«Είμαι εδώ για να σημάνω συναγερμό. Ο κόσμος πρέπει να ξυπνήσει. Βρισκόμαστε στο χείλος της αβύσσου και κινούμαστε στη λάθος κατεύθυνση. Ο κόσμος μας δεν βρέθηκε ποτέ υπό μεγαλύτερη απειλή. Ούτε ήταν πιο διχασμένος».
Και κατέληξε, υπονοώντας την ανάγκη σχηματισμού παγκόσμιας κυβέρνησης, αφού δήλωσε χαρακτηριστικά τα εξής:
«Η κλιματική κρίση και η πανδημία απαιτούν παγκόσμια προσπάθεια»1.
Όμως, το βράδυ της 22ας Σεπτεμβρίου ε.ε., ο πολύπειρος Πορτογάλος διπλωμάτης είχε κάθε λόγο να αισθάνεται ανακουφισμένος, διαπιστώνοντας ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες δεσμεύθηκαν να υπηρετήσουν το νεοταξίτικο και εσκεμμένα απροσδιόριστο και αφηρημένο όραμα μιας δήθεν βιώσιμης, δίκαιης και ειρηνικής παγκόσμιας τάξης για όλους ανεξαιρέτως τους λαούς και τα έθνη. Για τους αφυπνισμένους όμως πολίτες, οι μεγαλόστομες εξαγγελίες των ισχυρών της Γης για την επικράτηση της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας ενεργοποιούν τα διανοητικά αντανακλαστικά τους, αφού κατά την περίοδο της υγειονομικής κρίσης προπονήθηκαν εντατικά να αποκωδικοποιούν τις λέξεις-κλειδιά, ερμηνεύοντας τις προθέσεις των Νεοταξιτών.
Έτσι, όταν οι ηγέτες μιλούν για την παγκόσμια ειρήνη υπονοούν την επέκταση των πολεμικών συγκρούσεων και σε άλλες γεωπολιτικά εύφλεκτες γωνιές του πλανήτη, ενώ όταν μιλούν για την παγκόσμια τάξη υπαινίσσονται την υποδούλωση του ανθρώπου σε ένα παν-οπτικό σύστημα ψηφιακού ελέγχου και επιτήρησης.
ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΟ BRAS DE FER
Ύστερα από μια πολυετή διαδικασία παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, έντονων ζυμώσεων και άκρας μυστικότητας στα άδυτα της διεθνούς πολιτικής σκηνής, υιοθετήθηκε τελικώς από την Ολομέλεια της Συνόδου Κορυφής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το πρωτοποριακό, αλλά ταυτόχρονα καινοφανές «Σύμφωνο για το Μέλλον» (Summit of the Future), προκαλώντας πολλαπλά ερωτηματικά εν σχέσει προς την χρονική συγκυρία και την σκοπιμότητα της ψήφισής του και αφήνοντας άναυδη την κοινωνία των πολιτών που αγνοούσε τα μεγαλεπήβολα σχέδια των παγκοσμιοποιητών.
«Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μέλλον κατάλληλο για τα εγγόνια μας με ένα σύστημα που χτίστηκε από τους παππούδες μας»2, εννοώντας προφανώς ότι η σημερινή αρχιτεκτονική δομή ασφαλείας κρίνεται πλέον απαρχαιωμένη (που όμως παρείχε σε ικανοποιητικό βαθμό σχετική ειρήνη, σταθερότητα και ισορροπία ισχύος), για την οποία ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να υποκατασταθεί από ένα σύγχρονο διεθνές σύστημα, προσαρμοσμένο στην αντιμετώπιση των αναδυόμενων παγκόσμιων απειλών.
Στην πραγματικότητα, το Σύμφωνο του Μέλλοντος θεωρείται «διπλωματικός καρπός» ενός σκληρού και αδυσώπητου διαπραγματευτικού «bras de fer» μεταξύ των αντιτιθέμενων συμφερόντων των κυρίαρχων ελίτ, που όμως δεν ανέδειξε καθαρό νικητή, αλλά επικράτησε εξαναγκαστικά –υπό τον φόβο μιας γενικευμένης σύρραξης– «πνεύμα συναίνεσης», χάρη στο οποίο απομακρύνθηκε (προσωρινά) η προοπτική της σκληρής ρήξης και αντιπαράθεσης.
Επειδή, η καθεμία από τις κυρίαρχες εθνικές ελίτ των Η.Π.Α., της Κίνας και της Ρωσίας παραμένει τυφλωμένη από την έπαρση και την αλαζονεία, επιδιώκοντας για τον εαυτό της, από νοσηρή επιθυμία κυριαρχίας, την απόλυτη νομή της παγκόσμιας εξουσίας και τον αποκλειστικό έλεγχο του πλανήτη, θα οδηγηθούν νομοτελειακά σε μια σκληρή, εσωτερική σύγκρουση επικράτησης και αλληλοεξόντωσης, που όμως θα επιφέρει ως τραγική συνέπεια την εμπλοκή της ανθρωπότητας στην καταστρεπτική δίνη ενός τρομακτικού παγκοσμίου πολέμου.
ΔΙΑΚΗΡΥΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Στο Σύμφωνο για το Μέλλον περιγράφονται για πρώτη φορά σε επίσημο διεθνές κείμενο οι στόχοι, οι αρχές και το πλαίσιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, στο οποίο ενσωματώνεται ένα ευρύ φάσμα θεμάτων διεθνούς ενδιαφέροντος, όπως η θωράκιση των θεσμών, η ειρήνη, η ασφάλεια, η βιώσιμη ανάπτυξη, η κλιματική αλλαγή, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, και επομένως η επικύρωση της πρωτοφανούς αυτής μυστικής συμφωνίας από την Ολομέλεια του Ο.Η.Ε. συνιστά την θεσμική βάση για την μελλοντική συγκρότηση της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Το περιβόητο Σύμφωνο για το Μέλλον υπογραμμίζει την υποχρέωση ετοιμότητας των κρατών να αναλαμβάνουν επείγουσα δράση, με σκοπό την υλοποίηση συγκεκριμένων πρωτοβουλιών, κάθε φορά που καλείται η διεθνής κοινότητα να αντιμετωπίσει κρίσιμες παγκόσμιες προκλήσεις.
Στην πραγματικότητα βέβαια, το Σύμφωνο για το Μέλλον αποτελεί το αξιόπιστο «πολυεργαλείο» στα χέρια κάθε αυταρχικής παγκόσμιας εξουσίας, με το οποίο σκοπεύει να αποκτήσει τον ολοκληρωτικό κοινωνικό και οικονομικό έλεγχο της ανθρωπότητας.
Θέτουν π.χ. τον αξιέπαινο στόχο της εκμηδένισης της πείνας, τον οποίο ενδεχομένως αντιλαμβάνονται όχι ως προσπάθεια εξασφάλισης ικανοποιητικής τροφής και πόσιμου νερού για όλους τους κατοίκους της Γης, αλλά ως εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών για την «μεγάλη ωφέλεια», που θα προκύψει από την ευρεία κατανάλωση σπάνιας «διατροφικής αξίας» εντόμων, όπως γρύλων και ακρίδων.
Προωθούν την ισότητα των φύλων, έχοντας πιθανώς στο βάθος του μυαλού τους την θεσμική αναγνώριση και κατοχύρωση του τρανς φύλου, δηλαδή την νομική δυνατότητα των διεμφυλικών ατόμων να εξισώνονται αδιακρίτως σε κάθε πεδίο της κοινωνικής, επαγγελματικής και αθλητικής ζωής με τους άνδρες και τις γυναίκες, οι οποίοι αποφάσισαν να μην εξεγερθούν κατά του Θεόσδοτου βιολογικού τους φύλου.
Υποστηρίζουν την διασφάλιση της υγιούς ζωής, ενώ την ίδια στιγμή ενδέχεται να επεξεργάζονται σχέδια προληπτικού εμβολιασμού της ανθρωπότητας σε περίπτωση πιθανής (!) πανδημίας, θεσπίζοντας ως αναγκαία προϋπόθεση για την συμμετοχή των πολιτών σε κάθε οικονομική, κοινωνική, εκπαιδευτική και επαγγελματική δραστηριότητα τον προηγούμενο υποχρεωτικό εμβολιασμό τους.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Στην Ολομέλεια της Συνόδου Κορυφής για το Μέλλον παρενέβη και ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος έσπευσε να ευθυγραμμιστεί με τις επιδιώξεις των διεθνών ελίτ, προπαγανδίζοντας την ανάγκη σχηματισμού παγκόσμιας κυβέρνησης, αφού τόνισε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:
«Εμείς, από την άλλη πλευρά, έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι προτού είναι πολύ αργά, πριν φθάσουμε στην επόμενη πραγματική παγκόσμια κρίση. Έχουμε ακόμα την δυνατότητα να αποτρέψουμε την καταστροφή που θα μπορούσε να προκληθεί από τις σημερινές παγκόσμιες απειλές με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι. Εφεξής, μπορούμε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός και να επιλύσουμε από κοινού τις κύριες προκλήσεις της εποχής μας. Αποτελούν παγκόσμιες προκλήσεις και απαιτούν παγκόσμιες λύσεις. Με το Σύμφωνο για το Μέλλον, έχουμε έναν «οδικό χάρτη» που θα μας οδηγήσει εκεί. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ζωτικής σημασίας»3.
Μιλώντας, ο κ. Μητσοτάκης για την θεσμική προετοιμασία των κρατών στην αντιμετώπιση της επόμενης πραγματικής παγκόσμιας κρίσης, υπονόησε σαφώς ότι η προηγούμενη παγκόσμια κρίση, δηλ. η πρόσφατη υγειονομική κρίση, δεν συνιστούσε πραγματική απειλή για την δημόσια υγεία, μολονότι στα αλλεπάλληλα τηλεοπτικά του διαγγέλματα υιοθετούσε δραματικό ύφος, επιχειρώντας να τρομοκρατήσει τους Έλληνες πολίτες αναφορικά με την επικινδυνότητα του «αόρατου εχθρού».
Επομένως, ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης παραδέχθηκε, έστω και με έμμεσο τρόπο, ότι εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, ωθώντας τους πολίτες στον μαζικό εμβολιασμό τους με υγειοβλαπτικά και άχρηστα φαρμακευτικά παρασκευάσματα.
Έτσι, επιβεβαίωσε όσους υποστήριζαν από την πρώτη στιγμή ότι η πανδημία του κορωνοϊού δεν αφορούσε την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά αποτελούσε (κατά κύριο λόγο) ένα καλά ενορχηστρωμένο παγκόσμιο πείραμα κοινωνικής συμμόρφωσης των πολιτών σε ακραία και παράλογα υγειονομικά μέτρα της κρατικής εξουσίας.
Το πείραμα κρίθηκε επιτυχημένο, καθόσον απέδειξε ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, υπό το κράτος της διασποράς του φόβου και της ακατάπαυστης τηλεοπτικής χειραγώγησης, μπορούν να ενεργούν ενάντια στην λογική τους σκέψη. Ή καλύτερα απέδειξε ότι, υπό το κράτος του φόβου, αναστέλλεται η διανοητική λειτουργία της κριτικής σκέψης και μοιραία ο άνθρωπος λησμονεί την προσωπική του υπόσταση και μεταβάλλεται σε άβουλη και απρόσωπη μονάδα (και επομένως σε πρώιμο αριθμό) της ανώνυμης και χειραγωγούμενης μάζας.
Συνεπώς, μετά τον μαζικό εμβολιασμό (όπου το ανθρώπινο πρόσωπο μετασχηματίστηκε σε καθοδηγούμενη και επιτηρούμενη μονάδα), ακολουθεί νομοτελειακά η μαζική αριθμοποίηση των πολιτών, προκειμένου να ολοκληρωθεί η πλήρης απαξίωση του ανθρώπου και η αποξένωσή του από τις βασικές αρχές του πνευματικού πολιτισμού, δηλ. της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ
Αξίζει ωστόσο να αναφερθεί περαιτέρω ότι αιχμή του δόρατος του απαράδεκτου και απορριπτέου Συμφώνου για το Μέλλον αποτελεί η προσαρτώμενη στο πιο πάνω σύμφωνο Παγκόσμια Ψηφιακή Συμφωνία (ή Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο), που συνιστά το πρώτο ολοκληρωμένο παγκόσμιο σχέδιο, στο οποίο κατοχυρώνεται σε πλανητική κλίμακα όχι μόνο η ψηφιακή συνεργασία μεταξύ των κρατών, αλλά και η εφιαλτική δυνατότητα διακυβέρνησης της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Στην παγκόσμια ψηφιακή συμφωνία προβλέπεται η υποχρέωση των κρατών να εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη πρόσβαση των ανθρώπων, σχολείων και νοσοκομείων στο διαδίκτυο, φωτογραφίζοντας ουσιαστικά το ίντερνετ των πραγμάτων (Internet of Things) και την εξαιρετικά εξελιγμένη του μορφή, δηλ. το ίντερνετ των πάντων, το οποίο είναι ευρύτατα διαδεδομένο με τον αγγλικό όρο “Internet of Everything”. Συνεπώς το Διαδίκτυο των Πάντων αναφέρεται σε ένα αχανές τεχνολογικό οικοσύστημα που ενώνει ανθρώπους, αντικείμενα, δεδομένα και διαδικασίες, παρέχοντας βελτιωμένη ευφυία και απίστευτη πρόσβαση γνώσης σε όλο το εύρος του διαδικτυακού περιβάλλοντος.
Συγκεκριμένα, η Παγκόσμια Ψηφιακή Συμφωνία υποχρεώνει τους ηγέτες των κρατών να καταρτίσουν έναν «οδικό χάρτη» διακυβέρνησης της Τεχνητής Νοημοσύνης και να συγκροτήσουν μια διεθνή επιστημονική ομάδα για την διεξαγωγή ενός οικουμενικού διαλόγου αναφορικά με την Τεχνητή Νοημοσύνη.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι Νεοταξίτες επιδεικνύουν ιδιαίτερη σπουδή στην υλοποίηση των στόχων τους, αφού, πριν προλάβει να στεγνώσει το «ψηφιακό μελάνι» της υπογραφής του Παγκόσμιου Ψηφιακού Συμφώνου, συγκλήθηκε στο Παρίσι, στις 15 και 16 Οκτωβρίου ε.ε, διήμερη Σύνοδος του Global Strategy Group του ΟΟΣΑ4, στην οποία προήδρευσε για δεύτερη φορά ο Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Κυριάκος Πιερρακάκης, με σκοπό την προώθηση του διαλόγου και την ανταλλαγή απόψεων αναφορικά με το μέλλον της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ), αλλά και την αντιμετώπιση των (άγνωστων) συνεπειών στις οικονομίες και στις κοινωνίες των κρατών από την ραγδαία ανάπτυξη των προηγμένων τεχνολογιών παραγωγικής Τεχνητής Νοημοσύνης.
να υποτάξει το Ελεύθερο Ανθρώπινο Πνεύμα στον τεχνοφασισμό των Νοήμονων Μηχανών.
Και σε δεύτερο χρόνο, θα προπαγανδιστεί το ελκυστικό αφήγημα της διανοητικής, σωματικής, συναισθηματικής αναβάθμισης του ανθρώπου, δηλ. του Μετανθρωπισμού, που θα προβληθεί ως η «σωτήρια λύση», καθώς θα αντισταθμίσει την κυριαρχία των δομών Τεχνητής Νοημοσύνης. Δηλαδή, με άλλα λόγια, ο τεχνολογικά αναβαθμισμένος άνθρωπος μπορεί μεν να καταστεί (προσωρινά) ανταγωνιστικός εν σχέσει προς την Τεχνητή Νοημοσύνη, αλλά θα έχει χάσει οριστικά και αμετάκλητα την ψυχή του, αποτελώντας αξιογέλαστο και καταθλιπτικό υβρίδιο ανθρώπου-νοήμονος υπολογιστικής μηχανής.
Επομένως, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι στο πλαίσιο ενός προσυμφωνημένου «οδικού χάρτη» βαθμιαίας εξάρτησης και υποδούλωσης των πολιτών σε υπολογιστικά μοντέλα Τεχνητής Νοημοσύνης, σχεδιάζεται να επιβληθεί στην ανθρωπότητα μια ασύλληπτα εξελιγμένη μορφή υπέρ-ευφυούς Τεχνητής Νοημοσύνης, που θα καθορίζει κατά τρόπο αποφασιστικό και κυριαρχικό την πορεία του Ανθρώπου πάνω στην Γη.
Στην θεσμοθέτηση της παγκόσμιας ψηφιακής συμφωνίας υποκρύπτεται η σατανικότερη επιδίωξη των Νεοταξιτών να μετασχηματίσουν την κοινωνία των πολιτών σε άβουλο κοπάδι ρομποτοποιημένων, επιτηρούμενων και αριθμοποιημένων σκλάβων, αφού κάθε ίχνος ελεύθερης βούλησης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας θα έχει οριστικά εξαλειφθεί.
Στην πραγματικότητα βέβαια, το Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο δεν είναι τίποτε άλλο από το ψευδώνυμο του παγκόσμιου ψηφιακού ολοκληρωτισμού, που θα συνθλίψει την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης και θα μεταβάλει τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις σε αόρατα ψηφιακά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου θα έχουν διασπαρεί χιλιάδες ψηφιακές κάμερες αναγνώρισης προσώπου, οι οποίες θα παρακολουθούν εν είδει «παντεπόπτη οφθαλμού» σε 24ωρη βάση τους αριθμοποιημένους (μαρκαρισμένους) πολίτες.
Όμως, οι επίδοξοι «ψηφιακοί τροχονόμοι», επικουρούμενοι από ένα εξελιγμένο λογισμικό σύστημα Τεχνητής Νοημοσύνης δεν θα περιορίζονται σε ένα τυπικό εξωτερικό έλεγχο της συμμόρφωσης των οδηγών προς τις διατάξεις του Κ.Ο.Κ., αλλά θα λαμβάνουν επιπλέον φωτογραφικό υλικό μέσα από το αυτοκίνητο, προκειμένου να εντοπίζουν όσους οδηγούς χρησιμοποιούν το κινητό τους τηλέφωνο, καθώς και τους επιβάτες που δεν φορούν ζώνη ασφαλείας6. Έτσι όμως, θα ανιχνεύουν επιπλέον και το εσωτερικό της καμπίνας του αυτοκινήτου, καταγράφοντας τα πρόσωπα, την συμπεριφορά, το ντύσιμο και αργότερα ακόμη και τις συνομιλίες των επιβαινόντων, παραβιάζοντας τον σκληρό πυρήνα της ιδιωτικής ζωής.
«Η Αστυνομία έχει κάνει μια εισήγηση για 1.000 και πλέον κάμερες, αφορά την Αττική και τη Θεσσαλονίκη και θα τοποθετηθούν σε εκείνα τα σημεία που είναι κρίσιμα για τη διαχείριση της κυκλοφορίας καθώς και σε σημεία που χρειάζεται για να υπάρχει εικόνα σε περίπτωση που έχουμε εγκληματικές πράξεις ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεται δικαστική διερεύνηση. Η Αστυνομία, από την πλευρά της, είναι έτοιμη εφόσον της ζητηθούν στοιχεία και τοποθεσίες. Οι κάμερες αυτές αφορούν την επιτήρηση, οι κάμερες οι οποίες σχετίζονται με τη βεβαίωση παραβάσεων αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο διαχειρίζεται η Περιφέρεια Αττικής»7.
Επομένως, η τοποθέτηση των ψηφιακών καμερών στις βασικές οδικές αρτηρίες της Αθήνας δεν συνδέεται με την ανάγκη της ασφαλούς μετακίνησης στους δρόμους, αλλά αποτελεί κυβερνητικό τέχνασμα «Δούρειου Ίππου», με το οποίο επιδιώκεται το «νανούρισμα» της συνειδήσεως των πολιτών, ώστε να αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα –στο όνομα της εύρυθμης οδικής κυκλοφορίας– την μελλοντική καθολική ψηφιακή τους επιτήρηση.
Συνεπώς, η επικύρωση του Παγκόσμιου Ψηφιακού Συμφώνου, με το οποίο αναγνωρίζεται η θεσμική δυνατότητα διακυβέρνησης της Τεχνητής Νοημοσύνης, μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η γενέθλιος ημέρα της τεχνοτρονικής εποχής, που εισάγει τους πολίτες στην καθολικά επιτηρούμενη και ελεγχόμενη κοινωνία.
Στην δυστοπική κοινωνία του ανελέητου καθημερινού ελέγχου δεν θα προβλέπεται οδός διαφυγής, αφού τον ρόλο του ελεγκτή θα τον οικειοποιούνται υπολογιστικές μηχανές Τεχνητής Νοημοσύνης, στις οποίες θα εισάγονται αυτοματοποιημένοι αλγόριθμοι βαθιάς μάθησης (deep learning), αποκτώντας προοδευτικά την ρεαλιστική ικανότητα να καθορίζουν, να προγραμματίζουν και να ελέγχουν κατά τρόπο αποφασιστικό και ολοκληρωτικό την ζωή, την σκέψη και την συμπεριφορά των πολιτών, συντρίβοντας κάθε έννοια προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επομένως, καθίσταται πλέον φανερό σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο ότι το Σύμφωνο για το Μέλλον δεν ενσωματώνει την βούληση των παγκόσμιων ηγετών να εξασφαλίσουν στα έθνη και στους λαούς τις υγιείς προϋποθέσεις κοινωνικής προόδου, ανάπτυξης και ευημερίας, αλλά είναι ένα βαθιά απόκοσμο σχέδιο εωσφορικών εγκεφάλων, που εξυπηρετεί τα άνομα συμφέροντα της υπερεθνικής ολιγαρχικής ελίτ και ικανοποιεί το αρρωστημένο της πάθος αναφορικά με τον απόλυτο έλεγχο της Ανθρωπότητας και την ψυχοσωματική διάλυση του Ανθρώπου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στην εφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 20/10/2024, σελ. 58.
