Του Παναγιώτη Τελεβάντου
===============
Όλοι
οι επίσκοποι υπό την ιδιότητά τους να προίστανται των ευχαριστιακών
συνάξεων τελούντες το ιερότατο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας,το κατ’
εξοχήν μυστήριο της Εκκλησιαστικής ενότητος, ενώνουν.
Από
κει και πέρα η συγκεκριμένη αναφορά μου στο μακαριστό Θεολόγο
σχετίζεται με το γεγονός ότι διαφόρων τάσεων, αντιλήψεων, νοοτροπιών και
δραστηριοτήτων χριστιανοί ένωσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου να
επιστρέψει στη διαποίμανση της μητροπόλεως Λαρίσης ο λαοφιλής επίσκοπός
τους που ακουσίως απομακρύνθηκε απ’ αυτή.
*****
Επειδή
κάποιος σχολιογράφος έγραψε ότι ο μακαριστός επίσκοπος δεν το κουνούσε
απ’ την καρέκλα θα πρέπει να καταστεί γνωστό ότι ο μητροπολίτης Θεολόγος
ουδέποτε επεδίωξε να επισκοποποιηθεί.
Ίσα-ίσα
που προέβαλλε σθεναρή αντίσταση σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο με συνέπεια να
περιέλθουν σε ψυχρότητα οι σχέσεις του με το μακαριστό Διονύσιο που τον
πίεζε φορτικά προκειμένου να αναδειχθεί μητροπολίτης.
Μάλιστα
ο Θεολόγος απέστειλε στο Διονύσιο εξασέλιδη επιστολή με την οποία του
εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους κατά την κρίση του δε θα έπρεπε να
καταλάβει τον τρίτο βαθμό της ιερωσύνης.
Υπάκουσε
όμως, κατόπιν ισχυρών πιέσεων, στη φωνή της Εκκλησίας αφού ο
πλειοψηφίσας στο τριπρόσωπο επίσης μακαριστός και εκλεκτός κληρικός π.
Ανάργυρος Σταματόπουλος αρνήθηκε την εκλογή του.
Βλέπετε
τότε οι επίσκοποι επιστρατεύονταν και δεν παρακαλούσαν, κολάκευαν ή
εκλιπαρούσαν όπως συνέβη πριν και μετά την αρχιεπισκοπεία Ιερωνύμου
Κοτσώνη.
Και μετά τη δικαίωσή του το 1990 επανήλθε στη Λάρισα υπείκων στη θέληση του πιστού λαού κι όχι στην επιθυμία της καρέκλας.
Και πάλι επιστρατεύθηκε απ’ το ποίμνιό του.
Ο μακαριστός τον επισκοπικό θρόνο τον εξελάμβανε όχι σαν ηγετικό θώκο αλλά ως βήμα διακονίας του πληρώματος της Εκκλησίας.
Δεν είχε στόφα εξουσιαστή και ιεροκράτη κληρικού αλλά ταπεινού διακόνου.
Και γι’ αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ απ’ το ποίμνιό του.
