*
* * * * *
Η περίοδος
της Μεγάλης Τεσσαρακοστής,[4] την
οποία ήδη διανύουμε, είναι, ως γνωστόν, μια περίοδος προετοιμασίας και
προπαρασκευής, «άσκησης»[5]και
«μαρτυρικής» πορείας του χριστιανού, πάλης με τα πάθη και τις αδυναμίες του, με
στόχο τη βίωση του εκουσίου Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου.
Οι
διαφοροποιήσεις που αφορούν την έκταση της νηστείας, την περίοδο αυτή, στις
κατά τόπους Εκκλησίες, κατά το παρελθόν, καθώς και οι συμβολισμοί που
προσδίδονται και καταχωρίζονται σε πηγές, όπως στο «Οδοιπορικό» της
προσκυνήτριας στους Αγίους Τόπους, Αιθερίας,[6] κατά
τον Δ΄ αιώνα, στους ιστοριογράφους Σωκράτη[7] και
Σωζομενό[8],
καθώς και ενδεικτικά στους Ιωάννη Κασσιανό[9] και
Χρυσόστομο,[10] αββά
Δωρόθεο,[11] καταδεικνύουν
τησημαντικότητα της περιόδου στη ζωή της Εκκλησίας και αναδεικνύουν το στοιχείο
της «προαίρεσης», στη μετοχή των πιστών σε αυτή, όπως σημειώνεται στις πηγές[12].
Ως γνωστόν,
οι Κυριακές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής διακρίνονταν, αρχικά, από μια
βιβλοκεντρικότητα, δηλαδή συνδέονταν με πρόσωπα και περικοπές της Αγίας Γραφής[13], της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης,
όπως π.χ. του Μωυσή και του Ααρών την πρώτη Κυριακή, του καλού Σαμαρείτη την
τέταρτη, του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου την πέμπτη.