ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ "ΑΓΩΝΑΣ" Αρ.244 /2017
“Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974” http://www.agonas.org/
Αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες, αναγκαζόμαστε και
πάλι να επανέλθουμε στο θέμα με το οποίο είχαμε ασχοληθεί και στα δύο
προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μας, αρθ. φυλ. 241, 242- 243/2017 http://www.agonas.org/
την συκοφάντηση του Αρχιεπισκόπου της
αγάπης, της πραότητος και της ταπεινότητας Ιερωνύμου Α΄ Κοτσώνη ο οποίος άφησε
τη σφραγίδα των μεγάλων έργων στην ελλαδική Εκκλησία.
Και τούτο συμβαίνει διότι λάβαμε απαντητική επιστολή
από τον συγγραφέα του βιβλίου «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974»
“ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση” κ. Χαρ. Ανδρεόπουλου, που για λόγους
δημοσιογραφικής και χριστιανικής υποχρεώσεως την δημοσιεύουμε ολόκληρη και
συγχρόνως απάντησή μας ως αντίλογο στα
γραφόμενά του, ώστε ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης και ερευνητής να βγάλει τα
συμπεράσματά του. Θα θέλαμε πρώτα να ευχαριστήσουμε μητροπόλεις, μοναστήρια,
ηγουμένους, μοναχούς ιερείς επιστήμονες και απλούς πολίτες για τα μηνύματά
τους, που μας ζητούν μάλιστα να συνεχίσουμε να ξεσκεπάζουμε τους κρυπτώμενους
διαστρεβλωτές και συκοφάντες του μακαριστού π. Ιερωνύμου Α΄ (Κοτσώνη), και δεύτερο να σας κάνουμε γνωστό ότι το θέμα
αυτό, το σταματάμε εδώ.
Την συνολική απάντηση στην “επιστημονική” αυτή
διατριβή του κ. Ανδρεόπουλου θα την δημοσιεύσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται. Εκεί
θα διαβάσετε τι έλεγαν και έγραφαν τότε οι όψιμοι διαστρεβλωτές, τι έλεγαν και
έγραφαν μετά, και πώς τα παραποιούν σήμερα, χρησιμοποιώντας τα δικά τους
κείμενα.
Η εργασία αυτή θα κατατεθεί και αρμοδίως, ώστε να
αποκαλυφθεί η αλήθεια.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ δική μας
στην “αποστομωτική” απάντηση του
δρ των θρηκευτικών (Θεολογίας) Χαραλάμπου Ανδρεόπουλου στο δημοσίευμα της
εφημερίδας μας για το βιβλίο «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ
ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974».
Κύριε Ανδρεόπουλε,
στην πολυσέλιδη “αποστομωτική” απάντηση που μας στείλατε όσον αφορά το
δημοσίευμα της εφημερίδας “Αγώνας” (αριθ. φ. 243/Αύγουστος 2017), παρακαλείτε,
επικαλούμενος μάλιστα την χριστιανική υποχρέωση, να την δημοσιεύσουμε στο
επόμενο φύλλο που θα κυκλοφορήσει καθώς και στο ιστολόγιόν μας, επικαλούμενος
όχι μόνον θέμα δεοντολογίας, αλλά, το και σημαντικότερο θέμα “εντιμότητος”.
Σας γνωρίζουμε ότι θα το δημοσιεύσουμε όχι μόνον στο ίδιο σημείο που μας
αποδεικνύετε, αλλά και για πληρέστερη ενημέρωση θα παραθέσουμε παραπλεύρως και
τη δική μας απάντηση – εμείς δεν ακολουθούμε
τις δικές σας μεθόδους, που τις απαντήσεις μας σε δημοσιεύματα της εφημερίδος
κατέληγαν σε κάποια άχρηστη σακούλα σκουπιδιών – ώστε ο κάθε καλόπιστος να βγάλει
τα συμπεράσματά του.
Εμείς, βέβαια, ρωτούσαμε τον ομ. καθηγητή του Εκκλησιαστικού Δικαίου κ.
Ιωάν. Κονιδάρη, που προλόγιζε το διδακτορικό σας σύγγραμμα και όχι εσάς. Δεν
πειράζει όμως, που απαντήσατε εσείς αντ’ αυτού. Αφού άλλωστε το “επιστημονικό”
αυτό σύγγραμμα δικό σας έργο είναι, το ίδιο κάνει.
Η εκ δεκαπέντε (15) σελίδων απάντησή σας μας θύμισε δημοσιογραφικά
ρεπορτάζ (μεγάλους τίτλους και φανταχτερούς
όπου ψάχνεις να βρεις το περιεχόμενο του τίτλου και ξαφνιάζεσαι). Μας γράφετε στη
σελίδα δύο (2): «Επί του παρόντος σας απαντώ – για ένα προς ένα στα κύρια
θέματα που σας απασχολούν στα φύλλα 237 και 243 και αφορούν στο πρόσωπό μου –
τα εξής, για την ενημέρωση των καλόπιστων αναγνωστών της εφημερίδας σας».
Κύριε Ανδρεόπουλε, δεν είστε πλέον δημοσιογράφος, διότι ακολουθήσατε – με δική σας επιθυμία – την θεολογία και φέρετε μαζί σας
βαρείς τίτλους – όπως τουλάχιστον εσείς τους επικαλείστε: «Καθηγητής
θρησκευτικών (ΠΕ01) – γιατί άραγε όχι
Θεολόγος; – στη Β/θμια Εκπαίδευση, διδάκτωρ (PhD) Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Α.Π.Θ., μέλος της Εταιρίας Εκκλησιαστικού
και Κανονικού Δικαίου – παλαιότερα – παραγωγός της εκπομπής “Θεολογία και
Κοινωνία” του Ρ/Σ της Ι.Μ. Λάρισας, Γεν. Γραμματέας της Ένωσης Θεολόγων ν.
Λάρισας κ.ά.».
Με τέτοιους τίτλους υπογράφετε τα κείμενά σας εσείς ο “ανάξιος δάσκαλος
θρησκευτικών” με τα «λίγα θεολογικά γράμματα» κι εμένα με αποκαλείτε «ογκόλιθο
της θεολογικής επιστήμης» που ουδέποτε έβαλα το όνομά μου σε εκατοντάδες
κείμενα, εκτός των δύο τελευταίων, των προς την εφημερίδα “Καθημερινή” – που δεν μπορούσαν να πάνε ανώνυμα – και το δεύτερο
στο φίλο σας ομ. καθηγητή του Παν. Αθηνών κ. Κονιδάρη;
Αλήθεια έμεινα κατάπληκτος με την τόσο μεγάλη ταπείνωσή σας, κ.
Ανδρεόπουλε, που ξεπέρασε ακόμα και τους μεγάλους Αββάδες και ασκητές της
ερήμου!
Είστε πλέον διδάκτωρ, όπως δηλώνετε, της Ιεράς Επιστήμης της Θεολογίας –
και όχι των θρησκευτικών – εκτός κι αν αποποιηθήκατε την
θεολογία και πρέπει τουλάχιστον να το δηλώσετε για να είστε εντάξει!
Μια και με αποκαλέσατε “ΟΓΚΟΛΙΘΟ” της θεολογίας θα πρέπει να γνωρίζετε
ότι η θεολογία δεν είναι θεραπαινίδα της Εκκλησιαστικής Εξουσίας και ούτε τυφλή
κομπάρσος ή υμνητής της φαύλης και ανερμάτιστης ολιγαρχίας.
Η θεολογία δεν ταπεινώνεται και δεν ευτελίζεται σε προσωπικές
μικροσκοπιμότητες.
Η θεολογία δεν υποτάσσεται στα σχέδια, στις απαιτήσεις και στις
αντιπαροχές των ανθρώπων.
Η θεολογία δε γονατίζει μπροστά στο είδωλο της εκκοσμικευμένης
Ιεραρχικής Εξουσίας.
Η θεολογία μένει και επιμένει στην αναζήτηση και στην εξαγγελία της
αληθείας.
Η θεολογία πάντοτε λειτουργεί (όταν οι λειτουργοί της είναι σωστοί) ως
φως οδηγητικό και ποτέ ως μανδύας συγκάλυψης της ποικίλης ανομίας.
Η θεολογία δεν γίνεται αποδέκτης δώρων, από πάσης φύσεως νομής εξουσίας.
Η θεολογία είναι θεϊκή αποκάλυψη, και δεν είναι μυστικές οργανώσεις
(μασονία, Μπίλντεμπερκ…).
Η θεολογία είναι η αλήθεια, αυτός ο ίδιος ο Κύριός μας.
Το ψέμα δεν είχε καμία σχέση με την θεολογία διότι είναι ο ίδιος ο Διάβολος.
Κι ενώ περίμενα να απαντήσετε σε “ένα προς ένα” – όπως υποσχεθήκατε –
για να ενημερωθούν οι καλόπιστοι αναγνώστες μας, δεν απαντήσατε σε κανένα από
τα ψέματα που επισημάναμε στο “επιστημονικό” σας σύγγραμμα.
Επιγραμματικά αναφέρουμε:
1) Η παρεμπόδιση του μητροπολίτη Γρεβενών κ. Σεργίου, ασφαλώς και δεν
έγινε, γι’ αυτό και δεν απαντήσατε. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
2) Ο Ιερώνυμος και τα κοινωνικά φρονήματα. Επειδή δεν είχε καμία σχέση
με αυτά που γράψατε γι’ αυτό και δεν απαντήσατε. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
3) Όταν η νύμφη δεν ήτο «εθνικόφρων»! Τι απάντηση να δώσετε αφού ήταν
φαντασίες; Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
4) «Οι περιπτώσεις των γάμων στρατιωτικών υπό προϋποθέσεις». Αυτές
ίσχυαν από το 1948 και καταργήθηκαν το 1985. Γι’ αυτό καμία απάντηση. Άρα
γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
5) Τα “κοινωνικά φρονήματα”, που έγιναν άμεσα “χρηστοήθεια”, καμία
απάντηση. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
6) Το “Αυτόματο διαζύγιο”! Το κείμενο που αναφέρατε αφού το αλλοιώσατε
το παρουσιάσατε ως ντοκουμέντο. Καμία απάντηση. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ (εδώ υπάρχει
και μεγάλη ΑΤΙΜΙΑ…).
7) Για τον μέγα Κανονιολόγο, ζάμπλουτο, άγιο Κορίνθου Παντελεήμονα
Καρανικόλα, με την Λούλα, τις απάτες κ.ά., καμία απάντηση. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
8) Για την εκλογή Ιερωνύμου, τον Μ. Σιώτη και τα ψεύδη του π. Φούγια,
καμία απάντηση. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
9) Για το γελοίο ανέκδοτο που αναφέρετε, όσον αφορά τις πνευματικές
σχέσεις του μεγάλου πνεύματος, που γνώρισε ποτέ η Εκκλησία, τον Σεραφείμ, με
Τσιρόπουλο και Γιανναρά – που και γι’ αυτά … έφταιγαν θρησκευτικοί κύκλοι –
καμία απάντηση. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
10) Για την ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑ που κάνατε, με το να προβάλετε πιο … ειδική την
άποψη Χατζηφώτη, συλώντας τον τάφο του αγνού και άκακου Αρχιεπισκόπου
Ιερωνύμου, καμία απάντηση. Άρα γράψατε ΨΕΜΑΤΑ!
11) Σ’ ένα Εκκλησιαστικό σύγγραμμα δεν υπάρχει σχεδόν η λέξη Θεός,
Χριστός, Παναγία, Άγιος κ.α. Καμία απάντηση. Και γιατί να υπάρχει αφού ο
συγγραφέας από καθηγητής Θεολόγος έγινε καθηγητής θρησκευτικών ή μήπως κάνουμε
λάθος;
12) Για τον Αθηναγόρα, Μεταξάκη, Παπαδόπουλο και, πλήθος άλλων
“ποιμένων” που εκλέχθηκαν από Αριστίνδην Συνόδους και τους βάφτισαν
“κανονικούς” επειδή ήταν μασόνοι, καμία απάντηση…
Τα αναπάντητα, και τα ψέματα που γράφετε δεν έχουν τελειωμό.
Έχουμε όμως και κάποια διπλωματικά – δημοσιογραφικά ψέματα:
Από δω και κάτω οι ελάχιστες περιπτώσεις που θα αναφέρουμε είναι
τραγικές, διότι απαντάει με μισή αλήθεια που είναι διπλό ψέμα, πράγμα που μας
έφερε στην μνήμη τον Γάλλο Wolinski (1934-2015) που
έλεγε: «Το να λες ψέματα είναι επάγγελμα, αλλά το να το διαψεύσεις είναι
τέχνη». Και συνέχιζε: «Οι δημοσιογράφοι δεν λένε ποτέ την αλήθεια, ακόμα κι
όταν τη λένε». Και φαίνεται εδώ καθαρά, ότι ο κ. Ανδρεόπουλος δεν ξέχασε την
παλαιά του ιδιότητα. Και Ιδού!
Να τί γράφαμε στον κ. Κονιδάρη.
Κύριε Κονιδάρη, που προλογίζετε αυτή την “ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση”,
ο συγγραφέας κ. Χάρης Ανδρεόπουλος, σε ένα βιβλίο εκατοντάδων σελίδων όλα τα
βρήκε “μαύρα κι άραχνα”, τον δε αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο τον έριξε στα Τάρταρα.
Και μερικά γεγονότα, που ήταν αδύνατο να υπερπηδήσει, παρακολουθήστε πώς τα
αχρηστεύει. Μνημονεύουμε μέρος αυτών.
Α) «Κυρίως στα πρώτα χρόνια της επταετίας – υπήρξαν – θετικά αποτελέσματα…
Κύρια – και αδιαμφισβήτητη – επιτυχία του υπήρξε η κατόπιν των δικών του
ενεργειών ένταξη των κληρικών στο μισθολόγιο του δημοσίου…, οικονομική
αναβάθμιση των κληρικών, αύξηση των συντάξεων… βοηθημάτων του Τ.Α.Κ.Ε., μέριμνα
για υπερήλικες, “Χριστιανική Αλληλεγγύη”, αναβάθμιση της εκκλ. Εκπαίδευσης,
“εκκλησιαστική Ακαδημία”, κατασκευή του Διορθ. Κέντρου Πεντέλης».
Αλήθεια μόνο αυτά είδε ο κ. Ανδρεόπουλος, ενώ υπάρχουν δεκάδες άλλα,
όπως το Νοσοκομείο Κληρικών, τα τεράστια κτίσματα στη Μονή Πετράκη στα οποία
μεταφέρθηκε η Σύνοδος της Ιεραρχίας, ο εξοπλισμός της Απ. Διακονίας… (βλ.
απάντηση στον Αλκαλοχωρίου “ΑΓΩΝΑΣ”, φ. 241-24, σ. 13).
Να πως απαντά, ο κ. Ανδρεόπουλος:
1) Για το έργο του Ιερωνύμου: [Από την μία με «εγκαλείτε» – εν είδει
απορίας – στην εφημερίδα σας ότι σ’ ένα ολόκληρο σύγγραμμα 380 σελίδων «δεν
βρήκατε τίποτα, μα τίποτα καλό στον «καταραμένο» (σ.σ.: δικός σας ο
χαρακτηρισμός…) Ιερώνυμο Κοτσώνη;» («Αγώνας», φυλ. 243, σελ. 5, στήλη 1), και,
συγχρόνως, με «κατηγορείτε» ότι στο βιβλίο μου όλα τα «βρήκα μαύρα κι άραχνα
για τον Ιερώνυμο» κι ότι (τον Ιερώνυμο) τον «έριξα στα Τάρταρα» («Αγώνας», φυλ.
243, σελ. 8, στήλη 2), κι από την άλλη προσπαθώντας να «μπαλώσετε» τις τρύπες
των ψευδολογιών σας παραθέτετε ορισμένες από τις θετικές αναφορές μου στο
βιβλίο για το έργο του Ιερωνύμου. Συγκεκριμένα αντιγράφοντας απόσπασμα από το
βιβλίο μου παραθέτετε ορισμένα από τα έργα που εις αυτό περιγράφονται όπως η
ένταξη των κληρικών στο μισθολόγιο του Δημοσίου, η αύξηση των συντάξεων και των
επιδομάτων / βοηθημάτων του ΤΑΚΕ, η ίδρυση του Οργανισμού της «Χριστιανικής
Αλληλεγγύης» που είχε την ευθύνη της μερίμνης για τους υπερήλικες, η αναβάθμιση
της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης, η κατασκευή του Διορθοδόξου Κέντρου Πεντέλης].
Σταματά όμως εδώ, ενώ στο βιβλίο του συνεχίζει: «Αποτελούν αναμφιβόλως τον
θετικό απολογισμό ενός έργου το οποίο, όμως, σκιάσθηκε από…, επί των
ημερών του, επισυμβάντος εκτροχιασμού της Εκκλησίας από την κανονικότητα» (Να
πως το αχρηστεύει!).
Αυτό ξέχασε να το αναφέρει στην απάντησή του προσπαθώντας μάλλον να
εξαπατήσει τους αναγνώστες, ενώ εγώ που το επισημαίνω είμαι, ο ψευδολόγος. Λίγη
ντροπή!
Β) Να τι γράφαμε για την επιτροπή των 8 κ. Κονιδάρη.
«Είχαμε το γνωστό αρχιερατικό πραξικόπημα του 1965 – γνωστό ως “σεισμός
Αγαδίρ” – στο οποίο μια ομάδα αρχιερέων σχίζοντας διατάγματα και μη
υπολογίζοντας Σύνταγμα και Νόμους, σήκωσε το λάβαρο της ανταρσίας.
Η κυβέρνηση μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο με την υπ’ αριθμ. 60277/129
απόφαση απευθύνθηκε σε ομάδα καθηγητών του Πανεπιστημίου να εκφραστούν ελεύθερα
και κανονικά στο εάν μπορεί να δώση λύση μια Αριστίνδην σύνοδος από αρχιερείς
που δεν ανήκαν στους πραξικοπηματίες.
Η 8μελής επιτροπή αποτελούνταν από καθηγητές Πανεπιστημίου (3 του
Εκκλησιαστικού δικαίου – συνάδελφοί σας – 2 του Κανονικού δικαίου και οι
υπόλοιποι σε διάφορους τομείς της Θεολογικής επιστήμης).
Η επιτροπή στις 7 Δεκεμβρίου 1965 παρέδωσε την γνωμάτευσή της στον
Πρωθυπουργό Στ. Στεφανόπουλο και η οποία έλεγε: «Ουδέν κανονικόν κώλυμα
υπάρχει δια την συγκρότησιν νέας διοικούσης διαρκούς Ιεράς Συνόδου, καθόσον οι
ιεροί Κανόνες σιωπούν σχετικώς, η δε πράξις της Εκκλησίας παρουσιάζει Συνόδους
διαφερούσας κατά τόπους και χρόνους ως προς την σύνθεσιν και τας αρμοδιότητας
αυτών» (Αρχιμ. Θεοκλ. Στράγκας τομ. Ζ΄, σελ. 4654-6).
Εδώ έχουμε μια “ειρηνική” αντίδραση από τον κ. Ανδρεόπουλο διότι λέει:
α) Η κυβέρνηση που όρισε την επιτροπή ήταν (των λεγομένων “αποστατών”) και β)
Οι προταθέντες οκτώ (8) καθηγητές ήταν αναξιόπιστοι. Κι αυτά σύμφωνα με την
μετά 30 χρόνια ομολογία του π. Γεωργίου Μεταλληνού, που άλλα έλεγε πρώτα. (Τον “αξιόπιστο” π. Μεταλληνό επικαλείται ο κ.
Ανδρεόπουλος, ο οποίος “αγιοποίησε” τον Σεραφείμ Τίκα, στο δε άκουσμα του
ονόματος του Ιερωνύμου Κοτσώνη, βγάζει αφρούς).
Απολαυστική η απάντηση!, που και μόνο τα ψέματα και η
επιχειρούμενη παραπλάνηση από τον ταπεινό κ. καθηγητή – με τους βαρύγδουπους τίτλους – ήταν αρκετή να
μη γράψουμε πλέον τίποτα άλλο!
2) Για τον τρόπο αναρρήσεως και εκλογής στην Αρχιεπισκοπή του Ιερωνύμου (κείμενο κ. Ανδρεόπουλου): Είναι θλιβερό εν
έτει 2017 να επιχειρείται η «νομιμοποίηση» της (ψευτο-) «Αριστίνδην» Ιεράς
Συνόδου της συγκροτηθείσης υπό του «υπουργού» Παιδείας της (ψευτο-)
«Επαναστάσεως» Κων. Καλαμποκιά, την οποία, φυσικά, ουδείς Κανονολόγος έχει
δικαιολογήσει πλην του καθηγητού (Κανονικού δικαίου) και Αρχιεπισκόπου
Ιερωνύμου Κοτσώνη και υμών κ. Τασιόπουλε. Επιχειρείτε, χωρίς καμμιά συστολή, να
παραπλανήσετε τους αναγνώστες σας, επικαλούμενος γνωμοδότηση 8μελούς «Ειδικής
Επιτροπής» που είχε συσταθεί τον Δεκέμβριο του 1965 με απόφαση (αριθμ. πρωτ.
60277/129/1965) του Προέδρου της Κυβερνήσεως (των λεγομένων «αποστατών») Στεφ.
Στεφανοπούλου, προκειμένου λόγω της κρίσεως των σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας
να εξετασθεί, εν είδει απειλητικής πιέσεως προς την νόμιμη και κανονική
Ιεραρχία, η δυνατότητα συγκροτήσεως «Αριστίνδην Συνόδου». Η εν λόγω «Επιτροπή»
πράγματι κ. Τασιόπουλε εγνωμοδότησε ότι «ουδέν κανονικό πρόβλημα υπάρχει δια
την συγκρότησιν νέας διοικούσης Ιεράς Συνόδου, καθόσον οι Ιεροί Κανόνες σιωπούν
σχετικώς… Ουδέν απολύτως κανονικόν ή συνταγματικόν κώλυμα υφίσταται προς
σύγκλησιν Αριστίνδην Συνόδου…», κ.λ.π., μόνο η Επιτροπή αυτή μόνο κατ’
ευφημισμόν ήτο «Ειδική» (δηλ. κανονολογική, καθ’ ότι το θέμα άπτεται του Κανονικού
δικαίου) καθόσον τα επτά (7) από τα οκτώ (8) μέλη της ήσαν καθηγητές
διαφορετικής του Κανονικού δικαίου ειδικεύσεως. Εν τούτοις εσείς ανερυθριάστως
επιχειρείτε την παραπλάνηση μέσω της συσκοτίσεως. Το επιχειρείτε αναφερόμενος
στο φυλ. 241-242 (Ιουνίου-Ιουλίου 2017), σελ. 11, στήλη 2 του «Αγώνα» σας σε
«Επιτροπή οκτώ (8) καθηγητών του Κανονικού Δικαίου» (!!!). Κάτι… συμβαίνει,
όμως, και στο μεσοδιάστημα οι «8 κανονολόγοι» αίφνης (κάτι θα προέκυψε, δεν
μπορεί…) στο φύλ. 243 (Αύγουστος 2017), σελ. 8, στήλη 3 του «Αγώνα» σας…
μεταβάλλονται ως προς την ιδιότητα / επιστημονική τους ειδίκευση: οι τρεις (3)
σε καθηγητές του Εκκλησιαστικού δικαίου, οι σε δύο (2) σε καθηγητές του
Κανονικού δικαίου και «οι υπόλοιποι σε διάφορους τομείς της Θεολογικής
επιστήμης». Ποια είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια; Ο μόνος με ειδίκευση
στα κανονολογικά θέματα στην εν λόγω «Επιτροπή» ήταν ο τότε αρχιμανδρίτης και
καθηγητής του Κανονικού Δικαίου στην Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ Ιερώνυμος Κοτσώνης.
Οι υπόλοιποι επτά της «Ειδικής Επιτροπής» ήταν οι καθηγητές Π. Μπρατσιώτης
καθ. Της Καινής Διαθήκης, Γ. Ράμμος καθ. Πολιτικής Δικονομίας, Ι.
Καρμίρης καθ. Δογματικής & Συμβολικής, Κ. Μπόνης καθ.
Εκκλησιαστικής Γραμματολογίας και Πατρολογίας, Α. Χριστοφιλόπουλος καθ.
Εκκλησιαστικού Δικαίου, και ο δικηγόρος Αλ. Βαμβέτσος. Ουδείς, λοιπόν,
καθηγητής Κανονικού Δικαίου, πλην ενός (1) του αρχιμανδρίτου Ιερωνύμου Κοτσώνη
(που μετά από δύο χρόνια έγινε Αρχιεπίσκοπος μέσω της «Αριστίνδην» του
Καλαμποκιά).
Παρατηρήσεις στην παραπληροφόρηση του κ. Ανδρεόπουλου:
Α) Οι «αποστάτες», κ. Ανδρεόπουλε, κυβέρνησαν την Ελλάδα ενάμιση χρόνο
(17/7/1965 έως 21/12/1966). Στη περίοδο αυτή είχαν ψηφιστεί δεκάδες
νομοθετήματα, έγιναν διορισμοί, απολύσεις, συνταξιοδοτήσεις, έγιναν δεκάδες
επιτροπές σε διαφόρους τομείς στη δημόσια διοίκηση κ.α. … και μόνον αυτή την
8μελή επιτροπή, από ένα φάσμα ειδικών στα θέματα εκκλησίας, ακυρώσατε εσείς
μετά από 52 χρόνια, και την αποκαλείτε, χωρίς ντροπή, «Κατ’ ευφημισμόν
“Ειδική”;».
Έχετε κάποια άλλη γνωμοδότηση ή δημοσίευμα την εποχή εκείνη, που να
αμφισβητή την «κατ’ ευφημισμόν» αυτή την επιτροπή, και έρχεστε εσείς, ο
ταπεινότατος καθηγητάκος, να δημιουργήσετε νέα δεδομένα ιστορικά; Δεν σας
ελέγχει τίποτα μέσα σας!
Β) Εδώ διαπράττετε μία μεγάλη ΑΤΙΜΙΑ. Ενώ επικαλείστε 8 καθηγητές, αναφέρετε,
κ. Ανδρεόπουλε, 7 (επτά). Για μετρήστε τους. Γιατί άραγε; Σας φοβήθηκε το μάτι
μου για τον τρόπο που σκέφτεστε και εργάζεστε. Είστε, από τους λίγους με τέτοια
“χαρίσματα” που και ο διάβολος θα τα ζήλευε.
Γιατί σας “ξέφυγε”, άραγε; Σας ξέφυγε για τον απλούστατο λόγο. Ο
καθηγητής Αμ. Αλιβιζάτος – με βάση τις πηγές που επικαλείστε (Παν.
Ανδρεόπουλος και Αρχιμ. Θεόκλ. Στράγκας, σελ. 4564-4596) – ήταν ο πρώτος
(στη λίστα) και κορυφαίος καθηγητής στο Κανονικό Δίκαιο, και σας ήταν
εμπόδιο στην παραπληροφόρηση με το ψέμα που θα γράφατε! Έλεος Κύριε!
Γ) Επειδή με “αχρηστεύσατε” με τον ισχυρισμό σας ότι επιχείρησα
“ανερυθριάστως να παραπλανήσω μέσω της συσκοτίσεως σας θυμίζω τα λεγόμενά σας:
«μόνον ένας ήτο ειδικός από τους οκτώ», και παρουσιάζετε τους επτά (ενώ έξι
γράφετε) κατά ειδικότητα. Και εδώ η μηχανή της παραπληροφόρησης είναι στο
φέρτε! Αναφέρετε ονόματα και ειδικότητα-ειδίκευση του καθενός, μόνο που είναι
κομμένες και ραμμένες στα μέτρα σας”.
Ιδού λοιπόν η ειδίκευση του κάθε καθηγητή όπως είναι στο επιστημονικό
βιογραφικό τους. Οι τρεις (3) του Εκκλ. Δικαίου: Α. Χριστοφιλόπουλος –
Εκκλησιαστικόν Δίκαιον, Γ. Ράμμος – νομικός, Πολιτική Δικονομία &
Εκκλησιαστικό Δίκαιο, Αλ. Βαμβέτσος – νομικός που ασχολήθηκε με το
Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Οι δύο (2) του Καν. Δικαίου: Αμ. Αλιβιζάτος –
Κανονικό Δίκαιο, & Ποιμαντικής, Αρχιμ. Ιερώνυμος Κοτσώνης – Κανονικό
Δίκαιο, και οι υπόλοιποι τρεις (3): Π. Μπρατσιώτης – Βιβλικής Ιστορίας
της ερμηνείας της Π. Διαθήκης των Ο΄, Κ. Μπόνης – Ερμηνεία των Πατέρων,
Πατρολογία, Ι. Καρμίρης – Δογματικής & Χριστ. Ηθικής.
Και όλους αυτούς, τους κορυφαίους εκείνης της εποχής καθηγητάς των δύο
Πανεπιστημίων της χώρας, που εγνωμάτευσαν και παρέδωσαν στην κυβέρνηση το
παρακάτω πόρισμα «ουδέν κανονικό πρόβλημα υπάρχει δια την συγκρότησιν νέας
διοικούσης Ιεράς Συνόδου…», εσείς, ο ταπεινός καθηγητής, τους πετάξατε στα
άχρηστα, προβάλλοντας την άποψη που επισημαίνει ο καθηγητής, του Τμήματος του
Ε.Κ.Π.Α. Πρωτοπρεσβύτερος Γεωρ. Μεταλληνός στο βιβλίο του… (Εκκλησία κατά την δικτατορία, σελ. 86)».
Αλήθεια, ποια είναι η ειδίκευση του κ. Μεταλληνού, ώστε να τον
επικαλείσθε στο σύγγραμμά σας ως ειδικό;
Έχετε, κ. Ανδρεόπουλε, κάποιο αναιρετικό πόρισμα της 8μελούς επιτροπής
από κάποιον καθηγητή, ανεξαρτήτου ειδίκευσης, στην πρώτη δεκαετία (1965-1975);
Θα θέλαμε να το γνωρίσουμε! Διότι, την τελευταία 20ετία, μπουχτήσαμε από
αριβίστες που πατούν επάνω σε τάφους να πάρουν βραβεία!
Και εδώ διαπράξατε διπλή ατιμία. Αποκρύψατε την ύπαρξη ενός ειδικού
καθηγητή και δυσφημίσατε μια επιτροπή πετώντας την εργασία της. ΝΤΡΟΠΗ!
Δ) Με το φαινόμενο Ανδρεόπουλου μένω ενεός διότι παρουσιάζει το
ψέμα με τέτοια αληθοφάνεια που σε κάνει να διερωτάσαι ποια είναι η αλήθεια και
πού είναι το ψέμα.
Στο βιβλίο σας σελ. 86 αφού αναφέρεστε στην επιτροπή των 8 (7) καθηγητών
συνεχίζετε με την άποψη του καθηγητή π. Γεωρ. Μεταλληνού. Και για τον οποίο
αναφέραμε πιο πάνω ως το δημοσίευμά μας στο φύλλο “Αγώνας” (243, σελ. 8 στ. 3).
Για να ισχυροποιήσετε την τροθήσαν επιχειρηματολογία σας – αφού ο π.
Μεταλληνός, που αναφέρεσθε στο βιβλίο σας, δεν έχει καμιά σχέση με το Κανονικό
Δίκαιο που επικαλείσθε – τον “ξεχάσατε” στην απάντησή σας, και αντ’ αυτού
κολλήσατε τον καθηγητή του Κανονικού Δικαίου μακαριστό Κων. Μουρατίδη. Και
απευθυνόμενος προς εμένα, λέτε: «την εποχή εκείνη εις την Θεολογική Σχολή του
Π.Α. ο μακαριστός Κ. Μουρατίδης εις το υπό τον τίτλο: “Η σχιζοφρενική πολιτική
της δικτατορίας” περισπούδαστο άρθρο του εις τον “Ορθόδοξο Τύπο” είχε
καταγγείλει με δριμύτητα ότι το καθεστώς της 21ης Απριλίου…
(αναφέρετε απόσπασμα του άρθρου βλ. εις “Ο.Τ.”, φ. 216, 15-8-1974).
Να η τακτική της παραπληροφόρησης κ. Ανδρεόπουλε, διότι το κείμενο του
Μουρατίδη, που επικαλείστε το πήρατε από την σελίδα 80 και μιλάει για “κάθαρση”
και όχι για τους 8 (7) καθηγητές. Ιδού: «“Προσχηματική” θα χαρακτηρίσει την
εξαγγελία περί “καθάρσεως” της Εκκλησίας εκ των αναξίων κληρικών ο καθηγητής
Κανονικού Δικαίου Κων. Μουρατίδης, θεωρώντας ότι η “επανάστασις της 21ης
Απριλίου προέβη εις ωμήν…”» (βλ. σελ. 80 υποσ. 41).
Εδώ πρόκειται για “σχιζοφρενική” περίπτωση. “Την εποχή εκείνη του
αναγνώστη ο νους πάει στο 1965 και στην 8μελή επιτροπή, ενώ το περισπούδαστο
άρθρο του κ. Μουρατίδη «Σχιζοφρενική πολιτική της δικτατορίας» γράφτηκε την
15-8-1974 και όχι την εποχή εκείνη (1965), και μιλάει για άλλο θέμα”.
Η τακτική της παραπληροφόρησής σας είναι άπιαστη. Παρακολουθήστε την:
«Σημειωτέον – μας γράφετε κ. Ανδρεόπουλε –, ότι ο καθηγητής Μουρατίδης στο
ίδιο άρθρο του (δηλ. 15-8-1974) επεκτείνει την δριμεία, επίσης, κριτική του
και για τον τρόπο εκλογής του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και τούτο, επίσης, καταγράφεται και περιγράφεται μετά πάσης σαφηνείας
στη διατριβή και στο βιβλίο μου, – υπογ. δική μας – (βλ. εις Μέρος Α΄, παρ.
7 υποσ. 91)».
Να το “πάση σαφηνεία”. Σ’ αυτή την απάντηση, μας μεταφέρετε ένα
απόσπασμα από την 86 σελίδα του βιβλίου σας. Το κείμενο αυτό όμως μιλάει για
άλλο πράγμα που βρίσκεται στη σελίδα 80. Και όχι για την κριτική του τρόπου
εκλογής του Αρχιεπ. Σεραφείμ (Μέρος Α΄, δ, 7, υποσημ. 91) να τι γράφετε (σελ.
65):
«Ένα χρόνο μετά την πτώση της δικτατορίας ο Κων. Μουρατίδης θα
χαρακτηρίσει την εκκλησιαστική πολιτική της, ως “αλλοπρόσαλλη” και
“σχιζοφρενική” και θα καταγγείλει ότι επί Επταετίας (1967-1974) εκδηλώθηκε
“περιφρόνηση προς τους Ιερούς Κανόνες” και σημειώθηκε “κατάλυση της κανονικής
τάξεως της Εκκλησίας”, τόσο στην Α΄ φάση της δικτατορίας (επί Παπαδοπούλου –
Ιερωνύμου), όσο και στη Β΄ βάση αυτής (Ιωαννίδη – Σεραφείμ)» (βλ. Μουρατίδου,
Κων…, «Η σχιζοφρενική…», Ορθόδοξος Τύπος (αρ. φ. 216) 15-8-1974. Και συνεχίζει:
«Είκοσι περίπου χρόνια αργότερα (1993) ο Κων. Μουρατίδης με αφορμή την
“αναζωπύρωση” του εκκλησιαστικού προβλήματος των “12” θα επανέλθει, και
ασκώντας εκ νέου δριμεία κριτική θα (ξανα-) ομιλήσει για “σχιζοφρενική
εκκλησιαστική πολιτική της δικτατορίας”. Παράλληλα, θα καυτηριάσει ως “σλόγκαν
της χούντας” το σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”…». Εδώ δεν υπάρχει ούτε
“δριμεία” ούτε “κριτική” ούτε ο “τρόπος εκλογής του Σεραφείμ”.
Εδώ σταματάει το μυαλό μου μη βρίσκοντας τρόπο να χαρακτηρίσω την
παραπληροφόρηση. Γι’ αυτό τα αφήνουμε στην κρίση των φίλων και αναγνωστών μας.
Ε) Κύριε Ανδρεόπουλε, βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, διότι έγινα η αιτία να
σας λυπήσω ευρισκόμενος απέναντί σας ως προς την “απόφανση” της «επιτροπής»
Στεφανοπούλου (1965) και της αντιστοίχου του Καλαμποκιά (1967). Αλλά επειδή
διατείνεστε ότι είστε με τους Ιερούς Κανόνες, και πάλι θα σας λυπήσω, διότι τα
γραφόμενά σας και η όλη πορεία πόρω απέχουν.
Γι’ αυτό το θέμα θα είμαστε αναλυτικοί με την ολοκλήρωση που κάνουμε
επάνω στην “επιστημονική” σου διατριβή.
Σήμερα ρωτάω εσάς και όλη την επιστημονική ομάδα σας: Μπορείτε να μου
δείξετε ΕΝΑΝ, έστω ΕΝΑΝ, που να είναι καθαρός και να μην φέρνει
το… “προπατερικό αμάρτημα” του αντικανονικού; Διότι από έρευνα που έκανα
διαπίστωσα ότι από το 1827 μέχρι και σήμερα όλοι φέρνουν το στίγμα του
αντικανονικού και αυτό οφείλεται στο ότι έχουμε περί τις δέκα Αριστίνδην
Συνόδους στην πορεία της Ελλαδικής Εκκλησίας[1]. Όποτε έχουμε
εκλογές από Αριστίνδην Συνόδους έχουμε συμμετοχές σε χειροτονίες, συλλείτουργα
κ.α. με “μολυσμένους” αρχιερείς, είτε απ’ ευθείας είτε εξ Αρχιερέων,
προελθόντων από Αριστίνδην Συνόδους!
Έτσι μολύνονται, κατά τους Ιερούς Κανόνες, και οι όποιοι συμμετέχουν.
Αν μου δείξετε λοιπόν έστω και έναν θα ζητήσω δημοσίως συγγνώμη!
Δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε ένας!!!
Ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος σε επιστολή καταπέλτη προς την “πρεσβυτέρα
Ιεραρχία” στις 12 Ιανουαρίου 1967 είπε μεταξύ άλλων:
“Εν τη Εκκλησία της Ελλάδος ουδείς
Ιεράρχης ευρεθήσεται καθαρός από ρύπου αντικανονικότητος”. Και: “Εάν αντικανονικότητας παρατηρήσεις εν ημίν,
Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται…;”. Ότι αν θέλη η Πολιτεία να εύρη Επισκόπους ανεπιλήπτους
κανονικότητος… μίαν λύσιν έχει: Να ζητήση “παρά
του Θεού όπως στείλη και πάλιν εις την γην τους 12 Αποστόλους!”.
Γι’ αυτό, κύριοι, σταματήστε το παραμύθι του “κανονικός - αντικανονικός”.
ΣΤ) «Και τον Θεόν (και την Εκκλησία) δεν μπορεί να αντικαστήσει η πολιτεία
και οι άρχοντές της (γράφετε)». Εδώ συμφωνούμε απολύτως (!) διότι κ.
Ανδρεόπουλε, οι Συντακτικές Πράξεις 3 & 7/1974 της Β΄ φάσης της δικτατορίας
αντικατέστησαν το Θεό (και την Εκκλησία) προς εξυπηρέτηση του Σεραφείμ και της
ομάδας του, και μάλιστα, μετά από πολλή… προσευχή φωτίστηκαν οι δικτάτορες
Ιωαννίδης / Χρήστου, και απέκλεισαν 12 ανθρώπους – μητροπολίτες – από κάθε
ανθρώπινο δικαίωμα με μια απόφαση (7/1974 Σ.Π.) απόλυτα “ιεροκανονική” «μη
υποκειμένη εις ένδικον μέσον ή προσφυγήν ενώπιον πάσης εκκλησιαστικής ή
πολιτειακής αρχής ή δικαστηρίου», αποκλειούσης και αυτής της ταφής τους
χωρίς την έγκριση του Σεραφείμ και της ομάδας του.
Δεν νομίζω να ξεχάσατε ότι εκλήθησαν σε απολογία μητροπολίτες,
ιερομόναχοι και ιερείς επειδή έλαβαν μέρος στην εξόδιο ακολουθία του π.
Θεολόγου χωρίς σχετική άδεια; Τί ΝΤΡΟΠΗ!
Ζ) Για την Αριστίνδην Σύνοδο που αναφέρεστε, χαίρομαι κ. Ανδρεόπουλε, που
αναγνωρίζετε ότι, οι εννέα (9) Α.Σ. που προηγήθηκαν του Ιερωνύμου Α΄, είχαν το
πνεύμα της οικονομίας «το οποίο ενεργείται προς το μείζον συμφέρον της
Εκκλησίας ώστε να θεραπεύει προβλήματα». Δεν μας λέτε όμως, κύριε ειδικέ, μέλος
της Εταιρείας (υπάρχουν και εταιρείες;) Εκκλησιαστικού
και Κανονικού Δικαίου, ποια προβλήματα θεράπευσαν οι εννέα (9) και έγιναν
“κανονικές”; Μήπως η τακτοποίησή τους έγινε γιατί στις Πατριαρχικές,
αρχιεπισκοπικές, μητροπολιτικές καθέδρες ανέβασαν ανθρώπους των μασονικών,
φωστινιακών ή κορινθιακών ταγμάτων; Μάλλον κάτι τέτοιο συμβαίνει. Γιατί, πώς
άλλως δικαιολογείται μόνο η δέκατη Αριστίνδην του Ιερωνύμου να συκοφαντείται ως
“αντικανονική”; Επειδή λοιπόν πολέμησε όλα αυτά τα ιερά τάγματα – θα βρήκατε,
φαντάζομαι, αρκετές φορές μπροστά σας τη φράση που γράφτηκε εκείνη την εποχή «Ιερώνυμε
οι μασόνοι και οι π…. (διεστραμμένοι) θα σε φάνε!», γι’ αυτό και όλα αυτά.
Η) «Για την ιστορία πάντως – μου γράφετε στην “αποστομωτική σας
απάντηση – ότι η Ιερά Σύνοδος, καίτοι έκρινε αντικανονικό τον τρόπο εκλογής
του Ιερωνύμου, με τις κατ’ οικονομίαν ληφθείσες αποφάσεις της τον Μάρτιο του
1974, κανονικοποίησε την εκλογή του, αναγνωρίζοντας έτσι την αρχιερωσύνη του,
καθώς επίσης, κατ’ οικονομίαν, του απένειμε τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου πρώην
Αθηνών και πάσης Ελλάδος”.
Το επιχείρημα σου αυτό κ. καθηγητά (που
τυγχάνεις να είσαι και μέλος μιας εταιρείας που πατάει επάνω στο
Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας) με διέλυσε, με άφησε άφωνο!
Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, εννοείς ότι η χειροτονία του Ιερωνύμου, ‘‘δεν
ήταν κανονική’ αν και έγινε στην
μητρόπολη των Αθηνών και παραβρέθηκαν πάνω από 40 μητροπολίτες (Στράγκας),
συλλειτούργησαν, συμμετείχαν σε χειροτονίες, συμπροσευχές, συνεδριάσεις
Ιεραρχίας, δύο φορές δεν δέχθηκαν την παραίτησή του αναγκασθέντες να ψηφίσουν
και παμψηφεί (εκτός του Κορίνθου) να μην κάνουν δεκτή την παραίτηση του
Ιερωνύμου.
Ή την Κυριακήν της Ορθοδοξίας του 1969 εις τον Ι.Ν. του αγίου
Παντελεήμονος – Αχαρνών κατά την πανηγυρικήν Θεία Λειτουργία, Συλλειτούργησαν
μαζί του το σύνολον σχεδόν της Ιεραρχίας (πλην
τεσσάρων), και του έψαλαν μάλιστα και την φήμην του ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών και
πάσης Ελλάδος (Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, περί
“κανονικότητας”).
Όλοι αυτοί για έξι χρόνια, περίπου, συμμετείχαν σε διάφορους τομείς στην
Διοίκηση της Εκκλησίας κ.ά. και άξαφνα, ένα πρωινό, ξύπνησαν και του είπαν όλοι
αυτοί, μετά από έξι χρόνια, “είσαι αντικανονικός αλλ’ εμείς σαν μεγαλόψυχοι σου
αναγνωρίζουμε την αρχιερωσύνη σου” – δηλαδή ό,τι έκανε μέχρι τότε (χειροτονίες,
μυστήρια, θείες Λειτουργίες κ.ά.) ήταν άκυρα !!! –. Και επειδή ήταν μεγαλόψυχοι
του απένειμαν και τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου χαριστικώς… Και όλα αυτά τα έργα,
που στέκονται όρθια και φωνάζουν· όλες οι πράξεις, αποφάσεις… μήπως φέρνουν
κάποιου άλλου Αρχιεπισκόπου την υπογραφή; Τα διάφορα νομοθετήματα, που ισχύουν
ακόμα και σήμερα – όπως κι εσείς ομολογείτε «όπως τις καθαρά αυτοδιοικητικού
χαρακτήρος θετικές διατάξεις του Ν.Δ. 126/1969 “περί Καταστατικού Χάρτου” με
τις οποίες, επί Ιερωνύμου, δόθηκε στην Εκκλησία το δικαίωμα της νομοθετικής
εξουσίας και τις οποίες ρυθμίσεις απεδέχθη και διατήρησε η νέα υπό τον Σεραφείμ
(Τίκα) εκκλησιαστική ηγεσία», τίνος υπογραφή φέρνουν και τα χρησιμοποιούν μέχρι
και σήμερα, αφού δεν ήταν τίποτα!
Έχετε κάποιους Κανόνες που να ορίζουν τέτοιες σχιζοφρενικές καταστάσεις;
Και μη μου επικαλεστήτε το “κατ’ οικονομίαν”[2] γιατί το κάνατε
πατσαβούρα και αλλού βάζετε άζαξ και τα καθαρίζετε και αλλού βάζετε φούμο και
τα μαυρίζετε.
Φθάνει πια, κ. Ανδρεόπουλε, η γελοιοποίηση.
Θ) Για τις χριστιανικές οργανώσεις: Από ποια ψέματά σας να
ξεκινήσω, κ. Ανδρεόπουλε, και που να σταματήσω; Με κατηγορείτε ότι έχω συνδέσει
τους χαρακτηρισμούς αυτούς («παραεκκλησιαστικούς»,
«εξωεκκλησιαστικούς», «προτεσταντίζοντες» …) με σας και το σύγγραμμά σας. ΟΥΔΕΝ
ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟΝ.
Να τι έγραψα:
«Αυτούς τους αγωνιστές ανθρώπους τους συκοφαντούν για χρόνια, τους
κήρυξαν τον πόλεμο, έναν πόλεμο σκληρό και αδυσώπητο, χωρίς στιγμή ανακωχής.
Τους χαρακτήρισαν, για να τους μειώσουν, “παραεκκλησιαστικούς”,
“εξωεκκλησιαστικούς”, “προτεσταντίζονες” και πολλά άλλα επίθετα, και όλα αυτά
γιατί κρατούν γερά την πίστη, την παράδοση και τους χαλούν τα σχέδια, που
θέλουν την Εκκλησία του Χριστού έναν “εντευκτήριον οίκο” που όλα εκεί να
επιτρέπονται».
Με αποκαλείτε ανέντιμο εκδότη - δημοσιογράφο. ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟΝ. Εγώ
ουδέποτε δήλωσα δημοσιογράφος. Εκδότης είμαι 20 χρόνια και δεν το αρνούμαι
δεδομένου ότι αυτό επιβάλλει και ο Νόμος.
Με αποκαλείτε ανήθικο για χριστιανό. Κύριε δόκτωρ των θρησκευτικών,
αμαρτωλός είμαι, ίσως ο αμαρτωλότερος, αλλά ΑΝΗΘΙΚΟΣ… Είπατε φοβερή λέξη,
προσεύχομαι ο Θεός να σε ελεήσει!
Με κατηγορείτε ότι αυτοπαρουσιάζομαι ως «αγωνιζόμενος». Γιατί, δεν
είμαι; Αυτό, κ. Ανδρεόπουλε, δεν σας το χαρίζω. Είμαι και θα είμαι έως ότου ο
Κύριος το επιτρέψει.
Τα ψέματά σας συνεχίζονται. Εγώ, λέτε, στο βιβλίο μου δεν χρησιμοποιώ
εκφράσεις «παραεκκλησιαστικούς κ.ά.» αλλά όπως αυτοί αυτοπροσδιορίζονται στα
καταστατικά τους (θρησκευτικές
οργανώσεις, χριστιανικές οργανώσεις, χριστιανικές αδελφότητες ή χριστιανικά
σωματεία).
ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟΝ διότι πιο πολλοί είναι οι χαρακτηρισμοί στο βιβλίο σας
«παραθρησκευτικές…» από τις «θρησκευτικές». Μπορεί όμως να αντιλέξετε ότι δεν
είναι δικές σας αλλά απόψεις τρίτων. Και αυτό ακόμα αποδεικνύει ότι οι θέσεις
και οι απόψεις σας συμφωνούν, γι’ αυτό και τις μεταφέρετε στο βιβλίο σας.
Προτρέπετε κάθε καλόπιστο αναγνώστη να διαβάσει τις θέσεις σας για τη
«Ζωή» (Μέρος Α΄, σελ. 55-65), και παραθέτετε 4 σειρές – όλο και όλο – από τις
10 σελίδες, και αυτές στις υποσημειώσεις.
Γράφετε (σελ. 56 υποσ. 66): «Όσο και αν η δράση και η εν γένει στάση της
«Ζωής» επικρίθηκε για την περίοδο της Επταετίας λόγω της στηρίξεως που παρείχε
στο καθεστώς, ουδείς δύναται να παραβλέψει ή να υποτιμήσει την προσφορά αυτής
της Αδελφότητος Θεολόγων στα ορθόδοξα θεολογικά γράμματα και στην άσκηση της
αυτοσυνειδησίας ενός σώματος που ευρίσκεται σε πορεία». Μέχρις εδώ είναι
κείμενό σας κ. Ανδρεόπουλε. Όμως, για να δείξετε πόσο φίλα προσκείμενος είστε
προς την «Ζωή» - άρα εγώ είμαι ανέντιμος – συνεχίζετε. Παραλλήλως δε
εξαίρεται η προσφορά των προερχομένων από τα σπλάχνα της «Ζωής» Αρχιεπισκόπων
Αλβανίας Αναστασίου (Γιαννουλάτου), Αμερικής Δημητρίου (Τρακατέλη), του
Βασιλείου Γοντικάκη – προηγουμένου της Ι.Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους και του
αρχιμανδρίτου π. Ηλία Μαστρογιαννοπούλου. (το με έντονα γράμματα τμήμα ενώ
είναι του καθηγητή του τμ. Θεολογίας του Α.Π.Θ. Χρυσ. Σταμούλη, δεν τον
αναφέρετε στην απάντησή σας πουθενά, και ασφαλώς οι καλόπιστοι αναγνώστες
νομίζουν ότι είναι δική σας άποψη.
Αυτό λέγεται εντιμότητα κ. Ανδρεόπουλε;
Τώρα θαυμάστε την επί 25ετία και πλέον άριστη συνεργασία του
δημοσιογράφου και θεολόγου εκπαιδευτικού με την τοπική Αδελφότητα Θεολόγων
«Ζωή» και με τους συναδέλφους-μέλη της.
Πάνω ακριβώς από τις υποσημειώσεις και στην ίδια σελίδα (56) με μεγάλα
γράμματα, που απηχούν τις απόψεις σας γράφετε: «… Αναδεικνύεται μάλιστα η «Ζωή»
σε σημαντικό φορέα αντικομμουνιστικής προπαγάνδας καθώς το 1948 το ίδιο το
Παλάτι της εμπιστεύεται το “Πνευματικό μέρος του αντικομμουνιστικού αγώνα”
αναθέτοντάς το στην ιδρυθείσα υπό του Βασιλέως Παύλου και συγκροτουμένη στο
επιτελεί της από στελέχη της «Ζωής», “Ελληνοχριστιανικής” ταυτότητας και
προσανατολισμού οργάνωση “Ελληνικόν Φως” (βλ. ενδιαφέρουσα ανάλυση για τον ρόλο
που διαδραμάτισε η «Ζωή» την περίοδο του Εμφυλίου υπό Σιγανού Μ.)».
Συνέχεια στη σελ. 57.
Ο καθηγητής Βλ. Σταμούλης εξυμνεί τη «Ζωή» για τον «… στα πλαίσια
λειτουργίας των χριστιανικών οργανώσεων, στην προκειμένη περίπτωση της “Ζωής”
λειτούργησαν αφυπνιστικά για τη σύγχρονη Ορθόδοξη Θεολογία. Έδωσαν υποσχέσεις
για έναν νέο και περισσότερο ζωντανό διάλογο ανάμεσα στους Έλληνες και τους
Δυτικούς Θεολόγους που αποτέλεσαν “σημάδι” μιας νέας περιόδου της
Ελληνικής Ορθόδοξης Θεολογίας εν γένει».
Ο κ. Ανδρεόπουλος συνεχίζοντας διευκρινίζει. «Αυτό το σημάδι
ωστόσο επισκιάσθηκε ιστορικά από τη συμπόρευση της «Ζωής» με το καθεστώς της
Επταετίας και την ιδεολογική κάλυψη που παρείχε η ίδια και θυγατρικές τις
οργανώσεις στη πολιτική της δικτατορίας» (βλ. σχ. Γιανναράς Χρ.).
Συνεχίζει σελ. 59.
«Οι συνταγματάρχες της 21ης Απριλίου για να επιτύχουν τον
σκοπό τους αυτό υιοθέτησαν, κόμισαν και πρέσβευσαν τη “μεσσιανιστικής”
αντιλήψεως πρόταση για μια “ελληνοχριστιανικής” κοσμοθεωρήσεως “Καινούρια
Ελλάδα”, την οποία είχε επαγγελθεί από το 1950 ο Α. Τσιριντάνης… Για να λάβει
σάρκα και οστά αυτό το μεσσιανιστικό όραμα, θα πρέπει η Ελλάδα να εξελιχθεί σε
“εργαστήριο χριστιανικού πολιτισμού” – και μας παραπέμπει στην υποσ. 76 που
λέει: «Ο Δημ. Πάλλας θεωρεί ότι με τη φράση αυτή εννοείται η εξόρμηση των
διαφόρων χριστιανικών σωματείων, των οργανωμένων από την Αδελφότητα της «Ζωής»
και των θυγατέρων των οργανισμών … Ως “όργανο προπαγάνδας της ιδεολογίας της 21ης
Απριλίου” θα θεωρήσει ο Πάλλας και τον Αρχιεπ. Ιερώνυμο για τις εξορμήσεις του
στην ύπαιθρο στην διάρκεια της Επταετίας» (βλ. Πάλλας, “Ορθοδοξία &
Παράδοση”).
Αυτά είναι ένα μικρό δείγμα για να διαπιστώσουν οι καλόπιστοι αναγνώστες
ποιος είναι ο ψεύτης, ο διαστροφέας, ο ανέντιμος, ο ανήθικος, ο
φαντασιόπληκτος, ο σχιζοφρενής…
Κύριε Ανδρεόπουλε, το ερώτημά μου «είναι επιστημονικό “διδακτορικό”
σύγγραμμα ή Τυμβωρυχία;;;» προς τον κ. Κονιδάρη, είναι σαφές και καθαρό:
«Τι θάλεγε ο Αυγουστίνος Καντιώτης για τον συγγραφέα του πονήματος «Η
Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974» που έσκαψε πάνω από 200 χιλιάδες
σελίδες, για να βρει σημεία επιλήψιμα – ηθικά, οικονομικά, θεολογικά κ.ά. –
ώστε ν’ αρχίσει την αποδόμηση με τα προσφιλή ψέματα, και αφού δεν βρήκε ΤΙΠΟΤΑ,
τον έριξε στο βόρβορο… με τα ψυχοφάρμακά του τα “χουντικός”, “Συνεργάτης της
δικτατορίας”, “άνθρωπος του παλατιού”, “των οργανώσεων”, “αντικανονικός” κ.ά.,
που πιάνουν στον “δημοκρατικό” κόσμο;».
Ενώ γνωρίζατε πολύ καλά για την εκδημία και ταφή του Αρχιεπ. Ιερωνύμου,
εσείς πράξατε την ατιμία να μεταφέρετε την ψευτομαρτυρία του Ι. Χατζηφώτη, για
να ανοίξετε το παράθυρο αμφισβητήσεων στις επόμενες γενεές.
Και αντί μιας καθαρής απαντήσεως, εσείς γράψατε, γράψατε κατεβατά
ολόκληρα άσχετα με το θέμα αρχίζοντας να περιγράφετε τι έπραξαν και πως
πολέμησαν τον Αρχιεπ. Ιερώνυμο ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης και ο
Ελευθερουπόλεως κυρός Αμβρόσιος, και πως αποκαταστάθηκε η σχέση τους. Και γιατί
έγραψα για τον Αυγουστίνο Καντιώτη και “δεν αφιέρωσα ούτε αράδα (!!!) για τον
Κορίνθου Παντελεήμονα” με καθιστάτε και υπόλογο;
Τι να απολογηθώ, που το Π.Σ.Ε. πραγματοποίησε συνέδριο στη Θεολογική
Σχολή της Χάλκης για τον μακαριστό Αρχιεπ. Αμερικής Μιχαήλ, και για την “δεινή
ήττα” που υπέστη ο Ιερώνυμος στην Ιεραρχία την 10η Μαΐου 1973 για το
σύστημα διοικήσεώς του…, ρίχνοντας βέβαια τη μπάλα στην εξέδρα; Πονηρή μέθοδος!
Αλλά, μια και μου θυμίσατε την πολεμική που δέχθηκε ο μακαριστός Αρχιεπ.
Ιερώνυμος Α΄ από τους Φλωρίνης Αυγουστίνο και Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο (που σεις για να τα βρείτε σκάψατε χιλιάδες σελίδες και
αφιερώσατε εκατοντάδες εργατώρες για να τα μεταφέρετε μέσα στο “επιστημονικό”
σύγγραμμα δείχνοντας για μια φορά ακόμα την κακότητά σας) σας πληροφορώ ότι
ο μακαριστός Αυγουστίνος για την πολεμική του αυτή, κάποια στιγμή,
εξομολογούμενος δημοσίως και συντετριμμένος ομολογεί: «Διαφώνησα πολλάκις μετ’
αυτού (Ιερωνύμου)… Ως επίσκοπος αντέστην του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου διαφωνήσας
επί της ακολουθητέας γραμμής όσον αφορά εις την κάθαρσιν και εν γένει την
ανανέωσιν των εν τη Εκκλησία, που εγώ ηννόουν να γίνουν επί τη αδαμαντίνη βάσει
των Ιερών Κανόνων και της ιεράς παραδόσεως… Αλλ’ εκείνοι, οι οποίοι με
επολέμησαν εν ονόματι των Ιερών Κανόνων, υπέρ των οποίων εφαίνετο ότι
κόπτονται, εδίωξαν πρακτικώς και ουσιωδώς τους Ιερούς Κανόνας,
διότι επί τη βάσει αντιχριστιανικών και αντικανονικών Συντακτικών Πράξεων
εξεθρόνισαν δώδεκα τιμίους ιεράρχας…
Είναι δε προς τιμήν του ότι, ενώ αι διαφωνίαι μας εχρονολογούντο και προ
της αναδείξεώς του εις αρχιεπίσκοπον, εν τούτοις δεν εμνησικάκησεν, αλλ’ ως
αρχιεπίσκοπος με επρότεινε δι’ επίσκοπον της ακριτικής περιφέρειας Φλωρίνης.
Προ 4-5 ετών[3] – ήκουσα μιαν
φωνήν εις το τηλέφωνο:
- Αυγουστίνε, πώς είσαι;
- Ποιος είσθε, παρακαλώ; Ηρώτησα.
- Ο Ιερώνυμος είμαι! Με δέχεσαι στην Φλώρινα;
- Σας δέχομαι ευχαρίστως, του απήντησα.
Ήρθε, λοιπόν, εις την Φλώριναν. Τον υποδέχθην εις τον μητροπολιτικόν
ναόν και ενώπιον πυκνού εκκλησιάσματος του ζήτησα συγγνώμην δια την πικρίαν
που τον επροξένησα με τον έλεγχόν μου. Έκλαιεν αυτός, έκλαιον και εγώ. Ήτο
μια από τας πλέον συγκινητικάς ημέρας της ζωής μου…
Σπανίως θα εμφανισθή τοιούτος αρχιεπίσκοπος, του οποίου το έργον δεν
εφάνη εις όλην του την έκτασιν, διότι διώκησεν εις πολύ δύσκολον και
τεταραγμένην υπό των πολιτικών παθών εποχήν».
Αχ, π. Αυγουστίνε, εάν ζούσες σήμερα τι θάλεγες για τους σύγχρονους
ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΥΣ, που όχι μόνον το έργον του αλλά και τον ίδιο θέλουν να
εξαφανίσουν!
Ο δε Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος (που
τόσο τον επικαλείστε στην απάντησή σας αλλά προ πάντων στο “διδακτορικό” σας
επίτευγμα) όταν αναφέρονταν στον εναντίον του Ιερώνυμου έλεγχό του δάκρυζε, όπως
ομολογούσαν πολλοί, ενώ εσείς τα κάνατε κανόνια για να τον εξαφανίσετε.
Απόσπασμα της μακράς αγόρευσής του – καταπέλτης, που εξεφώνησε την
10/10/1974 στην πρώτη συνεδρίαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος με
προκαθήμενο τον Σεραφείμ παρουσιάζουμε: (ολόκληρο
και πολλά άλλα θα τα διαβάσετε στην απάντηση που ετοιμάζουμε)
Σεβασμιώτατοι Σύνεδροι,
“Τη ελευθερία, η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε και μη πάλιν ζυγώ
δουλείας ανέχεσθε”.
Προς τον Σεραφείμ «… Τοιαύται, Μακαριώτατε, αθλιότητες δεν
παρουσιάσθηκαν επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Διότι οφείλομεν να είμεθα δίκαιοι.
Ο Ιερώνυμος εμερίμνησε και ηγωνίσθη και επέτυχε να προαγάγη επιβλητικά
αναστήματα, αδιαβλήτους άνδρας, προσοντούχους και αξίους κληρικούς εις την
Επισκοπικήν Έπαλξιν. Επί των ημερών σας συνέβη – δυστυχώς – το έκ διαμέτρου
αντίθετον…» (Αυτούς υποστηρίζετε σήμερα κ.
Ανδρέοπουλε). «Γνωρίζετε καλώς, ότι η δικτατορία Ιωαννίδη απεφάσισε την δια παντός
τρόπου ανάρρησιν υμών εις τον Αρχιεπισκοπικόν θρόνον… διότι, ως απεδείχθη, τα
πράγματα μεταξύ υμών και των εκλεκτόρων σας είχον πλέον κανονισθή. Είχεν
οργιάσει η επάρατος συναλλαγή. Είχε κανονισθή η “μοιρασιά” (Αυτό δεν είναι σιμωνία;). Και ανέτειλε – φεύ – η αποφράς δια
την Εκκλησίαν και το Έθνος ημέρα. Η 16η Ιανουαρίου του 1974» (Αυτά τάκουγε ο Σεραφείμ με σκυμμένο κεφάλι κι ενώ τα
παραδέχθηκε έρχεστε σεις, κ. Ανδρεόπουλε, να πήτε ότι εγώ “διαστρέβλωνα, τα
πράγματα”. Τι ντροπή!).
Και συνεχίζει:
«Όλοι γνωρίζουν πόσον επολέμησα επί εξαετίαν ολόκληρον, συγκεκριμένας
διοικητικάς πράξεις του Ιερωνύμου. Θα ήτο όμως φρικτή εις βάρος μου αδικία, εάν
ηρνούμην, ότι υπήρξεν ούτος έμφορτος ικανοτήτων και αρετών και ότι παν ό,τι
έπραττε το έπραττε καλή τη πίστει, πιστεύων ότι οφελεί και προάγει τα
εκκλησιαστικά μας πράγματα.
Οιαδήποτε σύγκρισις μεταξύ εκείνου και υμών – Μακαριώτατε – θα ήτο
αυτόχρημα βλασφημία δυσχερής.
Όση διαφορά υπάρχει μεταξύ λευκού και μέλανος, ουρανού και γης, ζωής και
θανάτου, παραδείσου και Άδου, τόση μεταξύ Ιερωνύμου και Υμών.
Εκείνος κολοσσός γνώσεων και επιστήμης, ενώ σεις ο πλέον αδαής περί τα
τοιαύτα. Εκείνος ασκητής και ενάρετος, ενώ σεις ένας “καλοπερασάκιας” –
συγχωρήσατέ μου την έκφρασιν Σεβασμιώτατοι Άγιοι Σύνεδροι – και χωρίς ίχνος
ιεράς ανησυχίας. Εκείνος υπόδειγμα εργατικότητος, ενώ σεις κλασικόν παράδειγμα
ραθυμίας και στειρότητος. Με πρωτοφανή και αδικαιολόγητον κακεντρέχειαν
επιτίθεσθε – από 8μήνου – εναντίον του δια να τον ταπεινώσητε και εξευτελίσητε»
(κ. Ανδρεόπουλε, Αλκαλοχωρίου, και Σια και για σας τα φωνάζει από τον τάφο).
«Ω (της αφροσύνης σας)! Μα δεν αντελήφθητε, ότι δια των αχαρακτηρίστων
εκείνων επιθέσεών σας επετύχατε εντελώς το αντίθετον αποτέλεσμα;».
(Για την κατηγορία που μου προσάπτεις επειδή δεν αφιέρωσα ούτε μονόστηλο
για την επιστημονική πραγματεία «Η αλήθεια δια το εκκλησιαστικόν ζήτημα» που
δημοσιεύθηκε το 1974 στο επίσημο περιοδική της Εκκλησίας «Εκκλησία» - σεις το
κάνατε σημαία στο περισπούδαστο έργο σας – θα υπάρξει όχι μονόστηλο αλλά
ολόκληρο κεφάλαιο για τους δειλούς και υστερόβουλους συντάκτες του).
Νά τί είπε σ’ αυτή τη συνεδρία γι’ αυτό το θέμα ο μακαριστός Αμβρόσιος:
«Επ’ εσχάτων κατέφυγε (Σεραφείμ) και εις την συγγραφήν, δημοσιεύσας εις
το περιοδικόν “Εκκλησία” εμπεριστατωμένην πραγματείαν υπό τον τίτλον “Η αλήθεια
δια το Εκκλησιαστικόν ζήτημα” δια να συγκαλύψη και δικαιολογήση τ’
αδικαιολόγητα και ασυγκάλυπτα!
Κατ’ αρχήν εσκέφθην να μην απαντήσω, αντιπαρερχόμενος εν σιγή την
πρόκλησιν, αλλά και διότι το εν λόγω τεύχος αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα
χονδροειδές και πελώριον ψέμα, ότι δηλαδή εγράφη τούτο υπό του Μακαριωτάτου!.
Φοβούμενος λοιπόν μήπως η σιωπή μου εκληφθεί ως αδυναμία θα προσπαθήσω
ν’ απαντήσω επί ωρισμένων σημείων… Δεν θα χρησιμοποιήσω ενταύθα Πατερικά
κείμενα, ως ο Μακαριώτατος, όστις όχι να ερμηνεύση, αλλ’ ουδέ ν’ αναγνώση
δύναται. Η συγγραφή του τεύχους εγένετο δια να δικαιολογήση τας αυθαιρεσίας
και κατά της Εκκλησίας Κανονικά του παραπτώματα, ως και δια να ρίξη βόρβορον
κατά των τιμίων αγωνιστών…».
Κύριε Ανδρεόπουλε, για να μην σας φέρω σε δύσκολη θέση, εγώ απέφευγα να
αναφερθώ σ’ αυτά. Αφού όμως με προκαλείτε, αναγκάστηκα να φέρω στην μνήμη σας
ένα ελάχιστο δείγμα του τεράστιου όγκου που έχει γραφεί εκθειάζοντας τον
Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Κοτσώνη, που κι εσείς, τα βρήκατε μπροστά σας ερευνώντας,
και αντί να τα αντιπαραβάλετε με τα αντίστοιχα παραποιημένα και ψευδή στοιχεία
και να τα δημοσιοποιήσετε ώστε κάθε καλόπιστος αναγνώστης να τα συγκρίνει,
εσείς σκάψατε λάκκο και τα θάψατε!
Βέβαια, εάν γράφατε αυτά, δεν γνωρίζω εάν το σύστημα σας “βράβευε”
ως δόκτορα και εάν σας προήγαγε σε αναμορφωτή-επιμορφωτή. Πάντως με τέτοια “περισπούδαστα”
έργα, δεσποτάδες έχουν γίνει πολλοί!!!
Η συστηματική σας τακτική του αποπροσανατολισμού του θέματος είναι
μέθοδος γνωστή.
1) Κύριε Ανδρέοπουλε, κάποια στιγμή οι μάσκες πέφτουν, και τότε
αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο του καθενός μας. Και σας, χωρίς να το
καταλάβετε, έπεσε η μάσκα και φάνηκε καθαρά η οικουμενιστική σας αγάπη.
“Τί θάλεγε – με ρωτάτε – ο Ιερώνυμος
Κοτσώνης για τα «αντιοικουμενιστικά» λιβελλογραφήματά μου εναντίον του Π.Σ.Ε.
και του διαχριστιανικού διαλόγου…»; Θα έλεγε, κ. Ανδρεόπουλε, αυτό που είπε η
Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία τον Αύγουστο του 1971 – επί αρχιεπισκοπίας του –
τονίζοντας ευθαρσώς ενώπιον όλων των μελών του Π.Σ.Ε. ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία
είναι η μόνη «μία, αγία, καθολική και αποστολική» Εκκλησία του Χριστού (βλ.
«Αγώνας» φυλ. 237 ολοσέλιδο άρθρο σελ. 14), και όχι αυτό που εσείς και η παρέα
σας προσπαθείτε να μας επιβάλετε (τον άθεο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ)”.
2) “Ταπεινέ”, κύριε καθηγητά, φαίνεται ότι πιεσθήκατε πολύ να πλήξετε
εμένα και τους Αγωνιζομένους για να στρέψετε την προσοχή σε προσωπικά θέματα,
ενώ εγώ σας έχω επισημάνει τις ανακρίβειες, τις παραποιήσεις και τις
διαστρεβλώσεις που περιλαμβάνει το “επιστημονικό” σας σύγγραμμα.
Σας μιλώ με κάθε ειλικρίνεια, ότι θα σιωπούσα στα προσωπικά, αλλά είμαι
σίγουρος ότι αυτό θα το παίρνατε ως αδυναμία γι’ αυτό μονολεκτικά σας απαντώ:
Μας ρωτάτε γιατί δεν γράψαμε τίποτα – ή κάτι ξεκάρφωτο – γι’ αυτούς τους
«αγωνιζόμενους» δόκτορες, τρανούς θεολόγους, συναγωνιστές μας που μας γύρισαν την πλάτη.
Κι απαντώ: Εν μέρει έχετε δίκαιο. Αυτοί έγραψαν μόνοι τη δική τους σελίδα,
διότι, σαν αγωνιζόμενοι, ούτε μεγάλοι θα γίνονταν αν δεν φιλούσαν
πατριαρχικά και δεσποτικά χέρια ούτε βραβεία δόκτορα θάπαιρναν ποτέ.
Το ότι μας γύρισαν την πλάτη είναι γνωστό, και νομίζω ότι εσείς τα
γνωρίζετε πολύ καλά σαν εντόπιος δημοσιογράφος “Ου πας ο λέγων μοι Κύριε. Κύριε
εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των ουρανών”. Δοκιμάσθηκαν ως χρυσός εν
χονευτηρίω αλλά δεν άντεξαν και αποδείχθηκαν κάλπικοι αγαπήσαντες μάλλον τον
κόσμον ή τον Χριστόν. Πολλοί γαρ οι κλητοί ολίγοι δε οι εκλεκτοί.
Θα σας παρακαλούσα όμως να φυλλομετρήσουμε μαζί τα πρωτοσέλιδα του
τοπικού τύπου εκείνης της εποχής που διαμόρφωνε, παραπληροφορώντας με κακία,
εμπάθεια και δαιμονική μαεστρία, ένα κλίμα πολεμικό ώστε οι δυνάμεις καταστολής
να συλλαμβάνουν τους εν Χριστώ Αγωνιζόμενους για ψύλλου πήδημα, ανέντιμα και
αναίτια σαν “βάρβαρους εισβολείς”, γιατί υπερασπίζονταν τον άκακο και διωκόμενο
Θεολόγο.
Θα θυμάσθε που χαιρέκακα έγραφαν: «Οι αγωνιζόμενοι στα δικαστήρια!». Κι
όλα αυτά με χαλκευμένες κατηγορίες εναντίον αθώων Αγωνιζόμενων, έντιμων,
πολυτέκνων, εγγραμμάτων και βιοπαλαιστών, που την επομένη της αθώωσής τους
τσιμουδιά επειδή δεν ήξεραν πώς να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Μήπως θυμάστε, τους “καταδότες” των Αγωνιζόμενων σε υπηρεσίες ή στην
εκπαίδευση, που απειλούνταν από τους προϊσταμένους με μεταθέσεις ή απολύσεις αν
δεν εγκατέλειπαν τον Αγώνα;
Μήπως διέφυγε της προσοχής σας ο ανελέητος, ασφυκτικός τραπεζικός
οικονομικός πόλεμος σε βάρος Αγωνιζόμενων, επιχειρηματιών, αλλά και άλλες
απόπειρες;
Εγώ λέγω… ΜΗΠΩΣ! Μήπως όμως έφταιγαν και άλλα ώστε πολλοί αηδιασμένοι ή
φοβισμένοι αναγκάσθηκαν να μας γυρίσουν την πλάτη;
Αλλά, παρ’ όλα αυτά – νομίζω το γνωρίζεις – ότι και σήμερα
υπάρχουν αμέτρητοι πιστοί που βρίσκονται στο πλευρό μας σωματικά ή πνευματικά (ή κα τα δύο) ενισχύοντας και εμψυχώνοντάς μας κι ας
παραβλέπουν οι περί των ΜΜΕ την παρουσία
μας και τον Αγώνα για μια καθαρή Εκκλησία και Πολιτεία.
3) “Για τα βραβεία που έδωσε το Βατικάνειο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο της
Ρώμης σε κάποιους (κι από τα μέρη μας…)” με ρωτάτε αν το
πληροφορήθηκα, και γιατί δεν έγραψα κάτι.
Έχετε δίκαιο, αλλά με μια τεράστια διαφορά. Τα “βραβεία” του “Πάπα της
Ρώμης και του Βατικανού” αφορούν τους ίδιους και μόνο. Όπως και σεις εάν
θελήσετε να γίνετε Μουφτής θα αφορά εσάς και την επιλογή σας προσωπικά.
Εμείς, κ. Ανδρεόπουλε, σας ελέγχουμε και γράφουμε και θα ξαναγράψουμε με
κάθε λεπτομέρεια – όσο είναι δυνατόν – για την
διαστρεβλωμένη και παραποιημένη εικόνα που παρουσιάζεται μέσα από το
“επιστημονικό” σας επίτευγμα το οποίο το αφήνετε σαν παρακαταθήκη – ενώ δεν αφορά προσωπικά εσάς – στις επόμενες
γενιές γι’ αυτό δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Και ο παραλληλισμός σας είναι
όντως άστοχος.
4) Για το εξιδιασμένο ενδιαφέρον μου προς τον Ιερώνυμο (Α΄) με
παρατηρείτε υπενθυμίζοντάς με πως “άλλοι τον είχαν μηνύσει – και πρέπει να το
γνωρίζω καλά, πολύ καλά – στην Ιερά Σύνοδο” «επί αιρέσει» (!!!) και «επί
προτεσταντισμώ» (!!!), κατηγορίες τα μάλα (τρισ-) χειρότερες για ορθόδοξο
κληρικό… Υπάρχει πολύ υλικό για τους (σκληρούς) πολεμίους του αρχιμανδρίτου και
μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου οι οποίοι στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως
“μεταμορφώθησαν” σε (ακραιφνείς) υποστηρικτές του…”.
Την απάντηση κ. Ανδρεόπουλε την δώσατε ο ίδιος χωρίς να το καταλάβατε
διότι, οι “κληρικοί και θεολόγοι από συγκεκριμένους συλλόγους και θρησκευτικά
σωματεία” (όχι από Αδελφότητες Θεολόγων)
κατάλαβαν το λάθος που έκαναν, μετανόησαν και έγιναν υποστηρικτές του.
Αυτό είναι το μεγαλείο της Ορθόδοξης πίστης.
Μήπως θα πρέπει, λέω, μηπως
να καταγγείλετε και τον Απόστολο Παύλο που από διώκτης έγινε υποστηρικτής και
κήρυκας του Χριστού;
Αυτό ήταν από τα πετυχημένα επιχειρήματά σας κ. Ανδρεόπουλε για να με
εξοβελίσης!
5) «Θα πρέπει εγώ και οι συνεργάτες μου – μας
γράφετε – «να εντρεπόμαστε», όπως συνήθιζε να λέει για τους κατηγόρους του ο
μακαριστός Αρχιεπ. Ιερώνυμος Α΄ (Κοτσώνης). Η υπό τον τίτλο “Σχέσεις Εκκλησίας
και Πολιτείας στην Ελλάδα κατά την Επταετία (1967-1974)” διατριβή μου
αποτελείται εκ 465 σελίδων και εκ 199.327 λέξεων και όχι από 380 που εμείς
αναφέραμε στο δημοσίευμά μας “Αγώνας” (φ. 243)».
Κύριε Ανδρεόπουλε, εμείς να “εντρεπόμαστε” ή εσείς; Διότι το βιβλίο σας κράζει
και όποιος το πάρει στα χέρια του και το φυλλομετρήσει θα δει ότι αποτελείται
από 371 σελίδες, το δε υπόλοιπο είναι εξώφυλλα, τίτλοι, αφιέρωση, εκδοτικός
οίκος, λευκές σελίδες, περιεχόμενα, βιβλιογραφία, ευρετήριο, διαφήμιση… Αλλά
και με όλα αυτά ανέρχεται στις 424 σελίδες και όχι 465 που ψευδώς αναφέρετε.
Και γι’ αυτό θα πρέπει να “εντρεπόμεθα”;;; Φθάνει πια!
6) Εκείνο που με εξέπληξε ήταν που μου ζητάτε έμμεσα να απολογηθώ εγώ
για την Επταετία από την οποία διώχθηκα, όπως θα έπρεπε να γνωρίζετε σαν δημοσιογράφος.
«Πέρασαν, κ. Τασιόπουλε, οι καιροί που ίσχυαν – ως π.χ. επί Επταετίας –
τα κριτήρια των “υγιών κοινωνικών φρονημάτων” και της “νομιμοφροσύνης” για να
γίνεις Επιμορφωτής / Σύμβουλος, κ.ο.κ….».
Ίσως δεν θάπρεπε καν να απαντήσω διότι δεν με αφορά το θέμα. Όμως για να μην το
θεωρήσετε υπεκφυγή γι’ αυτό σας απαντώ:
Τα “υγιή κοινωνικά φρονήματα” στην Επταετία ήταν σαν την ανύπαρκτη
“Εθνικόφρονα νύμφη” των στρατιωτικών που δημοσιεύατε στον τύπο και το
μεταφέρετε στο βιβλίο σας. Εσείς πρέπει να εξηγήσετε, πως φεύγοντας η επταετής
δικτατορία σε όλες τις υπηρεσίες βρέθηκαν “αντιστασιακοί” και “δημοκράτες” ενώ
οι “νομιμόφρονες” με τα “υγιή κοινωνικά φρονήματα” δεν ξεπερνούσαν σε ποσοστό
ούτε τα δάκτυλα του ενός χεριού;
Και με προτρέπετε μάλιστα να μην “αγχώνομαι και ανησυχώ” γιατί απλός
δάσκαλος θρησκευτικών είσαστε και μάλιστα «εν εξορία» εδώ και μία 7ετία, και
μακριά από το σπίτι σας 250 χιλ.
Κύριε Ανδρεόπουλε, λυπάμαι αν εγώ είμαι η αιτία που γίνατε δάσκαλος
(καθηγητής) θρησκευτικών και σας έστειλαν 250 χιλ. μακριά, αλλά δεν σας
πειράζει όπως φαίνεται το ότι, άλλοι συνάδελφοί/σες σας στάλθηκαν Σαμοθράκη,
Φλώρινα, παράλια Τουρκίας… (500 χιλ. πάνω-κάτω) και μάλιστα μάνες πολύτεκνες
που έβλεπαν τις οικογένειές τους κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, και δεν παραπονούνταν!
Και για να μην “αγχώνομαι” και “ανησυχώ” – όπως φοβάστε – λέω, μήπως πρέπει να παρακαλέσουμε το
φίλο σας κ. Αντ. Γιαγκάτζογλου, που τον φέρνατε και στην πόλη μας και ο οποίος
τυγχάνει να είναι σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας για τα νέα μοντέρνα, άθρησκα
θρησκευτικά στα σχολεία, Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, συνεργάτης του
Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄, πρωτεργάτης του Συνδέσμου “ΚΑΙΡΟΣ” και τελευταία
καθηγητής της Δογματικής στο Παν. Αθηνών, να σας βρει “κάποια στιγμή μια θέση
στο Ν. Λάρισας – ή έστω στα πέριξ αυτού – και να μην βρίσκεται «εξόριστος» η
αναξιότητάς σας στη Λαμία”;
Κύριε Ανδρεόπουλε, με αδυσώπητο πάθος – και δεν
είσθε ο μόνος – έχετε επιδοθεί σε πολυετή πόλεμο εξαφάνισης αυτού του αγνού,
αψεγάδιαστου αρχιερέως Ιερωνύμου Α΄ Κοτσώνη, αραδιάζοντας παραπλανητικά στοιχεία
που είναι τόσο χονδρά ώστε να σας προδίδουν. Και για να στηρίξετε όλο αυτό το
σύγγραμμα το στήσατε πάνω στο παραμύθι “αντικανονικός”. Κι ενώ η αλήθεια
είναι άλλη, και την γνωρίζετε, δεν τολμάτε να την ομολογήσετε. Γι’ αυτό κι
εμείς θα αναφερθούμε σε τρεις μόνο περιπτώσεις – από τις πολλές – για να μάθει ο κάθε καλοπροαίρετος
αναγνώστης, γιατί επιδόθηκαν με τόση μανία να εξαφανίσουν, εάν είναι δυνατόν,
το όνομά του θυμίζοντάς μας τους εβραίους που πλήρωσαν τους στρατιώτες να πούνε
ότι δεν αναστήθηκε ο Χριστός αλλ’ ήρθαν οι μαθητές και έκλεψαν το σώμα (Ματθ.
28, 12-14).
α) Πολέμησε τη μασονία, ανανεώνοντας, με απόφαση της Ιεραρχίας, την
καταδικαστική απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (12-10-1933).
Ασφαλώς κάπου θα σκοντάψατε σκάβοντας τα πρακτικά της Ιεραρχίας, κ.
Ανδρεόπουλε, διότι εκεί είναι καταγεγραμμένη και η αντίδραση του Σεραφείμ Τίκα,
μητροπολίτη τότε Ιωαννίνων, ο οποίος “ταύρος ωρυόμενος” ζητούσε να αποσυρθεί το
θέμα διότι – έλεγε – δεν συμφέρει στην Εκκλησία! Γι’ αυτά εσείς κ. Ανδρεόπουλε
μούγκα!.
β) Επέβαλε την κάθαρση στην Εκκλησία. Πήρε το νυστέρι του χειρούργου, και
άρχισε να καθαρίζει τη σαπίλα στο χώρο της Εκκλησίας. Περί τους 300 καταδίκασαν
τα Εκκλησιαστικά δικαστήρια “δι’ ακατανομάστους πράξεις”.[4] Με την παραίτηση
όμως του Ιερωνύμου και αναλαμβάνοντας ο Σεραφείμ Τίκας, όλους αυτούς τους
επανέφερε παρουσιάζοντάς τους ως “διωκόμενους μάρτυρες” και πολλούς τους
στεφάνωσε με δεσποτικές μίτρες. Και ήρθαν στη μνήμη μου τα λόγια του μακαριστού
Αρχιεπ. Σπυρίδωνα που έλεγε: «Σ’ όλη μου τη ζωή πάλεψα με πολλούς αλλά δεν
φοβήθηκα ποτέ μου κανέναν. Τους π…. όμως τους φοβήθηκα». Γι’ αυτά μούγκα κ.
Ανδρεόπουλε!
γ) Κατάρτισε το κτηματολόγιο. Μ’ αυτό τακτοποίησε τα χιλιάδες ακίνητα
της Εκκλησίας. Ήταν ένα επίτευγμα πρωτόγνωρο για την εποχή του, ακόμα και για
σήμερα. Εκεί βγήκαν στην επιφάνεια οι εκατοντάδες καταπατητές σε διάφορα μέρη της
Ελλάδος αλλά προ πάντων στον όγκο της Πεντέλης, στα παράλια της Βουλιαγμένης,
Εκάλη, Ν. Πολιτεία, Ν. Μάκρη, τα “φτωχαδάκια” (τ. υπουργοί, βουλευτές,
βιομήχανοι, μεγαλοεκδότες, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, δικαστικοί…). Σε
πρώτη δόση έστειλε εκατόν εξήντα (160) στην Δικαιοσύνη.
Στην πορεία των ανακρίσεων, επειδή συγκεντρώθηκε τεράστιος όγκος
στοιχείων, τρεις ανακριτές παραιτήθηκαν με διάφορες δικαιολογίες, ο τέταρτος
συνθλιβόμενος από τις ισχυρές πιέσεις που δέχθηκε, παραιτούμενος ομολόγησε:
«Οι τρεις προηγούμενοι ανακριτές έδωσαν πάσα το φάκελο σε μένα. Να ξεδιαλύνω
εγώ την υπόθεση, για να βρω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου δολοφονημένα».
Ο Ιερώνυμος ήταν ανυποχώρητος στις πιέσεις, δηλώνοντας προς κάθε
κατεύθυνση: «Εγώ νεκροθάφτης της Εκκλησιαστικής περιουσίας δεν εφιλοδόξουν να
γίνω».
Απολαύστε την συνέχεια. Ο Ιερώνυμος αηδιασμένος για την όλη κατάσταση
παραιτήθηκε (πρωτοφανές για αρχιεπίσκοπο να
παραιτηθή και το υπόλοιπο της ζωής του να εκτελεί καθήκοντα ενός απλού ιερέα σε
μικρό χωριό και η ταφή του να είναι απλού μοναχού, από έναν μόνο ιερέα χωρίς
λόγους και τυμπανοκρουσίες!). Γενόμενος ο Σεραφείμ Αρχιεπίσκοπος, το κτηματολόγιο
εξαφανίστηκε (μάλλον το κατέστρεψε). Για το
συγκεντρωμένο ανακριτικό υλικό διαβάζουμε στις εφημερίδες εκείνων των ημερών με
ψιλά γράμματα δύο αράδες: «Όλο το ανακριτικό
υλικό, από ΛΑΘΟΣ, πολτοποιήθηκε!».
Και τι έγινε η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία; Διαβάστε ένα μικρό – από τα πολλά – απόσπασμα στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ»:
«ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΑ τσακάλια και κοράκια άγρια και πεινασμένα είναι έτοιμα… να
κατασπαράξουν τεράστιες οικοπεδικές εκτάσεις, που έχουν πελώρια αξία… Η
Εκκλησία της Ελλάδος αποτελεί σήμερα ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου επικρατεί
χάος και αναρχία και ο καθένας “άγιος” ξεπουλάει ό,τι θέλει και όσο θέλει…» (βλ. “Αγώνας”,
Αυγ. 2016, σελ. 14).
Γι’ αυτά μούγκα κ. Ανδρεόπουλε!
Για όλα αυτά κ. Ανδρεόπουλε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πολεμήθηκε, και
πολεμείται μέχρι σήμερα, με αλλεπάλληλα κύματα επιθέσεων όπως το δικό σας
τελευταία.
Είναι βέβαιο ότι εάν έμενε αδρανής, εάν μοίραζε το ιερό χρήμα της
Εκκλησίας στην προβολή, αν περιέφερε το αξίωμά του εισπράττοντας τιμές και
πλούτη, αν γύριζε από πανηγύρι σε πανηγύρι και από συλλείτουργο σε συλλείτουργο
δείχνοντας τον Χριστοδούλειο πλούτο, αν ικανοποιούσε τις επιθυμίες του
κατεστημένου, αν δεν έβαζε το δάκτυλο στις πληγές και δεν ενοχλούσε τους
κρατούντες, δεν θα δοκίμαζε το πικρό ποτήρι του διωγμού. Όμως τότε θα ήταν απλά
ένας αρχιεπίσκοπος που πέθανε και ετάφη, και όχι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος
Κοτσώνης, ένας γνήσιος πατέρας και ποιμένας της Εκκλησίας, που οι διάδοχες γενιές – όταν οι καιροί θα περάσουν, και τα πάθη θα σβήσουν – θα καθηλώσουν
το βλέμμα στη μορφή του· θα σκύψουν ευλαβικά στην μεγάλη προσφορά, και θα
καυχηθούν “εν Κυρίω” ότι στη δύση του εικοστού αιώνα έλαμψε στο τιμόνι της
Ελλαδικής Εκκλησίας ένα μεγάλο πατερικό αστέρι.
Κύριε Ανδρεόπουλε, όσο είναι ακόμα νωρίς!!!
Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, δεν πιάνεται. Οι γενεές θα αλλάξουν. Οι ήρωες
των διαφόρων γεγονότων και εκτροπών θα βρίσκονται μέσα στο σκοτάδι των μνημάτων
και θα έχουν λησμονηθεί. Τα γεγονότα θα περάσουν στην αρχειοθήκη του
παρελθόντος. Μην ξεχνάτε όμως ότι τα ψεύτικα κείμενα θα μείνουν στα ράφια των
βιβλιοθηκών, σκονισμένα και ίσως ξεθωριασμένα, αλλά πάντως με αναλλοίωτες τις
γραφές και με ζωηρές τις προκλήσεις.
Οι αυριανοί επιστήμονες του θεολογικού λόγου και όχι μόνο, που θα ανασύρουν
τα βιβλία και θα θελήσουν να αναδιφήσουν την επίμαχη περίοδο, θα βρεθούν
μπροστά σε τεράστιο όγκο ψεύδους, διαστροφικής επιχειρηματολογίας, παράτολμης
πλαστογραφίας, και μιας ανέντιμης γραφίδος υποδουλωμένης στην σκοπιμότητα. Τότε
έντρομοι θα πετάξουν όλο αυτό το υλικό στον κάλαθο των αχρήστων.
Και τότε πλέον θα είναι αργά διότι θα έχουν ψάλλει το Τροπάριο “εις ήχον φάλτσον”.
ΤΡΙΑΝΤ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΤΗΣ – ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
ΕΦΗΜ. «ΑΓΩΝΑΣ»
ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ
ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛ.
ΙΣΤΟΡΙΑΣ
[1] Αριστίνδην
Σύνοδοι (συνοπτικά): 1) Το 1827 από 4μελή Α.Σ.. 2) Το 1832 από 5μελή. 3) Το
1852 από 5μελή. 4) Το 1917 από 4μελή. 5) Το 1920 5μελή. 6) Το 1922 5μελή, η
οποία μέσα στη νύχτα συνεδρίασε προεδρεύοντος του Θεσσαλιώτιδος Ευθυμίου,
αγνοώντας τον κανονικό Αρχιεπίσκοπο Θεόκλητο, και προέβη στην εκλογή 8
μητροπολιτών μεταξύ των οποίων, τον μετέπειτα Πατριάρχη Αθηναγόρα, τον μετά
Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, τον Κυθήρων, τον Λαρίσης και μετά Αρχιεπίσκοπο Δωρόθεο,
τον Παντελεήμονα Φωστίνης (γέροντας και χειροτονία του κανονολόγου Κορινθιας
Παντελεήμονα) κ.α. 7) Το 1923 από 5μελή που εκθρόνισε τον κανονικό Θεόκλητο Α΄
και τοποθέτησε με 3 μόνο ψήφους τον Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο
Αρχιεπίσκοπο. 8) Το 1925 7μελή υπό του Χρυσοστόμου. 9) Το 1941 16μελή που εκθρόνισε
τον Χρύσανθο γιατί αρνήθηκε να ορκίση την κατοχική κυβέρνηση και τοποθέτησε τον
Δαμασκηνό. 10) Το 1945 12μελής Αριστίνδην και προέβη στην εκλογήν μητροπολιτών.
[2] Ο Αρχιεπίσκοπος
Χρύσανθος, για την καραμέλα τον “κατ’ οικονομία”, αγανακτισμένος δήλωσε:
«Αφήνομεν εις τον Θεόν και την ιστορίαν να αποφανθούν πού και πώς εφαρμόζεται η
αρχή της οικονομίας».
[3] Ήταν η εποχή που
αποφάσισε παρά τα γεράματά του να περιοδεύση την επαρχία.
Πήρε το
μπαστούνι και έσυρε τα βήματά του σε μητροπόλεις που οι επίσκοποί των, τον
είχαν πολεμήσει και τον είχαν πικράνει, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο
στην περίοδο της Αρχιερατείας του. Θέλησε να επικοινωνήσει μαζί τους, αδελφός
προς αδελφό, χωρίς την υπεροχή του Αρχιεπισκόπου αλλά ως απλός λειτουργός.
Δίχως να θυμηθούν τα περασμένα, δίχως να διατυπώση κάποιο παράπονο.
Δεν
άφησε καμιά πόρτα που να μην χτυπήση. Έτσι βρέθηκε στην Φλώρινα και στην
Κόρινθο, και όχι όπως ψευδέστατα το περιγράφετε κ. Ανδρεόπουλε!
Υπάρχει
παρόμοια περίπτωση στα 2000 χρόνια της Εκκλησίας αρχιεπίσκοπος να πάει μόνος
και να συγχωρεθεί; Εδώ είναι το πνευματικό μεγαλείο του ανδρός!
[4] Σκάβοντας, κ.
Ανδρεόπουλε, νομίζω θα βρήκατε τη μεγάλη σύγκρουση (15-1-1968) που έγινε μεταξύ
Ιερωνύμου και δικτατόρων, όταν απαίτησαν την απομάκρυνση ένδεκα (11)
μητροπολιτών για τα αριστερά τους φρονήματα. Και ο Ιερώνυμος αρνούμενος να το
πράξει, δέχθηκε το σφυροκόπημα των δικτατόρων και όλων των τότε εφημερίδων.
