Συνέχειες : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄,
Συνέχειες: ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄,Θ΄, Ι΄
«Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-
1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του»
(Μ. Βασίλειος: «Μέγα όφελος την ειρήνην χαρίσασθαι τη του
Θεού εκκλησία» - Προς
κλήρον των Σαμοσάτων)
ΜΕΡΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΙΓ΄
Σ’ αντίθεση με την πραγματικότητα, στα «δίπτυχα της
Εκκλησίας της Ελλάδος – 1994», ο τότε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Ιεράς
Συνόδου Ι. Μ. Χατζηφώτης, αφιερώνει 34 ολόκληρες εγκωμιαστικές σελίδες «επί τη
συμπληρώσει εγκάρπου και καλλικάρπου εικοσαετούς Αρχιεπισκοπείας του κ.κ.
Σεραφείμ Τίκα» (1974-1994).
Στις σελίδες αυτές υπάρχει σημαντική ποικιλία θεμάτων, η προσέγγιση των οποίων έχει χαμηλό εκκλησιολογικό κύρος, διότι εκτοπίζονται, δεν αναφέρονται, οι πραγματικές πτυχές της δικτατορικής αρχιεπισκοπείας του Σεραφείμ.
Ο Ι. Χατζηφώτης υπερτονίζει – εξωραΐζει απλές
οφειλόμενες δραστηριότητες του Σεραφείμ, προς καλυτέρευση των όρων της κοινωνικής παρουσίας – ύπαρξης των Ι. Μητροπόλεων, ενώ αποσιωπά την άνοδο του Σεραφείμ μέσα από μία δικτατορική –
φασιστική αναδιάρθρωση της 21ης Απριλίου, όπως την οργάνωσε η
δεύτερη φάση της δικτατορίας του Ιωαννίδη, του υπαίτιου της Κυπριακής
τραγωδίας.
Ο Σεραφείμ στήριξε και βοήθησε την «πολιτική»
παρουσία της δικτατορίας (β΄), ορκίζοντας την «κυβέρνηση» Ανδρουτσόπουλου και
σφαγιάζοντας (στη συνέχεια) το σώμα της Ιεραρχίας με την έκπτωση – εκθρόνιση
των (12) δώδεκα Μητροπολιτών.
Στην πολιτική του Σεραφειμικού καθεστώτος
καταργήθηκε το νόημα της ελευθερίας σε εκκλησιαστικό και πολιτικό επίπεδο.
Όλες οι ενέργειες του Σεραφειμικού καθεστώτος έγιναν
βία του νόμου – Συντακτικών πράξεων της δικτατορίας.
Η τότε, δεσποτική μορφή του καθεστώτος, δεν εξέφραζε
τα ιδεώδη της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης και της εκκλησιαστικής ελευθερίας,
όπως αυτά νοούνται στο Ευαγγέλιο και στους Ιερούς Κανόνες.
Στη μεταπολίτευση οι πολιτικοί μηχανισμοί έπαιξαν
καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ∙ όχι φυσικά διότι τον
θεωρούσαν «το μεγάλο τιμονιέρι» προς δόξα της Εκκλησίας.
Στη μεταπολίτευση, η νέα προσαρμογή της πολιτικής
ζωής, σημαδεύτηκε και από την κατάργηση της Γυάρου, η οποία σήμαινε δίωξη –
συμπίεση της πολιτικής ελευθερίας∙ τόπος (κολαστήριο) που δεν υπήρχε το οξυγόνο
της ελευθερίας, δυστυχώς!
Η ζωή, ο τόπος, ο χώρος και το περιβάλλον των 12
Μητροπολιτών, των καρατομηθέντων υπό του Σεραφειμικού καθεστώτος, περιορίσθηκαν
υπό του Σεραφειμικού καθεστώτος, περιορίσθηκαν από μια εγκύκλιο καταλυτική
πάσης εννοίας δικαίου και ελευθερίας.
Αναμφίβολα, δημιουργήθηκε εν μέσω δημοκρατίας,
«εκκλησιαστική Γυάρος∙ είναι η εγκύκλιος 2026 της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της
Ελλάδος (23-7-74) η οποία «ήχθη εις την
απόφασιν όπως μη επιτρέψη την εγκατάστασιν των οπωσδήποτε εξελθόντων ή
εξερχομένων της ενεργού υπηρεσίας Σεβ. Ιεραρχών εν ταις περιφερείαις, ας ούτοι
μέχρι τούδε εποίμαναν,…, ή εν ταις παριφερείαις, εν αίς υπηρέτησαν κατά το
παρελθόν ως Ιεροκήρυκες. Προς τούτοις η Ι. Σύνοδος ήχθη εις την απόφασιν όπως
και οι συνταξιοδοτούμενοι ιεροκήρυκες μη παραμένωσιν εν ταις επαρχίαις εν αις
διηκόνησαν τον θείον λόγον…».
1ο Σχόλιο
Πιστεύαμε ότι η μεταπολίτευση θα έδινε συνταγματική
ώθηση στο δίκαιο των δώδεκα (12) έκπτωτων Μητροπολιτών. Ούτε (για τους νέους
πολιτικούς άρχοντες) η ανθρωπιστική εκδοχή της πολιτικής είχε προτεραιότητα.
Έλλειπε η βαθιά πίστη στην Εκκλησία. Γνώρισμα των πολιτικών τα «παχιά λόγια»
και τα «ισχνά έργα» Λόγια του αέρα «η ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και η
κάλυψη του δημοκρατικού ελλείματος (της δικτατορίας).
Είναι αλήθεια, ότι η εκκλησιαστική διάσταση του
είναι των μεγάλων ιεραρχών Θεολόγου Λαρίσης, Δημητριάδος Ηλία κλπ, επισκίαζε
πολλούς Μητροπολίτες του Σεραφειμικού καθεστώτος, οι οποίοι (όπως ο Ι.
Χατζηφώτης) επιχειρηματολογούσαν, μόνο, σε συσχετίσεις μεταξύ «κανονικής
πρεσβυτέρας Ιεραρχίας» και «Αριστίνδην συνόδου». Η μεγάλη πραγματικότητα η
«ειρήνη στην Εκκλησία» αγνοήθηκε, θεωρητικά και πρακτικά.
Για τους δώδεκα (12) Ιεράρχες έχω την συνείδηση:
«εκείνοι γαρ ευαγγελικώς πολιτεύονται, οί και
πειράζονται, οί και διώκονται κατά Παύλον, οί και περιπεσόντες τούτοις
χαίρουσιν∙ οίδασι γαρ τας θλίψεις προξενούσας στέφανον. Δια τούτο και ο Σωτήρ
υπαγορεύει ότι ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Απόσπασμα εκ της
επιστολής του Πατριάρχη Αλεξανδρείας (1819) Θεόφιλου Παγκώστα του Πάτμιου, προς
τον Αγιορείτη (εκ των Κολλυβάδων) Απολλώ τον Πελοποννήσιο).
Στους Σεραφειμικούς επισκόπους είδα την περιφρόνησή
τους προς την απολύτου κύρους αξία: «ειρήνη της Εκκλησίας», τη στιγμή (μάλιστα)
που οι δώδεκα (12) Ιεράρχες παρουσίαζαν θετική όψη – λειτουργία στο Δόγμα, στο
Ήθος, στην Επισκοπική διακονία τους. Για το Σεραφειμικό καθεστώς η αρνητική όψη
των δώδεκα (12) ήταν – κυρίως του Θεολόγου Λαρίσης και Δημητριάδος Ηλία – η
αντι-μασονική δραστηριότητά τους!...
Η εκλογή των δώδεκα (12) Μητροπολιτών από Αριστίνδην
Σύνοδο, όπως έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία της Εκκλησίας, δεν
δικαιολογεί (πνευματικά και κανονικά) την εκθρόνισή τους. Σημασία είχε η
διατήρηση (εν αληθεία) της ειρήνης στην Εκκλησία, διότι: Ουδεμία κλιμακούμενη,
νεωτεριστική προσπάθεια, σε Ήθος και Δόγμα, επέδειξαν αυτοί οι (12) Ιεράρχες∙ ουδεμία
προσπάθεια σιωπηρής ή φανερής απόσυρσης της Ορθοδοξίας επέδειξαν∙ ούτε η εκλογή
τους είχε συνωμοσιολογική – άδικη μεθόδευση σε βάρος άλλου προσώπου: ουδένα
παρακάλεσαν, σε συνηθισμένη (σημερινή) σχηματοποιημένη νοοτροπία προς εκλογή
τους στο επισκοπικό αξίωμα!
Για την ειρήνη στην Εκκλησία ο Μ. Βασίλειο, γράφει:
«Εκείνο γαρ ειδέναι βούλομαι την σύνεσιν υμών, ότι
εκείνος μέγας παρά Θεώ ο ταπεινοφρόνως υποκατακλιθείς τω πλησίον, και
ανεπαισχύντως εφ’ εαυτόν δεξάμενος τα εγκλήματα, καν μη αληθή ή, υπέρ του το
μέγα όφελος την ειρήνην χαρίσασθαι τη του Θεού Εκκλησία. Γενέσθω ουν εν υμίν
άμιλλα αγαθή, τις πρώτος καταξιωθή υιός Θεού κληθήναι, δια της ειρηνοποιίας
εαυτώ το αξίωμα τούτο περιποιησάμενος».
Ερμηνεία – Μετάφρασις
«Θέλω δε να γνωρίζη η σύνεσίς σας τούτο, ότι μέγας
πλησίον του Θεού είναι εκείνος που υποκλίνεται ταπεινοφρόνως εις τον πλησίον
και δέχεται, χωρίς να προσβάλλεται, τας κατηγορίας, ακόμη και αν δεν είναι
αληθείς, δια να χαρίση εις την Εκκλησίαν του Θεού το μέγα
όφελος, την ειρήνην».
Ας επικρατήση
λοιπόν ανάμεσά σας ευγενής άμιλλα, ποίος πρώτος θα καταξιωθή να ονομασθή υιός
του Θεού, κερδίζων δι’ εαυτόν το αξίωμα τούτο με την ειρηνοποίαν» (Μ. Βασίλειος
– Επιστολή 219 – Προς τον κλήρον των Σαμοσάτων) (τέλος σχολίου).
«Το μέγα όφελος, η ειρήνη εις την Εκκλησίαν», όπως τονίζει
ο Μ. Βασίλειος, ήταν το μόνο κριτήριο που δεν έλαβε υπ’ όψιν του το Σεραφειμικό καθεστώς. Υπερέβη (το
καθεστώς) κάθε όριο κανονικό και συνταγματικό, στηριζόμενο σε δύο Συντακτικές
πράξεις της δικτατορίας∙ πάτησε επί των πτωμάτων «αδιαβλήτων, σεμνών,
ιεραποστολικών και σεβασμίων Μητροπολιτών».
Ειλικρινά, στις προσευχές μας του νυχθημέρου, όλους
τους μνημονεύουμε υπέρ αναπαύσεώς τους.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
================================
(Το περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» - μια αντίσταση πρώτου μεγέθους)
ΜΕΡΟΣ ΙΒ΄
Η δέσμη πνευματικών αντιδράσεων της εποχής του
Σεραφειμικού καθεστώτος, παράλληλη με το
περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» της Θεσσαλονίκης, περιελάμβανε αξιόλογες
εκκλησιολογικές κεντρικές στοχεύσεις, όπως καταγράφονται:
Α) Στον «Ορθ. Τύπο»
Β) Στην εφημ. «ΕΠΑΛΞΕΙΣ» Γ) στο
περιοδικό «ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ» του μακαριστού Επισκόπου Θεσσαλιώτιδος και
Φαναριοφαρσάλων Κωνσταντίνου Δ) Στη
«Χριστιανική Σπίθα» του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτου Ε) Στην αρθρογραφία του Ορθοδόξου Συλλόγου «Ο
ΣΤΑΥΡΟΣ» κ.λπ.
Πολλές από τις κεντρικές στοχεύσεις των ανωτέρω περιοδικών – εφημερίδων, ήτο αναδημοσιεύσεις από τους «ΦΥΛΑΚΕΣ».
Το σύνθημα «ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ», περιέχει στο νόημά
του δραματική έκκληση προς αφύπνιση των Διάσημων και των Άσημων, των επιφανών
και αφανών, των μεγάλων και μικρών∙ προς αποτίναξη της σημερινής παθητικότητας
των Ελλήνων έναντι των προκλήσεων – προσβολών σε βάρος της Ορθοδοξίας και του
Ελληνισμού, εις βάρος της πατρίδος μας.
Ανάγκη εκκινήσεως (θετική) της ιδεολογικής
λειτουργίας του σχήματος: «κληροδοσία του παρελθόντος – οφειλή του παρόντος»
(Παναγιώτης Νούτσος).
Ως ανασυγκρότηση των πνευματικών δυνάμεων –
αντιστάσεων έναντι του οικουμενισμού και της Νεοταξικής πραγματικότητας, σε
έντυπη μορφή, λειτουργεί στη Θεσσαλία η αγωνιστική εφημερίδα «ΑΓΩΝΑΣ» των
συνειδητών Λαρισαίων αδελφών.
Αντίθετα, στο Βόλο, υπάρχει μια διαλλείπουσα χωλότητα σε επίπεδο αντι-οικουμενιστικής ενημέρωσης ή
σε επίπεδο αγωνιστικού ιστολογίου.
1ο Σχόλιο: Υπάρχει μια ένδεια αντι-οικουμενιστικής προοπτικής. Χωρίς να έχει
εκλείψει κάποιος αντι-οικουμενιστικός προσανατολισμός – αγώνας, σε επίπεδο
προσώπων και Συλλόγων, πάντως έχει τεθεί σε λανθάνουσα κατάσταση ο αγώνας
έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού.
Παράδειγμα ο σύλλογος (Φιλολογικός – Θρησκευτικός)
«Οι τρεις Ιεράρχες» του Βόλου. Οι παλαιότερες διοικήσεις του εκάλυπταν σοβαρά
κοινωνικά και αντι-οικουμενιστικά κενά με την πρόσκληση αξιόλογων ομιλητών,
όπως: π. Τιμόθεος Τζιουβάρας, Νίκος Ψαρουδάκης, Νικ. Σωτηρόπουλος, Στέργιος
Σάκκος κ.λπ. Σήμερα, δυστυχώς, δεν κατορθώνει η διοίκησή του να προβάλει (μέσω
των Πατέρων) την επικινδυνότητα – μολυσματικότητα της παναιρέσεως
οικουμενισμός. Πώς να ξεμπλέξουμε τους κόμπους που δημιουργεί στους πιστούς ο
(κατάλληλα) «σχηματοποιημένος» οικουμενιστικός λόγος, όταν υπάρχει έλλειψη ελέγχου και θεμελίωση της σιωπής; Ευτυχώς που υπάρχουν και δυο – τρία Μοναστήρια στην Μαγνησία, όπου δεν
καταχωνιάζουν στο πεδίο του συμβιβασμού τον αντι-αιρετικό Ορθόδοξο λόγο
(Μαρτυρία). Ένα από αυτά διώχθηκε και ποινικά, που αθωώθηκε – Δόξα τω Θεώ!
(τέλος σχολίου).
Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία για τον σημαντικό ρόλο
του περιοδικού «ΦΥΛΑΚΕΣ» στην παρουσίαση και κριτική του Καταστατικού Χάρτη της
Εκκλησίας της Ελλάδος, επί υπουργού παιδείας Γ. Ράλλη∙ έναν Καταστατικό Χάρτη
που «συνέταξε μια νόθα Επιτροπή, διωρισμένη από τον Αρχιεπίσκοπο των τανκς».
Οι «ΦΥΛΑΚΕΣ» έγραψαν: (1η Σελίδα, 18 Μαΐου 1977, αρθ. 24)
«Η σύνταξι του Καταστατικού Χάρτου θα παραμείνη σαν
τομεγαλύτερο μετα-δικτατορικό σκάνδαλο… Ο κ. Λούρος και
αργότερα ο κ. Ράλλης έδωσαν στον κ. Σεραφείμ, στον επιστήθιο και εκλεκτό του
Ιωαννίδη, με Νόμο ευνοιοκρατικό, το δικαίωμα να ορίση αυτός τα περισσότερα μέλη
της Επιτροπής καταρτίσεώς του. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, το ανώτατο
αυτό διοικητικό Σώμα της Εκκλησίας παραμερίστηκε και περιφρονήθηκε αναιδώς οι
Θεολογικές Σχολές, οι αρμόδιες να εκφέρουν γνώμη επί του θέματος αγνοήθηκαν
προκλητικότατα. Άλλοι παράγοντες της Επιστήμης του Δικαίου και των Ιερών
Κανόνων κρατήθηκαν έξω από τον περίβολο των υπόπτων συζητήσεων. Και
προσεκλήθησαν στην αίθουσα των συνεδριάσεων και της συγγραφής του Καταστατικού
Χάρτου εκείνοι μόνο, που συμφωνούσαν με τον κ. Σεραφείμ. Ωσάν να επρόκειτο να
συνταχθή η προσωπική Διαθήκη του Αρχιεπισκόπου της Χούντας και να εξασφαλιζόταν
σ’ αυτόν δια Νόμου το δικαίωμα να ορίση τους συμβολαιογράφους του και τους
μάρτυρές του. Και η Επιτροπή αυτή εργάστηκε με τέτοια πονηρία και με τέτοια
ανήθικη σκοπιμότητα, που δεν τόλμησε να παρουσιάση στο φως τον καρπό της
ανομίας της. Έκλεισε το σχέδιο του Καταστατικού σ’ ένα τσουβάλι, το σφράγισε με
βουλοκέρι, και το έστειλε στην Ιερά Σύνοδο. Και τούτο, γιατί κάτω από την
κατακραυγή των βουλευτών και της κοινής γνώμης, την τελευταία κυριολεκτικά
στιγμή, ο κ. Φάλλης αναγκάστηκε να προσθέση στο χαριστικό Νομοσχέδιο μια
διάταξι, σύμφωνα με την οποία, πριν πάη το νομοσχέδιο στο Υπουργείο, θα έπρεπε
να εκφράση τη γνώμη της η Ιερά Σύνοδος.
Η Σύνοδος βρέθηκε προ του τέρατος κι άρχισε να
τραβάη τα μαλλιά της. κάθησε και το
επεξεργάστηκε όσο της ήταν δυνατό στο σύντομο χρονικό διάστημα, που το διάταγμα
Ράλλη – «δημοκρατικότατα» - έθετε στη διάθεσί της. Έκανε μερικές αλλαγές. Όχι
όσες θα έπρεπε. Αλλά όσες μπόρεσε. Και παρακάλεσε να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν.
Το Υπουργείο τις πήρε και - «δημοκρατικότατα» - τις πέταξε στον κάλαθο
των αχρήστων. Ωχ αδερφέ. Η γνώμη του Σεραφείμ είναι αρκετή. Αυτός διαθέτει το οκεϊ
του Ιωαννίδη…
Οι άλλοι ιεράρχαι δεν έχουν τέτοιες περγαμηνές.
Δεν κάθησαν στο ίδιο τραπέζι με τον Ιωαννίδη. Δεν φιλήθηκαν με τον
Ανδρουτσόπουλο. Δεν σκόρπισαν στους πέντε ανέμους την εκκλησιαστική περιουσία.
Δεν ευνόησαν όπως εκείνος με την κλίκα του τους ομοφυλόφιλους. Επομένως η γνώμη
του δεν έχει καμμιά αξία για την οργάνωσι και για τη διοίκησι…
Η συμπεριφορά του σημερινού Υπουργού της Παιδείας
και των Θρησκευμάτων (Γεωργ. Ράλλη), γιου του Πρωθυπουργού της Γερμανικής
Κατοχής Γιάννη Ράλλη, θα προσμετρηθή
στις εκδηλώσεις της δικτατορίας. Ενώ η σθεναρή άρνησι των βουλευτών να προσυπογράψουν την απαίτησί του, θα καταχωρηθή στις
αγωνιστικές σελίδες της δημοκρατίας».
2ο Σχόλιο:
Αναμφίβολα, η πατρίδα μας κτυπήθηκε από την
Δικτατορία (21ης Απριλίου) σε πολιτικό και εκκλησιαστικό επίπεδο. Ο
πατερικός – φιλοσοφικός τρόπος σκέψης, ως σανίδα σωτηρίας από την κοσμική
σύγχυση, που διαχέεται στο πολιτικό και εκκλησιαστικό χώρο (πολλές φορές), δεν
ήταν ο οδηγός του Σεραφειμικού καθεστώτος∙ αντίθετα, κυριαρχούσε ο γύψος του
«νόμου και της τάξης» (ανελευθερία).
Διάβασα: «Αν το 1974 δεν
δικάζονταν μόνο οι πρωταίτιοι της χούντας αλλά και όσοι κάλυψαν τον αυταρχισμό
τους κάτω από αυτή και όσοι πλούτισαν εξ αιτίας της, ίσως γλιτώναμε την ηθική
διολίσθηση που ακολούθησε» (Γιώργος Ν. Πολίτης – βιβλίο «Να σηκωθούμε
όρθιοι» - Σελ. 169).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
=========================================
(Το
περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» - μια αντίσταση πρώτου μεγέθους)
ΜΕΡΟΣ ΙΑ΄
Αναμφίβολα οι νέοι άνθρωποι δεν είναι πλήρως ή ορθά πληροφορημένοι πάνω στις διαρθρωτικές αλλαγές που συνόδευσαν την περίοδο μετά το 1974 (Μεταπολίτευση), τόσο σε πολιτικό όσο και σε Εκκλησιαστικό επίπεδο. Υπάρχει όμως (ακόμη) και η απλή συναισθηματική – διανοητική έλξη ηλικιωμένων ανθρώπων (σήμερα), προς το Σεραφειμικό καθεστώς.
Αναίρεση της εγκωμιαστικής συνοπτικής επισκόπησης
του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ως αξιόπιστη ιστορική πηγή (στοιχείων), είναι (εν
μέρει) και ο Τύπος της εποχής, εκκλησιαστικός και πολιτικός∙ βέβαια, όχι σε
πλήρη εμπεριστατωμένη ανάλυση.
Παράδειγμα αξιόπιστης πληροφόρησης η εφημερίδα της
Θεσσαλονίκης «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ» (30/4/1977 – σελ. 2), ο οποίος έγραψε:
«600 γονείς καταγγέλλουν τον κ. Χρυσοφάκη και τον
Σεραφείμ: Εξακόσιοι γονείς του 12ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης
μετά την δικαστική απόφαση της εξώσεως του Σχολείου από το κτίριο του ΟΔΔΕΠ, σε
συγκέντρωσή των την 29ην Απριλίου αποφάσισαν:
ΟΜΟΦΩΝΑ
1. Διαμαρτυρόμαστε για την ΨΥΧΡΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ του
Μητροπολίτου κ. Παντελεήμονα Χρυσοφάκη, ο οποίος ούτε καν αξίωσε
να δεχθεί τις Επιτροπές μας που έξι φορές του ζήτησαν να τον επισκεφθούν και να
του εκθέσουν την κατάσταση, ούτε και έκανε την παραμικρή ενέργεια σαν
«ποιμενάρχης μας» για να βοηθήσει το δίκαιο αίτημά μας.
2. Διαμαρτυρόμαστε κατά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών
κ. Σεραφείμ και κατά της Ιεράς Συνόδου, που αδιαφορώντας για
την ψυχή και το πνεύμα και ενδιαφερόμενοι μόνο για την ύλη, από το στόμα του
Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Αλεξάνδρου, διεκήρυξαν ότι προτιμούν τα έσοδα των
3.500.000 δρχ κάθε χρόνο από τις ψυχές των 600 μαθητών του Δημοτικού Σχολείου.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας να σταματήσουμε τα παιδιά
μας από το Σχολείο».
1ο Σχόλιο:
Πολλές αναφορές (σύγχρονες) στο Σεραφειμικό καθεστώς
είναι ένα επικοινωνιακό προϊόν∙ είναι «συμ-βολικές κατασκευές» μιας
πραγματικότητας, που «αναγορεύθηκε» από τους πολλούς (ανημέρωτους) σε καθρέπτη,
σε εικόνα, ως ανώτατη τομή εκκλησιαστικού πολιτισμού – κουλτούρας.
Ευτυχώς, υπήρξαν έντυπα και εφημερίδες της εποχής
εκείνης, που αντιστάθηκαν στην κατακλυσμιαία Σεραφειμική δικτατορία, διότι τα
συστημικά Μ.Μ.Ε. υπάκουα στις κυρίαρχες εξουσίες – παρεξουσίες, έδιδαν
παραπληροφόρηση παρά ενημέρωση στο Εκκλησιαστικό Σώμα. Σοβαρή και υπεύθυνη ενημέρωση (και έλεγχο) των εκκλησιαστικών πραγμάτων,
έδιδε και το περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» - Έκδοση Νέων της Εκκλησίας των Θεσσαλονικέων.
Από το περιοδικό «Φύλακες», ως ορθή διαμόρφωση της
σημερινής κοινής γνώμης, δανεισθήκαμε (π.χ.) την καταγγελία των γονέων κατά του
(τότε) Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοφάκη και κατά του (τότε) αρχιεπισκόπου
Σεραφείμ» (τέλος σχολίου).
Και σήμερα, αντι-οικουμενιστικά άρθρα ευρίσκονται
στα αζήτητα των Τοπικών Εφημερίδων του Βόλου…
Οι (όσοι) συνειδητοί Ορθόδοξοι Δημοσιογράφοι πονούν
ψυχικά, διότι θυσιάζεται το «ευ», για ένα συστημικό – καταστροφικό «πολύ», που είναι τα κοσμικά (επικερδή) δημοσιεύματα (πολιτικά, αθλητικά κ.λπ.).
Να θυμηθούμε: «Ουκ εν τω πολλώ το εύ»!
Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, και τα media, που προωθούν πολλά
απλοϊκά – ρηχά και αντορθόδοξα προγράμματα.
Το περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» ετοποθετείτο Ορθόδοξα και όχι συναισθηματικά
απέναντι στις κραυγαλέες εκκλησιαστικές εκτροπές των «ποιμένων».
Παραδείγματα (από το τεύχος «ΦΥΛΑΚΕΣ» αριθ. 24 –
Μάιος 1977)
Α) ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ
ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ; (Σελ. 4η)
«Πληροφορούμεθα ότι, ο Ιωαννιδοπρόβλητος
επικαθήμενος του Αρχιεπισκοπικού θρόνου κ. Σεραφείμ, επισκέφθηκε τον αρχηγό του
ΠΑΣΟΚ κ. Ανδρέα Παπανδρέου και εξέφρασε παράπονο δια τον εκλεκτόν βουλευτήν του κόμματός του κ. Γ. Παπαδημητρίου
(Ακαρνανίας), διότι υποβάλλει επερωτήσεις εις την Βουλήν
εναντίον των αντικανονικών και
παρανόμων πράξεών του. Ο κ. Σεραφείμ θέλει να κλείσουν όλα τα στόματα και όλες
οι φωνές που ελέγχουν τις πρωτοφανείς εις τα εκκλησιαστικά χρονικά παρανομίες
του. και χειρίζεται προς τούτο όλα τα μέσα».
2ο Σχόλιο: Όπως συμβαίνει και σήμερα με αρκετούς οικουμενιστές επισκόπους! (τέλος
σχολίου).
Β) «Ο Μητροπολίτης κ. Αλέξανδρος Καντώνης «ο
εγκατασταθείς εις Περιστέριον, ένθα και πολλά νεκροταφεία…», ο μέγας αυτός
αστήρ της Σεραφειμικής… κλωτσομηχανής, ο «ναυαγήσας οικτρώς εις την υπέροχον
και αποστολικήν έδραν της Μητροπόλεως Φιλίππων» (κατά τον Μητροπολίτην
Ελευθερουπόλεως κ. Αμβρόσιον), ο «εκτός τόπου και χρόνου» (κατά τους «Αθωνικούς
Διαλόγους» και πάλι επί το… κοσμικόν προσκήνιον).
Είναι, υπέρ του αυτομάτου διαζυγίου, υπέρ της
«πλέριας δημοτικής» εις την υμνογραφίαν της Εκκλησίας μας, υπέρ της
φιλελευθέρας σοδομιτικής Σουηδίας, υπέρ της καταργήσεως του ράσου, υπέρ της
πρώτης χούντας, υπέρ της δευτέρας χούντας, υπέρ της συνάψεως διπλωματικών
σχέσεων με το Βατικανό ζηλεύσας κενήν θέσιν Καρδιναλίου, τώρα έλαβε θέσιν και
υπέρ του … Καζαντζάκη. Εξήλθεν εις το δημοσιογραφικόν εξώστην του «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ»
και είπεν:
«Πολλοί είπαν τον
Καζαντζάκη άθεο, άπιστο, αφορισμένο. Αλλά αυτά δεν τα είπε η Εκκλησία. Τα είπαν
ορισμένα πρόσωπα που όπως σε κάθε κοινωνία, είναι και θερμόαιμα και υπερβολικά
συντηρητικά, που δεν θα πω μόνον στενοκέφαλα, αλλά και διεστραμμένα» (Σελ. 74 - ΦΥΛΑΚΕΣ).
3ο Σχόλιο: Πως συμβαίνει, άραγε, η Μητρόπολις Περιστερίου να δημιουργεί (δίκην
παραδόσεως) ωδίνας στο πλήρωμα;
Αναφορικά με την παρούσα κατάσταση, ουσιαστική αξία
έχει η αντίδραση του πληρώματος, προς επαναφορά του Εσταυρωμένου όπισθεν της
Αγίας Τραπέζης (τέλος σχολίου).
Γ) Στην 8η Σελίδα διαβάζουμε για μία
βαρύγδουπη δήλωση του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, που σχολίασε ελεγκτικά και ο
κοσμικός Τύπος (ΕΛΛΗΝ. ΒΟΡΡΑΣ 1.12.76) και την αθέτησή της (17/04/1977).
Το κείμενο της δήλωσης:
«Όσο θα είμαι Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, δεν θα
επιτρέψω να ενοχληθούν από τον ΟΔΔΕΠ τα 90 κωφάλαλα παιδάκια. Θα φθάσω μέχρι να
παραιτηθώ από Μητροπολίτης αν ο ΟΔΔΕΠ δεν ρυθμίση το θέμα των παιδιών…».
Αντί όμως να παραιτηθή από «Μητροπολίτης», απλώς
παραιτήθηκε από το τοπικό συμβούλιο του ΟΔΔΕΠ, όπου ουδέποτε προήδρευσε!
Στους «ΦΥΛΑΚΕΣ» διαβάζουμε:
«Πληροφορούμεθα ότι ο
Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Παντελεήμων (Χρυσοφάκης) παρητήθη από πρόεδρος της
τοπικής επιτροπής του ΟΔΔΕΠ επειδή διεφώνησε με την όλη στάσι του οργανισμού
στο θέμα της σχολής κωφαλάλων και του 12ου Δημοτικού Σχολείου».
4ο Σχόλιο: Προσπαθούμε να φανερώσουμε την Ιστορία, που την βάζουν για ύπνο οι σημερινοί οικουμενιστές Επίσκοποι και Αρχιμανδρίτες.
(Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
