Μήπως τελικά ο Πατριάρχης αντι για "ΠΡΩΤΟΣ" βγεί τελευταίος και καταϊδρωμένος;

Οἱ πραγματικοὶ λόγοι τῆς συγκλήσεως τῆς Μ. Συνόδου

     Ὁ σκοπὸς τῆς “Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου” –ἐκτὸς τῶν ἄλλων– εἶναι καὶ ἡ ἐπιβολὴ τοῦ Πρωτείου τοῦ Πατριάρχη Κων/πόλεως, νῦν τοῦ Οἰκουμενιστῆ κ. Βαρθολομαίου.

   Ὅμως ἡ Μόσχα (ὡς ἡ Τρίτη Ρώμη), ἐνῶ σὲ ἄλλα Οἰκουμενιστικὰ συμφωνεῖ, στὸ ζήτημα τοῦ Πρωτείου ἀντιδρᾶ!

  Παρουσιάζουμε τὰ κύρια σημεῖα ἀπὸ ἄρθρο τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι:

    «Οἱ πραγματικοὶ λόγοι (συγκλήσεως τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου) εἶναι ὅτι ἡ σύνοδος στοχεύει εἰς τὸ νὰ δοθῆ ὤθησις εἰς τὴν ἕνωσιν μὲ τὸν Παπισμόν, παρακάμπτει τοὺς Κανόνας καὶ ἐγκαθιδρύει μερικῶς “Πάπαν τῆς Ἀνατολῆς” καὶ βατικανοποιεῖ ἐκτὸς τοῦ Φαναρίου σύνολον τὴν Ὀρθοδοξίαν»!

  Μετὰ τὴν ἔκτακτη σύγκληση τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως τὴν Δευτέρα, θὰ δοῦμε ἂν θὰ ὑπάρξουν μεταξὺ Δευτέρας καὶ Τρίτης Ρώμης συμβιβασμοὶ καὶ μοίρασμα ἐξουσιῶν γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ Σύνοδος, ἢ ἂν θὰ ἀναβληθεῖ, ἀφήνοντας τὸν κ. Βαρθολομαῖο στὰ "κρύα τοῦ λουτροῦ"!

Οἱ πραγματικοὶ λόγοι τῆς συγκλήσεως τῆς Μ. Συνόδου

  Ὁ σκοπὸς τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως ἦτο καὶ παραμένει ἡ σύγκλησις σειρᾶς Μεγάλων Συνόδων Οἰκουμενικοῦ κύρους, εἰς κάποιαν ἀντιστοιχίαν μὲ τὰς πολλάς Οἰκουμενικάς Συνόδους τοῦ Παπισμοῦ. Διὰ ποῖον λόγον; Τὸ Φανάρι ὑποστηρίζει ὅτι τοιουτοτρόπως θὰ διατρανωθῆ ἡ ἑνότης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ αὐτὴ ἔχει διασαλευθῆ ἀπὸ τὸν ἐθνικισμόν.

Ποῖοι εἶναι οἱ πραγματικοὶ λόγοι πού ὑποκρύπτονται εἰς τὸν εὔσχημον αὐτὸν ἰσχυρισμόν;

Α) Ἀλλαγὴ τῶν Ἱ. Κανόνων

   Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὡς ἀρχιμανδρίτης ἤδη ἰσχυρίζετο ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κανόνες πρέπει νὰ καταργηθοῦν διότι «δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον και πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους»!   

    Θὰ ἀπορήση κανείς: Μά, εἰς τὴν Μεγάλην Σύνοδον δὲν ἐτέθη ζήτημα περὶ τῶν Ἱ. Κανόνων. Κι ὅμως, ἐτέθη μὲ δύο τρόπους. Πρῶτον, μὲ τὸ κείμενον διὰ τὰς διαχριστιανικάς σχέσεις ἀναγνωρίζονται αἱ αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησία! Ἑπομένως, καταργοῦνται ὅλοι οἱ Κανόνες περὶ τῶν αἱρέσεων, συμπροσευχῶν καὶ καταδίκης τῶν παπικῶν καινοτομιῶν. Δεύτερον, μὲ τὸν κανονισμὸν συγκλήσεως τῆς Μ. Συνόδου προάγεται ἕνα ἀντικανονικὸν πρότυπον Συνόδου, τὸ ὁποῖον ἀποδέχονται ἀκρίτως αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι! Εἰσάγει ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ὡς  δηλητήριον  διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἀποδοχὴν ὅτι δὲν ἀπαιτεῖται ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι νὰ παρευρίσκωνται παρὰ μόνον οἱ «ἐκλεκτοὶ» καὶ ὅτι δὲν εἶναι ἀναγκαῖον νὰ ψηφίζη καθένας ξεχωριστά ἀλλὰ μόνον οἱ «Πρῶτοι»!

   Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον δημιουργεῖται ὡς λέγεται «προηγούμενον», δηλ. εἰς μίαν ἑπομένην σύγκλησιν ὁ Πατριάρχης θὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι ἐφ ̓ ὅσον ἤδη ἄνευ ἀντιδράσεων συνεκλήθη μία φορὰ μία ἀντικανονικὴ Σύνοδος, δὲν ὑπάρχει οὐδὲν πρόβλημα νὰ συνεχισθῆ ἡ ἀντικανονικὴ αὐτὴ νέα παράδοσις!

    Συμπέρασμα: Διὰ νὰ ἀλλάξη τοὺς Κανόνας, ὅπως ἀνέκαθεν ἐπιθυμοῦσε, τὸ ἐπιχειρεῖ πλαγίως: δὲν θέτει εἰδικὸν ζήτημα εἰς τὴν Μ. Σύνοδον διὰ τοὺς «ἀπηρχαιωμένους κανόνας», ἀλλὰ ἐπιτυγχάνει αὐτὸ διὰ μέσου ἐπιβολῆς μιᾶς ἀντικανονικῆς Συνόδου μὲ ἀντικανονικὰ κείμενα! De facto ἑπομένως κατάργησις τῶν Ἱ. Κανόνων.

Β) Ἐπιβολὴ Πρωτείου

  Ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνύψωσις τοῦ Πατριάρχου εἰς «Πρῶτον τῆς Ἐκκλησίας».

   Συμφώνως πρὸς τὸν κανονισμὸν τῆς Μ. Συνόδου, θὰ δείξωμεν εἰς τὸν Πάπαν ὅτι Σύνοδον οἰκουμενικῆς ἐμβελείας συγκαλεῖ ἕνα πρόσωπον, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ «Πρῶτος» (μὲ τὴν ἔννοιαν ποὺ τοῦ δίδει τὸ Πατριαρχεῖον), ὅτι αὐτὸς ὑποχρεωτικῶς παρίσταται ἀλλὰ ὄχι καὶ ἅπαντες οἱ Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι εἶναι κατ’ ἐκλογὴν καὶ ἀντιπροσώπευσιν(!).

   Μὲ αὐτὸ τὸ πλαστὸν παράδειγμα τῆς σκιώδους συνόδου, θὰ «χωνέψουν» ὅλοι τὸν Παπισμὸν μὲ Ὀρθόδοξον περίβλημα καὶ θὰ χτίσουν ἀπὸ μόνοι τους τὸ τελευταῖον σκαλοπάτι διὰ τὴν «ὁρατὴ ἕνωση», καθὼς θὰ ἔχη ἐπιτευχθῆ σύγκλισις εἰς τὴν ἐκκλησιολογίαν».

  Ἡ πορεία αὐτὴ τοῦ «Πρωτείου» δὲν προέκυψεν αἰφνιδίως, ἀλλ’ ἐνεφιλοχώρει καὶ τελικῶς ἠνδρώθη εἰς ὅσα κανονικά «προνόμια» τὸ Φανάρι ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἰσχυρίζετο ὅτι ἦσαν ἰδικά του. Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶχαν ὡς σκοπὸν τὴν σύγκλισιν μὲ τὸν Παπισμόν. Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα τὸ ἑπόμενον παράθεμα:

    «Ὅλες οἱ ἐνέργειες ἐκείνου ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ πρωτεῖο ἀποσκοποῦν στὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τοῦ δεσμοῦ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν. ∆ηλαδή, νὰ ἐπαγρυπνᾶ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ἔκφρασή της, νὰ ἐγγυᾶται τὴν κοινωνία τους, νὰ μὴ ἐπιτρέπει στὶς Ἐκκλησίες νὰ ἀπομονώνονται καὶ νὰ ἀμφισβητοῦν τοὺς δεσμοὺς τῆς “καθολικότητας”».

     Αὐτὰ εἶναι λόγια ποὺ ἐκφράζονται πολλάκις ἀπὸ στόματα ἀρχιερέων τοῦ Φαναρίου, ὅμως ἐκπλήσσεται κανείς, ὅταν μάθη ὅτι αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ εἰσήγησιν ἑνὸς Παπικοῦ εἰς συνέδριον διὰ τὴν Μ. Σύνοδον! Συγκεκριμένως τοῦ Joseph Fameree, Καθηγητοῦ εἰς τὸ Παπικὸν Πανεπιστήμιον τῆς Λουβαὶν τοῦ Βελγίου. Τί ἀποδεικνύει αὐτό; Ὅτι ἡ θεολογία τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἡ θεολογία τοῦ Φαναρίου συμπίπτουν!

       Ἀκόμη ἕνα παράδειγμα:

  «Πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀλληλεξάρτηση καὶ ἀμοιβαιότητα μεταξύ τοῦ πρώτου καὶ τῶν ὑπολοίπων ἐπισκόπων κατὰ τὸ ἰδανικό, ἀποκλειστικὰ τριαδικό, πρότυπο τοῦ 34ου Ἀποστολικοῦ κανόνα: οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴ κάνουν τίποτε χωρὶς τὴ γνώμη τοῦ προκαθημένου, ἀλλὰ καὶ ὁ προκαθήμενος νὰ μὴ πράττει τίποτε χωρὶς τὴ γνώμη ὅλων, γιατί ἔτσι ὑπάρχει ὁμόνοια καὶ δοξάζεται ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεμελιακὸ δεσμὸ μεταξύ τοῦ «ἑνὸς» καὶ τῶν «πολλῶν», ὁ ὁποῖος ἰσχύει ἀναλογικὰ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καὶ τοῦ ὁποίου τὸ θεμέλιο εἶναι τὸ μυστήριο, ἡ τριαδικὴ τάξη...». 

Ἡ θεολογικὴ αὐτὴ προσέγγισις μὲ βάσιν τὴν τριαδολογίαν εἶναι ταυτόσημος μὲ ἐκείνην τοῦ Σεβ. Περγάμου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἐθεώρησε μεγάλην ἐπιτυχίαν τὴν συμφωνίαν μὲ τοὺς Παπικοὺς ἐπὶ τοῦ 34^ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος εἰς τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας.

    Κι ὅμως αὐτὰ τὰ λόγια προέρχονται ἀπὸ τὸν ἴδιον Παπικὸν  Καθηγητήν.  Πλήρης  ταύτισις  ἀπόψεων! Πῶς λοιπὸν θὰ συζητήσωμεν μὲ τοὺς Παπικοὺς διὰ τὸ «Πρωτεῖον» καὶ τὴν αἵρεσιν, ὅταν τὸ Φανάρι ἔχη τὰς ἰδίας ἀπόψεις μὲ τὸ Βατικανόν;

    Ἡ Μ. Σύνοδος ἔρχεται νὰ καταστήση τὸν Πατριάρχην «Πρῶτον», διότι ἔτσι μόνον ὁ Πατριάρχης θὰ ἀπαντήση πρὸς τὰ ἐρωτήματα, τὰ ὁποῖα τοῦ ἔχουν θέσει οἱ Δυτικοί, ὅπως τὰ ἀνακεφαλαιώνει κατὰ τὴν γνώμην μας ὁ J. Femeree:

   «Περιμένοντας ὅτι ἡ ἐπισκοπὴ Ρώμης, θὰ μπορέσει καὶ πάλι νὰ ἀσκήσει αὐτὴ τὴν ἀποστολὴ (ἐνν. Πρωτεῖο), σύμφωνα μὲ τὴν παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξη, ποιὸ εἶναι πραγματικά, στὴν ὀρθοδοξία, τὸ πρωτεῖο τιμῆς  πού  ἔχει  ἀναγνωριστεῖ  στὴν  ἐπισκοπὴ  τῆς Κων/πολης; Οἱ Ἐκκλησίες πρέπει νὰ προεδρεύονται τόσο σὲ τοπικὸ καὶ ἐπαρχιακὸ ὅσο καὶ σὲ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο. Σὲ τί συνίσταται ἐν προκειμένῳ τὸ πρωτεῖο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη; Ποίου προνομίου ἀπολαμβάνει, γιὰ νὰ συγκαλεῖ μία πανορθόδοξη Σύνοδο;».
   

  Ὅποιος ξέρει νὰ μελετήση μὲ προσοχὴν αὐτὰ τὰ λόγια ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ Δύσις ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κων/πόλεως νὰ δώση σαφὲς στίγμα διὰ τὸ ἰδικόν του «Πρωτεῖον». Ἡ ἀπάντησις αὐτὴ συνίσταται εἰς τὸ ὅτι ὄχι μόνον θὰ προεδρεύση ὁ Πατριάρχης, μετὰ τὴν ἀπόρριψιν νὰ συμπροεδρεύσουν ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι, ἀλλὰ ὁ  Πατριάρχης ἀποκτᾶ «ἐξουσία διαιτησίας καὶ ρύθμισης τοῦ συνόλου τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸν κόσμο»!

  

   Συμπερασματικῶς: Ἡ Μ. Σύνοδος μὲ τὸν ἀντικανονικὸν κανονισμὸν συγκλήσεως, ἐγκαθιδρύει μερικῶς «Πάπαν τῆς Ἀνατολῆς» καὶ  βατικανοποιεῖ ἐκτὸς τοῦ Φαναρίου σύνολον τὴν Ὀρθοδοξίαν!

«Ὀρθόδοξος Τύπος»,   27 Μαΐου 2016, φ. 2118

Ὁλόκληρον τὸ ἄρθρο τοῦ «ὀρθοδόξου Τύπου»:

Οἱ πραγματικοὶ λόγοι τῆς συγκλήσεως τῆς Μ. Συνόδου

Πρῶτος ὁ Ο.Τ. ἀπεκάλυψε πρὸ μηνῶν ὅτι σκοπὸς τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως ἦτο καὶ παραμένει ἡ σύγκλησις σειρᾶς Μεγάλων Συνόδων Οἰκουμενικοῦ κύρους, εἰς κάποιαν ἀντιστοιχίαν μὲ τὰς πολλάς Οἰκουμενικάς Συνόδους τοῦ Παπισμοῦ. Διὰ ποῖον λόγον; Τὸ Φανάρι ὑποστηρίζει ὅτι τοιουτοτρόπως θὰ διατρανωθῆ ἡ ἑνότης τῆς Ὀρθοδόξου

Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ αὐτὴ ἔχει διασαλευθῆ ἀπὸ τὸν ἐθνικισμόν. Ὡστόσο, ὁ ἰσχυρισμὸς δὲν εὐσταθεῖ, διότι κανεὶς ἐχέφρων ἄνθρωπος δὲν πιστεύει ὅτι μετὰ τὴν Μ. Σύνοδον, διαρκείας μόλις μιᾶς ἑβδομάδος, ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ τῶν ἀντιπροσωπιῶν ὡς διὰ θαύματος θὰ ἀπαλειφθῆ κάθε «ἐθνικισμός»! Ἄλλωστε, ἡ ἐθνικὴ ταυτότης δὲν εἶναι ἕνα συμβάν, ἀλλὰ εὑρίσκεται συνυφασμένη μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴν ἱστορίαν κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους καὶ τὴν σύγχρονον αὐτοσυνειδησίαν. Ποῖοι εἶναι οἱ πραγματικοὶ λόγοι πού ὑποκρύπτονται εἰς τὸν εὔσχημον αὐτὸν ἰσχυρισμόν;

Α) Ἀλλαγὴτῶν Ἱ. Κανόνων

Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὡς ἀρχιμανδρίτης ἤδη εἰς τὴν μελέτην του «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» τὸ 1970, ἰσχυρίζεται ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κανόνες πρέπει νὰ καταργηθοῦν: «∆έν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον και πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. ∆έν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’αὐτῶν διά τήν τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νά “ἀρδεύση” πολλάς κανονικάς διατάξεις πρός “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁρισμένων διατάξεων ἐπί το φιλανθρωπότερον καί ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δεν δύναται καί δεν πρέπει να ζῇ ἐκτός τόπου καί χρόνου».

Θὰ ἀπορήση κανείς: Μά, εἰς τὴν Μ. Σύνοδον δὲν ἐτέθη ζήτημα περὶ τῶν Ἱ. Κανόνων. Κι ὅμως, ἐτέθη μὲ δύο τρόπους. Πρῶτον, μὲ τὸ κείμενον διὰ τὰς διαχριστιανικάς σχέσεις ἀναγνωρίζονται αἱ αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησία! Ἑπομένως, καταργοῦνται ὅλοι οἱ Κανόνες περὶ τῶν αἱρέσεων, συμπροσευχῶν καὶ καταδίκης τῶν παπικῶν καινοτομιῶν. Δεύτερον, μὲ τὸν κανονισμὸν συγκλήσεως τῆς Μ. Συνόδου προάγεται ἕνα ἀντικανονικὸν πρότυπον Συνόδου, τὸ ὁποῖον ἀποδέχονται ἀκρίτως αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι! Εἰσάγει ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ὡς δηλητήριον διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἀποδοχὴν ὅτι δὲν ἀπαιτεῖ σκοποι νὰ παρευρίσκωνται παρὰ μόνον οἱ «ἐκλεκτοὶ» καὶ ὅτι δὲν εἶναι ἀναγκαῖον νὰ ψηφίζη καθένας ξεχωριστά ἀλλὰ μόνον οἱ «Πρῶτοι»!

Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον δημιουργεῖται ὡς λέγεται «προηγούμενον», δηλ. εἰς μίαν ἑπομένην σύγκλησιν ὁ Πατριάρχης θὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι ἐφ ̓ ὅσον ἤδη ἄνευ ἀντιδράσεων συνεκλήθη μία φορὰ μία ἀντικανονικὴ Σύνοδος, δὲν ὑπάρχει οὐδὲν πρόβλημα νὰ συνεχισθῆ ἡ ἀντικανονικὴ αὐτὴ νέα παράδοσις!

Συμπέρασμα: Διὰ νὰ ἀλλάξη τοὺς Κανόνας, ὅπως ἀνέκαθεν ἐπιθυμοῦσε, τὸ ἐπιχειρεῖ πλαγίως: δὲν θέτει εἰδικὸν ζήτημα εἰς τὴν Μ. Σύνοδον διὰ τοὺς «ἀπηρχαιωμένους κανόνας», ἀλλὰ ἐπιτυγχάνει αὐτὸ διὰ μέσου ἐπιβολῆς μιᾶς ἀντικανονικῆς Συνόδου μὲ ἀντικανονικὰ κείμενα! De facto ἑπομένως κατάργησις τῶν Ἱ. Κανόνων.

Β) Ἐπιβολὴ Πρωτείου

Ὁ Ο.Τ. ἔχει ἤδη πρό ἐτῶν ἐπισημάνει τὴν πορείαν «βατικανοποιήσεως» τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως. Αὐτὴ ἡ πορεία εἶναι παράλληλος μὲ τὴν πορείαν τῶν διαλόγων. Ἀπὸ τὴν Β ́ Βατικανὴν καὶ ἔπειτα ὁ Παπισμὸς προσπαθεῖ νὰ παρουσιάση ἕνα πλέον συνοδικὸν προσωπεῖον, ἐνῶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνύψωσις τοῦ Πατριάρχου εἰς «Πρῶτον τῆς Ἐκκλησίας», γεγονότα τὰ ὁποῖα ἀνελύσαμεν εἰς τὸν Ο.Τ. φ. 2108 / 11.03.2016. Ἐγράφομεν τότε:

«Συμφώνως πρὸς τὸν κανονισμὸν τῆς Μ. Συνόδου, θὰ δείξωμεν εἰς τὸν Πάπαν ὅτι Σύνοδον οἰκουμενικῆς ἐμβελείας συγκαλεῖ ἕνα πρόσωπον, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ «Πρῶτος» (μὲ τὴν ἔννοιαν ποὺ τοῦ δίδει τὸ Πατριαρχεῖον), ὅτι αὐτὸς ὑποχρεωτικῶς παρίσταται ἀλλὰ ὄχι καὶ ἅπαντες οἱ Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι εἶναι κατ’ ἐκλογὴν καὶ ἀντιπροσώπευσιν (!), ὅτι αὐτὸς ψηφίζει καὶ ὁμιλεῖ, ἐνῶ οἱ παριστάμενοι Ἱεράρχαι ὅπως καὶ οἱ ἀπόντες εἶναι «ὑποταγμένοι» εἰς τὰς βουλὰς τῶν «Πρώτων» κάθε Ἱεραρχίας καὶ τελικῶς εἰς τὸν ὑποτιθέμενον «Πρῶτον τῆς Ὀρθοδοξίας»! Μὲ αὐτὸ τὸ πλαστὸν παράδειγμα τῆς σκιώδους συνόδου, θὰ «χωνέψουν» ὅλοι τὸν Παπισμὸν μὲ Ὀρθόδοξον περίβλημα καὶ θὰ χτίσουν ἀπὸ μόνοι τους τὸ τελευταῖον σκαλοπάτι διὰ τὴν «ὁρατὴ ἕνωση», καθὼς θὰ ἔχη ἐπιτευχθῆ σύγκλισις εἰς τὴν ἐκκλησιολογίαν».

Ἡ πορεία αὐτὴ τοῦ «Πρωτείου» δὲν προέκυψεν αἰφνιδίως, ἀλλ’ ἐνεφιλοχώρει καὶ τελικῶς ἠνδρώθη εἰς ὅσα κανονικά «προνόμια» τὸ Φανάρι ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἰσχυρίζετο ὅτι ἦσαν ἰδικά του. Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶχαν ὡς σκοπὸν τὴν σύγκλισιν μὲ τὸν Παπισμόν. Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα τὸ ἑπόμενον παράθεμα:

«Ὅλες οἱ ἐνέργειες ἐκείνου ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ πρωτεῖο ἀποσκοποῦν στὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τοῦ δεσμοῦ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν. ∆ηλαδή, νὰ ἐπαγρυπνᾶ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ἔκφρασή της, νὰ ἐγγυᾶται τὴν κοινωνία τους, νὰ μὴ ἐπιτρέπει στὶς Ἐκκλησίες νὰ ἀπομονώνονται καὶ νὰ ἀμφισβητοῦν τοὺς δεσμοὺς τῆς “καθολικότητας”».

Αὐτὰ εἶναι λόγια ποὺ ἐκφράζονται πολλάκις ἀπὸ στόματα ἀρχιερέων τοῦ Φαναρίου, ὅμως ἐκπλήσσεται κανεὶς, ὅταν μάθη ὅτι αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ εἰσήγησιν ἑνὸς Παπικοῦ εἰς συνέδριον διὰ τὴν Μ. Σύνοδον! Συγκεκριμένως τοῦ Joseph Fameree, Καθηγητοῦ εἰς τὸ Παπικὸν Πανεπιστήμιον τῆς Λουβαὶν τοῦ Βελγίου («Τὸ ἐκκλησιαστικὸν αὐτοκέφαλον», τόμος: Καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπόν..., Ὀκτώβριος 2015). Τί ἀποδεικνύει αὐτό; Ὅτι ἡ θεολογία τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἡ θεολογία τοῦ Φαναρίου συμπίπτουν! Ἀκόμη ἕνα παράδειγμα:

«Πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀλληλεξάρτηση καὶ ἀμοιβαιότητα μεταξύ τοῦ πρώτου καὶ τῶν ὑπολοίπων ἐπισκόπων κατὰ τὸ ἰδανικό, ἀποκλειστικὰ τριαδικό, πρότυπο τοῦ 34ου Ἀποστολικοῦ κανόνα: οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴ κάνουν τίποτε χωρὶς τὴ γνώμη τοῦ προκαθημένου, ἀλλὰ καὶ ὁ προκαθήμενος νὰ μὴ πράττει τίποτε χωρὶς τὴ γνώμη ὅλων, γιατί ἔτσι ὑπάρχει ὁμόνοια καὶ δοξάζεται ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεμελιακὸ δεσμὸ μεταξύ τοῦ «ἑνὸς» καὶ τῶν «πολλῶν», ὁ ὁποῖος ἰσχύει ἀναλογικὰ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καὶ τοῦ ὁποίου τὸ θεμέλιο εἶναι τὸ μυστήριο, ἡ τριαδικὴ τάξη...».

Ἡ θεολογικὴ αὐτὴ προσέγγισις μὲ βάσιν τὴν τριαδολογίαν εἶναι ταυτόσημος μὲ ἐκείνην τοῦ Σεβ. Περγάμου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἐθεώρησε μεγάλην ἐπιτυχίαν τὴν συμφωνίαν μὲ τοὺς Παπικοὺς ἐπὶ τοῦ 34^ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος εἰς τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας. Κι ὅμως αὐτὰ τὰ λόγια προέρχονται ἀπὸ τὸν ἴδιον Παπικὸν  Καθηγητήν.  Πλήρης  ταύτισις  ἀπόψεων! Ἰδού διατί, κατὰ ὁμολογίαν τῶν συμμετεχόντων εἰς τοὺς Οἰκουμενικοὺς Διαλόγους, οἱ διάλογοι ἄφησαν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα «μᾶς ἐχώριζαν» καὶ ἐστράφησαν εἰς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶναι «κοινὰ» μὲ τοὺς Δυτικούς: διότι ὅσοι ἐκπροσωποῦν τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τοὺς διαλόγους  αὐτοὺς  ἔχουν  σύμπτωσιν  ἀπόψεων! Πῶς λοιπὸν θὰ συζητήσωμεν μὲ τοὺς Παπικοὺς διὰ τὸ «Πρωτεῖον» καὶ τὴν αἵρεσιν, ὅταν τὸ Φανάρι ἔχη τὰς ἰδίας ἀπόψεις μὲ τὸ Βατικανόν;

Συμπληρώνοντες ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐγράφησαν εἰς τὸν Ο.Τ. τῆς 11ης Μαρτίου 2016, θεωροῦμεν ὅτι ἡ Μ. Σύνοδος ἔρχεται νὰ καταστήση τὸν Πατριάρχην «Πρῶτον», διότι ἔτσι μόνον ὁ Πατριάρχης θὰ ἀπαντήση πρὸς τὰ ἐρωτήματα, τὰ ὁποῖα τοῦ ἔχουν θέσει οἱ Δυτικοί, ὅπως τὰ ἀνακεφαλαιώνει κατὰ τὴν γνώμην μας ὁ J. Femeree:

«Περιμένοντας ὅτι ἡ ἐπισκοπὴ Ρώμης, θὰ μπορέσει καὶ πάλι νὰ ἀσκήσει αὐτὴ τὴν ἀποστολὴ (ἐνν. Πρωτεῖο), σύμφωνα μὲ τὴν παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξη, ποιὸ εἶναι πραγματικά, στὴν ὀρθοδοξία, τὸ πρωτεῖο τιμῆς  πού  ἔχει  ἀναγνωριστεῖ  στὴν  ἐπισκοπὴ  τῆς Κων/πολης, δεύτερης μετὰ τὴ Ρώμη κατὰ τὴν τάξη τῶν κανόνων; Οἱ Ἐκκλησίες πρέπει νὰ προεδρεύονται τόσο σὲ τοπικὸ καὶ ἐπαρχιακὸ ὅσο καὶ σὲ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο. Σὲ τί συνίσταται ἐν προκειμένῳ τὸ πρωτεῖο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη; Ἔχει πραγματικὴ ἐξουσία διαιτησίας καὶ ρύθμισης τοῦ συνόλου τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸν κόσμο; Ποίου προνομίου ἀπολαμβάνει, γιὰ νὰ συγκαλεῖ μία πανορθόδοξη Σύνοδο;».

Ὅποιος ξέρει νὰ μελετήση μὲ προσοχὴν αὐτὰ τὰ λόγια ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ Δύσις ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κων/πόλεως νὰ δώση σαφὲς στίγμα διὰ τὸ ἰδικόν του «Πρωτεῖον». Ἡ ἀπάντησις αὐτὴ συνίσταται εἰς τὸ ὅτι ὄχι μόνον θὰ προεδρεύση ὁ Πατριάρχης, μετὰ τὴν ἀπόρριψιν νὰ συμπροεδρεύσουν ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι, ἀλλὰ ὡς ἀπεκάλυψεν πρῶτος ὁ Ο.Τ. (φ. 2117/ 20.05.2016), διὰ τοῦ κειμένου  περὶ  «Αὐτονόμου»  ὁ  Πατριάρχης ἀποκτᾶ «ἐξουσία διαιτησίας καὶ ρύθμισης τοῦ συνόλου τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸν κόσμο»!

Συμπερασματικῶς: Οἱ ἰσχυρισμοὶ τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως  περὶ  διατρανώσεως  τῆς  ἑνότητος  τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κρίνονται ἕωλοι. Οἱ πραγματικοὶ λόγοι εἶναι ὅτι ἡ ἀντικανονικὴ αὐτὴ σύνοδος στοχεύει εἰς τὸ νὰ δοθῆ ὤθησις εἰς τὴν ἕνωσιν μὲ τὸν Παπισμόν, ἐπιλύουσα διὰ ἐμπράκτου συμβάντος τὸ κομβικὸν ζήτημα ποὺ ἔθεσε τελευταῖα ὁ διμερὴς διάλογος περὶ τοῦ «Πρωτείου». Ἡ Μ. Σύνοδος μὲ τὸν ἀντικανονικὸν κανονισμὸν συγκλήσεως, τὸ κείμενον περὶ διαχριστιανικῶν σχέσεων καὶ τὸ κείμενον περὶ ἀνακηρύξεως τοῦ αὐτονόμου, μαζὶ μὲ τὰς μελλοντικάς νέας Μ. Συνόδους παρακάμπτει τοὺς Κανόνας, ἐγκαθιδρύει μερικῶς «Πάπαν τῆς Ἀνατολῆς» καὶ  βατικανοποιεῖ ἐκτὸς τοῦ Φαναρίου σύνολον τὴν Ὀρθοδοξίαν!

«Ὀρθόδοξος Τύπος»,   27 Μαΐου 2016, φ. 2118