ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ
Ο
ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
κυρός ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
Μια μεγάλη εκκλησιαστική
προσωπικότητα,
ένας μεγάλος Θεολόγος,
ένας ακατάβλητος αγωνιστής,
ένας χαρισματικός ιερωμένος,
ένας σοφός επίσκοπος
κοιμήθηκε την 1η Απριλίου
2013
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ
Ο κατά κόσμον
Νικόλαος Γκατζηρούλης γεννήθηκε στον Βόλο το 1927. Αποφοίτησε από την Θεολογική
Σχολή Αθηνών το 1949. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1956, πρεσβύτερος το 1959 και
στις 14 Απριλίου το 1968 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος.
Μετά από έξι
χρόνια, στις 25 Ιουνίου 1974, κηρύχθηκε έκπτωτος του μητροπολιτικού θρόνου,
χωρίς δίκη και απολογία, από ένα νόθο συνοδικό σχήμα, που το «βάπτισαν» οι τότε
κρατούντες (Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας, δικτάτορας Δ. Ιωαννίδης και υπουργός
Παιδείας – καθηγητής – Π. Χρήστου), με συνοπτική διαδικασία, “Πρεσβυτέρα
Ιεραρχία”. Απαγόρευσαν αυθαίρετα, παράνομα και αντιΚανονικά τη συμμετοχή στην
Ιεραρχία τους 34 από τους 66 εν ενεργεία μητροπολίτες, με τις δύο Συντακτικές
Πράξεις (3 & 7) της δικτατορίας, και μόνο για πολιτικούς λόγους, στερώντας
τους συγχρόνως το δικαίωμα της προσφυγής στη δικαιοσύνη.
Αυτό κι αν
ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία! Στον 21ο αιώνα, που καυχώμαστε για τα
ανθρώπινα δικαιώματα να υπάρχουν άνθρωποι, στερούμενοι και των στοιχειωδών
αγαθών του ελεύθερου πολίτη!
Η περιβόητη
αυτή «πράξη» – το όνειδος στην ιστορία της Ελλάδας – τόνιζε: «Αρχιερείς οίτινες
δι’ ενεργειών και εκδηλώσεών των, διαταράσσουν την ειρήνη και ενότητα της
Εκκλησίας, δύνανται να κηρύσσωνται έκπτωτοι του Αρχιερατικού θρόνου… Η απόφασις
αυτή εκτελείται άμα τη δημοσιεύσει της δια της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, μη
υποκειμένη εις ένδικον μέσον ή προσφυγήν ενώπιον πάσης εκκλησιαστικής ή
πολιτειακής αρχής ή δικαστηρίου…». (Συντ. Πρ. 7 της 2/2-7-1974).
Με το
κατάπτυστο αυτό χουντικό κατασκεύασμα-νόμο εκδιώχθηκαν και άλλα ένδεκα (11)
διαμάντια-μητροπολίτες της εκκλησίας μας. Για το έκτρωμα αυτό (Σ.Π. 3 & 7)
έγραψαν αρκετοί, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου του
Παν. Αθηνών Κων/νος Μουρατίδης ο οποίος τις ονόμασε: «ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΕΣ
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ» και την “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” ως «ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ». Ο
μακαριστός Φλωρίνης Αυγουστίνος μίλησε για «ΚΥΚΛΩΠΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟ». Ο
Κοζάνης Διονύσιος χαρακτήρισε την απόφαση έκπτωσης των 12 μητροπολιτών «Πράξη
παραφροσύνης και αυτοκτονίας που δίνει την εντύπωση ότι οι Ιεράρχες
ΟΥΤΕ ΘΕΟΝ ΦΟΒΟΥΜΕΘΑ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΝΤΡΕΠΟΜΕΘΑ». Με την ίδια γλώσσα μίλησαν ο
Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο καθηγητής του Παν. Θεσ/νίκης Στ. Σάκκος
κ.α.
Και σαν να
μην έφθανε η έκπτωσή τους, η μισάδελφη “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” τους απένειμε και…
τιμητικά παρατσούκλια – τίτλους [εφεύρημα του μόλις χειροτονηθέντος
(14-7-1974) Δημητριάδος Χριστοδούλου] προκειμένου να τους ταπεινώσει ακόμη
περισσότερο! Ιεράρχες με αξιοπρέπεια και οι 12, δεν δέχθηκαν να αποποιηθούν
τους κανονικούς τους επισκοπικούς τίτλους, ΜΗ ΥΠΟΓΡΑΨΑΝΤΕΣ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ
ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ. Έτσι στερήθηκαν για
αρκετά χρόνια τη μισθοδοσία τους, ζώντας με ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ. ΝΑΙ, ΜΕ ΤΙΣ
ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ! Ο μακαριστός π. Νικόδημος όταν στις 18 Ιουλίου 1974
εγκατέλειπε το επισκοπείο της μητρόπολης Αττικής και Μεγαρίδος, μοναδική του
“περιουσία” είχε, τα βιβλία, που τόσο αγαπούσε και τα οποία αφού φόρτωσε σ’ ένα
τρίκυκλο, τα μετέφερε σε κάποιο σπίτι που τον φιλοξένησε προσωρινά.
Ο Σ/τος
Νικόδημος είχε πολλά προσόντα, που τον έκαναν να ξεχωρίζει, γιατί ήταν δεινός
ρήτορας, άριστος γνώστης της θεολογικής και φιλολογικής επιστήμης, μεγάλος
συγγραφέας, γνώστης πέντε ξένων γλωσσών, καθηγητής των ιερών Κανόνων, ιεράρχης
που, ο λόγος του έπεφτε σαν πύρινη ρομφαία στα κεφάλια των εμπαικτών της
πίστης, των μη διοικούντων συνετά και των διεφθαρμένων στο χώρο της Εκκλησίας
και όχι μόνον.
Το περιοδικό
«Εκκλησία» γράφοντας για τα χαρίσματα που διέθετε ο άγιος πατήρ τονίζει: «Το
ανεπίλεπτον ήθος, ο ακέραιος χαρακτήρ, η ισχυρά θέλησις, η απλότης και η
λιτότης, η εργατικότης, η πολυμερής μόρφωσις, αι ευρείαι αντιλήψεις, ο καθαρός
και στοχαστικός νούς, η δύναμις του λόγου, το υψηλόν ορθόδοξον φρόνημα, η
φλογέρα της αγάπης προς την Εκκλησίαν και το θείον Ιδρυτήν της, το αίσθημα
ευθύνης, αι οργανωτικαί και διοικητικαί ικανότητες…».