ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤAI ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

 ΟΙ ΛΟΓΟΙ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ  ΔΙΚΑΙΟΥΝΤAI ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Η ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ  ΕΚΛΟΓΗΣ  ΤΟΥ  ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

ΚΑΙ  ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

  «Επίσκοπον χειροτονείσθαι τον εν πάσιν άμεμπτον, υπό παντός του λαού εκλελεγμένον, του οποίου ονομασθέντος και αρέσαντος συνελθών ο λαός άμα τω πρεσβυτερίω, και τοις παρούσιν επισκόποις εν ημέρα Κυριακή, ο πρόκριτος των λοιπών ερωτάτο το πρεσβυτέριον και τον λαόν, ει αυτός εστίν, όν αιτούνται άρχοντα .... Χειροτονία λαθραίως μη γινέσθω .... Φρουρός της Ορθοδόξου πίστεως είναι ο πιστός λαός του Θεού .... Οι γαρ δι’ αίρεσίν τινα εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται». (Απ. Δ/γαί, κεφ. Η΄ IV 1-24. ΒΕΠΕΣ τόμ. 2ος σελ.142-143 – Καν. 7ος Θεοφ. Αλ/νδρείας- Πράξ. 1,13-22 & 5,17. Απόφαση πέντε Πατριαρχών, Καν. 15ος Α/Β)

    Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται, ότι οι μοναδικοί υπεύθυνοι, έναντι της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Πίστεώς μας και της εκλογής του Ιερατείου της Εκκλησίας μας, είναι οι Πατριάρχες, οι Αρχιεπίσκοποι, και οι Επίσκοποι της Εκκλησίας Εκείνου, του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, «ήν περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου» (Πράξ. 20,28).

    Τούτο όμως, δεν είναι αληθές, γιατί η εκλογή των Επισκόπων, Πρεσβυτέρων και Διακόνων, ανήκει κατά πρώτον λόγον στους πιστούς. Οι Ταγοί της Εκκλησίας Εκείνου αναλαμβάνουν τα ανάλογα εκκλησιαστικά Διακονήματα ήτοι: Της σωστής μαθητείας και διδασκαλίας της παραληφθείσας ουράνιας διδασκαλίας Εκείνου και το να Βαπτίζουν και αγιάζουν όλους αυτούς που πιστεύουν, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, διδάσκοντες αυτούς πάντα τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν ... και ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Ματθ. 28,16-20 - Μαρκ. 16,16). Οι πιστοί παρακολουθούν, αδιαλείπτως τη λειτουργία των εκκλησιαστικών Διακονημάτων από το Ιερατείο που έχουν αποδεxτεί, και προστατεύουν, αν παραστεί ανάγκη, την ορθότητα της διδασκαλίας, της μαθητείας, και την εν γένει ζωή και πολιτεία του.

    Αυτός ο πιστός λαός του Θεού που ελέγχει και κρίνει τους Ταγούς της Εκκλησίας Εκείνου, σημαίνει ότι έχει μεγάλες ευθύνες έναντι της εκλογής και της εν γένει βιωτής και πολιτείας των Ταγών Της, ως προς την Ορθόδοξη πίστη. Αυτής ακριβώς της πίστης που μας έχει παραδοθεί από τους Αγίους Αποστόλους και τους διαδόχους των, και που την περιχαράκωσαν, οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας, με Οικουμενικές Συνόδους, και απαραχάρακτους Θείους και Ιερούς Κανόνες.

   Συνεπώς, «φύλακας της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ πίστεώς μας είναι ο πιστός λαός του Θεού, (Απόφαση των Πατριαρχών), και όχι οι προαναφερθέντες Ταγοί της Εκκλησίας, των οποίων απώτερος σκοπός είναι, το να Διακονούν, την Εκκλησία Εκείνου, αλλά να ελέγχονται, ανελλιπώς, προς τούτο από τον πιστό λαό του Θεού, στο «αν η Διακονία τους αυτή είναι η σωστή», ότε και, ανάλογα, είτε παραμένουν στην Εκκλησία με το «ΑΞΙΟΣ» είτε αν δεν εμφορούνται από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΡΟΝΗΜΑ εκβάλλονται δια του «ΑΝΑΞΙΟΣ» του πιστού λαού.

   Αυτός ο πιστός λαός του Θεού, λοιπόν, εκλέγει αυτούς τους Ταγούς της Εκκλησίας μας, αλλά για να εκλεγεί κάποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, θα πρέπει να ερευνηθεί, από τον πιστό λαό του Θεού: Η εντοπιότητά του, και η οικογένειά του. Η εν γένει ζωή και πολιτεία του, που θα εδράζεται: Στη σωστή πίστη. Στην «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν», στην τελεία γνώση και σωστή ερμηνεία και εφαρμογή, της Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως, στις διατάξεις των θείων και Ιερών Κανόνων, στη γνώση του Ψαλτήρα, και βεβαίως στην ηλικία, (μετά τα 50 και 30 έτη αντίστοιχα εκτός ειδικής εξαιρέσεως), ώστε τελικά αυτός που θα εκλεγεί από την «Ψήφω του λαού παντός, ... πάσης επιψηφιζομένης της πόλεως ... ψηφίσματι κοινώ πάντων κλήρου και λαού ... μαρτυρία πάντων σχεδόν των κληρικών, του συλλόγου των παλαιών Ιερέων και κρίση πάντων των αγαθών ανδρών», και δη ο Επίσκοπος, να είναι διδάσκαλος σε όλα.

   Ο πιστός λαός του Θεού εκλέγει τους Ταγούς της Εκκλησίας Εκείνου, όπως ακριβώς έγιναν οι εκλογές και χειροτονίες των: Μεγ. Αθανασίου, Νεκταρίου, ιερού Χρυσοστόμου, Ευσταθίου Αντιοχείας, Σισινίου, Ταρασίου, Γερμανού, και πολλών άλλων, ως τούτο μαρτυρείται από τα λυόμενα, του Αγ. Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, και της Εκκλησιαστικής ιστορίας των: Θεοδωρήτου και Σωκράτους. (ΘΗΕ. τόμ. 7ος σελ. 679-686).

    Προς τούτο αναφέρονται και περιπτώσεις, που επαληθεύουν του λόγου το αληθές, όπου Μητροπολίτες που εξελέγησαν εν αγνοία του πιστού λαού, δεν έγιναν αποδεκτοί από τους πιστούς των Επισκοπικών Επαρχιών, και αντ’ αυτών εξελέγησαν άλλοι με τη συμμετοχή στην εκλογή και του πιστού λαού. Ενδεικτική είναι η περίπτωση, που ο Πατριάρχης Σισίνιος εξέλεξε και χειροτόνησε τον Πρόκλον ως διάδοχον του Κυζίκου, χωρίς και τη γνώμη του εκεί πιστού λαού, και ο λαός δεν τον δέχτηκε, οπότε αναγκάστηκε ο Πατριάρχης, να χειροτονήσει αντ’ αυτού τον προταθέντα από τον πιστό λαό της Κηζίκου, τον Δαλμάτιον, ο δε Πρόκλος: «... δια τούτο έμενεν οικείας μεν εκκλησίας μη προεστώς, εν δε ταις εκκλησίαις Κωνσταντινουπόλεως κατά τας διδασκαλίας ανθών», (ΘΗΕ. ένθ’ αν.). Κάτι ανάλογο συμβαίνει, χρόνια τώρα, στη Μητρόπολη Λάρισας, για την τοποθέτηση εκεί Επισκόπου εν αγνοία τους και οι εκεί αγωνιζόμενοι πιστοί για την εφαρμογή της Κανονικής τάξης και πράξης ταλαιπωρούνται παντοιότροπα, από τον εκεί λαθραίως επιβάντα Επίσκοπο (Κανών Ζ΄ Θεοφίλου Αλεξανδρείας).

   Εκ των όσων, ακροθιγώς πως, εξετέθησαν αποδεικνύεται, περίτρανα, πόσο ισχυρή είναι η ψήφος του πιστού λαού του Θεού στην εκλογή του Επισκόπου, και γενικά, του Τιμίου Πρεσβυτερείου και της εν Χριστώ Διακονίας, μάλιστα δε είναι τόσο ισχυρή η γνώμη του πιστού λαού, ώστε να δύναται να εκλέξει Επίσκοπο, και αμύητο ακόμη στην Χριστιανική πίστη, όπως τούτο συνέβη με την εκλογή του Αμβροσίου Μεδιολάνων. (ΘΗΕ. ένθ’ αν.).

   Λοιπόν, αυτός ο πιστός λαός του Θεού θα είναι ο άμεσα υπεύθυνος και υπόλογος, «την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή» (Πράξ. 2,20), έναντι της καθαρότητας της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Πίστεως της Μιάς, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας μας, και της εκλογής του Ιερατείου Της, και θα δώσει λόγο, στο αν και κατά πόσον εκτέλεσε πιστά και στο ακέραιον τις υψηλές αυτές υποχρεώσεις του έναντι της         Ορθοδόξου πίστεως και της καθαρότητος του Ιερατείου, γιατί αυτός ο πιστός λαός «είναι ο μόνος φρουρός της Ορθοδόξου Πίστεώς μας».

    Ο Επίσκοπος λοιπόν, γίνεται δεκτός στην Επισκοπή ΜΟΝΟΝ με την αποδοχή (ΑΞΙΟΣ) των πιστών, τόσον στην εκλογή του, όσον και στη χειροτονία του, (το ίδιο συμβαίνει και για τον Πρεσβύτερο της Ενορίας και Διάκονο), και εκβάλλεται της Επισκοπής δια του ΑΝΑΞΙΟΣ, ή και διαγράφεται ακόμη του καταλόγου των Χριστιανών μετά δικαίας και εννόμου δίκης και αποφάσεως, (Καν. 1ος Κυριλ. Αλ/νδρείας - Καν. 1ος & 2ος της Α΄ Οικ. Συνόδου).

     ΔΗΛΑΔΗ, ο Επίσκοπος, ο Πρεσβύτερος και ο Διάκονος, εκλέγονται με την συγκατάθεση του πιστού λαού του Θεού, και με τη χειροτονία τους λαμβάνουν τα ανάλογα Εκκλησιαστικά Διακονήματα, και εγκαθίστανται στις θέσεις τους με την αποδοχή, (ΑΞΙΟΣ), του κυρίαρχου πιστού λαού του Θεού, και ανάλογα με την συμπεριφορά τους εντός της Εκκλησίας, έναντι της Ορθοδόξου Πίστεως και της Κανονικής Τάξεως, είτε, ως ΑΞΙΟΙ, παραμένουν, είτε ως ΑΝΑΞΙΟΙ αποβάλλονται.

    ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν ο πιστός λαός του Θεού αδιαφορεί και δεν απαιτεί να εφαρμοστεί αυτή η περιχαρακωμένη Κανονική Τάξη, σχετικά με την εκλογή και χειροτονία του Επισκόπου, του Πρεσβυτέρου και του Διακόνου, και εισέρχονται «εις την αυλήν των προβάτων ουχί δια της θύρας, αλλά αναβαίνοντες αλλαχόθεν, κλέπτες και ληστές ... άνθρωποι πονηροί και γόητες προκόπτοντες επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι», (Ιωάν. 10,1-5 – Β΄ Τμοθ. 3,13), τότε δεν φταίνε όλοι αυτοί που αναξίως εισέρχονται ανενόχλητοι στην Εκκλησία Εκείνου, αλλά αυτός ο κυρίαρχος πιστός λαός του Θεού που έχει απεμπολήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα που του έχουν παραχωρηθεί, και εξ αιτίας της αδιαφορίας του αυτής γίνεται αίτιος να «βλασφημείται το όνομα του Θεού εν τοις έθνεσι» (Ρωμ. 2,24).

     Οι πιστοί, έχουν διαπιστώσει, και διαπιστώνουν σχεδόν καθημερινά, την παραχάραξη της Ορθοδόξου πίστεως μας και την πτώση του Ιερατείου της Εκκλησίας μας, αλλά δικαιολογούνται, ότι δήθεν το κακό αυτό είναι οργανωμένο και δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί, και θεωρεί ότι αν κάνει χρήση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, θα προκαλέσει βλάβη στην Εκκλησία και σκανδαλισμό.

     Όμως, ΟΧΙ, δεν έχουν δίκιο οι πιστοί, να προβάλλουν αυτή τη δικαιολογία, γιατί δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι αναποτελεσματικά τα δικαιώματα που τους παραχωρούνται από τη Γραφή και τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Χρειάζεται όμως προς τούτο αγώνας, και μάλιστα συστηματικός, ώστε να επιτύχουν τελικά σε αυτά τα πανίσχυρα εκκλησιαστικά δικαιώματά τους.

     Πρώτα οφείλουν να ενημερώσουν τον Επίσκοπο, με τον ανάλογο σεβασμό, για το ή τα σφάλματά του ως προς τη ζωή και πολιτεία του εντός της Εκκλησίας και την επιτέλεση των λειτουργικών του καθηκόντων. Αν όμως δε βρουν κατανόηση, να συνεχίσουν να εκκλησιάζονται στον Ιερό Ναό της ενορίας τους, και όταν θα παρουσιαστεί εκεί ο Επίσκοπος, να αποχωρούν και μάλιστα με κάποια χαρακτηριστική και με νόημα κίνησή τους.

     Αν και πάλι δεν αποδώσουν καρπούς αυτές οι προσπάθειες τους, και ο,τιδήποτε άλλο εφαρμόσουν για συνέτιση, τότε να εφαρμόσουν αυτό που υποδεικνύει, σε αυτές τις περιπτώσεις, στους πιστούς ο Μέγας Αθανάσιος στα εξηγηματικά του αποσπάσματα στον Ματθαίον κεφ. 5,29: «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της εκκλησίας, κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ εστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον ή μετ’ αυτών εμβληθήναι ως μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέενναν του πυρός», (ΒΕΠΕΣ, τόμ. 35ος, σελ. 22).

       Αν και αυτός ο τρόπος δεν συνετίσει τον Επίσκοπο ή τον Πρεσβύτερο που σκανδαλίζουν, τότε να θέσουν σε εφαρμογή το τελευταίο τους όπλο, την αναφώνηση του ΑΝΑΞΙΟΣ, όπου και αν εμφανίζονται και για τα παραπέρα, «Θα δώσει ο Θεός».

                     Πρεσβύτερος  ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξος Θεολόγος  - Εκκλ/κός Συνήγορος Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου

                                  Κληρικών Ελλάδος

ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ Ποιοι τελικά τιμούνται; Οι δεσποτάδεςή οι Άγιοι;

 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης
http://www.agonas.org α.φ. 179

       Στον  Ιερό   Ναό του Αγίου Αχιλλείου Λαρίσης 

… Το να βλέπης, λοιπόν, Μητροπολίτες τη μέρα αυτή ν’ αφήνουν την επισκοπή τους, για να... λαμπρύνουν με την παρουσία τους τη γιορτή Μητροπ. Ναού άλλης Μητροπόλεως, είναι απαράδεκτο.

Τηλεοπτικό κανάλι κάλυψε πανηγύρι, όπου Μητροπολίτες έδωσαν το «παρών» στην πρόσκλησι Μητροπολίτου μακρινής γι’ αυτούς επαρχίας. Τί πρόσφεραν, που άφησαν τις επαρχίες τους; Τίποτε.

Αν πήγαιναν σε κάποιο Ναό του εορταζόμενου Αγίου πόλεως ή κωμοπόλεώς τους, θάχαν την ευκαιρία να πουν λόγια οικοδομής στο λαό. Άλλωστε η συρροή λαού σε εορτάζοντα Ναό είναι μοναδική ποιμαντική ευκαιρία ν’ ακουστή ο λόγος της «εν ημίν ελπίδος».

◙ Ποιόν διακονούν οι πολλοί αρχιερείς σε μια πανήγυρι; Μήπως ο λαός φωτίζεται απ’ τη λάμψι της μίτρας τους;

◙ Τί υπηρετούν με την ομαδική τους παρουσία και με τα πολυαρχιερατικά συλλείτουργα; Μήπως ο λαός στηρίζεται στην πίστι με τις πολλές πατερίτσες τους;

Δυστυχώς έχει καθιερωθή, όταν γιορτάζη Μητροπολιτικός ή Καθεδρικός Ναός μιας Μητροπόλεως να προσκαλούνται κι άλλοι επίσκοποι. Προς τί;

◙ Η προσοχή πολλών εστιάζεται στη φορεσιά και στο στολισμό των δεσποτάδων, κι όχι στην προσευχή και στην κατάνυξι. Τεντώνουν τ’ αυτί τους ν’ ακούσουν τις διάφορες «φήμες» των δεσποτάδων, κι όχι στο τί λέει ο λόγος του Θεού στον Απόστολο και το Ευαγγέλιο.

◙ Ο οικείος δε ποιμενάρχης, αντί τη μέρα εκείνη να προσέξη το λαό του, το ενδιαφέρον του εξαντλείται στο πώς θα φιλοξενήση τους «αρχιερείς», στο πώς και πού θα φάνε, στο τί δώρα θα τους δώση, στις προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις.

Και δεν «εκμεταλλεύεται» την ευκαιρία να οικοδομήση το λαό, ν’ ασχοληθή με το ποίμνιό του.

◙ Οι καλεσμένοι δε δεσποτάδες δεν έχουν την αίσθησι της ευθύνης του λόγου. Όποιος απ’ αυτούς ορίζεται ομιλητής κατά τον εσπερινό ή τη λειτουργία, ως επί το πλείστον, προσφεύγει σε πομπώδεις προχειρολογίες και γενικολογίες.

◙ Επί τέλους ας τεθή τέρμα σ’ αυτό του «σούρτα-φέρτα» μερικών δεσποτάδων. Ας αισθανθούν την ευθύνη τους. Ο λαός θέλει στήριξι. Και που αλλού θα βρη μεγαλύτερη στήριξι απ’ τη μορφή ενός αγίου; Σημειώνει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Εντρυφήσωμεν τη ησυχία, συγγενώμεθα τοις αγίοις, παρακαλέσωμεν αυτών τον αγωνοθέτην υπέρ της ημετέρας σωτηρίας, πολλάς ικετηρίας εκχέωμεν, διά τούτων πάντων αποθέμενοι το βάρος του συνειδότος, μετά πολλής της ψυχαγωγίας οίκαδε πάλιν επανέλθωμεν» (Ε.Π.Ε. 36,586-588). Μετάφρασις: Ας χαιρώμαστε την ησυχία. Ας επικοινωνούμε με τους αγίους. Ας παρακαλούμε για τη σωτηρία μας τον Θεό, που τους αξίωσε να διακριθούν στους πνευματικούς αγώνες. Ας αναπέμπουμε πολλές και θερμές ικεσίες. Και ανανεωμένοι και χαρούμενοι ας επιστρέφουμε στα σπίτια μας.

◙ Πανηγύρι δεν είναι ούτε ο «σαματάς», ούτε η συρροή πολλών δεσποτάδων και παπάδων, ούτε η έκτακτη επιδειξιομανία των ψαλτάδων, ούτε η αύξησις των εισπράξεων του Ναού. Πανηγύρι ορθόδοξο είναι να σκιρτήση η καρδιά, τιμώντας έναν άγιο, θαυμάζοντας το αίμα του μαρτυρίου του, μιμούμενος τη ζωή του και μετανοώντας για τις αμαρτίες της.

Περ. “Ιωάννης ο Βαπτιστής”

200 φορεσιές έχει η γκαρνταρόμπα του δεσπότη την 15ετία του στην Λάρισα

  
 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης  Α.Φ. 179 http://www.agonas.org/pdf/1204.pdf

ΕΛΕΟΣ !!!

   200 φορεσιές έχει η γκαρνταρόμπα του δεσπότη την 15ετία του στην Λάρισα

    Ο κόσμος πεινάει, παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία, επιχειρήσεις κλείνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι χωρίς δουλειά, άνθρωποι σε απόγνωση αυτοκτονούν... 

     Και ο δεσπότης Ιγνάτιος αγοράζει στολές... χιλιάδων ευρώ.

     Ολα τα δεσποτικά συνολάκια θα τα δείτε στις σελ. 3-6-8-9-11-14 -15    

ΕΔΩ:http://www.agonas.org/pdf/1204.pdf

Αυτά τα διαβάσατε στο πρόγραμμα του ΤΣΙΠΡΑ;

Αυτά τα διαβάσατε στο πρόγραμμα του ΤΣΙΠΡΑ;

ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Ενίσχυση της μειονοτικής παιδείας, με έμφαση στην υπέρβαση των γλωσσικών φραγμών και επαρκή διδασκαλία τόσο της τουρκικής όσο και της ελληνικής γλώσσας.
Κατάργηση της αρμοδιότητας του ΥΠΕΞ και της ΕΥΠ για τα θέματα που αφορούν τη μειονότητα. Μεταφορά των σχετικών αρμοδιοτήτων στο υπουργείο Εσωτερικών.
Κατάργηση των δύο υπερνομαρχιών (Ροδόπης-Έβρου, Δράμας-Ξάνθης-Καβάλας) που
δημιουργήθηκαν για να φαλκιδεύσουν την πολιτική βούληση των μειονοτικών Ελλήνων.
Επίλυση των ανοιχτών θεμάτων «ανιθαγενών» πολιτών με γνώμονα τη δική τους βούληση και όχι άλλες πολιτικές σκοπιμότητες από την πλευρά του κράτους.

Και τώρα η ...έκπληξη για τους μεταλλαγμένους Έλληνες που αποφάσισαν να αποκτήσουν μεταλλαγμένη Βουλγαροσκοπιανή ταυτότητα μετά την ήττα του ΚΚΕ στον εμφύλιο πόλεμο:

Επίλυση του θέματος των ανιθαγενών και των πολιτικών προσφύγων του εμφυλίου που βρίσκονται στην ΠΓΔΜ και ενίσχυση των πολιτιστικών ανταλλαγών στις δύο πλευρές των συνόρων.


ΕΡΩΤΗΣΗ : Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ΠΟΜΑΚΙΚΗ γλώσσα; Για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν αποδεκτή η ανεξάρτητη Θράκη; Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει θέμα προπαγάνδας του ναζιστικού καθεστώτος Γκρουέφσκι και τα δίνει ΟΛΑ στους μεταλλαγμένους Βούλγαρους;

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ -ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ- ΟΡΚΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Παράλληλα, στο πλαίσιο του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος προτείνουμε την αντικατάσταση του μαθήματος των θρησκευτικών και κάθε μορφής σχολικής κατήχησης από την επιστημονική προσέγγιση του φαινόμενου της θρησκείας, καθώς και την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου των εκπαιδευτικών κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους, της πρωινής σχολικής προσευχής και του εκκλησιασμού.

Για την οικονομία....
ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ

Να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις

Οι μετοχοποιήσεις - ιδιωτικοποιήσεις και η απελευθέρωση των αγορών έχουν ως συνέπεια, πέραν των άλλων, την απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Διεκδικούμε να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απελευθερώσεις των αγορών σε στρατηγικής σημασίας κλάδους της οικονομίας. Να επανέλθουν στον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο οι επιχειρήσεις στρατηγικής, κοινωνικής και μεγάλης οικονομικής σημασίας και ν' αναδιοργανωθούν στη βάση της αξιοκρατίας, της οικονομικής και κοινωνικής αποδοτικότητας, πέρα και έξω από κομματικές, πελατειακές σχέσεις και σχέσεις εξυπηρέτησης ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων (βλέπε Στόχους 11 και 13). Ένας σύγχρονος, διευρυμένος, αποδοτικός και δημοκρατικός δημόσιος τομέας της οικονομίας υπό κοινωνικό έλεγχο μπορεί να δώσει μια νέα ώθηση στην αύξηση της απασχόλησης, της συνολικής ανάπτυξης και της διαμόρφωσης νέων προωθημένων εργασιακών σχέσεων.


ΕΡΩΤΗΣΗ: που θα βρει τα ευρώ για να πάρει το κράτος πίσω τις ιδιωτικές επιχειρήσεις; 
Τα Νεφελήμ ή θα έρθουν με διαστημόπλοιο από την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ;


ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ...

ΣΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/Cyx_vjumNXg" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ;

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ;

==============

ΣΗΜΕΡΑ βλέπετε, ένα τέτοιο φαινόμενο;
Αυτή δεν είναι κυρίως η αποστολή των κληρικών, η αποστολή της Εκκλησίας;
Η διδαχή, η μαθητεία και το κήρυγμα;

Τότε γιατί περιορίζονται μόνο στις λατρευτικές συνάξεις;
Οταν - κατά τον ιερόν Χρυσόστομον - ένας ανθρωπος "ζήλω πεπυρωμένος" είναι ικανός ολόκληρον διορθώσασθε δήμον, 10.000 κληρικοί, πόσων δήμων και πόσων χωριών και πόσων πολεων και πόσων χωρών, θα μπορούσαν να μεταστρέψουν τους απιστους σε πιστούς και τους αχρίστιανους σε χριστιανούς;


Ὅτι δεῖ τοὺς τῶν ἐκκλησιῶν προεστῶτας,
ἐν πάσῃ μὲν ἡμέρᾳ,
ἐξαιρέτως δὲ ἐν ταῖς Κυριακαῖς,
πάντα τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν ἐκδιδάσκειν τοὺς τῆς εὐσεβείας λόγους,
ἐκ τῆς θείας γραφῆς ἀναλεγομένους τὰ τῆς ἀληθείας νοήματά τε, καὶ κρίματα,
καὶ ΜΗ ΠΑΡΕΚΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΗΔΗ ΤΕΘΕΝΤΑΣ ΟΡΟΥΣ,
ή ΤΗΝ ΕΚ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝΠΑΡΑΔΟΣΙΝ.
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΙ ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΑΝΑΚΙΝΗΘΕΙΗ ΛΟΓΟΣ, 
ΜΗ ΑΛΛΩΣ ΤΟΥΤΟΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΩΣΑΝ,
ή ΩΣ ΑΝ ΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΦΩΣΤΗΡΕΣ,
ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ, 
ΔΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΠΑΡΕΘΕΝΤΟ·
ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΜΕΙΤΩΣΑΝ,
ή ΛΟΓΟΥΣ ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΣΥΝΤΑΤΤΟΝΤΕΣ·
ἵνα μή, ἔστιν ὅτε, πρὸς τοῦτο ἀπόρως ἔχοντες, 
ἀποπίπτοιεν τοῦ προσήκοντος.
Διὰ γὰρ τῆς τῶν προειρημένων Πατέρων διδασκαλίας,
οἱ λαοὶ ἐν γνώσει γινόμενοι τῶν τε σπουδαίων καὶ αἱρετῶν,
καὶ τῶν ἀσυμφόρων καὶ ἀποβλήτων,
τὸν βίον μεταρρυθμίζουσι πρὸς τὸ βέλτιον,
καὶ τῷ τῆς ἀγνοίας οὐχ ἁλίσκονται πάθει,
ἀλλὰ προσέχοντες τῇ διδασκαλίᾳ,
ἑαυτοὺς πρὸς τὸ μὴ κακῶς παθεῖν παραθήγουσι,
καὶ φόβῳ τῶν ἐπηρτημένων τιμωριῶν τὴν σωτηρίαν ἑαυτοῖς ἐξεργάζονται.

(Κανόνας ΙΘ ΣΤ Οικουμενική Σύνοδος).

Κυριακή της Σαμαρείτιδος- Γιὰ μία ψυχὴ (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Γιὰ μία ψυχὴ

                                        (Ομιλία του †Μητροπολίτου Φλωρίνης

Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει»(Ἰω. 4,27)

Ο Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα πηγαίνει πρὸς βορρᾶν. Εἶνε Μάιος, ὁ ἥλιος καίει, ἀλλὰ μὲ τὴ συνοδεία τῶν μα-θητῶν του βαδίζει. Ἄρχοντες τοῦ λαοῦ καὶ ἀρ-χιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας, θαυμάστε τὴν ἁπλότητά του. Δὲν ἔχει ἅμαξα μὲ ἄλογα. Αὐτός, ποὺ εἶπε «Αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετει - νὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ  ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ»(Ματθ. 8,20. Λουκ. 9,58), πεζοπορεῖ σὰν ὁ πιὸ φτωχὸς τῶν ἀνθρώπων, διανύει δεκάδες χιλιόμετρα.

Διασχίζει τὴν Ἰουδαία καὶ μπαίνει στὴ Σαμάρεια. Ἀπὸ μακριὰ φαίνεται ἡ πόλι Συχάρ. Ἐκεῖ  ἀπ᾽ ἔξω, σ᾽ ἕνα πηγάδι, τὸ ἱστορικὸ φρέαρ τοῦ πατριάρχου Ἰακώβ, σταθμεύει. Γιατί; γιὰ ν᾿ ἀναπαυθῇ ἁπλῶς; Μὰ μποροῦσε νὰ σταθμεύσῃ καὶ ἀλλοῦ. Τίποτα δὲν εἶνε τυχαῖο καὶ ἄσκοπο.

Σταματᾷ γιατὶ ὑπάρχει λόγος· ἐδῶ ὁ Θεῖος Ἁλιεὺς θὰ ῥίξῃ τὰ δίχτυα του καὶ θ᾿ ἀνασύρῃ ἀπὸ τὸ βόρβορο ἕνα διαμάντι, μία ἐκλεκτὴ ψυχή.

Γι᾿ αὐτὴν ξεκίνησε ἀπ᾽ τὰ Ἰεροσόλυμα –τί λέω;–,«ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη»(Β΄ Βασ. 22,10. Ψαλμ. 17,10) καὶ ἔπαθε καὶ σταυρώθηκε. Τόσο ἀγαπᾷ μία ψυχή!

Δὲν εἶνε ἐκεῖνος ποὺ εἶπε «Τί ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ. 16,26) ;Γιὰ μία ψυχή! Ἀλλὰ ποιά εἶνε ἡ ψυχὴ αὐτή;

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΜΑΧΩΝ ΣΤΟ ΚΟΝΤΟΜΑΡΙ ΧΑΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ 

Ο όρος «δάσκαλος» στην ελληνική γλώσσα ανέκαθεν προσδιόριζε την ιδιότητα ενός σπουδαίου ανθρώπου, ο οποίος προσέφερε γνώσεις στα παιδιά και τους νέους, αλλά και διέπλαθε τον χαρακτήρα τους. Έτσι, δάσκαλος είναι ο παιδαγωγός, ενώ εκπαιδευτής είναι αυτός που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει κάποιον μαθητή ούτως ώστε αυτός να αποστηθίσει κάποιες στείρες γνώσεις, δια των οποίων θα αποκτήσει κάποια τυπικά προσόντα επαγγελματικώς αξιοποιήσιμα (αν κι αυτό σήμερα ακόμα εξετάζεται). Το σημαντικό στην ιδιότητα του δασκάλου είναι ότι αυτός διδάσκει το μέλλον, μέσω του παρελθόντος. Ο δάσκαλος θα διαπλάσει την ψυχή του νέου, ούτως ώστε αυτός να οραματίζεται, να αγωνίζεται, να διεκδικεί. Την περίοδο της τουρκοκρατίας, ο παπάς, ο δάσκαλος, όπως μας λέει το ποίημα του Πολέμη και ο πίνακας του Γύζη για το Κρυφό Σχολειό, «στο τρομαγμένο φως του καντηλιού, εκεί θεριεύει την αποσταμένη ελπίδα με λόγια μαγικά... Εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά τον πόνο της καρδιάς της. Εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει τι της πρέπει!» Η έδρα του δασκάλου είναι τόσο ψηλά, που δεν ξεχωρίζει τάξεις, κοινωνική θέση, πεποιθήσεις. Ο δάσκαλος διδάσκει για να προσφέρει. Σε παλαιότερα χρόνια, όταν ο δάσκαλος δίδασκε σε νυχτερινά σχολεία, σε φτωχογειτονιές, σε χωριά, έβγαζε Έλληνες παλληκάρια, ανδρειωμένους με ιδανικά και όραμα! Σήμερα η τεχνοκρατική και εθνοκτόνος πολιτική παράγει και προωθεί εκπαιδευτές. Το σκουλήκι της διαφθοράς έχει μπει στους καρπούς τού δένδρου της Ελλάδος! Τους τρώει από μέσα! Η γλώσσα έχει σχεδόν καταστραφεί και ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να σταματήσει την καταστροφή της. 
Οι σειρές αγραμμάτων που βγαίνουν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια παράγουν με την σειρά τους νέες στρατιές αγραμμάτων. Οι νέοι δεν μπορούν πια να σκεφθούν! Δεν μπορούν να εκφρασθούν! Η ιστορία είναι πάρεργο! Το τιμημένο παρελθόν ουδείς το διδάσκει! Από την άλλη οι πάσης φύσεως γείτονες το παραποιούν και συγχρόνως διεκδικούν ό,τι εμείς δεν γνωρίζουμε και δεν υπερασπιζόμεθα! Η ομοσπονδίες εκπαιδευτικών δεν παράγουν εθνικό έργο, αλλά πολλές φορές το αντίθετο. Τα αιτήματά τους είναι μόνο οικονομικά. Προσφάτως θύελλα αντιδράσεων ξεσήκωσε στον εκπαιδευτικό κόσμο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης η άποψη που διετύπωσε ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, σύμφωνα με την οποία «δεν πρέπει να υπάρχουν στα σχολεία σύμβολα όπως σταυροί και εικόνες, γιατί διαχωρίζουν τους μαθητές»! Δηλαδή ο πρόεδρος των δασκάλων, των λειτουργών της κοινωνίας μας που διαμορφώνουν ουσιαστικά τα πρότυπα και τους χαρακτήρες των μικρών μαθητών, διότι μιλάμε για παιδιά του Δημοτικού που βρίσκονται στην πιο ευαίσθητη ηλικία, θεωρεί σημείο που διχάζει τους μαθητές τον Σταυρό!  
 Η ίδια όμως ομοσπονδία υποστήριξε φανατικά και την κ. Ρεπούση, με το κατάπτυστο βιβλίο του συνωστισμού στην παραλία. Δηλαδή δεν ενοχλεί την ομοσπονδία μόνο η θρησκεία αλλά και η πατρίδα. Δικαιολογημένα πολλοί δάσκαλοι ξεσηκώθηκαν με αυτό που είπε, ενώ 166 από αυτούς που υπηρετούν σε σχολεία της περιοχής του Κιλκίς, σε ανοιχτή επιστολή-απάντησή τους, στηλίτευσαν αυτές τις απόψεις! Το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το παιδευτικό έργο του δασκάλου το είδαμε και στον πόλεμο του 1940 αλλά έχει διαπιστωθεί ιστορικά και από ένα άλλο γεγονός! Ο Μπίσμαρκ, νικητής του πολέμου Γερμανίας Γαλλίας κατά το 1870, μετά την κατάρρευση της Β΄ Γαλλικής Αυτοκρατορίας, απέσπασε την Αλσατία και την Λωραίνη. Αμέσως μετά τον πόλεμο αυτόν, ο Μπίσμαρκ ζήτησε από τους επιτελείς και τους άλλους συνεργάτες του να αναφέρουν μετά από έρευνα, σε έκθεσή τους «τι συνέτεινε στην νίκη τους». Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό! Η λακωνική απάντησή τους έλεγε: «Η νίκη μας οφείλεται στους δασκάλους μας!» Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ Ο δάσκαλος λοιπόν είναι δύναμη, διότι παιδεύει, δηλαδή παρέχει παιδεία στους μαθητές του! Γνωρίζουμε ότι «παιδεία είναι το αποτέλεσμα της ανατροφής και της μορφώσεως κάποιου ανθρώπου, η πνευματική και ηθική αγωγή». Είναι επίσης το σύνολο των γνώσεων που απαιτείται και των ηθικών αρχών που επιβάλλεται να διαθέτει κάποιος κατά την άσκηση ενός «λειτουργήματος» η «επαγγέλματος». Ο Werner Jaeger, ένας από τους σημαντικώτερους πνευματικούς εκπροσώπους του ελληνικού πνεύματος, στο τρίτομο έργο του «ΠΑΙΔΕΙΑ», έχει δώσει τον ορισμό του όρου λέγοντας ότι «Παιδεία είναι η μόρφωση του Έλληνος Ανθρώπου». Εκ της «παιδείας» λοιπόν παράγεται η «παίδευσις». Η πρόθεσις - εκ - όμως, σημαίνει την προέλευση αλλά και το «εκτός». Επομένως όταν έχουμε εκ-παίδευση, αυτομάτως είμαστε και εκτός της παιδείας. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, διότι εκπαίδευση είναι μέρος της παιδεύσεως. Είναι εκ της παιδείας προερχόμενη αλλά μέρος της παιδείας, όχι παιδεία, όχι «παίδευσις». Παρ' όλα αυτά εμείς σήμερα έχουμε ένα Υπουργείο Παιδείας ως προϊσταμένη αρχή, αλλά οι τρεις βαθμίδες του είναι σχετικές με πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όχι «παιδεία» αλλά «εκ-παίδευση». Θα μου πείτε, έχει διαφορά; Βεβαίως και μάλιστα τεράστια! Διότι «ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ...» ενώ «ΣΕ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ»! ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ Σήμερα το σύστημα δεν δημιουργεί δασκάλους αλλά εκπαιδευτές. Το διαπιστώνουμε όλοι όσοι έχουμε παιδιά. Το παιδί καλείται να εκπαιδευθεί να μάθει σε ένα μάθημα, όπως για παράδειγμα την ιστορία, τις σελίδες 10-20, 42-55, 67-70, 110-132 κ.λπ. Έτσι οι εκπαιδευτές, που έχουν εκπαιδευθεί να μάθουν απ' έξω και ανακατωτά τις σελίδες αυτές και να εξετάσουν τα παιδιά, χωρίς περαιτέρω γνώσεις, μιας και τα πανεπιστήμια δεν τους τις παρέχουν, δεν μπορούν (και οι πιο νέοι δεν γνωρίζουν κιόλας) πώς να παράσχουν παιδεία στα ελληνόπουλα. Φιλόλογος, όμως, δεν είναι ένας λογοτεχνίζων αργόσχολος, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά ο φίλος του λόγου, δηλαδή ο φίλος της λογικής! 

Σὲ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ (1229)

     Σὲ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ (1229) διαβάζουμε: «Ὅσοι κληρικοὶ ἀποδέχονται τὴν Ἐκκλησίαν μας καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ κρατήσουν τὴν πατροπαράδοτη πίστι, νὰ μὴ ὑποκύψουν στοὺς ἀρχιερεῖς τους ποὺ ὑποτάχθηκαν στοὺς Λατίνους. Οὔτε νὰ ὑπακούσουν ἔστω καὶ γιὰ λίγο σ’ αὐτούς, ἐπειδὴ οἱ ἐπίσκοποι θὰ τοὺς ἀφορίσουν μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς κάνουν νὰ πεισθοῦν στὴν λατινικὴ Ἐκκλησία.

    Ἐπειδὴ ἕνας τέτοιος ἀφορισμὸς εἶναι ἄκυρος καὶ ἐπιστρέφει μᾶλλον σ’ αὐτοὺς ποὺ τὸν πράττουν. Καὶ τοῦτο διότι ἔχουν γίνει πρόξενοι σκανδάλου στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ κατεπάτησαν τὴν ἀκρίβεια τῶν ἱ. Κανόνων καὶ δέχτηκαν τοὺς …ἀλλοτριοεπισκόπους καὶ τοὺς ἔδωσαν τὰ χέρια, τὸ ὁποῖο εἶναι σημεῖο εὐπειθείας καὶ ὑποδουλώσεως…

       »Ἐσεῖς δὲ περιούσιε λαὲ τοῦ Χριστοῦ, στερεωθεῖτε στὴν πίστη, …μὴ προδίδετε κανένα ἀπὸ τὰ ὀρθὰ δόγματα τὰ ὁποῖα ἔχετε λάβει ἀπὸ παλαιά. Νὰ θεωρῆται χαρὰ καὶ κέρδος κάθε βιοτικὴ θλίψι καὶ κάθε ζημία, προκειμένου νὰ διαφυλαχθῇ μέσα σας ἀπαραβίαστος ὁ θησαυρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» (ὅπ. παρ., σελ. 224).

Η σκυτάλη του Αντιφραγκολατινικού και του Αντιοικουμενιστικού Αγώνα

     ΣΗΜΕΡΑ η σκυτάλη του  Αντιφραγκολατινικού και του Αντιοικουμενιστικού Αγώνα περιήλθε - Θεία χάριτι -  στην εκκλησιαστική συνείδηση, στο σώμα των Πιστών, αφού οι μοναχοί, οι πρεσβύτεροι   και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι,  στην συντριπτική  πληοψηφία τους ξεπούλησαν τα πάντα έναντι της ....δειλίας τους.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΩΝ

(Παραδείγματα ἀπὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

του Θεολόγου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ 
Πρὶν πέντε περίπου χρόνια ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐξέδωσε ἕνα ἀξιόλογο βιβλίο μὲ τίτλο: «Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας», μὲ πρόλογο τοῦ Καθηγουμένου π. Γεωργίου Καψάνη.

Στὶς σελίδες αὐτοῦ τοῦ βιβλίου βρίσκει κανεὶς τὴν ἱστορία ἁγίων μοναχῶν, ποὺ ὑβρίστηκαν, ἐξορίστηκαν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν, ἐπειδὴ ὑπερασπίστηκαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἑτερόδοξους, μὰ καὶ ἀπὸ τοὺς “ὀρθόδοξους” μέν, φιλο-αἱρετικοὺς δέ!

Ὅσοι ἔχουν τὴν πνευματικὴ διάκριση ἂς ἐκτιμήσουν πόσο παράλληλοι εἶναι οἱ καιροί∙ ἂς παραλληλίσουν συγκεκριμένα πρόσωπα καὶ καταστάσεις, ἂν μάλιστα εἶναι γνῶστες κάποιων σύγχρονων πιέσεων καὶ διώξεων, ποὺ προδικάζουν τί πρόκειται νὰ ἐπακολουθήσει. Τότε θὰ δοῦν πὼς οἱ ὁμοιότητες εἶναι ὑπαρκτὲς καὶ ψηλαφήσιμες.

Ἐλπίζουμε ὅτι στὴν Ἡμερίδα ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸ «Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας», κυρίως οἱ εἰσηγητὲς π. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, θὰ θέσουν τὸν δάκτυλο ἐπὶ τῶν «τύπον τῶν ἥλων», ὅπως φαίνεται ἀπὸ τοὺς τίτλους τῶν εἰσηγήσεών τους: «Πατερικὴ Θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση» (ὁ π. Γεώργιος) καὶ «Ἀπὸ τὴν Πατερικότητα στὴν “μεταπατερικότητα”. Ἡ αὐτοαναίρεση τῆς Ὀρθοδόξου ἡγεσίας» (ὁ π. Θεόδωρος).

Μὲ σκοπὸ νὰ βοηθηθοῦμε στὴν συνειδητοποίηση τῆς νέας καταστάσεως ποὺ διαμορφώνεται, ἐπελέγησαν κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ θαυμάσιο καὶ ἐπίκαιρο αὐτὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου, μὲ τὴν ἐπισήμανση, πὼς δυστυχῶς, ἡ θεωρητικὴ ὁμολογία πίστεως ποὺ μὲ τὸ βιβλίο τῆς ὡς ἄνω Ἱ. Μονῆς κατατίθεται, δὲν ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη μίμηση τῶν θεάρεστων παραδειγμάτων ποὺ μᾶς παρουσιάζουν. Δηλαδὴ ἀπὸ τὴν καταγγελία τῶν σύγχρονων καινοτόμων, εἴτε τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, εἴτε τῶν μεταφραστικῶν πειραμάτων, εἴτε –εὐρύτερα– τῶν ἡγετῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἔγραφε στὸν ἱερομόναχο Θεοφάνη μετὰ τὴν ψευδένωση στὴ Φερράρα: «Ὅμως ὁ ἀγὼν δὲν εἶναι πλέον στὰ λόγια, ἀλλὰ στὰ ἔργα. Οὔτε εἶναι καιρὸς γιὰ ρητὰ καὶ ἔγγραφες ἀποδείξεις (τί θὰ ὠφελοῦσαν ἄλλωστε σὲ τέτοιους διεφθαρμένους κριτές;) Ἀντιθέτως ὅσοι ἀγαποῦν τὸ Θεό, πρέπει νὰ ἔχουν ἑτοιμασθῆ νὰ πολεμήσουν μαζί τους στὰ ἔργα. Ἐπίσης, νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποφέρουν κάθε κίνδυνο γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ γιὰ τὸν ἀγῶνα νὰ μὴ μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀσεβεῖς». (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν…, ὅπ. παρ., σελ. 297).

Ἡ ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας τῆς Ἀναστάσεως

Γκότσης Χρῆστος

Ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει δύο τύπους:

 Ὁ ἕνας εἶναι ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη, ὁ δεύτερος εἰκονογραφικὸςτύπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ εἰκονίζει ἄλλοτε τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη στὸκενὸ Μνημεῖο καὶ ἄλλοτε τὸν ἄγγελο ποὺ «ἐπὶ τὸν λίθο καθήμενος»ἐμφανίστηκε στὶς Μυροφόρες.

 Ἀργότερα ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ τύπου αὐτοῦ πλουτίστηκε μὲ τὶςσκηνὲς τῆς ἐμφάνισης τοῦ Χριστοῦ στὴ Μαρία Μαγδαληνὴ (τὸ «Μὴ μουἅπτου») καὶ στὶς δύο Μαρίες (τὸ «Χαῖρε τῶν Μυροφόρων»).

Ὁ Λεωνίδας Οὐσπένσκη γράφει σχετικά: «Οἱ δύο αὐτὲς συνθέσειςχρησιμοποιοῦνται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς εἰκόνες τῆς Ἀναστάσεως.

Στὴν παραδοσιακὴ ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ἡ πραγματικὴ στιγμὴ τῆςἈνάστασης τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε ἀπεικονίστηκε. Τόσο τὰ Εὐαγγέλια, ὅσοκαὶ ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, σιγοῦν γιὰ τὴ στιγμὴ αὐτὴ καὶ δὲ λένε πῶς ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, πράγμα ποὺ δὲν κάνουν γιὰ τὴν Ἔγερση τοῦΛαζάρου. Οὔτε ἡ εἰκόνα δείχνει αὐτό. Ἡ σιγὴ αὐτὴ ἐκφράζει καθαρὰ τὴδιαφορὰ ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν δύο γεγονότων. Ἡ Ἔγερση τοῦ Λαζάρουἦταν ἕνα θαῦμα, τὸ ὁποῖο μποροῦσαν ὅλοι νὰ κατανοήσουν, ἐνῶ ἡἈνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπρόσιτη σὲ ὁποιαδήποτε ἀντίληψη...
 Ὁἀνεξιχνίαστος χαρακτήρας τοῦ γεγονότος αὐτοῦ γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ

καὶ συνεπῶς τὸ ἀδύνατο τῆς ἀπεικόνισής του εἶναι ὁ λόγος ποὺ

ἀπουσιάζουν εἰκόνες αὐτῆς ταύτης τῆς Ἀναστάσεως. Γι᾿ αὐτὸ στὴν

Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία ὑπάρχουν δύο εἰκόνες, ποὺ ἀντιστοιχοῦν στὴ

σημασία τοῦ γεγονότος αὐτοῦ καὶ ποὺ συμπληρώνουν ἡ μία τὴν ἄλλη. Ἡ

μία εἶναι συμβολικὴ παράσταση. Ἀπεικονίζει τὴ στιγμὴ ποὺ προηγήθηκε

τῆς θεόσωμης Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ – τὴν Κάθοδο στὸν Ἅδη, ἡ ἄλλη τὴ

στιγμὴ ποὺ ἀκολούθησε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὴν

ἱστορικὴ ἐπίσκεψη τῶν Μυροφόρων στὸν Τάφο τοῦ Χριστοῦ».

Τὰ παραπάνω συμφωνοῦν καὶ μὲ τὰ ἀναστάσιμα τροπάρια τῆς

Ἐκκλησίας μας, ποὺ ὑπογραμμίζουν τὸ ἀνεξιχνίαστο μυστήριο τῆς

Ἀναστάσεως καὶ τὸ παραλληλίζουν μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν

Παρθένο καὶ τὴν ἐμφάνισή του στοὺς μαθητὲς μετὰ τὴν Ἀνάσταση

(«Προῆλθες ἐκ τοῦ μνήματος, καθὼς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου». «Ὥσπερ

ἐξῆλθες ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου, οὕτως εἰσῆλθες καὶ τῶν θυρῶν

κεκλεισμένων πρὸς τοὺς μαθητάς σου»).

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς παραπάνω δύο τύπους τῆς Ἀναστάσεως, συναντᾶμε

στοὺς ναούς μας κι ἄλλο τύπο: αὐτὸν ποὺ δείχνει τὸ Χριστὸ γυμνό, μ᾿ ἕνα

μανδύα ριγμένο, πάνω του νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸν Τάφο κρατώντας κόκκινη

σημαία. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ δὲν εἶναι ὀρθόδοξη, ἀλλὰ δυτική. Ἐπικράτησε

στὴν Ἀνατολή, ὅταν ἡ ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ἀποκόπηκε ἀπὸ τὶς ρίζες της,

τὴ βυζαντινὴ παράδοση, λόγω τῆς ἐπικράτησης τῆς ζωγραφικῆς τῆς

Ἀναγέννησης. Ὑποστηρίχθηκε πὼς «ἡ μεγάλη προτίμηση γιὰ τὴν

δυτικότροπη ἀπόδοση τῆς Ἀναστάσεως ὀφείλεται, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ

στὴν ἐπίδραση τῶν προσκυνητῶν τῶν Ἁγίων Τόπων, γιατί πάνω ἀπὸ τὴν

εἴσοδο τοῦ Παναγίου Τάφου βρισκόταν παρόμοια (δυτικότροπη) εἰκόνα

τῆς Ἀναστάσεως, πού, ἀντιγραφόμενη στὰ διάφορα ἐνθύμια τῶν

προσκυνητῶν, ἔγινε ὑπόδειγμα γιὰ πολλοὺς ζωγράφους. Ὥστε μποροῦμε

νὰ ποῦμε πώς, ὁ συγκεκριμένος εἰκονογραφικὸς τύπος, διαδόθηκε τόσο

ἀπὸ τὴ δυτικὴ τέχνη, ὅσο καὶ ἀπ᾿ τοὺς Ἁγίους Τόπους» (Εἰκόνες τῆς

κρητικῆς τέχνης... σ. 357).

Παρακάτω θὰ παρουσιάσουμε καὶ θὰ ἀναλύσουμε τὴν εἰκόνα τῆς

Ἀναστάσεως, ποὺ λέγεται καὶ «Ἡ εἰς ᾍδου Κάθοδος, γιατὶ εἶναι ἡ γνήσια

εἰκὼν τῆς Ἀναστάσεως, ἣν παρέδωσαν ἡμῖν οἱ παλαιοὶ ἁγιογράφοι,

σύμφωνος μὲ τὴν ὑμνωδίαν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐκφράζει δὲ διὰ τῆς

ζωγραφικῆς ὅσα ἱερὰ καὶ συμβολικὰ νοήματα ἐκφράζει ἰδίᾳ τὸ

πασίγνωστον καὶ ὑπὸ πάντων ψαλλόμενον, ἀπὸ παίδων ἕως γερόντων,

τροπάριον, «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος» (Φ. Κόντογλου).

                                       Περιγραφὴ τῆς εἰκόνας

  Στὴ βάση τῆς εἰκόνας ἀνάμεσα σὲ ἀπότομους βράχους, ἀνοίγεται μία σκοτεινὴ ἄβυσσος. Διακρίνουμε τίς μαρμάρινες σαρκοφάγους, τίς πύλες τῆς κολάσεως μὲ τίς σκόρπιες κλειδαριές, καρφιὰ καὶ κλεῖθρα, καθὼς καὶ τίς μορφὲς τοῦ σατανᾶ καὶ τοῦ Ἅδη μὲ τὰ φοβισμένα πρόσωπα καὶ τὰ γυάλινα μάτια. Εἶναι τὰ «κατώτατα τῆς γῆς», «τὰ ταμεῖα τοῦ ᾍδου», ὅπου κατέβηκε ὁ Κύριος γιὰ νὰ κηρύξει τὴ σωτηρία «τοῖς ἀπ’ αἰῶνος ἐκεῖ καθεύδουσι».

    Πάνω ἀπὸ τὸ σπήλαιο, στὸ κέντρο τῆς εἰκόνας, προβάλλει ὁ νικητὴς τοῦ  θανάτου, ὁ Χριστός. Ὁ φωτοστέφανος τῆς κεφαλῆς του, τὰ χρυσοκόκκινα ἱμάτιά του ποὺ ἀκτινοβολοῦν, καὶ ἡ θριαμβευτικὴ ὄψη τοῦ προσώπου του  ἐναρμονίζονται πλήρως μὲ τὸ δίστιχο τῆς πασχαλινῆς ἀκολουθίας:

Χριστὸς κατελθὼν πρὸς πύλην Ἅδου μόνος, Λαβὼν ἀνῆλθε πολλά τῆς νίκης σκῦλα (=λάφυρα).

Ὁ Χριστὸς ἐπιστρέφει τροπαιοῦχος ἀπὸ τὴ μάχη του μὲ τὸν ἅδη

κρατώντας τὰ πρῶτα λάφυρα τῆς νίκης. Εἶναι ὁ Ἀδὰμ ποὺ τὸν κρατάει ἀπὸ τὸ χέρι, ἐνῶ ἐκεῖνος γονατιστὸς τὸν κοιτάζει εὐχαριστιακά. Πίσω του ἡ Εὔα μὲ κατακόκκινο μαφόριο καὶ κοντά της οἱ δίκαιοι, ποὺ περίμεναν μὲ πίστη τὴν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ. Ἀνάμεσά τους ὁ Ἄβελ ποὺ πρῶτος γεύτηκε τὸν θάνατο. Στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ εἰκονίζονται οἱ βασιλεῖς και οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Δαβίδ, Σολομών, Μωυσῆς, Πρόδρομος

κ.ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ ἀναγνώρισαν τὸ Λυτρωτὴ ὅταν κατέβηκε στὸν ἅδη καὶ προετοίμασαν τὸ κήρυγμά του, ὥστε νὰ βρεῖ ἀνταπόκριση στὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων.

Σὲ μερικὲς εἰκόνες ἡ παράσταση τοῦ τροπαιούχου Κυρίου εἶναι πιὸ

ἐκφραστική, γιατὶ σ᾿ αὐτὲς ὁ Κύριος κρατάει στὸ χέρι του τὸ ζωηφόρο

Σταυρό, τῆς εὐσεβείας τὸ «ἀήττητον τρόπαιον», μὲ τὸν ὁποῖο

καταργήθηκε ἡ δύναμη καὶ τὸ κράτος τοῦ θανάτου.

Ἀλλοῦ ἔχουμε στὸ ἐπάνω μέρος τῆς εἰκόνας δύο ἀγγέλους ποὺ κρατοῦν

στὰ χέρια τοὺς τὰ σύμβολα τοῦ Πάθους καὶ στὸ σπήλαιο τὸ θάνατο νὰ  παριστάνεται μὲ γέροντα ἁλυσοδεμένο. Εἶναι δεμένος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους μὲ τὰ ἴδια δεσμά, μὲ τὰ ὁποῖα εἶχε δέσμιο καὶ ὑποχείριο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

  Τὴν παράσταση κλείνουν δύο γκρίζοι βράχοι μὲ ἐπίπεδους ἐξῶστες καὶ οἱ  ἐπιγραφές: «Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ» καὶ «ΙΣ ΧΣ».

Ὡραῖα παρατηρήθηκε, πὼς «ἡ σύνθεση τῆς εἰκόνας εἶναι βαθιὰ

μελετημένη, ἀκόμα καὶ στὶς μικρότερες λεπτομέρειές της. Ὅλα, ἀπὸ τὸ

σχῆμα τῶν βράχων στὸ δεύτερο ἐπίπεδο ὡς καὶ τὶς ἀναλογίες τῶν

χρωμάτων, περιέχουν ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ ὑπακούουν σ’ ἕνα γενικὸ

σχέδιο. Ἡ εἰκαστικὴ ἀπεικόνιση τοῦ ἀπόκρυφου κειμένου ἀποκτᾶ

συμβολικὸ χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, ὅμως, δὲν χάνεται ἡ σχέση μὲ τὰ

συγκεκριμένα ἐπεισόδια τοῦ κειμένου»
(Ε ἰκόνες τῆς κρητικῆς τέχνης..., σ.327).

(«Ὁ Μυστικὸς Κόσμος τῶν Βυζαντινῶν Εἰκόνων», Γκότσης Χρῆστος,

Ἔκδ. Ἀποστολικῆς &ιακονίας)