Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου : ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ τῆς πολεμικῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ – Κριτοῦ. Δευτέρα ἀναφορά τῆς μάχης τοῦ Ἀρμαγεδῶνος. Τό μέγα δεῖπνον τῶν ὀρνέων. Θέμα 77ον [:Αποκ. 19, 14-21] (22-5-1983)

 

                        

 Μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

 ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

 Θέμα 77^ον [:Αποκ. 19, 14-21]      Κυριακή 22-5-1983

 Συμπλήρωσις τῆς πολεμικῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ – Κριτοῦ. Δευτέρα ἀναφορά τῆς μάχης τοῦ Ἀρμαγεδῶνος. Τό μέγα δεῖπνον τῶν ὀρνέων.                                                            

     Όπως θα ενθυμείσθε εις το τελευταίο μας θέμα προ των διακοπών του Πάσχα, εκάναμε περιγραφή της εικόνος του Χριστού Κριτού, που έρχεται να κρίνει την Ιστορία. Και βεβαίως δεν πρόκειται περί της τελικής κρίσεως, αλλά απλώς μιας κρίσεως μέσα στην Ιστορία. Εξάλλου μέχρι τώρα στο βιβλίον της Αποκαλύψεως, κατ’ επανάληψιν είδαμε να υπάρχει αυτή η επέμβασις του Χριστού Κριτού μέσα στην Ιστορία. Όταν, επί παραδείγματι, ο Θεός τιμωρεί με μία πολεμικήν σύρραξιν, με έναν λιμόν -πείνα-, με μια ξηρασίαν κ.ο.κ. βλέπομε να επεμβαίνει ο Χριστός Κριτής μέσ’ την ιστορία. Δεν είναι βεβαίως η τελική κρίσις που θα Τον δει όλη η ανθρωπότητα τον Χριστόν Κριτήν. Μία λοιπόν απ’ αυτές τις κρίσεις μέσ’ την Ιστορία είναι και εκείνη που είχαμε πει στο περασμένο μας θέμα, που βλέπει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης να ανοίγει ο ουρανός και ο Χριστός Κριτής να εμφανίζεται ως ιππέας· και του Οποίου το όνομα είναι ο Λόγος του Θεού· και που το είχαμε αναλύσει.

    Και συνεχίζεται η περιγραφή. Ευρισκόμεθα εις το 19^ο κεφάλαιον, στίχος 14: «Καὶ τὰ στρατεύματα τὰ ἐν τῷ οὐρανῷ ἠκολούθει αὐτῷ ἐπὶ ἵπποις λευκοῖς, ἐνδεδυμένοι βύσσινον λευκὸν καθαρόν». Εφόσον βέβαια η εικόνα του Κριτού Χριστού είναι πολεμική, δια την συμπλήρωση αυτής της πολεμικής εικόνος, γίνεται λόγος περί ουρανίων στρατευμάτων. Εν προκειμένω γράφει ο Αρέθας: «Ταῦτα δέ ἀνθρωπίνως διεσκεύασε ἐν τῇ Ἀποκαλύψει ὅτι μηδέ ἄλλως ἦν δηλωθῆναι ταῦτα». «Όλα αυτά ως εικόνα είναι κατασκευασμένα έτσι γιατί δεν μπορούσε κατ’ άλλον τρόπον να τα υποδηλώσει ο ιερός συγγραφεύς». Δηλαδή παρουσιάζει τον Χριστόν ιππέα πολεμιστή και να ακολουθείται από στράτευμα. Αλλά πρόκειται περί των ουρανίων δυνάμεων που υπηρετούν εις το έργον της κρίσεως. Και βεβαίως όπως σας είπα, ακόμη δεν έχομε την τελικήν κρίσιν, αλλά δεν πειράζει αν έχομε μίαν γεύσιν, το πώς θα εμφανιστεί αυτή η κρίσις. Γι΄αυτό γράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος και λέγει. Είναι λόγια του ίδιου του Κυρίου: «Ἀποστελεῖ ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου τούς ἀγγέλους αὐτοῦ καί συλλέξουσιν ἐκ τῆς βασιλείας αὐτοῦ πάντα τά σκάνδαλα, καί τούς ποιοῦντας τήν ἀνομίαν». Ώστε λοιπόν θα στείλει τους αγγέλους Του ο Χριστός. Ναι, τις ουράνιες δυνάμεις. Τι θα κάνουν; «Θα συλλέξουν», λέει, «από τη βασιλεία Του όλα τα σκάνδαλα. Όλους τους ασεβείς ανθρώπους. Εκείνους οι οποίοι εκτελούν την ανομίαν». Α, ώστε βλέπουμε ότι εδώ οι ουράνιες δυνάμεις πραγματικά υπηρετούν εις το έργον της κρίσεως. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει στον ίδιον Ευαγγελιστή: «Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ'αὐτοῦ». Αυτό είναι λοιπόν το στράτευμα που ακολουθεί τον Χριστόν. Και επειδή, ξαναλέγω άλλη μία φορά, είναι πολεμική έννοια, πολεμική είναι και η εξάρτησή της. Γι΄αυτό ομιλεί περί στρατεύματος. Είναι οι άγγελοι. Είναι οι ουράνιες δυνάμεις.

     Όταν λέγει «βύσσινον», «Είναι ντυμένοι» λέγει, «οι άγγελοι, οι ουράνιες δυνάμεις, κάθονται επάνω σε λευκά άλογα και είναι ντυμένοι με βύσσινον λευκόν, καθαρόν». Τι είναι αυτό το βύσσινον το λευκό, το καθαρό; Είναι βύσσος, βύσσινο, δεν έχει καμία σχέση με το βυσσινί χρώμα, ούτε ακόμα με το βύσσινον. Αλλά «βύσσος» λέγεται ένα φυτό, λινάρι είναι από το οποίο κατασκευάζεται πολυτελές ύφασμα, και το ύφασμα αυτό από το φυτό λέγεται βύσσος. Ή βύσσινον. Ώστε λοιπόν είναι λινάρι, λινό ύφασμα· το οποίο στην φυσική του κατάσταση είναι υποκίτρινο. Και λέγει εδώ ότι είναι λευκό, καθαρό βύσσινο. Ύφασμα από βύσσο. Τα λευκά άλογα και οι λεπτές, αυτές, λευκές στολές δείχνουν την ευκινησία και την καθαρότητα και την αγιότητα των αγγελικών δυνάμεων που ακολουθούν τον Χριστόν Κριτήν.

     Και συνεχίζει ο Ιερός Ευαγγελιστής 19,15: «Καὶ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ-τίνος Αυτού; Του κριτού Χριστού, του ιππέως- ἐκπορεύεται ῥομφαία ὀξεῖα δίστομος(:βγαίνει μάχαιρα καλώς ακονισμένη και από τις δύο μεριές), ἵνα ἐν αὐτῇ πατάσσῃ τὰ ἔθνη(:ώστε με αυτήν την μάχαιρα που βγαίνει από το στόμα του, να χτυπήσει τα έθνη)· καὶ αὐτὸς ποιμανεῖ αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ(:και Αυτός θα τους ποιμάνει με ραβδί σιδερένιο)· καὶ αὐτὸς πατεῖ τὴν ληνὸν τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος(:και Αυτός πατεί το πατητήρι με τα σταφύλια να βγει το κρασί της οργής του Θεού του Παντοκράτορος)».

     Δηλαδή, όπως αντιλαμβάνεσθε, συνεχίζεται αυτή η περιγραφή της πολεμικής εξαρτήσεως του Χριστού Κριτού. Είναι χαρακτηριστική η εκπόρευσις της διστόμου και οξείας ρομφαίας -σπαθί, μαχαίρι- με την οποία ρομφαία πλήττει, κτυπάει τα αντιτιθέμενα έθνη. Προσέξτε αυτό. Τι είναι αυτή η ρομφαία που βγαίνει από το στόμα του Χριστού Κριτού; Είναι ο λόγος Του. Είναι ο λόγος Του. Γράφει ο Ησαΐας 11,4: «Καί πατάξει γῆν τῷ λόγῳ τοῦ στόματος αὐτοῦ». «Θα χτυπήσει τη γη με τον λόγο Του». Με τον ίδιο τρόπο θα πατάξει και τον Αντίχριστον. Με τον λόγο Του. Μας σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στην 2^α προς Θεσσαλονικείς 2,8: «Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ». «Και τότε θα αποκαλυφθεί», λέγει, «ο Αντίχριστος, τον οποίον ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, θα τον καταστρέψει με τον αέρα του στόματός Του». Δηλαδή με τον λόγον Του. Αυτός ο ίδιος ο Λόγος θα γίνει και ο Κριτής των ανθρώπων. Λέγει ο απόστολος Παύλος, Εβραίους 4,12: «Ζῶν γάρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ(: Είναι ζωντανός ο Λόγος του Θεού) καί ἐνεργῆς(:δυναμικός) καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν(:και πιο κοφτερός από κάθε κοφτερό μαχαίρι), δίστομον -δίστομον μάχαιραν-, καί διικνούμενος(:φθάνει) ἄχρι μερισμοῦ τε ψυχῆς καί πνεύματος, ἁρμῶν τε καί μυελῶν, καί κριτικός ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας». Εδώ λέγει, «μέχρι που να μερίσει η ψυχή και πνεύμα»-σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν», γιατί η ψυχή και το πνεύμα είναι το ίδιο πράγμα- «ἁρμῶν τε καί μυελῶν(:κλειδώσεις και μεδούλι των κοκκάλων)» - «ἕν διὰ δυοῖν» κι εδώ σχήμα, το ίδιο πράγμα με δύο λέξεις- «και είναι κριτικός, κρίνει τις ενθυμήσεις και τις έννοιες της καρδιάς». Αυτός είναι ο λόγος του Θεού. Και όπως λέγει ο ίδιος ο Χριστός: «Όταν θα ξανάρθω, Εγώ δεν θα κρίνω τον κόσμον, αλλά ο λόγος τον οποίον είπα, αυτός θα κρίνει τον κόσμον».

      Αγαπητοί μου, ίσως εδώ μπερδευόμαστε καμιά φορά και λέμε ο λόγος θα κρίνει, δηλαδή; Τι είναι ακριβώς αυτό το πράγμα, ο λόγος; Είναι το ίδιο πράγμα που λέγει το βιβλίο της Γενέσεως: «Εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς». Δηλαδή, «τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν». «Με τον λόγο του Θεού εθεμελιώθηκαν οι ουρανοί». Είπεν ο Θεός να γίνει φως. Πώς έγινε το φως; Με τον λόγο Του. «Εἶπεν ὁ Θεός», αλλά αυτό το «εἶπεν» είναι αυτός ο ίδιος ο Λόγος του Θεού.  Είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς Χριστός ενεργεί όλα αυτά. Τι ενεργεί; Ενεργεί τη δημιουργία του κόσμου. Ενεργεί την πάταξιν των ασεβών. Θα κρίνει κάθε άνθρωπο και θα μεταλλάξει την κτίση και θα την κάνει καινούρια. Γιατί όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, στο μεθεπόμενο κεφάλαιο, στο τελευταίο κεφάλαιο, θα πει ο Χριστός: «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα». «Όλα τα κάνω καινούρια». Εκείνος που είπε να γίνει το φως, Εκείνος τώρα δημιουργεί το καινούριο φως. Το άκτιστο φως. Την άκτιστον ενέργεια, η οποία φωτίζει, όχι ο ήλιος, αλλά η θεία δόξα, την παλιά δημιουργία, η οποία θα είναι ανακαινισμένη.

     Ο 2^ος Ψαλμός, που είναι Ψαλμός Μεσσιανικότατος, μας πληροφορεί ακόμη ότι πραγματικά ποιμανεῖ. Λέει: «Ποιμανεῖς αὐτούς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς». Όπως μας λέγει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εδώ, ότι και αυτός «ποιμανεῖ αὐτούς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ». «Θα ποιμάνει τα έθνη, θέλουν δεν θέλουν, με ραβδί σιδερένιο». Και ο Ψαλμός λέγει: «Όπως συντρίβει ο κεραμεύς με ένα σιδερένιο ραβδί ένα τσουκάλι, μία γλάστρα, ένα πήλινο δοχείο, το σπάζει με πολλήν ευκολίαν, με την ίδια ευκολία συντρίβει έναν λαό που αντιτίθεται εις το θέλημα του Θεού». Αυτή η εικόνα δείχνει την ευκολία με την οποία τιμωρεί ο Θεός τους αντιτιθεμένους. Και συνεπώς η επικράτηση του κακού δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του Χριστού, αλλά μακροθυμίας.

    Αυτό το θέμα της παρουσίας του κακού μέσα στην Ιστορία, που έχει δημιουργήσει τέτοιο πρόβλημα και οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να το λύσουν το πρόβλημα αυτό, τι είναι το κακό -το κακό, όπως και άλλοτε σας έλεγα, δεν είναι πρόσωπον, δεν είναι ουσία. Το κακό είναι στην προαίρεση. Αλλά το κακό αφού δεν είναι ούτε πρόσωπον ούτε ουσία δεν είναι δυνατόν να είναι αιώνιο, όπως είναι ο Θεός ο Οποίος είναι ουσία αγαθή. Γι΄αυτό τον λόγο θα συντρίψει το κακό ο Χριστός. Θα έρθει ημέρα που το κακό πλέον δεν θα υπάρχει. Προσέξτε, δεν θα υπάρχει πια το κακό. Οι πιστοί άνθρωποι ας χαρούνε γι΄αυτό. Δεν έχει σημασία ότι δεν θα γίνει όσο ζούμε. Γιατί αφού θα ζήσουμε μετά την ανάσταση των νεκρών, για σκεφθείτε αν το κακό εσυνεχίζετο; Το κακό δεν θα υπάρχει πια. Το κακό θα παταχθεί. Είναι αυτό που λέμε την Μεγάλη Πέμπτη, εγώ καθώς διαβάζω, ξέρετε, κάθε Ευαγγέλιο τη Μεγάλη Πέμπτη, με συνέχει αυτό, επειδή εγώ ο ίδιος τα διαβάζω, και βεβαίως και να τα ήκουα, θα ήταν το ίδιο, που βλέπει κανένας τους εχθρούς του Χριστού να στρέφονται εναντίον Του με τον πιο ελεεινό τρόπο, να Τον κολαφίζουν, να Τον φτύνουν, να Τον ραπίζουν, να Τον γελοιοποιούν και να Τον σταυρώνουν και ο Χριστός να μην ομιλεί, και λέμε ύστερα από κάθε ευαγγελική περικοπή: «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε». Το ‘χετε προσέξει; Γιατί εμείς οι αναγνώσται και οι ακροαταί των παθημάτων του Χριστού αγανακτούμε και λέμε: «Μα, Κύριε, δεν σήκωνες το χέρι Σου να τους πατάξεις;». Δεν το κάνει. Και τι κάνομε εμείς; Δοξολογούμεν τον Χριστόν και του λέμε: «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε». «Είσαι μακρόθυμος και μακροθυμείς επάνω σε εκείνους οι οποίοι σε πλήττουν μ΄ αυτόν τον τρόπο».

     Αλλά τα πράγματα δεν είναι απεριόριστα. Οι ιδιότητες του Θεού συνυπάρχουν, άλλοτε μεν  αφήνει ο Θεός αυτήν την ιδιότητα να φαίνεται περισσότερον, και άλλοτε εκείνη. Τώρα είναι περίοδος της αγάπης Του, της μακροθυμίας Του, της ανοχής Του, γιατί «ὁ Θεός πάντας θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».  Θα έρθει όμως και η ώρα της δικαιοσύνης. Γιατί ο Θεός είναι τέλειος στην αγάπη, αλλά είναι και τέλειος στη δικαιοσύνη. Και θα ‘ρθει η δικαιοσύνη του Θεού και τότε αλίμονον όποιον δράξει στα χέρια Του η δικαιοσύνη του Θεού.

       Μένει ένα τρίτον σημείον ότι αυτός «πατεῖ τήν ληνόν τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τοῦ Παντοκράτορος». Αλλά αυτό το σημείο το είχαμε αναλύσει προ των εορτών, στο περασμένο μας θέμα, και έτσι δεν έχω τίποτα να πω.

     Αλλά εκείνο που είναι αξιοπρόσεκτο στην περικοπή που σας είπα, αν προσέξατε δηλαδή, είναι η επανάληψις του κειμένου: «καὶ αὐτὸς»· «καὶ αὐτὸς»· δηλαδή «καὶ αὐτὸς ποιμανεῖ αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ· καὶ αὐτὸς πατεῖ τὴν ληνὸν τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τα πάντα αναφέρονται στον Ιησούν Χριστόν. Δηλαδή όλο το έργον της Κρίσεως το επωμίζεται ο Ιησούς Χριστός. Ο Ίδιος είπε- και όλα αυτά που είπε δεν είναι αντιφάσεις ως προς εκείνα που σας είπα προηγουμένως, αλλά είναι συμπληρώσεις. Ο Πατήρ κανέναν δεν κρίνει. Όλη την κρίση την έδωκε εις τον Υιόν· που σημαίνει αυτό το «καὶ αὐτὸς καὶ αὐτὸς» ότι επωμίζεται ο Χριστός όλην την κρίσιν ολοκλήρου της δημιουργίας. Των ανθρώπων και των δαιμόνων. Και συνεπώς δεν υπάρχει άλλος, παρά μόνον Αυτός.

    «Καὶ ἔχει ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον, βασιλεὺς βασιλέων καὶ κύριος κυρίων»·19,16. «Στο ιμάτιό του», λέγει, «και εις τον μηρό του έχει όνομα γραμμένο: Βασιλιάς βασιλέων και Κύριος κυρίων. Αυτό, «ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν», είναι και εδώ σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν». Είναι το ίδιο πράγμα με δύο εκφράσεις. Αυτό θα πει σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν». Είναι ένα σχήμα το οποίο πάρα πολύ συχνά χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, αλλά και γενικά η Αγία Γραφή,  προπαντός η Παλαιά Διαθήκη. Προπαντός. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εις το μέρος του μηρού, εδώ του ποδιού που είναι το ιμάτιο, επάνω εις το ιμάτιο είναι γραμμένο το όνομα «Βασιλεύς βασιλέων και κύριος κυρίων». Και φαίνεται ότι το επιγονάτιο, που είναι ένα μέρος των ιερατικών αμφίων και των πρεσβυτέρων και των επισκόπων, στην ορθόδοξο λατρεία μας, δεν είναι άσχετο με το χωρίον αυτό, όπου εκεί συνήθως τυπούται ο Χριστός ο Παντοκράτωρ. Επάνω εις το επιγονάτιον. Ιδίως τα παλαιά επιγονάτια, τώρα βάζομε ένα σταυρό, τα παλαιά επιγονάτια που μπορείτε να δείτε σε ένα εκκλησιαστικό μουσείο, μοναστηριακό μουσείο, θα το δείτε αυτό ότι εκεί είναι ζωγραφισμένο το πρόσωπο ή κεντημένο το πρόσωπο του Χριστού παντοκράτορος.

    Τι είναι το όνομα; «Βασιλεύς βασιλέων καί Κύριος κυρίων». Είναι τίτλος που προσιδιάζει, αρμόζει και αποδίδεται εις τον Θεόν της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλαδή εις τον Γιαχβέ. Γιαχβέ θα πει Κύριος. Αλλά βλέπομε εδώ ότι αποδίδεται ο τίτλος «Βασιλεύς Βασιλέων και Κύριος κυρίων» εις τον Ιησούν Χριστόν· που σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ. Δηλαδή ο Κύριος. Εδώ μία μικρή παρένθεση θα σας κάνω. Για να καταρτίζεσθε. Να μπορείτε να αντιμετωπίζετε τους Χιλιαστάς. Βέβαια οι Χιλιασταί είναι μωσαϊκό αιρέσεων. Αγαπητοί μου, εάν θα σας πουν εναντίον των εικόνων, εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον των αμφίων, εναντίον των ιερέων, εναντίον, εναντίον, μην πιάσετε τίποτα απ’ αυτά. Είναι πελαγοδρόμησις. Δεν θα βρείτε άκρια. Το κύριο σημείο της αιρέσεως των Χιλιαστών είναι ότι αρνούνται τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Και συνεπώς απορρίπτουν το τριαδικόν της Θεότητος. Λέγουν: «Ένας είναι ο Θεός και ένα είναι το πρόσωπον. Τελείωσε. Ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα. Είναι δούλος. Είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ ο οποίος ενηνθρώπησε». Και άλλα πολλά βλάσφημα κ.τ.λ. Γι’ αυτά όλα θα μπορούσαμε να πούμε, για το τελευταίο φερειπείν,  «ἄγγελος» στην προς Εβραίους στο 1^ο κεφάλαιο, έτσι εν παρόδω, τι λέγει εκεί ο απόστολος Παύλος; «Σε ποιον από τους αγγέλους Του είπε, που είναι λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα: ‘’Σύ Υἱός μου εἶ εἰς τόν αἰῶνα, Ἐγώ σήμερα γεγένηκά σε; Σε ποίους εκ των αγγέλων το είπε αυτό;». Άρα δεν είναι άγγελος ο Ιησούς Χριστός με την έννοια του κτίσματος.

    Τέλος πάντων, το θέμα είναι το εξής: Το κύριο σημείο της αιρέσεως των Χιλιαστών είναι ότι αρνούνται τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Και λέγουν: «Μόνο ο Θεός, ο Πατήρ δηλαδή, είναι Κύριος. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Κύριος». Και ονομάζεται Γιαχβέ, ο Κύριος, εβραϊκά, Γιαχβέ, Κύριος· αλλά εάν τους αποδείξουμε ότι και ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, δηλαδή Γιαχβέ, τότε το Α ισούται με το Α, όπως λέμε στα Μαθηματικά. Έχομε ταυτότητα· διότι ο Ιησούς Χριστός είναι Γιαχβέ. Είναι Κύριος. Και δεν είναι κτίσμα. Ε, αυτό λοιπόν σας λέω τόσην ώρα. Ο τίτλος «Βασιλεύς βασιλέων» αναφέρεται στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλαδή στον Γιαχβέ. Εδώ αναφέρεται ο ίδιος τίτλος στον Ιησούν Χριστόν. Άρα ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ. Είναι ο Κύριος.

    Τέτοια δε χωρία που αποδεικνύεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ, υπάρχουν άφθονα μέσα στην Αγία Γραφή. Άφθονα. Αρκεί μόνο κανείς να τα προσέχει. Κι αν, αγαπητοί μου, αυτό το σημείο το καταλάβετε και μπορείτε με ευκολία να το διακρίνετε μέσα στην Αγία Γραφή, σας βεβαιώνω, κανένας Χιλιαστής μπροστά σας δεν θα μπορεί να σταθεί. Και θα ξαναπώ άλλη μία φορά. Και αν πιάνει να σας λέει: «Και τι έχετε τις εικόνες εκεί, και τι…». – «Άστα αυτά. Αυτά είναι λεπτομέρειες, δεν είναι σπουδαία. Σπουδαίο είναι, δέχεσαι τον Ιησούν Χριστόν ότι είναι Θεός; Εάν Τον δέχεσαι, τότε έλα να κουβεντιάσουμε και τ’ άλλα. Τα άλλα είναι η συνέπεια του εάν ο Χριστός είναι Θεός ή όχι· διότι μου λες ότι η εικόνα είναι είδωλο. Εάν όμως ο Χριστός είναι κτίσμα, ε, τότε βεβαίως η εικόνα είναι είδωλο. Εάν όμως ο Χριστός είναι Θεός, τότε η εικόνα δεν είναι είδωλον. Γιατί προσκυνώντας την εικόνα η τιμή διαβαίνει, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εις το πρωτότυπον. Εις τον Ιησούν Χριστόν που είναι Θεός. Ο Χριστός είναι προσκυνητός. Και είναι προσκυνητή η ανθρωπίνη Του φύσις. Είναι προσκυνητή η ανθρωπίνη Του φύσις, διότι έχομε μίαν υπόσταση. Ένα πρόσωπο.  Δύο ουσίες. Η θεία και η ανθρωπίνη. Και εφόσον το πρόσωπο είναι ένα, ένα που ενώνει τις δύο αυτές ουσίες, άρα και η ανθρωπίνη φύση είναι προσκυνητή. Και συνεπώς η εικόνα δεν είναι είδωλον». Αλλά δεν θα πιάσουμε από την εικόνα, το θέμα. Θα πιάσουμε από τον Ιησούν Χριστόν που είναι ο Γιαχβέ. Γι΄αυτό σας είπα, αν αυτό το κατέχουμε, κατέχουμε το κλειδί της απαντήσεως. Πάντως, με το να αποκαλεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως «Βασιλέα βασιλέων καί Κύριον κυρίων» δείχνει ότι ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή ο Χριστός Κριτής θα έχει για λογαριασμό Του την οριστική και τελείαν και θριαμβευτική νίκη επάνω στην Ιστορία. Και εις ολόκληρη τη Δημιουργία. Ορατή και αόρατον.

      Και προχωρούμε παρακάτω. Προσέξτε. 19, 17-19 οι στίχοι που θα σας διαβάσω. «Καὶ εἶδον ἕνα ἄγγελον ἑστῶτα ἐν τῷ ἡλίῳ, καὶ ἔκραξεν ἐν φωνῇ μεγάλῃ λέγων πᾶσι τοῖς ὀρνέοις τοῖς πετομένοις ἐν μεσουρανήματι· δεῦτε, συνάχθητε εἰς τὸ δεῖπνον τὸ μέγα τοῦ Θεοῦ, ἵνα φάγητε σάρκας βασιλέων καὶ σάρκας χιλιάρχων καὶ σάρκας ἰσχυρῶν καὶ σάρκας ἵππων καὶ τῶν καθημένων ἐπ᾿ αὐτῶν, καὶ σάρκας πάντων ἐλευθέρων τε καὶ δούλων, καὶ μικρῶν τε καὶ μεγάλων. Καὶ εἶδον τὸ θηρίον καὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ τὰ στρατεύματα αὐτῶν συνηγμένα ποιῆσαι τὸν πόλεμον μετὰ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ ἵππου καὶ μετὰ τοῦ στρατεύματος αὐτοῦ». Να σας αποδώσω, αγαπητοί μου, αυτό το κείμενο που σας διάβασα με λίγα λόγια, με απλά λόγια: «Και είδα έναν άγγελο να στέκεται στον ήλιο. Και έκραξε με φωνή μεγάλη λέγοντας σε όλα τα όρνια που πετούσαν στον ουρανό, στον αέρα: ‘’Ελάτε, ελάτε, μαζευτείτε στον δείπνο τον μεγάλο του Θεού, να φάτε σάρκες βασιλέων, σάρκες χιλιάρχων και σάρκες ισχυρών και σάρκες αλόγων και των ιππέων και σάρκες όλων, ελευθέρων και δούλων, μικρών και μεγάλων’’. Και είδα το θηρίον και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματά τους, μαζεμένα να κάνουν πόλεμο εναντίον Εκείνου που εκάθηντο επάνω στο λευκό άλογο και εναντίον του στρατεύματός Του».

     Εις όλην αυτήν την περικοπή, θα σας παρακαλέσω, πολύ εδώ να προσέξετε, να προσέξετε αυτά που θα πούμε και πέρα, όπως και εκείνα που θα πούμε την ερχόμενη φορά, προσέξτε με. Εις αυτήν την περικοπή που σας διάβασα, είναι μία δευτέρα αναφορά στον τελευταίο της Ιστορίας τρομερόν πόλεμο του Αρμαγεδώνος. Ο περίφημος, διαβόητος αυτός πόλεμος του Αρμαγεδώνος, τον οποίον Αρμαγεδώνα οι αιρετικοί εκμεταλλεύονται και τόσο συχνά μιλούνε γι’ αυτόν. Έχομε μία δευτέρα αναφορά. Η πρώτη αναφορά έγινε στο 16^ον κεφάλαιον. Θα έχομε και μία τρίτη αναφορά, που θα είναι ευθύς στο επόμενο κεφάλαιο, στο 20όν. Τουλάχιστον τρεις -έχομε περισσότερες- τουλάχιστον τρεις κύριες αναφορές στο ίδιο θέμα. Γι΄αυτό σας είχα πει την περασμένη φορά ότι δεν πρέπει, δεν πρέπει να έχομε, να περιμένομε ιστορική αλληλουχία των περιγραφομένων γεγονότων. Δεν μπορούμε να τα πάρομε και να λέμε: Διαβάζομε την Αποκάλυψη και λέμε: «Τώρα μιλάει γι΄αυτό, άρα λοιπόν θα γίνει αυτό. Μετά μιλάει για κάτι παρακάτω. Ε, μετά από το πρώτο θα γίνει το δεύτερο». Όχι. Και σας είχα πει ένα παράδειγμα. Στην ίδια εικόνα όπως και στη βυζαντινή εικόνα, έχομε τον ίδιο χώρο στο ίδιο επίπεδο συμπίεση και του χώρου και του χρόνου. Έτσι και εδώ. Μέσα σε μία φιλολογική εικόνα, δηλαδή με λόγια εικόνα, έχομε συμπίεση του χώρου και του χρόνου, που δεν μπορείτε να βγάζετε καμία άκρια και να πείτε ότι «Αυτό είναι πρώτο, αυτό είναι δεύτερο». Όσοι είπαν «Αυτό πρώτο, αυτό δεύτερο», έπεσαν έξω. Και λίγο παρακάτω, την ερχομένη φορά, θα δούμε το διαβόητο εκείνο χωρίο, το οποίο δημιούργησε αιρέσεις επί αιρέσεων στην Ιστορία, περί της χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού. Δεν υπάρχει ιστορική αλληλουχία. Αλλά ο Ευαγγελιστής, θα το καταλάβατε πλέον, αναφέρεται για το ίδιο γεγονός, που δεν τον ενδιαφέρει η χρονολογική σειρά, και πρώτη και δεύτερη και τρίτη φορά- έχετε προσέξει στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο έχομε την επανάληψη των αυτών προτάσεων; Και προχωρεί και πάλι επανέρχεται στις πρώτες προτάσεις και πάλι παρακάτω και πάλι επανέρχεται, είναι συνήθεια του Ευαγγελιστού. Είναι ο τρόπος με τον οποίον γράφει. Έτσι δεν πρέπει να τα πάρομε με τη σειρά. Αλλά θα πρέπει να εξακριβώσουμε περί τίνος πρόκειται, για να δούμε αυτά στο σύνολό τους μαζί. Και όχι χωρισμένα, που θα ανήκουν σε κάποια χρονική ιστορική στιγμή.

       Σας θυμίζω λοιπόν εκείνο που ήδη είχαμε αναλύσει στο 16^ο κεφάλαιο. Σας το διαβάζω και θα το συνδέσουμε με αυτά τα οποία σας διάβασα τώρα. Είναι 16, 13-16 χωρία: «Καὶ εἶδον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ δράκοντος καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία ἀκάθαρτα, ὡς βάτραχοι· εἰσὶ γὰρ πνεύματα δαιμονίων ποιοῦντα σημεῖα, ἃ -τα οποία- ἐκπορεύεται ἐπὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς οἰκουμένης ὅλης, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος. Καὶ συνήγαγεν αὐτοὺς εἰς τὸν τόπον τὸν καλούμενον ῾Εβραϊστὶ ῾Αρμαγεδών».

    Ε, λοιπόν, ό,τι λέει στο 16 κεφάλαιο και ό,τι λέει στο 19, τώρα, κεφάλαιο είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το ίδιο ακριβώς πράγμα, αγαπητοί μου. Εξηγούμεθα. Ούτε εκεί, στο 16 κεφάλαιο, ούτε εδώ στο 19 κεφάλαιο, δεν γίνεται λεπτομερής μνεία αυτής της τελευταίας τρομερής μάχης, πολέμου, συρράξεως της Ιστορίας. Και τούτο, όπως σημειώνει ο Μπρατσιώτης, που υπομνημάτισε το βιβλίον της Αποκαλύψεως, μέσα στην Κατοχή, στη γερμανική Κατοχή, γράφει στον πρόλογό του ότι τότε έκαναν, τις σκοτεινές και φοβερές ημέρες, έκαναν ένα κύκλο και μελετούσαν το παρηγορητικότατο βιβλίον της Αποκαλύψεως, μάζεψε εκείνα τα οποία τότε σαν σημειώσεις είχε, και εξέδωκε το βιβλίο το οποίον έχομε. Είναι το Υπόμνημα στην Αποκάλυψη. Γράφει τα εξής ο Μπρατσιώτης επί λέξει: «Δεν αναφέρονται», λέγει, «λεπτομέρειες στη μάχη του Αρμαγεδώνος, ούτε στο 16 κεφάλαιο, ούτε στο 19, είτε χάριν της ευαισθησίας των αναγνωστών, είτε προς υποδήλωσιν της αστραπιαίας ταχύτητος αυτής, οπότε δεν μένουν περιθώρια περιγραφής». Δηλαδή, ακούστε, ακούστε. Λέγει: «Αν πει, κάνει περιγραφή της μάχης, οι αναγνώσται θα λιποψυχούσαν. Αλλά, είτε λέγει αυτό, είτε ο πόλεμος αυτός θα γίνει τόσο αστραπιαία, που δεν θα υπάρχουν περιθώρια περιγραφής». Όσο για το θέμα της ευαισθησίας, δεν πρέπει να’ ναι. Διότι ο ίδιος ο Μπρατσιώτης, κι όπως εδώ το βλέπομε και το σχολιάζει το βιβλίο της Αποκαλύψεως, μας ομιλεί δια την έκβασιν του πολέμου και μιλάει ρεαλιστικά και ωμά. «Ότι καλεί ο άγγελος», λέει, «τα όρνια τ’ ουρανού και τους λέγει: ‘’Ελάτε να φάτε σάρκες!’’». Δεν νομίζω να είναι και πολύ τρυφερή η εικόνα. Και δεν νομίζω να είναι μία εικόνα η οποία δεν θα προσέκρουε στην ευαισθησία των αναγνωστών.

     Δεν είναι λοιπόν αυτό. Είναι το άλλο: ότι η ταχύτητα που θα γίνει αυτός ο πόλεμος δεν έχει περιστατικά, αγαπητοί μου, δεν έχει περιστατικά να περιγραφούν. Να σας πω ένα παράδειγμα. Έχομε τον πόλεμο του ’40- ’41.  Λέμε «Μας χτύπησαν οι Ιταλοί, γίνεται επιστράτευση, πηγαίνομε στην Αλβανία, τους βγάλαμε έξω από την Άρτα. Και τώρα παίρνομε μία μία πόλη. Οι πιο ηλικιωμένοι»- Εγώ το θυμάμαι, ήμουνα μικρό παιδί, το θυμούμαι, κάθε φορά που παίρναμε μία πόλη, την Κορυτσά, το Τεπελένι, τους Αγίους Τεσσαράκοντα, χτυπούσαν οι καμπάνες των Εκκλησιών πανηγυρικώς. Και βγαίναμε έξω και λέγαμε- γιατί με καμπάνες εγίνετο και ο συναγερμός, και λέγαμε: «Τι συμβαίνει, τι συμβαίνει;»- «Όχι συναγερμός, πήραμε το Τεπελένι!». «Πήραμε την Κορυτσά!». «Πήραμε τους Αγίους Τεσσαράκοντα!-το λιμάνι» κ.ο.κ. Και ο πόλεμος κράτησε από την 28^η Οκτωβρίου μέχρι τον Απρίλιο που μπήκαν οι Γερμανοί, δηλαδή μήνες, γεγονότα, προσέξτε, που μπορούμε να τα περιγράψουμε.

      Ας πούμε ότι κηρύσσει τον πόλεμο η Ιταλία εναντίον της Ελλάδος. Το ίδιο περιστατικό. Τον ίδιο πόλεμο. 28  Οκτωβρίου 1940. Αλλά, αντί να στείλει τελεσίγραφο, αντί να… κ.τ.λ., να αποβιβάσει στρατεύματα στην Αλβανία κ.λπ. παίρνει μία βόμβα πολλών μεγατόνων, ατομική, και έρχεται και τη ρίχνει στην Λάρισα, που είναι το κέντρον της Ελλάδος, να πιάσει αν ήταν δυνατόν,  μέχρι τα σύνορα και μέχρι την Κρήτη. Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δεν υπάρχει τίποτα επάνω στον χώρο της Ελλάδος. Έχομε γεγονότα; Δεν έχομε. Γιατί; Η βόμβα δεν άφησε περιθώρια να δημιουργηθούν γεγονότα. Ακούσατε; Η ταχύτητα καταστροφής δεν άφησε περιθώρια για γεγονότα. Ε, λοιπόν, αυτά τα έγραψε ο Μπρατσιώτης, αγαπητοί μου, τότε μεν βεβαίως δεν μπορούσε να διακρίνει τη δυνατότητα- παρότι πέθανε πέρυσι πρόπερσι ο Μπρατσιώτης- δεν μπορούσε να διακρίνει τη δυνατότητα ενός τέτοιου γρήγορου πολέμου. Ε, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα ότι, ότι ένας πόλεμος που θα ξεκινούσε, παγκόσμιος, θα μπορούσε να κρατήσει από 24 ώρες, το πολύ μία εβδομάδα. Το πολύ. Πόσους νεκρούς μπορεί να αφήσει στα πεδία της μάχης, χωρίς να είναι πια η μάχη με τα παλιά αγχέμαχα όπλα κ.τ.λ., το 1/3 της γης. Μπορεί ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι να ξαπλώσουνε νεκροί πάνω στην επιφάνεια της γης. Μέσα, αγαπητοί μου, σε 24 ώρες. Δεν έχουνε παρά οι δυνάμεις να πατήσουν κάποια κουμπιά και η γη να γίνει απέραντο νεκροταφείο. Δεν υπάρχουν περιγραφές. Τι περιγραφές; Αλλά τι μπορούμε να περιγράψουμε; Το αποτέλεσμα. Πέστε μου, τι γεγονότα στη Χιροσίμα θα είχαμε να περιγράψουμε; Ότι οι άνθρωποι δέχθηκαν με φόβο τα αεροπλάνα και είπανε: «Τώρα, να κάτι πέφτει» και μετά, αυτό άρχισε να πέφτει σιγά σιγά και μετά άρχισε να δημιουργεί, ξέρω ‘γω, παράλυση εκεί που έπεσε στους ανθρώπους, τίποτα, μια κι έξω. Μια κι έξω! Τα αποτελέσματα; Εκ των υστέρων.

      Ε, λοιπόν, τώρα ο Ιερός Ευαγγελιστής όχι από ευαισθησία, αλλά υποδηλώνει την ταχύτητα του πολέμου αυτού, αλλά μας λέγει τα αποτελέσματα. Τι είναι τα αποτελέσματα; Η γη όλη θα είναι απλωμένη με πτώματα. Αυτή είναι η μάχη του Αρμαγεδώνος. Φοβερή! Στο παρακάτω κεφάλαιο, το 20ό, γιατί θα επανέλθουμε, ακόμα δεν το εξήντλησα αυτό, θα δείτε, λέγει, καινούριες λεπτομέρειες.

     Ωστόσο, για να ιδούμε εδώ. Όταν λέγει ότι –αυτό το σημείο προσέξτε- «Και ελάτε να φάτε ‘’σάρκας πάντων ἐλευθέρων τε καὶ δούλων, καὶ μικρῶν τε καὶ μεγάλων’’», τι θα πει ότι στο πεδίο της μάχης είναι πεθαμένοι, σκοτωμένοι, και μικροί και μεγάλοι; Απλούστατα. Δεν είναι μόνο εκείνοι οι οποίοι μάχονται, αλλά είναι και ο άμαχος πληθυσμός· διότι όταν πέσουν τέτοιες βόμβες, αγαπητοί μου, δεν θα σκοτωθούν εκείνοι που είναι σε μέτωπα, αλλά θα σκοτωθούν οι πάντες. Βέβαια, επιτρέψατέ μου εδώ, τώρα το σκέφτηκα, όταν ακούτε για ειρήνη, και πορείες ειρήνης που κάνουνε, ακριβώς για να αποφευχθούν αυτά τα αποτελέσματα, θα σας απαντούσα- και αν θέλετε, πιστέψτε το-: δεν πρόκειται παρά περί φοβερής υποκρισίας. Κανείς δεν πιστεύει στην ειρήνη. Οι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, αλλά εκείνοι που κινούν τα νήματα της Ιστορίας και των πολέμων, δεν πιστεύουν στην ειρήνη. Φωνάζουν για ειρήνη για να παρατείνουν τον καιρό των εξοπλισμών. Και τίποτε άλλο. Και κάποια ώρα θα αρχίσουν να χορεύουν αυτές οι βόμβες από πάνω από τα κεφάλια μας και τότε θα γίνει το μεγάλο μακελειό της ανθρωπότητος. Κανείς δεν πιστεύει στην ειρήνη. Οι μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες είναι αντίθεες δυνάμεις, δεν πιστεύουν στην ειρήνη. Ξαναλέγω άλλη μία φορά, είναι υποκρισία. Είναι υποκρισία και παρέλκουν τον καιρόν για να εξοπλίζονται περισσότερο. Και ο Χίτλερ αυτά έλεγε, αγαπητοί μου. Τι έλεγε ο Χίτλερ; «Εγώ πόλεμο;». Και ο Τσάμπερλεν ο πρωθυπουργός, δεν πολιτικολογώ, αλλά σας λέγω, ε, να μην ξεχνάμε την Ιστορία, τι έλεγε ο πρωθυπουργός της Αγγλίας; «Α… θα έχομε ειρήνη». Και παντού για ειρήνη μιλούσε κι εκείνος, και παραλίγο θα έχαναν τον πόλεμο οι Άγγλοι. Παραλίγο θα τον έχαναν τον πόλεμο. Γιατί; Οι μεν εξοπλίζονται, οι Γερμανοί, και δεν μιλούσαν, οι άλλοι δε, ε,  έχαβαν το χάπι της δήθεν ειρήνης. Δεν πιστεύουνε στην ειρήνη οι άνθρωποι της γης. Δεν πιστεύουνε. Και δεν πιστεύουν γιατί δεν έχουν τον αρχηγό της ειρήνης, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Μόνον εκείνος που πιστεύει στον Ιησούν Χριστόν, μπορεί να ομιλεί για πραγματική ειρήνη. Κι εκείνος που έχει πρώτα ειρήνη με τον Θεό. Και για να ‘χεις ειρήνη με τον Θεό δεν πρέπει να αμαρτάνεις. Και τότε μπορείς να μιλάς για ειρήνη και όχι όλα τα άλλα.

    Πάντως, ο πόλεμος αυτός του Αρμαγεδώνος θα είναι ο καρπός της αποστασίας, βεβαίως, των ανθρώπων. Και τον οποίον βεβαίως θα επιτρέψει ο Θεός. Γι΄αυτό σημειώνει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Τό μέν προηγούμενον τοῦ Θεοῦ θέλημα, ὃ καί εὐδοκία λέγεται καί δεῖπνον αὐτῷ περιπόθητον, τό πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι ἐστί καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, καί ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτούς. Τό δέ δεύτερον, τό κολασθῆναι τούς ἑαυτοῖς ἐπισπωμένους τήν κόλασιν».

    «Υπάρχουν στον Θεό», λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας, «δύο θελήματα. Είναι το προηγούμενον θέλημα», έτσι λέγεται: ‘’τό προηγούμενον’’, «τό καί κατ’ ευδοκίαν»· που σημαίνει, είναι το περιπόθητο εκείνο δείπνο που είχαμε αναλύσει μία προπερασμένη φορά, είναι το δείπνο του Αρνίου. Το δείπνο της Βασιλείας του Θεού· που λέγει: «Μακάριος εκείνος που θα καθίσει στο δείπνο της Βασιλείας του Θεού. Μακάριος… Ευτυχισμένος!». Και το άλλο, το δεύτερο θέλημα του Θεού, το λεγόμενον ἑπόμενον θέλημα ή το κατά παραχώρησιν θέλημα· ἑπόμενον, δεύτερον ή κατά παραχώρησιν θέλημα· τι είναι; «Τό κολασθῆναι τούς ἑαυτοῖς ἐπισπωμένους τήν κόλασιν». Δηλαδή «το να τιμωρηθούν εκείνοι που επισύρουν την κόλαση για τον εαυτόν τους». Δηλαδή, το επιτρέπει ο Θεός.

    Ο πόλεμος λοιπόν αυτός θα είναι ο καρπός της αποστασίας των ανθρώπων. Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ότι έχομε αυτά τα δύο δείπνα· τα οποία αντιπαραβάλλονται. Το δείπνο του Θεού και το δείπνο των ορνέων. Τι θέλεις, αδερφέ μου; Να καθίσεις στο δείπνο της Βασιλείας του Θεού; Χμ… ή να σε φάνε τα κοράκια; Και θα είναι, τι θα ‘ναι αυτό; Τα κοράκια μπορεί να φάνε και τους αγίους, αλλά είναι εικόνα που δείχνει πώς θα σε τρώνε τα κοράκια στην κόλαση. Δεν έχει κοράκια η κόλασις. Αλλά τι εννοούμε; Εκεί που θα κατατρώγεσαι χωρίς να καταναλώνεσαι. Και λέγεται «δεῖπνον μέγα τοῦ Θεοῦ», γιατί είναι το αποτέλεσμα της κρίσεως του Χριστού Κριτού επί των αντιθέων δυνάμεων. Πρέπει να σημειώσουμε ότι θα γίνει κι αυτή η τρίτη αναφορά στα της μάχης του Αρμαγεδώνος, αλλά… για να ιδούμε εδώ, πώς ακριβώς μας το λέει παρακάτω.

      ΙΘ΄, 19-21: «Καὶ εἶδον τὸ θηρίον καὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ τὰ στρατεύματα αὐτῶν συνηγμένα ποιῆσαι τὸν πόλεμον μετὰ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ ἵππου καὶ μετὰ τοῦ στρατεύματος αὐτοῦ. Καὶ ἐπιάσθη τὸ θηρίον καὶ ὁ μετ᾿ αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τὰ σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τοὺς λαβόντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ· ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ. Καὶ οἱ λοιποὶ ἀπεκτάνθησαν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ ἵππου, τῇ ἐξελθούσῃ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ· καὶ πάντα τὰ ὄρνεα ἐχορτάσθησαν ἐκ τῶν σαρκῶν αὐτῶν».

   «Είδα», λέγει, «το θηρίον -ο Αντίχριστος- και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματά τους μαζεμένα να κάνουν πόλεμο εναντίον του ιππέως Χριστού Κριτού, και εναντίον του στρατεύματός Του, των αγγέλων, και πιάστηκε το θηρίο, συνελήφθη το θηρίο, μαζί και ο ψευδοπροφήτης, αυτός που έκανε τα σημεία και τα τέρατα για να πλανά τους ανθρώπους, αυτός που έβαλε το χάραγμα του θηρίου επάνω εις τους προσκυνούντας την εικόνα του θηρίου. Και ζωντανοί πετάχτηκαν στη λίμνη του πυρός που καίγεται με θειάφι. Οι υπόλοιποι; Εφονεύθησαν με τη ρομφαία που εξήρχετο από το στόμα του καθημένου επί του λευκού ίππου, του Χριστού».

     Αγαπητοί μου, πώς πρέπει να εννοήσουμε αυτή τη μάχη; Αυτό είναι μία εικόνα. Είναι μία εικόνα αυτό που σας είπα. Πώς πρέπει να την εννοήσουμε; Διότι, αν έπρεπε να κάνομε μία ζωγραφική, έναν ζωγραφικό πίνακα, σαν κι αυτούς που υπάρχουν στο Άγιον Όρος, άφθονες εικόνες της Αποκαλύψεως σε τοιχογραφίες, πώς θα το παριστάναμε αυτό; Κάπως έτσι ψηλά στα σύννεφα, τον Χριστό ιππέα και τα στρατεύματά Του, οι άγγελοι, ιππείς. Και κάτω στη γη να είναι οι άνθρωποι. Κάπως έτσι θα είναι; Όχι, βεβαίως. Όχι, βεβαίως. Αυτό είναι μία εικόνα. Γι΄αυτό σας λέγω, πώς πρέπει να εννοήσουμε αυτή την μάχη; Μεταξύ των εθνών, που θα ηγείται ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης εναντίον του ιππέως Χριστού. Πιθανώς το πράγμα είναι όπως το περιγράφει προφητικά ο προφήτης Ιεζεκιήλ στα περίφημα κεφάλαια 38 και 39. Εδώ προσέξτε, παρακαλώ. 

     Σημειώσατε δε ότι αυτά που γράφει ο Ιεζεκιήλ, κατά λέξη σχεδόν και τα ίδια ονόματα αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, στο επόμενο κεφάλαιο που είναι η τρίτη αναφορά της μάχης του Αρμαγεδώνος. Και αναφέρεται εις τον βασιλέα τον Γωγ. Και εις τον Μαγώγ. Μα-γώγ θα πει «η χώρα του Γωγ». Γωγ είναι το όνομα του βασιλέως και Μαγώγ είναι «η χώρα του βασιλέως Γωγ». Λοιπόν πρόκειται συνεπώς, αυτής της μάχης του Αρμαγεδώνος και τα όσα μας γράφει ο προφήτης Ιεζεκιήλ πρόκειται περί ταυτότητος. Είναι το ίδιο πράγμα. Και ναι μεν, εκεί γράφει, όπως θα σας το διαβάσω εδώ τώρα ότι στρέφεται εναντίον του Ισραήλ. Και έγινε αυτό ιστορικά. Αλλά ο ιστορικός τύπος δεν εξαντλείται. Εις το βάθος του ιστορικού αυτού τύπου, σε σχέση με τα προφητευόμενα, υπάρχει ο έσχατος πόλεμος της Ιστορίας. Η μάχη του Αρμαγεδώνος. Ακούστε πώς το λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ: «Τάδε λέγει Κύριος Κύριος τῷ Γώγ(:Αυτά λέγει ο Κύριος ο ένδοξος εις τον Γωγ)· καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἂν ἔλθῃ Γὼγ ἐπὶ τὴν γῆν τοῦ ᾿Ισραήλ(:«Και θα είναι την ημέρα εκείνη όταν θα κατέβει από βορράν ο Γωγ εις την περιοχήν του Ισραήλ». Ο Ισραήλ όμως τώρα…-τότε ήταν πραγματικά. Είχαμε την κάθοδο των Σκυθών. Θα μας μιλήσει λίγο πιο κάτω. Αλλά ο Ισραήλ τώρα είναι ο νέος Ισραήλ. Είναι η Εκκλησία. Και είναι η κάθοδος του Γωγ, που είναι εκπρόσωπος όλων των αντιθέων δυνάμεων του κόσμου εναντίον της Εκκλησίας), λέγει Κύριος Κύριος, ἀναβήσεται ὁ θυμός μου. Καὶ καλέσω ἐπ' αὐτὸν πᾶν φόβον, λέγει Κύριος(:Θα τον κάνω να τρομάξει)· μάχαιρα ἀνθρώπου ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἔσται(:Θα υπάρξει μαχαίρι εναντίον, τι; -Ξαναδιαβάζω: «Μάχαιρα ἀνθρώπου ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἔσται»… Εμφύλιος πόλεμος. Δηλαδή ο Γωγ, τα στρατεύματά του, θα πολεμήσουν μεταξύ τους. Εμφυλίως.

    Αυτό συνέβη, αγαπητοί μου, όταν οι Σκύθαι- δεν υπήρξε Γωγ, είναι συμβολικό όνομα, δεν υπήρξε Γωγ βασιλεύς- οι Σκύθαι που κατοικούσαν, προσέξτε, λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ τρία ονόματα. Το πρώτο όνομα είναι το όνομα Ρως, και όλοι οι ερμηνευταί, παλαιοί και νεότεροι, λέγουν είναι οι κάτοικοι περί τον Βόλγα ποταμόν. Αυτό που και σήμερα λέμε: Οι Ρώσοι. Δεν το λέγω εγώ. 38 και 39 κεφάλαια. Διαβάστε δε στην ερμηνεία του πατρός Ιωήλ Γιαννακοπούλου, στα σχόλια από κάτω, να το δείτε αυτό. Και έχει και άλλα δύο ονόματα, που είναι λαοί που κατοικούν περί τη Μαύρη Θάλασσα. Με τη γενική ονομασία Σκύθαι. Οι Σκύθαι, φοβεροί τοξόται, ήσαν ορδή πραγματική. Κατέβηκαν, απολίτιστοι άνθρωποι, κατέβηκαν τότε εναντίον του Ισραήλ. Εναντίον της Μικράς Ασίας, του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Τον Ισραήλ τον κοσκίνισαν. Έφθασαν έξω από την Αίγυπτο- ιστορία τώρα σας λέγω, ε, ιστορία, όχι προφητεία, ιστορία- εκεί, εδόθησαν από τους Αιγυπτίους πολλά δώρα και πολύτιμα εις τους Σκύθας να μην μπουν στην Αίγυπτο. Επιστρέφουν αυτοί, και επιστρέφοντας έγινε μάχη εναντίον των, με αποτέλεσμα αυτοί να καταληφθούν από φόβον και στο τέλος να πάθουν τέτοιο πανικό, που να χάσουν τα νερά τους και να πολεμάει ο ένας τον άλλον χωρίς να ξέρουν αν είναι ο εχθρός ή αν είναι φίλοι τους. Πολεμούσαν μεταξύ τους. Και αλληλοεξοντώθησαν. Δια την διατήρησιν την ιστορική που πέρασε η ορδή των Σκυθών από τη χώρα του Ισραήλ, ονομάστηκε μια πόλις, Σκυθόπολις. Και είναι στην Παλαιστίνη. Ήταν τότε. Στην Παλαιστίνη. Η Σκυθόπολις. Γι΄αυτό ονομάστηκε. Για να θυμίζει τον τρόμο των Ισραηλιτών από την κάθοδο των Σκυθών.

    Εκεί δεν εξαντλείται η προφητεία. Η προφητεία έχει εσχατολογικόν βάθος. Και είναι η μάχη του Αρμαγεδώνος υπό το όνομα «Ρως». Ή: «τα στρατεύματα του Γωγ». Δεν είναι οι Ρώσοι. Ακριβώς οι Ρώσοι. Προσέξατε. Δεν είναι ακριβώς οι Ρώσοι. Είναι ο ιστορικός τύπος οι Ρώσοι. Αλλά δεν είναι οι Ρώσοι. Αλλά τι είναι; Να σας πω τι είναι. Όλες οι αντίθεες δυνάμεις Ανατολής και Δύσεως. Πώς μπορούν να πολεμήσουν μεταξύ τους στη μάχη του Αρμαγεδώνος και να αλληλοεξοντωθούν; Να σας πω. Είναι ο άθεος κομμουνισμός, όπου επικρατεί, της Ανατολής. Είναι ο άθεος υλισμός της Δύσεως. Και ο άθεος Σιωνισμός των Εβραίων. Συμπίπτουν τα συμφέροντά τους; Σ΄ένα σημείο συμπίπτουν τα συμφέροντά τους. Μόνο σε ένα σημείο: Να πολεμήσουν τον Χριστό και την Εκκλησία. Μόνο σ’ αυτό το σημείο. Γι΄αυτό βλέπετε και στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Προκειμένου να χτυπηθεί η Ελλάδα, συμμαχούν οι σκοτεινές δυνάμεις! Σε άλλα θέματα δεν συμφωνούν. Γιατί ο κάθε τομέας έχει τα συμφέροντά του. Άλλο είναι ο άθεος κομμουνισμός, άλλο είναι ο άθεος υλισμός της Δύσεως. Και έτσι, όπως ακριβώς θα λέγαμε, η Ανατολή με τη Δύση θα πατήσουνε τα κουμπιά να έρθουν οι βόμβες και οι πύραυλοι. Α, ώστε λοιπόν η Ανατολή με τη Δύση. Ακριβώς αυτό. Αυτός σημαίνει εμφύλιος πόλεμος. Εμφύλιος ως προς τις αντίθεες δυνάμεις που θα είναι ενωμένες αυτές. Αλλά δεν θα είναι ενωμένες. Είναι ενωμένες εναντίον του Χριστού. Αλλά τα συμφέροντά τους δεν είναι ενωμένα.

    Αλλά, αγαπητοί μου, η ώρα πέρασε και θα συνεχίσομε πάνω σ’ αυτό το σημείο, πρώτα ο Θεός, την ερχομένη Κυριακή.

                ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

             Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

 

ΠΗΓΕΣ:

·        Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

·        http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/apokalych/apokalych_077.mp3