Ναι, κάποτε είχε και τέτοιους, Αγίους μητροπολίτες η Θεσσαλονίκη.
Ένας αφανής Άγιος...παραμένει και ως κεκοιμημένος, αυτό που ήταν και ως τέως Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης:
αφανής, ταπεινός, εργατικός Ικέτης προς Κύριον για την Ανθρωπότητα.
Τα θαύματα που ενεργεί δεν διατυμπανίζονται, γιατί κι οι άνθρωποι που τον περιστοίχιζαν ήταν ταπεινοί εργάτες, στρατιώτες Χριστού και όχι συνταγματάρχες, μέραρχοι και όμοια, δεν κοιτούν να δημοσιοποιήσουν κάθε τι που καθαρά δείχνει πως υπάρχει και ζει στην ζωή μας.
Οφείλω τόσα σ'αυτόν, τόσες φορές βρέθηκε κοντά μου, κι όχι μόνον σε μένα... ωστόσο η Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε καν την απαισίου ονόματος και ύφους Πλατεία Εμπορίου να την μετονομάσει σε πλατεία πατρός Λεωνίδου των Θεσσαλονικέων.
Όσο περισσότερη αδικία όμως εδώ, τόσο περισσότερη χαρά, αγαλλίαση και μακαριότητα κοντά σ' Εκείνον, στον Οποίο ο ίδιος αφιέρωσε όλη του την ζωή, χωρίς ποτέ να καλοφάει και να καλοπιεί, όσο κι αν οι κατήγοροι του διαρκώς αναμασούν.
Μοίραζε την σύνταξη του στα τρία:
ένα μέρος της έπαιρνα εγώ για να σπουδάζω, οι άλλοι λόγοι, παρόμοιοι.
Και η "Βίλλα"; Καλυβάκι χωριάτικο με 20 τετραγωνικά το πολύ, μια σομπίτσα, Εικόνα, πολλά βιβλία.
Καλυβάκι, όμοιο με παλάτι της Βασιλείας του Αγαπημένου του.
Γεμάτο από δάκρυα, εξομολογημένες ανομίες,
θλίψη κι απελπισία.
Αλλά και χαρά.
Και πολλή, άπειρη Ευλογία.
Ένας χώρος από τον οποίο δεν ήθελες να φύγεις ποτέ!
Ένα ανεξιχνίαστο Άρωμα, ένα υπέρλαμπρο Φως, ο Άνθρωπος μέσα στην Αγιότητα, μέσα στο Πρόσωπο του Χριστού. Στου Πανοράματος την "Βίλλα".
Με την ξυλόσομπα και την καραμελίτσα για κατευόδιο ή το λουκουμάκι για παρηγοριά....
σχόλιο αναγνώστη σε παλαιότερη ανάρτησή μας εδώ
όπως ξαναγράψαμε, χρειάστηκε να έρθει δικτατορία στην Ελλάδα
για να αναλάβουν επισκοπικούς θρόνους άξιοι και ευλαβείς ποιμένες.
για να αναλάβουν επισκοπικούς θρόνους άξιοι και ευλαβείς ποιμένες.
