ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ
ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΕΔΡΕΥΗ THΣ ΣΥΝΟΔOY ΤΟΥ ΚΟΛΟΜΠΑΡΙΟΥ ΕΝΑΣ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΥΠΟΔΙΚΟ
ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙ ΤΟΥ;
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙ ΑΥΤΟN TON ΛΟΓΟ, ΑΥΤΗ Η
ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΕΥΟΜΕΝΩΝ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ.
Παντες εξεκλειναν, αμα ηχρειωθησαν,
ουκ εστι (ορθοδοξος) ποιων χρηστοτητα , ουκ εστιν εως ενός.
Λεγουν οι Αγιοι της Ορθοδοξιας:
Λεγουν οι Αγιοι της Ορθοδοξιας:
«Μία
εστίν η του Χριστού Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ου πλείους ουδέ
δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εισί τα παρά ταύτην συνέδρια και σύνοδος
αθετούντων.
Ούτω φρονούμεν οι αληθινοί Χριστιανοί, ούτω πιστεύομεν, ούτω
κηρύττομεν»
«Ακούσατε όλοι και μάθετε. Μία είναι, μία και μόνη η Εκκλησία.
Η Εκκλησία η αληθινή, η νύμφη η καλή και εκλεκτή, καθώς την ονομάζει ο νυμφίος της.
Η Εκκλησία η αληθινή, η νύμφη η καλή και εκλεκτή, καθώς την ονομάζει ο νυμφίος της.
Μία ειναι λέγω εκείνη εις την οποίαν αναπαύεται το Πνεύμα
Του το Αγιον.
Εις την οποίαν έχει αποταμιευμένους τους θησαυρούς των
αγίων χαρισμάτων.
Ποία είναι τούτη; Αυτή η εδική μας αγία μήτηρ, τούτ'
έστιν η Ανατολική.
Ναι, μία είναι η καθαρά και αγία Πίστις, η θεία και
Θεώ ευάρεστος, αυτή δηλαδή η της Ανατολικής Εκκλησίας»
(Αγιος Αθανάσιος ο
Πάριος, εκδ. Ορθ. Κυψελη, 1981, σελ. 258).
Συμφωνουν με τους Αγιους μας οι παρακατω αλλοτριοεπισκοποι Βαρθολομαιος και Ζηζιουλας και οι συμφωνουντες με αυτους;
Γιατι τους ανεχομαστε και δεν τους στελνουμε εκει που ανηκουν;
Ορθοδοξοι βαδιστε την Ιεροκανονικη ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ.
Ειναι η μοναδικη ορθοδοξη οδος σωτηριας.
Πως ειναι δυνατον να τους δεχομαστε τους παρακατω Αιρετικους σαν ορθοδοξους ενω ειναι καραμπινατοι Αιρετικοι;
Ταυτιζομαστε μαζι τους;
Πρεπει να το κατανοησουμε οτι ετσι παυουμε να ανηκουμε στην Εκκλησια του Χριστου και ανηκουμε σε ενα συνονθυλευμα Αιρεσεων.
Ο σωζων εαυτον σωθειτω.
Αυτοι οι δυο Αιρετικοι που προεδρευουν της συνοδου και θαπρεπε αμεσως να καταστουν υποδικοι επι αιρεσει, αποδεικνυουν οτι αυτη η συνοδος του Κολομπαριου ειναι ΛΗΣΤΡΙΚΗ Αιρετικη Οικουμενιστικη.
Παρακατω εχουμε συνοψισει καποιες απο τις φρικτες Αιρεσεις τους αρνουμενους την Μοναδικοτητα της Εκκλησιας του Χριστου και δεχομενους τις Παμπαλαιες Αιρεσεις σαν ορθοδοξες.
Πρωτος αρχιδιδασκαλος και καλυτερος μέντορας τῶν σημερινων πρωτεργατῶν τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ είναι ο Πατριαρχης
Αθηναγορας που δηλωσε το 1967 τα εξης αιρετικα:
«Εἰς τὴν κίνησιν πρὸς ἕνωσιν, δὲν πρόκειται ἡ μία Ἐκκλησία νὰ βαδίση πρὸς τὴν ἄλλην, ἀλλ' ὅλαι ὁμοῦ νὰ ἐπανιδρύσωμεν τὴν Μίαν, Ἁγιαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρὰ καὶ τὰς τότε ὕφισταμενας θεολογικὰς διαφορὰς»1.
1. Πατριαρχικὸν Μήνυμα ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 1967, ἐν Α. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ἀπὸ τὴν πορείαν τῆς ἀγάπης: ἡ ἐπίσκεψις τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμεν. Πατριάρχου Ἀθηναγορου εἰς Ἀγγλίαν –Νοέμβριος 1967, Ἀθῆναι 1968, σελ. 87.
Στα βηματα του φρικτου αυτου ξενοκινητου πατριαρχου βαδισαν και βαδιζουν και οι επομενοι, αλλα και ο σημερινος Βαρθολομαιος.
«Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἐν "ἀρχῇ Λόγου", τοῦ "ὄντος πρὸς τὸν Θεόν", καὶ "Θεοῦ ὄντος" Λόγου, κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴν τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς στρατείαν αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας καὶ τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καὶ ὁμάδες ποικίλαι, ἐκ τῶν ὁποίων ἑκάστη διεκδικεῖ "αὐθεντίαν"
καὶ "ἀλήθειαν". Ἡ Ἀλήθεια ὅμως εἶναι Μία, ὁ Χριστός, καὶ ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ' Αὐτοῦ Μία Ἐκκλησία».
«Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καὶ διὰ τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν "θεολογικῶν", "πρακτικῶν" καὶ
"κοινωνικῶν" αἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίαι ὡδηγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικὴν πολεμικήν»2.
2.
«Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης πρὸς Πατριάρχη Ἱεροσολύμων: Ἀμφότεροι φυλάσσσομεν πνευματικὰς καὶ κυριαρχικὰς Θερμοπύλας», Amen.gr (24 Μαϊ 2014) http://www.amen.gr/ article18151 (παράγραφος
§4).
«Μία κοινὴ μυστηριακὴ κατανόηση τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀναδυθεῖ, διατηρηθεῖ καὶ μεταδοθεῖ διαχρονικῶς ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή [...] ἡ Μεικτὴ Ἐπιτροπὴ ἔχει δυνηθεῖ νὰ διακηρύξει, ὅτι οἱ
Ἐκκλησίες
μας ἀναγνωρίζουν ἡ
μία τὴν ἄλλη ὡς Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες, ἀπὸ κοινοῦ ὑπεύθυνες γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς μίας Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, μὲ
πιστότητα
πρὸς τὸ θεῖο σχέδιο, καὶ μὲ ἕναν τελείως ἰδιαίτερο τρόπο ὅσον ἄφορα
στὴν ἑνότητα [...] Μὲ αὐτὴν τὴν προοπτικὴ παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους,
νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα Βάπτισμα καὶ ἀπὸ τὴ συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωή»3.
3.
«Common Declaration Signed in the Vatican by Pope John Paul II and Patriarch
Bartholomew I, June 29, 1995», EWTN Global Catholic Network,
http://www.ewtn.com/library/ PAPALDOC/ BARTHDEC.HTM. Βλ. καὶ Ἐπίσκεψις
520 (31-7-1995) 20.
«Διὰ τὴν συνειδητοποίησα τῶν ἐπιβλαβῶν στοιχείων τῆς παλαιᾶς ζύμης, ἤτις ἀποτέλει προυπόθεσιν τῆς ἀληθοῦς καὶ σωζούσης μετανοίας,
ὠφελιμὸτατος
εἶναι ὁ διάλογος
[...] Ἐφ' ὅσον δηλονότι μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι ἄλλη τις Ἐκκλησία εἶναι ταμιοῦχος τῆς θείας χάριτος καὶ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας, ἀποκλείεται, ὡς ἀντιφάσκουσα εἰς τὴν παραδοχὴν ταύτην, ἡ προσπάθεια ἀποσπάσεως πιστῶν ἀπό της μιᾶς καὶ προσαρτήσεως αὐτῶν εἰς τὴν ἑτέραν. Διότι ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀνταγωνίστρια τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ' ἓν σῶμα μετ' αὐτῶν καὶ ἐπιθυμεῖ τὴν βίωσιν τῆς ἑνότητος αὕτης ἐν Χριστῷ, τὴν ἀποκατάστασιν δηλονότι αὐτῆς, διαταραχθείσης κατὰ τὸ παρελθόν, καὶ ὄχι τὴν ἀπορρόφησιν τῆς ἄλλης»4.
4. Προσφώνησις πρὸς τὴν παπικὴν ἀντιπροσωπείαν ὑπὸ τὸν Καρδινάλιο William Keeler, κατὰ τὴν Θρονικη Ἑορτὴ τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως (1998), ἐν Ἐπίσκεψις, ἔτος 29ον, ἀἄρ. 563 (31-11-1998).
«Ἀπηλλαγμένοι
λοιπὸν τῶν ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος καὶ
ἀποφασισμένοι
νὰ παραμείνωμεν ἡνωμένοι καὶ νὰ
ἐργασθῶμεν
ἀπὸ κοινοῦ, ἐθέσαμεν, πρὸ δύο
ἐτῶν, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Θ' Συνελεύσεως
ἐν Porto Alegre Βραζιλίας, τὰς βάσεις μιᾶς νέας περιόδου εἰς τὴν ζωὴν τοῦ Συμβουλίου»5.
5.
«Ὁμιλία ἐπ' εὐκαιρία τῆς ἑξηκοστῆς ἐπετείου ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (Καθεδρικὸς Ναὸς Ἁγίου Πέτρου Γενεύης, τὴν 17ην Φεβρουαρίου 2008) ἐν http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=876&tla=gr
«Κάθε
ἐκκλησία εἶναι ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἄλλα ὄχι ἡ ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τὴν καθολικότητά της ὅταν εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες [...] Ὁ ἕνας χωρὶς τὸν ἄλλο εἴμαστε πτωχευμένοι»6.
6. Μτφρ. ἀπὸ τὸ
Called to be the One Church, §6 καὶ 7 ἐν God, in your Grace ... Official Report of the Ninth Assembly of the
World Council of Churches, ὑπὸ
Luis N. Rivera-Pagan, WCC Publications, Geneva 2007, σ.
257.
Ό Μητροπολίτης
Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας), θεολογικὸς σύμβουλος τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαιου, ἐπίσης θεωρεῖ ὡς ἐντὸς «ἐκκλησίας» ὅσες (δι)αιρέσεις καὶ σχίσματα ἐφαρμόζουν ἕνα ὁποιοδήποτε «βάπτισμα»:
«Τὸ βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριο στὴν Ἐκκλησία. Τώρα μὲ αὐτὸ τὸ βαπτιστικὸ ὅριο εἶναι κατανοητὸ νὰ ὑπάρξει διαίρεση, ἀλλὰ ὁποιαδήποτε διαίρεση μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ὅρια δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὴν διαίρεση ποὺ ὐπάρχει μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτῶν ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ αὐτὸ τὸ βαπτιστικὸ ὅριο [...] Ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἀκόμη καὶ ἂν ὕπαρχει μία διάσπαση, μία διαίρεση, ἕνα σχίσμα, ἀκόμη μπορεῖς νὰ μιλᾶς γιὰ Ἐκκλησία»7.
7.
«Orthodox Ecclesiology and the Ecumenical Movement», Sourozh Diocesan Magazine
(Ἀγγλία), τόμ. 21 (Αὔγουστος
1985), σ. 16.
Διευρύνοντας αὐθαιρέτως τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, ὁ κ. Ἰωάννης περιόρισε τὸ ἐπ' αὐτῷ καὶ τὸ πεδίο τῶν αἱρέσεων· κατ' αὐτὸν «ἐκκλησιαστικοποιεῖται» κάθε αἵρεση ἡ ὁποια δὲν ἀντιπίπτει ἐκπεφρασμενως στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, ὅπως δηλαδὴ ὁ Μονοφυσιτισμός-Μονοθελητισμὸς (τῶν λεγομένων «προχαλκηδονίων»), ἡ Εἰκονομαχία, ὁ ἀντι-ησυχασμός, ὁ ἐθνοφυλετισμὸς κ.λπ.:
«Ἡ αἵρεση, δηλαδὴ ἡ ἀπόκλιση ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πιστεύει καὶ ὁμολογεῖ μὲ τὸ Σύμβολο τῆς πίστεώς
της ἡ Ἐκκλησία, ὁδηγεῖ αὐτομάτως ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ πρόβλημα ὅμως ἀρχίζει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ὀπτικὴ αὐτὴ γωνία ἀπολυτοποιεῖται [...]»8.
8.
«Ἐκκλησίαhttp://apotixisi.blogspot.gr/
