«Ἡ Ὑπακοὴ μᾶς ἔχει πάει
πολὺ
πίσω θεολογικά»!
Τὸ 1978 εἴχαμε ἐπισκεφθεῖ μὲ ἕνα φίλο
φοιτητὴ τῆς ἰατρικῆς Ἀθηνῶν τὸν Γέροντα Παΐσιο στὴν Παναγούδα. Μᾶς κέρασε, ὅπως
συνήθιζε καὶ κατόπιν μιλήσαμε μαζί του, ὁ καθένας ξεχωριστά.
Φεύγοντας ἀνταλλάξαμε τὶς ἐντυπώσεις μας. Ὁ φοιτητὴς τὸν
εἶχε ρωτήσει, ἂν θὰ πρέπει νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του στὸν τομέα τῆς
ψυχιατρικῆς-ψυχανάλυσης. Ὁ Γέροντας ἦταν ἀρνητικός.
Ἡ ψυχανάλυση καὶ ἡ ψυχιατρικὴ εἶναι χωρὶς Θεὸ καὶ χωρὶς
ψυχή. Τὴν ψυχὴ τὴν ἀντιμετωπίζουν καὶ τὴν προσεγγίζουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπ’
ὅ,τι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Θεὸς καὶ ὁ Διάβολος εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ πεδίο τῶν
ἐρευνῶν τους καὶ τῶν ἐνδιαφερόντων τους. Ἡ ψυχανάλυση ὑποβαθμίζει τὸ μυστήριο
τῆς Ἐξομολογήσεως, ἡ σχετικοποίηση τοῦ ὁποίου ταιριάζει ἀπόλυτα μὲ τὶς
ἐπιδιώξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ μὲ τὴν ἀδιαφορία τους ὑπηρετοῦν οἱ Ἕλληνες
Μητροπολίτες, ἐπιλέγοντες ἢ ἀνεχόμενοι τέτοιους ψυχαναλυτές! Εἶναι φανερὴ ἡ
τραγικότητα τῶν συγχρόνων Ποιμένων, ποὺ ἀντὶ νὰ θεραπεύουν ...θεραπεύονται ἀπὸ
"θεραπευτὲς" ποὺ στηρίζονται σὲ ἄθεες μεθόδους θεραπείας!