Αποκαλυψη τουΑγίου Ιωάννου του Θεολόγου Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη (B) 2η Ομιλία ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

Αποκάλυψη του Αγίου  Ιωαννου του Θεολόγου

Ερμηνεία

εις την Αποκάλυψη (B)

2η Ομιλία ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ 

 που έγινε 18 -10-1980

«Αποκάλυψις», «δει», «εν τάχει». 

    -Προοίμιον

«Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ην έδωκεν αυτώ ο Θεός, δείξαι τοις δούλοις αυτού α δει γενέσθαι εν τάχει, και εσήμανεν αποστείλας δια του αγγέλου αυτού τω δούλω αυτού Ιωάννη,
»ος εμαρτύρησε τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού, όσα είδε.
»Μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα. ο γαρ καιρός εγγύς» 1.

Θαυμασία, αγαπητοί μου εισαγωγική επιγραφή του όλου αυτού βιβλίου, ως συμπύκνωσις πολλών απαραιτήτων στοιχείων.

Και πρώτα-πρώτα: Η εισαγωγική αυτή επιγραφή του βιβλίου της Αποκαλύψεως διακρίνεται δια τον επίσημον τόνο της, τον επίσημο χαρακτήρα της, και υπενθυμίζει την επιγραφή προφητικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. έχει μια μεγαλοπρέπεια. Παραβάλατε την επιγραφικήν εισαγωγήν του βιβλίου του Ησαΐου, που λέγει:

«Όρασις, ην είδε Ησαΐας υιός Αμώς, ην είδε κατά της Ιουδαίας και κατά Ιερουσαλήμ εν βασιλεία Οζίου και Ιωάθαμ και Άχαζ και Εζεκίου, οι εβασίλευσαν της Ιουδαίας» 2.

Δεύτερον: Γίνεται γνωστός ο χαρακτήρ του βιβλίου, με τον χαρακτηρισμόν «Αποκάλυψις». Δηλαδή πρόκειται -μας το ειδοποιεί ο ιερός συγγραφεύς- περί προφητικού βιβλίου.

Τρίτον: Δηλούται το κύρος και η αυθεντία του βιβλίου, διότι πηγή της Αποκαλύψεως είναι αυτός ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός, είτε προσωπικώς ομιλεί είτε δι΄ Αγγέλου.

Τέταρτον: Σημειούται ο σκοπός της καταγραφής της Αποκαλύψεως, όταν λέγη «δείξαι τοις δούλοις αυτού α δει γενέσθαι εν τάχει». Ώστε λοιπόν να που διαγράφεται και ο σκοπός του βιβλίου. Ποιος ο σκοπός που εγράφη το βιβλίον της Αποκαλύψεως; Για να δειχθούν εις τους δούλους του Θεού εκείνα τα οποία πρόκειται να γίνουν γρήγορα.

Πέμπτον: Γνωστοποιείται ο συγγραφεύς. Ποιος είναι; «Τω δούλω αυτού Ιωάννη». Είναι ο Ιωάννης, ο Ευαγγελιστής. ο επιστήθιος Μαθητής του Χριστού. ο συγγραφεύς του ομωνύμου ευαγγελίου και των τριών καθολικών επιστολών.

Έκτον: Εκτίθεται το περιεχόμενον του βιβλίου: «τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού, όσα είδε». Ώστε αυτά μας καταγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «τον λόγον του Θεού». Ώστε λοιπόν το βιβλίον της Αποκαλύψεως έχει «τον λόγον του Θεού», έχει «την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού, όσα είδε» . ο ιερός συγγραφεύς δεν θα προσθέση, δεν θα αφαιρέση.

Τελειώνοντας το βιβλίο θα σημειώση ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Όποιος προσθέση ή αφαιρέση κάτι από το βιβλίον αυτό, να του αφαιρεθή η μερίδα του από το δένδρον της ζωής»3. Δηλαδή να μη μπη στη Βασιλεία του Θεού όποιος παραποιήση, αφαιρέση, προσθέση και κακοποιήση το βιβλίο. Συνεπώς θα είχε πρώτην εφαρμογή στο πρόσωπο του Ιωάννου, εάν το έκανε ο ίδιος. Αλλά τι γράφει; «Όσα είδε», όσα άκουσε. τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

      Κεντρική ιδέα δε του βιβλίου είναι: η δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Κεντρική ιδέα. Ο πόλεμος, όπως σας έλεγα την περασμένη φορά στην εισαγωγή, ο πόλεμος των αντιθέων δυνάμεων κατά της Εκκλησίας, η κατανίκησις αυτών υπό του Ιησού Χριστού και η ένδοξος Βασιλεία Αυτού εις τους αιώνας των αιώνων.

Έβδομον: Αναδεικνύεται ο προορισμός του βιβλίου, με τον μακαρισμόν εκείνων που αναγινώσκουν, εκείνων που ακροώνται και εκείνων που τηρούν τον λόγον του Θεού. «Μακάριος, λέγει εις αυτήν την εισαγωγικήν επιγραφήν, Μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα».

Και, τέλος, όγδοον: Καθορίζεται ότι ο χρόνος πληρώσεως του περιεχομένου του βιβλίου είναι βραχύς. «ο γαρ καιρός εγγύς». γιατί, λέγει, ο καιρός είναι κοντά.

Αυτά βλέπομε, αγαπητοί μου, στη εισαγωγική αυτή επιγραφή του βιβλίου. Παίρνομε δηλαδή όλες αυτές τις πληροφορίες για το βιβλίον της Αποκαλύψεως.

* * *

      Και τώρα, συν Θεώ Αγίω, εισερχόμεθα εις την ανάλυσι, λέξι-λέξι, φράσι-φράσι, του ιερού κειμένου. Έχει τόση ομορφιά το ιερό κείμενο... Κι αν ακόμη μας έλεγαν ότι πρέπει να τρέξουμε,... πώς να τρέξης, όταν το ίδιο το κείμενο σε καθηλώνη να το προσέξης;...

     «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού» 4.

«Αποκάλυψις»! Ας μείνωμε εις την λέξιν αυτή. Με τον όρον αυτόν αρχίζει αυτό το θαυμάσιον βιβλίον της Καινής Διαθήκης.

Αλλά τί σημαίνει «Αποκάλυψις»;

Κατ’ αρχάς σημαίνει ότι το προκείμενον βιβλίον είναι προφητικόν. και μάλιστα είναι το μoναδικόν προφητικόν βιβλίον της Καινής Διαθήκης, χωρίς αυτό να σημαίνη ότι και τα λοιπά βιβλία της δεν έχουν προφητικά στοιχεία. Βεβαίως τα βιβλία αυτά, είτε έχουν ιστορικόν χαρακτήρα -όπως είναι τα ευαγγέλια και οι Πράξεις- είτε έχουν επιστολιμαίον χαρακτήρα -όπως είναι οι επιστολές Παύλου, Πέτρου, Ιωάννου, Ιακώβου και λοιπά-, είναι γεμάτα από στοιχεία προφητικά. Όμως αυτά δεν είναι κατ’ εξοχήν προφητικά βιβλία. είναι απλώς ιστορικά, είναι νουθετικά και λοιπά. Το βιβλίον της Αποκαλύψεως είναι κατ’ εξοχήν προφητικόν, το και μοναδικόν της Καινής Διαθήκης. άλλο τώρα ότι περιέχει και νουθετικά στοιχεία κατά πλησμονήν.

         Ακόμη ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας -όπως σας είπα, θα χρησιμοποιούμε τους Ανδρέαν και Αρέθαν Καισαρείας όλως ιδιαιτέρως, θα είναι οι οδηγοί μας- μας σημειώνει τα εξής: «Αποκάλυψίς εστιν η των κρυπτών μυστηρίων δήλωσις, καταυγαζομένου του ηγεμονικού είτε δια θείων ονειράτων είτε καθ’ ύπαρ, εκ θείας ελλάμψεως»5. Τί λέγει ότι είναι «αποκάλυψις»; Αποκάλυψις είναι η φανέρωσις, η δήλωσις κρυπτών μυστηρίων, η οποία γίνεται με τον φωτισμόν του ηγεμονικού, του νου δηλαδή, είτε με θεία όνειρα είτε με οράματα, σε κατάστασιν εγρηγόρσεως.

        Σ’ αυτήν την κατάστασιν ευρίσκετο και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος ήταν εν εγρηγόρσει, εν αισθήσει, δεν κοιμόταν. Δεν είδε στον ύπνον του αυτά, όπως επί παραδείγματι ο προφήτης Δανιήλ, που έβλεπε στον ύπνο του ό,τι έβλεπε, εκείνες τις θαυμάσιες εικόνες. Ο Δανιήλ έχει οράματα καθ’ ύπνον. ενώ εδώ ο Ιωάννης είναι εν εγρηγόρσει, ξυπνητός. Λέει: «Εν ημέρα Κυριακή -θα μας το πη λίγο πιο κάτω- εγενόμην εις την Πάτμον». Μέσα σ’ ένα σπήλαιον είναι, κι εκεί δέχεται την Αποκάλυψι. «Άκουσα μια φωνή. γύρισα να ιδώ και είδα... -ω τι είδα...!- είδα κάποιον, όμοιον...», όπου παρουσιάζεται με μια φοβερή περιγραφή ο δεδοξασμένος Ιησούς. «Και μου λέγει: Εγώ είμαι ο περιπατών μεταξύ των λυχνιών, των επτά Εκκλησιών. Γράψε αυτά που θα σου πω»6 . Είναι λοιπόν εν αισθήσει. «καθ’ ύπαρ», όπως λέγει εδώ ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας. Ύπαρ -γενική: ύπαρος- είναι η αισθητή εμφάνισις, που αντιλαμβάνεται κανείς εν εγρηγόρσει ό,τι αντιλαμβάνεται.

Εν τούτοις, αγαπητοί μου, ο όρος αποκάλυψις έχει μίαν βαθυτέραν σημασίαν. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρον χωρίς να μπορούμε να εμβαθύνωμε εις αυτόν. Αποκάλυψις γενικά σημαίνει ότι ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτόν Του εις τους ανθρώπους. Και η αποκάλυψις αυτή του Θεού εις τους ανθρώπους είναι είτε άμεσος είτε έμμεσος, με σκοπόν πάντοτε την γνώσι του Θεού εκ μέρους των ανθρώπων. Ο Θεός δεν είναι ο Άγνωστος. είναι εν ταυτώ ο Γνωστός και Άγνωστος. Είναι ο Γνωστός, γιατί θέλει να έχη κοινωνία με τα δημιουργήματά Του. εν ταυτώ ο Άγνωστος, γιατί είναι ο Αναφής, ο Αψηλάφητος, ο Αΐδιος, ο Αχρονος, ο Υπέρ την κτίσιν την ορατήν και αισθητήν. διότι η ουσία του Θεού δεν είναι δυνατόν ποτέ να γνωσθή. γι’ αυτό είναι ο Γνωστός - Άγνωστος.

       Έχομε αυτές τις οξύμωρες εκ πρώτης όψεως εκφράσεις, ή αν θέλετε αυτές τις αποφατικές εκφράσεις. Έτσι λέγονται στη Θεολογία αυτές οι εκφράσεις, αποφατικές. δηλαδή μ’ εκείνο που λέω δηλώνω ότι δεν ξέρω τι είναι ο Θεός. Όσο πιο πολύ Τον γνωρίζω, τόσο λέγω ότι δεν γνωρίζω τον Θεό. Αυτό ακριβώς είναι μία αποφατική θέσις έναντι της γνώσεως του Θεού. Όμως ο Θεός αγαπά να αποκαλύπτεται. δεν μένει ποτέ εις τον εαυτόν Του. και αποκαλύπτεται είτε άμεσα, όπως σας είπα, είτε έμμεσα.

Ακόμα η αποκάλυψις του Θεού διακρίνεται εις την φυσικήν θείαν αποκάλυψιν και εις την υπερφυσικήν θείαν αποκάλυψιν.

1. Αποκ. 1, 1-3.

2. Ησ. 1, 1.

3. Αποκ. 22, 18-19.

4. Αποκ. 1, 1.

5. Άγ. Ανδρέας Καισαρείας, Ερμηνεία εις την Αποκάλυψιν του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου Θεολόγου, J.P.Migne. P.G., τόμ. 106, Κέντρον Πατερικών Εκδόσεων, Αθήναι 2001, σελ. 220D.

6. Αποκ. 1, 17-19.

συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος

Οταν ο ηγέτης είναι ο λαός

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσηςhttp://www.agonas.org

Την παρακάτω επιστολή ο συγγραφέας κ. Χρήστος Μαγγούτας την έστειλε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια, θα μπορούσε όμως να είχε και την δική σας υπογραφή:

Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Αν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα, ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όχι εσάς, αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι, εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της.

Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. 

Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής:  

«Δε μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω έναν νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, μόνον ο λαός μπορεί να αποφασίσει».

Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. 

Ἡ «Νέα Πολιτικὴ Πρόταση» τῆς Ὑπερεθνικῆς Ἐκκλησίας:

Ἡ «Νέα Πολιτικὴ Πρόταση» τῆς Ὑπερεθνικῆς Ἐκκλησίας:

“ΟΥΚ ΕΝΙ ΕΛΛΗΝ” (2)

Μὲ Ἀφορμὴ Ἀνακοίνωση τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου

Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικός

Οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος ἀναζητοῦν ἕναν «ἀνανεωμένο θεολογικὸ λόγο», ὁ ὁποῖος θὰ ἀποτελέσει μιὰ «νέα πολιτικὴ προταση»(!), προκειμένου «ἡ Ἐκκλησία μας νὰ εἰσέλθει στὸν αἰῶνα ποὺ ζοῦμε καὶ νὰ μὴ βρίσκει εὔκολο καὶ ἀσφαλὲς καταφύγιο σὲ προηγούμενες ἐποχές».

Πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτόν, συγκαλοῦν ἐπειγόντως διεθνὲς διορθόδοξο συνέδριο, μὲ θέμα «Ἐκκλησιολογία καὶ Ἐθνικισμὸς στὴ Μεταμοντέρνα Ἐποχή»^[1].

Θεοκρατία καὶ Ἐθνικισμός: Στὴν σχετικὴ Ἀνακοίνωσή τους², οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἐξηγοῦν ὅτι, προβαίνουν στὴν ἀναζήτηση αὐτή, διότι πιστεύουν ὅτι: «Ἡ θεοκρατία καὶ ὁ νεο-ἐθνικισμός, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ ἐκκοσμικευμένες μορφὲς ἐσχατολογίας, (…) δὲν μποροῦν, μὲ κανένα λόγο, νὰ συνεχίσουν νὰ εἶναι ἡ πολιτικὴ πρόταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».

Στὸ σημεῖο αὐτό, ἀνακύπτουν τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα: α) ὑπάρχει σήμερα –ἢ ὑπῆρξε ποτὲ– θεοκρατία στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Καί, β) εἶναι δυνατὸν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (νὰ θέλει) νὰ ἔχει πολιτικὴ πρόταση, συναγωνιζόμενη, ἢ μᾶλλον ταυτιζόμενη, στὸ σημεῖο αὐτό, μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Π.Σ.Ε., τὰ ὁποῖα –διὰ τῆς ἐμπλοκῆς τους στὸν διακανονισμὸ τῶν πολιτικῶν πραγμάτων– ἔχουν πλήρως ἐκκοσμικευθεῖ;

Θεοκρατία: Ἀναζητώντας στὴν ἐγκυκλοπαίδεια τὸν ὁρισμὸ τῆς «θεοκρατίας», διαπιστώνουμε ὅτι, πρόκειται γιὰ «πολίτευμα κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ ὀργάνωση καὶ λειτουργία τοῦ κράτους καθορίζονται ἀπὸ τὸν θεϊκὸ νόμο», καὶ ὅπου «διάκριση τῆς πολιτικῆς ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ ἐξουσία δὲν ὑφίσταται, ἐνῶ προβάλλεται τὸ ἀποκλειστικὸ δικαίωμα τοῦ Ἱερατείου νὰ ἑρμηνεύει τὴ θεία θέληση ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις»³.

Στὴν θεοκρατία, δηλαδή, ἡ ταύτιση πολιτικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἐξουσίας, ὄχι μόνον ἐξασφαλίζει τὴν ἀπόλυτη, ἀπαρέγκλιτη, τυφλὴ ὑπακοὴ τοῦ λαοῦ στὰ κελεύσματα τῶν ἐξουσιαστῶν, ἀλλὰ τιμωρεῖ κάθε ἀνυπακοή, ὡς ἔγκλημα καθοσιώσεως. Συχνά, μάλιστα, ἡ ἐσχατολογία τῆς θεοκρατίας, ὄχι μόνον ἀπαιτεῖ τελετουργικοὺς φόνους τῶν ἰδίων τῶν πιστῶν της, ἀλλὰ καθιστᾶ φυσικὴ καὶ τὴν αὐτόβουλη προσέλευση τῶν θυμάτων στὴν θυσία (π.χ. προκολομβιανὲς κοινωνίες τῆς Ἀμερικῆς).

Καί, στὶς μὲν προχριστιανικὲς θεοκρατίες, ἡ ἐλευθερία βουλήσεως ἦταν ἀνύπαρκτη ἀκόμα καὶ ὡς ἔννοια· στὶς δὲ μεταχριστιανικές, ἦταν –καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι– ἔννοια ἀπαγορευμένη. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, ἀποτελοῦσε –καὶ ἀποτελεῖ– πρακτικὴ ἀδιανόητη ἢ θανατηφόρα.

Θεοκρατία καὶ Χριστιανισμός: Ἡ ἐνανθρώπιση, ὅμως, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἄλλαξε τὸν ροῦ τῆς Ἱστορίας. Καὶ τοῦτο διότι, ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως, ὡς δώρου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ ἐλευθερία καὶ ἀγάπη, κατέστησε ἕωλη τὴν θεοκρατία στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν. Ἐνῶ, ἡ Ἀνάστασή Του ἐξουδετέρωσε τὴν δυνατότητα τοῦ Ἱερατείου νὰ χειραγωγεῖ τὸν πιστὸ λαὸ μὲ ἐκκοσμικευμένες –καί, φυσικά, ὑποβολιμαῖες καὶ ἀντι-ἀνθρώπινες– μορφὲς ἐσχατολογίας.

Καί, παρ’ ὅλον ὅτι –ὅπως ἐπισημαίνεται στὸ παραπάνω κείμενο– «Στὸ Χριστιανισμὸ τέτοιες (σ.σ. θεοκρατικὲς) ἀντιλήψεις ὁδήγησαν στὴν γνωστὴ ἔννοια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (σ.σ. τὰ πλάγια στοιχεῖα ἀνήκουν στὸ πρωτοτυπο), τὸ πλησιέστερο πρὸς τὴν θεοκρατία πολιτειακὸ σύστημα ἦταν ὁ καισαροπαπισμός, ποὺ παρατηρήθηκε μεταξὺ τοῦ 14^ου-16^ου αἰῶνα, στὴν Δύση, καὶ στὸ ὁποῖο ὁ ἡγεμόνας τῆς πολιτείας ἦταν συγχρόνως καὶ Πάπας.

Ἐνῶ, ὁ συνδυασμὸς προφήτη-ἡγεμόνα (προφητάνακτος) ὑπῆρχε μὲν στοὺς παλαιοδιαθηκικοὺς χρόνους, στὸ Ἰσραήλ, ἀλλὰ ὡς πρόδρομος τῆς εἰσόδου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο.

Προφητάνακτες καὶ Παγκοσμιοποίηση: Βέβαια, μετὰ τὴν Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο (1962-1965) καὶ τὴν ἐκκοσμικευμένη “νέα θεολογία” της, τὸ Βατικανὸ υἱοθέτησε ἕναν ἀνανεωμένο οἰκουμενικὸ θεολογικὸ λόγο, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ μιὰ «νέα γεωπολιτικὴ πρόταση», ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι, εἶναι λόγος ἀκραιφνῶς οἰκουμενιστικός, δηλαδή, λόγος ὄχι ἁπλῶς διαδογματικὸς ἢ διαθρησκευτικός, ἀλλὰ πανθρησκειακός· μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μετατρέπει τὸν Πάπα –τὸν ἐμμένοντα ἐμμανῶς στὸ Πρωτεῖο του– σὲ παγκοσμίου βεληνεκοῦς ἡγέτη-φορέα τῆς νέας ἐκκοσμικευμένης ἐσχατολογίας τῆς Πανθρησκείας, σὲ καιροὺς παγκοσμιοποιήσεως.

Μὲ γνώμονα, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τὶς θέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περὶ «σύγχρονης Ὀρθοδοξίας» (εἰδικὰ ὅπως αὐτὲς διατυπώθηκαν κατὰ τὴν φετεινὴ πατριαρχικὴ ἑορτὴ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸν Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, στὸ Φανάρι), ἀφ’ ἑτέρου δέ, τὴν συλλειτουργία τοῦ Πάπα (κατὰ τὴν θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Πατριαρχείου, τὴν 30η Νοεμβρίου 2006), οἱ ὁποῖες τόσο σκανδάλισαν τὸ Ὀρθοδοξο ποίμνιο⁴, ἀναμένουμε μὲ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν Εἰσήγηση (στὸ συγκεκριμένο συνέδριο τῆς Ἀκαδημίας) μὲ θέμα «Πατριαρχεῖο, Πρωτεῖο καὶ Ἐθνικισμός».

Εὔλογες Ἀπορίες: Ποία ὁμοιότητα, λοιπόν, βλέπουν οἱ τῆς Ἀκαδημίας, μεταξὺ τῆς θεοκρατίας (ὅπως αὐτὴ ὁρίζεται) καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία, διὰ τῆς θεολογίας τῶν Πατέρων, ἀρνεῖται ριζικὰ τέτοιες τοποθετήσεις καὶ βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τέτοιων ἰδεολογημάτων;

Γιατί, ἄραγε, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου θεωροῦν ὅτι ἡ θεοκρατία ἦταν ποτὲ –καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι– ἡ πολιτικὴ πρόταση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Καὶ τὸ τραγελαφικό: αὐτοὶ ποὺ φοβοῦνται τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ πολιτικὰ συστήματα καὶ ἰδεολογίες (ὅπως ἡ θεοκρατία καὶ ὁ νεο-ἐθνικισμός), πῶς διολισθαίνουν οἱ ἴδιοι σὲ –ἀδιάφορα ποιές– πολιτικὲς προτάσεις;

Παράδοξη Ἐπιλεκτικὴ Εὐαισθησία: Καί, ἀφοῦ πιστεύουν ὅτι ἡ θεοκρατία ἐξακολουθεῖ νὰ ὑφίσταται ὡς πολιτικὴ πρόταση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί, ἀφοῦ ἀπορρίπτουν τόσο αὐτήν, ὅσο καὶ τὸν (νεο)ἐθνικισμὸ –ὡς ἐκκοσμικευμένες μορφὲς ἐσχατολογίας–, γιατὶ ἑστιάζουν τὸ θέμα τοῦ συνεδρίου τους μόνον στὸν (νεο)ἐθνικισμό;

Γιατί, δηλαδή, θεωροῦν ὅτι, μεταξὺ τῶν δύο πολιτικῶν προτάσεων –θεοκρατίας καὶ ἐθνικισμοῦ (παλαιοῦ ἢ νέου)–, μόνον ἡ πολιτικὴ πρόταση, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν «ταύτιση Ἐκκλησίας καὶ Ἔθνους καὶ τὸν “ἐθνικὸ” ρόλο τῆς Ἐκκλησίας», ἀποτελεῖ «τὸ σοβαρότερο μᾶλλον πρόβλημα, ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετὰ τὴν πτώση τοῦ Βυζαντίου (1453)»; Καί, μάλιστα, σήμερα, ποὺ οἱ Ἕλληνες –τελοῦντες ὑπὸ καθεστὼς ψυχοπνευματικῆς γενοκτονίας, ἀλλὰ καὶ ἀποδεκατιζόμενοι σιωπηρῶς– βλέπουν τὴν Ἑλλάδα νὰ καταρρέει ὑπὸ τὸ βάρος τοῦ Μνημονίου, τῆς εἰσβολῆς ἑκατομμυρίων λαθρομεταναστῶν καὶ τῶν ἐντεινομένων ἐδαφικῶν βλέψεων γειτονικῶν κρατῶν;

Ἐλευθέρα Βούληση καὶ Θεοκρατία: Βέβαια, τὸ γεγονὸς ὅτι, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας ἀπορρίπτουν τὴν θεοκρατία, ὡς ἄλλη «ἐκκοσμικευμένη μορφὴ ἐσχατολογίας», θὰ μποροῦσε νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς ἔμμεση, πλὴν σαφής, ἔνδειξη τοῦ σεβασμοῦ τους πρὸς τὴν ἐλευθέρα βούληση τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Τότε, ὅμως, γιατί ἀναζητοῦν ἕναν νέο ἐκκλησιαστικὸ-θεολογικὸ λόγο, ποὺ νὰ ἀποτελεῖ, συγχρόνως, καὶ «νέα πολιτικὴ πρόταση»; Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀναζητοῦν αὐτὸ ποὺ οἱ ἴδιοι ἀπορρίπτουν, δηλαδή, «τὸ ἀποκλειστικὸ δικαίωμα τοῦ Ἱερατείου νὰ ἑρμηνεύει τὴ θεία θέληση ἀνάλογα μὲ τὶς (σ.σ. σημερινὲς πολιτικὲς) περιστάσεις»; Αὐτό, δὲν προϋποθέτει τὴν ἀπὸ μέρους τους προβολὴ μιᾶς νέας μορφῆς ἐσχατολογίας, ἐξ ἴσου ἐκκοσμικευμένης, ἀφοῦ προσχεδιάζεται καὶ προγραμματίζεται μὲ τὴν ἀρωγὴ συνεδρίων· καὶ μάλιστα, καὶ διεθνῶν καὶ διορθοδόξων;

Ἡ Πολιτικὴ Πρόταση τοῦ «Ἐθνικισμοῦ»: Οἱ ἐκκλησιολογικοὶ καὶ πολιτικο-κοινωνιολογικοὶ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ συντελεστὲς ἀπορρίπτουν τὸν «ἐθνικισμὸ» (παλαιὸ ἢ «νέο»), πρὸς χάριν μιᾶς νέας ὑπερεθνικῆς-ὑπερφυλετικῆς πολιτικῆς προτάσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι οἱ ἑξῆς:

α) ὅτι, ἡ ταύτιση Ἐκκλησίας καὶ Ἔθνους προκαλεῖ τὴν «διαίρεση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σὲ πολλὲς διαφορετικὲς ἐθνικὲς Ἐκκλησίες»·

β) ὅτι, ὑποκαθιστώντας «τὸ ἐκκλησιαστικὸ κριτήριο ἀπὸ τὸ ἐθνικό», ὁδηγεῖ στὴν διαμόρφωση μιᾶς «ἐξαιρετικὰ προβληματικῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀντίληψης, ποὺ κατανοεῖ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς μία “συνομοσπονδία ἐθνικῶν Ἐκκλησιῶν”»·

γ) ὅτι, ἡ ταύτιση αὐτὴ συνιστᾶ «ἐγκλωβισμὸ στὴν παραδοσιαρχία, τὸν φονταμενταλισμό, τὸν κοινωνικὸ συντηρητισμὸ καὶ ἀναχρονισμό, τὴν ἐπιστροφὴ στὴν προ-νεωτερικότητα καὶ τὶς αὐταρχικὲς δομὲς τῆς πατριαρχικῆς κοινωνίας»·

δ) ὅτι, ὁ «νεωτερισμὸς» αὐτὸς ἀπηχεῖ τὸν «ἀμετάκλητα ξεπερασμένο κόσμο τοῦ χθὲς» καὶ «ὑπονομεύει κάθε σοβαρὴ προσπάθεια νὰ ἀντιμετωπίσει ἐπιτέλους ἡ Ὀρθοδοξία τὶς προκλήσεις ποὺ θέτει ὁ σύγχρονος κόσμος»·

ε) ὅτι, ἀποτελεῖ «ἐσωστρέφεια», ποὺ κάνει τὴν Ἐκκλησία «νὰ ἔχει λησμονήσει τὴν ὑπερεθνική της ἀποστολὴ καὶ τὶς θεμελιώδεις ἐκκλησιολογικές της ἀρχές», ποὺ βασίζονται «στὸ κάλεσμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ ὑπερφυλετικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ὑπερεθνικὲς κοινότητες».

Ἐθνικισμὸς καὶ Ἐσχατολογία: Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν ἐσχατολογικὴ διάσταση τῆς «ταύτισης Ἐκκλησίας καὶ Ἔθνους, Ἐκκλησίας καὶ ἐθνο-πολιτισμικῆς ταυτοτήτας, Ἐκκλησίας καὶ ἐθνικῆς ἰδεολογίας, Ἐκκλησίας καὶ Κράτους», οἱ λόγοι ἀπόρριψής της εἶναι οἱ ἀκόλουθοι:

στ) ὅτι, «στὴ συνάφεια καὶ στὸ πλαίσιο μιᾶς πολυεθνικῆς, πλουραλιστικῆς, μετανεωτερικῆς κοινωνίας», ὅσο θὰ ὑφίσταται ἡ ταύτιση αὐτή, «κάθε μήνυμα συμφιλίωσης, μετανοίας καὶ ἐπανευαγγελισμοῦ δὲν θὰ μοιάζει παρὰ μὲ ψευδαίσθηση καὶ φενακισμό»·

ζ) ὅτι, ἐμποδίζει τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν «κυρίως ἀποστολή της, ποὺ εἶναι ὁ Εὐαγγελισμὸς καὶ ἡ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, τὸ κήρυγμα τῆς ἐρχομένης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία καὶ τὴν ἀποκατάσταση ὁλάκερης τῆς κτίσης»·

θ) ὅτι, ἂν διατηρηθεῖ ὁ (νεο)ἐθνικισμός, «οὔτε ἀληθινὴ καὶ διαρκὴς ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὴ κτίση καὶ στὴν Ἱστορία ὑπάρχει, οὔτε Ἐκκλησία, ποὺ νὰ προσεύχεται καὶ νὰ διαλέγεται “ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας”».

Συμπεράσματα: Ὅσα ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μελέτησαν τὴν ἀνακοίνωση αὐτὴ ὁδηγοῦνται –ἀβιάστως, διὰ τῆς ἁπλῆς λογικῆς καὶ μὲ γνώμονα τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Παραδόσεως– στὸ συμπέρασμα ὅτι: ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀποστασιοποίηση τους ἀπὸ ἐμᾶς (ἤτοι, τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους, ποὺ ὡστόσο, ἔχουν ἑλληνικὴ ἐθνικὴ αὐτοσυνειδησία), ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ καὶ ἱστορικό μας παρελθὸν καὶ ἀπὸ τὴν πολιτιστική μας παράδοση, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὶς ἑξῆς πεποιθήσεις:

i.-ὅτι, στὸ Εὐαγγέλιο, ὑπάρχει «κάλεσμα γιὰ ὑπερφυλετικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ὑπερεθνικὲς κοινότητες»·

ii.-ὅτι, οἱ ἴδιοι (δηλαδή, οἱ τῆς Ἀκαδημίας) –ὅταν στρέφονται κατὰ τῶν ἐθνικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (καὶ τῆς συνομοσπονδίας τους), κατὰ τῆς ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καὶ κατὰ τῶν πολιτιστικο-θρησκευτικῶν παραδόσεων τους– ἑρμηνεύουν –καὶ ἐπιτελοῦν– τὸ πρόσταγμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ·

iii.-ὅτι, προωθώντας τὴν πολυπολιτισμικότητα καὶ τὴν πολυφυλετικότητα διὰ τῆς λαθρομεταναστεύσεως, οἱ παγκοσμιοποιητὲς καὶ οἱ ἀρωγοί τους συνεργοῦν, μὲ τὸν δικό τους τρόπο, στὸ «κάλεσμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ ὑπερφυλετικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ὑπερεθνικὲς κοινότητες»·

iv.-ὅτι, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θὰ συμβάλλει στὴν «σωτηρία καὶ τὴν ἀποκατάσταση ὁλάκερης τῆς κτίσης» μόνον ἐφ’ ὅσον ἀπαρνηθεῖ καὶ ἐγκαταλείψει τὸν “ἐθνικὸ ρόλο” της, πρὸς χάριν τοῦ ὑπερεθνικοῦ-ὑπερφυλετικοῦ·

v.-ὅτι, κάθε «ἐπιμονὴ» τῶν Ἑλλήνων –Ὀρθοδόξων καὶ μὴ– νὰ διατηροῦν τὴν ἐθνική, ἱστορικὴ καὶ πολιτιστικὴ αὐτοσυνειδησία τους καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ἑλλάδος –ζητώντας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ τοὺς σταθεῖ ἀρωγὸς σ’ αὐτό–, ἀντιβαίνει «στὴν σωτηρία καὶ τὴν ἀποκαταστάση ὁλάκερης τῆς κτίσης»·

vi.-ὅτι, μόνον πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου, κοντάκια καὶ ὕμνοι –ὅπως, λ.χ. ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος καὶ τὸ «Σῶσον, Κύριε, τὸν Λαόν Σου καὶ Εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν Σου» –, συνέβαλλαν στὴν «σωτηρία καὶ τὴν ἀποκατάσταση ὁλάκερης τῆς κτίσης», διότι ἐψάλλοντο ἀπὸ ὀρθόδοξο μέν, πολυεθνικὸ καὶ πολυφυλετικὸ δέ, ποίμνιο· ὅμως, μετὰ τὸ 1453, ὅσοι μὴ-πολυεθνικοὶ καὶ μὴ-πολυφυλετικοὶ λαοὶ τὰ ἔψαλλαν, τὴν ἀντιμάχονταν·

vii.-ὅτι, ἡ παρουσία ἑκατομμυρίων μουσουλμάνων μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀνταποκρίνεται «στὸ κάλεσμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ ὑπερφυλετικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ὑπερεθνικὲς κοινότητες»·

viii.-ὅτι, ἔναντι τοῦ σημερινοῦ «κυρίαρχου αἰτήματος» τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ –Ὀρθοδόξου καὶ μὴ– «γιὰ ἐπιβίωση σὲ ἐξαιρετικὰ δυσμενεῖς καὶ ἐχθρικὲς καταστάσεις», ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία –ὡς ὑπερεθνικὴ καὶ ὑπερφυλετικὴ– ὀφείλει νὰ κρατήσει τὶς ἀποστάσεις της ἀπὸ αὐτόν, διότι,

ix.-ἡ ἀπὸ μέρους της ἀνάληψη “ἐθνικοῦ ρόλου”, μὲ σκοπὸ τὴν σωτηρία τοῦ Ἔθνους, ἀντιβαίνει «στὸ κάλεσμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ ὑπερφυλετικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ὑπερεθνικὲς κοινότητες» καί, κατὰ συνέπεια, ἀντιβαίνει στὴν «σωτηρία καὶ τὴν ἀποκατάσταση ὁλάκερης τῆς κτίσης»·

x.-ὅτι, μόνον «ἐπανευαγγελιζόμενοι» στὰ νάματα τοῦ «ἀνανεωμένου», «οἰκουμενι(στι)κοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου» –καὶ τοῦ ἐξ αὐτοῦ ἀπορρέοντος «κηρύγματος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ»– ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ «νέα πολιτικὴ πρότασης» τῆς ἐπισήμου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ Ἕλληνες –Ὀρθόδοξοι καὶ μὴ– θὰ πεισθοῦν ὅτι, θείῳ προστάγματι, «οὐκ ἔνι Ἕλλην»·

xi.-ὅτι, ἡ παγκοσμιοποίηση εἶναι μέρος τοῦ Σχεδίου τοῦ Θεοῦ, καί, ἑπομένως, ἡ μοῖρα ποὺ τοὺς ἐπιφυλάσσουν οἱ παγκοσμιοποιητὲς εἶναι ἀσήμαντη παράπλευρη ἀπώλεια σὲ σχέση μὲ τὴν «σωτηρία καὶ τὴν ἀποκατάσταση ὁλάκερης τῆς κτίσης»·

xii.-ὅτι, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀποτύχει τοῦ προορισμοῦ της ἐπὶ 2000 χρόνια, καὶ ἀναμένει τὶς ὑποδείξεις τῶν συντελεστῶν τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καὶ τῶν Εἰσηγητῶν τοῦ συγκεκριμένου Συνεδρίου, γιὰ νὰ ἐπιτυχεῖ.

Ἀπόρριψη Θεμελιωδῶν Ἀρχῶν: Τὸ γεγονὸς ὅτι, οἱ πεποιθήσεις τους αὐτὲς ἀποδεικνύονται, εἴτε ἀνακριβεῖς, εἴτε ἐξω-λογικές, εἴτε παρα-λογικές, εἴτε ἀντι-λογικές, καὶ ὁπωσδήποτε ἀντιανθρώπινες καὶ ἀντιχριστιανικές, ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα πώς:

Εἴτε οἱ ἴδιοι οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς τὸ συνειδητοποιοῦν, εἴτε ὄχι, ὁ νέος ἐκκλησιαστικὸς λόγος, τὸν ὁποῖον ἀναζητοῦν, ἀπορρίπτει τὸ σύνολο τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ –ἤτοι τὴν Λογική, τὸν ἀνθρωπισμό, ἀλλὰ κυρίως τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Παράδοση–, οἱ ὁποῖες διασφαλίζουν, διαχρονικά, τὴν ἐλευθερία βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου –Ἕλληνος καὶ μή, Ὀρθοδόξου καὶ μή.

Ὑπ’ αὐτοὺς τοὺς ὅρους, πῶς εἶναι δυνατόν, αὐτὴ ἡ νέα ὑπερεθνικὴ-ὑπερφυλετικὴ Ἐκκλησία –καὶ ἡ νέα πολιτική της πρόταση– νὰ προστατεύσουν τὴν ἐλευθέρα βούληση ἡμῶν τῶν ὑπολοίπων ἔναντι τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τῶν παγκοσμιοποιητῶν;

«Νέα Πολιτικὴ Πρόταση» καὶ Παγκοσμιοποίηση: Ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας –τὸ πληττόμενο πανταχόθεν ἀπὸ τοὺς φορεῖς τῆς παγκοσμιοποιησεως– σύρεται, ἄθελά του, στὸ ὀδυνηρὸ συμπέρασμα ὅτι: οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου ἔχουν ἤδη υἱοθετήσει τὸν συγκεκριμένο «νέο ἀνανεωμένο θεολογικὸ-ἐκκλησιαστικὸ λόγο»· καὶ ὅτι –εἴτε οἱ ἴδιοι τὸ συνειδητοποιοῦν, εἴτε ὄχι– ὁ λόγος αὐτὸς ἀποτελεῖ μιὰ «νέα γεωπολιτικὴ πρόταση», καὶ πιὸ συγκεκριμένα, μιὰ πρόταση παγκοσμιοποιημένη καὶ παγκοσμιοποιητική.

Παγκοσμιοποιημένη, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι, ἐκφράζει τὶς βουλὲς τῶν παγκοσμιοποιητῶν καὶ συντάσσεται μὲ αὐτές. Παγκοσμιοποιητική, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι, καταργεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως μας καὶ μᾶς ὑποτάσσει στὸν ὁλοκληρωτισμό τους.

Στὸ τρίτο καὶ τελευταῖο κείμενό μας, μὲ τίτλο «“Οὐκ Ἑνὶ Ἕλλην”, Οὐδὲ Ὀρθόδοξος» θὰ ἀναζητήσουμε, σὺν Θεῷ, τὴν προέλευση αὐτῶν τῶν πεποιθήσεων καὶ σὲ τί αὐτὲς ἀποσκοποῦν.

_______________________________

(1) Τὸ Συνέδριο θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο Θεσσαλίας (Μελισσάτικα), ἀπὸ 24 ἕως 27 Μαΐου 2012.

(2) Βλ. ἑβδομ. ἐφημ. “Ὀρθόδοξος Τύπος” τῆς 27.4.2012 (σ. 7).

(3) Πρβλ. Ἐκπαιδευτικὴ Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, τόμος «Οἱ Θρησκεῖες», (Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν).

(4) Κορναράκη Ἰω., «Ἐπίσημη Πατριαρχικὴ Ἀναγνώριση τῆς σύγχρονης Ἀντιπατερικῆς Ὀρθοδοξίας» (ἄρθρο στὸ διαδίκτυο).

Το ακριβες πορτραιτο του οικουμενιστη ψευδοποιμενα

Ερωτησεις περι εκκλησιαστικης συνεπειας

  (Ή ερωτησεις κρισεως προς ιστολογο)

του Θεολόγου κ. Παν. Σημάτη

Ὁ θεολόγος κ. Ἰωάννης Τάτσης (τοῦ ἱστολογίου thriskeftika), ἐκτὸς ἀπὸ πληροφορίες γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὸν καλὸν ἀγῶνα ποὺ κάνει γιὰ τὴν διάσωση τοῦ ὀρθοδόξου χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος, προβάλλει τοὺς ἀντι-οἰκουμενιστὲς ἡγέτες καὶ ἀγωνίζεται κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Προσφάτως δημοσίευσε ἄρθρο μὲ τίτλο: «Οἰκουμενιστὴς ποιμήν». 


Σὲ αὐτὸ ἀναφέρεται στὴν κατάπτυστη ἐνέργεια τοῦ μητροπολίτη Γερμανίας Αὐγουστίνου (τὴν ὁποία κατέκρινε ἀκόμα καὶ τὸ οἰκουμενιστικὸ ἱστολόγιο Romfea) καὶ μᾶς παρουσίασε ἐπιτυχῶς καὶ μὲ ζηλευτὴ εὐκρίνεια τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ «ψευδο-ποιμένα». Γράφει (οἱ ὑπογραμμίσεις τῶν ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸ ἄρθρο του, εἶναι δικές μου):

    

«...Δημοσιεύτηκε φωτο- γραφία του Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνου χριόμενου από έναν παπικό καρδινάλιο με “αγιασμό”. Η ελπίδα μεταστροφής στην Ορθοδοξία των πεπλα-νημένων προβάτων του καθολικισμού και του προτε-σταντισμού της Ευρώπης έχει χαθεί με την οικου-μενιστική συμπεριφορά πολλών ορθοδόξων ποιμένων που θα έπρεπε να φροντίζουν τόσο για τη διαφύλαξη του ορθόδοξου ποιμνίου από τους βαρείς λύκους του κακόδοξου παπισμού και προτεσταντισμού...

Οι Οικουμενιστές όμως δεν νοιάζονται για την σωτηρία και την αιώνια ζωή... Οι οραματισμοί τους ξεκινούν και τελειώνουν στην παρούσα ζωή. Κινούνται με ένα “εκκλησιαστικό” διπλωματικό τρόπο, χαίρουν με ανθρώπινες τιμές, απολαμβάνουν συμπόσια, διαλέγονται με ετερόδοξους χωρίς στόχους και προϋποθέσεις, ζούνε κοσμικά... Οι επίσκοποι του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Ευρώπη έχουν παραβιάσει όλα τα όρια που έθεσαν οι άγιοι Πατέρες. Τι αλήθεια είναι οι Οικουμενιστές που παραδίδουν εαυτούς και τα πρόβατα στα χέρια των Παπικών και των Προτεσταντών; Μέσα στην πλήρη οικουμενιστική σύγχυση ποιος είναι τελικά ο ποιμήν ο καλός, ποιος είναι ο μισθωτός, ποιος είναι ο λύκος και κυρίως τι θα απογίνουν τα πρόβατα;».

Περίφημη περιγραφὴ τῶν «ψευδοποιμένων» οἰκου-μενιστῶν μᾶς κάνατε κ. Τάτση, ἐκ τῆς ὁποίας δημιουργοῦνται –λόγω τῆς κρισιμότητας τοῦ θέματος– κάποια ἐρωτήματα:

Ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τοῦ πιστοῦ πρὸς ἕνα τέτοιο ψευδεπίσκοπο; 


Ἀρκεῖ ἡ καταγγελία τῶν ἐνεργειῶν του; 


Ποιές συμβουλές, προτροπὲς ἢ Ἐντολὲς μᾶς δίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες γιὰ τὴ στάση μας ἀπέναντι στοὺς ψευδεπισκόπους; 


Οἱ ψευδοδιδάσκαλοι ποὺ ἀτιμάζουν καὶ ποδοπατοῦν τὶς Ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων ἀξίζουν τιμῆς; 


Ἡ συμπεριφορά μας ἀπέναντί τους πρέπει νὰ εἶναι συμπεριφορὰ ὡς πρὸς ποιμένες; 


Ὅταν ὁ ΙΕ΄ Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ὁμιλεῖ περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ ψευδοποιμένες, τί καὶ ποιούς ἐννοεῖ;

Γιὰ νὰ ἐξακριβώσουμε, ἔπειτα, ὅτι κάποιος εἶναι ψευδοποιμένας καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτὸν –ὥστε νὰ μὴ διακινδυνεύσουμε τὴν σωτηρία μας ἐπικοινωνώντας μαζί του–, τί περισσότερο πρέπει νὰ ἔχει κάνει, σὲ ποιές περισσότερες παραβάσεις Ἱερῶν Κανόνων καὶ παραλείψεις καὶ καινοτομίες νὰ ἔχει προβεῖ;

Σὲ πόσες χιλιάδες περισσότερες συμπροσευχὲς πρέπει νὰ ἔχουν παραστεῖ (ὅλοι αὐτοὶ οἱ οἰκουμενιστὲς ἱερωμένοι καὶ λαϊκοὶ) καὶ πόσες ἄλλες αἱρέσεις πρέπει νὰ ἔχουν διατυπώσει, πεισμόνως διδάξει καὶ διὰ τῆς ἐξουσίας τους ἐπιβάλει; 


Πόσο πιὸ ἄπιστο πρέπει νὰ μᾶς ἔχουν παρουσιάσει τὸν ἑαυτό τους, ἐμπράκτως; 


Πόσα περισσότερα «Ἅγια» Κοράνια πρέπει νὰ ἔχουν ἐπιδώσει καὶ πόσους ἀκόμα ἑσπερινοὺς καὶ ἀρτοκλασίες μὲ αἱρετικοὺς πρέπει νὰ ἔχουν ἐπιτελέσει ὅλα αὐτὰ  τὰ πρωτοκλασάτα στελέχη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,  ἀπ’ ὅσα ἔχουν κάνει οἱ: κ. Αὐγουστῖνος (Μητροπολίτης Γερμανίας), κ. Ἐμμανουὴλ (Μητροπολίτης Γαλλίας), κ. Χρυσόστομος Σαββᾶτος (Μητροπ. Μεσσηνίας), κ. Ἰγνάτιος Γεωργακόπουλος (Μητροπ. Δημητριάδος), κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας (Μητροπ. Περγάμου), κ. Θεόδωρος (Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας), κ. Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης (Πατριάρχης Κων/πόλεως), καὶ τόσοι ἄλλοι; 

Λοιπόν, κ. Τάτση (κι ὅσοι ἄλλοι ἀντι-οικουμενιστές ἀναμένετε μὲ «διάκριση» τὸν κατάλληλο καιρὸ ἐφαρμογῆς τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων), μετὰ κι ἀπ’ αὐτά, τί θὰ μᾶς συμβουλεύατε: 


Πόσες ἄλλες «ἐλπίδες» πρέπει νὰ χαθοῦν, γιὰ νὰ ξυπνήσουμε καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας; 


Τί ἄλλο περιμένουμε «νὰ χαθεῖ» γιὰ νὰ ξυπνήσουμε; 


Ποιά ἄλλη «ἀποστασία ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῶν πνευματικῶν ἡγετῶν» θὰ πρέπει νὰ περιμένουμε γιὰ νὰ δράσουμε σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοσή μας; 


Μήπως πρέπει νὰ δημιουργήσουμε ἄλλη «Παράδοση»; 


Καὶ τότε, σὲ τί θὰ διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές;

Διαπιστώνετε –καὶ πολὺ ὀρθῶς– ὅτι οἱ  «ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο... ἐπίσκοποι στὴν Εὐρώπη ἔχουν παραβιάσει ὅλα τὰ ὅρια ποὺ ἔθεσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες». 


Ὅτι κάθε «ἐλπίδα μεταστροφῆς στὴν Ὀρθοδοξία τῶν πεπλανημένων ... τῆς Εὐρώπης ἔχει χαθεῖ», ἀφοῦ τὸ Φανάρι ἔχει καταργήσει τὴν Ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ γιὰ Εὐαγγελισμὸ πρὸς «πάντα τὰ ἔθνη»· ἔχει ἀπαγορεύσει τὴν ἐπιστροφὴ τῶν παπικῶν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ὑπακούοντας ὁ Πατριάρχης στὶς ἐπιθυμίες τοῦ Πάπα). 


Μὲ ὅλα ὅσα γράφετε, λοιπόν, ὁμολογεῖτε ὅτι οἱ Μητροπολίτες αὐτοὶ καὶ ὁ Πατριάρχης τους, ἔχουν παραβιάσει «ὅλα τὰ ὅρια».  


Ἔχουν καταλύσει –κατὰ τὴν μαρτυρία σας– τὰ πάντα! 


Καί, ἄρα, ἀποτελοῦν τὸν ὁρισμὸ τοῦ «ψευδεπισκόπου» καὶ τοῦ «ψευδοδιδσακάλου».

Μετὰ ἀπ’ αὐτή σας τὴν διαπίστωση, γιὰ ρωτῆστε τὸν π. Θεόδωρο Ζήση (γιατὶ ἐμᾶς δὲν μᾶς πιστεύετε καὶ μᾶς ἔχετε ἀποκλείσει ἀπὸ τὸ ἱστολόγιό σας):

Ποιά στάση μᾶς ὑποδεικνύουν νὰ τηροῦμε οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπέναντι  στοὺς ψευδεπισκόπους αὐτοὺς καὶ τί ἐντέλλονται οἱ Ἱ. Κανόνες; 


Σὲ ποιές ἐνέργειες πρέπει νὰ προβαίνουμε, ὅταν πρόκειται περὶ ψευδεπισκόπων, σύμφωνα μὲ τὰ παραδείγματα τῶν Ἁγίων καὶ σύνολη τὴν Ἁγιοπατερικὴ Ὀρθόδοξη Παράδοση; 


Μήπως μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς;

Καὶ ρωτῆστε ἀκόμη: 


Πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε πρὸς ὅσους προσπαθοῦν νὰ ἀγωνίζονται κατὰ τῶν ἡγετῶν τοῦ παναιρετικοῦ οἰκουμενισμοῦ (παρὰ τὰ λάθη τους); 


Πρέπει νὰ τοὺς ἀπομονώνουμε, θεωρώντας τους ἐκτὸς Ἐκκλησίας και ζηλωτὲς «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν»;

Καὶ κατόπιν κάνετε τὴν αὐτοκριτική σας, ὡς ἐνώπιον Θεοῦ: ἐσεῖς, ποιούς τιμᾶτε καὶ ἔχετε κοινωνικοὺς (ἐπικαλούμενος τὴν ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομίαν, τὴν σύνεση καὶ τὴ διάκριση) καὶ ποιούς ἀκοινώνητους; 


Καί, τέλος· ποιά εἶναι ἡ θέση σας γιὰ τὴν ἑνότητα ὡς πρὸς τὴν Πίστη καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας; 


Εἶναι κάτι δευτερεῦον ἢ πρωτεῦον γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας;

Ἐλπίζουμε, πὼς δὲν θὰ μᾶς περιφρονήσετε καὶ πάλι, ἀλλὰ θὰ θελήσετε νὰ μᾶς ἀπαντήσετε.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Μὲ ἐκτίμηση

Σημάτης Παναγιώτης

«Και θυμηθείτε ότι εγώ ούτε στη μάχη μπορώ να νικηθώ, ούτε με χρήματα να διαφθαρώ».

 http://www.agonas.org α.φ.179

“Δωροδοκία”

Στάση  Ηθικής  μιας ζωής

    Μια θρυλική φυσιογνωμία της ρωμαϊκής ιστορίας, ήταν ο Ρωμαίος πληβείος στρατηγός Μάνιος Κούριος Δεντάτος, ένας ολιγαρκής και αδιάφθορος ήρωας, που έζησε στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. Εδιωξε τον Πύρο απο το έδαφος της Ιταλίας, νίκησε τους Σαβίνους και τους Σαμνίτας. Το 273 π.Χ. αποσύρθηκε στο αγρόκτημά του, έχοντας αρνηθεί κάθε μερίδιο στα λάφυρα. 

      Σε ένα λατινικό κείμενο διαβάζουμε: Κάποια μέρα υποδέχεται τους πρέσβεις των Σαμνιτών, και καθισμένος σε ένα σκαμνί δίπλα στη φωτιά γευμάτιζε από ένα ξύλινο πιάτο, όταν ήρθαν οι επισκέπτες με πολύ χρυσάφι για να τον δωροδοκήσουν.

    Οι απεσταλμένοι των Σαμνιτών θαύμασαν τη “φτώχεια του” αλλά του πρόσφεραν το χρυσάφι, για να το χρησιμοποιήσει όπως αυτός θα ήθελε.

Ο στρατηγός Μάνιος «χαλαρώνοντας το πρόσωπό του με ένα χαμόγελο» τους είπε:

   «Απεσταλμένοι της περιττής – για να μην πω ανόητης – πρεσβείας, να πείτε στους Σαμνίτες ότι ο Μάνιος Κούριος προτιμά να διατάζει τους πλουσίους παρά να γίνει πλούσιος ο ίδιος». Ενώ συμπλήρωσε: 

  «Και θυμηθείτε ότι εγώ ούτε στη μάχη μπορώ να νικηθώ, ούτε με χρήματα να διαφθαρώ».

Τ’ ακούτε, ω άρχοντες, του τόπου μας;

Κορυφαίες υποκρισίες και μετάνοια

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών ΛαρίσηςΑ.Φ.179http://www.agonas.org

Κορυφαίες υποκρισίες και μετάνοια

«Η κοινωνία μας έριξε στο βούρκο της απαξιώσεως... Δεν μας εκτιμά πια. Συγκεκριμένα δεν εκτιμά τους Επισκόπους, όχι τον απλό παπά...Όλα αυτά αποδεικνύουν την απιστία μας στη δραστηριότητα της πίστεως. Διεβλήθη η ηθική μας υπόστασις, αμφισβητήθηκε η διαχειριστική μας εντιμότητα... Διατρανώθηκε ο δεσποτισμός μας έναντι των απλών και αδυνάμων παπάδων».

Μητροπολίτης

Αλεξανδρουπόλεως

ΑΝΘΙΜΟΣ,

(«Βήμα» 28.3.2010)

ΑΥΤΟΙ το «χαβά» τους. Ο λαός πεινά, στέκεται σε ουρές για λίγο συσσίτιο της νέας κατοχής του Δ΄ Ράιχ, αυτοκτονεί μη αντέχοντας την οικονομική εξόντωση, ο λαός οδηγείται σε απόγνωση και αυτοί, ποιοι άλλοι, οι μοντέρνοι φαρισαίοι, στέκονται στην ουρά χρυσοστόλιστοι με μαγκούρες, για να προλάβουν να κορδακιστούν, στις πολυαρχιερατικές και στα ιωβηλαία των ονομαστηρίων και σε άλλες δεσποτικές φιέστες της αιρετικής εκτροπής του εκκλησιαστικού γεγονότος...

ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ συχνά-πυκνά να στέκονται σοβαροφανείς στις συνάξεις τους, που υποτίθεται παίρνουν αποφάσεις για τα θέματα της Εκκλησίας, και ο νους μου τρέχει σ’ εκείνους τους μακαρίτες γραμματείς και φαρισαίους της εποχής του Χριστού «που οι διαλογισμοί τους μπροστά Του» ήταν από πονηροί έως αδιευκρίνιστοι...

ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ, τους ίδιους πάντα στις πολυ-πολυαρχιερατικές μαζώξεις τους παρατεταγμένους και ισοστοιχισμένους (το κακό έχει παραγίνει), ντυμένους με αργυροστόλιστες ενδυμασίες - μπαστούνες αδαμαντοκόλλητες (ένας απ’ αυτούς είχε - έχει 110 τον αριθμό), να στέκονται μπροστά στον Εσταυρωμένο, και μου πιάνεται η αναπνοή. Νομίζω πως βλέπω εκείνους τους «σταυρωτές» της εποχής του Χριστού που στέκονταν στις πλατείες με τα χρυσά φαρδομάνικα να... προσεύχονται (!!).

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΗΣ ΣΥΜΠΗΡΩΣΕ 15 ΧΡΟΝΙΑ

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης http://www.agonas.org Α.Φ.179

Συμπληρώσαμε τα 15 χρόνια από την ημέρα της έκδοσης της εφημερίδας μας

Μια πανηγυρική έκδοση

Τον μήνα Μάρτιο του 1997 κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο μας της εφημερίδας μας «ΑΓΩΝΑΣ». Με το φύλλο που έχετε στα χέρια σας μπήκαμε στο 16ον έτος.

Μία διαδρομή δεκαπέντε χρόνων, γεμάτη αγωνία, τρέξιμο και πάθος για να εξασφαλίσουμε στους φίλους και αδελφούς αναγνώστες μας όσο το δυνατόν καλύτερη ενημέρωση σε ποικίλα θέματα – εθνικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά και προ πάντων εκκλησιαστικά.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν διαψεύσαμε την εμπιστοσύνη σας, παρότι η πορεία ως σήμερα δεν ήταν ρόδινη.

Υπήρξε γεμάτη από διώξεις, συκοφαντίες, παραπληροφόρηση του λαού και αήθη πολεμική από τον άμβωνα, καταστροφή εφημερίδων στα σταντς από εγκάθετους, προσαγωγές στα Αστυνομικά Τμήματα για δήθεν εξακρίβωση στοιχείων, αγωγές ψυχοφθόρες, πολυδάπανες, πολυχρόνιες από «αγίους» ποιμενάρχες που θεωρούν την Εκκλησία τσιφλίκι τους, σαν να μην πρόκειται ποτέ να αποδώσουν λόγο σε αληθινό και ανεπηρέαστο Κριτή. 

Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι αλήθειες ενοχλούν. Σας βεβαιώνουμε όμως, ότι θα συνεχίσουμε ακόμη πιο δυναμικά, αν και βρισκόμαστε σε περίοδο μεγάλης Κρίσης με πολλές αβεβαιότητες και ίσως με αξεπέραστες κατ’ άνθρωπον δυσκολίες. 

Με τη βοήθεια του Θεού θα συνεχίσουμε τον Αγώνα με το ίδιο συναίσθημα και πνεύμα θυσίας, αποβλέποντας στο να παραμείνουμε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη φωνή για το καλό της Εκκλησίας και της Πατρίδας μας. 

Το φύλλο αυτό είναι πανηγυρικό λόγω της δεκαπενταετούς έκδοσής του και ελεγκτικό γιατί ζούμε σε περίοδο της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε η χώρα μας. 

Ο κόσμος πεινάει, παιδιά λιποθυμούν και άλλα σταματούν τα σχολεία, οικογένειες πετιούνται στο δρόμο μη μπορώντας να πληρώσουν ενοίκια, εκατομμύρια εργαζόμενοι βρίσκονται χωρίς δουλειά, επιχειρήσεις κλείνουν, άνθρωποι σε απόγνωση αυτοκτονούν και ο δεσπότης της Λάρισας Ιγνάτιος μέσα σε μια δεκαπενταετία ανέβασε τον αριθμό των αρχιερατικών του στολών σε 200 περίπου. Ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία – δεδομένου ότι μόνον την τελευταία τριετία – περίοδος παγκόσμιας κρίσης – οι νεοραμμένες στολές έφτασαν τις 50 με κόστος χιλιάδων ευρώ.

Ο αείμνηστος μητροπολίτης Λαρίσης κυρός Θεολόγος ουδέποτε επιδίωξε να επισκοποποιηθεί.

       Ο αείμνηστος μητροπολίτης Λαρίσης κυρός Θεολόγος ουδέποτε επιδίωξε να επισκοποποιηθεί.           Αντιτάχθηκε σθεναρά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο με αποτέλεσμα να ψυχρανθούν, ευτυχώς για σύντομο χρονικό διάστημα, οι σχέσεις του με τον αοίδιμο γέροντά του και σέμνωμα της Ελλαδικής Εκκλησίας μακαριστό μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο που τον πίεζε σφοδρά να γίνει μητροπολίτης αποβλέπων στην ποιοτική ανύψωση του επισκοπικού δυναμικού της Εκκλησίας της Ελλάδος την οποία εγγυάτο η προσωπικότητα του τότε αρχιμανδρίτη Θεολόγου.Του απέστειλε μάλιστα και εξασέλιδη επιστολή,ο Θεολόγος του Διονυσίου,με την οποία απέκρουε το ενδεχόμενο της υπ αυτού καταλήψεως επισκοπικού θρόνου.Κατόπιν σφοδροτάτων πιέσεων και για λόγους υπακοής ο Θεολόγος Πασχαλίδης δέχτηκε να τοποθετηθεί στο τριπρόσωπο και τελικά μετά την άρνηση του πλειοψηφήσαντος υποψηφίου π.Αναργύρου Σταματόπουλου να αναλάβει τη διαποίμανση της μητροπόλεως Λαρίσης εξελέγη ο δεύτερος σε προτίμηση π.Θεολόγος.     

      Ο μακαριστός ποίμανε τη μητρόπολή του με αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης.Πέτυχε να κερδίσει την αγάπη του ποιμνίου του με την υψοποιό του ταπείνωση,την ανιδιοτέλειά του,την ασκητικότητά του,την παροιμιώδη φιλανθρωπία και αφιλοχρηματία του,την πραότητά του,την πολεμική που κατά ποιμαντικό χρέος εξήσκησε κατά της τοπικής μασσωνικής στοάς και η οποία ουκ ολίγον συνέβαλλε στη μετά ταύτα έκπτωσή του απ΄το μητροπολιτικό θρόνο της Λάρισας.Αυτός ακριβώς ο ακατάλυτος πνευματικός σύνδεσμος ποιμνίου και ποιμένος ώθησε σύσσωμο το πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας της πρωτεύουσας της Θεσσαλίας μετά την εκδημία του πρώτου μοιχεπιβάτη της μητροπόλεως να ζητήσει την επάνοδο του κανονικού του μητροπολίτη αίτημα κατά πάντα ηθικό,λογικό,φυσικό και δίκαιο.Δυστυχώς η τότε διοίκηση της Ελλαδικής Εκκλησίας κώφευσε προκλητικά στο αίτημα του ποιμνίου και με την εκλογή κατά πάντα ακατάλληλου προσώπου περιέπλεξε δεινώς το όλο θέμα.

      Ακολούθησαν επανειλημμένες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που δικαίωσαν τους φίλους της κανονικότητας και της νομιμότητας αλλά η επίσημη Εκκλησία μουλάρωσε κατά την έκφραση του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Μητσοτάκη με συνέπεια να εκτραχηλισθεί η κατάσταση ειδικά μετά την ατυχέστατη εκλογή του Ιγνατίου Λάππα που δυστυχώς δημιούργησε εκρηκτική ατμόσφαιρα της οποίας οι συνέπειες διαιωνίζονται μέχρι σήμερα.

     Ο μητροπολίτης Ιγνάτιος μεγάλως έσφαλλε δεχόμενος να καταλάβει μηδέποτε κενωθέντα κανονικώς επισκοπικό θρόνο.Προκάλεσε το αίσθημα του πιστού λαού της Λαρισας και εξ αιτίας της επιλογής και επιμονής του να γίνει μητροπολίτης Λαρίσης συνετέλεσε όσο κανείς άλλος στην κακοποίηση από τα ΜΑΤ του πιστού λαού.Ενθρονίστηκε στανικώ τω τρόπω και ΕΡΗΜΗΝ της βουλήσεως του ποιμνίου του.Ο υποφαινόμενος παρέστην αυτόπτης μάρτυς της αστυνομικής θηριωδίας έναντι των πιστών της μητροπόλεως Λαρίσης.Και ο εωρακώς μεμαρτύρηκεν!Δυστυχώς εξ όσων βλέπουν το φως της δημοσιότητας χωρίς το παράπαν να διαψευσθούν αρμοδίως και καθηκόντως ο διωγμός του πιστού λαού και ιδιαίτερα των πολυτέκνων συνεχίζεται προς δόξαν του...αρχεκάκου όφεως και των ποικιλώνυμων εχθρών της Εκκλησίας.

     Φρονώ ότι αιτία του κακού είναι η παντελώς άκριτη και επιπόλαιη και φυσικά όλως αντικανονική απόφαση του μητροπολίτη Ιγνατίου να δεχθεί την παράνομη και αντικανονική εκλογή του.Τι τον εβάσκανε και το έπραξε αυτό ενώ εξ όσων γνωρίζω σεβάσμιος κεκοιμημένος μητροπολίτης τον προβλημάτισε σχετικώς προκειμένου να μην πραγματοποιήσει την απόφασή του;  

      Άισθάνεται άραγε άνετα γνωρίζοντας ότι ικανός αριθμός πιστών αντιδρά και στρέφεται εναντίον του;   

      Ό γράφων απευθύνει έκκληση στο μητροπολίτη Ιγνάτιο να αναθεωρήσει την έως τώρα στάση του έναντι των αντιφρονούντων,να σταματήσει τις εναντίον τους διώξεις,να ΕΚΖΗΤΗΣΕΙ ΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ του πολύπαθου λαρισαικού λαού και να είναι βέβαιος ότι οι Λαρισαίοι θα τον αγκααλιάσουν ολόψυχα και θα τον αποδεχθούν ανεπιφύλακτα σαν ποιμένα τους.Ειδάλλως πώς να τον αποδεχθούν όταν η πικρία πληροί τις καρδιές τους επειδή ο δεσπότης τους τους κυνηγά στα δικαστήρια;Έλάτε σεβασμιώτατε Ιγνάτιε στη θέση τους!

        Ας δεηθούμε του Κυρίου του Αμπελώνος όπως ειρηνεύσει επιτέλους η τοσο δοκιμασμένη Εκκλησία της Λάρισας
        Λυκούργος Νάνης

ΟΔΥΣΣΕΑΣ17 Μαΐου 2012 5:45 μ.μ.

O Aγιος μητροπολιτης μου ελεγε και εμενα αυτα που περιγραφει ο αγαπητος μας ιατρος κ. Νανης.
"Ημουνα ενα παπαδακι περνουσα ησυχα και καλα, τι ταθελα εγω ολα αυτα;' Μου ελεγε.
Και με πηραν με το ζορι και με ανεβασαν στον θρονο".
    Ειναι γνωστο οτι και ο Ιακωβος ΣΧοιζας ηθελε τον Θεολογο για αντικαταστατη του και τον εκανε μαλιστα και δωρο νομιζω ενα εγκολπιο.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ Ποιοι τελικά τιμούνται;

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης A.Φ.179http://www.agonas.org

… Το να βλέπης, λοιπόν, Μητροπολίτες τη μέρα αυτή ν’ αφήνουν την επισκοπή τους, για να... λαμπρύνουν με την παρουσία τους τη γιορτή Μητροπ. Ναού άλλης Μητροπόλεως, είναι απαράδεκτο.

Τηλεοπτικό κανάλι κάλυψε πανηγύρι, όπου Μητροπολίτες έδωσαν το «παρών» στην πρόσκλησι Μητροπολίτου μακρινής γι’ αυτούς επαρχίας. Τί πρόσφεραν, που άφησαν τις επαρχίες τους; Τίποτε.

Αν πήγαιναν σε κάποιο Ναό του εορταζόμενου Αγίου πόλεως ή κωμοπόλεώς τους, θάχαν την ευκαιρία να πουν λόγια οικοδομής στο λαό. Άλλωστε η συρροή λαού σε εορτάζοντα Ναό είναι μοναδική ποιμαντική ευκαιρία ν’ ακουστή ο λόγος της «εν ημίν ελπίδος».

◙ Ποιόν διακονούν οι πολλοί αρχιερείς σε μια πανήγυρι; Μήπως ο λαός φωτίζεται απ’ τη λάμψι της μίτρας τους;

◙ Τί υπηρετούν με την ομαδική τους παρουσία και με τα πολυαρχιερατικά συλλείτουργα; Μήπως ο λαός στηρίζεται στην πίστι με τις πολλές πατερίτσες τους;

Δυστυχώς έχει καθιερωθή, όταν γιορτάζη Μητροπολιτικός ή Καθεδρικός Ναός μιας Μητροπόλεως να προσκαλούνται κι άλλοι επίσκοποι. Προς τί;

◙ Η προσοχή πολλών εστιάζεται στη φορεσιά και στο στολισμό των δεσποτάδων, κι όχι στην προσευχή και στην κατάνυξι. Τεντώνουν τ’ αυτί τους ν’ ακούσουν τις διάφορες «φήμες» των δεσποτάδων, κι όχι στο τί λέει ο λόγος του Θεού στον Απόστολο και το Ευαγγέλιο.

◙ Ο οικείος δε ποιμενάρχης, αντί τη μέρα εκείνη να προσέξη το λαό του, το ενδιαφέρον του εξαντλείται στο πώς θα φιλοξενήση τους «αρχιερείς», στο πώς και πού θα φάνε, στο τί δώρα θα τους δώση, στις προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις.

Και δεν «εκμεταλλεύεται» την ευκαιρία να οικοδομήση το λαό, ν’ ασχοληθή με το ποίμνιό του.

◙ Οι καλεσμένοι δε δεσποτάδες δεν έχουν την αίσθησι της ευθύνης του λόγου. Όποιος απ’ αυτούς ορίζεται ομιλητής κατά τον εσπερινό ή τη λειτουργία, ως επί το πλείστον, προσφεύγει σε πομπώδεις προχειρολογίες και γενικολογίες.

◙ Επί τέλους ας τεθή τέρμα σ’ αυτό του «σούρτα-φέρτα» μερικών δεσποτάδων. Ας αισθανθούν την ευθύνη τους. Ο λαός θέλει στήριξι. Και που αλλού θα βρη μεγαλύτερη στήριξι απ’ τη μορφή ενός αγίου; Σημειώνει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Εντρυφήσωμεν τη ησυχία, συγγενώμεθα τοις αγίοις, παρακαλέσωμεν αυτών τον αγωνοθέτην υπέρ της ημετέρας σωτηρίας, πολλάς ικετηρίας εκχέωμεν, διά τούτων πάντων αποθέμενοι το βάρος του συνειδότος, μετά πολλής της ψυχαγωγίας οίκαδε πάλιν επανέλθωμεν» (Ε.Π.Ε. 36,586-588). Μετάφρασις: Ας χαιρώμαστε την ησυχία. Ας επικοινωνούμε με τους αγίους. Ας παρακαλούμε για τη σωτηρία μας τον Θεό, που τους αξίωσε να διακριθούν στους πνευματικούς αγώνες. Ας αναπέμπουμε πολλές και θερμές ικεσίες. Και ανανεωμένοι και χαρούμενοι ας επιστρέφουμε στα σπίτια μας.

◙ Πανηγύρι δεν είναι ούτε ο «σαματάς», ούτε η συρροή πολλών δεσποτάδων και παπάδων, ούτε η έκτακτη επιδειξιομανία των ψαλτάδων, ούτε η αύξησις των εισπράξεων του Ναού. Πανηγύρι ορθόδοξο είναι να σκιρτήση η καρδιά, τιμώντας έναν άγιο, θαυμάζοντας το αίμα του μαρτυρίου του, μιμούμενος τη ζωή του και μετανοώντας για τις αμαρτίες της.

                                              Περ. “Ιωάννης ο Βαπτιστής”

Νερώνειος διωγμός και ανελέητες διώξεις εναντίον των Χριστιανών στη Λάρισα.

    Νερώνειος διωγμός και ανελέητες διώξεις εναντίον των Χριστιανών στη Λάρισα.

    Στυγνή Σταλινική ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ κατά των Αγωνιζομένων Χριστιανών, που σταθμίζεται ακόμα και η ...αναπνοή τους!!!

    Oι γενναίοι, "αγιοι και μάρτυρες", κατά τον ιερόν Χρυσόστομον, "IΩΑΝΝΙΤΑΙ" ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ, (ών ούκ ήν άξιος ο κόσμος και οι χριστιανοί του 2012), προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που στη Λάρισα καταπατούνται δυναστικά.

      Ειναι βέβαιο ότι θα καταδικασθή η Ελλάδα με χιλιάδες ευρώ γιά τα συμβαίνοντα εναντίον των αγωνιστών Χριστιανών της Λάρισας, που δικαιολογημένα ΔΕΚΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ μετά, αρνούνται να δεχθούν γιά επίσκοπό τους τον επικαθήμενο της Λάρισας, που επέβη του θρόνου όταν ακόμα ζούσε ο Αγιος Επίσκοπός τους Θεολόγος και ενθρονίσθηκε κεκλεισμένων των θυρών με χιλιάδες ροπαλοφόρους ΜΑΤΑΤΖΗΔΕΣ να τον προστατεύουν από τις αποδοκιμασίες του λαου.  
   
Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ   ΛΑΡΙΣΗΣ             ZEI ...KAI ΘΑΝΩΝ ΖΕΙ                                 http://apotixisi.blogspot.com/