Νεκτάριος Δαπέργολας
Ἄν θά ἔπρεπε νά χρησιμοποιήσω μία μόνο λέξη, γιά νά ἀποτυπώσω ἐπί τῆς οὐσίας τό ἀποτέλεσμα τῶν ἀμερικανικῶν ἐκλογῶν (πέρα ἐννοεῖται ἀπό τήν ἀπόλαυση πού νιώθει κάθε φυσιολογικός ἄνθρωπος βλέποντας ἀπό τό πρωί τά θλιμμένα μοῦτρα ὅλου αὐτοῦ τοῦ δημοσιογραφικοῦ ἀληταριοῦ καί τῶν λοιπῶν γελοίων σχολιαστῶν καί ἀναλυτῶν τῆς κακιᾶς ὥρας πού κατακλύζουν τα ἐλλαδίτικα βοθροκάναλα), θά ἔλεγα τήν ἑξῆς: ἀνακούφιση. Προφανῶς, κανείς δέν πρέπει νά εἶναι τόσο ἀφελής, ὥστε νά πανηγυρίζει πιστεύοντας ὅτι θά ἔχουμε ὁλική ἀνατροπή στίς παγκόσμιες ἐξελίξεις, δέν θά συμφωνήσω ὅμως οὔτε καί μέ τούς ἰσαποστάκηδες πού μᾶς «ἀναλύουν» ὅτι τίποτε δέν θά ἀλλάξει στήν ἀμερικανική πολιτική καί συνεπῶς καί στό εὐρύτερο διεθνές τοπίο πού ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτήν.
Αὐτό ἀκόμη καί ἄν ἰσχύουν ὅσα γράφτηκαν γιά συμφωνίες τοῦ Τράμπ κάτω ἀπό τό τραπέζι καί γιά τό ὅτι ἡ δεύτερη θητεία του δέν θά εἶναι ἴδια μέ τήν πρώτη. Ὅση σχέση κι ἄν ἔχει ὅμως καί αὐτός μέ τήν νεοταξική ἀτζέντα, ὑπάρχουν ἀπό τήν ἄλλη καί κάποια δεδομένα ἀπολύτως ἀδιαμφισβήτητα: παραμένει π.χ. πάντα ὁ πρόεδρος πού στή διάρκεια τῆς πρώτης θητείας του δέν ἔκανε οὔτε ἕναν πόλεμο, πού ἐπίσης προφανῶς θά εἶχε διαφορετικούς χειρισμούς στό θέμα τῆς Οὐκρανίας καί πού ἀκόμη προσπάθησε νά ἀσχοληθεῖ μέ ὑπαρκτά προβλήματα τῆς ἀμερικανικῆς πραγματικότητας (οἰκονομία, ἀνεργία, λαθρομετανάστευση) καί ὄχι μέ τόν κοπανιστό – καί δυσώδη – ἀέρα τοῦ woke βόθρου. Γιά νά τό ποῦμε μέ ἄλλα λόγια: ὅ,τι κι ἄν γίνει ἀπό ἐδῶ καί πέρα, καί μόνο πού ξεκουμπίστηκε (ἔστω καί προσωρινά) ἀπό τήν ἀμερικανική ἡγεσία τό συγκεκριμένο σιχαμένο σκυλολόϊ, αὐτό δέν μπορεῖ παρά νά θεωρηθεῖ θετική ἐξέλιξη. Μιλᾶμε, θυμίζω, γιά ἕνα σκυλολόϊ πού λύσσαξε γιά νά προκαλέσει παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο στήν Εὐρώπη καί πού τό μόνο ἄλλο πρᾶγμα μέ τό ὁποῖο ἀσχολήθηκε ἦταν ἡ φασιστική ἐπιβολή τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας, τῆς ψηφιακῆς τυραννίας καί τῆς woke μαγαρισιάς καί ἐπίσης πού κατέβηκε στίς ἐκλογές παιανίζοντας ὡς προμετωπίδα τίς ἐκτρώσεις, τόν φεμιναζισμό καί την…φυλομετάβαση (μέχρι καί ὁ Πορτοσάλτε ὁμολόγησε σήμερα τό πρωί, μέσα στήν ἀπολαυστική του κατήφεια, ὅτι οἱ λεγάμενοι τό παράκαναν μέ τήν ἄγαρμπη ἐπιβολή τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας καί αὐτό τους στοίχισε).
Μέ βάση αὐτά τά δεδομένα, ὅσο καί ἄν ἐπαναλαμβάνω πώς εἶναι οὐτοπικό νά ἀναμένουμε δραματική μεταβολή στήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας πρός τά βάθη τοῦ νεοεποχίτικου ἀπόπατου, ἡ ἐλπίδα γιά ἀνάσχεση ἔστω τῆς ταχύτητας τοῦ ἐν λόγῳ ἰλιγγιώδους ἕως σήμερα κατήφορου δέν στερεῖται βάσης. Γι’ αὐτό καί μίλησα γιά ἀνακούφιση στήν ἀρχή τοῦ σχολίου: ἐπειδή τήν τελευταία τετραετία ἦταν ἀπίστευτα μαζική, ἀδιανόητα βρωμερή καί συνθλιπτικά ἀσφυκτική ἡ μπόχα πού συσσωρεύτηκε πάνω μας, θεωρῶ βέβαιο ὅτι γιά κάποιο χρονικό διάστημα θά πάρουμε τοὐλάχιστον μιά ἀνάσα…
