Εορτή μοιρασμένη στα παρελθόντα και τα έσχατα

   πηγη:http://paterikiparadosi.blogspot.com/

Η  ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ  ΤΟΥ  ΠΡΟΦΗΤΗ  ΗΛΙΑ

Εἶναι ὁ προφήτης τῶν ἐσχάτων. Ὁ προφήτης ποὺ ἐμφανίζεται στὴν ἱστορία τρεῖς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ ἀνελήφθη «ὡς εἰς οὐρανόν». Τὴν δεύτερη ἐμφανίστηκε μαζί μὲ τὸν προφήτη Μωϋσῆ κατὰ τὴν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου. Καὶ τὴν τρίτη θὰ ἐμφανισθεῖ στὰ ἔσχατα χρόνια, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὰ ἔσχατα πού, ἂν καὶ δὲν μποροῦμε νὰ προσδιορίσουμε ἀκριβῶς, πλησιάζουν. Ὁπότε κατὰ κάποιον τρόπο εἶναι ὁ προφήτης μας. Ἀκόμα κι ἂν δὲν ξέρουμε, ἂν θὰ δοῦμε ἐμεῖς ἢ τὰ παιδιά μας τὶς συγκεκριμένες στιγμὲς ποὺ περιγράφει ἡ Ἀποκάλυψις, ζοῦμε ὅμως κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἐσχάτων καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς Βασιλείας.

   Στὴν συνέχεια παραθέτουμε δυὸ τμήματα ἀπὸ κείμενο τοῦ καθηγητὴ Πανεπιστημίου (Γ. Γαλίτη) καὶ ἀπὸ ὁμιλία τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου, τοῦ ὁποίου οἱ ὁμιλίες ὁμολογουμένως ἔχουν μιὰ προφητικὴ διάσταση. Τὸ ἕνα μὲ τὸν τίτλο «Ζητεῖται Ἠλίας» συμπληρώνεται ἀπὸ τὸ ἄλλο μὲ τίτλο «Ὁ προφήτης Ἠλίας στὴν ἐποχή του καὶ στὰ ἔσχατα».

Ζ η τ ε ῖ τ α ι    Ἠ λ ί α ς

Γεώργιος Α. Γαλίτης Γ.

(Ὁμότιμος Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

 Ἐποχές παράλληλες

Στό Βόρειο βασίλειο, τό ἐπονομαζόμενο «τοῦ Ἰσραήλ», ἡ κατάσταση ἦταν ἀπελπιστική. Κρατική αὐθαιρεσία, διαφθορά καί ὀργανωμένη προσπάθεια ἀπομακρύνσεως τοῦ λαοῦ ἀπό τίς πατροπαράδοτες ἀξίες. Ὁ λαός ἀρχίζει σιγά-σιγά νά ἐπηρεάζεται ἀπό τίς θρησκεῖες τῶν γύρω λαῶν καί τά ἔθιμά τους, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς φυσιογνωμίας καί ταυτότητάς του.

Στό ἀποκορύφωμα ἔφθασε ἡ κατάσταση, ὅταν ὁ βασιλιάς Ἀχαάβ (873-854) νυμφεύθηκε τήν δυναμική Ἰεζάβελ, κόρη τοῦ βασιλιᾶ τῆς Τύρου. Ἡ Ἰεζάβελ ἔφερε μαζί της ὡς «προίκα» τή λατρεία τοῦ Βάαλ-Μελκάρτ, τήν ὁποία ἐπιδίωξε νά ἐπιβάλει ὡς κρατική. Ὑπονόμευσε μέ κάθε τρόπο τήν πίστη τοῦ λαοῦ, ἐφόνευσε τούς θρησκευτικούς ἡγέτες, κατάστρεψε τούς ἱερούς τόπους καί στή θέση τους ἀνήγειρε βωμούς φοινικικῶν θεῶν. Πλῆθος λαοῦ ἐγκατέλειψε τήν λατρεία τοῦ ἑνός Θεοῦ καί προσχώρησε στήν ξενόφερτη πολυθεΐα.

Ἔλεγχος τοῦ προφήτη.

Καί τότε ἐμφανίζεται ὁ Ἠλίας. Παρουσιάζεται στόν Ἀχαάβ καί τόν ἐλέγχει δριμύτατα, ἐπισύροντας ἔτσι τήν μήνη τῆς Ἰεζάβελ... Ὁ ζηλωτής Προφήτης ἔμεινε στήν ἱστορία ὡς ἕνα αἰώνιο σύμβολο τῆς ἀνυποχώρητης ἀγωνιστικότητας.

Λείπει ὁ Προφήτης

Σᾶς θυμίζουν τίποτε ὅλα αὐτά; Ἄν ναί, τότε μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά ἐποχές παράλληλες. Μέ τή διαφορά, ὅτι μᾶς λείπει ὁ Προφήτης. Ἐμφύλιες αἱματηρές συγκρούσεις καί καταστρεπτικούς ἐθνικούς διχασμούς ζήσαμε καί ἐμεῖς. Αὐθαιρεσία, διαφθορά, συστηματική ὑπονόμευση τῶν ἀξιῶν καί τῆς πίστης πού στήριξε καί ἔθρεψε τό λαό μας, πόλεμος στή Ἐκκλησία καί ἐπιχείρηση ἀπαξίωσης τῶν ταγῶν της, δόλιες μεθοδεύσεις, σφετερισμοί ξένης περιουσίας, διαφθορά στή δημόσια διοίκηση καί στή δικαιοσύνη, ἄδικες ἀποφάσεις, ὀργανωμένη προσπάθεια παραχάραξης τῆς ἐθνικῆς φυσιογνωμίας καί ἀλλοίωσης τῆς ταυτότητάς μας στό ὄνομα μιᾶς ἀκατανόητης πολυπολιτισμικότητας καί τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποίησης, ὅλα αὐτά ὑποσκάπτουν τό ἦθος τοῦ λαοῦ καί ἀπειλοῦν τήν ὕπαρξή του, ὅπως καί στήν ἐποχή τοῦ Ἀχαάβ καί τοῦ Ὀχοζία.
Καί τότε ὁ Θεός ἔστειλε τόν Ἠλία…

Ἄν οἱ καιροί εἶναι παράλληλοι, νά ἐλπίσουμε, ὅτι καί τώρα ὁ Θεός θά στείλει κάποιον Ἠλία; Κάποιον μέ πύρινο λόγο, μέ ἔνθεο ζῆλο, μέ ἄκαμπτο φρόνημα, ἀνυποχώρητο ἐλεγκτή κάθε παρανομίας, ἀδιάφθορο τιμητή κάθε παρεκκλίσεως. Εἶναι πολύ αὐτό ποὺ ζητᾶμε; Εἶναι οὐτοπία νά τό περιμένουμε; Ἤ εἴμαστε τόσο σεσηπότες, ὥστε κάθε ἐλπίδα εἶναι φρούδα;

Ἐν πάση περιπτώσει…ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΛΙΑΣ!

Ὁ πρ. Ἠλίας στὴν ἐποχή του καὶ στὰ ἔσχατα

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος (Ἡ ὁμιλία ἔγινε στὶς 20-7-1986)

Η Ελλάδα στα χνάρια του παλαιού Ισραήλ, έτοιμη να υποστεί τις ίδιες συνέπειες.

Και ερχόμαστε τώρα να ρωτήσουμε: Μήπως και η πατρίδα μας ζει και πολιτεύεται στα ίδια χνάρια του παλαιού Ισραήλ; Και όσα δεινά μας βρουν, θα λέγαμε πού θα οφείλονται; Τί λέτε; είναι δυνατόν να υποστούμε μια τυχόν -τυχόν!- συρρίκνωση των συνόρων μας; Ξέρετε ότι πάλι μπορούμε να γίνουμε μικρότεροι; Αγαπητοί μου, το ξέρετε ότι μπορούμε να γίνουμε πάλι μικρότεροι στα σύνορά μας;… Δεν υπάρχει τίποτα το αμετάθετο και σίγουρο. Από πού θα έχει το αίτιό του το θέμα; Ακόμη, αν υποστούμε σαν λαός μια δυσπραγία οικονομική ή ακόμα και μια κοινωνική αναστάτωση, από πού θα έχει την αφετηρία της αυτή όλη η κατάσταση; Ασφαλώς από την αποστασία του λαού μας και την στροφή του προς την ειδωλολατρία.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι ημέρες είναι κρίσιμες για τον λαό μας αλλά και για όλο τον κόσμο;

Αλλά γιατί το είπε αυτό ο Προφήτης στον Αχαάβ; Για να μετανοήσει ο λαός. Μετανόησε ο Αχαάβ; Ούτε ο Αχαάβ, ούτε ο λαός. Άραγε εμείς θα μετανοήσουμε; Όταν σήμερα κηρύσσεται το κήρυγμα, της μετανοίας το κήρυγμα, και λέγονται αυτά που λέγονται, τί νομίζετε ότι είναι; Αυτά που σας λέω τώρα τί νομίζετε ότι είναι; Νομίζετε ότι είναι ένα φιλολογικό κήρυγμα, για το οποίο μπορούμε να λέμε ότι είναι μόνο λόγια; Όχι. είναι κήρυγμα μετανοίας, είναι κήρυγμα αφυπνιστικό! Είμαστε σε παράλληλες ημέρες με την εποχή του βορείου Ισραήλ, που ο Προφήτης ελέγχει με δριμύτητα την κατάσταση και φωνάζει. φωνάζει και χρησιμοποιεί, θα λέγαμε, το έκτακτο εκείνο στοιχείο, που καταπλήσσει με την παρουσία του τον λαό. Θα το αντιληφθούμε εμείς ότι οι ημέρες μας είναι κρίσιμες για τον λαό μας αλλά και για ολόκληρη την οικουμένη; Θα το καταλάβουμε αυτό.

Ελέγχει λοιπόν φοβερά ο Προφήτης. Έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο.

Αν για τους απίστους θα είναι φοβερός, τότε για τους δικαίους θα είναι μια αληθινή ευλογία.

Αλλά και για τους απίστους θα είναι φοβερός ο Προφήτης.

Μας λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως ότι όταν ο Αντίχριστος θα τον συλλάβει μαζί με τον άλλο Προφήτη, τον Ενώχ, και θα τους κρεμάσει, θα τους φονεύσει, τότε τόσο θα χαρούν οι άνθρωποι -ακούστε. θα χαρούν!- ώστε θα ανταλλάξουν δώρα μεταξύ τους, γιατί επιτέλους απαλλάχτηκαν από έναν κήρυκα που τους βασάνιζε με τα λόγια του… Οι αμαρτωλοί λοιπόν άνθρωποι θα χαρούν. Αλλά θα σταθή όμως φοβερός, γιατί σε τρεισήμισι μέρες θα δουν τον προφήτη Ηλία να ανασταίνεται από τους νεκρούς και να ανεβαίνει στον ουρανό, και τότε θα τους πιάσει φόβος και τρόμος!

Αλλά εάν για τους απίστους ο Ηλίας θα είναι φοβερός, για τους δικαίους θα είναι μια αληθινή ευλογία. Γι’ αυτό και ο ύμνος των Πατέρων στο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ, στο 48ο κεφάλαιο, στην Παλαιά Διαθήκη, που αναφέρεται στον προφήτη Ηλία, τελειώνει ως εξής: «μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα»44, ευτυχισμένοι αυτοί που θα σε δουν, ή που σε βλέπουν, αυτοί που ζουν στολισμένοι με αρετές. κι εμείς θα ζήσουμε και θα σε δούμε. Ο Σειράχ ζει περίπου εξακόσια χρόνια μετά τον Προφήτη. Λέει «θα σε δούμε»!

Τη χαρά και την ελπίδα που σκορπούσε ο προφήτης Ηλίας στους δικαίους της εποχής του θα σκορπίσει και στους δικαίους των εσχάτων αλλά και σ’ όλους που θα αναστηθούν.

Αγαπητοί μου, τον προφήτη Ηλία τον είδαν με χαρά και ελπίδα πρώτα-πρώτα εκείνοι οι εφτά χιλιάδες άνδρες στην εποχή του, όταν ήταν κρυμμένοι και δεν φανέρωναν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. τότε που ο Προφήτης με παράπονο έφθασε να πει στον Θεό: «Κύριε, μόνος εγώ έμεινα να Σε λατρεύω. Όλοι οι άλλοι προσκύνησαν τα είδωλα!». «Όχι, Ηλία. ήταν η ελπίδα τους ο Προφήτης! εφτά χιλιάδες άνδρες δεν προσκύνησαν τον Βάαλ.» Αυτοί οι εφτά χιλιάδες άνδρες, άμα έβλεπαν τον Προφήτη να ελέγχει τον Αχαάβ, χαίρονταν. Χαίρονταν.

Αλλά θα τον δουν με χαρά και ελπίδα και οι δίκαιοι των εσχάτων. Όταν θα κηρύσσει στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι ευσεβείς, οι δίκαιοι, θα πουν: «Ήλθε ο Ηλίας. Ήλθε ο Ηλίας! Ελέγχει τον Αντίχριστο. Ήλθε ο Ηλίας!… Τα βάσανά μας τελειώνουν! Έρχεται ο Χριστός!…». Θα είναι λοιπόν και η ελπίδα των δικαίων των εσχάτων.

Θα τον δουν ακόμη και όλοι οι δίκαιοι που κατά τη δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν «και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα», όπως τον είδαν και οι τρεις Μαθητές στο Θαβώρ, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Γιατί κι εμείς θα ζήσουμε, όπως έγραφε ο συγγραφέας της Σοφίας Σειράχ το 200 π.Χ.

Αγαπητοί μου, αυτή είναι με λίγα λόγια η θαυμαστή προσωπικότητα του αγίου προφήτου Ηλιού. Κι εμείς, τελειώνοντας, τί άλλο θα μπορούσαμε να πούμε; Ω άγιε του Θεού Προφήτα, ένδοξε Ηλία, πρέσβευε υπέρ ημών!…

http://www.agonas.org/pdf/1110.pdf

Περί συγχρόνων Επισκόπων, Διαλόγων και κληρικαλισμού-επισκοποκεντρισμού

Ἡ “Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία” εἶναι ἕνα μικρὸ περιοδικὸ ποὺ δημιούργησε ὁ ἱδρυτὴς τῶν ἐκδόσεων «ΤΗΝΟΣ», Στυλιανὸς Λαγουρὀς. Μέσα ἀπ’ αὐτή, διατυπώνει εὐθαρσῶς ἀλήθειες ποὺ σπάζουν κόκκαλα. Ἀλήθειες ποὺ κρύβουν ἀπὸ δειλία ἢ σκοπιμότητες οἱ ἄλλοτε θαρραλέοι Ὀρθόδοξοι Ἔντυποι σχολιαστὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικαιρότητας. Ὅλοι δηλαδὴ ἐκεῖνοι, ποὺ σήμερα ἔχουν τὸν τίτλο τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ στηλιτεύουν κάποια ἀπὸ τὰ κακῶς κείμενα, ἀλλὰ ταυτόχρονα, συμπλέουν μὲ τοὺς στηλιτευόμενους!

Μπαίνουμε ἢ ζοῦμε ἤδη στὴν ἐποχὴ ποὺ προφήτευσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κατὰ τὴν ὁποία οἱ ἱερωμένοι θὰ πέσουν πολὺ χαμηλά, θὰ προδώσουν τὸν ρόλο τους, δὲν θὰ ἀποτελοῦν τὸ καθοδηγητικὸ παράδειγμα γιὰ μᾶς τοὺς λαϊκούς.

«Θα ψάχνετε νὰ βρεῖτε κάποιον πνευματικὸ νὰ ἐξομολογηθεῖτε, καὶ δὲν θὰ τὸν βρίσκετε», μᾶς  εἶχε πεῖ πρὶν μερικὰ χρόνια Αἰγιώτης γέροντας.

Καὶ πράγματι, στὴν ἐποχὴ μας βρίσκει κανεὶς πνευματικοὺς “ἐξ ἡμισείας”  ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι:

α. Ἔχουν ἀπομνημονεύσει καὶ βιώσει μεγάλο μέρος τῆς ἀσκητικῆς καὶ νηπτικῆς πατερικῆς θεολογίας, τὴν ὁποία ὅμως ἐφαρμόζουν μέσα στὰ ἀδιαφανῆ πλαίσια μιᾶς οἰκουμενιστικῆς προοπτικῆς (ποὺ ἀδιάκριτα ἔχουν ἀποδεχθεῖ), καὶ διαμέσου αὐτῆς τῆς ποιμαντικῆς καθοδηγοῦν “ἐν ἀδιακρισία” τὰ πνευματικά τους τέκνα, προβάλλοντες ἢ ἀποδεχόμενοι τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ διακριτικοῦ γέροντα (ὡς ἕνα εἶδος γκουροῦ) καὶ ἀπαιτοῦντες ὑπακοή. Μέσα σ'  αὐτὰ τὰ πλαίσια ἐργάζονται κατευθύνοντας τοὺς ποιμαινόμενους, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ τέκνα τους νὰ βιώνουν ψυχαναγκαστικὰ πλευρὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ζώντας μία φαντασιακὴ κατάσταση, ὡς κατὰ “φαντασίαν χριστιανοί”, σύμφωνα μὲ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη,

Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη, 3η συνέχεια από τη 5η Ομιλία που έγινε στις 16-11-1980 «καὶ ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα» (Α Ιωάννου. 2,20)

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.193

Αποκαλυψη του Ιωαννου

Ομιλίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου από το μακαριστό γέροντα π. Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη, 3η συνέχεια από τη 5η Ομιλία που έγινε στις 16-11-1980

«καὶ ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ

τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα»

(Α Ιωάννου. 2,20)

Στήν Καινή Διαθήκη, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀπόστολος Πέτρος παίρνει τά τῆς Παλαιᾶς καί τά ἀνανεώνει πλέον καινοδιαθηκικῶς ὡς ἑξῆς: «ὑμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν». Ποιοί; Σεῖς, οἱ Χριστιανοί. Ὄχι πλέον ἡ Συναγωγή· σεῖς, οἱ Χριστιανοί. «βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν». Ὥστε λοιπόν τό «ἔθνος ἅγιον» καί τό «βασίλειον ἱεράτευμα» δέν εἶναι πλέον γιά τούς Ἑβραίους· εἶναι γιά τούς Χριστιανούς! Αὐτό εἶναι· αὐτό εἶναι τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης· νέα διάσταση παίρνει τό πρᾶγμα. «ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς»¹³.

Βλέπετε πουθενά νά ὑπάρχει τό ὑλιστικό στοιχεῖο; Πουθενά! Γι’ αὐτό ἀκριβῶς θά λέγαμε αὐτοί πού θά ’θελαν νά κάνουν χριστιανικά κόμματα γυρίζουν πίσω στήν Παλαιά Διαθήκη. Πέφτουν, ἤ τό καταλαβαίνουν εἴτε δέν τό καταλαβαίνουν, ἤ συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα, πέφτουν στό ἴδιο λάθος πού ἔπεσαν οἱ Ἑβραῖοι. Στό ἴδιο ἀκριβῶς λάθος!

Συνεπῶς κάθε πιστός πού εἶναι βαπτισμένος καί εἶναι χρισμένος μέ τό ἅγιο Μύρο εἶναι «προφήτης», «ἱερέας» καί «βασιλέας».

Ἀλλά τί σημαίνει ἐγώ, ὁ Χριστιανός, πού βαπτίσθηκα καί χρίσθηκα, ὅτι εἶμαι «προφήτης», «ἱερέας» καί «βασιλέας»; Τί σημαίνει αὐτό;

Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη (B) 2η συνέχεια από τη 2η Ομιλία ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΗΛΙΝΑΙΟΥπου έγινε 18 -10-1980

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης  α.φ.192 

Η φυσική θεία αποκάλυψις έχει τρεις σφαίρες, μέσα στις οποίες ο Θεός αποκαλύπτεται στην δημιουργία Του: πρώτα-πρώτα είναι αυτή αύτη η δημιουργία, δεύτερον είναι αυτός ούτος ο άνθρωπος, και τρίτον είναι η Ιστορία, η ανθρώπινη. Ακόμη είναι και η ιστορία της κτίσεως, δηλαδή η ιστορία αυτής ταύτης της κτίσεως. αλλά, όταν λέμε Ιστορία, εννοούμε κυρίως τα ανθρώπινα γεγονότα.

Δια της δημιουργίας ο Θεός φανερώνει τον εαυτόν Του, κατά τον λόγον του αποστόλου Παύλου -Προς Ρωμαίους, 1, 20: «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης». Ότι δηλαδή μέσα στη δημιουργία γνωρίζομε τις ιδιότητες του Θεού κατά καταφατικόν τρόπον. Όχι κατά αποφατικόν τρόπον, που σας είπα προηγουμένως, αλλά κατά καταφατικόν. μέσα από τα ίδια τα δημιουργήματα. Όταν έχωμε ένα αχανές σύμπαν, που όχι μόνο με το τηλεσκόπιό μας δεν έχουμε φθάσει στις εσχατιές του, αλλ’ ούτε καν με την φαντασία μας -και δεν μπορούμε να φαντασθούμε ένα σύμπαν με εσχατιές. δεν μπορούμε να το συλλάβωμε αυτό το πράγμα. αλλά εξ ίσου δεν μπορούμε να συλλάβωμε και ένα σύμπαν χωρίς εσχατιές, χωρίς τέρμα δηλαδή-, όταν λοιπόν έχωμε ένα σύμπαν τέτοιο, τότε ποιος πρέπει να είναι ο Θεός!... Τότε ο Θεός πρέπει να είναι Αΐδιος! Αιώνιος! Άπειρος!

ΑΙΣΧΙΝΗΣ ΚΑΤΑ ΚΤΗΣΙΦΩΝΤΟΣ

Πελασγός ο Μιλήσιος προσψαυόμενος Αισχίνη Λόγον Κατά Κτησιφώντος

 …ή  Πελασγός ο Μιλήσιος Κατά Σόιμπλε

                                                                        

    Στα προηγούμενα χρόνια μερικοί άρχοντες, οι οποίοι αναλάμβαναν τα μεγαλύτερα αξιώματα και διαχειρίζονταν τα δημόσια έσοδα και οι οποίοι δωροδοκούνταν σε κάθε μια απ’ τις περιπτώσεις αυτές, παίρνοντας με το μέρος τους τους ρήτορες της βουλής και του δήμου, πολύ πριν εκπνεύσει ο χρόνος της αρχής που διαχειρίζονταν, κατόρθωναν να εξασφαλίσουν ευνοϊκές προϋποθέσεις για τη λογοδοσία τους με τιμητικά ψηφίσματα κι επαίνους, ώστε την ώρα που λογοδοτούσαν για τη διαχείριση της αρχής που ανέλαβαν να βρίσκονται σε δύσκολη θέση, όσοι ήθελαν να τους κατηγορήσουν και πολύ περισσότερο οι δικαστές.
Γι’ αυτό, πολλοί απ’ αυτούς που ήσαν υποχρεωμένοι να λογοδοτήσουν, αν και συλλαμβάνονταν επ’ αυτοφώρω να κλέβουν τα χρήματα του δημοσίου, γλύτωναν απ’ τα δικαστήρια, και πολύ φυσικά.

ΤΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΑΣ. ΤΑ ΕΝΟΙΚΙΑ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΧΘΗΚΑΝ (1.200.000 περίπου) ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑ “ΚΡΙΚΚΗ” ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ;

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ. 193

ΤΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ.

ΤΑ ΕΝΟΙΚΙΑ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΧΘΗΚΑΝ (1.200.000 περίπου) ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑ “ΚΡΙΚΚΗ” ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ;

«Σε “ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ” με απώλειες εκατομμυρίων έχει

μετατραπεί η διαχείριση των κληροδοτημάτων στην Ελλάδα. Οι αναποτελεσματικοί έως ανύπαρκτοι έλεγχοι του υπουργείου Οικονομικών…, καθώς και η διαφυγή της ανεκτίμητης αξίας των κληροδοτημάτων – που μόνο κατά προσέγγιση υπολογίζεται πάνω από 10 δισ. ευρώ – έχουν ως αποτέλεσμα, τεράστια κονδύλια που διατίθενται για κοινωφελείς σκοπούς να χάνονται ή να καταλήγουν σε… λάθος τσέπες.

Ο “χορός” του χρήματος αποτυπώνεται στις εκθέσεις τόσο του γενικού Επιθεωρητή όσο και του Σώματος Επιθεωρητών – Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης…» “Real News” (17-2-11).

Ένα μικρό δημοσίευμα, μας υπενθύμισε τα σχετικά με τα κληροδοτήματα που αφορούν τη Μητ/λη Λάρισας.

Αλήθεια, τι έγινε με το κληροδότημα ΚΡΙΚΚΗ – που αποτέλεσε το νέο «Βατοπέδι» – και που βρίσκονται τα χρήματα των ενοικίων;

«ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ κάποιοι έχουν αρχίσει να ξαναμιλάνε για το “νέο Βατοπέδι”, μια παλιά υπόθεση πού ήρθε πάλι στο προσκήνιο. Πρωταγωνιστές η μητρόπολη Λάρισας και το ορφανοτροφείο – που μετονομάστηκε “ΚΡΙΚΚΕΙΟΝ” – σαράντα ορφανών. Παράλληλα μια διαθήκη και μία επιστολή περιπλέκουν τα πράγματα αφήνοντας απορίες και ερωτηματικά, με αποτέλεσμα πολλοί να υποστηρίζουν πως η παρέμβαση ενός εισαγγελέα θα μπορούσε να ρίξει φως στο μυστήριο (εφ. Ε. 15/5/12).

Πράγματι η παρέμβαση κάποιου Εισαγγελέα χρειάζεται, διότι, όπως κατ’ επανάληψη έχουμε γράψει, γύρω από το κληροδότημα “ΚΡΙΚΚΗ” συμβαίνουν παράξενα πράγματα!

Η τελευταία δικαστική απόφαση του ΠΟΛΥΜΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ (4159/2008) αναφέρει ποια είναι τα κληρονομιαία στοιχεία που περιλαμβάνει το κληροδότημα “ΚΡΙΚΚΗ” αφενός – [ακολουθεί η περιγραφή:

Α) «Μία εξαώροφη πολυκατοικία στη συμβολή των οδών Δρόση, Μομφεράτου και Πολυζωίδη, συνοικία Γκύζη Αθηνών, αποτελούμενη από τέσσερα ισόγεια καταστήματα, ένα γκαράζ αυτοκινήτων, δώδεκα διαμερίσματα, 2) Ένα οικόπεδο με αυξ. αριθμό 2 στον προσφυγικό συνοικισμό στη θέση Κ. Καραμανλή στον Πλαταμώνα Πιερίας, έκτασης 704,96 τ.μ. και 3) Ένα αγροτεμάχιο στη θέση “Γούρνες” Πλαταμώνα Πιερίας, έκτασης 124 τ.μ.] και αφετέρου ότι πρέπει να αναγνωρισθεί το κληρονομικό δικαίωμα του ενάγοντος (“5^η Υ.Π.Ε. Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας” – “Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Θηλέων Λάρισας” – παλαιό Ορφανοτροφείο Θηλέων Λάρισας), και να υποχρεωθεί η εναγομένη (“Ιερά Μητρόπολη Λάρισας και Τυρνάβου” να αποδώσει τα ως άνω κληρονομιαία ακίνητα, τα οποία νέμεται αντιποιούμενη το κληρονομικό δικαίωμα του ενάγοντος…

Έτσι αρχίζουν τα παράξενα που χρειάζονται ειδική διερεύνηση για να ξεκαθαρίσει αυτή η ιστορία. Και τούτο διότι:

Πρώτον: Ενώ στην μερίδα 24/759 του υποθηκοφυλακείου Κατερίνης παρουσιάζονται τέσσερα (4) οικόπεδα

[Α) 48/490 – 2/10/65 έκταση 704,96 τ.μ.

Β) 57/100 – 9/11/66 έκταση 903,00 τ.μ.

Γ) 58/382 – 15/5/67 έκταση 518,00 τ.μ.

Δ) 58/393 – 18/5/67 έκταση 278,00 τ.μ.],

στην απόφαση (4159/2008) του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών αναφέρονται μόνον τα δύο οικόπεδα. Τα άλλα δύο τί έγιναν; Πουλήθηκαν; Και αν ναι, ποιοι τα πούλησαν; Τα χρήματα που βρίσκονται; Και γιατί δεν αναφέρονται στην μερίδα;

Δεύτερο: Στο ίδιο υποθηκοφυλάκειο υπάρχει και δεύτερη μερίδα (5/201) καταγεγραμμένη, αλλά καρτέλα δεν υπάρχει, για να δούμε τι άλλα περιουσιακά στοιχεία περιείχε!

Τρίτο: Πουθενά δεν αναφέρει η απόφαση την βίλα στον Πλαταμώνα, αξίας πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και στο ωραιότερο σημείο της περιοχής, γνωστή ως “Βίλα Κρίκκη”.

Το παράξενο εδώ είναι, ότι βρίσκουμε έγγραφο της Μητρόπολης Λάρισας και Τυρνάβου – με αριθ. πρωτ. 1171/9-6-2005 – προς το γραφείο κληροδοτημάτων της Περιφέρειας Θεσσαλίας, στο οποίο ζητάει την έγκριση για την ενοικίαση της βίλας με συνοπτικές διαδικασίες (sic).

Η βίλα για χρόνια κατοικείται.

Στην εφ. “Αγώνας” (αρ. φ. 148 Αύγουστος 2009) είχαμε υποβάλλει μερικά απλά ερωτήματα προς την Μητρόπολη Λάρισας που διαχειρίζονταν το κληροδότημα “Κρίκκη”.

Πότε νοικιάσθηκε;

Η ενοικίαση με ποιο τρόπο έγινε (με δημοπρασία ή με προσωπική επιλογή – κρυφά;)

Ποιο είναι το ετήσιο ενοίκιο; (πληροφορίες το χαρακτηρίζουν ισοδύναμο με τη διαμονή οικογένειας μιας ημέρας σε ξενοδοχείο πολυτελείας).

Το ενοίκιο κατατίθεται σε ειδικό λογαριασμό;

Ποιος είναι ο ενοικιαστής;

Και όμως πέρασαν τέσσερα χρόνια και απάντηση δεν δόθηκε. Γιατί άραγε;

Τέταρτο: Η μητρόπολη Λάρισας με την συνεργασία της Αρχιεπισκοπής – εποχή Σεραφείμ Τίκα – και τους νομικούς συμβούλους – Λιλαίο, Παπανικολάου κ.α. – κατόρθωσαν να καρπωθούν την περιουσία “Κρίκκη” με διαθήκες “ύποπτες”, εισπράττοντας – εκτός πολλών άλλων, και χιλιάδων ευρώ – ενοίκια με αποδείξεις “μπακαλίστικες” στη δεκαετία του εξήντα, χωρίς σφραγίδα, αθεώρητες, και ούτε καν αριθμημένες.

Το παράξενο εδώ είναι πως, κανείς αρμόδιος του υπουργείου Οικονομικών δεν ζήτησε εξηγήσεις. Εμείς όμως το είχαμε επισημάνει στον “Αγώνα” (φ. 155 Μάρτιος 2010) ρωτώντας: Πώς ένα (Ν.Π.Δ.Δ.) Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου – όπως η μητρόπολη – είναι δυνατόν να εισπράττει κάθε μήνα μισθώματα με τέτοιες αποδείξεις; Θα τολμούσε κάποιος ιδιώτης να εισπράξει, έστω και 50 ευρώ, χωρίς να είναι ενήμερη η εφορία;

Πέμπτο: Ενώ η μητρόπολη γνώριζε ότι, το κληροδότημα “Κρίκκη” δεν της ανήκε και επίσημα, από το 2000 – όπως αναφέρει το σκεπτικό της υπ’ αρ. 9169/2000 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών – γιατί δεν σταμάτησε να προσφεύγει στα δικαστήρια, παραδίδοντας ως ώφειλε, στους πραγματικούς δικαιούχους το κληροδότημα και έφθασε στο σημείο να την καλέσει το Π.Π.Α. με την απόφασή του (4139/2009) να παραδώσει τα κληρονομιαία ακίνητα, τα οποία νέμεται αντιποιούμενη το κληρονομικό δικαίωμα του ενάγοντος – “5^η ΥΠΕ Θεσσαλίας – Κεντρικής Ελλάδος – Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Θηλέων Λάρισας”;

Εδώ έχουμε δύο παράξενα: α) Η μητρόπολη Λάρισας πονηρά σκεπτόμενη άρχισε το 2006 να κατασκευάζει οίκημα, το οποίο το βάπτισε Ορφανοτροφείο Θηλέων και μάλιστα “ΚΡΙΚΚΕΙΟ”, για να μπορέσει να ανατρέψει την δικαστική απόφαση (9169/2000) που έλεγε: «Ένα είναι το Ορφανοτροφείο που λειτουργεί αδιαλείπτως από το 1924 στην Λάρισα. Άλλο Ορφανοτροφείο δεν λειτούργησε και δεν λειτουργεί μέχρι σήμερα, ούτε η εναγομένη – μητρόπολη – ίδρυσε ποτέ ή συντηρεί Ορφανοτροφείο στην πόλη Λάρισας». Όχι, λέει η μητρόπολη, δεν έχετε δίκαιο διότι εμείς κατασκευάσαμε και λειτουργούμε Ορφανοτροφείο Θηλέων και το ονομάσαμε “ΚΡΙΚΚΕΙΟΝ”. Γι’ αυτό μας ανήκει το κληροδότημα.

Β) Ενώ η τελευταία απόφαση 4159/2008 δημοσιεύτηκε στις 30 Ιουνίου 2008 ο δεσπότης Λάρισας – ως νόμιμος εκπρόσωπος – παρέδωσε την διαχείριση της πολυκατοικίας (;) των Αθηνών μετά από εννέα (9) μήνες όπως αναφέρει το σχετικό έγγραφο (αρ. πρ. 407/30-3-2009) της μητρόπολης. Γιατί άραγε;

Έκτο: Στα τέλη του 2007 το έργο σχεδόν είχε ολοκληρωθεί με χρήματα από διαφόρους φορείς (Αγ. Παρασκευή, προσκυνήματα, ναούς, δισκοφορίες, ιδιώτες κ.α.). Το παράξενο εδώ είναι, ένα δημοσίευμα της “ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ” 5 Οκτωβρίου 2009 της δημοσιογράφου Μ. Παπουτσάκη, απ’ το οποίο μάθαμε ότι, το έργο αυτό, με άλλη ονομασία, ως “Ορφανοτροφείο Θηλέων – συνοικία Ανθούπολη, Θεσσαλίας”, εντάχθηκε σε ένα κοινοτικό πρόγραμμα συγχρηματοδοτούμενο από Δημόσιες Επενδύσεις και κοινοτικούς πόρους με το ποσό των 750.000 ευρώ, ενώ το έργο, όπως δήλωσε η ίδια η μητρόπολις, κόστισε και με όλο τον εξοπλισμό του 550.000 ευρώ (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 30/5/09).

Τα παράξενα στην υπόθεση αυτή είναι πολλά! Γι’ αυτό ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ι.Μ.Κονιδάρης σε άρθρο του στο “ΒΗΜΑ” έλεγε: «Δημιουργούνται ήδη συνθήκες, με την ανοχή της πολιτείας, που δίδουν την εντύπωση ότι η Εκκλησία απολαμβάνει μία ιδιότυπη ασυλία σε όλα τα θέματα που έχουν σχέση με τις οικονομικές δραστηριότητές της και επιτρέπουν την ανάπτυξη καταστάσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε επικίνδυνα αδιέξοδα».

Τελειώνοντας ρωτάμε: Τα χρήματα που είσπραξε η μητρόπολη τόσα χρόνια από τα ενοίκια – τα οποία υπολογίζονται στο 1.200.000 ευρώ περίπου – πού είναι κατατεθημένα;

Γι’ αυτό ο δημοσιογράφος είχε δίκαιο όταν, κλείνοντας το μικρό του δημοσίευμα, κατέληγε στο συμπέρασμα «Πως η παρέμβαση ενός εισαγγελέα θα λύσει πολλές απορίες».

ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΜΕΣ’ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.193 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΕΥΛΟΓΙΑ ή ΚΑΤΑΡΑ!

Τα Ευρωπαϊκά νηπιαγωγεία και σχολεία μπορούν να απαγορεύσουν τα παιδικά βιβλία και παραμύθια που απεικονίζουν την παραδοσιακή οικογένεια. Αυτό είναι ένα αίτημα της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας. Σύμφωνα με την επιτροπή, τα παραμύθια θα πρέπει να μιλάνε για τη σεξουαλική διαφορετικότητα. Νορβηγοί ειδικοί πιστεύουν ότι τα παιδιά επωφελούνται βλέποντας πορνό.

Η Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Δικαιώματα των Γυναικών και την Ισότητα των φύλων παρασκευάζουν μια έκθεση που ζητά την απαγόρευση όλων των βιβλίων που παρουσιάζουν την παραδοσιακή οικογένεια όπου ο πατέρας είναι ο αρχηγός και κουβαλητής της οικογένειας και η μητέρα φροντίζει για τα παιδιά, στα σχολεία και τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας της Ευρώπης. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, τα βιβλία αυτά είναι κακά για την μελλοντική ζωή των παιδιών, ιδιαίτερα στα κορίτσια, και την προώθηση της λάθος συμπεριφοράς. Στο μέλλον, μπορεί να τα αποτρέψει από την οικοδόμηση μιας σταδιοδρομίας.

Οι φεμινίστριες ανησυχούν ότι τα παιδιά από μικρή ηλικία έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με «αρνητικά στερεότυπα των φύλων» σε τηλεοπτικές εκπομπές και διαφημιστικά. Η λέξη “αρνητικό” της έκθεσης είναι συνώνυμη με τη λέξη “παραδοσιακό”. Με την πάροδο του χρόνου, η απαγόρευση θα επεκταθεί και στην τηλεόραση και τη διαφήμιση. Μέχρι στιγμής, αποφασίστηκε να αρχίσει με τα σχολικά βιβλία.

«Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής»

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.193

Δημήτρη Νατσιού Δασκάλου

«Κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Από τα χρόνια της δουλείας μας έρχεται η σοφή παροιμία του λαού μας, που εξεικονίζει τον ζήλο των προγόνων μας για τα γράμματα. Αλλά για ποια γράμματα; Εκείνο το φαινομενικώς απλοϊκό τραγουδάκι του «Κρυφού Σχολειού», το «φεγγαράκι μου λαμπρό», μας λέει ότι τα σκλαβόπουλα, «μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά», άκουγαν από το στόμα τού παπά για γράμματα και σπουδάματα, αλλά, κυρίως, θέριευαν την αποσταμένη ελπίδα με «του Θεού τα πράματα».
Όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Σίμος Μενάρδος, στα χρόνια της φρικτής Οθωμανοκρατίας «…η ψυχή του Έθνους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν, διηγούντο εις τα Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία». (αρχ. Ιω. Αλεξίου, «Η Παιδεία στην Τουρκοκρατία», εκδ. «Ζωής», σελ. 181). Από εκείνα τα σχολεία και με τέτοιους δασκάλους «αποφοίτησαν» τα λιοντάρια του ’21. Μα και ο άγιος των σκλάβων, ο Πατροκοσμάς, τα ίδια δεν κανοναρχούσε στο Γένος; «Το σχολείον ποτίζει την ψυχή και ανοίγει τες εκκλησιές» κήρυττε, γιατί γνώριζε ο άγιος ότι τα προσανάμματα της εθνικής ελευθερίας τα προσφέρει του Χριστού η πίστη η αγία. 

Ο πρώτος και τελευταίος ίσως Ρωμηός Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε συλλάβει εναργέστατα ότι για να «σταθεί» το αρτιγενές κράτος στην χορεία των «πεπολιτισμένων» εθνών της Εσπερίας πρέπει η Παιδεία του να αρδεύεται από τις αείχλωρες πηγές της ρωμαίικης παράδοσης, ειδάλλως καταντά «παλιόψαθα των εθνών». Γράφει σε επιστολή του προς τον Μουστοξύδη μεταξύ άλλων. «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». (Ι. Καποδίστρια, «Κείμενα», εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 75).

Αυτά τα τρία είναι τα ψηλώματα, οι κορυφές με τις οποίες φτερούγιζε ο λαός για τόσους αιώνες: η πίστη (η χριστιανική αγωγή), η πατρίδα (η εθνική αγωγή) και η οικογένεια (η ηθική αγωγή), που τα πρώτα ανεξίτηλα μαθήματά της τα λαμβάνει ο άνθρωπος από την κατ’ οίκον Εκκλησία. Και αν επί επταετίας διαπομπεύτηκε το τρίπτυχο των ελληνοσώτειρων αρετών, λόγω της μετατροπής τους σε ιδεολόγημα, δίδοντας ταυτόχρονα και μια ουρανόπεμπτη πρόφαση στους ψευτοπροοδευτικούς να επιπέσουν αργότερα και να μαγαρίσουν και την πατρίδα και την «θρησκεία» και την οικογένεια, εν τούτοις πάντοτε στην ιστορία μας πολεμούμε γι’ αυτά τα τρία πολυτίμητα. Δεν ήταν εφεύρημα των Απριλιανών,. Η ημιμάθειά τους τα αμαύρωσε. Θυμίζω. Τον παιάνα που διασώζει ο Αισχύλος στο έργο του «Πέρσαι» (Στιχ. 402-5).

«Ω παίδες Ελλήνων, ίτε

ελευθερούτε πατρίδ’ (η πατρίδα),

ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας (η οικογένεια), θεών τε πατρώων έδη (η θρησκεία), θήκας προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών».

Πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μητροπολίτου Ράσκας Ἀρτέμιου Χαρίτων Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μητροπολίτου Ράσκας Ἀρτέμιου Χαρίτων Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Χαρίτων

Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Του ιερομόναχου Στέφανου της Ι.ΜΟΝΗΣ DECANI-ΚΟΣΟΒΟΥ 

Στις 10 Μαΐου 1998, πριν την αγρυπνία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς της Ζίτσας, έγινε ή κουρά του π. Χαρίτωνος από τον επίσκοπο Αρτέμιο. Εφ' όσον έλαβε την κουρά ό π. Χαρίτων πρόσθεσε τώρα παραπάνω κόπους και έγινε περισσότερο ζηλωτής στην υπακοή. Του ανέθεσαν την σοβαρή διακονία της παραλαβής σημαντικών έγγραφων για τον επίσκοπο και τούς βοηθούς του. Σ' αυτές τις δύσκολες αποστολές ήταν εξαιρετικά έμπιστος.

Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας θυσιαζόταν χωρίς να σκέπτεται τον εαυτό του. Μια φορά ήταν έτοιμος να φύγει με το αυτοκίνητο μέσα στο βράδυ κατά τη διάρκεια των χειρότερων επιθέσεων από τον δήθεν Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσόβου (KLA Kosovo Liberation Army) περνώντας το πιο επικίνδυνο μέρος του Dulje και Crnoljeva, προκειμένου να φέρη θεραπευτικό νερό για έναν άρρωστο εν Χριστώ αδελφό. Είχε ειρήνη και ήταν πλήρως προετοιμασμένος να κάνη αύτη την υπακοή. Ωστόσο τον σταμάτησαν πριν βάλει μπρος το αυτοκίνητο. Με την ίδια εσωτερική γαλήνη, χωρίς να μουρμουρίσει ή να σχολιάσει, δέχθηκε την εντολή να παραμείνει.

Δεν κρατούσε τίποτε περιττό στο κελί του, ακόμα και βιβλία. Έκτος από ένα προσευχητάριο και την αγία Γραφή, είχε λίγα βιβλία, τα όποια έλαβε ως δώρα από τον Γέροντα του. Στο κελί του, πού ποτέ δεν αποκαλούσε δικό του, κρατούσε μονάχα τρείς εικόνες. Χειμώνα - καλοκαίρι φορούσε πάντα λαστιχένια opanke (χειροποίητα χωριάτικα πέδιλα) με μάλλινες κάλτσες και ένα γιλέκο πάνω από το ζωστικό του, και στις πιο κρύες μέρες πρόσθετε άλλο ένα γιλέκο, ολόιδιο με το πρώτο.

Προσεκτικός στη διδασκαλία του πνευματικού του πατέρα να παραμένει σιωπηλός στην τράπεζα και να τρώει οτιδήποτε του 'βαζαν μπροστά του, έτρωγε ότι μπορούσε και ποτέ δεν έκανε παράπονα στον μάγειρα. Όταν διακονούσε τούς φιλοξενουμένους ήταν ευγενικός, χωρίς να υπεισέρχεται στα πιστεύω του καθενός και χωρίς να κάνη φυλετικές διακρίσεις. Έβαζε τα δυνατά του να συμπαθή όλους τούς ανθρώπους. Ακόμα και όταν οι shiptari – Το όνομα που οι εθνικοί Αλβανοί χρησιμοποιούν για τους εαυτούς τους - διέπρατταν εγκλήματα εναντίον του λαού μας, αυτός δεν τούς μισούσε. Αντιθέτως προσπαθούσε να δικαιολόγηση τις πράξεις τους με το να επιρρίπτει ευθύνες στο άθεο καθεστώς.

Αν και ό π. Χαρίτων δεν ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τον έξω κόσμο, δεν αγνοούσε τα γεγονότα του. Παρ' όλα αυτά αγωνιζόταν να παραμένει απαθής- προσκολλήθηκε στον έναν, στον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν, χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του, έχοντας ύπ' όψιν ότι μόνο αυτό πού μπορεί να σταλεί στο ουράνιο θησαυροφυλάκιο θα παραμείνει μαζί μας όταν συναντήσουμε τον Κύριο.

Δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στην καρτερία του την ώρα της ασθένειας. Πάντα θυμότανε την ίαση του από τη Μητέρα του Θεού. Μετά από αυτό το συμβάν ποτέ δεν απευθύνθηκε σε επίγειο γιατρό.
 Κάποτε αρρώστησε, και απ' ότι φαινόταν ήταν ηπατίτιδα. Μη δεχόμενος καμία βοήθεια, αποσύρθηκε στο κελί του και στράφηκε προς τον Ουράνιο Ιατρό. Για αρκετές μέρες δεν έτρωγε τίποτα. Για ν' αποφυγή τον σκανδαλισμό των αδελφών, τους είπε ότι θα προμηθευόταν μόνος του την τροφή του. Λίγες μέρες αργότερα βγήκε από το κελί του χωρίς κανένα σημάδι της ασθένειας του.

5H ΦΑΛΑΓΓΑ του Σεβασμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

 Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.193 http://www.agonas.org/

 ΤΟ ΧΕΙΡΟΦΙΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ 

 ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ;

 Οι αγώνες Μάρκου του Ευγενικού

Σεβασμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Κυριακή των αγίων Πατέρων

«Θα σας πω την αλήθεια. Δεν θα σας κολακεύσω. Δεν πα’ να φύγετε όλοι και να μείνουν τα καθίσματα μόνα; Αδιαφορώ.

Έχω παράπονο με όλους σας. Διότι δεν είστε κοντά στους ιεροκήρυκας πού δίνουν αγώνα. Τους εγκαταλείπετε και μένουν μόνοι κράζοντες και φωνάζοντες επάνω στα ερείπια αυτά της πατρίδος.

Παίρνω ζυγαριά και ζυγίζω, παίρνω την ζυγαριά της Ορθοδοξίας, και βλέπω ότι το χειρότερο απ’ όλα τα κακά, για μένα, είναι αυτό που δεν έφερε καμμιά συγκίνησι εις τον Ελληνικό λαό. Είναι αυτό που δεν έγραψε κανένα θρησκευτικό περιοδικό. Είναι αυτό για το οποίο κοιμάται ολόκληρος η Ιεραρχία μας. Είναι το χειροφίλημα του πάπα.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΦΙΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Το χειροφίλημα του πάπα;

Μάλιστα· αυτό είναι χειρότερο απ’ όλα. Πρωτοφανές γεγονός για την Ελληνική πατρίδα.

Πού τα λές αυτά Αυγουστίνε; Στα βουνά, στα λαγκάδια, στα μνήματα; Λάθος. Πού μιλάω; Στα παιδιά της Ορθοδοξίας μιλάω;

- Ούχ ού! μας μάζεψε ο παπάς, για να μας μιλήσει για το χειροφίλημα του πάπα! Ψύλλος στ’ άχυρα! Καθυστερημένος ιεροκήρυκας. Πίσω αιώνες βρίσκεται.

Δεν είναι τίποτε το χειροφίλημα του πάπα;

Ποιος είσαι συ πού το λες; Αυτό μας έφαγε. «Δεν είναι τίποτε το ένα, δεν είναι τίποτε το άλλο». Στο τέλος τι μένει;

Ξέρετε με τι μοιάζει αυτό; Σαν να παίρνω το μαχαίρι και να σου κόβω το αυτί, και να λες· δεν είναι τίποτε. Να σου κόβω και τη μύτη, και να λες· δεν είναι τίποτε. Να σου αφαιρώ με τσιμπίδια τα κρέατα και τα νεύρα, και να λες· δεν είναι τίποτε. Να σου βγάζω τα μαλλιά και το δέρμα και ό,τι άλλο αποτελεί τον άνθρωπο, και να λες· δεν είναι τίποτε. Στο τέλος τι θα μείνη από το κορμάκι σας; Μόνο ο σκελετός· απαίσιο πράγμα και αηδές.

Έτσι λοιπόν; Δεν είναι τίποτε το ένα, δεν είναι τίποτε το άλλο. Θα μείνη επί τέλους ένας σκελετός και ένα ανεμώλιον (= ανεμώδες, κούφο, μάταιο) πράγμα η Ορθοδοξία.

Ποιος είσαι συ ο ψευτοθεολόγος και ο ψευτοπαπάς και ο ψευτοεπίσκοπος του 20ου αιώνος, πού μου λές ότι δεν είναι τίποτε το χειροφίλημα του πάπα; Έλα εδώ μπροστά, για να συζητήσουμε καθαρά και ξάστερα.

Αν δεν είναι τίποτε, αγαπητέ μου, να πάρης τη γομολάστιχα που έχει ο διάβολος και ν’ ανοίξης την Ιστορία και να σβήσης τα «κατορθώματα» του πάπα – αν μπορέσης να τα σβήσης. Αλλ’ εάν το δικό σου χέρι μπορεί να τα σβήση, το δικό μου χέρι τρέμει και δεν τα σβήνει. Να πας κατόπιν στην εκκλησία και να ξεκρεμάσης τις εικόνες· του αγίου Αθανασίου, του ιερού Δαμασκηνού, του ιερού Φωτίου, του Γενναδίου, του Γρηγορίου του Παλαμά, του Κοσμά του Αιτωλού, όλων αυτών των αγίων μορφών, και να τις κάψης – αν μπορέσης να τις κάψης· γιατί όλοι αυτοί αγωνίσθηκαν εναντίον του παπισμού. Κι αφού τα σβήσης όλα αυτά, να σβήσης και τις εορτές όλων αυτών των αγίων. Και μετά να μου πής ότι δεν είναι τίποτε το χειροφίλημα του πάπα.

Θέλεις εξηγήσεις; Πολύ καλά. Εγώ θα σου εξηγηθώ απόψε, με λίγα λόγια και σταράτα.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ;

Άμα βρεθήτε με φράγκο, που επαινεί την «εκκλησία» του -δικαίωμά του-, εσείς να του πήτε μια κουβέντα·

Κοντός ψαλμός αλληλούϊα. Εσείς οι φράγκοι κατηγοράτε την Ορθόδοξο Εκκλησία και λέτε, ότι η δική σας «εκκλησία» είναι η πρώτη και ότι εμείς είμεθα στην πλάνη. Ένα ερώτημα θέλω να σας κάνω, «άγιοι» φράγκοι·

Σας δίνουμε τα άγια βιβλία μας, το Ωρολόγιο, τα Μηναία, όλα τα βιβλία της Εκκλησίας μας, να τα διαβάσετε ένα μήνα και ένα χρόνο. Κι αφού τα διαβάσετε, αν μπορήτε, να μας βρήτε και να μας αποδείξετε, ότι εμείς προσθέσαμε ή αφαιρέσαμε έστω και ένα γιώτα. Η Πίστις μας η άμωμος δεν δέχεται ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεσι. Είναι όπως η Ακρόπολι.

Λένε, ότι ο Παρθενώνας είναι τέλειο έργο και δεν επιτρέπεται επάνω του ούτε να προσθέσης ούτε ν’ αφαιρέσης τίποτε. Όπως λοιπόν στον Παρθενώνα δεν επιτρέπεται χέρι βέβηλο να προσθέση ή ν’ αφαιρέση κάτι, έτσι και η Ορθοδοξία μας είναι ο Παρθενών του πνεύματος, είναι μνημείο τέλειο και αθάνατο, και δεν μπορεί κανείς να προσθέση ή ν’ αφαιρέση τίποτε.

Λοιπόν μπορείτε, εσείς οι φράγκοι, να μας αποδείξετε, ότι εμείς οι ορθόδοξοι προσθέσαμε ή αφαιρέσαμε έστω και ένα γιώτα από την πίστι πού μας παρέδωσαν οι απόστολοι και οι πατέρες της Εκκλησίας;

Ενώ οι φράγκοι δεν μπορούν να μας αποδείξουν ότι εμείς στο μεγάλο θησαυρό της Ορθοδοξίας προσθέσαμε ή αφαιρέσαμε κάτι, εμείς όμως μπορούμε να τους αποδείξουμε, ότι αυτοί και πρόσθεσαν και αφαίρεσαν πολλά. Πώς;

Οι αγώνες Μάρκου του Ευγενικού

Ανέκαθεν οι πάπαι είναι πονηροί, είναι αλεπούδες και εκμεταλλεύονται την ανάγκη του δυστυχισμένου τούτου έθνους. Όταν το Βυζάντιο εκλονίζετο από την λαίλαπα του μωαμεθανισμού και είχε ανάγκη βοηθείας, ο πάπας είπε στον αυτοκράτορα Ιωάννη τον Παλαιολόγο·

- Θέλεις βοήθεια;

- Θέλω.

- Να φέρης στη Ρώμη τον πατριάρχη και καμμιά 25αριά θεολόγους, παπάδες, διακόνους, μοναχούς. Να κάνετε συμφωνητικό, και έτσι θα σου δώσουμε βοήθεια.

Ο δυστυχής Ιωάννης ο Παλαιολόγος γέμισε ένα καράβι με θεολόγους, μοναχούς, επισκόπους και τον πατριάρχη τον Ιωσήφ, και ύστερα από 4 μήνες έφθασαν στη Δύσι, στη Φερράρα και στη Φλωρεντία. Κ’ εκεί τι έγινε;

Επί τη υποσχέσει του πάπα, ότι θα βοηθήση το Βυζάντιο μαχόμενον κατά των εχθρών της πίστεως, ο Ιωάννης ο Παλαιολόγος είπε· Συμφωνώ και δέχομαι την ένωσι. Έκανε μια «τούμπα» και φίλησε την παντόφλα του πάπα. Μετά, ήρθαν άλλοι μητροπολίται, μοναχοί και θεολόγοι, και αυτοί υπέκυψαν. Όλοι υπέκυψαν και ο ένας κατόπιν του άλλου υπέγραψαν την ένωσι.

Ένας δεν υπέγραψε. Ο αθάνατος ήρωας, που κράτησε ολόκληρη την Ορθοδοξία στους ώμους του, ο Μάρκος ο Ευγενικός, του οποίου η μνήμη είναι αιώνια.

- Δεν υπογράφω, λέει. Δεν προδίδω τα όσια και τα ιερά της Ορθοδοξίας. Ορθόδοξος γεννήθηκα, ορθόδοξος και θα πεθάνω. Την παντόφλα του πάπα δεν την φιλάω. Δεν προσκυνώ το είδωλο του πάπα.

Δεν υπέγραψε την ένωσι. Και έμεινε μόνος, Άτλας της Ορθοδοξίας.

Επικήδειος λόγος για αείμνηστο καθηγητὴ Ιωάννη Κορναράκη, από τον γιό του, καθηγητή Πανεπιστημίου, Κων. Κορναράκη

Τελέστηκε χθὲς τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Χαλανδρίου, ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ ἀειμνήστου καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη, ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Τὸν τελευταῖο ἀπὸ τοὺς ἐπικηδείους λόγους ἐκφώνησε ὁ υἱὸς τοῦ ἐκλειπόντος, λέγοντας μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:

...Θὰ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ ὅτι προαισθάνθηκα τὴν ἀναχώρησή σου, ἐκεῖνο τὸ Σάββατο στὶς 22 Ἰουνίου (2013), παραμονὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Κάθισες στὴν ἀγαπημένη σου θέση στὴ βεράντα καὶ χωρὶς ἐμφανῆ ἀφορμή, ξεκίνησες ἕναν ἀπολογισμὸ τῆς ζωῆς σου. Ἀφοῦ προηγουμένως μοῦ ἀνακοίνωσες ὅτι στὰ ὄνειρά σου ἐμφανιζόταν ἡ πατρική σου οἰκογένεια καὶ οἱ κοιμηθέντες φίλοι σου, ἔπειτα συνέχισες.

–Εὐχαριστῶ τὸ Θεὸ ποὺ μὲ ἀνέσυρε ἀπὸ τὴ λάσπη καὶ μὲ ὁδήγησε νὰ γίνω καθηγητὴς Πανεπιστημίου. Ποῦ νὰ τὸ φανταζόμουν αὐτό, τότε, ὅταν πιτσιρίκο μὲ ἔστελναν οἱ γονεῖς μου νὰ πουλήσω παστέλια στὸ λιμάνι, τὸ σκληρὸ χειμῶνα τοῦ 1941. Καὶ νὰ φανταστεῖς –μοῦ ἔλεγες– ἐπειδὴ δὲν ἀγόραζε κανείς, κι ἐγὼ κρύωνα, τὰ ἔτρωγα γιὰ νὰ κρατηθῶ. Ἀργότερα, κλητήρας στὴν Τράπεζα. Τέλειωσες τὸ νυκτερινὸ σχολεῖο, γιατὶ τὸ πρωΐ δούλευες νὰ συμπληρώσεις τὰ πενιχρά εἰσοδήματα τῆς οἰκογένειά σου.

Μετὰ θυμήθηκες, ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἦταν ἡ ἐπέτειος, ποὺ πρὶν ἀπὸ ἑβδομῆντα περίπου χρόνια, ἔκανες τὸ πρῶτο σου κήρυγμα, στὴν «Παναγιὰ τὴ Φανερωμένη» τῆς Σαλαμίνας. Εἶχα ἆγχος, μοῦ εἶπες, ἀλλ’ ὅταν ἐκφώνησα τὸ κήρυγμα, ἤξερα πιά, ὅτι αὐτὸς θὰ ἦταν ὁ προορισμός μου, ἡ θεολογία.

Μὲ σφιγμένη καρδιὰ προσπάθησα νὰ καταλάβω τί συνέβαινε. Εἴπαμε διάφορα καὶ μετὰ μίλησες θεολογικά. Πάντοτε οἱ συζητήσεις μας εἶχαν θεολογικὸ περιεχόμενο, γιατί προσπαθοῦσα νὰ κερδίσω τὴ σοφία καὶ τὴν βιωματική σου ἐμπειρία, ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερους θησαυρούς.