Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Αρειανισμού και οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Οικουμενισμού!

ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ KANTΙΩΤΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Ἐπισημάνσεις:
1. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἔγινε τὸ 1973. Μιλᾶ γιὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Καὶ παροτρύνει τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, τὸ Λαὸ τοῦ θεοῦ, νὰ ἀγωνισθοῦν ἐναντίον τῶν συγχρόνων αἱρέσεων. Καὶ ποιά μεγάλη αἵρεση ἀναφέρει; Μήπως τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῶν ἡμερῶν μας, τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τὴν ὀνόμασε ὁ σύγχρονός του ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς; Ὄχι. Ἀναφέρει (ἀσφαλῶς καὶ ἐπειδὴ εἶναι δισέγγονη τοῦ Ἀρείου) τὴν αἵρεση τοῦ Χιλιασμοῦ. Γιατί δὲν εἶχε γίνει συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὁ ὕπουλος Οἰκουμενισμὸς σὰν συγκεκριμένη Παναίρεση, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀλλοῦ ἔχουμε ἀναφέρε.
2. Ὁ π. Αὐγουστῖνος γράφει ὅτι «ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκανε θαύματα. Ἔκανε, ὅμως, ἕνα θαῦμα, τὸ μεγαλύτερο θαῦμα: ἐπολέμησε γιὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστι. Καὶ συνεπῶς, τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶνε τὸ ἀνώτερο ὅλων τῶν θαυμάτων».
3. Μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης, ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου, ἐποχὴ Ἀρειανισμοῦ, ὑπῆρχαν στὴν Ἐκκλησία τρεῖς παρατάξεις, ὅπως καὶ σήμερα, ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὑπάρχουν τρεῖς παρατάξεις: «Ἡ μία παράταξις ἦταν οἱ ὀρθόδοξοι, μαζὶ μὲ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο. Αὐτοὶ ἦταν λίγοι. Ἡ ἄλλη παράταξις, μὲ βασιλιᾶδες καὶ αὐτοκράτορες, ἦταν οἱ ἀρειανοί. Κόμμα μεῖζον. Αὐτὴ ἡ παράταξις ἔφερε διαίρεσι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ ἄλλη παράταξις, τὸ τρίτο κόμμα, ἦταν οἱ ἡμιαρειανοί. Τί λέγανε αὐτοί; Αὐτοὶ ἤτανε οἱ συμβιβαστικοί. Λέγανε γιὰ τὸν Ἀθανάσιο· Ἀδιάλλακτος εἶνε, πώ πώ πώ, τῶν ἄκρων, τῶν ἄκρων! δὲν ὑποφέρεται· αὐτὸς διαίρεσε τὴν Ἐκκλησία… Καὶ αὐτοὶ τί ἔλεγαν. Νά ἐμεῖς οἱ ἡμιαρειανοὶ λέμε τρόπον τινὰ τὸ μέσον».
4. Καταλήγοντας λέγει ὅτι «ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε Μεγάλοι Ἀθανάσιοι, μποροῦμε νὰ γίνουμε μικροὶ Ἀθανάσιοι. Μικροὶ Ἀθανάσιοι ὅλοι ἐσεῖς ποὺ εἶσθε ἐδῶ. Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε ἥλιος, νὰ γίνουμε ἕνα κεράκι».
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
(γνες κα περιπέτειες γι τν κρίβεια τς ρθοδοξίας)
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ)
Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία ἐδῶ
ΝΑ το πλέξουμε γκώμια; Εμεθα πολ μικροί. κενος ενε γίγαντας κα τ ψος του προκαλε δέος. ποιος διαβάζει τ βίο του ασθάνεται ργος και λιγγο μπροστ στ φυσιογνωμία του. ν τούτοις θ ψελλίσουμε κ᾿ μες λίγες λέξεις πρς τιμήν του.
ΓΙΑΤΙ ΟΝΟΜΑΣΘΗ ΜΕΓΑΣ;
γιος θανάσιος νομάσθη μέγας χι για τος διους λόγους πο νομάζονται τ κοσμικ πρόσωπα. τίτλος ατς πεδόθη κα σ᾿ λλα πρόσωπα στν παγκόσμιον στορίαν.
χει κα κκλησία τος μεγάλους της, πως ενε π παραδείγματι Μέγας Βασίλειος, Μέγας ντώνιος, Μέγας Γρηγόριος θαυματουργός. Ο γιοι ατο διακρίθηκαν, νας ξ ατν γι τν μεγάλη του φιλανθρωπικ δρσι, λλος δι τος σκληρος γνας του ναντίον το δαίμονος ες τν ρημον, κα τρίτος γι τ θαύματα πο κανε.
Μέγας θανάσιος δν κτισε γηροκομει κα φιλανθρωπικ δρύματα. Δν το μεινε καιρός. Μέγας θανάσιος δν μεινε στν ρημο, πως Μέγας ντώνιος. λα τ χρόνια τς ζως του τ ζησε μέσα στν κοινωνία· μέσα στν κόσμο ζησε Μέγας θανάσιος. Συνεπς δν μπορομε ν πομε, τι χει γνας, πως Μέγας ντώνιος, ναντίον το δαίμονος πο ταν στν ρημο. Μέγας θανάσιος δν κανε θαύματα. Δν βλέπουμε οτε να θαμα στν βίον του.
πομένως Μέγας θανάσιος δν κτισε γηροκομειά, δν κτισε φιλανθρωπικ δρύματα, δν πάλεψε στς ρήμους μ τν δαίμονα, δν κανε θαύματα· ταν μως γιος μεγάλης λκς. κανε να θαμα, τ μεγαλύτερο θαμα, πάνω στ ποο στηρίζεται λόκληρος κκλησία.
λα τ θαύματα πο κάνουν ο γιοι, τ κάνουν
ν νόματι ησο το Ναζωραίου, το Σωτρος κα Θεο μν. Κα Μέγας θανάσιος πολέμησε γι τν ρθόδοξον πίστι. Κα συνεπς, τ θαμα πο βλέπουμε στν βίο το Μεγάλου θανασίου, ταν νας κα μόνος γωνίσθη γι ν κρατήσ τν ρθόδοξον πίστιν, ενε τ νώτερο λων τν θαυμάτων, κα ξίζει γι᾿ ατ ν νομασθ μέγας ν ννοί θρησκευτικ κα πνευματικ.
ΣΚΛΗΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ
«Νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων».
Στν ποχή του κινδύνευσε πίστις ρθόδοξος. Παρουσιάσθηκε, πως ξέρετε λοι, τν ποχ κείνη μία αρεσις, αρεσις το Αρείου.
Τί θ π αρεσις; Θ π· μία διδασκαλία πο ενε ξω π τν κκλησία μας κα δν τν παραδέχεται κκλησία μας. Τί λεγε αρεσις ατή; λεγε τ ξς (Προσέξετε πόψε, θ σς μιλήσω λίγο δογματικά. Θ σς κουράσω λίγο, λλ προσέξετε· ενε κα ατ νδιαφέροντα θέματα. Δν ενε μόνο τ κοινωνικ θέματα, τ ποα σς συγκινον, λλ ενε κα τ θρησκευτικ θέματα ξια λόγου, κα πρέπει ν τ προσέχουμε). Λέει λοιπν αρεσις μία πρότασι γι τ Χριστό· τι «ν ποτε τε οκ ν»· πρχε, λέει, κάποτε ποχ πο δν τανε. Ποιό ενε ληθές. Ατ τ «ν ποτε τε οκ ν», τι πρχε ποχ πο δν πρχε, ενε ληθς κα μπορομε ν τ πομε δι λους, δι λες κα δι λα. Σες δ πέρα, πο εστε ρθιοι δ μέσα πο ερίσκεσθε, «ν ποτε» ποχ πο δν πήρχατε. Πρ κατ τν ποιός π μς πρχε; Κανένας. Θ ζήσουμε σ μία μικρν χρονικν περίοδο. πρχε ποχ πο δν πρχε λιος. Γεγονς ατό. Ξαφνικ παρουσιάζεται τ φοβερ θέαμα. Λοιπν «ν» ποχ πο δν πρχε φεγγάρι, «ν» ποχ πο δν πρχαν στρα, λόκληρο ατ τ σύμπαν, τ κατομμύρια, τ δισεκατομμύρια τν στέρων, δν πρχαν. Ενε κα πιστημονικς ποδεδειγμένο· δν πρχε τίποτε, παρ μία νύχτα, μία σκι, να χάος. ταν ποχ πο δν πρχε Γ, τίποτα δν πρχε. τανε ποχ πο δν πρχε θάλασσα. ταν ποχ πο δν πρχαν δένδρα. ταν ποχ πο δν πήρχανε πτηνά, πουλιά. ταν ποχ πο δν πήρχανε ζα. ταν ποχ πο δν πρχε νθρωπος. νθρωπος δν ενε αώνιος. νθρωπος κάποτε παρουσιάστηκε.
ταν ποχ πο δν πρχαν γγελοι, ταν ποχ πο δν πρχαν ρχάγγελοι, λλ δν πρχε ποτέ ποτέ ποχ πο δν πρχε Χριστός. ναρχος, αώνιος, περαιώνιος. Θάλασσα, πέλαγος, κεανός!
μες τί εμεθα; Σν ν πάρ να πουλάκι πάνω π τ θάλασσα μία σταγόνα. μες εμεθα μία σταγόνα, εμεθα τ «νν», ατ πο λένε ο παπδες «Κα νν κα εί…»...
Λοιπν ποτέ ποτέ δν πρξε χρόνος πο δν πρχε Χριστός. ν ρειος τί λεγε; Ατ ταν βλάσφημος θεωρία του· τι ταν ποχ πο δν πρχε Χριστός. Ατ ταν βλάσφημος δέα ναντίον τς θεότητος το Λόγου το Θεο κα τς αωνιότητος το Θεοῦ...
Νίκησε Μέγας θανάσιος, λόγ τς πίστεώς του κα τς βαθεις γνώσεως τς ρμηνείας τς γίας Γραφς.
Ατ λοιπν τν αωνιότητα το Κυρίου μν ησο Χριστο ρνετο ρειος. το βλασφημία κατ το Χριστο. Κα ναντίον το ρείου γωνίσθη Μέγας θανάσιος μαζ μ λλους κλεκτος εράρχας, πατέρας κα σίους, πως γνωρίζετε, ες τν Α΄ Οκουμενικν Σύνοδον, κα δι τν πιχειρημάτων του π τ Γραφ τν κατετρόπωσε. Διότι τ Γραφ τν ξερε π᾿ ξω. Εχε διαβάσει πολλ βιβλία Μέγας θανάσιος, λλ να βιβλίο τ διάβασε κα τ ξερε π᾿ ξω, τ εχε ποστηθίσει· τν γία Γραφή, Παλαι κα Καιν Διαθήκη. ταν δυνατν ν πσα στιγμ ν εσέρχεται ες τ πλοστάσιο τς γίας Γραφς κα ν ρπάζει πλα κα ν πολεμ κα ν συντρίβ τς αρέσεις.
Σήμερα; Θες ν φυλάξ. Βάζω στοίχημα· ν παρουσιαστ νας χιλιαστς κα μαζέψ 8.000 παπδες, θ τος βάλ κάτω. Κα τος δεσποτάδες κόμα θ νικήσ. Διότι δν διαβάζουν. Ο χιλιαστα διαβάζουν μέρα–νύχτα... Ο δ Χριστιανοί, μηδενς ξαιρουμένου, δν διαβάζουμε, πως διάβαζε Μέγας θανάσιος.
Ἐὰν λοιπν νίκησε Μέγας θανάσιος, νίκησε κα λόγ τς πίστεώς του, λλ κα λόγ τς βαθεις γνώσεως τς ρμηνείας τς γίας Γραφς, τν ποία κατεχε σον οδες λλος πατρ τς κκλησίας μας.
γωνίσθη ναντίον το ρείου ες τν Οκουμενικ Σύνοδο. λλ γωνίσθη χι μόνο ναντίον τν ρειανν, λλ κα ναντίον κάποιων λλων, μις λλης παρατάξεως. Ποις παρατάξεως;
ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
ξ ατίας το ρείου κκλησία διχάσθη. Θες ν φυλά τν κκλησία π διαίρεσι, π σχίσμα. λος λας τς λεξανδρείας ταν νωμένος. λλ ξαφνικ λας ατς χωρίσθη ες τρες παρατάξεις. μία παράταξις ταν ο ρθόδοξοι, μαζ μ τν Μέγα θανάσιο. Ατο ταν λίγοι. λλη παράταξις, μ βασιλιδες κα ατοκράτορες, ταν ο ρειανοί. Κόμμα μεζον. Ατ παράταξις φερε διαίρεσι μέσα στν κκλησία. Κα λλη παράταξις, τ τρίτο κόμμα, ταν ο μιαρειανοί. Τί λέγανε ατοί; Ατο τανε ο συμβιβαστικοί. Λέγανε γι τν θανάσιο· διάλλακτος ενε, πώ πώ πώ, τν κρων, τν κρων! δν ποφέρεται· ατς διαίρεσε τν κκλησία… Κα ατο τί λεγαν. Νά μες ο μιαρειανο λέμε τρόπον τιν τ μέσον. μν παράταξις τν ρθοδόξων ταν τ να κρο, τ λλο κρο ταν ο ρειανοί, κα ατο ταν στ μέσον· ταν μ τν Δάντη. μες, λεγαν, θ τος συμβιβάσουμε· δέλφια ενε κα ο μέν, δέλφια ενε κα ο δέ. Τρόπον τιν τ Κέντρο, γι ν μιλήσουμε στν σύγχρονη γλσσα. Θ τ συμβιβάσουμε· θ πάρουμε ατούς, θ πάρουμε κείνους, θ συμβιβασθομε. Ν τος φέρουμε σ να συμβιβασμ μ ερήνη κα μόνοια. Κα λεγαν στν θανάσιο·
―Σ παρακαλομε· ναγνωρίζουμε τ σοφία, τν ρετή, τ πάντα· λλ πρες τ κρα.… Νά, σ παρακαλομε πολ ν ποχωρήσς κ᾿ σύ, ν ποχωρήσουν κι ατοί.
―Κα τί ζηττε; ρώτησε τ κόμμα ατό, τν μιαρειανν Μέγας θανάσιος.
, μες δν ζητομε πολλ πράγματα
Σν τν λεπο, πο θέλει ν μπ μι φορ στ κοττέτσι. Κα ατο δν ζητοσαν τίποτε λλο παρ ν κάνουμε μία μικρ ποχώρησι ο ρθόδοξοι. Τί ποχώρησι;
―Τίποτε δν ζητομε, λεγαν, τίποτε. Νά, στ «Πιστεύω» ν προστεθ να γράμμα, μόνο να μικρ γράμμα. Ποο γράμμα; κε πο λέει στ «Πιστεύω» γι τ Χριστ «μοούσιον τ Πατρί», ν προσθέσουμε τ «ι» κα ντ «μοούσιον» ν γίν «μοιούσιον».
χι, χι, πήντησε Μέγας θανάσιος. Διότι ποιος φαιρέσ προσθέσ να γράμμα, θ ενε νοχος νώπιον το Θεο.
 πως Παρθενώνας ενε να τέλειο πργμα κα δν πιτρέπεται ν χαράξς τίποτα πάνω, τσι κα τ «Πιστεύω» ενε παρθενών το πνεύματος, κα δν πιτρέπεται σ᾿ ατ καμμιά παραχάραξις. Λοιπν ατο τί ζητοσαν; «μοιούσιον», ν βάλουν το «ι» στ «μοούσιον». Τ «μοούσιον» ενε Θεός, τ «μοιούσιον» ενε νθρωπος· διότι νθρωπος δημιουργήθη «κατ᾿ εκόνα» κα «καθ᾿ μοίωσιν» το Θεο (Γέν.). Μ τ «μοιούσιον» Χριστς ενε νθρωπος πλέον. Κα γι᾿ ατό, γι μι λέξι, γι να γράμμα, ταράχθη λόκληρο τ σύμπαν. Δν ποχώρησε Μέγας θανάσιος στ συμβιβαστικ ατ προσπάθεια, τν ποία κανε τ κόμμα τν μιαρειανν στν κκλησία. γωνίσθη ναντίον τν ρειανν προσωπικς, ναντίον τν παδν το ρείου, γωνίσθη ναντίον μιαρειανν, ναντίον βασιλέων κα ατοκρατόρων, γωνίσθη ναντίον κόσμου λοκλήρου.
ΛΥΣΣΑΛΕΩΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ
Γι᾿ ατ μως κα τν πολέμησαν λυσσωδς. Διότι πως τ λητόπαιδα δν πετνε πέτρες πάνω στ καρπα δένδρα, λλ πάνω στ καρποφόρα, τσι κα ναντίον το Μεγάλου θανασίου ίξανε λες τς πέτρες μ λύσσα ο χθροί του.
Κα τί δν τν κατηγόρησαν. Τν κατηγόρησαν, τι ενε δικος στος παπδες· τι μέσα στν αλή του λλους χει ενοημένους κα λλους δν τος χει ενοημένους· τι λλον τν χει κοντά του κα λλον τν χει μακριά του. τι ενε δικος, τι ενε σκληρός, τι χτυπ τος παπδες – ποιός; Μέγας θανάσιος! τι πίνει(;). τι κάποιον παπ τν δειρε, κα το κοψε τ χέρι του, κα τ πρε τ χέρι κα κάνει μάγια – φρικτ πράγματα. τι λλον παπ τν σκότωσε, τν ρριξε μέσα στν λάρη(;). τι τίμασε μία κοπέλλα, πο πγε ν ξομολογηθ. τι κλεψε χρήματα π ᾿δ κι π ᾿κε. τι εχε να πιθάρι χρήματα κα τ δωσε γι ν νατρέψ τ καθεστώς, τ καθεστς τς Κωνσταντινουπόλεως. τι μπόδισε τ καράβια ν ναχωρήσουν π τ λιμάνι τς λεξανδρείας κα ν φθάσουν στν Κωνσταντινούπολι γι ν μεταφέρουν τρόφιμα, ν μεταφέρουν σιτάρι. τι… τι… τι… λόκληρη στορία.
Τν πολέμησαν. Δικάστηκε, καταδικάστηκε. Δικαιώθηκε μως π τ Σύνοδο. Μεγάλα γεγονότα. λα ατ τ ντιμετώπισε κα νίκησε Μέγας θανάσιος δι τς δυνάμεως το Θεοῦ...
Κα ρθαν στιγμς πο μεινε μόνος. Πέντε φορς ξωρίστηκε. Μέσα σ σπηλιές, σ χαράδρες κα τάφους ζησε (σ να τάφο κρυβόταν), γι ν μ συλληφθ π τος χθρούς του. Κα μεινε μόνος, κα μόνος του σήκωσε πάνω στος μους του τν ρθοδοξία. ταν διάλλακτος, ταν θαρραλέος, ταν πίμονος, ταν πιστς κα φωσιωμένος ες τ δόγματα τς ρθοδοξίας μας. Ἐὰν ρωτήσετε, Μετ τ Χριστ ποιός ρχεται; πάντησις ενε· πάρχουν στρα, κατομμύρια στρα, λλ μετ τν λιο δευτέρα σ λάμψι ρχεται σελήνη, κα πειτα κολουθον τ λλα στρα το ορανο. Ἐὰν ρωτήσετε, Μετ τν λιο – Χριστ ποιός ρχεται; ρχεται Παναγία ς γυναίκα. λλ᾿ ἐὰν ρωτήσετε, Ποιός ρχεται π τος γίους νδρες; ρχεται Παλος πόστολος. Κα ἐὰν ωτήσετε, Ποιός ρχεται μετ τν Παλο; ρχεται Μέγας θανάσιος. Ενε πατρ πατέρων. Βέβαια. γωνίσθη γι τν ρθόδοξο πίστι.
Τώρα μες τί χουμε ν κερδίσουμε π ατ τ λίγα νθη, τ ποα σκορπίσαμε π τν βίο το γίου; Μεγάλοι θανάσιοι ν γίνουμε, δν μπορομε. Μέγας θανάσιος νήκει στ ξαιρετικ κενα πνεύματα, τ ποα γείρει Θες ες τς δυσκόλους περιόδους τς κκλησίας, γι ν περασπίσουν τ ρθόδοξα δόγματα. μες λοι, βδομήντα δεσποτάδες δν εμεθα; Ν πιάσς τος βδομήντα δεσποτάδες πο εμεθα στν κκλησία τς λλάδος, ν πιάσς τος δεσποτάδες πο χει Βουλγαρία κα Σερβία κα ουμανία κα ωσία κ.λπ. κα τ πατριαρχεα τ νδοξα, τ νυχάκι το Μεγάλου θανασίου δν κάνουμε...
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΙΚΡΟΙ ΑΘΑΝΑΣΙΟΙ
φυγα π τ θέμα; Δν φυγα π τ θέμα. Λέω λοιπόν, τι Μέγας θανάσιος σήκωσε τ νάστημά του μπροστ σ ναν Μέγα Κωνσταντνο κα το λέει· σ στ παλάτια σου, σ στ θρόνο σου, γ στν κκλησία (φαντάσου νά ᾿ταν τώρα στ Πατριαρχεα νας τέτοιος μεγάλος νήρ, χι κόλακας, λλ τοιμος ν θυσιάσ τ πάντα γι τ δόξα το Χριστο, γι τν κκλησία). Μαζέψτε λοιπν τος δεσποτάδες τς λλάδος, τς Βουλγαρίας, τς Σερβίας κ.λπ.· ἐὰν μαζέψς τος παπδες, τος 8.000 παπδες πο χει λλάδα, ν τος στύψς λους, ν μς στύψς λους, τ νυχάκι το Μεγάλου θανασίου δν τ κάνουμε. Είμεθα πολ μακριά. Δν είμεθα ες τοιοτον ψος ρετς κα κανότητος.
ς παρακαλέσουμε τ Θε μέσ᾿ στ θνος μας ν ναδείξ νέα ναστήματα πνευματικς φύσεως, τ ποα θ περασπίσουν τν ρθόδοξο πίστι μας. Ἐὰν δν μπορομε ν γίνουμε Μεγάλοι θανάσιοι, μπορομε ν γίνουμε μικρο θανάσιοι. Μικρο θανάσιοι λοι σες πο εσθε δ. Ἐὰν δν μπορομε ν γίνουμε λιος, ν γίνουμε να κεράκι. Κα τ κεράκι ενε χρήσιμο. Δν χω καιρ ν σς διηγηθ τν στορία νς κεριο, πς μ να κεράκι σώθηκε λόκληρο τάγμα, πς πέρασε λόκληρα βουν μ να κεράκι μέσα στ σκοτάδι. Λοιπόν, μέσα στ σκοτάδι πο είμεθα, ν δν μπορομε ν γίνουμε στέρες φωτεινο κα πολύφωτοι κα ν δν μπορομε ν γίνουμε λιοι, ν γίνουμε να κεράκι στ σκοτάδι ατ  που βρισκόμεθα. λτε λοι! Μπορομε ν γίνουμε μικρο θανάσιοι. Κα τ μικρ παιδάκι, κα γέρος σπρομάλλης, κα γυναίκα, κα γράμματος, κα δικος, κα πίσκοπος, κα πατριάρχης, μπορομε στ δύσκολα ατ χρόνια ν γίνουμε μικρο θανάσιοι. Πολλ μικρ κεριά, ταν νωθον, κάνουν μία μεγάλη λάμπα· κα πολλ μικρ υάκια, ταν νωθον, κάνουν τ Δούναβι ποταμό· κα πολλο μικρο θανάσιοι, νούμενοι, μπορε ν φτάσουν τ Μέγα θανάσιο, τν νσάρκωσι το πνεύματος κα τς ντιστάσεως πρ τς πίστεώς μας.
ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΡΑ
―Μά, θ πτε, κινδυνεύουμε;
Μπορ ν σς π, τι ς ρθόδοξοι κινδυνεύουμε περισσότερο σήμερον π ,τι κινδυνεύανε στ χρόνια το Μεγάλου θανασίου. Γιατ σήμερα τ γγόνια το διά᾿ολου, το ρείου, δν πέθαναν, πως σς επα. Κα σήμερα ρειος πάρχει. Κα διδασκαλία το ρείου ναστήθηκε στ πρόσωπα τν χιλιαστν. Ο χιλιαστα δν λένε τίποτε λλο παρ ατ πο λέει ρειος. ν ωτήσς χιλιαστή, ναν γιο μισον· τν Μέγα θανάσιο. φρίζουνε κα τν βρίζουν. Γιατ ατς ταν πολέμιος τν δεν τς αρέσεώς τους. Κα ν ωτήσς, ποιόν γαπον περισσότερο, ποιόν χουν σ εκόνα; Τν ρειο! Τν ρειο, πο φώρισε γία μας κκλησία, ατο τν χουν ς σπουδαιότατο πρόσωπο τς θρησκείας κα τς στορίας τους. Ο χιλιαστα ενε τ παιδιά, τ γγόνια, τ δισέγγονα το διαβόλου, ο χις ατς πο σκορπον τ δηλητήριο μέσα στς ψυχές. Χθς, λαβα να γράμμα κάτω π τ Μορι. Μο ξομολογεται νας οκογενειάρχης.
χ, λέει, τί παθα. Τ νύχτα τν Χριστουγέννων νοίξαμε τ αδιόφωνο, γι ν πιάσουμε να σταθμό και ντ ν᾿ κούσουμε να χριστουγεννιάτικο τραγούδι, βγκε νας κφωνητς στ αδιοφωνικ σταθμ, ξένου κράτους, κα τ τί επε ναντίον το Χριστο δν λέγεται!
Λυσσομανον ο σταθμο ναντίον το Χριστο. ταν μουν νέος στ Φλώρινα συνέβη τ ξς. π τ Μοναστήρι κατεβαίνουν στ Φλώρινα κα πνε στ μπορικ καταστήματα κα ζητον εκόνες. Πόσο πιστεύουν κάτι χωριάτες, γυνακες κα νδρες, π τ Μοναστήρι! Μπαίνουν μέσα κα παίρνουν εκόνες το γίου Νικολάου, το γίου Δημητρίου…. Τ πρε μυρωδι τ Τελωνεο το Τίτου κα τ πηγόρευσε. Δν δέχεται ν περάσουν εκόνες. Κάνει λεγχο κα δν πιτρέπεται ν χουν εκόνες τν γίων. ποιος χει εκόνες, θεωρεται τι χει πικίνδυνα πράγματα, πως λ.χ. κρηκτικς λες, κα τν σημειώνουν. Κα ο εκόνες γυρίζουν πίσω στ καταστήματα· δν μπορον ν περάσουν ο εκόνες
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
Βάλλεται λοιπν κα κινδυνεύει ρθοδοξία π πολλς πλευρές. Γίνεται μεγάλος πόλεμος ναντίον τς ρθοδοξίας, κα πρέπει ν σταθομε φρουροί. πως ο στρατιτες πάνω στ σύνορα φυλάγουν κα μόλις δον κάτι φωνάζουν λτ!,χουμε στρατιτες γενναίους πάνω στ χιονισμένα βουνά, στ Καϊμακτσαλάν, στ Βίτσι κ.λπ., πο μέσα στν γρια νύχτα τουρτουρίζουν κε πάνω στ βουν κα δν πιτρέπουν σ χθρ οτε να βμα ν προχωρήσ, λλ φωνάζουν λτ! κα τν σταματνε, κα ενε τοιμοι ν πέσουν ες τ σύνορα περασπίζοντες τν κεραιότητα τς πατρίδος μας― πως ατο φυλνε τ σύνορα, ν φυλάξουμε κ᾿ μες τ πνευματικ σύνορα. Τ δ πνευματικ σύνορα, πο χουν ξία μεγαλύτερη π τ λλα σύνορα, ενε ρθοδοξία. Ν τν φυλάξουμε. Ν γίνουμε, μικρο κα μεγάλοι, νας βράχος, νας γαλάζιος βράχος, κα ν πομε στ γρια κύματα τς Δύσεως κα τς νατολς, ν πομε σ λους· λτ, δν θ περάσετε! Είμεθα Πόντιοι, είμεθα Μικρασιάται, είμεθα λληνες, είμεθα Χριστιανοί, δν θ περάσετε. Μασόνοι δν θ περάσετε, θεοι κομμουνιστα δν θ περάσετε, χιλιαστα εχωβτες δν θ περάσετε, φράγκοι δν θ περάσετε, προτεστάντες δν θ περάσετε. χι. Θ μείνουμε δ φρουρο στ φρούριο, μικρο κα μεγάλοι, μία ψυχή, νας λαός. Κα λπίζω Θεός, πο βοήθησε τν Μέγα θανάσιο, τος μεγάλους πατέρας, θ βοηθήσ κ᾿ μς ν μείνουμε μέχρι τέλους τς ζως μας πιστο ες τν Κύριον μν ησο Χριστόν· ν, παδες λλήνων, μνετε κα περυψοτε ες πάντας τος αἰῶνας. μήν.
πίσκοπος Αγουστνος
(Απομαγνητοφωνημένη σπερινή μιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στν ερό να τς γίας Τριάδος Πτολεμαΐδος 30-12-1973