Πρόκειται για μία απέλπιδα προσπάθεια δικαιολογήσεως των αδικαιολογήτων απ την πλευρά του μητροπολίτη Περγάμου, του κατέχοντος ηγετικη θέση στο διεξαγόμενο διάλογο και μεγάλη ευθύνη φέροντος για την προσγενομένη, στα πλαίσια της διαξαγωγής του, ζημία του καλώς εννοουμένου συμφέροντος της παγκοσμίου-οικουμενικής Ορθοδοξίας.
Το κείμενο της εισηγήσεώς του στην άγνωστη στο ιεροκανονικό δίκαιο
"σύναξη ιεραρχών του οικουμενικού θρόνου", αποτελεί, σε κάποιο βαθμό,
μίαν "απολογία", τρόπον τινά, απ τη μεριά των όσων πρωτοστατούν σ
αυτόν υπέρ της αναγκαιότητος της συνεχίσεώς του μετά τον ορυμαγδό των
δικαιολογημένων αντιδράσεων που εχει προκαλέσει εδώ και δεκαετίες το γεγονός
ότι οι διεξαγόμενοι διάλογοι όχι μόνο έχουν αποβεί μάταιοι και ανωφελείς αλλά,
το και κυριότερο, βλαπτικοί και επιζήμιοι για την ιερή υπόθεση της προασπίσεως
του Ορθοδόξου Δόγματος.
Οι διάλογοι με τους ετεροδόξους, δηλαδή τους
αιρετικούς, και τους αλλοθρήσκους είναι κατ αρχήν ευκταίοι, επιθυμητοί και
θεμιτοί, ΥΠΟ ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ, ΟΜΩΣ, ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ.
Ένας
απ αυτούς συνίσταται στην άπόλυτη αναγκαιότητα της μη διεξαγωγής τους "επί
ίσοις όροις". Είναι δυνατό αλλά και νοητό να διαλέγεται η αλήθεια με την
πλάνη, η Ορθοδοξία με την αίρεση επί ίσοις όροις; Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να
διαλέγεται από θέσεως ισχύος ως κατέχουσα ανόθευτη την Αλήθεια. Ο Χριστός, η
μοναδική Αλήθεια, ο ένσαρκος Λόγος, μιλούσε "ως εξουσίαν έχων".
"Ο λόγος ο εμός αλήθεια εστίν" διακήρυξε το αψευδές στόμα Του!
Υπ'
αυτήν την έννοια ακόμη και ο όρος διάλογος θα πρέπει να χρησιμοποιείται
καταχρηστικώς και όχι κυριολεκτικώς αφού" δεν πρόκειται για χρήση απ την
πλευρά της Ορθοδοξίας της διαλεκτικής μεθόδου αλλά της αποδεικτικής" όπως
έγραψε αναφερόμενος στο θέμα των διαλόγων ο αείμνηστος καθηγητής Νικόλαος
Τωμαδάκης (βλέπε Σπυρίδωνος Μπιλάλη, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ, ΤΟΜΟΣ Β,
σελ. 420). Δυστυχώς οι Β και Γ Πανορθόδοξες Διασκέψεις της Ρόδου "έπεσαν
στην παγίδα" του "επί ίσοις όροις διαλόγου" με ό,τι κάτι τέτοιο
συνεπάγεται για την ποιότητα και το κύρος του τελευταίου.
Ετέρα ουσιώδης προυπόθεση, κατά τη γνώμη
μου, αποτελεί η άκανθα της επαράτου Ουνίας. Τυγχάνει χαρακτηριστικό το γεγονός
ότι η Διάσκεψη της Ρόδου έθεσε ως απαραίτητο όρο της διεξαγωγής του διαλόγου
την κατάργηση της Ουνίας ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΝΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ! Τι μεσολάβησε και δεν τηρήθηκε ο
προαναφερθείς όρος; Μπορούν να μας απαντήσουν οι υπέρμαχοι των διαλόγων; ΓΙΑΤΙ
Η ΟΥΝΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ "ΑΜΝΗΣΤΕΥΘΗΚΕ" ΣΤΟ ΜΠΑΛΑΜΑΝΤ; ΓΙΑΤΙ;;; Είναι
αληθές ότι "το Διάταγμα της Β Βατικανής Συνόδου περί των "Ανατολικών
Εκκλησιών", δηλαδή των Ουνιτών, θεωρείται γενικώς ως πέτρα σκανδάλου
και ως πυριτιδαποθήκη, ικανή να ανατινάξη εις τον αέρα τον επιδιωκόμενον
διάλογον" σύμφωνα με τον αοίδιμο καθηγητή Ιωάννη Καρμίρη;
Και μιας και περί Β Βατικανής Συνόδου ο
λόγος, μήπως δύναται κάποιος εκ των "αβανταδόρων" του διαλόγου να μας
πει εάν οι περί το Δόγμα, τη λατρεία και τη διοίκηση διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας
και Παπισμού αμβλύνθηκαν ή διευρύνθηκαν καθιστάμενες έτι μάλλον αγεφύρωτες κατά
και μετά την προμνημονευθείσα Σύνοδο; Και αν συνέβη το δεύτερο, που μάλλον
συνέβη, πως οι Ορθόδοξοι αποφάσισαν τη συμμετοχή τους σ αυτόν;
Ένα τρίτο σημείο το οποίο, κατά τη γνώμη
μου, δε θα πρέπει επ ουδενί να παροραθεί αφορά στην ποιότητα της εκπροσωπήσεως
της Ορθοδόξου Εκκλησίας στους προδιαληφθέντες διαλόγους. Για τη συγκεκριμένη
πτυχή του ζητήματος έχουν αναγραφεί πολλά και ποικίλα εδώ και χρόνια. Σε ένα
νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε στο παρόν, σχετικώς βραχείας εκτάσεως, σχόλιο.
Και αυτό έγκειται στο κατά πόσο χωλαίνουν οι εκ των συμμετεχόντων Ορθοδόξων όχι
μόνο στη θεολογική γνώση (άλλοις απόκειται να αποφανθούν περί αυτού) αλλά και
στην ακεραιότητα της Ορθοδόξου Πίστεως και του ορθού και αδιαβλήτου βίου.
Πληρούν, άραγε, τις παραπάνω προυποθέσεις οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι; Δε φθάνει
μονάχα να εκπροσωπούν αλλα, κυρίως, ΝΑ ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΥΝ! Τυγχάνει αδιανόητο άνθρωποι
που έχουν διά στοιχείων καταγγελθεί ως αιρετίζοντες να διαλέγονται με τους
αιρετικούς επί μεγίστη ζημία του κύρους της εκπροσωπήσεως της Ορθοδόξου
Εκκλησίας αλλά και επί τεραστία βλάβη των αληθών συμφερόντων της Ορθοδοξίας.
Ο
διάλογος, με τον τρόπο κατά τον οποίο διεξάγεται, αντί να εκκινεί απ τα
διαιρούντα, στην άρση των οποίων θα πρέπει και να στοχεύει, αυτός,τρόπον τινά,
"αλληθωρίζει" και άρχεται απ τα ενούντα προδικάζοντας κατ αυτόν τον
τρόπο τον εκφυλισμό και την αποτυχία του.
Υφίστανται,
βεβαίως, και άλλοι όροι και προυποθέσεις, των οποίων έχουν, κατά καιρούς,
μνησθεί και τους οποίους έχουν αναλύσει αρμοδιότεροι του γράφοντος το παρόν
σχόλιο.
Επειδή,
τέλος, ο μητροπολίτης Περγάμου εμνήσθη των Πανορθοδόξων αποφάσεων περι της
ενάρξεως του διαλόγου με τους αιρετικούς χριστιανούς της Δύσεως θα επιθυμούσαμε
να πληροφορηθουμε τα εξής:
α. Ποια «Συνοδική ή
Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε τους 16 Ιερούς Κανόνες (Αγ. Πατέρων, Τοπικών
και Οικουμενικών Συνόδων) που απαγορεύουν τις συμπροσευχές;
β. Ποια «Συνοδική ή
Πανορθόδοξη απόφαση» απεφάνθη ότι επιτρέπονται στο εξής οι συμπροσευχές με
αιρετικούς και δεν συνιστούν πλέον κανονικό παράπτωμα;
γ. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη
απόφαση» ενέκρινε τη σύνταξη κανονισμού για την «ομολογιακή» ή «διομολογιακή»
κοινή προσευχή στις συναντήσεις του ΠΣΕ;
δ. Ποια «Συνοδική ή
Πανορθόδοξη απόφαση» υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δώσει και να λάβει
λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα κατά τη Θ. Ευχαριστία;
ε. Ποια «Συνοδική ή
Πανορθόδοξη απόφαση» αποφάσισε να υμνηθεί ο εμμένων εν τη αιρέσει Πάπας ως
«σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού;
στ. Ποια «Συνοδική ή
Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε να υμνηθεί από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της
Κωνσταντινουπόλεως η αίρεση ως «Εκκλησία σεπτή, Καθέδρα του Πέτρου»;
ζ. Ποια «Συνοδική ή
Πανορθόδοξη απόφαση» εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσφέρει Άγιο
Ποτήριο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών; Τώρα ξεχάσαμε τις ομόφωνες
Πανορθόδοξες Αποφάσεις που ρητά κατεδικάζουν την Ουνία;
Υ.Γ.1 ΜΠΑΛΑΜΑΝΤ,
ΣΑΜΠΕΖΥ, ΡΑΒΕΝΝΑ. Τρεις λέξεις που αποδομούν ΠΛΗΡΩΣ στη συνείδηση του πιστού
λαού τους διαλόγους με τους ετεροδόξους-αιρετικούς και καθιστούν παντελώς
διάτρητη τη συλλογιστική των υπερμάχων τους. Δυστυχώς η Ορθοδοξία έχει προδοθεί
στους διαλόγους. Και οι ένοχοι της προδοσίας είναι υπόδικοι στη συνείδηση του
Ορθοδόξου πληρώματος.
Υ.Γ.2 Απ όσο γνωρίζουμε
(εάν λαθεύουμε ας μας υποδείξουν το λάθος μας και θα προβούμε άμεσα στην
αναίρεσή του)δε βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ (αριθμός 1) επίσκοπος στη διάρκεια της
"συνάξεως" που να λάβει το λόγο και να ανακαλέσει στην τάξη τόσο τον
πατριάρχη Βαρθολομαίο όσο και το "δεξιό του βραχίονα", μητροπολίτη
Περγάμου για τα όσα άτοπα εξέφεραν κατά τη διάρκεια των εργασιών της. Ούτε μετά
ταύτα.
