του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου συγγραφέα
ΕΙΔΩΛΑ: Η λέξη είδωλο (που προέρχεται από τη λέξη είδος) σημαίνει κυριολεκτικά παράσταση, ζωγραφιά, μορφή. Αναλόγως, ο όρος ειδωλολατρία σημαίνει απόδοση λατρείας σε αγάλματα που εικονίζουν θεούς πολυθεϊστικών θρησκειών. Είδωλο ακόμη είναι ένα πλάσμα της φαντασίας που στερείται πραγματικής υπόστασης, άρα ειδωλολατρία ήταν η λατρεία φανταστικών πλασμάτων. Σήμερα με τον όρο εννοούμε κάθε είδος λατρείας που αντί να αναφέρεται και να αποδίδεται στον Θεό αποδίδεται στα δημιουργήματά του.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Η ειδωλολατρία συναντάται σε θρησκείες που λατρεύουν τη φύση με μορφή άψυχων αντικειμένων (φετιχισμός) ή με έμψυχη μορφή (τοτεμισμός). Στην πρώτη μορφή τα είδωλα, δέντρα, βράχοι, κ.α., λατρεύονται όχι σαν εικόνες θεού αλλά ως ιερά αντικείμενα. Η ειδωλολατρία ήταν η θρησκεία των πρωτογόνων με μορφή σαμανισμού. [Και σήμερα η ειδωλολατρία, ως φετιχισμός, υφίσταται, κυρίως, στις δυτικές κοινωνίες. Αυτός εκδηλώνεται με την προσήλωση στα υλικά αγαθά, στον πλούτο και στην κατοχή πολιτικής ή οικονομικής δύναμης.] Στον πρωτόγονο νου, δεν διαχωρίζονταν το παρουσιαζόμενο φανταστικό είδωλο από το πραγματικό πρότυπο. Έτσι είδωλο και νοούμενη θεότητα ταυτίζονταν. Στην Αίγυπτο, πιστευόταν πως εντός των αγαλμάτων υπάρχει ζωή. Μάλιστα ο γλύπτης θεωρείτο τεχνίτης που χαράσσει ζωή στα αγάλματά του.
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΣ: Χάρις στο ανθρωπιστικό πνεύμα των Ελλήνων, βαθμιαία εκκαθαρίστηκε η λατρεία από σκληρές πρακτικές. Έτσι πολύ πριν τα Αρχαϊκά χρόνια καταργήθηκαν οι ανθρωποθυσίες, που διατηρήθηκαν σε λαούς της εγγύς Ανατολής και της Ευρώπης. Οι ελληνικές θεότητες μεταβλήθηκαν σε συμβολικές μορφές, με τις οποίες δηλώνονταν εκδηλώσεις του φυσικού κόσμου (Δίας, Ποσειδών, Ήφαιστος, Δήμητρα), ή ψυχοπνευματικών δυνάμεων (Αθηνά, Απόλλων). Κατά της ειδωλολατρίας, ως λατρευτικού τύπου, αντιτάχθηκαν πολλά φωτισμένα πνεύματα της αρχαιότητας. Ο Ξενοφάνης (485 π.Χ.) έλεγε: “Ένας Θεός υπάρχει και για τους θεούς και για τους ανθρώπους. Αυτός δεν μοιάζει με τους θνητούς ούτε στο σώμα ούτε στη σκέψη”. Ο Ηράκλειτος έλεγε για τους προσευχομένους στα είδωλα “στα αγάλματα απευθύνουν ευχές, απαράλλακτα σαν τον άνθρωπο που θα ερχόταν σε συνομιλία με τους τοίχους των κτισμάτων”. Αργότερα άρχισε η θεοποίηση σπουδαίων προσωπικοτήτων, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, για να επαναληφθεί πολλές φορές στη ρωμαϊκή ειδωλολατρία με διαφόρους αυτοκράτορες.
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ: Ο όρος Νεοπαγανισμός περιγράφει έναν αριθμό θρησκευμάτων, βασιζόμενων στα παγανιστικά δόγματα, που προϋπήρχαν στην Ευρώπη, πριν την έλευση του Χριστιανισμού. Τα Νεοπαγανιστικά κινήματα συνδέονται με πολυθεϊσμό, ανιμισμό, πανθεϊσμό, ακόμη και το σατανισμό. Προσπαθούν να αναβιώσουν τελετές αρχαίων θρησκειών. Ο Νεοπαγανισμός εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες και “προοδευμένες” χώρες, βρίσκοντας απήχηση στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, κ.α. Η μεγαλύτερη Νεοπαγανιστική θρησκεία είναι η Wicca. Στην Ελλάδα σημαντικότερη ομάδα είναι το Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε). Οι νέοειδωλολατρικές ομάδες μονοπωλούν καπηλευόμενες την κατά τόπους εθνική συνείδηση, αυτοχαρακτηριζόμενες ως "τελευταία σανίδα σωτηρίας για την αναβίωση του Αρχαίου (Ελληνικού, Ρωμαϊκου, Κελτικού) μεγαλείου", κάτι το οποίο, κατά τις "Νεοεποχίτικες" αντιλήψεις τους, αποτελεί "Συμπαντική ανάγκη"!
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ: Ο δωδεκαθεϊσμός καθιερώθηκε το 2006 ως θρησκεία και γνωρίζει σχετική έξαρση. Άνθρωποι μορφωμένοι παριστάνοντας τους ιερείς, αναμιγνύοντας εθνικιστικές κορώνες, προσπαθούν να παρασύρουν στην ειδωλολατρία, εκθειάζοντας το αρχαιοελληνικό κάλλος, ενώ εκφράζονται υποτιμητικά και χλευαστικά για το Χριστιανισμό. Μυκτηρίζουν Εκκλησία, κλήρο και μοναχισμό. Καθυβρίζουν το πρόσωπο του “Εβραίου” Χριστού. Μιλούν για σφαγές των χριστιανών. Πολλοί άθεοι, αλλά φανατικοί πατριώτες, παρασύρονται από αναπόδεικτα πυροτεχνήματα ότι χριστιανοί κατέστρεψαν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Γίνονται, όμως, γραφικοί, όταν λένε ότι ο χριστιανισμός υπήρξε άσπονδος εχθρός του ελληνισμού. Όμως άλλο είναι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και άλλο η αρχαιοελληνική θρησκεία. Το δωδεκάθεο αποτελεί προσωποποιήση παθών (υπερηφάνειας, θυμού, ζήλιας, κακίας, ασέλγειας). Ο Χριστός ήλθε να καταργήσει τη δωδεκαθεϊκή παθολαγνεία. Έφερε αλήθεια, αγάπη, ελευθερία, Φως. Οι προ Χριστού φιλόσοφοι μίλησαν για έναν μόνο αληθινό Θεό, προετοιμάζοντας το έδαφος για το χριστιανισμό. Έως τον τρίτο αιώνα πλήθος μαρτύρων υπέστησαν φρικτά βάσανα για την πίστη του Χριστού. Ειδωλολάτρες, έστω του ρωμαϊκού κόσμου εμπνεόμενου από το δωδεκάθεο, φυλακίζουν, βασανίζουν, θανατώνουν χιλιάδες ηρωικούς χριστιανούς. Οι χριστιανοί όμως αυξάνονται. Με την καθιέρωση του χριστιανισμού χαροποιήθηκαν πολλοί αλλά δημιουργήθηκαν εχθρότητες και βιαιότητες. Ορισμένοι φανατικοί χριστιανοί, εμπνεόμενοι από μένος αντεκδίκησης, οδηγήθηκαν σε συγκρούσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έφταιγε ο Χριστιανισμός. Γενικά, οι δωδεκαθεϊστές νεοειδωλολάτρες παρουσιάζονται ως πιο Έλληνες, ενώ ερωτοτροπούν με τη μυθολογία και όχι την αλήθεια. Διαστρέφουν την Εκκλησιαστική ιστορία παρερμηνεύοντας το ρόλο της Εκκλησίας στην εθνική πορεία, χαρακτηρίζοντας την Ορθοδοξία "ξενόφερτη εβραϊκή θρησκεία" και τους λειτουργούς της "εβραιόδουλους ρασοφόρους", υπεύθυνους για τα "σκοτάδια" του πολιτισμού(!). Επαγγέλλονται αναβίωση του αρχαιοελληνισμού, ως πανάκεια διά παν πρόβλημα, θεωρώντας το δωδεκαθεϊσμό ως "ομφαλό της γης", στον οποίο θα “ενοποιηθεί όλος ο κόσμος». Προσβλητικότατες είναι οι ύβρεις που εκστομίζονται εναντίον του Κυρίου, της Παναγίας, των Αγίων και της Εκκλησίας. Σε επιστολή "ιερέως” της Δήμητρας(!), οι Ορθόδοξοι ιερείς χαρακτηρίζονται "στυγεροί Πρωτογενίτσαροι ρασοφόροι"(!) ή"κοπρόψυχοι" (Μεγαρικός Τύπος 8/10/1995), η Ορθοδοξία "θανατική ποινή κατά της Ελλάδος", η Εκκλησία "αδίστακτη πολιτικοοικονομική συντεχνία" που "βαρύνεται με την σκόπιμη δολοφονία του αρχαίου Ελληνισμού" (Ελληνική Φλόγα,1/1994). Ο Κύριός μας χαρακτηρίζεται ως «σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκος του Ουρανού», ενώ ο παγανιστής Β. Ρασσιάς μιλώντας σε εκδήλωση του αποκρυφιστικού «Τρίτο Μάτι», (23,24/1/1999), είπε: «Μην αφήσουμε τα χριστιανοβυζαντινά κοράκια να αφοδεύουν πάνω στην εθνική μας κληρονομιά»(!).
“ΡΕΥΜΑΤΑ” ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ: Στο νεοπαγανισμό υπάρχουν τρία κύρια ρεύματα: Οι αρνούμενοι κάθε συμβιβασμό με τον “εβραιοχριστιανισμό”, («Μεγάλη Εθνική Εκκλησία των Ελλήνων», «Διιπετές»). Αυτοί που τους χαρακτηρίζει ρατσισμός και αντισημιτισμός, («Απολλώνειο Φως»). Τέλος στο τρίτο ρεύμα ανήκουν ομάδες που σχετίζονται με το νεοεποχίτικο κίνημα, (Νεοσαμανισμός, ουφολόγοι δωδεκαθεϊστές(!), “γυναικεία πνευματικότητα”, κίνημα μαγισσών, Wicca,, κ.α). Υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν να συνδυάσουν Ορθοδοξία και δωδεκαθεϊσμό υποστηρίζοντας ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας! Αυτά τα ρεύματα, έχουν κοινό υπόβαθρο, συνιστάμενο στην κοινή περί Θεού και κόσμου αντίληψη, στην αποδοχή της μετενσάρκωσης κ.α. Έτσι, τα Ελευσίνια μυστήρια είναι θέμα διαλέξεων στις νεοειδωλολατρικές οργανώσεις αλλά και στον αποκρυφιστικό χώρο [όπως η «Νέα Ακρόπολη», που αρέσκεται σε αποπροσανατολιστικές εκδηλώσεις του τύπου “έλα να ανταλλάξουμε ένα βιβλίο”!]. Επίσης σε αρχαιολατρικά περιοδικά υπάρχουν διαφημίσεις βιβλίων που κινούνται από τον αποκρυφιστικό χώρο, έως τη μαγεία και το σατανισμό. Αξιοσημείωτη είναι η συγγένεια και διαπλοκή μερίδας του νεοειδωλολατρικού χώρου με τον νεοναζισμό, το μέταλ ροκ και το νεοσατανισμό, τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα.
ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ: Ο Θεός απαγορεύει στη Γραφή κάθε ομοίωμα, οποιασδήποτε θεότητας και τη λατρεία της, προσθέτοντας ακόμη να μην επιθυμούν τον πλούτο των ειδώλων. Επιπλέον, απαγορεύει την κατασκευή ομοιωμάτων ακόμη και του πραγματικού Θεού. Στα χρόνια του Αβραάμ, η ειδωλολατρία ήταν ο γενικός κανόνας. Οι Ιουδαίοι ποτέ δεν λάτρευσαν δικά τους είδωλα αλλά, σε περιπτώσεις αποστασίας, οικειοποιούνταν θεότητες γειτονικών λαών (Αιγυπτίων, Χαναναίων, Αμμωνιτών, Φοινίκων, Συρίων, αλλά και Ελλήνων στη Μακκαβαϊκή εποχή). Όταν ο Ιακώβ επέστρεψε από τη Μεσοποταμία απαίτησε από το λαό του να καταστρέψει οτιδήποτε ειδωλολατρικό. Στην περίοδο των Κριτών, οι Ισραηλίτες “επορεύθησαν οπίσω θεών ετέρων (...) ελάτρευσαν τω Βάαλ και ταις Αστάρταις”, (Κριτ. β΄11,12). Η ειδωλολατρία περορίστηκε στα χρόνια διακυβέρνησής του Δαβίδ και του Σολομώντα. Πάντως ο τελευταίος, επηρεασμένος από ειδωλολάτρισσες παλακίδες, ξανάφερε τη λατρεία των ειδώλων παράλληλα μ΄αυτή του Ζώντος Θεού. Η πλειοψηφία των διαδόχων του, επισημοποίησαν την ειδωλολατρία, διώκοντας τους πιστούς στο Θεό. Το βόρειο κράτος των δέκα φυλών έφθασε στον κολοφώνα της ειδωλολατρείας επί των ασεβών Αχαάβ και Ιεζάβελ, διώκοντας τον Προφήτη Ηλία. Η ειδωλολατρία έφτασε στο ζενίθ με μισαρές ανθρωποθυσίες στο είδωλο του Μολώχ. Η αιχμαλωσία του λαού, που ακολούθησε, συνέφερε τους Εβραίους και επανακάμπτοντας στην πατρίδα έγιναν θεοσεβείς, μάλιστα ζηλωτές, προς την πατρώα θρησκεία τους. Η κυριαρχούσα ειδωλολατρία σήμερα έχει άλλη μορφή: αυτός που αγαπά τον πλούτο, το “εγώ”, τη φιλοδοξία, την ύλη γενικά, είναι ειδωλολάτρης.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Καλύτερος επίλογος δε θα μπορούσε να είναι άλλος, παρα ο Θειος Λογος: “Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επὶ της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν ήτις εστὶν ειδωλολατρία, δι' α έρχεται η οργὴ του Θεού επὶ τους υιοὺς της απειθείας” (Απόστολος Παύλος).
Konstantinosa.oikonomou@gmail.
ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF:
ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: https://www.youtube.
Βιβλιογραφία: Μον. Μωυσής Αγιορ., “Νεοειδωλολατρία”, εφ. Μακεδονία, 5/1/2013
Θ.Η.Ε., Τ. 5, σ.361-7.
Θ’ Πανορθοδόξος Συνδιάσκεψη Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων δια Θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας, (8-13/10/1997) Αγίος Ιωάννης Ρώσσος Ι. Μ. Χαλκίδος.
Χαρίκλειας Μήνη, νεοπαγανισμός
Κυριακού Τσουρού, «Η Αρχαιολατρία ως Ατραπός της Νέας Εποχής», περ.Διάλογος, τ. 16 (1999)
Π. Ν.Τρεμπέλας, Θεοσοφία,.
Παν. Μαρίνη, Η ελληνική κοσμοθέασις, Αθήναι 1997.
Τρ. Ολύμπιος, Μέλλον – Ελληνισμός ή Όλεθρος, Λιτόχωρο 2000,
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, Κατά των μαγικών ειδών, Πηδάλιον.
Νεοπαγανισμός, εκδ. «Αποστολικής Διακονίας».
π. Αντ. Αλεβιζόπουλος, Ναζισμός με άλλο πρόσωπο, Αθήνα 1996.
π. Αντ. Αλεβιζόπουλος, Η χαμένη αθωότητα, Αθήνα 1994.
