Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Ο ΝΟΜΙΚΟΣ, ΤΟ ΜΙΞΕΡ ΚΑΙ Ο ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ Ποιο κοινό συνδέει τους δύο δεσποτάδες (Ναυπάκτου Ιερόθεο και Λάρισας Ιγνάτιο) ώστε συχνά να συναντιούνται και να αλληλολιβανίζονται ενώ φαινομενικά τους χωρίζει μέγα χάσμα;


 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :  "ΑΓΩΝΑΣ" Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης αρ. φύλλου 214 & 215 Μάρτιος -Απρίλιος 2015   http://www.agonas.org/



Ο ΝΟΜΙΚΟΣ, ΤΟ ΜΙΞΕΡ ΚΑΙ Ο ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ


Η πρόσφατη παρουσία και ομιλία του Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου στη Λάρισα γέννησε απορίες σ’ εκείνους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, τις οποίες και μας διαβίβασαν.
Ερωτούν: Ποιο το κοινό που συνδέει τους δύο δεσποτάδες (Ναυπάκτου Ιερόθεο και Λάρισας Ιγνάτιο) ώστε συχνά να συναντιούνται και να αλληλολιβανίζονται ενώ φαινομενικά τους χωρίζει μέγα χάσμα;
Και διευκρινίζουν:
Ο μεν είναι λόγιος και διακρίνεται για το πλούσιο συγγραφικό του έργο, ο δε (Ιγνάτιος) το αντίθετο, υστερεί αισθητά στον τομέα αυτό γι’ αυτό και προσκαλεί ιεροκήρυκες από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Ο ένας (Ιερόθεος) είναι αντιπατριαρχικός (λόγω των οικουμενιστικών ανοιγμάτων του Βαρθολομαίου- έτσι λέει) και ο άλλος φιλοπατριαρχικός.
Ο Ιερόθεος: 1) Εκλέχθηκε κανονικά σε χηρεύουσα μητρόπολη. 2) Χειροτονήθηκε κατά την τάξη που θέσπισαν οι Πατέρες και προβλέπει η Παράδοση της Εκκλησίας. 3) Έφερε μαζί του το νομικό διάταγμα, τη διαβεβαίωση (ορκωμοσία) στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας – στοιχεία απαραίτητα ώστε να αναγνωρισθεί ως νόμιμος από τις Αρχές και το … λαό της μελλοντικής του μητρόπολης και να γίνει αποδεκτός κατά την ενθρόνισή του με την ιαχή ΑΞΙΟΣ.
Ο Ιγνάτιος, αντίθετα, δεν διέθετε κανένα από τα παραπάνω νόμιμα στοιχεία. 1) Η εκλογή του υπήρξε Αντικανονική διότι η μητρόπολη Λάρισας για την οποία εκλέχθηκε δεν βρίσκονταν σε χηρεία (ακυρώθηκε η εκλογή του με την υπ’ αριθ. π. 1914/94 του ΣτΕ). 2) Η χειροτονία του, ως εκ τούτου, ήταν ως μηδέποτε γενομένη, δεδομένου ότι επί πλέον παραβιάστηκαν όλοι οι σχετικοί Κανόνες, έγινε κεκλεισμένων των θυρών – χωρίς την παρουσία του λαϊκού στοιχείου –, και οι δρόμοι γύρω από το ναό βάφτηκαν με αίμα αντιφρονούντων πιστών! Επίσης δεν είχε το νομικό διάταγμα και συνεπώς δεν δόθηκε η διαβεβαίωση (ορκωμοσία) ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, οπότε η ενθρόνισή του υπήρξε παράνομη. Οι ελάχιστοι εκ των Αρχών, που παραβρέθηκαν κατ’ εντολήν, ένοιωθαν αμήχανα διότι συμμετείχαν σε μια παρωδία, ενώ ο λαός απομακρυσμένος από το ναό τον αποδοκίμαζε με το ΑΝΑΞΙΟΣ, και αιμόφυρτος οδηγούνταν κατά δεκάδες στα νοσοκομεία με σπασμένα κεφάλια, πλευρά, χέρια εξ αιτίας του υπερβάλλοντος ζήλου των δυνάμεων καταστολής φερμένων απ’ όλη την Ελλάδα με τις ευλογίες των «αγίων» Πατέρων, οι οποίοι θέλουν να αγνοούν ότι οι Κανόνες της Εκκλησίας για τις παραβάσεις αυτές προβλέπουν ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ…
Όντως εδώ έχουμε δύο ανόμοια πράγματα, σαν το λάδι με το ξίδι. Η διαφορετικότητα όμως αυτή χάνεται όταν ρίξεις τα δύο υγρά στον κάδο του μίξερ και τα περιστρέψεις με ταχύτητα.
Στην προκειμένη περίπτωση η διαφορετικότητα των δύο ανδρών εξαφανίζεται όταν αμφότεροι χρησιμοποιήσουν τον ίδιο… κάδο, δηλαδή τον ίδιο ΝΟΜΙΚΟ.
Με τις συμβουλές του καταφέρνει να τους πείσει (ζαλίσει) να χρησιμοποιήσουν την ίδια συνταγή (αναλγησία, πυγμή, φιλαργυρία, ψέμα). Έτσι ο... κάδος έκανε την αλχημεία του δηλαδή μετέβαλε το λάδι και το ξίδι σε λαδόξιδο, σε νέο προϊόν που δεν είναι ούτε λάδι, ούτε ξίδι. Με την καινούργια αυτή ιδιότητα το δεσποτικό “λαδόξιδο” ενεργεί κάτω από την ίδια φιλοσοφία, «τα πάντα θα ανήκουν στο δεσπότη». Κι η εφαρμογή της αρχίζει ανταλλάζοντας κατά καιρούς απόψεις. Ο Ιερόθεος είχε μια ευημερούσα μοναστική αδελφότητα από 25 μοναχούς απολαμβάνουσα την εκτίμηση του κόσμου κι επειδή ελάμβανε κάποιες επιδοτήσεις θέλησε να τις βάλει υπό τον έλεγχό του, πράγμα που νομικά ήταν αδύνατο. Έθεσε τότε την μονή υπό διωγμόν αποφασισμένος να την διαλύσει, οπότε η μητρόπολη θα ήταν ο μόνος διαχειριστής. Επειδή όμως και πάλι “δεν του βγαίναν τα κουκιά» μετήλθε το ψέμα και τη συκοφάντηση επιτυγχάνοντας την «ακοινωσία τους» - προσφιλής τακτική των δεσποτάδων όταν θέλουν ν’ απαλλαγούν από κάποιο ανεπιθύμητο (σας θυμίζει κάτι;) –. Έτσι χάλασε το μοναστήρι, πράγμα που δεν έγινε ούτε επί Οθωμανών ούτε επί Βαυαρών. Κι ο Ιγνάτιος προκειμένου ν’ απαλλαγεί από τους Αγωνιζόμενους εφάρμοσε την ίδια τακτική (ψέμα και δυσφήμιση) και οδήγησε πολλούς χριστιανούς στα δικαστήρια, δίχασε οικογένειες, χώρισε φίλους, έφερε σε οικονομική απόγνωση πολλούς και σκανδάλισε συνειδήσεις με τη διεκδίκηση μεγάλων χρηματικών ποσών προς αποκατάσταση της «ηθικής βλάβης».
Να λοιπόν που, τα φαινομενικά αταίριαστα μπορούν να συμπλεύσουν αρκεί να βρεθεί το… μίξερ με τον κατάλληλο «ΝΟΜΙΚΟ κάδο».