Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Η Αναμφισβητητη Αγιοτητα του Μεγαλου Κωνσταντινου




ἐπιμελείᾳ 

πατρός Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.
 
Ἡ ἀγιότητα δέν προσδιορίζεται μέ τά κριτήρια τοῦ ὀρθολογικοῦ Προτεσταντισμοῦ τῆς ἐκπεσμένης δύσης, ἀλλά μέ τήν διαχρονική συνείδηση τοῦ πληρώματος

τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἅγιος στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολήν δέν ἐπιβάλλεται διά τῆς ἀνακηρύξεως ἀπό τήν διοίκηση τῆς ἐκκλησίας, ἀλλά καθιερώνεται ἀπό τήν ὁμόφωνη ἀναγνώριση τοῦ ἀλάνθαστου κριτήριου τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία Του.



Καί μόνον ἡ σύγκληση τῆς ἁγίας Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο καί ἡ καταδίκη τῆς ἀντιθέου αἱρέσεως τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἀπό τούς ἁγίους 318 θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας θά ἀρκοῦσε γιά τήν τιμή του ὡς μεγίστου ἁγίου

τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου.



Μέ τήν ἀμέριστη συμπαράσταση καί τήν οἰκονομική στήριξη τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου χτίστηκαν ἀπό τήν Ἁγία Ἑλένη 330 ἱεροί ναοί στούς Ἁγίους Τόπους, ἐκεῖ ὅπου ἔλαβαν χώρα ὅλα τά ζωοποιά γεγονότα τοῦ Εὐαγγελίου, πού ἄλλαξαν τόν ῥοῦν τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, στή Ναζαρέτ, στήν Βηθλεέμ, στόν Γολγοθά καί στόν Πανάγιο Τάφο. Ἀπό τήν Ἁγία Ἑλένη βρέθηκε ὁ Τίμιος καί ζωοποιός Σταυρός τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας.


Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, πού μόλις τόν 19ο αἰῶνα ἄρχισαν νά ἐμφανίζονται στήν δύση,

ὑπῆρξαν πρωταρχική μέριμνα τοῦ Μεγάλου βασιλέως, μετά τούς ἀπάνθρωπους διωγμούς τῶν Δεκίων καί τῶν Διοκλητιανῶν, πού λατρεύονταν σάν θεοί. Πολλές ἀπό τίς διατάξεις τῆς ποτισμένης ἀπό τήν χριστιανική φιλανθρωπία νομοθεσίας τοῦ Μεγάλου Στρατηγοῦ, ὅπως τό ἀτομικό δικαίωμα τῆς ἀνεξιθρησκείας στά Μεδιόλανα, τό 313,  περιέχονται σχεδόν αὐτολεξεί καί στά σύγχρονα Συντάγματα τῆς ὄψιμα παρουσιαζόμενης, μετά ἀπό 1600 χρόνια, ὡς "πολιτισμένης" δύσης.


«βαθύς νθρωπισμς κα μέριμνα δι τν δικαιοσύνην χαρακτηρίζουν τ νομοθετικ κοινωνικ μέτρα, τινα λαβεν Κωνσταντνος μετ τν Σύνοδον τῆς Νικαίας. Διάκειται δυσμενς πρς τν παλλακείαν κα πηγόρευσε τ βάρβαρον θιμον τν γώνων τν μονομάχων. Δν πιτρέπει ν χωρίζουν τάς οκογενείας τν δούλων, ταν τ πωληθέντα κρατικ κτήματα, ες μέχρι τότε διεβίουν, διενέμοντο μεταξ τν νέων δικαιούχων. Κατήργησε τν δι σταυρο θάνατον, πηγόρευσε τν στιγματισμν ες τ πρόσωπον κα θέσπισεν, πως ο κρατούμενοι ες τς φυλακς δικαιονται καθ’ κάστην ν βλέπουν τ φς το λίου. Χαρακτηριστικός τῆς νδελεχος φροντίδος το αὐτοκράτορος δι τν πιβολν τς θικς τάξεως εναι νόμος  κολάζων τν παγωγν παρθένου κα νόμος ξιν παρ το πιτρόπου, πως σεβασθ τν παρθενίαν τς π’ ατο

πιτροπευομένης νεάνιδος».


Μέγας Κωνσταντνος ξαγόραζε διος κα πελευθέρωνε αχμάλωτους στρατιτες το χθρο, τος ποίους εχαν συλλάβει οστρατιτες του! Προσθέτω σ’ ατ τν παγόρευση τς παλλακείας γιά τος γγαμους, (τῆς συνύπαρξης δηλ. συζύγου κα παλλακίδας, δηλ. «πίσημης ρωμένης»), κα τ ξαιρετικ φιλολαϊκ μέτρο τς καθιέρωσης τς Κυριακς ς ργίας «δι τν στικν πληθυσμόν», ν «ο κάτοικοι τς παίθρου φίενται λεύθεροι ν ρυθμίζουν τς γροτικάς σχολίας των ναλόγως τῶν καιρικν συνθηκν». 


Σύμφωνα μὲ τοὺς Χριστιανούς, γιότητα το Μεγάλου Κωνσταντίνου δὲν εἶναι τιμητικὸς τίτλος, ποὺ τοῦ ἀποδόθηκε λόγῳ «τς καθοριστικς ποστήριξης κα τς προσφορς του πρς τν κκλησία», ἀλλὰ γεγονς πιβεβαιωμένο π τὸν Θε μ θαύματα· ὄχι μόνο μὲ τὴν περίφημη θεοσημεία τοῦ σταυροῦ ν τούτῳ νίκα»), ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ὅραμα ἀγγέλου, ποὺ τὸν καθοδηγοῦσε κατὰ τὴν  χάραξη τῶν ὁρίων τῆς Κωνσταντινούπολης, μὲ τήν μυροβλυσία κατὰ τὸ θάνατό του, μὲ πλῆθος ἰάσεων στὸν τάφο του, ἀλλὰ καὶ μέ πολλά μεταγενέστερα θαύματα.
ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ 
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ
     Δὲν θὰ πραγματευθοῦμε τὶς παρακάτω θέσεις μας ἀπὸ τὶς θολὲς βιβλιογραφικὲς πηγὲς τῆς Δύσης, ὅσον ἀφορᾶ τὴν προσωπικότητα τοῦ Μεγάλου ατο γίου μας, ποὺ πολλὲς φορὲς στάζουν χολὴ καὶ ἱστορικὸ δηλητήριο μὲ στόχο νὰ ἀπομειώσουν τὸ παγκόσμιο κῦρος του, ἀλλὰ θὰ καταθέσουμε τὰ νάματα τῶν πηγῶν τῆς Ἑλληνικῆς καρδιᾶς καὶ τῆς Ρωμαίικης παράδοσης, ποὺ ξέρει νὰ τὸν τιμάει ἐδῶ καὶ πάνω ἀπό χίλια ἑξακόσια χρόνια μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικὲς! Σὲ πεῖσμα τῶν Καρλομάγνειων ἐργατῶν Προτεσταντῶν "θεολόγων" καί τῶν νεκρῶν πνευματικά ἱστορικῶν τῆς ἀνέραστης ἀπὸ ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ  σημερινῆς προσπάθειας γιά παγκοσμιοποίηση ἀποδεικνύεται καί μέσα ἀπό ἀδιαμφισβήτητες ἱστορικές πηγές ἡ ἁγιότητα τοῦ πλέον λαοφιλοῦς ἁγίου τῆς Ρωμηοσύνης!

     Μέγας Κωνσταντνος καὶ γία λένη, ἡ μητέρα του ἀποτελoῦν τὸ κατεξοχὴν γεωπολιτικὸ δίδυμο τῆς παγκόσμιας ἱστορικῆς ἀνατροπῆς , ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἀπελθοῦσα ἱστορία ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὶς δικές μας ἡμέρες.

     Πόσες μεταγενέστερες Αὐτοκρατορίες-Δυνάστες καὶ Τύραννοι προσπάθησαν νὰ τοὺς μιμηθοῦν μέχρι καὶ σήμερα, ὅλες ὅμως γκρεμίζονται στὰ τάρταρα τῆς παραφροσύνης καὶ τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωισμοῦ τους! Καὶ αὐτὸ γίνεται, γιατί δὲν ἀναγνώρισαν τὸ Μυστήριο τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καὶ τὸ Παγκόσμιο Γεγονὸς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἀναγνώρισε καί προσκύνησε ὁ Μέγας βασιλεύς καί ἅγιος.

     Ἡ ὡραία Ἑλένη τῆς Σπάρτης πῆρε τὸν ἐκλεκτό τῆς σαρκικῆς καρδιᾶς της, τὸν Πάρι,  καὶ  τράβηξε πρὸς τὴν Τροία. Τὸ ἴδιο αὐτὸ  Ἑλληνικὸ ὄνομα ποὺ ἀκούγεται  στὰ Ὁμηρικὰ Ἔπη τῆς Ἰλιάδας φέρει ἡ Ἁγία Ἑλένη, ἐνδεικτικό της ἀδιάσπαστης ἱστορικῆς συνέχειας καὶ γενετικῆς συνάφειας τοῦ  λαοῦ μας, μὲ τὴν μόνη διαφορὰ ὅτι  σαπόστολος γία λένη παίρνει τὸν ἀγαπημένο υἱὸ της, τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο καὶ συμβαδίζουν στὸν δρόμο πρὸς τὴν ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΝ, ποὺ τοὺς χάραξε ὁ Ἐκλεκτός της Καρδιᾶς τους, μὲ θεοσημεῖα, δηλ. σταυρωμένος κα ναστημένος Κύριος μας ησος Χριστός.

     Μὲ μία ἁπλῆ καὶ εὐλογημένη κίνηση τίναξαν τότε στὸν ἀέρα τὸ παγκόσμιο μυστήριο τῆς ἀνομίας καὶ θεμελίωσαν μιά τέτοια κρατικὴ ὑπόσταση Αὐτοκρατορίας, ὅπου στὸ διάβα τῶν αἰώνων αὐτὴ "χώνεψε" μὲ συναλληλία, ἰσοτιμία καὶ σεβασμὸ λαούς, φυλὲς καὶ γλῶσσες μὲ τ Μυστήριο τς ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ κα ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.

     γία λένη, παρά τὸ προχωρημένο τῆς ἡλικίας της, συνέχισε τὴν γεωπολιτική της εἰρηνικὴ ἐκστρατεία στὴν Παλαιστίνη καὶ ΘΕΙᾼ ΝΕΥΣΕΙ ἔφερε στὴν παγκόσμια ἐπιφάνεια τοῦ πλανήτη μας τὰ ἀδιάψευστα ΠΕΙΣΤΗΡΙΑ τῆς πνευματικότητας τῆς Νέας Ρωμαϊκῆς  Αὐτοκρατορίας.

     Ο ΣΤΑΥΡΟΣ καὶ ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΗ  ἀπὸ τότε ἦταν τὰ φυλακτήρια "τῆς τότε πρώτης πνευματικῆς παγκοσμιοποίησης" τῶν Λαῶν ποὺ ἔφερνε τ πρ Πν νομα το ΧΡΙΣΤΟΥ μας καὶ ὁριοθετοῦσε τὰ σύνορά της στὶς πορεῖες ποὺ χάραξαν "ο ραοι πόδες τν Εαγγελιζόντων τν ΕΙΡΗΝΗΝ " ποστόλων, καὶ κυρίως, ἐπὶ τῶν  διαδρομῶν το Παμμεγίστου ποστόλου Παύλου.

     Τὸ γεγονὸς ὅτι ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἡ ἐπίσημη γλῶσσα  ἦταν τὰ λατινικὰ, δὲν ἀποστερεῖ τὴν οὐσιαστικῆς σημασίας  συμβολὴ τῆς Ἑλληνίδας μητέρας του γίας λένης  στὴν ἐπίγνωση  ἐκ μέρους τοῦ Αὐτοκράτορα  τῶν στρατηγικῶν-πολιτισμικῶν ἐπιλογῶν τοῦ ἄλλου Μεγάλου τῆς Ἱστορίας μας, τοῦ Μεγάλου λεξάνδρου.

     Μετ τ παγκόσμιας στορικς σημασίας διάταγμα τν Μεδιολάνων, ὅλοι οἱ δρόμοι ὁδηγοῦσαν στὴν ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΝ, ὅπου ἀναδυόταν ἡ Νέα Ρώμη καὶ ταυτόχρονα, δυστυχῶς, στὴν δύση κάποιοι ἔσπερναν σπόρους φθόνου καὶ διχόνοιας, γιὰ νὰ ἀναρριχηθοῦν ἀργότερα οἱ νοητὲς τσουκνίδες μὲ τὰ δηλητήρια τῶν ἀντιθέων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τῶν δολοφονικῶν Σταυροφοριῶν καὶ ἄλλων μέχρι σήμερα ἐνεργειῶν ποὺ δείχνουν ἀπύθμενο μίσος κατά τῆς μοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας καὶ τήν ἑωσφορική τους ἰδιοτέλεια.

     Ἀναρωτηθήκαμε, ἂν στὴν αἱρετίζουσα Δύση, ὅπου κατὰ ρηματικὴ ἔκφραση κάποιου πολιτικοῦ τῶν πάλαι ποτὲ χρόνων τῆς δύσμοιρης μεταπολίτευσης "ἀνήκομεν",  πόσοι Ἱεροὶ Ναοὶ εἶναι ἀφιερωμένοι στὴν μνήμη καὶ τὴν τιμὴ τν γίων κα σαποστόλων Κωνσταντίνου κα λένης;

     Πόσοι δυτικοὶ φίλοι μας φέρουν τὸ ὄνομα αὐτό;

     Γιατί στὴν Ρωμαίικη Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια εἶναι τόσο πνευματικὰ δημοφιλεῖς αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι;

     Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ.

     Οἱ πρόγονοι μας γνώριζαν πολὺ καλὰ, ποιοὶ ἦταν οἱ στυλοβάτες τῆς Ρωμηοσύνης καὶ θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτοὺς τους πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου.

     Παράλληλα γνώριζαν, γιατί ὑπέφεραν στὸ διάβα τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὸ μίσος καὶ τὸ κόμπλεξ τῶν δῆθεν Σταυροφόρων τῆς Δύσης,  ποὺ μόνο καταστροφὲς καὶ προδοσίες τοὺς "χάριζαν", καὶ αὐτοὶ, σὰν ἀντίδοτο τῆς δυτικῆς μοχθηρῆς ζηλοτυπίας,  σπειραν κα νήγειραν κατοντάδες πανάλευκα κκλησάκια καί μεγαλοπρεπεῖς Ναούς στν μνήμη ατν τν δύο γίων σ λη τν νδοχώρα τς ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ, δίνοντας μάλιστα τὸ ὄνομα αὐτῶν τῶν γίων στὰ παιδιά τους.  

     Μάλιστα στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας τ νομα Κωνσταντνος ἦταν συνυφασμένο μὲ τὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ τοῦ σκλαβωμένου γένους μας. Ἂν ἐκεῖνα τὰ χρόνια εἴχαμε Φραγκοκρατία τὸ ὄνομα αὐτὸ θὰ ἦταν παντελῶς ἐξαφανισμένο σήμερα!!!

            Ἡ προσωπικὴ ζωὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου δὲν ἦταν ρόδινη. Τὸν πολέμησαν ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές,  ἀλλὰ δὲν τὸν σάλεψαν ἀπὸ τὴν Πίστη του. Ἄλλωστε τὸ ὄνομά του στὰ Ἑλληνικὰ σημαίνει ΕΥ-ΣΤΑΘΙΟΣ, δηλ καλὰ σταθερὸς, καὶ αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε σὲ ὅλη τὴν βιωτὴ του προασπίζοντας τ Δόγμα τς ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ μ τος γιους Θεοφόρους κα Οκουμενικος Πατέρες τό 325 μ.Χ.! Καθιερώνοντας μάλιστα τὴν ἀνάγκη σύγκλησης Οκουμενικῆς Συνόδου, ὅταν διακινδύνευσε τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς "βαρεῖς λύκους" τῆς ἀρειανικῆς αἱρέσεως.

     Εἶναι δυνατὸν καὶ ἐμεῖς σὰν παιδιὰ τῆς γνήσιας Ρωμηοσύνης το Μεγάλου Κωνσταντίνου νὰ περάσουμε καλὰ στὰ χέρια τῆς σημερινῆς Παναίρεσης τῶν Νεοποχιτῶν, ποὺ ζήλεψε τὴν Νέα Ρώμη, καὶ στὴν θέση της βάλθηκε νὰ φτιάξει τὴν Νέα Ἐποχὴ καί τόν ἄθεο Οἰκουμενισμό, διασαλεύοντας τὰ θεμέλια τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ μὲ ἑκατόμβες ἀθώων θυμάτων!!!

     Ὅλες οἱ σημερινὲς κρίσεις ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν διαφημιζόμενη  Παναίρεση τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ ὅλες οἱ λύσεις θὰ δοθοῦν, ὅταν ξεφτίσει τὸ πνευματικό της ὑπόβαθρο, γιατί ἀδυνατεῖ νὰ δώσει καθαρὲς ἀπαντήσεις στὴν χειμαζόμενη ἀνθρωπότητα τῶν καιρῶν μας.

     Νὰ, λοιπὸν, γιατί Μέγας Ἅγιος Κωνσταντνος σήμερα εἶναι τόσο ἐπίκαιρος, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ !!!

    

ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ.


(Ἡ εἰσαγωγή καί ὁ πολυτονισμός τοῦ κειμένου, μαζί μέ πολλές ἄλλες γραμματικές καί συντακτικές διορθώσεις καί προσθῆκες διευκρινιστικές, ἔγιναν μέ δική μας φροντίδα καί ἐπιμέλεια. Δρ.Ν. π. Νικόλαος Δημαρᾶς).











Η ΚΑΤΑΦΑΝΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΕΙ ΣΦΟΔΡΑ ΤΟΥΣ ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΟΥΣ !


Το Θ. Ἰ. Ρηγινιώτη


(Ὁ πολυτονισμός καί αὐτοῦ τοῦ κειμένου, μαζί μέ πολλές διορθώσεις καί προσθῆκες διευκρινιστικές, ἔγιναν καί πάλι μέ δική μας φροντίδα καί ἐπιμέλεια. Δρ.Ν. π. Νικόλαος Δημαρᾶς).


     Θὰ πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε νηφάλια ὅτι ατοκράτορας Κωνσταντίνος  Α΄, κόκκινο πανὶ γιὰ τοὺς κάθε εἴδους πολέμιους τοῦ Χριστιανισμοῦ, εναι κα Μέγας κα γιος. Ἡ παύση τῶν διωγμῶν καὶ οἱ ἀποφάσεις περὶ  ἀνεξιθρησκείας, γεγονότα τεράστιας ἱστορικῆς καὶ ἀνθρωπιστικῆς σημασίας, ἀρκοῦν γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν τοῦ λόγου τοῦ ἀληθές· ἐπειδὴ ὅμως τὸ ὄνομά του ἔχει περιβληθεῖ μὲ διάφορους ἀντιχριστιανικοὺς μύθους, ἂς ἐξετάσουμε τὴν περίπτωσή του ἐκτενέστερα μέ βάση καί τά ἱστορικά στοιχεῖα ἀπό ἀδιαμφισβήτητες ἐκκλησιαστικές καί ἱστορικές πηγές.

     Δὲν ὑπάρχει καμμιά ἐπίσημη ἐκκλησιαστικὴ ἀπόφαση ποὺ νὰ ἀνακηρύσσει γιο τν Μέγα Κωνσταντνο, οὔτε καὶ σημειώνεται κάπου ἡ ἀρχὴ τῆς ἀπόδοσης τιμῆς ἁγίου πρὸς αὐτόν. Μὲ τὸ μεγάλο σύγχρονό του Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Μέγα θανάσιο ἦρθε μάλιστα σὲ σύγκρουση, λόγῳ μίας ὄψιμης ὑποστήριξης πρὸς τον  Ἄρειο, ὁ δὲ ἱστορικὸς καὶ βιογράφος του Εσέβιος Καισαρείας δὲν εἶχε τὸ  κῦρος ποὺ θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐπιβάλει κατὰ κανένα τρόπο μία «ἁγιοποίηση» τοῦ Κωνσταντίνου. Τέλος, οἱ διάδοχοί του πολέμησαν νὰ γκρεμίσουν αὐτὰ πού ὁ ἴδιος εἶχε ὀνειρευτεῖ·

     Ὁ Κωνστάντιος, ὁ γυιός του, ὑποστήριξε τὸν Ἀρειανισμό, κατάργησε τὴν πίστη τῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας καὶ δίωξε τοὺς Ὀρθόδοξους! 

     Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ὁ ἀρειανός Οὐάλης, ἐνῶ ἀνάμεσά τους ὁ Ἰουλιανὸς, ἐπίσης, ὑπέσκαψε τήν Ἐκκλησία μὲ κάθε τρόπο (καὶ μὲ αἷμα) [1], προσπαθῶντας νὰ παλινορθώσει τὴν ἐθνικὴ θρησκεία τῆς εἰδωλολατρικῆς θεουργίας καὶ τῶν ἀναρίθμητων δαιμονικῶν θυσιῶν.[1] 

     Ὁ Μέγας Κωνσταντνος, λοιπὸν, γιοποιήθηκε π τ λαό.

     Τὸ φανερώνει τὸ  πλῆθος τῶν Χριστιανῶν ποὺ φέρουν τὸ ὄνομά του. Εσέβιος καταγράφει ὅτι, ἀμέσως μετὰ τὸ θάνατό του, ὁ στρατὸς ξέσπασε σὲ θρήνους, ἀπὸ τόν τελευταῖο ὁπλίτη μέχρι τοὺς ἀνώτερους ἀξιωματικούς, γιὰ «τὸν σωτῆρα, τὸν φύλακα, τν εεργέτη… τν γαθ ποιμένα», ἐνῶ παρόμοιες ἦταν οἱ ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ, ὅταν τὸ σκήνωμά του μεταφέρθηκε στήν Κωνσταντινούπολη[2].

     Καὶ ἦταν φυσικό, ἐφόσον :

     «βαθύς νθρωπισμς κα μέριμνα δι τν δικαιοσύνην χαρακτηρίζουν τ νομοθετικ κοινωνικ μέτρα, τινα λαβεν Κωνσταντνος μετ τν Σύνοδον τῆς Νικαίας. Διάκειται δυσμενς πρς τν παλλακείαν κα πηγόρευσε τ βάρβαρον θιμον τν γώνων τν μονομάχων. Δν πιτρέπει ν χωρίζουν τάς οκογενείας τν δούλων, ταν τ πωληθέντα κρατικ κτήματα, ες μέχρι τότε διεβίουν, διενέμοντο μεταξ τν νέων δικαιούχων. Κατήργησε τν δι σταυρο θάνατον, πηγόρευσε τν στιγματισμν ες τ πρόσωπον κα θέσπισεν, πως ο κρατούμενοι ες τς φυλακς δικαιονται καθ’ κάστην ν βλέπουν τ φς το λίου. Χαρακτηριστικός τῆς νδελεχος φροντίδος το αὐτοκράτορος δι τν πιβολν τς θικς τάξεως εναι νόμος  κολάζων τν παγωγν παρθένου κα νόμος ξιν παρ το πιτρόπου, πως σεβασθ τν παρθενίαν τς π’ ατο πιτροπευομένης νεάνιδος».[3] 


     Ἡ ἀπαγόρευση τοῦ στιγματισμοῦ στὸ πρόσωπο, μέτρο εὐνοϊκὸ κυρίως γιὰ τοὺς δούλους, ἀπὸ πίδραση τς χριστιανικς δέας γι τν νθρωπο ς πλασμένον κατ’ εκόνα Θεο,  καθὼς καὶ ἡ μέριμνα γιὰ τὶς οἰκογένειες τῶν δούλων, σημαίνουν ὅτι δολος ντιμετωπίζεται πλέον ς νθρωπος, ὄχι ὡς ἀντικείμενο, πρᾶγμα ποὺ ἀνατρέπει ἐντελῶς τῆς καθιερωμένη ὀπτικὴ τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, γιὰ νὰ φτάσουμε στὸν ἅγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, σχεδὸν ἕνα αἰῶνα μετά, ποὺ θὰ ἐπιχειρηματολογήσει ὑπὲρ τῆς ἀδελφότητας κυρίων καὶ δούλων![4]


     Μέγας Κωνσταντνος ἐξαγόραζε ὁ ἴδιος καὶ ἀπελευθέρωνε αἰχμάλωτους στρατιῶτες τοῦ ἐχθροῦ, τοὺς ὁποίους εἶχαν συλλάβει οἱ στρατιῶτες του![5] Προσθέτω σ’ αὐτὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς παλλακείας γιά τοὺς ἔγγαμους, (τῆς συνύπαρξης δηλ. συζύγου καὶ παλλακίδας, δηλ. «πίσημης ρωμένης»), καὶ τὸ ἐξαιρετικὰ φιλολαϊκὸ μέτρο τῆς καθιέρωσης τῆς Κυριακῆς ὡς ἀργίας «δι τν στικν πληθυσμόν», ἐνῶ «ο κάτοικοι τς παίθρου φίενται λεύθεροι ν ρυθμίζουν τς γροτικάς σχολίας των ναλόγως τῶν καιρικν συνθηκν» [2].


     Σύμφωνα μὲ τοὺς Χριστιανούς, γιότητα το Μεγάλου Κωνσταντίνου δὲν εἶναι τιμητικὸς τίτλος, ποὺ τοῦ ἀποδόθηκε λόγῳ «τς καθοριστικς ποστήριξης κα τς προσφορς του πρς τν κκλησία», ἀλλὰ γεγονς πιβεβαιωμένο π τὸν Θε μ θαύματα· ὄχι μόνο μὲ τὴν περίφημη θεοσημεία τοῦ σταυροῦ ν τούτῳ νίκα»), ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ὅραμα ἀγγέλου, ποὺ τὸν καθοδηγοῦσε κατὰ τὴν  χάραξη τῶν ὁρίων τῆς Κωνσταντινούπολης, μὲ τήν μυροβλυσία κατὰ τὸ θάνατό του, μὲ πλῆθος ἰάσεων στὸν τάφο του, ἀλλὰ καὶ μέ πολλά μεταγενέστερα θαύματα.



     Ἀκόμη κι ἂν τὰ παραπάνω τεκμήρια θεωρηθοῦν μῦθοι, πρέπει νὰ τονίσω ὅτι νας λας δν πλάθει μύθους θαυμάτων κα γιότητας γι να βασιλιά, ν δν τν θεωρε γεμᾶτο γάπη κα διαποτισμένο π τ θεία χάρη.


     Γιὰ τὴν ἱστορία, ἂς ἀναφέρουμε ὅτι γιος δὲν ἀπαγόρευσε τήν εἰδωλολατρία, οὔτε ἀναγόρευσε τὸ Χριστιανισμὸ σὲ ἐπίσημη θρησκεία της αὐτοκρατορίας, (αὐτὴ τὴ θέση συνέχισε νὰ τὴν κατέχει ἡ ἀρχαία θρησκεία, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος ἦταν ἀνώτατος ἀρχιερέας, κατὰ τοὺς θεοκρατικούς ρωμαϊκοὺς θεσμούς), δὲν ἔκλεισε τοὺς ἀρχαίους ναούς, ἐκτὸς ἀπὸ λίγους, στοὺς ὁποίους ἐκπορνεύονταν κορίτσια, ὅπως τῆς Ἀστάρτης στὰ Ἄφακα τῆς Φοινίκης, καὶ ἕνα δεύτερο πάνω στὸν Πανάγιο Τάφο, γιὰ εὐνόητους λόγους. 

     Ἀντίθετα, ἵδρυσε στὴ νεογέννητη Κωνσταντινούπολη καὶ ναοὺς τῆς Ρέας καὶ τῆς Τύχης, μεταφέροντας στὸν πρῶτο τὸ πανάρχαιο ξόανο τῆς θεᾶς ἀπὸ τὸ ὅρος Δίδυμο, καὶ στὸν δεύτερο, τὸ ἅγαλμα τῆς Τύχης ἀπὸ τὴν παλαιὰ Ρώμη.  Ἀπαγόρευσε μόνο τὴν μυστική, ἰδιωτικὴ ἄσκηση τῆς μαντείας, ἀκολουθῶντας τὰ βήματα τοῦ ἐθνικοῦ Ὀκταβιανοῦ, ὄχι γιὰ θρησκευτικοὺς λόγους, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποτελοῦσε πρόφαση συνωμοτικῶν ἐνεργειῶν [3].


     Συκοφαντεῖται ὁ Μέγας βασιλεύς ὡς δῆθεν ἀδίστακτος, ἂν καὶ τόσο φιλάνθρωπος, ἐπειδὴ δῆθεν διέταξε τὴν ἐκτέλεση τοῦ γιοῦ του, τοῦ Κρίσπου, (ἂν τὸ ἔκανε!, γιατὶ ὑπάρχουν ὑπόνοιες πὼς ὁ νέος δολοφονήθηκε στὴ φυλακὴ ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς μητριᾶς του Φαύστας), ὅμως αὐτὸ εἶναι μᾶλλον ἀπόδειξη τῆς ἀρετῆς του, ἄν ὄντως ἔγινε· ὁ Κρίσπος κατηγορήθηκε, (ἄδικα, ὅπως ἀποδείχτηκε!), γιὰ βιασμὸ τῆς Φαύστας καὶ ὁ πατέρας του ἔπρεπε νὰ ἐπιλέξει, ἂν θὰ ἐφάρμοζε τὸ νόμο καί στὸν ἴδιο τὸ γυιό του ἢ θὰ τὸν ἀποδείκνυε αὐθαίρετα ὑπεράνω τοῦ νόμου. Ἐπέλεξε τὸ πρῶτο, ὅσο ὀδυνηρὸ κι ἂν ἦταν σίγουρα γι’ αὐτόν. Ἴσως αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος πού, ἂν καὶ εἶχε ζήσει ἐφαρμόζοντας ὅσο μποροῦσε τὴν οὐσία της χριστιανικῆς διδασκαλίας, δέχτηκε τ βάφτισμα μόνον ταν ξερε τι εχε σθενήσει πρς θάνατον, ὑποβληθείς σὲ ἰσόβια μετάνοια, πιθανὸν ἀπὸ τόν γιο Οσιο Κορδούης, ὄχι ἐπειδὴ ἐφάρμοσε τὸ νόμο, ἀλλὰ ἐπειδὴ καταδίκασε ἕναν ἀθῶο, πάντως μέ βάση τήν ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου καί τίς ψευδεῖς καί χαλκευμένες, (ὅπως ἀποδείχτηκε ἐκ τῶν ὑστέρων) ἀποδείξεις!


     Ὁ ἱστορικὸς Ζώσιμος, παγανιστὴς καὶ προκατειλημμένος κατὰ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, μετὰ τὰ μέσα τοῦ 5ου αἰῶνα, ἔγραψε, πὼς ἀργότερα ἡ Φαύστα θανατώθηκε στὸ λουτρὸ της μέσα σὲ βραστὸ νερό, ὅμως οἱ πηγὲς τῆς ἐποχῆς δὲν κάνουν λόγο γιὰ κάτι τέτοιο – καί, ἀλήθεια, ο Πατέρες τς κκλησίας δὲ θὰ παρέλειπαν νὰ καταδικάσουν μία τέτοια πράξη, ὅπως ἀργότερα ἔκανε  γιος μβρόσιος καί καταδίκασε τὴν σφαγὴ στόν ἱππόδρομο τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τὸ Μέγα Θεοδόσιο!

     γιος σιος Κορδούης, Μ. θανάσιος καί πολλοί ἄλλοι., ἀκόμη καὶ Μέγας ντώνιος καὶ ο Πατέρες τς ρήμου, θὰ τὸ εἶχαν ἀναφέρει τοὔλάχιστον σὲ κάποια ἐπιστολή.

     Ἀντίθετα, γιος ερώνυμος (366-419 μ.Χ.), πολὺ πιὸ κοντινὸς στὰ γεγονότα ἀπὸ τὸν Ζώσιμο, γράφει πὼς ἡ Φαύστα πέθανε τρία ἢ τέσσερα χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Κωνσταντίνου[6]


     σύγκληση Οκουμενικς Συνόδου ταν να μεγαλόπνοο σχέδιο, πο φανέρωνε πόσο δημοκρατικ θεωροσε Κωνσταντνος τὸν Χριστιανισμό. Στήν Α΄ Οκουμενικ Σύνοδο ὁ ἴδιος, (τυπικὰ εἰδωλολάτρης καὶ ἀνώτατος ἀρχιερέας τῆς ἐθνικῆς θρησκείας), παρευρέθηκε, χωρὶς νὰ παρέμβει καθόλου στίς ἐργασίες της. Δὲν ἦταν οὔτε πρόεδρος, θέση ποὺ μᾶλλον εἶχε ἀναλάβει Εστάθιος ντιοχείας.[7]


     Οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἱστορικοὶ Εσέβιος Καισαρείας, Θεοδώρητος Κύρου, Φιλοστόργιος κα Σωκράτης συμφωνοῦν, πὼς ὁ ἅγιος δὲν παρενέβη καθόλου στὶς ἐργασίες τῆς Συνόδου, ἐνῶ δὲν ὑπάρχει καμία ἀρχαία μαρτυρία γιὰ τὸ ἀντίθετο. Ὁ Κωνσταντῖνος δὲν γνώριζε τὴν χριστιανικὴ θεολογία, δὲν ἔκανε καμμία πρόταση στὴ Σύνοδο, δὲν ἐπέβαλε καμμία ἰδέα, περίμενε ἁπλῶς νὰ δεῖ, τί θὰ ἀποφασίσουν οἱ ἐπίσκοποι, καὶ αὐτὸ ποὺ κυρίως τὸν ἐνδιέφερε ἦταν ἡ ὁμόνοια στὴν αὐτοκρατορία, ποὺ ταρασσόταν ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό.

     Ἐξυπακούεται ὅτι οἱ ἀρνούμενοι τὴν ἁγιότητα τοῦ Μεγίστου βασιλέως Κωνσταντίνου, καὶ  μάλιστα οἱ ἐθνικοί, οἱ κυρίως πολέμιοί της στό παρελθόν, θεωροῦν ἀπάτη πρὸς παραπλάνηση τῶν μαζῶν τόν ἰσχυρισμό του γιὰ τὸ ὅραμα τοῦ Σταυροῦ.     

     ποψή τους αὐτή πού ἐπαναλαμβάνεται σποραδικά καί πάλι σήμερα, φείλεται στήν ποταγ τς στορίας στ ρμηνευτικ κα δεολογικ μοντέλα τῆς νεωτερικότητας, σύμφωνα μ τ ποῖα τ γεγονότα χουν μόνο πολιτικ κα οκονομικά κα χι πνευματικά ατια καί κριτήρια.


     Μέγας Κωνσταντνος δὲν ἐξαπάτησε τὸ λαό· ὑποστήριξε τὸ Χριστιανισμὸ, γιατί τὸν πίστεψε. Οἱ χριστιανοὶ, κατὰ τὴ μεταστροφή του, δὲν ἦταν παρὰ τὸ ἕνα δέκατο τοῦ πληθυσμοῦ τῆς αὐτοκρατορίας – δὲ μποροῦσε νὰ στηριχτεῖ σ’ αὐτοὺς, γιὰ πολιτικοὺς λόγους. Τὸ ὅτι δὲν ἔθετε τὴ δημόσια εἰκόνα του πάνω ἀπὸ τὶς πεποιθήσεις του φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἄρνησή του νὰ τελέσει τὴν καθιερωμένη θυσία στὸ Καπιτώλιο τὸ 326, γεγονὸς ποὺ προκάλεσε 

ἀντιδράσεις τῶν ἐθνικῶν καὶ θραύση τῶν ἁγαλμάτων του.

     Ἡ σοφὴ ἀντιδρασὴ του στὴν προτροπὴ τῶν συμβούλων του γιὰ ἀντίποινα εἶναι γνωστή, ἄγγιξε τὸ πρόσωπό του καὶ εἶπε χαριτολογῶντας

     «δ βλέπω ν χει σπάσει τίποτα».


     Ἐπιπλέον, ποτὲ δὲ διαφήμισε τὸ ὅραμά του, οὔτε τὸ ἐκμεταλλεύτηκε γιὰ νὰ παραστήσει τὸν ἅγιο, ἂν καὶ τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία ἀμέτρητες φορές, τόσο κατὰ τὴν Σύνοδο τῆς Νίκαιας, ὅσο καὶ ἀργότερα, στήν ἀντιπαράθεσή του μὲ τὸν Μέγα θανάσιο· τὸ ἐκμυστηρεύθηκε ἰδιωτικὰ στούς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχονται καὶ οἱ δύο ἀναφορὲς σ’ αὐτό, τοῦ Εσέβιου καὶ τοῦ Λακτάντιου.


     Ἂς σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ἀνάλογη ἐμπειρία εἶχε καὶ ὁ Λικίνιος, λίγο μετὰ τὶς ἀποφάσεις τῶν Μεδιολάνων, πρὶν τὴ μάχη ἐναντίον τῶν πολλαπλάσιων δυνάμεων τοῦ (ἐπιτιθέμενου) Μαξιμίνου στὴν Ἀδριανούπολη:

     ὁ ἴδιος διέταξε τὸ γραμματέα τοῦ ἐπὶ τῶν ἀπορρήτων νὰ καταγράψει μιά προσευχή, ποὺ τοῦ ὑπαγόρευσε ἄγγελος Κυρίου στὸν ὕπνο του· ἡ προσευχὴ αὐτὴ διανεμήθηκε στὸ στρατὸ καὶ ἐκφωνήθηκε ὁμαδικὰ πρὶν τὴν ἔναρξη τῆς μάχης. Ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε τὴν πρόσκληση καὶ παρέβη τὶς ἀποφάσεις τῆς ἀνεξιθρησκείας μὲ νέο διωγμό, γιὰ νὰ ἡττηθεῖ τελικὰ ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο τὸ 324 στὴ Χρυσούπολη. Τότε μόνο, καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, Μέγας Κωνσταντῖνος ἔγινε μονοκράτορας. Ὁ Λικίνιος, (γαμπρὸς τοῦ Κωνσταντίνου), δὲν θανατώθηκε, ἀλλὰ τέθηκε σὲ περιορισμὸ στὴ Θεσσαλονίκη· ἐκτελέστηκε ὅμως ἀργότερα μαζὶ μὲ τὸ συνεργάτη του Σέξτο Μαρτινιανό, ὅταν προσπάθησε νὰ ὑποκινήσει ἐξέγερση.


 Σημειώσεις


[1] κτς π τος Χριστιανος πο θανατώθηκαν μ διαφορες προφάσεις, λλ κατ’ οσίαν ς ντιφρονοντες, πως ο γιοι ρτέμιος, ουβεντίνος, Μαξιμιανός, Μακεδόνιος, Τατιανός, Θεόδουλος, Βασίλειος γκύρας κ.ἄ., ουλιανς διεξήγαγε πίσης νθρωποθυσίες, πρᾶγμα συνηθέστατο στν ρχαία θρησκεία: «Μετ τν ναχώρηση το ουλιανο π τν ντιόχεια γι ν συγκρουστε μ τος Πέρσες, βρέθηκαν στν ποταμ ρόντη πτώματα π νθρωποθυσίες" (Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου,  PG 35, 624).

     Λείψανα νθρωποθυσιν νακαλύφθηκαν κα στ νάκτορά του μετ τ θάνατό του κα νήκουν σ παιδι κα παρθένες. (Ἁγίου ωάννου Χρυσοστόμου, PG 50, 555).

     Στν πόλη Κάρρα σφραγίστηκε νας κα παγορεύθηκε τ νοιγμά του, μέχρι τήν πιστροφ το διου π τν κστρατεία στν Περσία. ταν νοίχθηκε, φο ουλιανς ποτ δν πέστρεψε, βρέθηκε μία νεκρ γυναῖκα κρεμασμένη π τ μαλλιά, μ τ χέρια νοιγμένα κα τ σπλάχνα της βγαλμένα. Κλασσικ περίπτωση σπλαχνοσκοπίας, γι ν μαντέψει τ τέλος το πολέμου. (Θεοδωρήτου  Κύρου, κκλησιαστική στορία, 3, 21,  PG 82, 1120).


     Ἐνίοτε εδωλολατρικς χλος θανάτωνε τος Χριστιανος μ «ερηματικος» τρόπους:

     ερες κα παρθένες στν σκάλωνα κα τὴν Γάζα συνελήφθησαν, τος νοιξαν τν κοιλιά, ριξαν μέσα κριθάρι κα μόλυσαν γουρούνια πο τος φαγαν ζωντανος (Θεοδωρήτου Κύρου, κκλησιαστική στορία, 3, 3).

     Μ τν διο τρόπο, κατ τ Σωζομεν (κκλησιαστική στορία, 5, 10), θανατώθηκαν παρθένες στν λιούπολη το Λιβάνου.


     {Συνεπς πρόκειτο γι μία συνήθη μέθοδο, να βάρβαρο καί σατανικό ἔθιμο, ἀφοῦ τόν σατανά ὑπηρετοῦσαν οἱ εἰδωλολάτρες ἐθνικοί, ὅπως καί ὁ μυημένος στήν μαγεία Ἰουλιανός. (Ἐπ' αὐτοῦ θά ἐπανέλθουμε σέ ἑπόμενη μελέτη μας, μέ βάση τίς συκοφαντίες καί τά ψεύδη τῆς "περίφημης", γραμμένης ἀπό φιλοεθνικούς καί φιλοτέκτονες συγγραφεῖς ἑλληνικῆς ἱστορίας τῆς "Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν".).}



[2]  Ν σημειώσουμε δ τι μία ναφορ σ βιβλίο ξαίρετου κατά τά ἄλλα συγγραφέα, τι ἅγιος Κωνσταντνος πνιξε στ Βόσπορο τούς λεπρούς τῆς Κωνσταντινούπολης, κατ τ γνώμη μου εναι σφαλμένη, (χι μόνο δέν ταιριάζει στ χαρακτῆρα του, λλ κα δν τν χω συναντήσει πουθενά σέ κανέναν ἄλλο ἔγκριτο ἱστορικό). 

     Ἀντίθετα, πάρχει σχετικ μαρτυρία γι τν Κωνστάντιο, γυι κα διάδοχο το γίου κα σκληρ βασιλιν ναφέραμε πιό πάνω). Ὁ Κωνστάντιος θανάτωσε τν γιο Ζωτικ τν ρφανοτρόφο, (γιορτάζει 31 Δεκεμβρίου), σέρνοντάς τον δεμένο σέ  άλογα πο κάλπαζαν, πειδ θέτησε τὴν διαταγή του καί, ντ ν σκοτώσει τος λεπρούς, τος περιέθαλπε. Πιστεύω τι στν Κωνστάντιο ναφερόταν στν πραγματικότητα πληροφορία ατὴ, (στν πηγ το συγγραφέα μας), κα π λάθος γράφτηκε «Κωνσταντνος».


[3] Βλ. λεπτομέρειες στ ἔργο τῆς Πολύμνιας θανασιάδη, «To λυκόφως τν θεν στν νατολικ Μεσόγειο. Στοιχεα νάλυσης γι τρες πιμέρους περιοχές», περιοδικό Ἑλληνικά, τόμ. 44, τεύχ. 1, ται-ρεία Μακεδονικν Σπουδν, Θεσσαλονίκη 1994.

     Γι τ τι θέση το Τάφου το Χριστο ταν γνωστ κα δν ποτελοσε φεύρημα το Κωνσταντίνου, βλ. ρχιεπισκόπου ορδάνου Τ. Π. Θεμελῆ, αθεντικότητα το Γολγοθ κα  το Παναγίου Τάφου, περιοδικό Ἁγία Σιών, τόμ. Δ΄, 1928, σελ. 193 ξ. (κα στ διαδίκτυο http://www.impantokratoros.gr/9FF1E5AB.el.aspx).

     Γι τὴν θρησκευτικ νομοθεσία τοΜεγάλου Κωνσταντίνου γενικότερα βλ. σχετικ ρθρο το καθηγητ Σπύρου Ν. Τρωιάνου στά Ἱστορικά τῆς Ἐλευθεροτυπίας, 135, 23 Μαΐου 2002, σελ. 43 – 49, κα Βασιλείου Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστικη στορία, θῆνα 1998, σελ. 142-144.






Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Μεγάλε βασιλεῦ καί ἰσαπόστολε Κωνσταντῖνε,

μετά τῆς ἁγίας Θεοστέπτου βασιλίδος Μητρός Σου Ἑλένης

πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἐσχάτων καί ἁμαρτωλῶν.


[1] Βλ. γιὰ τὸν Ἰουλιανὸ τόν παραβάτη τὴν μονογραφία τοῦ ωάννη Κ. Τσέντου,  Ἰουλιανός Παραβάτης, ἔκδ. Τῆνος, Ἀθωνας 2004.

[2] P.G. 20, 1220-1224.

[3] Ακατερίνης Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντιν στορία, Α΄, 324-610, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 135.

[4] P.G. 62, 711.

[5] Εσεβίου, Ες τν βίον το μακαρίου Κωνσταντίνου το βασιλέως, Λόγος Β΄,ΙΓ΄, P.G. 20, 992.

[6] Κώστα Β. Καραστάθη,  γιος Κωνσταντνος Μέγας κα ναντίον του πολεμική, Μπαρτζουλιάνος, Ἀθήνα, Μάιος 2006, σελ. 35-41.

[7] Βλ. Βλασίου Ι. Φειδᾶ, κκλησιαστικ στορία, Α΄, σελ. 437. Ἄφησε τόν θρόνο τοῦ προέδρου κενόν, πού ἀνήκει κατά τόν Μέγαν Ἅγιον μόνον στόν ἀληθινόν Δεσπότην καί Κύριον τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Ἀπό τόν Εὐσέβιο ἀναφέρεται ὅτι εἰσερχόμενος ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος στήν Σύνοδο, ἔσκυβε καί μετά δακρύων καταφιλοῦσε τά κεκομμένα μέλη τῶν ἀθλητῶν τῆς εὐσεβείας, τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, πού συγκρότησαν τήν Ἁγίαν Πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Γιαὐτό διήρκεσε πολλήν ὥραν ἡ εἴσοδος τοῦ Μεγάλου Βασιλέως στήν Σύνοδον καί ἡ ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν της.