Έως πότε αμετανόητοι;

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

Συνεχή τα χτυπήματα, απανωτά τα σημάδια. Ιστορικές μονές και θαυματουργές εικόνες αιώνων χάνονται μέσα στις φλόγες, άλλες εικόνες αναβλύζουν εδώ και εβδομάδες ποταμούς δακρύων, τώρα ένας σεισμός καταστρέφει τμήμα ενός μεγάλου ναού. Σημάδια που θα μπορούσαν φυσικά να συνοδεύονται και από πολύ μεγαλύτερες καταστροφές, τρομακτικούς ολέθρους, γεγονότα πολύνεκρα. Ευτυχώς δεν συνοδεύονται, συνάμα όμως – ακόμη κι έτσι – παραμένουν γεγονότα εύγλωττα και τόσο χαρακτηριστικά. Άξιο ευγνωμοσύνης το πρώτο και συνάμα άξιο προβληματισμού το δεύτερο.

Μια ιεραρχία που δρα ως πέμπτη φάλαγγα…

Μια ιεραρχία που δρα ως πέμπτη φάλαγγα…

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

      Όπως ακριβώς αναμενόταν και πάρα πολλοί το γράφαμε και το λέγαμε ήδη από τον Μάιο (άλλωστε δεν χρειαζόταν δα και ιδιαίτερο…προορατικό χάρισμα), μετά τους κατ' οίκον εγκλεισμούς και τους κλειδαμπαρωμένους ναούς της περασμένης άνοιξης και μετά την (αναγκαία για τα πειραματόζωα του νεοταξικού πειράματος) δίμηνη χαλάρωση των μέτρων (που συνέχισε πάντως τη βεβήλωση της πίστης μας με την αποστειρωτική υστερία μέσα στους ναούς και τη συζήτηση περί της Θείας Κοινωνίας), ήταν θέμα χρόνου ώστε το αντίχριστο καθεστώς να περάσει και στο επόμενο χτύπημα.

Νεκτάριος Δαπέργολας: Καμία ὑπακοή στούς διαστρεβλωτές!

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ἡ ἀνακοίνωση ποὺ ἐξέδωσε πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο σὲ σχέση μὲ τὸν τρόπο μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ ὅπου, ἀφοῦ προηγοῦνται πάλι μερικὰ κιλὰ στάχτης στὰ μάτια (ὅπως καὶ στὴν πρὸ 3-4 ἑβδομάδων ἐπιστολὴ πρὸς τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες) μὲ βαρύγδουπες δῆθεν διαβεβαιώσεις γιὰ τὸ πόσο σοβαρὰ καὶ ἀδιαπραγμάτευτα ἀντιμετωπίζεται τὸ ζήτημα, στὴν τρίτη καὶ τελευταία παράγραφο φτάνουμε καὶ στὴν οὐσία: ἐκεῖ πλέον δικαιώνονται ἐμμέσως πλὴν σαφῶς οἱ...παρεκκλίσεις (γιὰ νὰ τὸ θέσω κομψὰ) ποὺ εἴδαμε στοὺς ὀρθόδοξους ναοὺς τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς (μὲ τὶς μάσκες τῶν ἱερέων, τὰ κουταλάκια μιᾶς χρήσεως ἢ καὶ τὴν πλήρη ἀπαγόρευση προσέλευσης τῶν πιστῶν στὸ Μυστήριο), μὲ ἄλλοθι τὰ «ἀνακύψαντα ἐκ τῶν τοπικῶν νόμων τῆς Πολιτείας προβλήματα».

Της Εξόδου το Ανάγνωσμα…

Της Εξόδου το Ανάγνωσμα…

του Νεκτάριου Δαπέργολα

      Μόλις πέρασε η πιο παράξενη, η πιο θλιμμένη, η πιο σκοτεινή 25^η Μαρτίου της Νεότερης Ιστορίας μας. Το πρωί πάλι χτύπησαν οι καμπάνες, αλλά ήταν κούφιος ο ήχος τους. Γιατί οι καμπάνες είναι για να καλούν στη λατρεία - και η λατρεία δεν έγινε, γιατί έχει απαγορευθεί.

      Δεν την ψάλλαμε την Παναγιά μας στη μεγάλη της γιορτή με το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας μας, παρά μόνο μες στα σπίτια μας (ή ίσως κάποιοι, όσοι μπόρεσαν, σε κατοχικά υπόγεια, κρυπτοχριστιανικά).

      Αλλά ούτε και την άλλη μεγάλη γιορτή της πατρίδας δεν την τιμήσαμε, σχεδόν άπαντες σε κατ’ οίκον περιορισμό, χωρίς παρελάσεις κι άλλες εκδηλώσεις, με μόνο τον φόβο να κυκλοφοράει πανσθενής στους έρημους δρόμους.

      Κι αν ήταν όμως σκοτεινή και παράξενη, αυτή η μέρα παραμένει μεγάλη. Και βέβαια αυτήν ειδικά τη φετινή δεν ήταν δυνατό να την τιμήσουμε με τις συνήθεις ευχές για «χρόνια πολλά». Γι’αυτό και δεν είπαμε «χρόνια πολλά». Δεν έπρεπε να πούμε.

Απέναντι στα στίφη της Ασίας…

Καστανιές Έβρου

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Νά ’ναι άραγε τα στίφη των Μήδων που κάνουν απόβαση στον Μαραθώνα ή που συνωθούνται μερικά χρόνια αργότερα στα στενά των Θερμοπυλών;
Νά ’ναι κάποια από τις αναρίθμητες ορδές βαρβάρων που σκάζουν σαν αφρισμένα κύματα πάνω στα τείχη της Βασιλεύουσας επί αιώνες;

Μήπως τα κραταιά φουσάτα των Αγαρηνών, που η μάνητα του «ιερού πολέμου» τους και τα όνειρά τους για παγκόσμια παντοκρατορία, τόσες και τόσες φορές μέχρι τον 10ο αιώνα θα πνιγούν μέσα στον Βόσπορο ή θα συντριβούν στα πεδία των μαχών από τους αμύντορες της Ανατολίας;
Μήπως είναι οι ορδές των Σελτζούκων που πλημμυρίζουν τη Μικρασία μετά το καταραμένο Ματζικέρτ, μέχρι και πάλι η Ρωμανία να κατορθώσει ν’ ανασυνταχθεί και να τους κρατήσει μακριά από τα ευρωπαϊκά εδάφη της για σχεδόν τρακόσια ακόμη χρόνια;
Μήπως τα αφιονισμένα στίφη των Οσμανλήδων, που τελικά θα διαβούν πάνω από το κουφάρι της υπερχιλιόχρονης Αυτοκρατορίας, βυθίζοντας τη φωτεινή κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού στον ζόφο και τη βαρβαρότητα;

Η πατρίδα και πάλι σε αχαρτογράφητα εδάφη…

του Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ιστορίας

(Κάποιες σκέψεις μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 26^ης Μαΐου 2019)

του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

  Όσα είδαμε στις πρόσφατες εκλογές και το πολιτικό τοπίο που δείχνουν να διαμορφώνουν, προκάλεσαν ευφορία σε αρκετό κόσμο, που δοκίμασε συναισθήματα ανακούφισης και χαράς κυρίως λόγω της ήττας που υπέστη ο θεομάχος κι εθνοκτόνος πολιτικός εσμός που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία 4,5 χρόνια. Και δικαίως δοκίμασε τέτοια συναισθήματα, που εντάθηκαν μετά την ουσιαστική προκήρυξη πρόωρων εθνικών εκλογών σε ένα περίπου μήνα.  Αφού όμως πέρασε η πρώτη αίσθηση, είναι βέβαιο πως όλο και περισσότεροι Έλληνες (απ’ όσους τουλάχιστον μπορούν να σκεφτούν με νηφαλιότητα και στοιχειώδη πολιτική φρόνηση) άρχισαν να περνούν σε μία φάση νέου προβληματισμού. Του προβληματισμού για το τι ακριβώς μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτές τις επερχόμενες εκλογές και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό. Από τη μια ο συρφετός που ξεπούλησε και διέλυσε τη χώρα βρίσκεται ακόμη στο αδιανόητο 24%, αντί να έχει καταποντιστεί στα τάρταρα (και συνεπώς παραμένει ισχυρός). Από την άλλη ο συνοδοιπόρος του στο ξεπούλημα και τη νεοταξική αθλιότητα βρίσκεται στο 33,5 % και με σίγουρη έτι ανοδική τάση (αναβαθμισμένος, βέβαιος επόμενος κυβερνήτης και απολύτως έτοιμος να ολοκληρώσει τη δουλειά).

Νεκτάριος Δαπέργολας, «Ενός δε έστι χρεία»…

 

(Η ασθένεια, οι αντιδράσεις και ο μονόδρομος της θεραπείας)

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Τραγικές στιγμές περνά η πατρίδα μας και αυτή είναι μία κυρίαρχη διαπίστωση σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. Μια χώρα υπό πολιτική και πνευματική κατοχή, που καθημερινά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στον βούρκο της οικονομικής εξαθλίωσης, της κοινωνικής κατάρρευσης, της δημογραφικής αποσύνθεσης, της πολιτικής διαφθοράς, της πολιτιστικής ασυναρτησίας. Και κυρίως βέβαια στον βούρκο της βαθύτατης πνευματικής κρίσης, όπου πνίγεται στερημένη πια από τα βασικά δομικά στοιχεία της ταυτότητάς της, σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, αποξενωμένη απ’ όλες τις αξίες της, ιστορικά αμνησιακή και πνευματικά ευνουχισμένη.