ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ
ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
Γέρων Σάββας
Βίντεο μὲ θέμα τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου
ποὺ μᾶς ἐστάλη.
Ἀπομαγνητοφωνήσαμε καὶ ἀποδίδουμε περιληπτικὰ κάποια σημεῖα
βίντεο ποὺ στὴ συνέχεια ἀναρτοῦμε, γιατὶ ἐπισημαίνει γνωστὲς ἀλλὰ
σημαντικὲς ἀλήθειες ποὺ κάποιοι
συνεχίζουν νὰ διαστρεβλώνουν.
Ὁ π. Σάββας ρωτήθηκε ἂν εἶναι ὑποχρεωτικὸς ἢ δυνητικὸς
ὁ ΙΕ΄ Κανόνας.
Ἀπάντησε ὅτι, ἂν ὁ Κανόνας ἀναφέρει τὴν λέξη αἵρεση,
τότε εἶναι καὶ θέμα σωτηρίας, διότι ἡ αἵρεση εἶναι χωρισμὸς ἀπὸ τὸν
Θεό, ἡ αἵρεση εἶναι βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὰ καὶ μόνο
καθιστοῦν ὑποχρεωτική τὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου.
Εἶχα διαβάσει στὸ Ἡμερολόγιοποὺ λεγόταν τὸ «Ἄγγελμα τῆς
Ἡμέρας», εἶπε, ὅτι «ὁ Χριστιανὸς δὲν ὀφείλει
νὰ ἐκλέγει μεταξὺ τοῦ καλοῦ καὶ κακοῦ, ἀλλὰ μεταξὺ καλοῦ καὶ ἀρίστου». Ὅταν
πρόκειται, λοιπόν, γιὰ κληρικὸ ποὺ συναντάει αὐτὴν κατάσταση, Ἐπίσκοπος νὰ κηρύττει
αἵρεση, τί ἐπιλογὴ ἔχει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος; Νὰ κρατήσει τὴ βάση καὶ νὰ ἀφήνει τὴν αἵρεση νὰ κηρύττεται; Ἔ, αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ὅταν δηλ. ἕνας Ποιμενάρχης κηρύττει
τὴν αἵρεση, ἔχει ἄμεσα ἀποτελέσματα ἐπὶ τοῦ Ποιμνίου. Δηλαδή, ἀφήνουμε τὸ
Ποίμνιο νὰ δηλητηριάζεται, ἀφήνουμε τὸ
Ποίμνιο νὰ τὸ ποτίζει ὕδωρ ἀνατροπῆς τῆς
Πίστεως; Πῶς ἐξηγεῖται αὐτὴ ἡ ἀδράνεια;
Ἐπειδὴ δόθηκε κάποτε αὐτὴ ἡ σοφικίστικη ἑρμηνεία τῆς δυνητικότητος σ’ αὐτὸν τὸν Κανόνα.
Μὰ εἶναι δυνατὸν ἡ
Ἐκκλησία νὰ θεσπίσει δυνητικὸ Κανόνα;
Θὰ μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸ ἀφήσει ἔτσι τὸ πρᾶγμα. Μὰ εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία
νὰ ἀφήνει ἔτσι τὴν αἵρεση χωρὶς νὰ σοῦ πεῖ νὰ λάβεις τὰ μέτρα σου; (νὰ σ’ ἀφήσει
νὰ κοινωνεῖς) μὲ τοὺς αἱρετικούς, νὰ μὴν ἀποτειχισθεῖς; Καὶ γιατί νὰ ἐπιλέξουμε
τὴ βάση καὶ νὰ μὴν ἐπιλέξουμε τὸ ἄριστα;
Σήμερα ἡ αἵρεση εἶναι ὁλοφάνερη, ἡ προδοσία τῆς
Πίστεως καραμπινάτη. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν ἀμφισβητήσει, γιατὶ τώρα ὐπάρχει
καὶ ἡ τηλεόραση καὶ τὰ βλέπουμε αὐτὰ τὰ πράγματα μὲ τὰ μάτια μας, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.
Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι κάποιος, ἢ ὁ δημοσιογράφος, δὲν μοῦ τὸ μετέφερε σωστά
καὶ εἶναι ἐλλιπεῖς οἱ πληροφορίες κι ἔχουμε βγάλει στραβὲς κρίσεις.
Βλέπουν λοιπόν οἱ Μητροπολίτες νὰ παραβαίνονται τόσοι Κανόνες (ἀπὸ τὸν Πατριάρχη) καὶ κάθονται καὶ τὸν ἀνέχονται,
καὶ τὸν προσκαλοῦν καὶ στὴν Μητρόπολή τους γιὰ νὰ δώσει αὐτὸς εὐλογίες στὸ Ποίμνιο; Εἶναι σοβαρὰ πράγματα αὐτά;
Μά, λέει κάποιος (Ἐπίσκοπος)· μόνος μου θὰ τὸ κάνω;
Μόνος σου. Πρέπει νἄχεις καὶ παρέα γιὰ νὰ κάνεις τὸ καλό; Γιὰ νὰ τηρήσεις μιὰ Ἐντολὴ
πρέπει νὰ βρεῖς καὶ συνεργάτες; Ἅμα δὲν βρεῖς δὲν τὴν τηρεῖς; Μπορεῖ, ἂν ἐσὺ νὰ
κάνεις τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλοι.
Καὶ ἀναλογίζουμε, τοσα χρόνια, ἰδίως ἀπὸ τὸ 1969 ποὺ
παρακολουθῶ αὐτὰ τὰ γεγονότα, καὶ τὸ κακὸ καλπάζει, μεγενθύνεται. Ἐδοκίμασες
κάτι, αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ποὺ λὲς διαμαρτυρία
ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπεις ὅτι δὲν πετυχαίνει. Ἀπέτυχε αὐτὴ ἡ μέθοδος. Δὲν
πρέπει ν’ ἀλλάξεις συνταγή; Πάλι τὸ ἴδιο θὰ λές; Θὰ διαμαρτυρηθοῦμε καὶ θὰ
διαμαρτυρηθοῦμε! Λές, αὐτὸ διδάσκουν καὶ οἱ σύγχρονοι Γεροντάδες! Μὰ δὲν νομίζω
νὰ ἔχει γράψει παλαιότερα αὐτὰ ὁ π. Θεόδωρος ὁ Ζήσης (νὰ ἀκοῦμε δηλ. τοὺς
Γεροντάδες) ὅταν ὁμιλοῦν καθαρὰ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες.
Θυμᾶμαι τὸν μακαρίτη τὸν Δημήτριο Παναγόπουλο ποὺ ἔλεγε,
εἶναι δογματικὸς ὁ Χριστός, δὲν εἶναι φιλανθρωπία, δὲν εἶναι σωματεῖα, δὲν εἶναι…
Ἐκήρυτταν οἱ Ἀπόστολοι τὴν Θεότητα καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Χρειάζεται,
λοιπόν, τὸ Δόγμα νὰ τὸ προσέχεις…
