Ο ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Ποιος έχασε την ντροπή και τη συναίσθηση του βάρους της ευθύνης του επισκοπικού αξιώματος για να την βρει ο Αγιος Καλαβρύτων;

Εμβρόντητοι πληροφορηθήκαμε κατά την ακροαματική διαδικασία της αγωγής του κ. Σημάτη εναντίον του Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιου, ότι ο Σεβ. αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για να αποσύρει ο κ. Σημάτης την αγωγή. 

Αντίθετα με περισσή θρασύτητα και ασυνειδησία ομολόγησε - χωρίς να ερυθριάσει - ότι δεν αισθάνεται σε τίποτα ένοχος ώστε να χρειάζεται να ζητήσει συγγνώμη.!!!

Εκεί που περιμέναμε ότι ο κ. Σημάτης θα ήταν άκαμπτος επειδή επιτέλους θα μπορούσε να πλήξει τον Σεβασμιότατο επί ίσοις όροις, τελικά αποδείχτηκε διαλλακτικός και οπωσδήποτε πρόθυμος να αποσύρει την αγωγή με μια απλή έκφραση απολογίας, παρόλη τη μεγάλη δικαιολογημένη του πικρία. 

Πλην όμως αποδείχθηκε στην πράξη ότι "αλλού είναι τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες.!!!"

Ο Σεβασμιότατος Καλαβρύτων δεν έφταιξε σε τίποτα, ισχυρίζεται!!!.

Υπάρχει ένα βιβλίο, Σεβασμιότατε, που ονομάζεται Ευαγγέλιο. Σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχει μια παραβολή που λέγεται παραβολή του ασώτου. 

Σ’ αυτή την παραβολή ο Χριστός - δεν ξέρω αν τον έχετε ακουστά - παρουσιάζει το Θεό να αγναντεύει στον ορίζοντα για να δει το παιδί του να επιστρέφει και τρέχει να το προυπαντήσει με ανοιχτές αγκάλες πριν προφθάσει να ανοίξει το στόμα του.

Αν ως “εις τύπον και τόπον Χριστού ιστάμενος” πατέρας του κ. Σημάτη είχατε ελαχιστομόριον της συνείδησης του χρέους σας ως επισκόπου θα έπρεπε να ενεργήσετε ανάλογα. 

Οχι μόνον να προθυμοποιηθείτε να ζητήσετε συγγνώμη από τον κ. Σημάτη για όλες τις ταλαιπωρίες που τον καθυποβάλατε όλα αυτά τα χρόνια - και τον ίδιο και την οικογένειά του -, αλλά και να πέσετε στα πόδια του στο δικαστήριο και να του πείτε:

"Παιδί μου σε παρακαλώ συγχώρα με. Συγχώρεσέ με από καρδιάς. Είσαι παιδί μου και είμαι ο πατέρας σου. Με τι μούτρα θα συναντήσω τον Χριστό εν εκείνη τη Ημέρα αν εσύ χάσεις την ψυχή σου με την στάση σου απέναντι στην Εκκλησία; Σε παρακαλώ συγχώρα με και αλάφρυνε την ψυχή μου από το κρίμα που σε εξώθησα σε διάσταση με την Εκκλησία. Είμαι προχωρημένης ηλικίας και δεν ξέρω πότε θα με καλέσει ο Δίκαιος Κριτής. Μη με αφήσεις σε παρακαλώ να πεθάνω αναπολόγητος και μην αφήσεις τον εαυτό σου αναπολόγητο εν Εκείνη τη Ημέρα. Σε παρακαλώ παιδί μου συγχώρα με.” 

Αυτά θα κάνατε και αυτά θα λέγατε, Σεβασμιότατε, αν είχατε ελαχίστη συνείδηση επισκοπικής ευθύνης. 

Αλλά είναι προφανές ότι ζητώ πολλά από ένα “χριστοδουλάνθρωπο” που διόρισε πρωτόσυγκελό του τον γνωστό Θεόκλητο Κουμαριανό που “επεστράφη πάλλευκος στην Εκκλησία και στην κοινωνία”.

Σεβασμιότατε! Ο Θεός είναι και δικός σας Πατέρας.! Αγναντεύει στον ορίζοντα αναμένοντας την δική σας επιστροφή, όπως αναμένει την επιστροφή όλων μας. Αδράξετε την ευκαιρία τώρα με τη δίκη. Μην την αφήσετε να πάει χαμένη.!