκε και ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ενώπιον Γραμματέων και Φαρισαίων! Έτσι θα μαθαίναμε και εμείς για την ενοχή του ή την αθωότητά του. Κι ενώ τα ειδωλολατρικά δικαστήρια του Καλιγούλα, του Νέρωνα και άλλων τυράννων, καλούσαν τους Μάρτυρες σε απολογία, και μετά τους έπαιρναν τα κεφάλια, εσείς δεν κάνατε το ίδιο αλλά τον δικάσατε χωρίς απολογία! Αυτόν δικάσατε άγιοι Ιεράρχαι; Τον ακούραστο εργάτη του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ; Ξεχνάτε τί το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΦΩΝΑΖΕΙ: «Δεήθητε ουν του κυρίου του θερισμού, όπως εκβάλλη εργάτες εις τον θερισμό αυτού». Και εσείς, άγιοι πατέρες, τον αφορίσατε;
Πριν από μερικά χρόνια πήγα στην Πόλη να συναντήσω τον Παναγιώτατο. Τον συνάντησα καθώς πήγαινε στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου. «Έρχομαι από την Ελλάδα και σας φέρνω δύο βιβλία του κ. Νικ. Σωτηρόπουλου» του είπα. «Αφήστε τα εκεί» απάντησε με περιφρόνηση φεύγοντας. Τι κακό έκανε ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος στην Εκκλησία, που ευαγγελίζεται την αγάπη και τη σωτηρία των ψυχών; Γιατί άραγε να είναι τόσο σκληροί οι Ποιμένες στα παιδιά της Εκκλησίας και στους εργάτες του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ; Αυτόν βρήκατε να αφορίσετε άγιοι Αρχιερείς του Θεού;
Ο αείμνηστος καθηγητής μετέφρασε το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ σε απλή γλώσσα, και ιδιαιτέρως το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ του Ιωάννου, και άλλα βιβλία, καθώς και δύσκολα χωρία της ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ, ώστε ένας ακαδημαϊκός να πει: «εάν αυτός ο λαός και πολλοί γραμματισμένοι δεν είχαν ξεπέσει τόσο πολύ, θα ήταν το πρόσωπο της ημέρας, όπως είναι ο Καρεμπέ, ο Ρονάλντο και πολλοί άλλοι που κλωτσάνε τη μπάλα». Και τώρα, όσοι θα διαβάζουν τα βιβλία του, θα ακούν τις ομιλίες του αλλά και όσοι παραβρέθηκαν στην Εξόδιο Ακολουθία του, θα τους αφορίσετε και αυτούς άγιοι διαχειριστές του αμπελώνος του Κυρίου;
Τόσα χρόνια διαπίστωσα ότι ουδέποτε είχε φθόνο, κακία ή μίσος. Ήλεγχε με αγάπη, για τη σωτηρία των ψυχών. Το μόνο που διαπίστωσα ήταν η φθαρμένη ενδυμασία του και τα τρύπια παπούτσια του. Πολλές φορές δεν είχε τα εισιτήρια και τα πλήρωνε κάποιος χριστιανός. Κάποτε επισκέφθηκα το Γέροντα Παΐσιο. Κάπου 25-30 άτομα καθόμασταν σε «πολυθρόνες καλοκαιρινές» (κομμένα κούτσουρα δένδρων) και τον ακούγαμε. Κάποια στιγμή γύρισε σ’ εμένα και μου είπε: «Τί κάνει ο Νίκος; Πώς είναι η υγεία του; Να του πης χαιρετίσματα». Τη στιγμή εκείνη εγώ είχα τον αείμνηστο αδερφό στο μυαλό μου. Τυχαίο είναι και αυτό; Αυτόν αφορίσατε άγιοι πατέρες;
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο με πήρε στο τηλέφωνο. Προαισθάνθηκε το θάνατό του, και μου είπε: «Βασίλειε αδερφέ, ο Κύρος να μας ελεήση να τύχουμε σωτηρίας. Φίλους, γνωστούς, αδερφούς, ψευδάδελφους, ακόμη και τους αγίους δικαστές που με δίκασαν, εύχομαι ο Κύριος, εν ημέρα κρίσεως, να τους ελεήση. Πάρα πολλοί μ’ εγκατέλειψαν. Έμειναν κοντά μου πέντε-έξι πρόσωπα, μεταξύ αυτών και εσύ, που ακούραστα με πήγαινες όπου ήταν ανάγκη. Εύχου ίνα τύχωμε όλοι σωτηρίας εν ημέρα κρίσεως».
Κάθε φορά που τελείωνε τις ομιλίες του μνημόνευε την ασάλευτη βασιλεία του Θεού, εκεί που δεν υπάρχουν τράπεζες, εκεί που δεν υπάρχουν δικαστές και συμπόσια, παρά η ευφροσύνη, η δόξα του ΧΡΙΣΤΟΥ, και ο δείπνος του Εσφαγμένου Αρνίου, μετά των αγίων Πατέρων και Αποστόλων «Ψυχαί δικαίων εν χειρί Θεού και ουκ έστιν βάσανος εν αυτώ».
Αιωνία σου η μνήμη. Δεν θα σε λησμονήσω ποτέ, σεβαστέ μου νεώτερε Ιεραπόστολε, διότι εκήρυξες το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ του ΧΡΙΣΤΟΥ σε Ανατολή και Δύση αδάπανο!
Αυτά που σας έγραψα κ. Διευθυντά, αυτά είδαν τα μάτια μου και αυτά ήκουσαν τ’ αυτιά μου.
Και καταλήγω με μία παρατήρηση: Όταν πεθαίνη κάποιος τραγουδιστής, ποδοσφαιριστής, ηθοποιός και πολλοί άλλοι, γίνεται αμέσως γνωστό από τα Μ.Μ.Ε. και το Ραδιόφωνο! Τώρα που πέθανε ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος «άκρα του τάφου σιωπή». Εξήντα χρόνια υπηρέτησε πνευματικά αυτόν το τόπο, δεν θάπρεπε να υπάρξη και γι’ αυτόν το ίδιο; Πολύ ωραία η «δημοκρατία» μας, να τη χαιρόμαστε!
Σας ευχαριστώ και πάλι.
Βασίλειος Τσιάρας
Νέα Αγχίαλος ΒΟΛΟΥ
